ตอนที่ 1575

ต่อสู้กับอาณาจักรมาร

“ยากที่จะพูดได้อย่างมั่นใจนัก แต่ก็มีโอกาสถึงแปดในสิบส่วน ที่มันจะมาจากตรงไหนสักแห่งในจักรวาล จากโลกบางดวงที่แม้แต่ข้าก็ยังไม่เคยได้ยินมาก่อน…”

“จริงๆ แล้ว จู่เหรินเคยสงสัยว่าเจตจำนงแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวของพวกเรา เดิมทีไม่ได้เป็นของหลัวเทียน!”

“ตอนนี้ จู่เหรินพร้อมกับเทพและปีศาจ ไม่อาจจะคงอยู่ภายในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตด้วยร่างจริงของพวกท่าน อันที่จริงความสัมพันธ์กับสถานที่แห่งนี้ของคนทั้งสามแทบจะถูกตัดขาดไปโดยสิ้นเชิง ตอนนี้พวกท่านท่องตระเวนไปทั่วทั้งจักรวาลอันไร้ขอบเขตตราบชั่วนิรันดร์ ตามวิถีทางที่อยู่เหนือสูงสุด”

“เช่นเดียวกับท่าน…ที่ถูกลิขิตให้ต้องเดินไปบนเส้นทางนั้นด้วยเช่นกัน คนทั้งสาม…กำลังรอท่านอยู่ในจักรวาลที่ด้านนอก”

ร่างกายโฉ่วเหมินไถเริ่มจางหายไปอย่างช้าๆ กลายเป็นกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ที่ทำการดูดกลืน

ตระกูลหลี่เข้าไปก่อนที่จะหายลับตาไป

ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวสั่นสะเทือน ขณะที่รอยแตกขนาดใหญ่ฉีกขาดเปิดออก จากนั้นอาณาจักรมารก็ตกอยู่ในความเงียบ สิ่งเดียวที่ยังคงเหลืออยู่ก็คือคำพูดบางส่วนของโฉ่วเหมินไถที่ดังก้องอย่างเลือนลางเท่านั้น

หลังจากที่โฉ่วเหมินไถจากไปความเงียบก็ปกคลุมไปทั่ว กองกำลังชางหมางพ่ายมองไปยังสิ่งที่เน่าเปื่อยรอบๆ บริเวณนั้นด้วยความตกตะลึง พวกมันรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา แค่มองไปยังเมิ่งฮ่าวทีละคนเท่านั้น

 

เมิ่งฮ่าวหลับตาลงชั่วขณะ จากนั้นก็ลืมขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความลึกล้ำจนไม่มีใครสามารถจะบอกได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขามองไปรอบๆ ยังเศษซากปรักหักพังของอาณาจักรมาร จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา

“มันจบลงแล้ว ความเกลียดชังอาณาจักรเทพและอาณาจักรมารของข้าสิ้นสุดลงแล้ว ความเกลียดชังที่ต้องทนทุกข์มานานนับพันปี ได้รับการแก้ไขแล้วในตอนนี้” เมิ่งฮ่าวตระหนักว่าความเกลียดชังในอาณาจักรเทพและอาณาจักรมารของตนเอง ไม่ได้รุนแรงเท่ากับความเกลียดชังที่มีต่อสามสิบสามสวรรค์

เมิ่งฮ่าวเดินไปบนเส้นทางของการเข่นฆ่าสังหารและความสับสน และในตอนนี้ถึงแม้ว่าจะอยู่เหนือสูงสุด แต่จิตใจก็เต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย

“ความเป็นศัตรูกับอาณาจักรเทพและอาณาจักรมารของข้าสิ้นสุดลงแล้ว แต่การต่อสู้ที่แท้จริงยังต้องดำเนินต่อไป!” ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้น ขณะที่มองขึ้นไปในท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาว ภายในสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเขา สามารถจะรับรู้ได้นานแล้วว่าตรงด้านนอกของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว มีเงาร่างนับไม่ถ้วนกำลังพุ่งตรงมายังทิศทางนี้

ทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตหลากหลายสายพันธุ์จนนับไม่ถ้วน กำลังมุ่งหน้าตรงมายังทิศทางนี้ ภายใต้การควบคุมของเจตจำนงแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต

เมิ่งฮ่าวรู้ดีว่าตนเองและเจตจำนงแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต ได้บรรลุถึงจุดที่ว่าไม่เจ้าตายก็เป็นข้าสิ้น

ในขณะที่เมิ่งฮ่าวมองออกไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว อาณาจักรมารก็เริ่มสั่นสะเทือน เหมือนกับอาณาจักรเทพจากก่อนหน้านี้ เริ่มกลายเป็นยักษ์ขนาดใหญ่ ที่กระจายเป็นกลิ่นอายของเจตจำนงแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตออกมา

 

ทุกสรรพสิ่งในที่แห่งนี้ต่างก็ถูกแปดเปื้อน ดินแดนกว้างใหญ่ไม่ใช่อาณาจักรมารที่แท้จริง เป็นแค่สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาจากเจตจำนงแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตเท่านั้น

เสียงกระหึ่มอย่างรุนแรงดังก้องขึ้นจนสวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน ขณะที่อาณาจักรมารกลายเป็นยักษ์ตนหนึ่ง ยอดเขากลายเป็นหนามแหลมที่ยื่นออกมาจากผิวหนังของมัน เทือกเขากลายเป็นเส้น

โลหิต เช่นเดียวกับแม่น้ำและทะเล พื้นดินสั่นสะเทือนและภูเขาก็สั่นไหวไปมา

เสียงกึกก้องอย่างรุนแรงได้ยินมา ขณะที่ใบหน้าปรากฏขึ้น ทะเลสองแห่งจมลงไปกลายเป็นหลุมสีดำที่ดูคล้ายดวงตา

จากนั้นดวงตาทั้งคู่ก็ลืมขึ้นมา

แขนยักษ์ปรากฏขึ้น และกำมือเป็นหมัดต่อยตรงมายังเมิ่งฮ่าว

ถ้านั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องที่น่าวิตกแต่อย่างใด แต่ในตอนนี้เองตรงตำแหน่งที่อยู่ห่างไกลออกไป ลำแสงนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้น พุ่งมาจากทั่วทุกทิศทาง จนดูเหมือนว่าจะไร้จุดสิ้นสุด ตรงมาโจมตีอย่างน่ากลัว

สิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายในลำแสงเหล่านั้นมีรูปร่างหน้าตาที่แปลกประหลาดกันทั้งสิ้น ระหว่างพวกมันทั้งหมดมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่เหมือนกันก็คือ พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ก่อตัวขึ้นมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขต พวกมันถือกำเนิดมาจากที่แห่งนี้ และด้วยเช่นนั้นจึงไร้ทางเลือกนอกจากต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเจตจำนงแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตเท่านั้น

ถ้าท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวแห่งความว่างเปล่าไร้ขอบเขตต้องการให้พวกมันโจมตีและกำจัดเมิ่งฮ่าว รวมทั้งสิ่งทั้งหมดที่อยู่รอบตัว พวกมันก็ต้องทำให้สำเร็จโดยที่ไม่ลังเลแม้แต่น้อย

 

เสียงกระหึ่มได้ยินมา ขณะที่พวกมันเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ กิ้งก่าชราแผดร้องคำราม พุ่งตรงไป

ขัดขวาง ด้านหลังกิ้งก่าชราเป็นศีรษะยักษ์ จากนั้นก็เป็นผู้ฝึกตนแห่งชางหมางพ่าย นอกจากนั้นถึงแม้ว่าการต่อสู้ของพวกมันเพิ่งจะจบสิ้นลง แต่ความต้องการสังหารก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปแต่อย่างใด จึงไม่ลังเลที่จะพุ่งตรงไปยังกลุ่มสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นในทันที และการต่อสู้อย่างดุร้ายโหดเหี้ยมก็เกิดขึ้นมาอย่างฉับพลัน

เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆ ยังทุกสิ่งทุกอย่าง มองไปยังกลุ่มสิ่งมีชีวิต และหมัดของยักษ์ที่ก่อตัวขึ้นมาจากอาณาจักรมาร เขาเริ่มหัวเราะขึ้นมา

“ความว่างเปล่าไร้ขอบเขตและข้าไม่อาจจะอยู่ร่วมกันได้ ดังนั้นข้าจะ…ทำลายความว่างเปล่าไร้ขอบเขตไป!”

