ตอนที่ 1272
ไม่มีวันยอมแพ้
เมิ่งฮ่าวยังคงอยู่ในกลุ่มเมฆที่ปกคลุมประตูอาณาจักรโบราณ ดังนั้นจึงไม่มีทางรู้ว่ากำลังมีอะไรเกิดขึ้นกับตระกูลเมิ่ง แรงกดดันอันเข้มข้นกำลังกดทับลงมาบนร่าง ทำให้แม้แต่สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ที่เขาส่งออกไป ก็ยังต้องแตกกระจายจางหายไป
นอกจากนั้นเขายังทุ่มเทพลังทั้งหมดไปยังทัณฑ์โบราณจนหมดสิ้น นี่คือทัณฑ์ที่อันตรายมากที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมาในชั่วชีวิตนี้!
แม้แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังไม่มั่นใจว่าจะทำได้สำเร็จหรือไม่ แต่เมื่อทัณฑ์นี้ตกลงมาแล้ว ไม่ว่าเขาจะต้องการหรือไม่ ก็คงต้องพยายามเอาชนะมันให้ได้ ถ้าล้มเหลวเขาก็จะตายไป โอกาสเดียวเท่านั้นที่จะมีชีวิตอยู่ก็คือ…ต้องเอาชนะทัณฑ์นี้ให้จงได้
เสียงกระหึ่มขนาดใหญ่ดังก้องขึ้น ขณะที่เมิ่งฮ่าวเผชิญหน้ากับอันตรายมากที่สุดในชีวิต แม้แต่ตอนที่อยู่ในอาณาจักรสายลม เขาก็ยังไม่เคยต้องพบเจอกับวิกฤตเช่นนี้ ในตอนนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับสี่ราชันเต๋าสามแก่นแท้ บุรุษผู้ไร้หน้าที่กลายร่างเป็นเชือกกำลังใกล้เข้ามาแล้วในตอนนี้
ขณะที่เมิ่งฮ่าวกำลังอยู่ในท่ามกลางการหลบเลี่ยง เสียงอันน่ากลัวก็ดังก้องออกมาจากกลุ่มเมฆ “หยุด!”
ในทันทีที่เสียงนั้นผ่านเข้ามาในหูเมิ่งฮ่าว ก็ดูเหมือนว่าโลกทั้งหมดนี้กำลังเงียบกริบและหยุดการเคลื่อนไหว ราวกับว่าเสียงนั้นประกอบด้วยพลังเวทอันไร้ขอบเขตบางอย่าง ทำให้เมิ่งฮ่าวต้องหยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมด ทันใดนั้นเขาก็ลอยนิ่งอยู่ภายในกลุ่มเมฆ ไม่อาจจะขยับตัวได้โดยสิ้นเชิง
อันที่จริงมีแต่เมิ่งฮ่าวเท่านั้นที่พบเจอกับการหยุดนิ่งเช่นนี้ สิ่งอื่นๆ ทั้งหมดยังเป็นปกติเหมือนเดิม และเชือกทั้งสี่เส้นก็เริ่มมัดไปรอบตัวเมิ่งฮ่าวอย่างรวดเร็ว สองเส้นพันไปที่แขนดึงร่างเขาขึ้นไป ขณะที่อีกสองเส้นพันไปที่ขาพร้อมกัน ทำให้ไม่อาจจะดิ้นรนขยับตัวได้
