Skip to content

I shall seal the heaven Chapter 1273

ตอนที่ 1273

ทำลายล้างวิญญาณ

บุรุษไร้หน้ากำลังสั่นสะท้านด้วยพลังหอกยาวที่มีพื้นฐานฝึกตนห้าแก่นแท้ ถึงแม้ว่ามันจะต่อสู้กลับไปด้วยทุกสิ่งทุกอย่างที่มี แต่ก็ยังคงต้องถอยไปทางด้านหลังอย่างไม่ลดละ

จากนั้นคมหอกก็กลายร่างเป็นมังกรขนาดใหญ่ เปล่งเสียงคำรามอันน่าตกใจออกมา ทำให้บุรุษไร้หน้าสั่นสะท้าน และเริ่มกลายเป็นหินไปในทันที!

เริ่มต้นจากหน้าอกของมัน จากนั้นก็ค่อยๆ กระจายออกไปอย่างช้าๆ บุรุษไร้หน้ารีบล่าถอย แต่ดูเหมือนว่าในทันใดนั้น เมื่อมันพุ่งออกไปไกลมากพอ เมิ่งฮ่าวก็ไม่ได้ถูกกักตัวไว้ด้วยความสมบูรณ์แบบของค่ายกลเดิมที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยบุรุษไร้หน้าทั้งสี่อีกต่อไป เกิดเป็นช่องว่างเปิดขึ้นมา

ในตอนที่ช่องว่างนั้นปรากฏขึ้น และก่อนที่บุรุษไร้หน้าอีกสามคนจะทันได้ทำอะไรเพื่อขัดขวาง เมิ่งฮ่าวก็แผดร้องคำรามอย่างทรงพลังออกมา เสียงนั้นดังก้องออกไปทั่วทุกทิศทางคล้ายสายฟ้า บุรุษไร้หน้าทั้งสามคนหยุดชะงักนิ่ง

ขณะที่เมิ่งฮ่าวพุ่งร่างออกไปด้วยความรวดเร็วทั้งหมดเท่าที่จะรวบรวมขึ้นมาได้

เขาพุ่งตรงไปด้วยความรวดเร็วราวสายฟ้า คล้ายกับเป็นดาวตก ทิ้งภาพซ้อนทับไว้ที่ด้านหลัง ขณะที่ทะลวงฝ่าช่องว่างออกไป ติดตามมาด้วยหอกมังกรตรงไปยังประตูอาณาจักรโบราณ

สองร้อยจ้าง, หนึ่งร้อยจ้าง, ห้าสิบจ้าง…

เมิ่งฮ่าวเข้าไปใกล้ประตูอาณาจักรโบราณมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ขณะที่เป็นเช่นนั้น กลุ่มเมฆที่ด้านหลังก็ม้วนตัวไปมา และสี่เงาร่างก็ปรากฏขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ…จักรพรรดิเต๋าหกแก่นแท้!

แค่แรงกดดันที่กระจายออกมาจากบุรุษไร้หน้าทั้งสี่เหล่านั้น ก็ทำให้สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือน และท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวก็สั่นไหวไปมา

เมิ่งฮ่าวถูกโจมตีด้วยพลังที่มองไม่เห็น ทำให้โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก กระดูกในร่างมากกว่าครึ่งแตกหักไป และต้องสูญเสียความรู้สึกที่ขาทั้งสองข้างไป ดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำ แต่ถึงแม้ว่าแรงกดดันจะกำลังกดทับลงมา เขาก็ยังคงมุ่งหน้าต่อไป ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากประตูอาณาจักรโบราณเพียงแค่สามสิบจ้างเท่านั้น แต่บุรุษไร้หน้าหกแก่นแท้ก็กำลังใกล้เข้ามา กระจายเป็นแรงกดดันอันน่าเหลือเชื่อออกมา

“หนึ่งรำพึงกลายเป็นดวงดาว!” เมิ่งฮ่าวแผดร้องคำราม ศิลาดวงดาวในดวงตาหลอมละลายและกระจายออกไปปกคลุมร่างเขาไว้เป็นชั้นๆ ก่อนที่ช่วงเวลาหนึ่งอึดใจจะผ่านไป เมิ่งฮ่าวก็กลายร่างเป็นอุกกาบาตขนาดใหญ่ ส่งเสียงดังกระหึ่มพุ่งตรงไปด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ จากนั้นก็พุ่งผ่านระยะทางสิบจ้างเข้าไป แม้ขณะที่บุรุษไร้หน้าหกแก่นแท้ไล่ตามมาอย่างต่อเนื่อง เขาก็ไปปรากฏกายขึ้นที่เบื้องหน้าประตูอาณาจักรโบราณ

