ตอนที่ 1539

ข้าจะฟื้นคืนชีพผีโต้ง

ย้อนกลับไปในตอนเผชิญหน้ากันครั้งแรกของคนทั้งสอง เมิ่งฮ่าวเคยให้คำมั่นสัญญาว่าจะปลดปล่อยมันออกมาจากการถูกผนึกไว้ในที่สุด ตอนนี้เขาได้กระทำตามคำสัญญานั้นแล้ว ด้วยการชี้นิ้วออกไป ก็สร้างบางสิ่งขึ้นมาจากความว่างเปล่า กลายเป็นกายเนื้อใหม่ให้กับวิญญาณของตี้จิ่วจื้อจุน

คนอื่นๆ ต่างก็สั่นสะท้านกับสิ่งที่มองเห็นอยู่นี้ และความตั้งใจที่จะบรรลุถึงจุดเหนือสูงสุดของพวกมันก็เริ่มมีความรุนแรงมากขึ้น

“ขอบคุณมากต้าเหริน!” ตี้จิ่วจื้อจุนกล่าวขึ้นด้วยเสียงดังก้อง จิตใจเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและขมขื่น นานมาแล้วมันมักจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าสามารถจะมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วหลังจากที่ลงมายังดาวชางหมางแห่งนี้ แล้วมันจะคาดคิดได้อย่างไรว่าวิญญาณของตัวเองจะถูกเมิ่งฮ่าวผนึกไว้ และจากนั้นก็ใช้ศักดิ์ฐานะของมันจนมีความสำเร็จได้เช่นนี้?

ในช่วงเวลาหนึ่งพันปีที่ผ่านมานี้ เมิ่งฮ่าวอยู่ในจุดเหนือสูงสุดไปแล้ว ในขณะที่ตนเองยังคงอยู่ในระดับเก้าแก่นแท้

แต่มันก็ไม่รู้สึกขุ่นเคืองใจแม้แต่น้อย กลับคุกเข่าลงไปโขกศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆ ยังกลุ่มผู้ยิ่งใหญ่ทั้งปวงและกล่าวว่า “ผู้ที่ต้องการไปกับข้า อีกครึ่งเดือนให้มาพบกันตรงด้านนอกดาวชางหมาง”

ด้วยเช่นนั้นเมิ่งฮ่าวก็โบกสะบัดชายแขนเสื้อ เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและหายตัวไป

คนทั้งหมดลุกขึ้นมายืนสบตากันไปมา ต่างก็มองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอันลึกล้ำของกันและกัน ชั่วขณะต่อมาก็กลายเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังทิศทางของดาวชางหมาง

เมิ่งฮ่าวเดินทางออกไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวเพียงลำพัง ติดตามความทรงจำของตัวเองกลับไปยังตำแหน่งที่อยู่ใกล้กับผีเสื้อขุนเขาทะเล ที่ซึ่งผีโต้งทำการเคลื่อนย้ายทางไกลตนเองจากมา

จากนั้นด้วยความทรงจำของนกแก้ว เมิ่งฮ่าวก็เริ่มค้นหาตำแหน่งที่ตนเองทำการหลอมรวมเข้ากับตะเกียงสัมฤทธิ์ได้อย่างเสร็จสิ้นสมบูรณ์ สิ่งที่เขาต้องการค้นหาก็คือ…สถานที่ซึ่งกลิ่นอายของผีโต้งหายไปในที่สุด

สถานที่แห่งนั้นเป็นตำแหน่งที่เมิ่งฮ่าวมีความมั่นใจว่า จะสามารถย้อนเวลากลับไปยังสิ่งที่เคยเกิดขึ้นอยู่ในท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต และ…ฟื้นคืนชีพผีโต้งขึ้นมาได้!

เมิ่งฮ่าวจะคว้าจับวิญญาณของผีโต้งและดึงมันออกมาจากภายในเจตจำนงแห่งหลัวเทียน

หลายชั่วยามต่อมา เมิ่งฮ่าวก็บรรลุถึงจุดหมายปลายทางของตัวเอง มองไปรอบๆ ชั่วขณะด้วยความโศกเศร้าเสียใจและเต็มไปด้วยความมุ่งหวัง

เขาสามารถจะบอกได้ว่าสถานที่แห่งนี้คือตำแหน่งที่ผีโต้งยังคงอยู่ในรูปแบบของชุดเกราะ และตายไปในท่ามกลางการปกป้องตนเอง

เมิ่งฮ่าวใช้มือขวาทำท่าคว้าจับออกไป และชุดเกราะนักรบที่เก่าแก่โบราณก็ปรากฏขึ้น นกแก้วบินออกมา ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจและความมุ่งหวังเช่นเดียวกับเมิ่งฮ่าว

เมิ่งฮ่าวค่อยๆ วางชุดเกราะลงไปที่เบื้องหน้าตรงจุดเดียวกับที่ผีโต้งได้ตายไปด้วยความระมัดระวัง ดวงตาสาดประกายขึ้น ขยับร่ายเวทพร้อมกันทั้งสองมือ และจากนั้นก็วางมือลงไปบนชุดเกราะ

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ขณะที่ระลอกคลื่นพุ่งกระจายออกมาทั่วทุกทิศทาง

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงแปลกๆ และมีสีหน้าที่เคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง ขณะที่ปลดปล่อยเวทผนึกของแต่ละรุ่นออกมา ในที่สุดเวทรุ่นเก้าก็ปรากฏขึ้น พร้อมกันนั้นเมิ่งฮ่าวก็ยกเท้าขวาขึ้นมา และกระทืบลงไป

“ด้วยนามของข้าเมิ่งฮ่าว ข้าขอเปลี่ยนแปลงกฎธรรมชาติ ย้อนกาลเวลา พลิกกลับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ผีโต้ง ข้าขอเรียกวิญญาณเจ้าให้กลับมาจากห้วงกระแสแห่งกาลเวลา!” เสียงเมิ่งฮ่าวดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยพลังเวทที่แปลกๆ ทันใดนั้นกฎธรรมชาติที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นก็เริ่มบิดเบี้ยวไปมา ราวกับว่าตำแหน่งที่อยู่เบื้องหน้าเมิ่งฮ่าวกำลังหลุดออกมาจากการควบคุมของเจตจำนงแห่งหลัวเทียน และสอดคล้องกับเต๋าของเมิ่งฮ่าว

กฎธรรมชาติทั้งปวงในบริเวณนั้นกลายเป็นเส้นใยที่หมุนวนเป็นเกลียวไปมา จากนั้นก็หลอมรวมเข้าด้วยกันเพื่อก่อตัวเป็นแม่น้ำอันยิ่งใหญ่ เป็นแม่น้ำที่ไม่ได้ก่อตัวขึ้นมาจากน้ำ แต่ก่อตัวขึ้นมาจากเศษชิ้นส่วนของกาลเวลาที่คงอยู่ในท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต ภายในกระแสน้ำเป็นสัตว์อสูรอันดุร้ายจำนวนมาก หนึ่งในนั้นเป็นจระเข้ที่มีความยาวถึงหนึ่งหมื่นจ้าง ขณะที่มันโผล่ขึ้นมาจากภายในแม่น้ำ ก็ดูคล้ายกับเกาะขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

“ใครบังอาจใช้เวทผนึกมารบกวนกระแสแห่งกาลเวลา? ใครก็ตามที่ทำผิดกฎด้วยการเปลี่ยนแปลงกาลเวลา จะต้องถูกจองจำไปตราบชั่วนิรันดร์!” จระเข้ตัวนั้นแผดร้องออกมาด้วยเสียงที่คล้ายฟ้าร้องคำราม จนดูเหมือนกับเป็นสิ่งมีชีวิตแห่งสวรรค์อันยิ่งใหญ่ กระจายเป็นแรงกดดันออกไปทั่วทุกทิศทาง

แต่เมื่อมันมองเห็นเมิ่งฮ่าว ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้น และสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

สิ่งมีชีวิตนี้ก่อตัวขึ้นมาจากวิญญาณที่หลอมรวมกันนับไม่ถ้วน และสามารถจะควบคุมแม่น้ำแห่งกาลเวลาได้ มันไม่เคยเห็นเมิ่งฮ่าวมาก่อน แต่ก็รู้ดีว่าภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตมีอยู่สี่คนที่อยู่เหนือสูงสุด และสามารถจะต่อสู้กับเจตจำนงแห่งหลัวเทียนได้

ในทันทีที่มันมองเห็นเมิ่งฮ่าว ก็ตระหนักว่าเขาคือใคร และน้ำเสียงก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

“ต้า…ต้าเหริน…เมื่อครู่นี้ผู้น้อยไม่ทันได้เห็นท่าน ต้า…ต้าเหรินได้โปรดสั่งมา ต่อให้ผู้น้อยต้องบุกน้ำลุยไฟ ก็จะไม่ขมวดคิ้วแม้แต่น้อย”

