ตอนที่ 1547

กำจัดเต้าฟาง

“กำจัดพวกมัน อย่าปล่อยให้รอดชีวิตไปได้แม้แต่คนเดียว และไม่ต้องรวดเร็วจนเกินไปนัก ค่อยๆ ทำอย่างช้าๆ ที่แห่งนี้มีอยู่ถึงสามสิบสามสวรรค์ พวกเรามีเวลาเหลือเฟือ” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ดวงตาลุกโชนขึ้นด้วยกลิ่นอายอันน่ากลัว

“ไม่ต้องรีบทำลายพวกมันไปทั้งร่างกายและวิญญาณ พวกเจ้าแค่สังหารร่างกายพวกมันไปเท่านั้น ข้าจะจัดการกับวิญญาณของพวกมันเอง”

เสียงอันโหดเหี้ยมเยือกเย็นของเมิ่งฮ่าว ทำให้ความหนาวเย็นราวน้ำแข็งแผ่ซ่านขึ้นมาจากในส่วนลึกจิตใจของกลุ่มคนทั้งหมดแห่งสามสิบสามสวรรค์

กฎแห่งกรรม มักจะมีทั้งสาเหตุและผลที่ได้รับ จากตอนที่สามสิบสามสวรรค์ตัดสินใจก่อกบฎ ก็ถึงวาระที่พวกมันต้องพบเจอกับวันนี้แล้ว…พวกมันต้องชดใช้ให้กับอาณาจักรขุนเขาทะเลพร้อมกับดอกเบี้ยทั้งหมด

วันนั้น…มาถึงแล้ว!

แทบจะในทันทีที่เมิ่งฮ่าวพูดจบ กองกำลังนับไม่ถ้วนของผู้ฝึกตนก็พุ่งเข้าไปยังสามสิบสามสวรรค์ ระเบิดเป็นกลิ่นอายอันน่ากลัวออกมา ด้วยจำนวนและพลังของพวกมัน ก็สามารถจะกวาดล้างสามสิบสามสวรรค์ทั้งปวงไปได้อย่างรวดเร็ว สังหารคนทั้งหมดไปทั้งร่างกายและวิญญาณ แต่นั่นก็ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เมิ่งฮ่าวต้องการ

เขาไม่เพียงแต่จะต้องการให้พวกมันตายไปเท่านั้น เขายังต้องการล้างแค้นอีกด้วย และการล้างแค้นนั้นก็คือให้สามสิบสามสวรรค์ตกอยู่ในห้วงความหวาดกลัวนานมากที่สุด ก่อนที่จะกลายเป็นเถ้าธุลีไป

ด้วยเช่นนั้นเขาจึงสั่งให้ผู้ฝึกตนแห่งชางหมางพ่ายใช้เวลาในการสังหารไปอย่างช้าๆ ทั่วทั้งบริเวณนั้นถูกผนึกไว้ ทำให้ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะผ่านเข้าออกได้

ยิ่งไปกว่านั้นกฎธรรมชาติในตอนนี้ก็ห้ามผู้ใดฆ่าตัวตายหรือระเบิดตนเองไป ด้วยเช่นนั้นจึงไม่มีใครสามารถจะหลบหนีออกไปจากการลงโทษ ที่ถูกกำหนดขึ้นมาโดยผู้ฝึกตนเหนือสูงสุดได้

เมิ่งฮ่าวไม่รู้สึกวิตกว่าสามสิบสามสวรรค์ จะไปทำร้ายผีเสื้อขุนเขาทะเลด้วยความบ้าคลั่ง ตนเอง…สามารถจะป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาได้

ผู้แข็งแกร่งทรงพลังแห่งสามสิบสามสวรรค์ ซึ่งบินออกมาเมื่อครู่นี้แผดร้องและหลบหนีจากไป พวกมันไม่คู่ควรที่จะต่อสู้กลับไปยังกองกำลังยิ่งใหญ่ของผู้ฝึกตนที่กำลังพุ่งตรงมาได้ หลบหนีกลับไปยังส่วนลึกของสามสิบสามสวรรค์ด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน ทันใดนั้นเกราะป้องกันทั้งหมดต่างก็ถูกกระตุ้นให้ทำงานขึ้นมา

อย่างไรก็ตามเกราะป้องกันเช่นนั้นก็ไม่อาจจะต่อต้านการโจมตีมาแค่ครั้งเดียว จากกองกำลังยิ่งใหญ่ของผู้ฝึกตนแห่งชางหมางพ่ายได้ พวกมันถูกทำลายไปในทันที เป้าหมายแรกที่จะถูกทำลายไปก็คือสวรรค์ชั้นที่สามสิบสาม

