ตอนที่ 1598

เจ้ายังอยู่?

“ไม่พบกันนานเลยนะ”

คำพูดเหล่านี้ กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ไร้ความรู้สึกใดๆ แม้แต่น้อย แต่ในทันทีที่จินหยุนซานได้ยิน จิตใจก็สั่นสะท้านขึ้นมาอย่างรุนแรง ราวกับว่าถูกฟาดด้วยสายฟ้า ระลอกคลื่นแห่งความตื่นตระหนกบดขยี้ไปทั่วในจิตใจ จนร่างกายต้องสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

มันหมุนตัวกลับไป และสิ่งที่มองเห็นก็คือใบหน้าที่ดูคุ้นตาเป็นอย่างมาก

เป็นใบหน้าจากเมื่อหลายหมื่นปีที่ผ่านมา เป็นใบหน้าที่ไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ยกเว้นว่าดูเหมือนจะเก่าแก่โบราณมากขึ้นเท่านั้น

ในทันทีที่จินหยุนซานกวาดสายตามองไป ก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจแทบจะระเบิดออกมาอย่างแท้จริง และจิตใจก็เริ่มหมุนคว้างไปมา ถึงแม้ว่าจะด้วยระดับพื้นฐานฝึกตนของมันในตอนนี้ แต่ก็ยังไม่อาจจะเข้าใจถึงความแข็งแกร่งของเมิ่งฮ่าวได้ ซึ่งดูเหมือนว่าแทบจะหลอมรวมเข้ากับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวโดยตรง

เมิ่งฮ่าวดูลึกล้ำจนยากจะหยั่งถึงโดยสิ้นเชิง และด้วยเช่นนั้นจึงทำให้ดูลึกลับอย่างเหลือคณา เกิดเป็นแรงกดดันจนทำให้จินหยุนซานแทบจะหายใจไม่ออก เมื่อคิดไปถึงเมิ่งฮ่าวในปีนั้น ก็ทำให้เกิดเป็นความรู้สึกเดียวกันขณะที่ยืนต่อหน้าเขาในตอนนี้

จินหยุนซานสั่นสะท้าน จากนั้นก็เริ่มพูดตะกุกตะกักขึ้นมาว่า “เจ้า…เจ้า…ยังอยู่จริงๆ ด้วย…ข้า…”

จินหยุนซานเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถจะมองเห็นเมิ่งฮ่าวได้อย่างแท้จริง ผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลไม่อาจจะมองเห็นได้

พวกมันแค่มองเห็นจินหยุนซานหมุนตัวกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ซีดขาวราวคนตาย

 

“ข้ายังไม่ตาย และไม่ได้ต่อสู้กับหลัวเทียนอีกครั้ง ทั้งยังไม่ออกไปจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้เช่นกัน” เมิ่งฮ่าวกล่าวขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ ถึงแม้ว่าสายตาจะสงบนิ่ง แต่สำหรับจินหยุนซานแล้ว ก็รู้สึกคล้ายกับเป็นสายฟ้าที่ฟาดลงมาในจิตใจตนเอง บดขยี้กายเนื้อเหนือสูงสุด และทำให้พื้นฐานฝึกตนเหนือสูงสุดของมันต้องแตกกระจายไป

โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากมัน และเริ่มถอยไปทางด้านหลัง หัวเราะอย่างขมขื่น ความบ้าคลั่งแวบขึ้นมาในแววตา และแหงนหน้าขึ้น แผดร้องคำรามออกมา

“เป็นไปไม่ได้! ทำไมเจ้าถึงยังอยู่ที่นี่? ผ่านไปหลายหมื่นปีแล้ว คนทั้งหลายตายไปหมดสิ้น แต่เจ้าก็ยังคงอยู่ที่นี่อีก!”

“ทำไมเจ้าไม่จากไป? ทำไมเจ้ายังไม่ไปอีก? ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้เล็กนัก แต่จักรวาลกว้างใหญ่ ทำไมเจ้าถึงไม่ไป?”