เขตพื้นที่รอบๆ ประตูอาณาจักรโบราณเองบิดเบี้ยวไปมา เวลาในที่แห่งนี้ไหลแตกต่างกันออกไป ขณะที่เมิ่งฮ่าวเข้าไปใกล้ สายลมก็พุ่งขึ้นมา ในชั่วพริบตาก็ดูเหมือนว่าจะผ่านไปหลายพันปี…

ในตอนนี้เองที่เสียงแผดร้องคำรามก็ได้ยินออกมาจากกลุ่มเมฆที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้น พวกมันเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าเตรียมตัวจะโจมตีมา เสียงเหล่านั้นประกอบไปด้วยพลังทำลายล้างอันไร้ขอบเขต เกิดเป็นแรงกดดันอย่างรุนแรงจนน่าประหลาดใจ และน่ากลัวกว่าบุรุษไร้หน้าหกแก่นแท้อีกด้วย

กลุ่มเมฆพลุ่งพล่านปั่นป่วน จนแทบจะมองไม่เห็นแขนสองข้างขนาดใหญ่ ที่กำลังดิ้นรนจะโผล่ออกมาจากกลุ่มเมฆ แต่ก็สามารถจะมองเห็นปลายนิ้วที่อยู่บนมือข้างซ้ายนั้นได้

นิ้วเหล่านั้นเป็นสีแดงเข้ม และมีปลายนิ้วเป็นสีม่วง ทั่วทั้งแขนปกคลุมไปด้วยเกล็ด และเกล็ดแต่ละชิ้นก็สาดประกายด้วยสัญลักษณ์เวทนับไม่ถ้วน แค่ปลายนิ้วเดียวบนมือหนึ่งข้างก็เต็มไปด้วยพลังที่สามารถจะกำจัดวิญญาณไปได้โดยสิ้นเชิง เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวจะสามารถสร้างความสั่นสะเทือนให้กับมันได้ และมันก็สามารถจะฉีกกระชากทุกสิ่งทุกอย่างให้ขาดออกเป็นชิ้นๆ ได้

กลุ่มเมฆทำตัวราวกับกำลังพันธนาการไปบนนิ้ว ทำให้มันพยายามดิ้นรนที่จะหลุดเป็นอิสระออกมาในตอนนี้ และส่งเสียงแผดร้องคำรามอันทรงพลังให้ดังก้องออกมา

วิกฤตได้บรรลุถึงจุดสูงสุด และถ้าเรื่องราวยืดเยื้อออกไปนานกว่านี้ สิ่งเดียวที่รอคอยเมิ่งฮ่าวอยู่ก็คือจุดจบชีวิตของเขา วิญญาณที่ถูกทำลายไปของตนเอง!

ทัณฑ์โบราณนี้กลายมาเป็นความยุ่งยากอย่างที่เขาไม่อาจจะเข้าใจได้ เมิ่งฮ่าวไม่อาจจะคาดคิดได้ว่าเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้าเมื่อในสมัยโบราณ จะสามารถต่อสู้กับทัณฑ์อันน่าหวาดกลัวนี้ได้อย่างไร!

แต่ก็ไม่มีเวลาให้ขบคิดในตอนนี้ เมิ่งฮ่าวต้องเปิดประตูอาณาจักรโบราณให้จงได้ ถึงจะมีโอกาสรอดชีวิต มิเช่นนั้น…ก็ต้องตายไป!

“ข้าจะมาตายอยู่ที่นี่ได้อย่างไร!?” เมิ่งฮ่าวในรูปแบบอุกกาบาตแผดร้องคำรามออกมา เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น กล้าหาญ และแม้แต่บ้าคลั่ง กระแทกเข้าไปยังประตูอาณาจักรโบราณ

“เปิดออก!” เขาร้องคำราม ด้วยเสียงที่อยู่ในลำคอคล้ายกับสายฟ้าที่พุ่งออกมาจากภายในอุกกาบาต เป็นเสียงคำรามที่เชื่อมต่อกับพลังวิญญาณตนเอง กลายเป็นพลังชีวิตที่ขับเคลื่อนให้อุกกาบาตพุ่งตรงไปด้วยพลังอันยิ่งใหญ่

ตูมมมมมมม!

เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องเข้าไปในกลุ่มเมฆที่ปกคลุมประตูอาณาจักรโบราณ พุ่งออกไปยังด้านนอกของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว แม้แต่สนามรบของตระกูลเมิ่งก็ยังสามารถจะได้ยิน

คฤหาสน์บรรพชนตระกูลเมิ่งถูกปกคลุมด้วยเกราะป้องกันมากสีสันที่ส่องแสงระยิบระยับ เป็นระลอกคลื่นที่มาจากการโจมตีของวิชาเวท ที่รวมพลังกันของผู้ฝึกตนนับหมื่น

ค่ายกลเวทเป็นเช่นนี้อยู่ตลอดเวลา และจะสาดประกายเจิดจ้าออกมา เกิดเป็นลำแสงหลากสีพุ่งออกไปโจมตีผู้รุกรานเป็นระยะ ในตอนนี้การต่อสู้ได้บรรลุถึงสภาวะชะงักงันไปแล้ว

เสียงระเบิดขนาดใหญ่ที่ดังก้องออกมาเมื่อครู่นี้ ดังมาจากกลุ่มเมฆที่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องหยุดการโจมตีและมองขึ้นไป คนทั้งหมดสั่นสะท้านไปโดยสิ้นเชิง บางครั้งพวกมันก็มองเห็นเมิ่งฮ่าวกำลังเอาชนะทัณฑ์โบราณ การที่พวกมันกำลังต่อสู้กันอยู่ที่ด้านล่างทัณฑ์นั้นโดยตรง ก็ทำให้ต้องหวาดกลัวไปจนถึงแก่นกายต่อสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้อย่างช่วยไม่ได้

ภายในกลุ่มเมฆ เมิ่งฮ่าวในรูปแบบอุกกาบาตกำลังกระแทกตัวเองลงไปบนประตูอาณาจักรโบราณด้วยพลังทั้งหมดที่มี ขณะที่เสียงระเบิดดังก้องออกไป รูปแบบอุกกาบาตก็แตกกระจายไป เผยให้เห็นร่างจริงของเมิ่งฮ่าว กำลังกระอักโลหิตออกมา และสั่นสะท้านอย่างรุนแรง กระดูกทั่วร่างของเขาแตกหักไปทั้งหมด และอวัยวะภายในก็แหลกเหลว

ตลอดชั่วชีวิตของเมิ่งฮ่าว เขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บอย่างร้ายแรงเช่นนี้มาก่อน

ที่น่ากลัวมากไปกว่านั้นก็คือว่า ในแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านไป เส้นผมเมิ่งฮ่าวเริ่ม

กลายเป็นสีเทา และจากนั้นก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว ร่างกายอ่อนแอลงอย่างน่าเหลือเชื่อ และตอนนี้กำลังเริ่มแห้งเหี่ยวลงไป ร่างกายเริ่มผอมกระหร่องมากขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มดูแก่ชราเป็นอย่างยิ่ง

ประตูขนาดใหญ่มหึมาสั่นสะเทือน และจากนั้นก็ค่อยๆ…เปิดออกเล็กน้อย เผยให้เห็นแสงจางๆ

“ยังไม่…เปิดออกทั้งหมดอีก…?” เมิ่งฮ่าวกล่าวพร้อมกับหัวเราะหึๆ อย่างขมขื่น มองไปยังประตู และแสงจางๆ นั้น ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความไม่ยินยอม

แทบจะในเวลาเดียวกับที่แสงจางๆ ปรากฏขึ้น กลุ่มเมฆในบริเวณนั้นก็เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมาราวกับว่าพวกมันมีเจตจำนงของตนเอง เห็นได้ชัดว่าแสงที่ออกมาจากประตูขนาดใหญ่นั้น สามารถทำให้กลุ่มเมฆกระจัดกระจายออกไปได้ ดังนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงแผดร้องคำรามที่ทรงพลังอย่างน่ากลัวดังก้องออกมา เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

ค่ายกลบุรุษไร้หน้าทั้งหมดต่างก็พุ่งมายังเมิ่งฮ่าว นิ้วยักษ์ที่อยู่ในกลุ่มเมฆต่อสู้กลับไปยังพลังพันธนาการของกลุ่มเมฆอีกครั้ง ขณะที่มันพุ่งตรงไปโจมตี