เวลาเดียวกันนั้น อีกเงาร่างก็โผล่ออกมาจากกลุ่มเมฆ เป็นชายชราที่สวมใส่ชุดยาวสีเทา ดูเหมือนว่าจะเก่าแก่โบราณเป็นอย่างยิ่ง ราวกับว่าแม้แต่การเดินก็ยังเป็นเรื่องยากสำหรับมัน อย่างไรก็ตามดวงตาก็สาดประกายขึ้นด้วยแสงอันเจิดจ้า รวมทั้งความโลภ ขณะที่จ้องมองไปยังเมิ่งฮ่าว
“หลายปีมาแล้ว…ในที่สุดทัณฑ์โบราณเซียนเต๋าที่พวกข้าเฝ้ารอคอยก็มาถึง…เจ้า…คือร่างเต๋ารุ่นหลังที่ต้องถูกสังเวยให้กับพวกข้า…? ช่างเป็นร่างเต๋าที่สมบูรณ์แบบจริงๆ…” ชายชราผู้นั้นพึมพำขณะที่ใกล้เข้ามายังเมิ่งฮ่าวอย่างช้าๆ
“ต้องสำเร็จ…ข้าต้องกลับมา อันที่จริงข้าน่าจะกลับมาแล้ว แต่ตอนนั้น พวกข้าพ่ายแพ้ให้กับคนทั้งสอง ต้องจ่ายค่าตอบแทนออกไปอย่างมากมาย จนในที่สุดพวกข้าก็ต้องจากไปอย่างไร้ทางเลือก…”
ขณะที่มันเข้ามาใกล้ กลุ่มเมฆที่อยู่รอบๆ ตัวมัน ดูเหมือนว่าจะผ่านกาลเวลาไปนานหลายปีจนนับไม่ถ้วน แม้แต่สีสันก็ยังต้องเปลี่ยนไป และด้านหลังชายชรา ก็ดูเหมือนว่าท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวจะผ่านช่วงเวลาไปนับหมื่นปีด้วยเช่นกัน ทุกสรรพสิ่งดูเหมือนว่าจะแห้งเหี่ยวแก่ชราลงไป และดูเหมือนว่าเมิ่งฮ่าวจะเริ่มแก่ชราจนเกือบจะมีอายุเท่ากับชายชราผู้นั้น
แม้แต่เส้นเชือกที่อยู่บนร่างก็เริ่มเน่าเปื่อยลงไป จากนั้นชายชราก็ยื่นมือที่คล้ายโครงกระดูกของมันออกมา แตะนิ้วไปบนหน้าผากเมิ่งฮ่าว ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมุ่งหวังอย่างแรงกล้า
แต่ขณะที่ปลายนิ้วของมันกำลังจะแตะไปบนหน้าผาก ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็สาดประกายขึ้น มองเห็นแสงอันเย็นชาอยู่ในนั้น ขณะที่จู่ๆ เขาก็เปล่งออกมาสี่คำ
“อาวุธสงคราม!” ทันใดนั้นลำแสงก็พุ่งออกมาจากถุงสมบัติ มันคือกระจกทองแดงนั่นเอง ขณะที่ลอยออกมา พลังอันมหาศาลก็ปะทุขึ้น กระจกทองแดงหลอมรวมเข้ากับมือขวาเมิ่งฮ่าว ในชั่วพริบตาก็กลายเป็นใบมีดขนาดยาวที่ดูน่ากลัว!
นี่คือ…อาวุธสงคราม!
ในทันทีที่อาวุธสงครามปรากฏขึ้น ก็ทำให้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวกระหึ่มไปด้วยเสียงดังกึกก้อง กลุ่มเมฆม้วนตัวไปมา และชายชราที่ยื่นมือออกมาก็ต้องแผดร้องขึ้นในทันที ดวงตามันจ้องนิ่งไปยังอาวุธสงคราม ด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อและตกตะลึง มันเริ่มถอยไปทางด้านหลังในทันที
ฉับพลันนั้นมันก็เริ่มร้องตะโกนออกมาด้วยคำพูดที่เมิ่งฮ่าวไม่อาจจะเข้าใจได้
“เจ้านี่เอง ที่แท้ก็คือเจ้า…พวกมันบอกว่าจะรอเจ้า…คาดไม่ถึงว่าตลอดหลายปีมานี้ ก็คือเจ้า…” ขณะที่ชายชราถอยไปทางด้านหลัง รังสีสังหารก็แวบขึ้นมาในแววตาเมิ่งฮ่าว เสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ภายในร่าง ขณะที่เขาปลดเชือกที่กำลังเปื่อยสลายออกไป จากนั้นก็พุ่งตรงไปยังชายชราราวกับเป็นดาวตก
ขณะที่คนทั้งสองพุ่งร่างออกไปกลายเป็นลำแสงอันเจิดจ้า เมิ่งฮ่าวก็ร้องตวาดขึ้น และใช้อาวุธสงครามกรีดเฉือนตรงไป ประกายแสงพุ่งระเบิดออกไป ทำให้กลุ่มเมฆลอยไปทางด้านหลัง เมื่อแสงใบมีดก็กรีดเฉือนออกไป ก็ทำให้ร่างชายชราสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง แม้ในขณะที่ร่างมันเริ่มจางหายไป ก็แผดร้องตะโกนออกมาจนดังก้องออกไปในทั่วทุกทิศทาง
“ข้าจะกลับมาใหม่…เมื่อข้ารู้ว่ามันคือเจ้า เจ้าก็ต้องตาย!”
“เพ้อเจ้อไร้สาระ!” เมิ่งฮ่าวกล่าวพร้อมกับแค่นเสียงเย็นชา แสงใบมีดกรีดผ่านกลุ่มเมฆ เปิดเป็นเส้นทางขึ้น เมิ่งฮ่าวมองเข้าไปจนกระทั่งเห็น…ประตูอาณาจักรโบราณ!
เมื่อครู่นี้เขาไม่อาจจะขยับตัวเคลื่อนไหวได้อย่างแท้จริง ถูกมัดไว้โดยเชือกทั้งสี่เส้น แต่ในช่วงวิกฤตนั้น ผลเนี่ยผานทั้งสี่ก็ระเบิดเป็นพลังออกมา ช่วยให้เมิ่งฮ่าวหลุดพ้นจากผลกระทบนั้นไปได้ และปลดปล่อยอาวุธสงครามซึ่งเป็นของวิเศษที่แข็งแกร่งมากที่สุดออกไป
เมิ่งฮ่าวแวบร่างไปในทันที กลายเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังประตูอาณาจักรโบราณ เขารู้สึกว่ากำลังเสียเวลาไปมากแล้ว และทำให้ทัณฑ์ที่อยู่ภายในกลุ่มเมฆบรรลุถึงระดับที่น่ากลัว ถ้าเขาไม่อาจจะเปิดประตูอาณาจักรโบราณออกมาได้ และกำจัดกลุ่มเมฆเหล่านั้นไป เขาก็จะต้องตายไปอย่างแน่นอน
ในทันทีที่เมิ่งฮ่าวพุ่งตรงไป เสียงกระหึ่มก็ได้ยินมา และเสียงแผดร้องก็ดังก้องอยู่ในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว อย่างน่าตกใจยิ่งสี่เงาร่างโผล่ออกมาจากกลุ่มเมฆ มายืนอยู่ที่เบื้องหน้าเมิงฮ่าว พวกมันคือ…บุรุษไร้หน้าสี่แก่นแท้!
ในทันทีที่พวกมันปรากฏตัวขึ้น ก็พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว
ถึงแม้ว่าพวกมันจะไร้ใบหน้า แต่ก็ยังกระจายเป็นกลิ่นอายอันน่ากลัวออกมา และกดทับลงไปบนร่างเมิ่งฮ่าวในทันที
แม้ว่าเมิ่งฮ่าวจะระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสี่ศัตรูอาณาจักรเต๋าสี่แก่นแท้ แต่เขาก็เสียเวลาไปมากแล้ว และกลุ่มเมฆก็ยิ่งมีความน่ากลัวมากขึ้นเป็นสองเท่า เหงื่อเท่าเมล็ดถั่วกำลังไหลลงมาจากหน้าผาก และดวงตาก็เริ่มเบิกกว้างขึ้น
ระดับอันตรายที่เขากำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้เป็นเรื่องที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ไสหัวไป!” เมิ่งฮ่าวแผดร้องคำราม พุ่งตรงไปยังบุรุษไร้หน้าผู้หนึ่ง ไม่สนใจว่าจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่ กระแทกไปยังร่างมันอย่างดุร้าย บุรุษไร้หน้าลอยไปทางด้านหลัง แต่ก็ขยับมือร่ายเวทและชี้นิ้วออกมาในเวลาเดียวกัน พลังแก่นแท้อันน่ากลัวระเบิดออกไป ทำให้เมิ่งฮ่าวต้องกระอักโลหิตออกมา ใบหน้าบิดเบี้ยวขึ้นอย่างดุร้าย และกำลังจะฉวยโอกาสที่บุรุษไร้หน้าผู้นั้นลอยไปทางด้านหลัง พุ่งผ่านมันไป แต่บุรุษไร้หน้าอีกสองคนก็เข้ามาใกล้ อาวุธสงครามของเมิ่งฮ่าวแวบแสงขึ้น ขณะที่ตวัดเฉือนลงไปยังร่างพวกมัน!
เมิ่งฮ่าวโจมตีออกไปอย่างเต็มกำลังโดยที่ไม่ออมรั้งยั้งมือไว้แม้แต่น้อย เกิดเป็นพลังระเบิดออกไป และแสงใบมีดก็พุ่งไปยังร่างของบุรุษไร้หน้าทั้งสองในทันที แต่พวกมันก็ไม่ได้หลบเลี่ยง กลับขยับมือร่ายเวทอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดลงไปบนร่างตนเอง ทำให้ร่างกายระเบิดออกไป!
ถึงแม้ว่าเมิ่งฮ่าวจะคาดคิดไว้แล้ว แต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับการระเบิดตนเองของคู่ต่อสู้อาณาจักรเต๋าสี่แก่นแท้ เขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหลบเลี่ยงออกไปเท่านั้น โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว และร่างกายก็มีบาดแผลเกิดขึ้นเป็นจำนวนมาก แต่ก็ไม่มีเวลาที่จะใส่ใจต่อบาดแผลเหล่านี้
ขณะที่รีบพุ่งถอยไปทางด้านหลัง กระถางสายฟ้าก็ปรากฏขึ้น เมื่อบุรุษไร้หน้าคนสุดท้ายเข้ามาใกล้ เมิ่งฮ่าวก็กลายร่างเป็นวิหคยักษ์สีฟ้า และกรีดเฉือนกรงเล็บไปยังร่างบุรุษผู้นั้น โลหิตไหลซึมออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว ขณะที่เกิดเป็นสายฟ้าปกคลุมอยู่รอบตัว สร้างเป็นทะเลสาบสายฟ้าพุ่งตรงไปยังประตูอาณาจักรโบราณ
ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ!
หนึ่งพันจ้าง, แปดร้อยจ้าง, หกร้อยจ้าง…ในตอนนี้เองที่ทันใดนั้น บุรุษไร้หน้าอีกสี่คนก็ปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้า เมื่อพลังจากพื้นฐานฝึกตนของพวกมันพุ่งกระจายออกไป จิตใจเมิ่งฮ่าวก็หมุนคว้าง นี่คือ…จักรพรรดิเต๋าห้าแก่นแท้!
คนทั้งสี่เหล่านี้แตกต่างไปจากบุรุษไร้หน้าคนอื่นๆ ที่เมิ่งฮ่าวเคยต่อสู้ด้วยโดยสิ้นเชิง คนเหล่านี้ทั้งสี่ต่างก็มีดวงตาบนใบหน้าพวกมัน!
