ตอนที่ 1408

การตัดสินใจของนกแก้ว

ในตอนนี้สงครามได้จบลงอย่างแท้จริง อาณาจักรขุนเขาทะเลเป็นของเมิ่งฮ่าว แต่ก็ถูกทำลายไปแล้ว

ความหวังของอาณาจักรนี้อยู่ที่ผีเสื้อ ซึ่งตอนนี้ได้ไปถึงโลงศพสีเขียวที่อยู่ภายในหลุมดำของกระแสน้ำวน เมื่อมันกระพือปีกขึ้นลง ก็มองเห็นใบหน้านับไม่ถ้วน กำลังมองตรงไปยังความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขตที่ด้านนอกของหลุมดำด้วยความโศกเศร้าเสียใจ ราวกับพวกมันหวังว่าจะได้เห็นเมิ่งฮ่าวอยู่ในที่ห่างไกลออกไป แต่ก็ไม่อาจจะมองเห็นได้

ในตอนนี้ความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขตเงียบกริบลงไปโดยสิ้นเชิง

ม่านตาเมิ่งฮ่าวพร่ามัว และแทบจะหมดสติไปได้ทุกเมื่อ ในตอนนี้เสียงต่างๆ ที่ได้ยินดูเหมือนว่าจะเลือนลางและห่างไกลออกไป ราวกับว่าเสียงเหล่านั้นได้พุ่งผ่านมาและจากออกไปไกลเมื่อนานมาแล้ว

ถ้านกแก้วไม่ร้องตะโกนขึ้นมาด้วยเสียงแหลมเล็กของมัน เขาก็คงจะหลับตาลงไปโดยสิ้นเชิง แต่ตอนนี้กำลังบังคับให้ลืมขึ้นมา จนสามารถจะรับรู้ได้ถึงความบ้าคลั่งของอ๋าวเฉี่ยน, ความเสียใจของผีโต้ง และความเจ็บปวดของนกแก้ว

รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมิ่งฮ่าว ถึงแม้ว่าจะเป็นรอยยิ้มแห่งความเสียใจและขอโทษก็ตามที

“ไม่ต้องสนใจข้า…พวกเจ้า…เป็นอิสระแล้ว”

ในทันทีที่เมิ่งฮ่าวกล่าวคำพูดเหล่านี้ อ๋าวเฉี่ยนก็สั่นสะท้านขึ้นมา

แหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา จากนั้นก็กัดลงไปบนเสื้อผ้าของเมิ่งฮ่าว ราวกับรู้ว่าการปล่อยเมิ่งฮ่าวไป ก็จะหมายความว่าต้องจากเขาไปตลอดกาล

ผีโต้งก็ตกอยู่ในสภาวะเช่นเดียวกัน กำลังส่งพลังชีวิตของตนเองทั้งหมดให้ไหลเข้าไปในร่างเมิ่งฮ่าว ถึงแม้ว่าร่างกายมันจะกลายเป็นสีเทาคล้ำไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ยอมแพ้ พยายามที่จะช่วยให้เมิ่งฮ่าวมีชีวิตรอดอยู่ต่อไป

นกแก้วหัวเราะขึ้นมาด้วยความขมขื่นใจ มองไปรอบๆ ยังความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขต และจากนั้นดวงตามันก็ค่อยๆ เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ตอนนี้เมิ่งฮ่าวถูกห้อมล้อมด้วยผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วนจากอาณาจักรเทพและอาณาจักรมาร การทำลายล้างอาณาจักรขุนเขาทะเลไป มีผลกระทบต่อกองกำลังทั้งสองอย่างลึกล้ำ ดินแดนอันกว้างใหญ่เต็มไปด้วยรอยแตกร้าว ถ้าไม่ใช่ว่าพวกมันมีทรัพยากรอันแข็งแกร่งแล้วละก็ ดินแดนอันกว้างใหญ่คงจะพังทลายลงไปแล้ว

ขณะที่ผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้ใกล้เข้ามา นกแก้วก็บินออกไป ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความแน่วแน่เด็ดเดี่ยว!

มันไม่ได้หลบหนีและไปซ่อนตัวเหมือนกับที่เคยทำอยู่เป็นประจำ ขณะที่มันบินออกไป แสงหลากสีอันเจิดจ้าก็เริ่มสาดกระจายออกมาจากร่าง!

