บทที่ 1298 ศึกแห่งกาลเวลา

“จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ศึกแห่งซากปรักหักพังหนึ่งแสนแปดหมื่นแห่งยังไม่นับว่ากระจายตัวได้ดีพอ คิดจะเอาชนะนี่ฝานก็จำเป็นต้องมีพลังภายนอกเข้ามาร่วมด้วย…”

ป๋ายเสี่ยวฉุนตาแดงก่ำ ช่วงเวลาวิกฤตคับขัน เขาพลันร้องคำรามดังลั่น

“บทจากโบราณกาล!”

บทจากโบราณกาลมีทั้งวิชาอภินิหารของอดีตกาล ปัจจุบันกาลและอนาคตกาลที่ป๋ายเสี่ยวฉุนคิดค้นขึ้นมาด้วยตัวเอง ซึ่งทั้งสามวิชานี้ต่างก็มีต้นกำเนิดของเวลาแฝงเร้นอยู่

ตอนที่ป๋ายเสี่ยวฉุนยังไม่ได้เลื่อนขั้นเป็นผู้บงการ เขาไม่สามารถผสานรวมอดีตกาล ปัจจุบันกาลและอนาคตกาลเข้าเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วระเบิดพลังในท้ายที่สุดของบทจากโบราณกาลได้

ทว่าตอนนี้หลังจากที่เลื่อนสู่ระดับผู้บงการแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการควบคุมต้นกำเนิดหรือพลังตบะที่ช่วยในการประคับประคองตัว ก็ล้วนทำให้ป๋ายเสี่ยวฉุนมีคุณสมบัติในการร่ายบทจากโบราณกาลออกมาอย่างเต็มกำลัง

และแม้ว่าป๋ายเสี่ยวฉุนจะไม่รู้ถึงความมหัศจรรย์ที่จะปรากฎออกมาในท้ายที่สุดของบทจากโบราณกาล แต่จะอย่างไรซะนี่ก็คือเวทแห่งเต๋าที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง เขาจึงพอจะวิเคราะห์ได้บางส่วน เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้เนื่องด้วยตบะของเขามีไม่มากพอ ขณะเดียวกันเขาเองก็รู้สึกว่าตนจินตนาการเพ้อฝันกับบทจากโบราณกาลมากเกินไป เพราะดูเหมือนว่ามันจะเป็นจริงไม่ได้สักเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้เมื่อเขาควบคุมต้นกำเนิดแห่งเวลาได้อย่างเต็มที่ เขาจึงสัมผัสได้ว่าสิ่งที่เคยนึกว่าจะเป็นจริงไม่ได้ ดูเหมือนจะ…ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด!

“อดีต!” ป๋ายเสี่ยวฉุนคำรามเสียงทุ้มหนักพลางยกมือขวาขึ้นกดลงบนหว่างคิ้ว ทันใดนั้นความทรงจำของเขาก็จำแลงขึ้นกลายมาเป็นตัวอักขระที่แผ่กระจายออกไปแล้วก่อตัวเป็นน้ำวนใหญ่ยักษ์รอบกายของเขา

“ปัจจุบัน!” ประตูแห่งการเกิดและความตายสองบานเยื้องกรายลงมา ประหนึ่งตูบานหนึ่งอยู่ด้านหลังนี่ฝาน ส่วนอีกบานหนึ่งอยู่ด้านหลังตัวเขาเอง

“อนาคต!” ชะตาชีวิตเชื่อมโยงเข้าด้วยกันอย่างที่ไม่อาจแยกห่าง ซึ่งหากว่ากันในบางระดับแล้ว ไม่ว่านี่ฝานจะเต็มใจหรือไม่ แต่เขากับป๋ายเสี่ยวฉุนกลับถูกบังคับให้เชื่อมโยงชะตาชีวิตเข้าด้วยกัน ต่อให้นี่ฝานจะสามารถตัดขาดการเชื่อมโยงนี้ทิ้งไปได้ แต่…ป๋ายเสี่ยวฉุนกลับไม่ให้เวลานี้แก่นี่ฝาน เพราะพริบตานั้นมือทั้งคู่ของเขาก็พลันยกขึ้น ข้างหนึ่งชี้ไปที่หว่างคิ้วตัวเอง อีกข้างหนึ่งชี้ไปที่นี่ฝาน!