เวลาเดียวกันนั้นเมิ่งฮ่าวก็เดินเข้าไปในเศษซากปรักหักพังของผนึกไร้ขอบเขต ด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งเหมือนเช่นเคย ขณะที่ไปยืนอยู่ตรงเบื้องหน้าเต้าฟาง สีหน้ามันซีดขาว และเส้นขนทั่วทั้งร่างก็ลุกขึ้นตั้งชี้ชัน ในทันทีที่เห็นเมิ่งฮ่าว ก็เริ่มถอยไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว

“ในตอนนั้นกระบองที่เจ้าใช้ทำลายขุนเขาที่แปดในคราเดียวช่างอหังการนัก กระบองนั้นไปไหนแล้ว?” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ปรากฏกายขึ้นที่เบื้องหน้าเต้าฟาง ยกมือขวาขึ้นมากดนิ้วลงไปบนหน้าอกของมัน

เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องขึ้น

พร้อมกับเสียงแผดร้องอย่างน่าอนาถใจของเต้าฟาง โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากมัน ขณะที่ลอยละลิ่วไปทางด้านหลัง สำหรับเต้าฟางแล้ว ดรรชนีที่สะบัดออกมาของเมิ่งฮ่าว คล้ายกับเป็นการโจมตีมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวทั้งปวง

ดรรชนีนั้นบดขยี้หน้าอกของมันให้กลายเป็นเลือดเนื้อที่แหลกละเอียดไป และทำให้ร่างกายส่วนที่เหลือแตกกระจายไป แน่นอนว่าเมิ่งฮ่าวกระทำด้วยพลังที่ถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดี ไม่เช่นนั้นแค่ดรรชนีเดียวนี้ก็สามารถจะกวาดล้างดวงดาวออกไปได้เป็นจำนวนมาก อย่าว่าแต่เป็นแค่เต้าฟาง

เมิ่งฮ่าวไม่มีทางที่จะปล่อยให้เต้าฟางตายไปอย่างง่ายดายเช่นนั้น สงครามในครั้งนั้นวานรตัวนี้ไม่เพียงแต่จะทำลายขุนเขาที่แปดไปเท่านั้น มันยังได้สังหารผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลไปนับไม่ถ้วนอีกด้วย ตลอดทั้งหลายปีที่ผ่านมา คนที่ตายไปด้วยกระบองของมันที่ยืนเฝ้าปกป้องสามสิบสามสวรรค์ไว้ มากมายจนยากที่จะนับได้ ในท่ามกลางกลุ่มคนที่ตายไปเหล่านั้น น่าจะมีใครบางคนที่มีโอกาสจะไปท้าทายผนึกไร้สิ้นสุดด้วยเช่นกัน

“เป็นไปไม่ได้ ไม่น่าจะเป็นไปได้ พื้นฐานฝึกตนของเจ้าอยู่ที่ระดับใดกัน? นี่เป็นไปไม่ได้!” เต้าฟางกระอักโลหิตออกมา ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความบ้าคลั่ง ขณะที่จ้องมองไปยังเมิ่งฮ่าว ในที่สุดมันก็แหงนหน้าขึ้นและส่งเสียงกู่ร้องด้วยความขมขื่นออกมา

มันรู้สึกวิตก หวาดกลัว ไม่เคยคิดคาดฝันว่าเมิ่งฮ่าวไม่เพียงแต่จะกลับมาเท่านั้น แต่ยังมีกองกำลังยิ่งใหญ่อยู่ใต้บังคับบัญชาอีกด้วย ถ้าทั้งหมดนั้นมีแค่นี้ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอันใด แต่ที่น่าตกใจมากที่สุดก็คือว่าพื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าวได้บรรลุถึงระดับที่น่าตื่นตระหนกอย่างคาดไม่ถึง

เต้าฟางไม่เคยพบเห็นใคร ที่จะพูดออกมาเพียงแค่ประโยคเดียวก็สามารถจะห้ามไม่ให้ผนึกไร้ขอบเขตคงอยู่ได้อีกต่อไป และจากนั้นก็ใช้เพียงแค่ดรรชนีเดียวก็ทำลายมันไปได้อย่างง่ายดาย

ความจริงก็คือว่ามันได้เห็นผู้แข็งแกร่งทรงพลังนับไม่ถ้วนในกองกำลังทั้งหมด มองไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยความกระตือรือร้นและหวาดกลัว แต่มันก็ไม่ยอมรับต่อความคิดของสามคำนี้…

“เหนือสูงสุด…”

เมิ่งฮ่าวเดินตรงไปอีกหนึ่งก้าว ทำให้กลับไปอยู่ที่เบื้องหน้าเต้าฟางอีกครั้ง ยื่นมือออกแตะไปที่แขนขวาของเต้าฟาง เสียงแตกร้าวดังก้องขึ้น ขณะที่แขนของมันแตกกระจาย และจากนั้นก็พังทลายกลายเป็นกลุ่มหมอกของโลหิตและชิ้นเนื้อไป