“ข้าน่าจะกลายเป็นราชันแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้! ข้าอยู่เหนือสูงสุดแล้ว ทำไมเจ้าถึงยังอยู่ที่นี่อีก?” จินหยุนซานเริ่มคลุ้มคลั่งขึ้นมา เป็นไปไม่ได้ที่มันจะไม่เป็นเช่นนี้ มันต้องจ่ายค่าตอบแทนออกไปอย่างที่ยากจะคาดคิดได้ เพื่อให้มี

พื้นฐานฝึกตนเหมือนเช่นทุกวันนี้ และตอนนี้ก็เข้าไปอยู่เหนือสูงสุดมากกว่าครึ่งก้าวแล้ว แล้วมันจะคาดคิดได้อย่างไรว่าจู่ๆ เมิ่งฮ่าวก็ปรากฏตัวขึ้นมา ราวกับเป็นฝันร้ายอันน่ากลัว

“เมื่อเจ้าปรากฏตัวขึ้นมาแล้ว ข้าก็ขอต่อสู้กับเจ้า!” จินหยุนซานแผดร้องคำรามด้วยโทสะ เส้นผมยุ่งเหยิงไปโดยสิ้นเชิง สติสัมปชัญญะแตกกระจาย โคจรพลังเหนือสูงสุดแห่งกายเนื้อและพื้นฐานฝึกตนออกมาจากเต็มกำลัง กลายร่างเป็นลำแสงอันเจิดจ้า พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

 

ดวงตาจินหยุนซานกลายเป็นสีแดงจ้า โจมตีออกไปอย่างสุดกำลัง เป็นการโจมตีที่ถ้าทำได้สำเร็จก็จะมีชีวิตรอด ไม่เช่นนั้นก็ตายไป ระดับพลังที่มันปลดปล่อยออกมานั้นเป็นสิ่งที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนโดยสิ้นเชิง และยังได้ทำให้จิตวิญญาณของมันพุ่งสูงขึ้นไปอีกด้วย เป็นพลังการต่อสู้อันน่าตกใจ ขณะที่ใกล้เข้าไปยังร่างเมิ่งฮ่าวอย่างรวดเร็ว

ตลอดช่วงเวลานั้นใบหน้าเมิ่งฮ่าวสงบนิ่งโดยสิ้นเชิง ยกมือขวาขึ้นมาและชี้นิ้วออกไป ทันใดนั้นทุกสรรพสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าก็สงบนิ่งไปโดยสิ้นเชิง แม้แต่จินหยุนซานก็ยังต้องแน่นิ่งไม่ไหวติง

สำหรับเมิ่งฮ่าวแล้ว จินหยุนซานก็เหมือนกับเป็นเด็กทารกที่นำมีดมาแกว่งเล่นเท่านั้น

“เยือกเย็นไว้” เมิ่งฮ่าวกล่าว ลดมือลงไป

เมื่อเป็นเช่นนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม จินหยุนซานสั่นสะท้านและกระอักโลหิตออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจไม่อยากจะเชื่อขณะที่มองไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยความขมขื่น

มันต้องยอมรับอย่างไร้ทางเลือกว่า ความแข็งแกร่งของเมิ่งฮ่าวสูงเกินกว่าพลังในจินตนาการของตนเอง อันที่จริงมันมั่นใจว่าถึงแม้ตนเองจะมีวิญญาณอยู่เหนือสูงสุด ก้าวเข้าไปอยู่เหนือสูงสุดอย่างเต็มรูปแบบ ก็ยังคงพ่ายแพ้ไปในครั้งเดียว ถ้าพยายามจะต่อสู้กับเมิ่งฮ่าว

“เจ้า…เจ้าอยู่ใน…อาณาจักรอะไร?” จินหยุนซานกล่าวขึ้นด้วยความยากลำบาก

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” เมิ่งฮ่าวกล่าวตอบ ส่ายหน้าไปมา นี่ไม่ใช่คำโกหก ตอนนี้เขาไม่มั่นใจว่าตนเองมีพลังถึงระดับใด สิ่งที่รู้ทั้งหมดก็คือว่าหลังจากที่ผ่านการครุ่นคิดใคร่ครวญมานับหมื่นปี หลังจากที่นั่งเข้าฌานตามลำพังมานานหลายปีจนนับไม่ถ้วน…

เขาก็ได้บรรลุถึงระดับที่แทบจะทำได้ทุกอย่างโดยสิ้นเชิง สิ่งที่ต้องทำก็คือแค่คิด ก็สามารถจะเปลี่ยนแปลงให้ทุกสรรพสิ่งกลายเป็นเถ้าธุลีไป

“ยินดีด้วยกับการเริ่มต้นเดินไปบนเส้นทางเหนือสูงสุด ยังขาดแค่วิญญาณเพียงอย่างเดียว เป็นข้อบกพร่องที่เจ้าไม่อาจจะข้ามผ่านไปได้ในตอนนี้ จงจากไป เจ้ามีพลังพอที่จะออกไปจากท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้แล้ว จงเข้าไปในจักรวาลและค้นหาโชควาสนาที่ต้องการ บางทีสักวันหนึ่งเจ้าอาจจะอยู่เหนือสูงสุดได้อย่างแท้จริง” เมื่อเมิ่งฮ่าวมองไปยังจินหยุนซาน ก็ไม่มีทั้งความรู้สึกมุ่งร้ายหรือความเป็นศัตรูแม้แต่น้อย

คนทั้งหมดที่เขารู้จักตกตายไปหมดสิ้นแล้ว ทำให้รู้สึกว่ามีความผูกพันกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้น้อยมาก เหตุผลเดียวเท่านั้นที่เขา

ปรากฏกายขึ้นในตอนนี้ ก็เนื่องมาจากว่าอาณาจักรขุนเขาทะเลคือมรดกของตนเอง

จินหยุนซานสั่นสะท้าน กัดฟันแน่นและกล่าวว่า “ข้าไม่ไป!”