เจตจำนงแห่งการทำลายล้างวิญญาณยังคงอยู่ภายในแสงที่แวบออกมาจากปลายนิ้วข้างนั้น และเริ่มมีความเข้มข้นมากขึ้นอย่างน่าตกใจยิ่งในตอนนี้

เมิ่งฮ่าวรู้สึกได้ว่าถ้านิ้วนั้นมาแตะสัมผัสโดนตัว เขาจะต้องถูกสังหารไปอย่างแน่นอน จิตใจและวิญญาณก็จะกระจัดกระจายกันออกไป

ถ้าเมิ่งฮ่าวไม่เปิดประตูอาณาจักรโบราณ เขาก็จะต้องตายไป ดังนั้น…เขาจึงไม่สนใจรังสีสังหารที่ออกมาจากพลังด้านนอกประตู ดวงตาเต็มไปด้วยความแสงที่ไม่ยอมแพ้อย่างเข้มข้น และลึกลงไปข้างในคือประกายไฟที่ถูกจุดติดแวบขึ้นมา ในตอนนี้…เมิ่งฮ่าวกำลังเผาไหม้วิญญาณของตนเองอยู่!

การเผาไหม้วิญญาณคือค่าตอบแทนอันสูงลิ่วที่ต้องจ่ายออกไปเพื่อแลกเปลี่ยนกับ…พลังที่ระเบิดเพิ่มขึ้นมาเพื่อกระแทกไปยังประตูเป็นครั้งที่สอง

“เปิด!” เมิ่งฮ่าวร้องตวาด การเผาไหม้วิญญาณทำให้เกิดเป็นความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และดวงตาก็แดงก่ำไปโดยสิ้นเชิง แต่เขาก็ไม่สนใจต่อความเจ็บปวดใดๆ คิดอยู่เพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น…

เปิดประตูนั้นให้จงได้!

“เปิด! เปิด! เปิด!” เมิ่งฮ่าวแผดร้อง ยกมือทั้งสองข้างขึ้น และผลักตรงไปยังประตู เมื่อเทียบกับประตูขนาดใหญ่มหึมานี้แล้ว เมิ่งฮ่าวก็คล้ายกับเป็นมดแมลง แต่พลังที่เขากำลังปลดปล่อยออกมานี้ก็สามารถจะทำให้สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือน ทันใดนั้นก็มีภาพปรากฏขึ้นที่ด้านหลังเมิ่งฮ่าว คล้ายกับเป็นยักษ์โบราณ ยื่นมือออกไปผลักประตู

ตูมมมมมมม!

ประตูอาณาจักรโบราณเปิดเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย แสงจางๆ กระจายออกมามากขึ้น ทำให้บุรุษไร้หน้าที่กำลังพุ่งตรงมาจากด้านหลังส่งเสียงแผดร้องอย่างโหยหวนออกมา

พวกมันเริ่มกลายเป็นเถ้าธุลีแตกกระจายออกไปทีละคน จากนั้นก็กลายเป็นกลุ่มควันสีดำ ปรากฏเป็นภาพใบหน้าที่มีท่าทางตกใจ ลอยไปทางด้านหลัง

ดวงตาเมิ่งฮ่าวกลายเป็นสีแดงก่ำ และวิญญาณก็กลายเป็นเปลวไฟ แผดร้องคำรามอีกครั้ง ระเบิดเป็นพลังออกไป ดูคล้ายกับว่าเขากำลังจะเปิดประตูอาณาจักรโบราณออกมาได้อย่างแท้จริง เพื่อสรุปบทลงทัณฑ์นี้ เพื่อทำได้สำเร็จ…ในฐานะที่เป็นเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้า และได้ครอบครองโชควาสนาที่มาพร้อมกับการก้าวเข้าไปในอาณาจักรโบราณ

แต่ทันใดนั้นเอง…

นิ้วที่มีเกล็ดสีแดงเข้ม พร้อมกับปลายนิ้วสีม่วงก็ทะลวงออกมาจากภายในกลุ่มเมฆ ส่งเสียงดังกระหึ่มตรงไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยพลังที่ทำให้สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องแตกกระจายไป และด้วยความต้องการสังหารอย่างบ้าคลั่ง

ขณะที่มันใกล้เข้าไป แสงจางๆ ก็พุ่งออกมาจากประตูกระแทกลงไปยังนิ้วนั้น แสงนั้นอาจจะน่ากลัวสำหรับบุรุษไร้หน้า และบังคับให้พวกมันต้องล่าถอยออกไป แต่นิ้วนี้มีความน่ากลัวกว่ามากนัก และเมื่อแสงนั้นสัมผัสโดนมัน ถึงแม้ว่ามันจะเริ่มหลอมละลายไป แต่เสียงกู่ร้องก็ดังก้องออกมาและ…มันแค่ผลักออกไปหนึ่งครั้ง โดยไม่สนใจแสงนั้นเพื่อยื่นออกไปแตะเมิ่งฮ่าว!

