Skip to content

I Shall Seal The Heaven Chapter 768

ตอนที่ 768

โลกันต์เฉาเก้าเสื่อมโทรม

ตูม!

หมัดของชายชราทำให้เกิดเป็นกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ จุดศูนย์กลางของมันเป็นสีดำ คล้ายกับเป็นหลุมดำ แรงดึงดูดอันน่ากลัวระเบิดออก ทำให้อากาศบิดเบี้ยวไปมา ขณะที่พุ่งตรงไปยังปรมาจารย์จินหาน

สีหน้าของปรมาจารย์จินหานว่างเปล่า แต่ก็มีพื้นฐานฝึกตนอยู่ที่ขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า มันโบกสะบัดมือ ทำให้กลุ่มหมอกปรากฏขึ้น จากนั้นก็รวมตัวเข้าด้วยกันกลายเป็นกระบี่สายหมอก พุ่งตรงไปยังกระแสน้ำวนนั้น

ปรมาจารย์รุ่นสามตระกูลหลี่เดินเนิบนาบฝ่าอากาศไป แสงของค่ายกลเวทหมุนวนอยู่ใต้เท้า ขณะที่มันพุ่งฝ่าอากาศไป เกิดเป็นครื่องหมายผนึกที่กระจายระลอกคลื่นแห่งพลังออกมาอยู่เบื้องหลัง เพียงชั่วพริบตา มันก็เคลื่อนที่เป็นรูปวงกลมอยู่รอบๆ ชายชราและจระเข้ ห้อมล้อมพวกมันไว้ด้วยเวทผนึก

ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวโบกสะบัดมือขวา ดวงตาสาดประกายขณะที่กระบี่ไม้แห่งกาลเวลาหมุนวนอยู่รอบๆ ร่าง และพลังของแม่น้ำแห่งกาลเวลาก็ม้วนตัวออกไป มันก้าวเท้าฝ่าอากาศไปปรากฏตัวอยู่ที่ด้านข้างจระเข้ จากนั้นก็ยื่นมือออกตรงไปยังกระถางศิลา

สำหรับเมิ่งฮ่าว เขาตบไปที่ถุงสมบัติ หยิบเอากระถางสายฟ้าออกมา จากนั้นก็มองตรงไปยังชายชราที่อยู่ในชุดหนังสัตว์ด้วยสายตาที่เย็นชา และรอคอยโอกาสที่เหมาะสม

ใบหน้าชายชราดูดุร้าย ขณะที่มันเงยหน้าขึ้นและแผดร้องคำรามออกมา อีกครั้งที่มันมีขนาดใหญ่ขึ้น และรอยยิ้มเยาะเย้ยก็บิดขึ้นมาที่มุมปาก ในตอนนี้เองที่มัน…ระเบิดตนเอง!!

การระเบิดตนเองอย่างไม่คาดคิดของผู้ฝึกตนขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าในทันใดนี้ เป็นสิ่งที่ไม่มีใครในบริเวณนั้นจะคาดคิดและตั้งตัวได้ทัน กลยุทธ์เช่นนี้เป็นสิ่งที่นึกไม่ถึงมาก่อน

แต่…มันก็เกิดขึ้น!

ขณะที่ร่างกายมันระเบิดออก เสียงกระหึ่มก็ดังเต็มอยู่ในอากาศ ระลอกคลื่นอันน่าตกใจพุ่งออกไปทั่วทุกทิศทาง กฎแห่งธรรมชาติทั้งหมดในบริเวณนั้นถูกรบกวน และทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกปิดกั้นไป ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้การเคลื่อนย้ายทางไกลหลบหนีออกมา

ปรมาจารย์จินหานและปรมาจารย์รุ่นสามตระกูลหลี่ถอยไปด้านหลัง และใช้พลังทั้งหมดต่อสู้กลับไปยังพลังของการระเบิดตัวเอง ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวก็ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องทำการหลบเลี่ยงด้วยเช่นเดียวกัน

สำหรับจระเข้ มันกลายเป็นสายฟ้าสีดำ พุ่งตรงไปยังดินแดนด้านใต้ด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ เพียงชั่วพริบตา มันก็อยู่ในกลางอากาศ เกือบจะกระแทกลงไปยังพื้นดิน

กระถางศิลาที่อยู่บนหลังมัน เริ่มกระจายแสงสีดำออกมา ดินดำที่อยู่ในกระถางเริ่มขยับเขยื้อนสั่นไหวไปมา และธูปดอกนั้น…เริ่มลุกไหม้ขึ้น!

ควันธูปลอยอ้อยอิ่งขึ้นไป และสีหน้าของผู้ฝึกตนดินแดนด้านใต้ทั้งหมดต่างก็สลดลง

ตานกุ่ย, ปรมาจารย์ซ่ง และซุนเทาแห่งสำนักจื่อยิ่น ต่างก็พุ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว เพื่อพยายามจะไปขัดขวางมัน ชายชราในชุดสีดำและขาวหัวเราะออกมา และพุ่งไล่ติดตามไป

สำหรับเด็กชายที่ยังคงลูบมือไปที่ผลไม้สีแดงชาดอย่างต่อเนื่อง ก็ติดตามไปด้วยเช่นกัน เพียงชั่วพริบตา กลุ่มคนทั้งหมดก็ไปอยู่ที่ด้านบนของดินแดนด้านใต้ เตรียมพร้อมที่จะโจมตี

เมื่อเมิ่งฮ่าวมองเห็นจระเข้กำลังจะตกลงไปบนพื้น เขาก็ยกมือขึ้น และชี้ตรงไป

เวทผนึกอสูรรุ่นแปด!

ทันใดนั้น ปราณอสูรที่มองไม่เห็นก็ก่อตัวเข้าด้วยกัน ห่อหุ้มพันไปรอบๆ ร่างจระเข้ ซึ่งทันใดนั้นก็หยุดชะงักนิ่งไป มันพยายามดิ้นรนที่จะทำให้ตนเองหลุดเป็นอิสระออกไป แต่ก่อนที่มันจะทำได้ กระแสน้ำวนสีทองก็ปรากฏขึ้นรอบๆ ตัวมัน

เวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิต!

กระแสน้ำวนสีทองหมุนวนไปมารอบแล้วรอบเล่า ทำให้ปราณและโลหิต รวมทั้งพื้นฐานฝึกตนของจระเข้ถูกดูดออกมา ในเวลาเดียวกันนั้น เมิ่งฮ่าวก็พุ่งตรงไปด้วยความรวดเร็วสูงสุด เพียงไม่นานเขาก็เข้าไปใกล้กระถางศิลา และจากนั้นก็ยื่นมือออกไปเตรียมที่จะคว้าจับมันไว้

“รนหาที่ตาย?!” สองชายชราในชุดสีดำและขาวกล่าว พร้อมกับเสียงแค่นเย็นชา พวกมันพุ่งลงไปยังเมิ่งฮ่าว แต่ปรมาจารย์ซ่งและซุนเทาต่างก็เคลื่อนที่สอดแทรกเข้ามาในทันใด

เด็กชายที่ยืนอยู่บนไหล่ยักษ์หัวเราะเสียงเย็นชา โยนผลไม้สีแดงชาดที่ยังเหลืออยู่ครึ่งผลออกไปที่ด้านข้าง จากนั้นก็บินขึ้นไปในอากาศ พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

ในตอนนี้ ผู้พิทักษ์กฎซ้ายขวาเร่งเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ในทันที

การต่อสู้อย่างปั่นป่วนวุ่นวายที่แท้จริงได้เริ่มขึ้นแล้ว!

เมิ่งฮ่าวแทบจะไปอยู่ที่ด้านบนร่างจระเข้แล้ว และกำลังจะเอื้อมมือไปจับกระถางแต่ทันใดนั้น ดวงตาก็ต้องเบิกกว้าง ความรู้สึกแปลกๆ พุ่งขึ้นมาในจิตใจ เขาสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างอันเนื่องมาจาก ฐานะการเป็นผู้ผนึกอสูรของเขาเท่านั้น รู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งที่น่ากลัวกำลังจะปรากฏขึ้นได้ทุกเมื่อ

ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้นที่มีความรู้สึกเช่นนี้ ร่างจริงที่สองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน ซึ่งเมิ่งฮ่าวสามารถรับรู้ได้ด้วยการเชื่อมต่อกันของคนทั้งสอง

ในตอนนี้เองที่มืออันเหี่ยวแห้ง จู่ๆ ก็พุ่งขึ้นมาจากดินที่อยู่ภายในกระถางศิลา เป็นมือที่กำแน่นจนกลายเป็นหมัด ต่อยตรงมายังมือที่จะคว้าจับลงไปของเมิ่งฮ่าว

เสียงเก่าแก่โบราณดังก้องออกมาจากภายในกระถางศิลา “ผู้ฝึกตนตัดวิญญาณอันกระจ้อยร่อย! ไสหัวไป!!”

เสียงระเบิดดังก้องออกมา!

เมิ่งฮ่าวสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าเหลือเชื่อที่พุ่งตรงมาราวกับเป็นน้ำป่าที่ไหลหลาก เสียงแตกร้าวดังออกมาจากร่างในทันที ถ้าเขาไม่มีร่างกายขั้นค้นหาเต๋าแล้วละก็ หมัดนี้ก็คงจะทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน

แต่อาณาจักรความเป็นนิรันดร์ของเมิ่งฮ่าว ทันใดนั้นก็เริ่มทำการรักษาร่างกายอย่างรวดเร็ว เขาไม่เพียงแต่จะไม่ถอยไปทางด้านหลังเท่านั้น แต่ดวงตาเริ่มสาดประกายอย่าน่ากลัวขึ้นมา มือขวายื่นออกไปและคว้าจับไปที่ข้อมือที่แห้งเหี่ยว จากนั้นก็ดึงขึ้นอย่างรุนแรง

ตูม!

ดินในกระถางศิลาระเบิดออก ขณะที่ชายชราที่สวมใส่ชุดหนังสัตว์ถูกฉุดกระชากขึ้นมาโดยเมิ่งฮ่าว เมื่อมันปรากฏกายขึ้น ร่างของจระเข้ก็เริ่มแห้งเหี่ยวลงไปอย่างรวดเร็ว พลังชีวิตและพื้นฐานฝึกตนของมันบางส่วน กำลังถูกเมิ่งฮ่าวดูดซับเข้าไป แต่ส่วนใหญ่กำลังถูกชายชราผู้นั้นดูดไป ขณะมันดูดซับพลังนั้น ก็กลับไปมีรูปร่างที่สูงขนาดสิบจ้างอย่างรวดเร็ว

มัน…ไม่ได้ตกตายไปแม้แต่น้อย!

สิ่งที่ทำการระเบิดตนเอง ไม่ใช่ร่างจริงของมัน แต่เป็นร่างจำแลง!

“เม็ดยาวิญญาณเต๋า!!” ตานกุ่ยร้องอุทานออกมา ดวงตาเบิกกว้าง

เม็ดยาวิญญาณเต๋าเป็นสิ่งที่พบเห็นได้ยากในดินแดนด้านใต้ มันเป็นเม็ดยาโบราณที่เหลืออยู่น้อยมาก เมื่อเม็ดยาวิญญาณเต๋าหลอมรวมเข้ากับกลิ่นอายของผู้ฝึกตน ก็จะสร้างเป็นร่างอวตารขึ้นมา ซึ่งคงอยู่ได้ไม่นานมากนัก บางทีอาจจะแค่ช่วงเวลาธูปไหม้หมดไปหนึ่งดอกเท่านั้น

การระเบิดตนเอง ก็เป็นสาเหตุมาจากร่างอวตารจากเม็ดยาวิญญาณเต๋านั่นเอง!