กระจกทองแดงปรากฏขึ้นที่ด้านหลัง ดูเก่าแก่โบราณอย่างถึงที่สุด กระจายเป็นความรู้สึกที่ลี้ลับอย่างลึกล้ำออกมา กระจกบานนี้ประกอบไปด้วยความลับมากมาย เป็นความลับที่สามารถจะทำให้ผู้คนต้องบ้าคลั่ง และกลายเป็นจุดสนใจของสิ่งมีชีวิตทั้งมวล

เวลาเดียวกันนั้นนกแก้วก็ส่งเสียงร้องแหลมเล็กออกมา ขณะที่จ้องมองไปยังผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้น จากนั้นมันก็จ้องมองออกไปยังอาณาจักรเทพและอาณาจักรมาร

เสียงแผดร้องของนกแก้วทำให้สีหน้าของผู้ฝึกตนรอบๆ บริเวณนั้นต้องเปลี่ยนไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้

ใบหน้าพวกมันสลดลงไปโดยสิ้นเชิง เมื่อรู้สึกได้ว่าเนื่องจากเสียงร้องแหลมเล็กของนกแก้วนั้น ทำให้กระจกทองแดงกำลัง…แตกร้าว!

หลังจากที่ได้เห็นอาณาจักรขุนเขาทะเลถูกทำลายไป และได้เห็นการตัดสินใจของเมิ่งฮ่าว นกแก้วก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน อันที่จริงมันแทบไม่อาจจะมองหน้าเมิ่งฮ่าวได้แล้วในตอนนี้ อันเนื่องมาจากมันคิดว่าหายนะทั้งหมดที่เกิดขึ้นมานี้เป็นเพราะตนเอง

“ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะข้า อาณาจักรขุนเขาทะเลก็คงไม่ถูกทำลายไป…”

“ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะข้า เสี่ยวฮ่าวจื่อ (ฮ่าวน้อย) ก็คงไม่กำลังจะตายไป…”

“ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะข้า เรื่องทั้งหมดนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น…”

“ผีโต้งกล่าวถูกต้อง ข้าเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด ข้ามันเลว ข้ามันไม่ถูก ข้า…ไม่ควรจะอยู่อีกต่อไป” นกแก้วหัวเราะออกมาด้วยความขมขื่น และกระจกก็แตกกระจายไป ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นต่างก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน และทันใดนั้นผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้ก็เริ่มพุ่งตรงไปยังนกแก้ว

ไม่เพียงแต่พวกมันเท่านั้น กลิ่นอายที่โบราณเก่าแก่ซึ่งอยู่ภายในอาณาจักรเทพและอาณาจักรมาร ก็พุ่งออกไปเต็มพื้นที่ที่อยู่รอบๆ กระจกทองแดงในทันที ด้วยความพยายามจะขัดขวางไม่ให้มันระเบิดออก

แต่พื้นฐานฝึกตนของพวกมันก็ดูเหมือนว่าจะไม่เพียงพอที่จะป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นได้ ไม่ว่าพวกมันจะพยายามอย่างไรก็ตามที การระเบิดตนเองที่เริ่มต้นขึ้นโดยนกแก้วและกระจกทองแดง ก็ไม่หยุดชะงักลงแม้แต่น้อย

ขณะที่นกแก้วตกเป็นเป้าสนใจของคนทั้งหมด ผีโต้งที่ยังคงช่วยฟื้นฟูเมิ่งฮ่าวและส่งพลังชีวิตของมันออกไป กำลังจ้องมองไปยังนกแก้วด้วยร่างกายที่สั่นสะท้าน แต่จากนั้นจู่ๆ ก็ดูเหมือนว่ามันจะได้ยินคำพูดที่กำลังกล่าวกับตนเองอยู่ ซึ่งเป็นข้อความจากนกแก้ว

“ยังไม่รีบไปอีก!?” เป็นข้อความที่ไม่ได้ถูกส่งออกมาโดยสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ และไม่ได้พูดเป็นเสียงดังออกมา แต่เป็นความรู้สึก ที่เกิดจากความสัมพันธ์ระหว่างผีโต้งและนกแก้ว หลังจากที่พวกมันใช้เวลาร่วมกันมานานหลายปี