เมิ่งฮ่าวหัวเราะหึๆ ด้วยความขมขื่น เขาไม่อาจจะทำอะไรเพื่อต่อสู้กลับไปได้ แม้แต่ในขณะที่เขาอยู่ในขั้นสูงสุด ก็ยังไม่มั่นใจว่าจะสามารถจัดการกับนิ้วนี้ได้ โดยไม่ต้องพูดถึงว่าวิญญาณของตนเองในตอนนี้กำลังลุกไหม้เป็นเปลวไฟอยู่ ซึ่งก็หมายความว่ามันกำลังเริ่มกระจัดกระจายออกไปแล้ว

“ข้ากำลังจะตายไป…?” เมิ่งฮ่าวพึมพำ รู้สึกได้ถึงพลังทำลายล้างวิญญาณอย่างเต็มที่ แต่ในตอนนี้เองที่จู่ๆ ก็ดูเหมือนว่าเขาจะนึกถึงบางสิ่งที่สำคัญขึ้นมาได้ แรงสั่นสะเทือนวิ่งผ่านไปทั่วร่าง และดวงตาเริ่มสาดประกายเจิดจ้าขึ้น

“บางที…อาจจะมีความหวังอยู่บ้าง!” แทบจะในทันทีที่ความคิดแวบขึ้นมาในจิตใจ นิ้วอันน่ากลัวนั้นก็กระแทกลงมาบนร่างเมิ่งฮ่าว

แรงสั่นสะเทือนขนาดใหญ่วิ่งผ่านไปทั่วร่าง และจากนั้นเมิ่งฮ่าวก็ระเบิดขึ้น ซากของวิญญาณที่กำลังลุกไหม้อยู่ แตกกระจายออกไปโดยสิ้นเชิง

เมิ่งฮ่าวตายแล้ว!

ในตอนที่เขาตายไป ประตูอาณาจักรโบราณเริ่มสั่นไปมา จากนั้นก็เริ่มจางหายไป กลุ่มเมฆที่อยู่รอบๆ เริ่มบางเบาลงไป และนิ้วอันน่ากลัวก็ถูกดึงกลับไป เสียงหัวเราะอย่างเย็นชาดังก้องออกมาจากภายในกลุ่มเมฆ

ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงแล้ว

เมิ่งฮ่าวทุ่มเทพลังออกไปทั้งหมดกับทัณฑ์โบราณของตนเอง แต่ก็ทำได้แค่เปิดประตูออกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ในความเป็นจริงถ้าเมิ่งฮ่าวยังคงมีพลังสำรองเหลืออยู่ และถ้าเขาสามารถกระแทกประตูอีกแค่ครั้งเดียว บางที…เมื่อรวมเข้ากับพลังจากสองครั้งก่อนหน้านี้…ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้…ที่เขาจะเปิดประตูอาณาจักรโบราณออกมาได้จริงๆ

ที่ห่างออกไปไม่ไกลมากนักจากเมิ่งฮ่าว เด็กชายที่ยืนอยู่บนใบหลิวสีดำ เมื่อมันเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ ก็กล่าวว่า “จบแล้ว มันแข็งแกร่งแต่ก็ยังคงตายอยู่ในทัณฑ์นี้ นี่เป็นทัณฑ์โบราณที่แม้แต่ทัณฑ์เต๋าก็ไม่อาจจะเทียบได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ถึงเวลาที่จะทุ่มจนสุดตัวเพื่อกำจัดตระกูลเมิ่งแล้ว”

จากนั้นมันก็เตรียมตัวจะพุ่งลงไปยังสนามรบ อย่างไรก็ตามในตอนนี้เองที่จู่ๆ สีหน้าของมันก็เปลี่ยนไป

“นี่…”

ทันใดนั้น ตรงด้านนอกของประตูอาณาจักรโบราณ ตรงจุดที่เมิ่งฮ่าวตกตายไป…มีบางสิ่งบางอย่างแปลกๆ กำลังเกิดขึ้น!

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

error: Content is protected !!