เต้าฟางกำลังสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ต้องการจะหลบหนีจากไป แต่ก็ไม่อาจจะทำได้ แรงกดดันที่กำลังกดทับลงมา ทำให้มันไม่อาจจะจากไป สิ่งที่สามารถจะทำได้ทั้งหมดก็คือจ้องมองไปยังเมิ่งฮ่าวเท่านั้น

“ข้ายังควบคุมพลังของตัวเองได้ไม่ดีพอ” เมิ่งฮ่าวกล่าวพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ยกมือขึ้นมาบีบไปที่มือซ้ายของเต้าฟาง หักนิ้วมันออกไปทีละนิ้ว จากนั้นก็เป็นสองขา ต่อมาก็ลำตัว

กระดูกทั่วร่างของเต้าฟางถูกบดขยี้ไปทั้งหมด แม้แต่กระดูกสันหลังของมัน

เมิ่งฮ่าวยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่แปลกประหลาดจนดูคล้ายกับกำลังร้องไห้อยู่ ปล่อยให้เต้าฟางแผดร้องออกมาจนกระทั่งเสียงของมันเริ่มแหบแห้ง แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังทรมานมันไม่เสร็จสิ้น

ผู้ฝึกตนแห่งชางหมางพ่ายที่มองเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ต่างก็หอบหายใจออกมา โดยที่ไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงปฏิกิริยาจากผู้ฝึกตนที่กำลังแผดร้องออกมาจากสามสิบสามสวรรค์

เมิ่งฮ่าวมองไปยังกองกำลังจากชางหมางพ่าย และกล่าวว่า “ตอนนี้เข้าใจแล้วหรือไม่? ให้กระทำเช่นนี้ อย่าปล่อยให้พวกมันตายไปรวดเร็วนัก”

หลังจากที่เงียบไปชั่วขณะ กองกำลังทั้งหมดก็ร้องตะโกนขึ้นมา

“น้อมรับคำสั่ง จักรพรรดิอสูร!”

ไม่นานนักเสียงแผดร้องอย่างน่าอนาถใจก็ดังก้องขึ้นมาจากภายในสามสิบสามสวรรค์ คนนอกคอกทั้งหมดตั้งแต่สวรรค์ชั้นแรกจนถึงสวรรค์ชั้นที่สามสิบสามต่างก็สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

“สังหารข้า! เมิ่งฮ่าว สังหารข้า!” เต้าฟางแผดร้องออกมา เมิ่งฮ่าวส่ายหน้า ยกมือขึ้นกดลงไปบนหน้าอกมัน

พลังอันมหาศาลปะทุเข้าไปในร่างเต้าฟาง ทำให้โลหิตภายในร่างมันพุ่งออกมาผ่านทางรูขุมขนทั้งหมด

ทั่วทั้งร่างมันเปียกชุ่มไปด้วยโลหิตโดยสิ้นเชิง!

เต้าฟางอดไม่ได้ที่จะต้องแผดร้องออกมา สั่นสะท้านอย่างรุนแรง ร่างกายบิดเบี้ยวไปมา เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัว จนแทบไม่อาจจะทนได้อีกต่อไป

“ข้ายังจัดการไม่เสร็จสิ้น” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ ยกมือขึ้นมาและโบกสะบัดออกไป ทำให้โลหิตทั้งหมดของเต้าฟางรวมตัวเข้าด้วยกันอยู่บนฝ่ามือกลายเป็นหยดโลหิตหยดหนึ่ง

“เจ้าตายไปแค่คนเดียวจะชดใช้ได้อย่างไร? เจ้าสังหารผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลไปมากมายนัก”

“หลักการของข้า, เมิ่งฮ่าว หนี้โลหิต…ต้องชดใช้ด้วยโลหิต ถ้าเจ้าสังหารคนของข้าไปแค่คนเดียว ข้าก็จะสังหารพวกเจ้าไปทั้งตระกูล!” ด้วยเช่นนั้นเขาจึงส่งเจตจำนงศักดิ์สิทธิ์เข้าไปในหยดโลหิตนั้น

“มาดูกันว่าสายโลหิตของเจ้าเป็นใครกันบ้าง…” เมิ่งฮ่าวยิ้มออกมา

และเมื่อเต้าฟางมองเห็น ก็เหมือนกับเป็นสิ่งที่น่ากลัวมากที่สุดเท่าที่มันเคยพบเห็นมา น่าเสียดายที่แม้แต่มันก็ยังสามารถจะรับรู้ได้ถึงความโศกเศร้าและขมขื่นใจอยู่ภายในรอยยิ้มนั้น เป็นความรู้สึกที่ถูกสะสมมานานนับพันปี

แววตาเต้าฟางสาดประกายขึ้นด้วยความบ้าคลั่ง และเริ่มดิ้นรนไปมา

“จากการดิ้นรนอย่างรุนแรงของเจ้า ก็ดูเหมือนว่าต้องมีคนที่เจ้าใส่ใจ คนที่เจ้าต้องการจะปกป้องอยู่” ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงสีแดง และปราณอสูรก็หมุนวนอยู่รอบๆ ตัว ขณะที่สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ผ่านเข้าไปในโลหิตของเต้าฟาง ก็ค้นพบสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต ซึ่งมีสายโลหิตที่สอดคล้องกับของเต้าฟาง

“ไม่มากนัก มีทั้งหมดสามร้อยเจ็ดสิบห้าสายโลหิตเท่านั้น บ้างก็อยู่ในสามสิบสามสวรรค์แห่งนี้ บ้างก็อยู่ตรงด้านนอก…” เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงแผ่วเบา จากนั้นก็กำมือลงไปบนหยดโลหิตนั้นจนแน่น ทำลายมันไป เมื่อเป็นเช่นนั้น สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่มีสายโลหิตเดียวกันกับเต้าฟาง ไม่ว่าพวกมันจะอยู่ในสามสิบสามสวรรค์ หรือที่แห่งใดในท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต…ต่างก็ตกตายไปจนหมดสิ้น!

เต้าฟางกู่ร้องขึ้นมาคล้ายกับเป็นสัตว์ป่า ในตอนนี้เองที่มือของเมิ่งฮ่าวไปวางอยู่บนศีรษะของมัน

“ยังไม่จบแค่นี้ นอกจากสายโลหิตของเจ้าแล้ว ก็ยังมีศิษย์ผู้สืบทอดของเจ้า รวมทั้งคนที่สอนการฝึกตนให้เจ้าด้วยเช่นกัน และศิษย์ทั้งหลายของเจ้าเหล่านั้น…ข้าจะช่วยเจ้าทำลายความทรงจำที่งดงามเหล่านั้นไปทีละคน เหมือนกับที่เจ้าทำลายอาณาจักรขุนเขาทะเลไปในปีนั้น”

เต้าฟางสั่นสะท้าน แววตาเต็มไปด้วยการวิงวอนขอร้อง มันไม่เคยจะคาดคิดว่าวันแห่งการล้างแค้นจะมีผลกระทบกับตนเองเช่นนี้ เข้าใจเป็นอย่างดีว่าไม่ใช่ตนเองเพียงคนเดียวที่เมิ่งฮ่าวต้องการจะทรมานเช่นนี้

เมื่อคิดไปถึงคำสั่งที่เมิ่งฮ่าวประกาศออกไปในกองกำลังเหล่านั้น เพื่อรวบรวมวิญญาณของคนทั้งหมดแห่งสามสิบสามสวรรค์ เห็นได้ชัดว่าเขาวางแผนที่จะ…กระทำต่อสามสิบสามสวรรค์ทั้งปวงด้วยวิธีการเช่นนี้

“คิดจะร้องขอความเมตตา…? เจ้ายังจำผู้บริสุทธิ์จำนวนมากมายที่ร้องขอความเมตตา ในตอนที่มาทำลายอาณาจักรขุนเขาทะเลได้หรือไม่? น่าเสียดายตอนที่เจ้าบดขยี้ขุนเขาที่แปด ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่ได้สังเกตเห็นพวกมันแม้แต่น้อย”

เมิ่งฮ่าวกดมือลงไปบนศีรษะของเต้าฟาง และทันใดนั้นความทรงจำของมันก็ปรากฏขึ้นอยู่ในจิตใจเมิ่งฮ่าว จากนั้นเส้นใยกรรมก็ปรากฏขึ้น และเมิ่งฮ่าวก็เริ่มตัดไปทีละเส้นด้วยความดุร้าย

เต้าฟางได้ยินใครบางคนแผดร้องออกมา

ขณะที่เส้นใยกรรมถูกตัดไปทีละเส้น ในที่สุดมันก็สั่นสะท้านไปโดยสิ้นเชิง ดวงตากลายเป็นความว่างเปล่า ขณะที่เมิ่งฮ่าวดึงวิญญาณมันออกมา

“กายเนื้อของเจ้าถูกทำลายไปแล้ว แต่วิญญาณเจ้าจะไม่มีทางสงบสุขลงได้”

เมิ่งฮ่าวพึมพำ โบกสะบัดมือออกไป และทะเลแห่งเปลวไฟก็ปรากฏขึ้นที่ด้านบน เมิ่งฮ่าวโยนวิญญาณของเต้าฟางเข้าไปในเปลวไฟ ซึ่งจะเผาไหม้และทรมานมันไปตราบชั่วนิรันดร์ ตราบเท่าที่เมิ่งฮ่าวยังคงมีชีวิตอยู่ ความทรมานนี้จะไม่มีทางสิ้นสุดลง