ตอนที่ 1602
เทพลงมา
ภาพภูตผีนับไม่ถ้วนของหมัดที่ต่อยออกมานั้น ไม่ได้พึ่งพาเพียงแค่พลังแต่เน้นไปที่ความรวดเร็ว ทำให้หมัดนั้นต่อยออกไปนับหมื่นครั้ง เคลื่อนที่ออกไปอย่างรวดเร็วจนเกิดเป็นภาพซ้อนทับนับไม่ถ้วนพุ่งขึ้นมา แต่ก็สร้างเป็นภาพลวงตาของหมัดที่ถูกต่อยออกไปพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
เมิ่งฮ่าวตกตะลึง เขาสามารถจะต่อต้านหมัดนี้ได้ แต่เวลาเดียวกันนั้นก็ต้องจัดการกับซู่มิ่งด้วยเช่นกัน ซึ่งหมายความว่าตนเองกำลังเผชิญหน้ากับทั้งปีศาจและมารพร้อมกัน ทำให้ต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างน่าเหลือเชื่อ
ขณะที่หมัดนั้นใกล้เข้ามา เมิ่งฮ่าวก็กู่ร้อง ทุ่มพลังการฝึกตนทั้งหมดออกไปเพื่อปกป้องตัวเอง เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น และโลหิตก็พ่นกระจายออกมาจากปาก แม้ในขณะที่กำลังลอยละ
ลิ่วออกไป ซู่มิ่งก็ใกล้เข้ามาและปล่อยความสามารถศักดิ์สิทธิ์ออกไป
เมิ่งฮ่าวมีสีหน้าน่าเกลียดอย่างถึงที่สุด ขณะที่กระอักโลหิตออกมาอีกครั้ง ต้องสูญเสียความได้เปรียบไป และในตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสที่จะนำมันกลับมาได้ ปีศาจกำลังต่อยหมัดออกมาอีกครั้งในตอนนี้
เมิ่งฮ่าวถูกโจมตีจนต้องถอยร่นไปทางด้านหลังอยู่ตลอดเวลา จากการรวมพลังกันของปีศาจและมาร เส้นผมเมิ่งฮ่าวยุ่งเหยิงและมีท่าทางว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์อันเลวร้าย ต้องถอยหลังไปครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่ากำลังพบเจอกับความพ่ายแพ้อย่างแท้จริง
เห็นได้ชัดว่าหลัวเทียนไม่เพียงแต่ต้องการจะเอาชนะเท่านั้น ยังต้องการกลืนกินเมิ่งฮ่าวลงไปอีกด้วย เพื่อทำให้ตนเองสมบูรณ์แบบขึ้นมา มันยังคงไม่ยอมยกเลิกแผนการที่จะใช้เมิ่งฮ่าวเป็นเสมือนกับผลเนี่ยผาน (ผลไม้แห่งการเกิดใหม่)
เสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น ขณะที่จักรพรรดิภูตผีและมารปีศาจร่วมมือกันโค่นล้มจักรพรรดิอสูรของเมิ่งฮ่าว แม้ในขณะที่พวกมันเตรียมตัวจะทำลายจักรพรรดิอสูรไป เสียงแค่นเย็นชาก็ดังก้องขึ้น ดวงตาปีศาจแวบขึ้นด้วยรังสีสังหาร ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา ปลดปล่อยประตูแห่งอาณาจักรปีศาจออกไปอีกครั้ง หัตถ์ยักษ์สีดำปรากฏขึ้นอีกครา พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยความบ้าคลั่ง
เวลาเดียวกันนั้นดวงตาซู่มิ่งก็แวบประกายขึ้นด้วยความต้องการสังหาร และเครื่องหมายสีดำก็ดูเหมือนว่าจะปกคลุมไปบนใบหน้ามันทั้งหมด ยกมือขึ้นไปในอากาศด้วยเช่นกัน และภูเขาลูกหนึ่งก็
ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังอย่างน่าตกใจ ภูเขาลูกนั้นมีห้ายอดเขาดูคล้ายกับนิ้วมือ และตรงด้านล่างก็เป็นหมู่บ้านของชนเผ่าแห่งหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศเหนือภูเขาอเป็นดวงจันทร์สีโลหิตดวงหนึ่ง!