“ไม่ไป…?” เมิ่งฮ่าวมองออกไปยังที่ห่างไกล หลังจากที่ผ่านไปชั่วขณะ ก็มองกลับไปยังจินหยุนซานด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

“ไม่ไปก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ว่าเจ้าจะมีความก้าวหน้าถึงระดับใด ก็ไม่อาจจะมาแทนที่สวรรค์แห่งนี้ได้ เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะก้มศีรษะ” เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดชายแขนเสื้อ และโลหิตก็พ่นกระจายออกมาจากปากของจินหยุนซาน เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น ขณะที่ร่างมันลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลังคล้ายว่าวที่ถูกตัดสายป่าน หมุนคว้างลอยกลับไปยังดาวชางหมาง

ในที่สุดมันก็หยุดชะงักลง ได้ยินคำพูดที่ราบเรียบของเมิ่งฮ่าวดังก้องอยู่เต็มสองหู

“นับจากนี้ไปอย่าได้เสนอหน้ามาอีกภายในเวลาหนึ่งแสนปี”

 

แรงสั่นสะเทือนวิ่งผ่านไปทั่วร่างจินหยุนซาน และความองอาจทั้งหมดที่เต็มอยู่ในจิตใจจากเมื่อครู่นี้ก็จางหายไป มันสามารถปฏิเสธคำแนะนำให้ออกจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวของเมิ่งฮ่าวได้ แต่ไม่อาจจะปฏิเสธการลงโทษถูกกักตัวไว้เป็นเวลาหนึ่งแสนปีได้

“ทำไม? ข้าแทบจะอยู่เหนือสูงสุดอย่างสมบูรณ์แล้ว ข้าน่าจะกลายเป็นราชันแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งนี้แล้ว แต่…ก็ยังคงเป็นเหมือนกับ

เมื่อในอดีต” จินหยุนซานกัดฟันแน่นด้วยความรู้สึกขมขื่นและไม่พอใจ จากนั้นก็กลับเข้าไปในเขตนั่งเข้าฌานตามลำพัง

การเผชิญหน้ากับอันตรายอย่างวิกฤตของอาณาจักรขุนเขาทะเลได้รับการแก้ไขไปเรียบร้อย ย้อนกลับเข้าสู่สถานการณ์ปกติอย่างรวดเร็ว ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนผู้ฝึกตนอาณาจักรขุนเขาทะเลต้องหอบหายใจออกมาด้วยความตกตะลึง พวกมันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ก็ได้เห็นจินหยุนซานที่แข็งแกร่งอย่างถึงที่สุดถูกขับไล่ออกไปคล้ายกับเป็นสุนัขจรจัดด้วยพลังที่มองไม่เห็นบางอย่าง

การคาดเดาและเรื่องเล่ามากมายเริ่มเผยแพร่กระจายออกไป

เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆ ยังอาณาจักรขุนเขาทะเล และจากนั้นก็มองออกไปตรงด้านนอก สายตาทะลวงผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวจนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่อาณาเขตตรงด้านนอกความว่างเปล่าไร้ขอบเขต เป็นสายตาอันคมกริบอย่างลึกล้ำ และเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ

เมิ่งฮ่าวคล้ายกับเป็นเทพศักดิ์สิทธิ์ซึ่งในที่สุดก็ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล

“หลัวเทียน ถึงเวลาที่พวกเราจะต่อสู้กันเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว เจ้าหลบซ่อนตัวมาเป็นเวลาหลายหมื่นปีแล้ว และข้าก็ซ่อนตัวด้วยเช่นกัน วันนี้มาดูกันว่าจะเป็นอย่างไร?” ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบขึ้นด้วยรังสีสังหารอันเย็นเยียบ

ขณะที่ก้าวเดินตรงไป แค่ก้าวเดียวก็ทำให้ร่างเขาพุ่งผ่านความว่างเปล่าจนกระทั่งไปอยู่ตรงด้าน

นอกท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาว!

การต่อสู้ครั้งสุดท้ายกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว!