บทที่ 756 ข้า…คือผู้ตรวจการ?

เสียงของป๋ายเสี่ยวฉุนสั่นเครือ ชั่วขณะที่พูดขาดคำ เขาก็พลันเผ่นแผล็วหนีไปไกลอย่างรวดเร็วราวกระต่ายที่ถูกเหยียบหาง…

ความรวดเร็วนั้นทำให้คนรอบด้านอึ้งงัน ไม่มีใครคาดเดาได้ว่าพอเงาดำมาถึง อยู่ดีๆ ป๋ายฮ่าวจะหนีไปดื้อๆ เช่นนี้

แม้แต่เงาร่างสีดำก็ยังตะลึงค้าง เขาไม่ได้ตั้งใจจะข่มขู่ป๋ายเสี่ยวฉุนจริงๆ แต่เป็นเพราะเวลาปกติเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงอึมครึม ทำให้คนรู้สึกถึงไอสังหารแบบนั้นอยู่แล้ว อีกทั้งตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าสาเหตุที่ป๋ายเสี่ยวฉุนหนีไปนั้นเป็นเพราะเข้าใจผิดคิดว่าเขาจะสังหาร…

แทบจะชั่วขณะเดียวกันกับที่ป๋ายเสี่ยวฉุนเผ่นหนีไป เฉินฮ่าวซงดวงตาเป็นประกาย เดินออกมาหนึ่งก้าว พลันไล่ตามไปทันใด สตรีธุลีแดงนั้นหน้าเปลี่ยนสี กัดฟันกรอดแล้วขยับตัวขัดขวางเฉินฮ่าวซง

ส่วนเก้าพระยาสวรรค์ทั้งเก้าก็พากันบินออกมา ทั้งยังมีเสียงคำรามกร้าวดังก้องไปรอบด้าน

“ป๋ายฮ่าว เจ้าหนีไม่รอดหรอก!”

“ต้าเทียนซือจะสังหารเจ้า ฟ้าดินแห่งนี้ก็ไม่มีที่ให้เจ้าหนีอีกต่อไป!!” ยามนี้แม้แต่เหล่าผู้กล้าบนพื้นดินซึ่งถูกป๋ายเสี่ยวฉุนดูดพลังชีวิตก็ยังตื่นเต้นอย่างถึงที่สุด

โจวหงก็ยิ่งฮึกเหิม รู้สึกเพียงว่าสวรรค์มีตา พอเห็นป๋ายเสี่ยวฉุนหนีไป ในใจเขาก็เบิกบานปิติสุข

“ป๋ายฮ่าว วันนี้เจ้าต้องตายอย่างมิต้องสงสัย!!”

เมื่อเห็นว่ารอบด้านกำลังจะเกิดความวุ่นวาย เงาร่างสีดำก็ถึงกับสำลักลมหายใจ ระเบิดความเร็วลอดทะลุความว่างเปล่าแซงหน้าเฉินฮ่าวซงมาปรากฎอยู่ตรงทิศไกล โผล่พรวดอยู่เบื้องหน้าป๋ายเสี่ยวฉุนที่กำลังเผ่นหนี

“ป๋ายฮ่าว เจ้าทำอะไร!” พริบตาเดียวเงาร่างนี้ก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าป๋ายเสี่ยวฉุน เพิ่งจะปรากฏตัว เขาก็คำรามกร้าว น้ำเสียงเกรี้ยวกราดดังไปสี่ทิศ

ป๋ายเสี่ยวฉุนใกล้จะร้องไห้เต็มแก่ ตอนนี้เขาเองก็มองออกแล้วว่าไอ้หมอนี่ก็คือคนฟ้าเหมือนกัน

“สมควรตายนัก ทำไมจู่ๆ ถึงมีคนฟ้าโผล่มามากขนาดนี้!!” ดวงตาป๋ายเสี่ยวฉุนพลันแดงก่ำ รู้สึกถึงเพียงวิกฤตความเป็นความตาย ท่ามกลางเสียงคำรามดังลั่น ร่างก็ระเบิดความเร็วของกล้ามเนื้อเต็มกำลัง เปลี่ยนแปลงทิศทางไปอย่างด่วนจี๋

เมื่อเห็นว่าป๋ายเสี่ยวฉุนยังคงหนีไม่เลิก เงาร่างชุดดำก็พลันคืนสติ นี่เขาคงจะทำให้อีกฝ่ายตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อไปเลยสินะ ฉับพลันนั้นเขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ไม่ได้สนใจป๋ายเสี่ยวฉุนที่โกยแนบไม่เหลียวหลัง เขายืนอยู่ที่เดิม ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“ต้าเทียนซือมีโองการ…” เงาร่างชุดดำมองเห็นใบหน้าไม่ชัด เขายืนอยู่ตรงนั้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน

“แต่งตั้งป๋ายฮ่าวให้เป็นผู้ตรวจการของนครจักพรรดิขุย ควบคุมกองพัน!” นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาป่าวประกาศราชโองการด้วยความเร็วขนาดนี้ หากเปลี่ยนมาเป็นเวลาอื่น ถ้อยคำของเขาจะเนิบช้าเย็นชา สร้างความกดดันไร้รูปลักษณ์ให้กับผู้คน อีกทั้งยังให้ความรู้สึกเหมือนป่าวประกาศอานุภาพแห่งฟ้า ทว่าตอนนี้ เขาได้แต่ยิ้มจืดเจื่อนแล้วเอ่ยรัวเร็ว

ประโยคนี้ดังออกมา รอบด้านพลันเงียบสงัด พวกพระยาสวรรค์ที่ไล่ตามป๋ายเสี่ยวฉุนต่างพากันเบิกตากว้าง ทั้งยังรู้สึกเหมือนตัวเองหูฝาด

“ผู้ตรวจ…การ?!”

เฉินฮ่าวซงที่ถูกสตรีธุลีแดงรั้งตัวเอาไว้กำลังจะไล่ตามไปโจมตีป๋ายเสี่ยวฉุนต่อ พอได้ยินคำพูดของเงาร่างสีดำ ฝีเท้าของเขาก็พลันหยุดชะงัก ทั้งยังหันขวับกลับมามองเงาร่างสีดำด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ เจ้าพระยาสวรรค์ที่อยู่ข้างกันก็ดวงตาเป็นประกายวาบคล้ายกำลังครุ่นคิด

ส่วนสตรีธุลีแดงนั้นก็ถึงกับอึ้งค้าง รู้สึกเพียงว่าทุกอย่างนี้น่าเหลือเชื่อเกินไป เดิมทีนางคิดว่าต้าเทียนซือจะเห็นแก่หน้าราชาผียักษ์โดยการออกคำสั่งให้ป๋ายเสี่ยวฉุนกลับไปยังนครผียักษ์ แต่กลับนึกไม่ถึงว่าต้าเทียนซือจะถึงขั้นเลื่อนป๋ายเสี่ยวฉุนเป็นผู้ตรวจการ!!

ตำแหน่งผู้ตรวจการนี้ไม่ใช่เล่นๆ หากพูดในวงกว้างนั่นคือคนที่มีอำนาจสิทธิ์ที่จะตรวจสอบชนสูงศักดิ์ทั้งหมดในราชวงศ์จักรพรรดิขุย มากพอจะทำให้คนหวาดกลัวเพียงแค่ได้ยินชื่อ ก่อนหน้านี้ตอนที่ต้าเทียนซือเพิ่งจะกุมอำนาจได้ช่วงแรกๆ เคยมีคนผู้หนึ่งที่ได้รับตำแหน่งนี้ เขาอยู่ในตำแหน่งมานานนับร้อยปี สร้างมรสุมแห่งคาวเลือดนับครั้งไม่ถ้วน พร่าผลาญชีวิตคนไปมากมาย สยบขวัญชนสูงศักดิ์ทั้งราชสำนัก ขนาดถึงตอนนี้ก็ยังมีคนกริ่งเกรงไม่คลาย

มาถึงท้ายที่สุด ต้าเทียนซือเห็นว่าราชสำนักมั่นคงดีแล้วถึงได้ถอนตำแหน่งผู้ตรวจการนี้ลง ให้คนผู้นั้นติดตามอยู่ข้างกาย กลายมาเป็นขุนนางในตระกูลของจ้าวเทียนซือ และคนคนนี้…ก็คือเงาร่างสีดำที่อยู่เบื้องหน้านี้!

นับแต่นั้นเป็นต้นมา ตำแหน่งผู้ตรวจการนี้ก็ว่างมาโดยตลอด จนกระทั่งตอนนี้ที่ป๋ายเสี่ยวฉุนเป็นคนได้รับหน้าที่นั้น!

และยังมีผู้แข็งแกร่งที่มาจากแต่ละตระกูล รวมไปถึงเหล่าศิษย์แห่งความภาคภูมิใจที่สภาพอเนจอนาถชวนสังเวชซึ่งนอนกองกันอยู่บนพื้น

ยามนี้พวกเขามองเซ่อกันไปอย่างสมบูรณ์แบบ บางคนสีหน้าแข็งค้างอยู่อย่างเดิม บางคนก็ถึงกับร้องอุทานเสียงหลง

“นี่…นี่จะเป็นไปได้อย่างไร!!”