กลิ่นอายบางอย่างปะทุออกมาจากภาพลวงตานั้น เป็นกลิ่นอายที่ทำให้สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือน เป็นกลิ่นอายที่เต็มไปด้วยพลังทำลายล้างได้ทุกสรรพสิ่ง! ราวกับว่าทั่วทั้งโลกแห่งนี้กำลังบดขยี้ลงไปบนร่างเมิ่งฮ่าว และขณะที่มันใกล้เข้ามา ก็หลอมรวมเข้ากับประตูแห่งอาณาจักรปีศาจ ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวในบริเวณใกล้เคียงก็ถูกเปลี่ยนแปลงไปในทุกด้าน
เมิ่งฮ่าวเคยคาดเดาว่าการต่อสู้ครั้งสุดท้ายกับหลัวเทียนจะมีความยากเย็นมากเพียงใดมานานแล้ว แต่ก็ไม่เคยคิดว่าเรื่องราวจะกลับกลายเป็นเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นหลัวเทียนก็ยังไม่ได้ปรากฏตัวออกมาอย่างแท้จริง นี่เป็นแค่การเปลี่ยนแปลงครั้งที่แปดของมันเท่านั้น
เวลาเดียวกันนั้น เมิ่งฮ่าวก็ยังคงระมัดระวังตัวอย่างต่อเนื่อง สำหรับใครบางคนที่ยังไม่ได้ปรากฏตัวออกมา…เทพ!
ทันใดนั้นเมิ่งฮ่าวก็มองไปรอบๆ และพบว่าตนเองอยู่ในสถานที่ที่แตกต่างกันออกไป อย่างน่าตกใจยิ่งฟ้าดินได้กลายเป็นสถานที่อันโหดร้ายและป่าเถื่อน
ราวกับว่าเขาถูกเคลื่อนย้ายให้กลับไปอยู่ในยุคสมัยโบราณ ที่ห่างไกลออกไปเป็นภูเขาลูกหนึ่งที่มีรูปร่างคล้ายกับมือ ตรงเชิงเขาเป็นหมู่บ้านของชนเผ่าแห่งหนึ่ง ดวงจันทร์สีโลหิตลอยอยู่ในท้องฟ้า
และมองเห็นประตูบานใหญ่อยู่ด้วยเช่นกัน ซึ่งมีกลุ่มภูตผีนับไม่ถ้วนหลั่งไหลออกมา
เหล่าภูตผีก่อตัวเป็นรูปร่างของหัตถ์ยักษ์สีดำ กำลังยื่นตรงมายังตนเอง ทันใดนั้นดวงจันทร์โลหิตก็ระเบิดออก กลายเป็นค้างคาวสีโลหิตนับไม่ถ้วน พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าวด้วยเช่นกัน พร้อมกับเสียงกรีดร้องแหลมเล็ก
แต่เหตุการณ์ก็ยังไม่จบลงแต่เพียงเท่านี้ ทุกสรรพสิ่งรอบๆ ตัวบิดเบี้ยวไปมา ราวกับว่าโลกแห่งนี้เป็นศัตรูกับเขาเช่นกัน ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มหดตัวเล็กลงไป เห็นได้ชัดว่ากำลังพยายามจะบดขยี้เมิ่งฮ่าวให้กลายเป็นเถ้าธุลีไป
เวลาเดียวกันนั้น เหล่าผู้คนกำลังหลั่งไหลออกมาจากหมู่บ้านชนเผ่า และพุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกแห่งนี้ นับตั้งแต่ต้นไม้ใบหญ้าจนกระทั่งถึงสิ่งต่างๆ ทั้งปวง กำลังกลายเป็นอาวุธที่พยายามจะสังหารเมิ่งฮ่าวไป!
เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆ อย่างเงียบๆ ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยแสงสีแดงจ้า จากนั้นก็เริ่มหัวเราะเป็นเสียงดังก้อง เป็นเสียงหัวเราะของอสูร และเมื่อรวมเข้ากับสีหน้าในตอนนี้ก็กลายเป็นบางสิ่งที่ดุร้ายสะกดข่ม เป็นบางสิ่งที่เที่ยงธรรม และเป็นบางสิ่งที่ชั่วร้าย
จากนั้นก็โบกสะบัดมือขวาออกไป และร้องตะโกนขึ้นว่า “นกแก้ว!”
ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องแหลมเล็กก็ดังก้องขึ้น ขณะที่นกแก้วปรากฏตัวออกมา จากนั้นก็เป็นกระจกทองแดง ซึ่งในตอนนี้มีไข่มุกติดอยู่
นี่เป็นไข่มุกที่ต๋งหู่มอบให้กับเมิ่งฮ่าวก่อนที่จะตายไป หลังจากที่หลอมรวมเข้าไปในกระจกทองแดง ก็ทำให้กระจกมีความแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม
นกแก้วและกระจกทองแดงหลอมรวมเข้าด้วยกันในทันที ปกคลุมไปบนแขนของเมิ่งฮ่าว และจากนั้นก็กระจายออกไปทั่วทั้งร่างในฐานะที่เป็นชุดเกราะนักรบ อาวุธสงครามสีดำสนิทปรากฏขึ้นมา มีความยาวถึงสามจ้างดูดุร้ายอย่างถึงที่สุดจนน่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง
ผ้าคลุมสีแดงพริ้วไปมาอยู่ที่ด้านหลังเมิ่งฮ่าว ขณะที่พลังการฝึกตนถูกเกื้อหนุนด้วยพลังจากกระจกทองแดง
“ปีศาจ มาร? แล้วจะอย่างไร?” เมิ่งฮ่าวกล่าว ค่อยๆ ลอยขึ้นไปในอากาศอย่างช้าๆ ยกอาวุธสงครามขึ้นไปเหนือศีรษะด้วยมือขวา และหัวเราะเป็นเสียงดังก้อง ด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปมา ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยแสงสีแดงจ้า
“จงถูกตัดไป!” เมิ่งฮ่าวแผดร้องคำราม จับอาวุธสงครามพร้อมกันทั้งสองมือ มองออกไปยังโลกที่อยู่รอบๆ ตัว…และกรีดเฉือนคมมีดลงไปอย่างดุร้าย!