ผีโต้งยิ้มอย่างขมขื่น แต่ก็ไม่ลังเลแม้แต่น้อย มันเข้าใจนกแก้วที่มักจะชอบรังควานและโต้เถียงกับตนเองมาโดยตลอดว่าตัดสินใจที่จะตายไป นกแก้วกำลังใช้ชีวิตตัวเองเพื่อถ่วงเวลาให้ผีโต้ง…ช่วยปกป้องเมิ่งฮ่าว…และนำเขาจากไป

“เสี่ยวฮ่าวจื่อปฏิบัติต่อข้าเป็นอย่างดี…” ผีโต้งกล่าวขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมา ความทรงจำมากมายแวบผ่านจิตใจผีโต้ง แม้แต่ภาพที่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ความทรงจำของมันก็ยังโผล่ขึ้นมาด้วยเช่นกัน โดยปกติแล้วมันมักจะไม่สนใจ คอยสะกดข่มความทรงจำเหล่านั้นไว้ ชอบที่จะโต้เถียงกับนกแก้วอย่างไร้เหตุผล พูดคุยอย่างไม่รู้จบกับเมิ่งฮ่าว และมักจะวางท่าเป็นคนแก่ชราที่ฉลาดรอบรู้

แต่ตอนนี้หลังจากที่ได้เห็นการตัดสินใจของนกแก้ว ผีโต้งก็ยิ้มขึ้น ปลดปล่อยแสงที่อบอุ่นและอ่อนโยนออกมา เมื่อแสงนั้นแผ่กระจายออกไป ก็กลายเป็นพลังการเคลื่อนย้ายทางไกลอันน่าตกใจ

อย่างน่าประหลาดใจยิ่งมันใช้พลังชีวิตทั้งหมดเพื่อเรียกเวทเคลื่อนย้ายทางไกลที่แข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อออกมา เป็นการเคลื่อนย้ายทางไกลที่จะนำพาเมิ่งฮ่าวไปยังที่ปลอดภัย แต่ค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายออกไปก็คือชีวิตของมันเอง

เป็นการเคลื่อนย้ายทางไกลที่ปกติแล้ว ผีโต้งไม่เคยแม้แต่จะคิดที่จะใช้ออกมา แต่ในตอนนี้ชีวิตของเมิ่งฮ่าวกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้ายแห่งความตาย และนกแก้วก็ตัดสินใจเลือกแล้ว ผีโต้งจึงตัดสินใจเลือกด้วยความยินดีด้วยเช่นกัน

แรงสั่นสะเทือนวิ่งผ่านไปทั่วร่างเมิ่งฮ่าว ตอนนี้เขากำลังสลับไปมาอยู่ระหว่างหมดสติและรู้สึกตัว สามารถจะมองเห็นความเจ็บปวดของนกแก้ว และรับรู้ได้ถึงสิ่งที่ผีโต้งกำลังกระทำอยู่ จนต้องสั่นสะท้านขึ้นมาด้วยความรวดร้าวใจ

อยากจะห้ามพวกมันไว้ แต่ก็ไม่อาจจะอ้าปากพูดขึ้นมาได้ เขาได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสมากเกินไป จึงไม่อาจจะทำอะไรเพื่อขัดขวางสิ่งที่กำลังจะเกิดนี้ได้

หยดน้ำตาเอ่อล้นอยู่ในดวงตา และม่านตาสีแดงเข้มก็กลายเป็นทะเลแห่งความปวดร้าวใจ

“พวกเจ้า…” เมิ่งฮ่าวพึมพำ แต่ก็ไม่อาจจะได้ยินคำพูดเหล่านี้ได้

เสียงระเบิดได้ยินมา เมื่อแสงการเคลื่อนย้ายทางไกลของผีโต้งระเบิดออกไป ผู้ฝึกตนแห่งอาณาจักรเทพและอาณาจักรมารต่างก็รับรู้ได้ถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ รีบส่งกระแสแห่งเจตจำนงเพื่อไปขัดขวางนกแก้วและกระจกทองแดง และส่งอีกหนึ่งกระแสไปป้องกันไม่ให้ผีโต้งทำการเคลื่อนย้ายทางไกลไปได้อย่างเสร็จสิ้นสมบูรณ์