“ถ้าไม่มีการทำลายล้าง ก็ไม่อาจจะสร้างใหม่ขึ้นมาได้ หลัวเทียน ถ้าเจ้าสามารถจะกลายเป็นเจตจำนงแห่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว เจ้าก็สามารถจะถูกแทนที่ได้ด้วยเช่นกัน ทั้งปีศาจ เทพ หรือมาร ต่างก็ไม่อาจจะทำได้สำเร็จ แต่ครั้งนี้…ข้าต้องทำได้!” ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงเจิดจ้าราวกับเป็นดวงตะวัน กลุ่มสิ่งมีชีวิตที่กำลังใกล้เข้ามาต่างก็ตกตะลึงต่อภาพที่เห็นนี้ แต่เสียงภายในจิตใจพวกมันกำลังย้ำเตือนตนเองว่า ให้ยอมทำทุกวิถีทางเพื่อสังหารเขาไปในทันที

ในที่สุดท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวก็สั่นสะเทือนไปทั่ว เมิ่งฮ่าวหมุนตัวต่อยหมัดไปกระแทกกับหมัดของยักษ์อาณาจักรมาร

เขาคล้ายกับเป็นมดแมลงเมื่อเทียบกับยักษ์ตนนั้น เล็กกระจ้อยร่อยไปโดยสิ้นเชิง เมื่อหมัดทั้งสองปะทะเข้าหากัน เสียงระเบิดขนาดใหญ่ก็ดังก้องออกมา เส้นผมเมิ่งฮ่าวพลิ้วขึ้นไปและร่างกายก็สั่น

สะท้านเล็กน้อย แต่ยักษ์อาณาจักรมารเริ่มสั่นสะท้านจนแทบจะแตกกระจายออกไปในทันที

 

ก่อนที่มันจะทันได้ล่าถอยออกไป เมิ่งฮ่าวก็เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ไปหยุดอยู่ตรงหน้าท้องยักษ์ และกระทืบเท้าลงไป รอยแตกร้าวพุ่งกระจายออกไปคล้ายใยแมงมุม จากนั้นก็เดินไปเป็นก้าวที่สอง ไปอยู่ตรงจุดตันเถียนของยักษ์ เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องขึ้นอีกครั้ง จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็เดินไปเป็นก้าวที่สาม ก้าวที่สี่ และก้าวที่ห้า…

แต่ละย่างก้าวที่เมิ่งฮ่าวเดินไป ก็จะกระทืบลงไปบนร่างยักษ์ เมื่อถึงตอนที่ไปอยู่ตรงหน้าอกของมัน ก็เดินไปเป็นก้าวที่ห้า ยักษ์กำลังสั่นสะท้านไปมาอย่างเห็นได้ชัด จนดูเหมือนว่าไม่อาจจะยืนหยัดได้อีกต่อไป ในตอนนี้เองที่เมิ่งฮ่าวเดินไปเป็นก้าวที่หก

ก้าวนี้ทำให้เมิ่งฮ่าวไปหยุดอยู่ตรงหน้าผากของยักษ์!

เสียงแตกหักดังก้องออกมา และรอยแตกร้าวก็กระจายออกไปมากขึ้น พุ่งออกมาจากหน้าผากกระจายไปทั่วทั้งร่าง ยักษ์แผดร้องคำรามราวกับว่ากำลังจะโจมตีกลับมา แต่จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็แค่นเสียงเย็นชา และเดินไปเป็นก้าวสุดท้าย…ก้าวที่เจ็ด

ก้าวนี้ทำให้เมิ่งฮ่าวไปอยู่ตรงกระหม่อมของศีรษะยักษ์!

ก้าวสุดท้ายที่เหยียบย่างลงไปนี้ ทำให้สวรรค์ต้องแตกกระจายปฐพีพังทลายไป!