“ผสานรวมเป็น จากโบราณกาลสู่นิจนิรันดร์!”

เสียงตูมตามพลันดังกึกก้องไปทั้งชั้นฟ้าและกังวานไปสี่ทิศ ขณะเดียวกันน้ำวนรอบกายป๋ายเสี่ยวฉุนก็ระเบิดออก น้ำวนนี้เหมือนเชื่อมโยงไปยังพื้นที่ลึกลับบางอย่าง ชั่วขณะที่ก่อตัวขึ้นและแผ่ขยายออกไป

ห้วงจักรวาลที่ป๋ายเสี่ยวฉุนและนี่ฝานอยู่ก็เหมือนถูกพลิกกลับ รอบด้านของพวกเขาเกิดพายุหมุนแห่งกาลเวลา ซ้ำด้านในยังมีภาพเหตุการณ์หลากหลายผุดขึ้นมาในพายุลูกนั้นอย่างต่อเนื่อง

พลังงานที่ลี้ลับและรุนแรงสุดขีดขุมหนึ่งเหมือนแผ่ออกมาจากในพายุหมุนแห่งกาลเวลา เป็นเหตุให้เห็นได้ด้วยตาเปล่าว่านิ้วดับชีวาของนี่ฝานสลายหายไป ที่หายไปพร้อมกันยังมีร่างแห่งเต๋าของนี่ฝานในโลกหนึ่งแสนแปดหมื่นใบที่ร่ายนิ้วดับชีวาด้วย!

“แม่น้ำแห่งกาลเวลางั้นรึ? เป็นไปไม่ได้ ไม่ถูกสิ นี่ไม่ใช่แม่น้ำแห่งกาลเวลา นี่คือ…พื้นที่นอกแม่น้ำแห่งกาลเวลา!”

วินาทีที่นี่ฝานหน้าเปลี่ยนสี ป๋ายเสี่ยวฉุนเองก็เวียนหัวตาลาย ทันใดนั้นน้ำวนรอบกายคนทั้งสองได้หายไป ทุกอย่างกลับคืนมาเป็นปกติอีกครั้ง

แต่ไม่นาน ไม่ว่าจะป๋ายเสี่ยวฉุนหรือนี่ฝานต่างก็ต้องใจสั่น เพราะพวกเขามองเห็นว่า… จุดที่ห่างไปไกลซึ่งเป็นที่ที่ดอกไม้แห่งนิรันดร์กาลเคยผลิบาน บัดนี้ในห้วงจักรวาลกำลังมีกองทัพเงาปีศาจที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรกำลังพุ่งทะยานเข้ามา

ด้านหลังกองทัพเงาปีศาจขนาดใหญ่นั่นคือ ยักษ์เรือนกายมหึมาเกินกว่าจะหาคำมาบรรยายตนหนึ่งที่กำลังก้าวเดินเข้าหาดอกไม้แห่งนิรันดร์กาล

ยักษ์ตนนั้น…ก็คือ นี่ฝาน!

นั่นคือ…ภาพเหตุการณ์ในอดีตที่ห่างจากตอนนี้มานานแสนนาน คือภาพเหตุการณ์หลังจากที่นี่ฝานดับทำลายทุกอย่างและมาเยือนดอกไม้แห่งนิรันดร์กาล!

จากโบราณกาลสู่นิจนิรันดร์คือ เวทอภินิหารที่เกิดขึ้นหลังจากป๋ายเสี่ยวฉุนรวบรวมอดีตกาล ปัจจุบันกาลและอนาคตกาลไว้ด้วยกัน

นี่คือ…การหวนคืนกลับไปสู่อดีต เข้าไปยังห้วงเวลาที่ผ่านพ้นไปแล้ว

แต่กลับมีความแตกต่างจากแม่น้ำแห่งกาลเวลาในตำนาน เพราะหากเข้าไปในแม่น้ำแห่งกาลเวลาได้ก็จะสามารถย้อนกลับคืนไปสู่อดีตได้อย่างแท้จริง ซ้ำยังถึงขั้นเปลี่ยนแปลงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านไปแล้วได้อีกด้วย

ทว่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับแม่น้ำแห่งกาลเวลาล้วนเป็นเพียงเรื่องเล่าลือในตำนานเท่านั้น ไม่มีใครสามารถทำได้ถึงข้อนี้ ต่อให้เป็นนี่ฝานเอง… ก็ไม่สามารถเหยียบย่างเข้าไปในแม่น้ำแห่งกาลเวลาได้

แน่นอนว่า… บทจากโบราณกาลของป๋ายเสี่ยวฉุนก็ไม่สามารถเข้าไปยังแม่น้ำแห่งกาลเวลาในตำนานได้อย่างแท้จริง นี่เป็นเพียงแค่การขยับเข้าไปใกล้แม่น้ำแห่งกาลเวลาในบางระดับเท่านั้น เหมือนกับการส่องกระจก ต่อให้ไปเปลี่ยนแปลงมัน แต่กระจกก็คือกระจก เมื่อพวกเขาจากไป ทุกอย่างก็จะหวนกลับคืนไปสู่จุดเดิมอีกครั้ง!

แม้จะไม่สามารถแก้ไขในสิ่งที่เกิดไปแล้วได้ แต่หากได้รับบาดเจ็บอยู่ที่นี่ หากถูกบุคคลในอดีตทำร้ายก็จะยังส่งผลกระทบมาสู่ตนเองอยู่ดี!

ป๋ายเสี่ยวฉุนเองก็ไม่มีวิธีการอื่นอีกแล้ว เขาเพียงคนเดียวไม่อาจเอาชนะนี่ฝานได้ ร่างแห่งเต๋าแสงสว่างหนึ่งแสนแปดหมื่นร่างเองก็ไม่อาจเอาชนะได้เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะอาศัยพลังจากภายนอก ดึงให้นี่ฝานเข้ามาอยู่ในห้วงพื้นที่ของบทจากโบราณกาลสู่นิจนิรันดร์ของตน เพื่อหวังตามหาวิธีการสังหารนี่ฝานจากในกาลเวลาที่ผ่านพ้นไปแล้วนี้!

“นี่น่ะหรือสมรภูมิรบที่เจ้าเลือก?”

นี่ฝานพลันหัวเราะ ก่อนจะยกมือขวาขึ้นคว้าจับ ทันใดนั้นนี่ฝานที่อยู่ในห้วงมิตินอกดินแดนเซียนนิรันดร์กาลซึ่งอยู่ห่างไปไกลก็พลันตัวสั่นสะท้าน เมื่อเงยหน้ามองมายังที่แห่งนี้ ดวงตาของเขาฉายความไม่เข้าใจ แต่ป๋ายเสี่ยวฉุนกลับได้เห็นภาพเหตุการณ์ที่ทำให้เขาชาไปทั้งหนังหัว นั่นก็คือบนร่างของนี่ฝานที่อยู่ในห้วงมิติแถบนั้นได้แผ่ควันดำจำนวนนับไม่ถ้วนออกมา ก่อนที่ควันดำเหล่านั้นจะกลายมาเป็นใบหน้าที่ดุร้ายขนาดมหึมาหลายใบหน้า เมื่อถูกนี่ฝานในปัจจุบันที่ไม่รู้ว่าผ่านภาพเหตุการณ์นั้นมานานกี่ปีเข้าควบคุม นี่ฝานในอดีตก็พลันกระโจนเข้าหาป๋ายเสี่ยวฉุน

“ต้องเข้าใจผิดกันไปแน่ๆ …”

ป๋ายเสี่ยวฉุนเกือบจะร้องไห้ออกมา ต่อให้ตอนนี้ตบะจะถูกเผาผลาญไปไม่น้อยเพราะร่ายใช้บทจากโบราณกาล แต่เขาก็รีบกัดฟันแล้วพยายามพลิกเปลี่ยนสถานการณ์อีกครั้ง

ท่ามกลางเสียงดังอึกทึก น้ำวนก็ปรากฏขึ้นรอบกายของคนทั้งสอง บดบังห้วงจักรวาลขัดขวางเส้นสายตาและอำนาจจิตอีกครั้ง และเมื่อมันหยุดชะงักลง ก็มาอยู่ในเหตุการณ์ของอดีตที่ไม่รู้ว่าผ่านไปนานกี่ปีแล้ว ซึ่งเวลานี้รอบด้านคนทั้งสองมีแต่ความว่างเปล่า

“เล่นสนุกพอหรือยัง?” นี่ฝานเอ่ยเสียงเรียบเฉย ครั้นแล้วจึงขยับร่างกระโจนเข้าหาป๋ายเสี่ยวฉุนอีกครั้ง ป๋ายเสี่ยวฉุนเพิ่งจะเตรียมย้อนกาลเวลาต่อ ทว่าตบะของเขากลับติดขัด ได้แต่ถอยหนีไปอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็ปะทะกับนี่ฝานในห้วงจักรวาลแห่งนี้เสียงดังสะเทือนเลือนลั่นอีกครั้ง ไม่นานป๋ายเสี่ยวฉุนก็กระอักเลือด แต่กลับฉวยโอกาสร่ายใช้การย้อนเวลาอีกครั้ง

และในช่วงเวลาต่อมาก็เป็นเช่นนี้ เขากับนี่ฝานลอดทะลวงไปตามห้วงมิติแห่งต่างๆ ป๋ายเสี่ยวฉุนคิดจะหาโอกาสสังหารนี่ฝาน แต่การย้อนเวลาเช่นนี้ได้แค่พลิกเปลี่ยนไปตามสถานการณ์เท่านั้น เพราะป๋ายเสี่ยวฉุนเองก็ไม่สามารถควบคุมได้อย่างเป็นรูปธรรม ดังนั้นแทบทุกครั้งที่ปรากฏตัว เขาก็จะทำได้แค่รีบเผ่นหนีไป จากนั้นก็ค่อยคว้าโอกาสมาร่ายใช้การย้อนเวลาอีกครั้ง

แม้จะยังไม่ได้โอกาสจากพลังภายนอก แต่จะอย่างไรแล้วก็ช่วยให้เขาหลบพ้นท่าไม้ตายที่นี่ฝานร่ายในแต่ละครั้งมาได้ มาถึงท้ายที่สุด การย้อนเวลาครั้งนี้จึงกลายมาเป็นวิชาอภินิหารที่ป๋ายเสี่ยวฉุนใช้ขัดขวางท่าไม้ตายของนี่ฝานเสียเอง

สีหน้าของนี่ฝานจึงเริ่มมืดทะมึนลงเรื่อยๆ

ป๋ายเสี่ยวฉุนรู้สึกว่าเป็นฝ่ายถูกกระทำ แค่เขากลับยิ่งเหมือนเป็นฝ่ายถูกกระทำมากกว่า เพราะภายใต้การถูกไล่ฆ่านี้ หากป๋ายเสี่ยวฉุนรู้สึกได้ว่าท่าไม่ดีก็จะร่ายใช้การย้อนเวลาทันที แม้ว่านี่จะไม่สร้างผลกระทบใดๆ ให้แก่เขา แต่ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็สังหารป๋ายเสี่ยวฉุนไม่ได้เสียที เขาจึงรู้สึกว่าเรื่องนี้มันเหลวไหลอย่างมาก

“นี่มันคนประเภทไหนกัน เขาสามารถฝึกตนมาได้จนถึงขอบเขตนี้ เดิมทีนี่ย่อมเป็นการอธิบายว่าเขาไม่ธรรมดา ซ้ำยังเป็นคนที่แสวงหาเต๋าของตนเองเช่นเดียวกับข้า …แต่ทำไมพอมาต่อสู้กับเขา ข้าถึงได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าขัน…อย่างหาคำมาบรรยายไม่ได้!”

นี่ฝานขมวดคิ้ว จ้องป๋ายเสี่ยวฉุนเขม็ง เขารู้สึกว่าในด้านการเผ่นหนี เจ้าคนที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้กลับเหมือนหนูที่ถูกเหยียบหาง สร้างความเหนื่อยหน่ายระอาใจให้กับคนที่ประมือด้วยอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะ…เมื่อป๋ายเสี่ยวฉุนเองก็สัมผัสได้ว่าตนเองสามารถใช้การย้อนเวลานี้มาทำให้นี่ฝานอับจนปัญญา เขาก็เริ่มใช้การปรึกษาอย่างที่ตัวเองเชี่ยวชาญ

“นี่ฝาน พวกเรามาปรึกษากันหน่อยดีไหม เจ้าเองก็เห็นว่าเจ้าฆ่าข้าไม่ได้ ข้าเองก็สังหารเจ้าไม่ได้เหมือนกัน ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเราก็เลิกแล้วต่อกันไปเถอะ…”

“เจ้าคิดดูนะว่ากว่าที่เจ้าจะฟื้นตื่นขึ้นมาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วเหตุใดยังจะต้องดึงดันอยากกลืนกินบ้านเกิดของข้าด้วยล่ะ เจ้าว่าเอาอย่างนี้ดีไหม เจ้าอย่ากินดอกไม้แห่งนิรันดร์กาลเลย พวกเราสองคนยังจะพอเป็นเพื่อนกันได้”

“พวกเราไม่เห็นจำเป็นต้องรบราฆ่าฟันกันนี่นา จะอย่างไรทุกปัญหาก็ย่อมมีทางแก้ มาๆๆ พวกเรามาลองคุยกันหน่อยดีไหม ดูสิว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะช่วยให้เจ้าเป็นนิรันดร์กาลได้”

“อ้าว ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลยล่ะ”

คำพูดของป๋ายเสี่ยวฉุนที่ดังมาอย่างต่อเนื่องทำให้สีหน้าของนี่ฝานเริ่มเขียวคล้ำ มาถึงท้ายที่สุด ต่อให้เขาจะเป็นคนเงียบขรึมแค่ไหนก็ยังอดร้องคำรามไม่ได้

“หุบปาก!”

ป๋ายเสี่ยวฉุนตกใจสะดุ้งโหยง รีบย้อนเวลาพาร่างของนี่ฝานหายตัวไปอีกครั้ง พอปรากฏตัวก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ในช่วงเวลาไหน การสังหารจึงดำเนินไปอย่างไม่หยุดยั้งเช่นนี้…

และในซากปรักหักพังหนึ่งแสนแปดหมื่นแห่งที่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง เวลานี้ร่างแห่งเต๋าของพวกเขาก็ยังคงเข่นฆ่ากันไม่เลิก ต่างฝ่ายต่างก็มีการตายเกิดขึ้น

ส่วนคนทั้งสองที่ไล่ฆ่ากันอยู่ในห้วงเวลาของอดีตกาลก็เปิดศึกใหญ่กันท่ามกลางห้วงมิติและห้วงกาลเวลาของภาพเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ภาพแล้วภาพเล่า!

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน มาถึงท้ายที่สุด นี่ฝานก็คลุ้มคลั่งเต็มที ส่วนป๋ายเสี่ยวฉุนนั้นเหนื่อยกายไม่เท่าเหนื่อยใจ จึงปรึกษากับนี่ฝานใหม่อีกครั้งว่า อีกฝ่ายจะล้มเลิกความคิดที่จะกินดอกไม้แห่งนิรันดร์กาลได้หรือไม่

แต่หลังจากที่ไม่ได้คำตอบ ป๋ายเสี่ยวฉุนก็ถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด คราวนี้เลยถือโอกาสใช้ตบะที่มากกว่าเก่ามาทดลองย้อนเวลากลับไปให้ไกลยิ่งกว่าเดิม