อ๋าวเฉี่ยนกู่ร้องออกมา และพุ่งทะยานตรงไปเพื่อขัดขวาง แต่ก็ไม่อาจจะต่อสู้กับกระแสแห่งเจตจำนงที่ใกล้เข้ามาได้โดยสิ้นเชิง โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากมัน และร่างก็ลอยละลิ่วไปทางด้านหลัง แต่ก็ยังคงตรึงแน่นอยู่ที่ข้างกายเมิ่งฮ่าวเพื่อคอยเฝ้าปกป้อง สำหรับกระแสแห่งเจตจำนงนั้น เป้าหมายของมันอยู่ที่ผีโต้ง

ในตอนนี้เองที่ขั้นตอนการระเบิดตนเองของนกแก้วหยุดชะงักไปชั่วคราว และมันก็ร้องตะโกนออกมาเป็นเสียงแหลมเล็กจนทำให้สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือนว่า

“ปล่อยมันไป!!”

“ปล่อยมันไป!!”

“ปล่อยมันออกไปจากที่แห่งนี้! อู่เหยียยินดี…ที่จะลบความทรงจำไปทั้งหมด!”

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องการกระจกทองแดง อู่เหยียรู้ด้วยเช่นกันว่าพวกเจ้าไม่มีทางแยกข้าออกไปจากมันได้ ดังนั้นวันนี้ข้ายินดีที่จะถูกลบล้างไป!” แม้แต่ในตอนนี้นกแก้วก็ยังไม่ลืมที่จะเรียกตัวเองว่าอู่เหยีย

“ถ้าพวกเจ้าไม่ต้องการให้อู่เหยียทำลายกระจกทิ้ง ก็ปล่อยมันไป มิเช่นนั้น…ข้าจะระเบิดกระจก และพวกเจ้าก็ไม่มีใครจะได้มันไป!” เสียงแผดร้องแหลมเล็กของนกแก้ว ทำให้จิตใจของผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นทั้งหมดต้องสั่นสะท้าน

ดูเหมือนนกแก้ววิตกว่าพวกมันจะไม่เชื่อถือ ในตอนนั้นเองที่ร่างมันเริ่มแตกกระจายออกเป็นชิ้นๆ ทั้งวิญญาณและจิตใจของมันแยกส่วนออกมา เหมือนที่มันได้พูดไว้ว่ายินดีที่จะถูกลบความทรงจำไป ยินดีที่จะไม่เป็นสิ่งมีชีวิตอีกต่อไป และจิตใจมันก็จะกลายเป็นแค่…เครื่องมือที่มีวิญญาณเท่านั้น!

เมื่อเกิดขึ้นเช่นนั้นกระแสแห่งเจตจำนงที่กำลังจะคว้าจับไปยังร่างผีโต้งและเมิ่งฮ่าว ก็หยุดชะงักนิ่งในทันที

นั่นคือตอนที่ผีโต้งได้ปลดปล่อยพลังการเคลื่อนย้ายทางไกลออกไปจนบรรลุถึงจุดสูงสุดแล้ว ตัวของผีโต้งเองกลายเป็นสีเทาไปโดยสิ้นเชิง ราวกับว่าได้สูญเสียพลังชีวิตทั้งหมดไป ร่างมันพร้อมกับเมิ่งฮ่าวเริ่มสลัวเลือนรางลง จากนั้นเสียงกระหึ่มก็ดังก้องออกมา เมื่อขั้นตอนการเคลื่อนย้ายทางไกลเริ่มขึ้น

ทันใดนั้นเองบุรุษป่าเถื่อนร่างกายกำยำจากอาณาจักรมาร

ก็พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว ดวงตาแวบประกายขึ้น เป้าหมายของมันไม่ใช่เมิ่งฮ่าว แต่เป็นถุงสมบัติของเขา ก่อนหน้านี้เมิ่งฮ่าวดึงเอาซูเยียนออกมาเพื่อข่มขู่มัน และนางก็ยังคงอยู่ด้านใน

ความเกลียดชังของบุรุษร่างกำยำที่มีต่อเมิ่งฮ่าว ซึ่งเขาใช้ซูเยียนมาข่มขู่มันได้กลายเป็นความต้องการสังหารอย่างลึกล้ำ ในตอนนี้มันเข้าไปใกล้อาณาเขตของการเคลื่อนย้ายทางไกลแล้ว จากนั้นก็ยื่นมือออกไป