“ผู้ตรวจการ…ควบคุมกองพัน…”

อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แม้แต่ป๋ายเสี่ยวฉุนเองที่ตอนนี้กำลังเผ่นหนีอย่างว่องไวซึ่งพอได้ยินประโยคนั้นก็ยังชะลอฝีเท้า เบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ยืนบื้อไปทันทีอย่างห้ามไม่ได้

“หา?” ป๋ายเสี่ยวฉุนตะลึงงัน ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่าตนไม่เพียงแต่ไม่เป็นไร กลับเหมือนว่าจะยัง…ได้เลื่อนตำแหน่งด้วย!

“นี่…” สมองของป๋ายเสี่ยวฉุนยังคิดไม่ทัน รู้สึกไม่อยากเชื่อ พอสังเกตเห็นว่าด้านหลังตัวเองไม่มีใครตามมาเขาก็หันกลับไปอย่างระมัดระวัง มองไปยังเงาร่างสีดำที่ห่างออกไปไกล

พอพบว่าเงาร่างสีดำนี้ก็กำลังมองตัวเองอยู่เช่นกัน ป๋ายเสี่ยวฉุนลังเลไปครู่ ก่อนจะยกนิ้วขึ้นชี้ตัวเองแล้วเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ

“ข้าคือผู้ตรวจการ?”

เงาร่างสีดำนั้นมองป๋ายเสี่ยวฉุนด้วยสีหน้าประหลาด รู้สึกปวดหัวไม่น้อย เขาพลันคิดว่าคราวนี้ต้าเทียนซือออกโองการผิดหรือไม่ ไอ้หมอนี่จะกลายมาเป็นผู้ตรวจการที่สร้างความหวาดกลัวให้กับชนชั้นสูงทั้งราชสำนักได้อย่างไร…

แต่เขาก็ไม่กล้าสงสัยในการตัดสินใจของต้าเทียนซือ ตอนนี้จึงได้แต่พยักหน้ารับพร้อมถอนหายใจอยู่ในใจ

“หากเจ้าคือป๋ายฮ่าว ถ้าเช่นนั้นก็คือเจ้าแล้ว แต่ข้าอยากจะถามเจ้าอยู่อย่างหนึ่ง เมื่อครู่นี้เจ้าหนีทำไม? ร้อนตัวงั้นรึ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

ป๋ายเสี่ยวฉุนกะพริบตาปริบๆ พอแน่ใจว่านี่คือเรื่องจริง เขาก็เหมือนคนที่กำลังฝันไป รู้สึกมึนงงไม่น้อย แต่ไม่นานเขาก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว หลังจากสูดลมหายใจ เขาก็สะบัดปลายแขนเสื้อเบาๆ หนึ่งที ก่อนจะเชิดคางขึ้นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงโอหัง

“ฮ่าๆ เรื่องนี้…ฮะแฮ่ม ข้าผู้แซ่ป๋ายย่อมต้องรู้อยู่แล้วว่าต้าเทียนซือให้ความสำคัญกับข้า ที่ข้าวิ่งหนีก็เพราะอยากจะดูว่าก่อนหน้าที่โองการของต้าเทียนซือยังไม่ถูกป่าวประกาศจะมีใครบ้างที่ยังคิดฆ่าข้าให้ได้!”

ในเวลานี้ความหวาดกลัวกระวนกระวายของป๋ายเสี่ยวฉุนหายเกลี้ยง ทั้งยังไม่มีท่าทีกลัดกลุ้มแม้แต่น้อย กลับกันคือมีปราณแห่งความเคร่งขรึมยุติธรรมพลันแผ่ออกมาจากร่าง

“หึหึ การแสดงออกของพวกเจ้าก่อนหน้านี้ ข้าผู้แซ่ป๋ายเห็นอยู่ในสายตาทั้งหมด!” ป๋ายเสี่ยวฉุนเชิดหน้าปรายตามองทุกคนที่อยู่โดยรอบ

“แล้วยังมีพวกเจ้าอีก ท่าทางดีใจของพวกเจ้าเมื่อครู่นี้ ข้าผู้แซ่ป๋ายเห็นหมดแล้ว!” จากนั้นเขาก็หันไปมองพวกโจวหงที่อยู่บนพื้น หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึก ความเอาจริงเอาจังบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งเห็นเด่นชัด