เมิ่งฮ่าวมองไปยังจระเข้ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง จากนั้นก็ชี้นิ้วไปยังแม่น้ำแห่งกาลเวลา ทันใดนั้นแม่น้ำทั้งหมดก็ไหลช้าลงและหยุดชะงักนิ่งไป

เกิดเป็นผลกระทบกับกระแสแห่งกาลเวลาไปทั่วทุกที่ ภายในท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต สิ่งมีชีวิตทั้งปวงไม่ว่าพวกมันจะมีธรรมชาติเป็นเช่นไร ทันใดนั้นต่างก็ไม่อาจจะขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้

จระเข้สั่นสะท้าน ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ที่หยุดการไหลของกระแสแห่งกาลเวลาได้เช่นนี้ เป็นสิ่งที่เหนือกว่ากฎธรรมชาติใดๆ แม้แต่ตัวมันเองก็ไม่อาจจะขยับร่างเคลื่อนไหวได้ ไม่สามารถจะทำอะไรนอกจากเฝ้ามองไป ขณะที่เมิ่งฮ่าวยื่นมือเข้าไปในแม่น้ำแห่งกาลเวลา

ดูเหมือนจะเป็นการกระทำที่เรียบง่าย แต่ทันใดนั้นจุดแสงแห่งกาลเวลานับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้าเมิ่งฮ่าว ภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต เป็นภาพเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในชาติก่อน ภาพมากมายเหล่านั้นทำให้แม้แต่จิตใจของผู้ยิ่งใหญ่เก้าแก่นแท้ก็ยังต้องหมุนคว้าง มีแต่ผู้ฝึกตนเหนือสูงสุดเท่านั้นถึงจะสามารถทำสิ่งเช่นนี้ได้ เพื่อพลิกผันโชคชะตาและเปลี่ยนแปลงความเป็นจริง

เมิ่งฮ่าวไม่หยุดชะงักลงแม้แต่น้อย ค้นพบวิญญาณของผีโต้งที่อยู่ภายในแม่น้ำแห่งกาลเวลาได้อย่างรวดเร็ว เมื่อหนึ่งพันปีก่อน เมิ่งฮ่าวมองเห็นตัวเองและผีโต้งที่อยู่ในรูปแบบของชุดเกราะนักรบ มองเห็นผีโต้งตายไป

เมิ่งฮ่าวมองไปขณะที่วิญญาณของผีโต้งลอยออกไป แต่เมื่อวิญญาณนั้นกำลังจะหายเข้าไปในความว่างเปล่า เขาก็ยื่นมือออกไป คว้าจับวิญญาณนั้นไว้ด้วยความอ่อนโยน

ขั้นตอนนี้ทั้งหมดเกิดขึ้นในช่วงเวลาแค่ไม่กี่อึดใจเท่านั้น ชั่วขณะต่อมา เมิ่งฮ่าวก็กุมเส้นใยวิญญาณอยู่ในมือเส้นหนึ่ง

เมื่อนกแก้วมองเห็นวิญญาณของผีโต้ง แววตาก็สาดประกายขึ้นด้วยความมุ่งหวัง

ดวงตาเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยความอบอุ่น ขณะที่วางวิญญาณผีโต้งลงไปบนชุดเกราะนักรบที่เก่าแก่โบราณ ฉับพลันนั้นเสียงแผดร้องคำรามก็ดังก้องไปทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ขณะที่เจตจำนงแห่งหลัวเทียนพยายามจะสอดมือเข้ามาขัดขวาง

สำหรับเจตจำนงแห่งหลัวเทียนแล้ว การกระทำของเมิ่งฮ่าวช่างท้าทายเป็นอย่างยิ่ง เขากำลังสอดมือเข้ามาทำบางสิ่งบางอย่างที่เป็นของเจตจำนงนั้นเท่านั้น

วิญญาณของสิ่งมีชีวิตที่ตายไป ควรจะกลับคืนไปสู่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต แต่เมิ่งฮ่าวก็ขัดขืนข้อตกลงนั้นไปโดยสิ้นเชิง

ขณะที่เสียงแผดร้องนั้นดังก้องออกมา ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตที่แน่นิ่งไม่ไหวติง ก็กลับคืนเป็นปกติในทันที แม่น้ำแห่งกาลเวลาไหลต่อไปอีกครั้ง และจระเข้ก็สั่นสะท้าน จมกลับลงไปในส่วนลึกของแม่น้ำ ไม่กล้าที่จะเสนอหน้าขึ้นมาอีกเลย

มันตระหนักดีว่า ไม่อาจจะเข้าร่วมการต่อสู้ระหว่างเมิ่งฮ่าวและท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวได้อย่างแท้จริง