“ไม่!!” เสียงๆ หนึ่งร้องตะโกนออกมา กระแสแห่งเจตจำนงที่ใกล้เข้ามาเริ่มกระจายเป็นระลอกคลื่นออกไป แต่เวลาเดียวกันนั้นร่างของนกแก้วก็ลุกไหม้เป็นเปลวไฟขึ้นมา

ขณะที่บุรุษร่างกำยำยื่นมือออกไป พลังการเคลื่อนย้ายทางไกลก็ปะทุขึ้น เกิดเป็นเสียงกระหึ่มได้ยินมา แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น เมิ่งฮ่าวและผีโต้งก็หายตัวไป

มือของบุรุษร่างกำยำคว้าจับได้แต่อากาศอันว่างเปล่า มันกระทืบเท้าด้วยโทสะ และมองขึ้นไป ดวงตากลายเป็นสีแดงก่ำไปโดยสิ้นเชิง

เวลาเดียวกันนั้นนกแก้วก็หัวเราะหึๆ ขึ้นมา จิตใจมันกำลังจางหายไป และสิ่งสุดท้ายที่มันเห็นก็คือเมิ่งฮ่าวหายตัวไปแล้ว ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยความปรารถนาดี และความไม่ต้องการจะแยกจากกัน พร้อมทั้งถอนหายใจด้วยอารมณ์ความรู้สึกออกมา

“พวกเราคงไม่มีทางได้พบกันอีกแล้ว…” นกแก้วพึมพำ จากนั้นก็หลับตาลง

ชั่วขณะต่อมา มันก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง และภายในแสงหลากสีที่สาดประกายเจิดจ้าอยู่รอบๆ ตัว สิ่งที่ผู้คนมองเห็นไม่ใช่นกแก้วสีสันฉูดฉาดอีกต่อไป แต่เป็น…วิญญาณกระจกทองแดง ที่กระจายสุดยอดเต๋าและกลิ่นอายของผู้ยิ่งใหญ่ออกมา!

ดวงตามันเย็นชา เป็นความเย็นชาที่ดูเหมือนว่าจะสามารถทำให้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขตต้องจับตัวจนกลายเป็นน้ำแข็งไปได้ เพื่อกลบฝังความคิดและความทรงจำทั้งหมดไป

แรงกดดันอันน่าตกใจพุ่งกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง ทำให้จิตใจของคนทั้งหมดต้องสั่นระรัว แม้แต่ผู้แข็งแกร่งเก้าแก่นแท้ก็ยังต้องสั่นสะท้าน และบุรุษป่าเถื่อนร่างกายกำยำก็เกิดความรู้สึกหวาดกลัวพุ่งขึ้นมาในจิตใจ เมื่อสายตาอันทรงพลังของนกแก้วจ้องมองมา

ราวกับว่าสายตาคู่นั้นสามารถจะอ่านความคิดและมองเห็นมันได้จนทะลุปรุโปร่งไปทั้งหมด

สายตาคู่นั้นอยู่เหนือสิ่งใดๆ ทั้งหมด คล้ายกับเป็นสิ่งที่อยู่สูงสุด เหมือนกับเป็นผู้ควบคุมความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขต ซึ่งสามารถจะดูถูกสิ่งมีชีวิตทั้งปวงที่ต้องมากราบกรานสักการะต่อมัน

ด้านหลังมันเป็นกระจกทองแดง ที่กระจายเป็นกลิ่นอายสูงสุดอย่างไร้ขอบเขตออกมา ระลอกคลื่นกระจายออกไปในความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขต จากนั้นก็กลายเป็นกระแสน้ำวน ทำให้ผู้ฝึกตนทั้งหมดในที่แห่งนั้นต้องรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

เสียงที่เก่าแก่โบราณและเย็นชาอย่างลึกล้ำ ได้พูดออกมาจากปากนกแก้ว

“ข้ามาจากชางหมางเต้า (เต๋าไร้สิ้นสุด) ท่องไปทั่วทุกอาณาจักรในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวนับไม่ถ้วน…”

“บอกความปรารถนา…ของพวกเจ้ามา”