สีหน้าพวกมันไร้ความรู้สึกไปโดยสิ้นเชิง และกระจายเป็นความหนาวเย็นอย่างไร้ขอบเขตออกมา แต่ละคนเต็มไปด้วยพลังที่สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือน ถ้าใครคนใดคนหนึ่งในพวกมันออกไปจากกลุ่มเมฆ และโผล่เข้าไปในอาณาจักนขุนเขาทะเล ก็คงจะเป็นผู้แข็งแกร่งที่ทรงพลัง จนมีชื่อเสียงแผ่กระจายออกไปทั่วทั้งอาณาจักรขุนเขาทะเลอย่างแน่นอน
และตอนนี้พวกมันทั้งสี่มาปรากฏตัวขึ้นโดยพร้อมเพรียงกัน แค่ลอยตัวอยู่ที่นั่น ก็กระจายเป็นแรงกดดันที่ทำให้ทุกสรรพสิ่งต้องสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
อันที่จริงจักรพรรดิเต๋าที่แข็งแกร่งมากที่สุดมีหกแก่นแท้ สี่แก่นแท้และห้าแก่นแท้แค่นำไปสู่ขั้นที่แข็งแกร่งมากที่สุดนั้น
เมิ่งฮ่าวบรรลุถึงขีดจำกัดที่สามารถจะกำจัดจักรพรรดิเต๋าสี่แก่นแท้ไปได้เท่านั้น หลังจากที่ตันหลางสร้างกายเนื้อของเขาขึ้นมาใหม่ และหลอมรวมผลเนี่ยผานเข้าไปโดยสมบูรณ์ พลังการต่อสู้ของเขาก็เทียบเท่ากับห้าแก่นแท้
ดังนั้นเขาจึงไม่มีความเชื่อมั่นที่จะต่อสู้กับศัตรูห้าแก่นแท้แม้แต่น้อย อย่างมากที่สุดเขาคงจะต่อสู้ได้อย่างสูสี และคงได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส แต่บุรุษไร้หน้าห้าแก่นแท้เหล่านี้แตกต่างกันออกไป และดวงตาเมิ่งฮ่าวก็แวบประกายขึ้นด้วยแสงแห่งความบ้าคลั่ง
“ไม่ยอมให้ข้ามีโอกาสเอาชนะทัณฑ์นี้…? แต่ก็ยังไม่ไร้ความหวังไปโดยสิ้นเชิง หลังจากที่ต่อสู้กับบุรุษไร้หน้าเหล่านี้ทั้งหมด ก็เห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่เหมือนกับผู้แข็งแกร่งอาณาจักรเต๋าจริงๆ ในโลกด้านนอก พวกมันขาดหายไปหลายอย่าง รวมทั้งสติรับรู้ ที่พวกมันมีทั้งหมดก็แค่พื้นฐานการฝึกตนเท่านั้น…พวกมันไร้ความคิดเหมือนกับหุ่นเชิด!”
ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยความเย็นชา แต่ก็มีเวลาแค่เล็กน้อย แรงกดดันอันน่ากลัวกดทับลงมาบนร่างจนแทบจะหายใจไม่ได้ และเสียงแผดร้องคำรามก็ใกล้เข้ามามากขึ้น
แค่เสียงแผดร้องคำรามนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้หนังศีรษะเมิ่งฮ่าวต้องด้านชา เมื่อคิดไปถึงบุคคลที่น่ากลัวอื่นๆ ซึ่งอยู่ภายในกลุ่มเมฆ
“และข้าก็คิดว่ามันเป็นแค่ทัณฑ์โบราณเท่านั้น…” เมิ่งฮ่าวยิ้มอย่างขมขื่นออกมา เขาจะคาดคิดได้อย่างไรว่าทัณฑ์โบราณจะมีความยุ่งยากอย่างน่าเหลือเชื่อเช่นนี้…
เมิ่งฮ่าวกัดฟันแน่น แสงอันบ้าคลั่งเต็มอยู่ในแววตา ขณะที่พุ่งตรงไป โบกสะบัดมือทำให้ภูเขาจำนวนมากตกลงมา ดวงตะวันและจันทราเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา และเขายังเรียกสุดยอดสะพานออกมาอีกด้วย ทุ่มเทพลังการฝึกตนทั้งหมดออกมาจนสุดตัว โคจรหมุนวนไปสิบสองส่วนเต็ม แม้แต่พลังกายเนื้อก็ระเบิดออกไปจนถึงจุดสูงสุด
เขาเรียกผีโต้งออกมากลายเป็นชุดเกราะ ตอนนี้เขาไม่อาจจะใช้อาวุธสงครามได้ ดังนั้นจึงหยิบเอาหอกมังกรออกมา กวัดแกว่งอยู่ที่เบื้องหน้าพร้อมกับพุ่งร่างตรงไป
ขณะที่เมิ่งฮ่าวเริ่มพุ่งตัวออกไป สี่บุรุษไร้หน้าห้าแก่นแท้ก็มองมา รังสีสังหารแวบขึ้นมาในดวงตาพวกมัน โจมตีออกไปโดยพร้อมเพรียงกัน ใช้พลังจากพื้นฐานฝึกตนออกมาอย่างเต็มกำลังเพื่อหยุดเมิ่งฮ่าวไว้
ถ้ามองมาจากที่ห่างไกล ก็จะเห็นว่าเมิ่งฮ่าวเปียกชุ่มไปด้วยโลหิตและกระจายความบ้าคลั่งออกมา ตอนนี้เขากำลังมุ่งมั่นอยู่ในการกระทำของตนเองโดยสิ้นเชิง ราวกับว่าได้กลายเป็นปีศาจอันบ้าคลั่ง ซึ่งเป็นหนทางเดียวที่เขาจะมีชีวิตรอดมาได้!
เมื่อการล่าถอยหลบหนีไม่อาจจะทำได้ สิ่งเดียวที่ต้องทำก็คือมุ่งหน้าต่อไปเท่านั้น!
ตูม!
โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว ขณะที่เวทกลืนภูเขาของตนเองพังทลายลง
ดวงตะวันและจันทราแตกกระจายไป!
สุดยอดสะพานแตกออกเป็นเสี่ยงๆ และผีโต้งก็แผดร้องเป็นเสียงแหลมเล็กออกมา
โลหิตพุ่งออกมาจากบาดแผลมากมายบนร่าง หัวเข่าเมิ่งฮ่าวแตกละเอียดไป ขณะที่ระเบิดเป็นพลังพื้นฐานฝึกตนออกมา เขาแหงนหน้าขึ้นและแผดร้องคำรามออกไป เมื่อสี่จักรพรรดิเต๋าห้าแก่นแท้ร่วมมือกันโจมตีมา
“ไสหัวไปให้กับข้า!” เมิ่งฮ่าวแผดร้องคำราม แรงกดดันที่กำลังกดทับลงมาบนร่างทั้งสองด้าน บรรลุถึงระดับที่น่ากลัว และในจิตใจเมิ่งฮ่าวก็มีแค่ความคิดเดียวเท่านั้นในตอนนี้
“ข้าต้องผ่านไปเปิดประตูอาณาจักรโบราณให้จงได้!” โลหิตไหลซึมออกมาทั่วทั้งร่าง และกระดูกครึ่งหนึ่งก็แตกหักไปแล้ว อาการบาดเจ็บเหล่านี้รุนแรงมากกว่าตอนที่เขาได้รับมาเมื่ออยู่ในพันธมิตรเทพสวรรค์ ด้วยการใช้พลังสุดท้ายของตนเองออกไป เขากวัดแกว่งหอกยาวไปมาอย่างดุร้าย จนคล้ายกับเป็นมังกรยาวพุ่งกระแทกไปยังร่างของบุรุษไร้หน้า ผลักดันให้พวกมันถอยไปทางด้านหลัง และ…เปิดเป็นช่องว่างขึ้น