“และยังมีจื่อโม่ วันนี้ข้าผู้แซ่ป๋ายขอบคุณที่เจ้ามาช่วย ข้าไม่ได้ดูเจ้าผิดไปจริงๆ เจ้าเป็นผู้หญิงที่ดี” ป๋ายเสี่ยวฉุนกวาดตามองสตรีธุลีแดงเป็นคนสุดท้าย ในใจเขาซาบซึ้งอย่างแท้จริง แต่ครุ่นคิดว่าตอนนี้ตัวตนของตนต่างไปจากเดิมแล้ว ดังนั้นจึงเลียนแบบท่าทางของบุคคลผู้ยิ่งใหญ่โดยการเชิดหน้าพูดต่อไป

สตรีธุลีแดงสีหน้าไม่น่ามอง คิดตามว่าอะไรคือคำว่าผู้หญิงที่ดี นางเกือบจะควบคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ ยามนี้จึงกัดฟันแค่นเสียงในลำคอ

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนี้ทำให้เฉินฮ่าวซงสีหน้าไม่น่าดู พระยาสวรรค์เก้าคนก็พากันเจ็บใจ ส่วนพวกโจวหงที่อยู่บนพื้นกลับด่ากราดอยู่ในใจ พวกเขาต่างก็รู้สึกว่าป๋ายเสี่ยวฉุนผู้นี้ไร้ยางอาย ทั้งๆ ที่เมื่อครู่นี้อีกฝ่ายตกใจจึงเผ่นหนี ทว่าตอนนี้พอรู้ว่าตัวเองคือผู้ตรวจการกลับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ พูดปดได้หน้าตาเฉย

เงาร่างสีดำได้รู้จักตัวตนของป๋ายเสี่ยวฉุนในมุมใหม่อีกครั้ง ในใจเขารู้สึกเอือมระอาเหมือนกัน คร้านจะสนใจคำพูดพวกนั้นของป๋ายเสี่ยวฉุน เพียงเอ่ยเนิบช้า

“พอแล้ว ตามข้าไปพบต้าเทียนซือ!” กล่าวจบพอหมุนกายได้เขาก็จากไปทันที เพราะในความเป็นจริงเขาไม่อยากอยู่ตรงนี้นานอีกแม้แต่นาทีเดียว พอนึกถึงความวุ่นวายในวันนี้ เขาก็ได้แต่ถอนใจ ขณะเดียวกันก็มีความรู้สึกว่าทุกอย่างนี้เหลวไหลสิ้นดี

ป๋ายเสี่ยวฉุนเองก็วางใจลงได้ในที่สุด รู้ว่าคราวนี้วิกฤตของตนคลี่คลายได้จริงๆ แล้ว เพราะหากคนฟ้าพวกนี้คิดจะสังหารตนก็ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมขนาดนี้

“อยู่ดีๆ ข้าก็ได้กลายเป็นผู้ตรวจการเฉยเลย…” ป๋ายเสี่ยวฉุนมองดูเหมือนเคร่งขรึมเอาจริงเอาจัง ทว่าอันที่จริงแล้วตอนนี้หัวใจเขาก็ยังเต้นกระหน่ำตึกๆ ตักๆ ไม่หาย หลังจากพึมพำอยู่กับตัวเองพักหนึ่งก็สูดลมหายใจเข้าลึก เงยหน้าขึ้น เดินอาดๆ อวดเบ่งบินตามเงาร่างชุดดำไปยัง…พระราชวัง

บนพื้นดิน ทุกคนเงียบงัน ไม่ว่าในใจจะงุนงงและคับข้องมากแค่ไหนก็ได้แต่ทยอยกันจากไป ส่วนพวกคนของตระกูลต่างๆ ก็พาลูกหลานของตัวเองกลับไป ไม่นานสถานที่นี้จึงกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง…

ส่วนโจวหงนั้นถึงกับต้องมีคนช่วยประคอง เขาสั่งความด้วยความอ่อนแอว่าให้คนนำตัวเขาส่งกลับไปยังนครเก้านรกภูมิทันที เขาไม่กล้าอยู่ในนครจักพรรดิขุยอีกแล้ว ยิ่งคิดว่าเรื่องใหญ่อย่างคราวนี้ ป๋ายเสี่ยวฉุนยังรอดชีวิตไม่ตาย ทั้งยังถูกแต่งตั้งเป็นผู้ตรวจการ เขาก็หวาดกลัวแล้วจริงๆ