บทที่ 1314 สิ่งที่เจ้าเลือก

นาทีนั้นภาพเหตุการณ์นี้ได้กลายมาเป็นนิรันดร์ ก่อนจะค่อยๆ พร่าเลือนแล้วจางหายไปในที่สุด

เมื่อป๋ายเสี่ยวฉุนที่หลับตาลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขายังคงอยู่ในแม่น้ำแห่งกาลเวลา ยังคงยืนอยู่บนหัวเรือ มองบุปผานิรันดร์กาลฝั่งขวามือเงียบๆ ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ดึงสายตากลับคืนมา

ผู้เฒ่าแจวเรือที่อยู่ด้านหลังของเขาหยิบเหยือกเหล้าออกมาอีกหนึ่งเหยือก หลังจากกระดกดื่มอึกใหญ่ก็หันมามองป๋ายเสี่ยวฉุน

“ดอกไม้ดอกนี้ก็เหมาะสมกับเจ้ามากเหมือนกัน แม้จะไม่ใช่จุดเริ่มต้น แต่ก็เป็นจุดสิ้นสุด”

ป๋ายเสี่ยวฉุนไม่ได้เอ่ยคำใด ไม่มีใครรู้ความคิดของเขา เขามองไปยังดอกไม้ฝั่งซ้ายมือ แล้วก็หันมามองดอกฝั่งขวามือ เงียบคิดอยู่นาน ครั้นแล้วจึงหลับตาทั้งคู่ลงอีกครั้ง

“ไม่อย่างนั้นก็เลือกมันไปเถอะ ข้าคิดว่ามันดีมากเลยนะ จะว่าไปแล้ว อันที่จริงก็ดีมากทั้งสองดอก…แต่หากจะให้เลือกระหว่างสองดอกนี้ มันก็น่าสับสนจริงๆ นั่นแหละ” ผู้เฒ่าถอนหายใจ หากเป็นเขา เขาก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าจะเลือกอย่างไร

“หนึ่งคือจุดจบที่ถูกกำหนดมาไว้แล้ว แม้จะมองดูเหมือนว่าสอดคล้องกับความต้องการของเจ้า แต่กลับเป็นผลลัพธ์ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ แค่มองปราดเดียวเจ้าก็เห็นปลายทางแล้ว”

“อีกหนึ่งคือความเป็นไปได้ไร้ที่สิ้นสุด เต็มไปด้วยสิ่งที่ยังไม่รู้ เจ้าสามารถใช้วิธีการของเจ้าไปสร้างมันให้สมบูรณ์แบบ ทำให้ทุกความเสียดายหมดสิ้นไป ทำให้อนาคตทุกอย่างเต็มไปด้วยแสงสว่าง”

“จะเลือกอย่างไร…ถ้าไม่อย่างนั้นดื่มเหล้าสักอึกก่อนไหมแล้วค่อยคิดต่อ?” ผู้เฒ่าโคลงศีรษะพลางชูเหยือกเหล้าในมือขึ้นสูง

“ไม่ล่ะ” ดวงตาทั้งคู่ของป๋ายเสี่ยวฉุนเปิดขึ้นมองบุปผาแห่งนิรันดร์กาลทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้า โดยเฉพาะดอกไม้ทั้งสองที่แต่ละดอกต่างก็ถูกเขาจ้องนิ่งๆ อยู่พักใหญ่ ครั้นแล้วเขาก็คลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะยกมือขึ้นคว้าจับไปที่…