บนพื้นดินเกิดเป็นรอยแตกขนาดใหญ่ฉีกขาดออก จากนั้นก็กระจายไปทั่วทั้งโลกแห่งนี้ หัตถ์ปีศาจถูกทำลายไป ท้องฟ้าสีโลหิตแตกกระจาย ค้างคาวสีโลหิตกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และชนเผ่าที่กำลังพุ่งเข้ามาก็ถูกกำจัดไป ภูเขาห้ายอดแยกออกเป็นเสี่ยงๆ ฟ้าดินพังทลายลงไปโดยสิ้นเชิง
ตูมมมมมมม!
โลกแห่งนี้ถูกแยกออกไปเป็นสองส่วน จากนั้นก็พังทลายกลายเป็นเศษซากปรักหักพัง เมิ่งฮ่าวมองเห็นบริเวณที่ถูกทำลายไปได้อีกครั้ง ซึ่งก็คือตรงด้านนอกของความว่างเปล่าไร้ขอบเขต เศษซากปรักหักพังในบริเวณนั้นกลายเป็นฝุ่นละอองและเถ้าธุลีไปในตอนนี้ ปีศาจและมารต่างก็กระอักโลหิตออกมา ถูกบังคับให้ต้องพุ่งถอยไปทางด้านหลังด้วยพลังที่ระเบิดออกมาของเมิ่งฮ่าว
ในตอนนี้พลังที่พุ่งขึ้นมาของเมิ่งฮ่าว กำลังส่งผลให้เกิดเป็นแสงอันเจิดจ้าพุ่งกระจายออกไปทั่ว ทำให้จิตใจหลัวเทียนต้องเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เมิ่งฮ่าวลอยตัวอยู่ที่นั่น สวมใส่ชุดเกราะที่ดูดุร้าย อาวุธสงครามสั่นไปมาเล็กน้อย เขากำลังหอบหายใจออกมา และทุกๆ ลมหายใจที่สูดเข้าไป ก็ดูเหมือนว่าจะทำให้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวต้องหดตัวเล็กลงไป
เมิ่งฮ่าวควงอาวุธสงครามไปมา ดวงตาสาดประกายขึ้นราวกับว่าเตรียมตัวที่จะละทิ้งความระมัดระวังไปในสายลม พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า “เทพคือส่วนสุดท้ายของการเปลี่ยนแปลงครั้งที่แปด เมื่อไหร่เจ้าจะเสนอหน้าออกมา?”
แทบจะในทันใดนั้น เสียงแค่นเย็นชาก็ดังก้องขึ้น และเงาร่างๆ หนึ่งก็ตกลงมาจากด้านบนด้วยความรวดเร็วราวสายฟ้า
ดวงดาวหมุนวนไปมาอยู่บนหน้าผากของมัน และสวมใส่ชุดยาวสีขาว เส้นผมก็ขาวโพลนไปทั้ง
ศีรษะด้วยเช่นกัน สีหน้าโหดเหี้ยมโดยสิ้นเชิง กลิ่นอายอันน่ากลัวกระจายออกมาจากภายในร่างนั้น
เมิ่งฮ่าวเคยเห็นใบหน้านี้มาก่อน เป็นใบหน้าเดียวกันกับรูปปั้นที่อยู่บนอาณาจักรเทพ และเป็นใบหน้าเดียวกันกับมือสังหารด้วยเช่นกัน!
สิ่งที่แตกต่างกันเพียงอย่างเดียวก็คือ เมิ่งฮ่าวรู้ดีว่า เทพ มาร และปีศาจที่ตนเองเผชิญหน้าอยู่นี้ไม่ใช่ร่างจริงของคนเหล่านั้น เหล่านี้เป็นเพียงแค่หุ่นเชิดที่ถูกสร้างขึ้นมาจากความทรงจำของหลัวเทียนเท่านั้น
เมิ่งฮ่าวมองไปยังเทพ จากนั้นก็แหงนหน้าขึ้นและหัวเราะเป็นเสียงดังก้อง ความต้องการต่อสู้มีแต่จะพุ่งสูงขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง