บทที่ 336 โค่นรวมโอสถ!
เสียงคำรามนี้ไม่ธรรมดาอย่างมาก วินาทีที่ดังลอยมาก็ชักนำให้เกิดพายุรุนแรง ครั่นครืนไปสี่ทิศ ทำให้พื้นดินรอบกายของป๋ายเสี่ยวฉุนปริแตก ทุกสรรพสิ่งที่อยู่ใกล้เคียงแตกทลายหมดสิ้น
แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง เสียงคำรามนี้คล้ายมีพลังมหาศาลพุ่งเข้ามาโจมตี ทำให้ร่างของเขาโซซัดโซเซถอยหลังไปหลายก้าว
ป๋ายเสี่ยวฉุนหน้าเปลี่ยนสี เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงมองเห็นทันทีว่ากลางท้องฟ้าที่ห่างออกไปไกล มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ผมยาวปลิวสะบัดยุ่งเหยิง ดวงตาทั้งคู่แดงฉาน พกพาเอาไอสังหารคำรามเข้ามาใกล้เขาโดยไม่สนใจสิ่งใด
ความรวดเร็วนั้นแม้ในระดับยาอายุวัฒนะจะไม่ถือว่าร้ายกาจอะไร ทว่าสำหรับนักพรตสร้างฐานรากแล้วไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้เลย อีกทั้งพลังอำนาจของเขาก็พวยพุ่งเสียดฟ้า ตลอดทางที่บินทะยานผ่านมาทำเอานักพรตสร้างฐานรากของทั้งสองฝ่ายที่อยู่ในผืนป่าจิตใจสะท้านไหว
“นักพรตยาอายุวัฒนะ!!” มีคนส่งเสียงร้องอุทานด้วยความตกใจออกมาทันที ต้องรู้ว่านักพรตยาอายุวัฒนะทุกคนนั้น ขนาดสำนักสยบธารก็ยังต้องส่งคนไปรับมือโดยเฉพาะ เพื่อป้องกันไม่ให้นักพรตยาอายุวัฒนะเข้ามาเข่นฆ่าสร้างฐานราก
ทว่าตอนนี้ ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอันใด คนผู้นี้ถึงได้ออกมาจากสนามรบของยาอายุวัฒนะ บินดิ่งเข้าหาป๋ายเสี่ยวฉุนด้วยความเดือดดาล ยังดีที่ด้านหลังเขามีรุ้งยาวยาอายุวัฒนะเส้นหนึ่งของสำนักสยบธารกำลังไล่กวดตามมาอย่างรวดเร็ว คล้ายต้องการขัดขวาง
ทว่าขณะที่ผู้อาวุโสยาอายุวัฒนะของสำนักสยบธารหมายสกัดกั้นชายหนุ่มผู้นั้น ชายหนุ่มพลันส่งเสียงหัวเราะขมขื่นรวดร้าวออกมา
มือขวายกขึ้นสะบัดไปด้านหลังอย่างแรงหนึ่งครั้ง ทันใดนั้นด้านหลังของเขาก็มีแสงสีเขียวจ้าบาดตาเปล่งวาบ และมีคนต้นไม้มะเดื่อฟ้าขนาดยักษ์เดินออกมาจากในแสงสีเขียวนี้!
คนต้นไม้มะเดื่อฟ้านี้ก็คือทหารหาญของเขา ทหารกล้าที่เดิมทีควรมีค่าเป็นรองเพียงแค่ชีวิตของตัวเขาเอง ทว่าวินาทีนี้ หลังจากที่ทหารกล้าผู้นี้ถูกเรียกออกมา เสียงของชายหนุ่มที่แฝงไว้ด้วยความเฉียบขาด แฝงไว้ด้วยความคลุ้มคลั่งก็พลันดังขึ้น
“ไม่สนค่าตอบแทน ต่อให้เจ้าต้องรบจนตัวตายก็ต้องขัดขวางคนผู้นี้ไว้ให้ข้าในเวลาสิบชั่วลมหายใจให้ได้!”
คนต้นไม้มะเดื่อฟ้าตัวสั่นเยือก ระเบิดพลังอำนาจออกมาอย่างไร้ซึ่งความลังเล ไล่กวดเข้าหาผู้อาวุโสยาอายุวัฒนะคนนั้นของสำนักสยบธาร หมายจะสกัดเขาเอาไว้!
ส่วนชายหนุ่มผู้นี้ เวลานี้จิตสังหารของเขาซัดตลบอบอวล ตรงดิ่งเข้าหา
ป๋ายเสี่ยวฉุนทันทีทันใด ดวงตาทั้งคู่ของเขาที่แฝงไว้ด้วยความบ้าคลั่งราวกับจะหลั่งน้ำตาออกมาเป็นเลือด แม้ว่าเขาจะกลายเป็นยาอายุวัฒนะได้ไม่ถึงครึ่งปี ทว่าสังหารนักพรตสร้างฐานรากคนหนึ่งในเวลาสิบลมหายใจ เขาก็มั่นใจอย่างมากว่าตัวเองทำได้!
เมื่อครู่นี้เขามองเห็นการตายของหญิงสาวผู้นั้น มองเห็นศีรษะของนางลอยกระเด็น ในใจเขาเจ็บปวดรวดร้าวถึงขีดสุด นั่นคือคู่บำเพ็ญตบะของเขา นั่นคือศิษย์น้องหญิงของเขา เขาสาบานว่าจะต้องฆ่านักพรตสร้างฐานรากผู้นั้นด้วยมือของตัวเองให้จงได้!
“ตาย!!” ชายหนุ่มคำรามดังลั่น มือขวายกขึ้นแล้วตบใส่ป๋ายเสี่ยวฉุนผ่านความว่างเปล่าอย่างแรง วินาทีที่มือของเขาตบลงนั้น ตบะของยาอายุวัฒนะช่วงต้นระเบิดตูมออก กลายมาเป็นมือขนาดใหญ่สีดำข้างหนึ่ง คำรามดิ่งเข้าไปใกล้ป๋ายเสี่ยวฉุน
ปราณน่าหวาดกลัวที่ส่งออกมาจากมือใหญ่ข้างนี้ นั่นคือพลังบดขยี้ที่นักพรตสร้างฐานรากมิอาจต้านทานได้ คำรามครั่นครืนมาตลอดทาง ทุกที่ที่ผ่าน ความว่างเปล่าล้วนบิดเบือน
เมื่อจิตสังหารระเบิดออก เมื่อชายหนุ่มเข้ามาใกล้ ป๋ายเสี่ยวฉุนถอยร่นต่อเนื่อง ม่านตาของเขาหดตัวลง ลมหายใจติดขัดน้อยๆ ความรู้สึกถึงวิกฤตอันตรายพลันแผ่ซ่านไปทั่วเรือนร่าง ทำให้เลือดเนื้อทั้งหมดของเขาเปล่งเสียงกรีดร้อง!
เขาไม่ทันมีเวลาคิดมาก และก็ไม่สามารถนำความเป็นความตายไปวางไว้บนความช่วยเหลือจากคนอื่น เขาเชื่อว่าต้องมีคนมาช่วยอย่างแน่นอน ทว่าพื้นฐานของทุกอย่างนี้คือเขาต้องยืนหยัดให้ได้จนกว่ากำลังเสริมจะมาถึง
เขาไม่สามารถครุ่นคิดอะไรได้มากนัก เวลานี้ในสมองมีเพียงความคิดเดียว…
“ข้าจะมาตายอยู่ที่นี่ไม่ได้ หากไม่อยากตาย มีเพียงวิธีเดียวคือสู้!!”
ดวงตาทั้งคู่ของป๋ายเสี่ยวฉุนแดงก่ำ ขณะที่ร่างถอยกรูดรวดเร็ว มือทั้งสองพลันทำมุทรา ทันใดนั้นกระถางสีม่วงใหญ่ยักษ์สามใบก็ปรากฏพรวดขึ้นมาเบื้องหน้าเขา ทั้งยังมีกระบี่บินหลายเล่มที่ผ่านการหลอมพลังจิตคำรามอู้ออกมาปะทะเข้ากับมือใหญ่ที่เข้ามาใกล้นั่นทันที
ตูม!
กระถางใหญ่สามใบที่แข็งแกร่งอย่างถึงที่สุดในขอบเขตของสร้างฐานราก ทว่าเมื่ออยู่ภายใต้มือใหญ่ของชายหนุ่มยาอายุวัฒนะกลับต้านทานได้เพียงเสี้ยวเดียวก็ทยอยกันแตกกระจายดังตูมตาม ส่วนกระบี่บินเหล่านั้นเมื่อสัมผัสโดนมือใหญ่ก็แตกสลายออกอย่างต่อเนื่อง
และหลังจากที่มือใหญ่บุกทลายกระถางใหญ่และกระบี่บินจนราบเป็นหน้ากลอง จึงตกกระแทกลงมาบนร่างของป๋ายเสี่ยวฉุนโดยตรง!
เสียงกัมปนาทเขย่าฟ้า ป๋ายเสี่ยวฉุนกระอักเลือด แสงสีทองตลอดร่างเปล่งประกายวิบวับ ผิวหนังคงกระพัน เนื้อคงกระพันระเบิดพลังทุกด้านออกในวินาทีนี้ พอฝืนต้านทานการโจมตีครั้งหนึ่งของยาอายุวัฒนะช่วงต้นไว้ได้ ร่างลอยกระเด็น ทว่ากลับยังไม่ตาย!
ไอสังหารในดวงตาของชายหนุ่มยาอายุวัฒนะยิ่งเพิ่มมากขึ้น ไม่ได้เอ่ยอะไร
แต่เดินออกมาหนึ่งก้าว สะบัดปลายแขนเสื้ออย่างแรงหนึ่งครั้ง ทันใดนั้นลมพายุสีดำก็พลันปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า กลายร่างมาเป็นมังกรดำตัวหนึ่ง พุ่งเข้าชน
ป๋ายเสี่ยวฉุนพร้อมคำรามเสียงเกรี้ยวกราด
ป๋ายเสี่ยวฉุนไม่มีเวลาให้คิดมาก ตวาดเบาๆ หนึ่งครั้ง ตาที่สามกลางหว่างคิ้วเปิดขึ้นอีกรอบ เนตรทงเทียนระเบิดแสงสีม่วงออกมา หลังจากโคจรจนถึงขีดสุดก็หันขวับไปมองชายหนุ่มที่เข้ามาใกล้
และวินาทีนี้เอง กระบี่ไม้เล่มเล็กเปล่งแสงสีเงินที่เขาหลอมพลังจิตหลายครั้งก็คำรามออกไป ไม่ได้คิดจะทำเพียงแค่ต้านทาน แต่พยายามโจมตีกลับไปด้วย!
ภายใต้เนตรทงเทียน มังกรดำตัวนั้นชะงักกึกทันใด คำรามกร้าวพยายามดิ้นรน ดวงตากลางหว่างคิ้วของป๋ายเสี่ยวฉุนเจ็บร้าว ทว่ากลับยังคงระเบิดพลังดุจเดิม ทำให้มังกรดำตัวนั้นมีลางว่าจะพังทลายลง
“แค่พลังแสงของหิ่งห้อยยังบังอาจกล้ามาเทียบแสงตะวัน!”
ขณะที่ชายหนุ่มยาอายุวัฒนะเอ่ยเสียดสีก็เดินออกมาอีกหนึ่งก้าว เสียงตูมดังหนึ่งครั้ง เรือนกายของมังกรดำตัวนั้นพลันขยายใหญ่ คำรามเดือดดาลหนึ่งครั้งก็สลัดหลุดจากพันธนาการ ป๋ายเสี่ยวฉุนกระอักเลือด ในดวงตาที่สามกลางหว่างคิ้วก็มีเลือดไหลหยดลงมาเช่นกัน
ส่วนกระบี่ไม้เล่มเล็กนั้น เวลานี้ได้พุ่งกระแทกเข้าใส่มังกรดำ เสียงตูมดังหนึ่งครั้งแล้วแทงทะลวงผ่านร่างของมังกรดำไปโดยตรง ทำให้ชายหนุ่มยาอายุวัฒนะจ้องเขม็ง
ทว่าก็แค่แทงทะลุเท่านั้น ร่องความต่างระหว่างตบะของคนทั้งสองทำให้มิอาจต้านทานได้ทั้งหมด มังกรดำตัวนี้ตะเบ็งเสียงคำรามอีกครั้งก็มาโผล่พรวดอยู่ด้านหน้าป๋ายเสี่ยวฉุนทันที
ยังไม่ทันได้สัมผัสโดน เพียงแค่เข้ามาใกล้ก็ทำให้ป๋ายเสี่ยวฉุนปวดแสบปวดร้อนไปทั้งตัว แม้แต่กระดูกก็ยังสั่นไหว เลือดลมในกายพลุ่งพล่าน แต่นัยน์ตากลับค่อยๆ เผยให้เห็นความบ้าคลั่ง
เขาเองก็มองเห็นเหมือนกันว่าบัดนี้รอบด้านมีรุ้งยาวหลายเส้นกำลังบินเข้ามาใกล้ด้วยความร้อนรน อีกทั้งในรุ้งยาวเหล่านั้นยังมองเห็นเงาร่างของบุรพาจารย์ด้วย…
เพียงแต่ว่าอยู่ห่างกันมากเกินไป หากป๋ายเสี่ยวฉุนมิอาจยืนหยัดไหว ทั้งหมดนี้ก็ไร้ประโยชน์ เขากลัวตายก็จริง ทว่าบัดนี้ เขารู้ดีว่าความกลัวไม่มีประโยชน์อันใด!
“ร่างอสูร!” ป๋ายเสี่ยวฉุนแผดเสียงตะโกนก้อง หนังทองคงกระพันโคจรถึงขีดสุด ท่ามกลางแสงสีทองที่กะพริบพราวไปทั่วร่าง ร่างอสูรของบทมิวางวายบทที่สองจึงปรากฏพรวดขึ้นที่ด้านหลังของเขา หลังจากรวมเป็นหนึ่งกับร่างของเขาแล้ว พลังกล้ามเนื้อทั้งหมดจึงระเบิดปะทุ ต้านรับมังกรดำที่กระโจนเข้าใส่
เสียงตูมดังหนึ่งครั้ง ป๋ายเสี่ยวฉุนกระอักเลือด มังกรดำพังทลายตรงหน้าอกของเขา กลายมาเป็นควันสีดำมากมาย ส่วนร่างของป๋ายเสี่ยวฉุนก็คล้ายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เช่นกัน ลอยลิ่วไปด้านหลัง ทันใดนั้น เสียงแค่นเย็นชาที่แฝงไว้ด้วยความเคียดแค้นก็ดังมาจากด้านหลังมังกรดำที่แตกสลาย เงาร่างของชายหนุ่มยาอายุวัฒนะ…ปรากฏพรวดขึ้นมา
มือขวาของเขายกขึ้นลอดทะลุผ่านกลุ่มควันสีดำมาโผล่อยู่ด้านหน้าป๋ายเสี่ยวฉุน แล้วตบลงไปที่หน้าอกของป๋ายเสี่ยวฉุน!
แทบจะวินาทีเดียวกับที่ฝ่ามือนี้ร่วงลง รอบด้านมีเสียงคำรามเดือดดาลดังลอยมา แม้แต่บุรพาจารย์ที่อยู่บนฟ้าก็ยังแผดเสียงกร้าวเขย่าคลอนฟ้าดินจนชายหนุ่มยาอายุวัฒนะผู้นี้ใจสั่นระรัว ทว่าตอนนี้เขาไม่มีเวลามาสนใจคนอื่นอีกแล้ว เลือกกัดฟันกรอด ตบฝ่ามือข้างนั้นลงไปอย่างแรง!
“ตายซะเถอะ!!”
นัยน์ตาของป๋ายเสี่ยวฉุนเผยความคลุ้มคลั่งออกมาไม่ต่างกัน เขารู้ว่าตัวเองมิอาจหลบเลี่ยงได้จึงไม่หลบมันเสียเลย แต่ยกมือขวาขึ้น นิ้วมือทั้งคู่ดำสนิท ร่ายตรวนสลายลำคอยื่นเข้าไปจับที่ลำคอของชายหนุ่มยาอายุวัฒนะผู้นั้น!
เสียงตูมดังหนึ่งครั้ง มือขวาของป๋ายเสี่ยวฉุนถูกมือซ้ายของชายหนุ่มยาอายุวัฒนะคว้าหมับเอาไว้แล้วบิดอย่างแรง เสียงกร๊อบดังลั่น กระดูกแตกหัก ภายใต้ความเจ็บปวดมหาศาล ป๋ายเสี่ยวฉุนมีสีหน้าบ้าคลั่ง ทั้งยังระเบิดปณิธานที่เหี้ยมหาญออกมา ไม่สนใจมือขวาที่บิดงอ ไม่สนใจฝ่ามือข้างนั้นที่กำลังจะกระทบกับหน้าอก แต่เลือก…กระตุ้นชนาเขย่าภูเขา!
นี่เรียกว่า ต่อให้ข้าตาย ก็ต้องทำให้เจ้าบาดเจ็บสักครั้งให้ได้!
เสียงตูมดังสนั่นหวั่นไหว เมื่อชนาเขย่าภูเขาถูกกระตุ้นจึงทำให้ร่างของป๋ายเสี่ยวฉุนถลาพรวดออกไปด้านหน้า มือขวาที่แตกร้าวก็ยังมิอาจกั้นขวาง ต่อให้เป็นฝ่ามือข้างนั้นที่จะตบลงบนหน้าอกก็ยังยากต้านทาน ร่างของเขาชนตูมลงไปบนร่างของชายหนุ่มยาอายุวัฒนะอย่างจัง
เวลาเดียวกันนั้น หน้าอกของป๋ายเสี่ยวฉุนก็รับฝ่ามือทำลายล้างของชายหนุ่มยาอายุวัฒนะไปเต็มๆ
ทว่าชั่วพริบตานั้นแสงสีดำของหม้อกระดองเต่าพลันเปล่งวาบ ช่วยสกัดกั้นเอาไว้ได้ เลือดสดถูกพ่นพรวดออกจากปากของป๋ายเสี่ยวฉุน แม้จะบาดเจ็บสาหัส แต่เขา…ก็ยังไม่ตาย!
“มีดีแค่นี้เองรึ!” ปากที่เต็มไปด้วยเลือดของป๋ายเสี่ยวฉุนแสยะยิ้ม เบื้องหน้าของเขาพร่าเลือน เลือดสดไหลซึมไม่หยุด เริ่มควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ เขาจึงไม่คิดจะควบคุมมันอีก แต่ใช้พลังเสี้ยวสุดท้ายที่ตัวเองมีมาเชื่อมโยงกับมหาสมุทรวิญญาณเก้าชั้นในร่าง…บัดนี้ ภายใต้สภาวะที่ไร้ซึ่งการเตรียมการใดๆ …เขาต้องการฝืนบังคับให้มหาสมุทรวิญญาณเก้าชั้นนี้…รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน!
เมื่อรวมกันสำเร็จเมื่อไหร่ ก็คือ…ขอบเขตยาอายุวัฒนะ!
การฝ่าทะลุขั้นที่ในอดีตจำเป็นต้องเตรียมตัวนานมาก มาบัดนี้ ป๋ายเสี่ยวฉุนเลือกที่จะ…ฝืนฝ่าทะลุ!
ส่วนชายหนุ่มยาอายุวัฒนะผู้นั้น เมื่อโดนชนาเขย่าภูเขาของป๋ายเสี่ยวฉุนชนลงบนร่าง เวลานี้เขาก็กระอักเลือดออกมาหนึ่งคำเช่นกัน ตอนที่มองไปยังป๋ายเสี่ยวฉุน ดวงตาแฝงไว้ด้วยความคาดไม่ถึง และมากด้วยความสะท้านสะเทือน
“นักพรตสร้างฐานราก…สามารถทำให้ข้าบาดเจ็บ…และยังมีหม้อใบเมื่อครู่นี้อีกที่ต้านทานการโจมตีดับทำลายของข้าได้!” จิตสังหารของชายหนุ่มยาอายุวัฒนะยิ่งดุเดือด โดยเฉพาะหลังจากมองเห็นว่าป๋ายเสี่ยวฉุนโดนไปขนาดนั้นก็ยังไม่ตาย ในใจของเขาก็ยิ่งสั่นสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง กัดฟันกรอด ต่อให้เห็นว่ารอบด้านมีคนมากมายเข้ามาใกล้หมายให้ความช่วยเหลือ ทว่าเขายังคงระเบิดตบะทั้งหมด ยาอายุวัฒนะในร่างกลิ้งซัดสาด แลกมาด้วยความเร็วสูงสุด เสียงตูมดังหนึ่งครั้งก็พุ่งเข้าใส่ป๋ายเสี่ยวฉุน
คิดฉวยโอกาสที่ตอนนี้ป๋ายเสี่ยวฉุนบาดเจ็บสาหัส โจมตีสังหารเขาเป็นครั้งสุดท้าย!
เขารู้ว่านี่คือโอกาสครั้งสุดท้ายของตัวเองแล้ว หากครั้งนี้ยังมิอาจฆ่าป๋ายเสี่ยวฉุนได้ ถ้าเช่นนั้นเมื่อคนที่มาช่วยเหล่านั้นมาถึง ตน…ย่อมเผชิญกับความตายอย่างแน่นอน!
“จะตาย ข้าก็ต้องให้เจ้าตายก่อน!” ชายหนุ่มยาอายุวัฒนะตะเบ็งเสียงดัง ความเร็วเพิ่มมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม!