ทันทีที่ชายชราในชุดหนังสัตว์ ถูกเมิ่งฮ่าวฉุดกระชากขึ้นมาจากดิน ท่าทางตกตะลึงก็มองเห็นได้ในแววตาของมัน อย่างไรก็ตาม สีหน้ามันก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่ต่อยหมัดออกไปด้วยมือซ้าย

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายด้วยความเย็นชา ขณะที่เขาก็ต่อยหมัดออกไปด้วยเช่นกัน!

เสียงระเบิดดังก้องออกไป และโลหิตก็ไหลซึมออกมาจากมุมปากเมิ่งฮ่าว เขาลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลังในกลางอากาศ จากนั้นก็ระเบิดออก แต่ขณะที่โลหิตและชิ้นเนื้อเริ่มพุ่งออกไป พวกมันก็ถูกดึงกลับเข้ามารวมตัวกันเป็นร่างเขาเหมือนเดิม

ชายชราในชุดหนังสัตว์หัวเราะเป็นเสียงดังและกล่าวว่า “ข้าคือผู้เฒ่าสูงสุดของตระกูลสายโลหิตจักรพรรดิแห่งดินแดนทางเหนือ! สหายเต๋าจากดินแดนด้านใต้ เจ้าอาจจะรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่เร็วพอที่จะหยุดยั้งนี่ได้?!”

มันยื่นมือออกไปคว้าจับกระถางศิลา ฉุดกระชากขึ้นไปในอากาศ จากนั้นก็ขว้างกระถางลงไปที่พื้นดิน

ปรมาจารย์ซ่ง, ซุนเทา และผู้พิทักษ์กฎซ้ายขวา ไล่ติดตามไปอย่างรวดเร็วเท่าที่จะทำได้ พวกมันต้องการจะเคลื่อนย้ายทางไกลย่อย แต่ร่างจำแลงที่ระเบิดตนเองได้ของชายชรา ก็ทำให้อากาศในบริเวณนั้นพลุ่งพล่านปั่นป่วน จนเป็นไปไม่ได้ที่จะทำการเคลื่อนย้ายทางไกลออกไป

ทั้งหมดนี้ก็คือแผนการของมัน และกำลังดำเนินไปได้ด้วยดีอย่างสมบูรณ์แบบ!

ชายชราที่ใส่ชุดดำและขาว รวมทั้งเด็กชาย พยายามทำทุกอย่างด้วยพลังของพวกมัน เพื่อป้องกันไม่ให้กระถางศิลาถูกขัดขวาง ที่พวกมันต้องการทั้งหมดก็คือถ่วงเวลาเพียงชั่วครู่ เมื่อเห็นว่าคู่ต่อสู้อยู่ในขั้นเดียวกับพวกมัน จึงคิดว่าไม่ใช่เรื่องยุ่งยากเท่าใดนัก!

เมื่อร่างเมิ่งฮ่าวรวมตัวกลับเข้ามาได้เสร็จสิ้น ดวงตาเขาก็สงบนิ่ง ร่างจริงที่สองเข้ามาใกล้ และคนทั้งสองก็บินออกไปพร้อมกัน ขณะที่ร่างจริงที่สองปลดปล่อยพลังแม่น้ำแห่งกาลเวลา เมิ่งฮ่าวก็หยิบเอากระถางสายฟ้าออกมา และจากนั้นก็วางลงไปในแม่น้ำแห่งกาลเวลา พร้อมกันนั้นก็มองไปยังกระถางศิลาที่กำลังลอยลงไปบนพื้นดิน

เสียงกระหึ่มกึกก้องดังออกมาจากกระถางสายฟ้า และสายฟ้าก็ปะทุขึ้นมา ทำให้คนทั้งหมดมองมา

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พวกมันมองมายังเมิ่งฮ่าว…เขาก็หายตัวไป! ตำแหน่งที่เขาอยู่ถูกแทนที่ด้วยกระถางศิลาขนาดใหญ่นั้น!

ในเวลาเดียวกัน เมิ่งฮ่าวก็ไปปรากฏกายขึ้นในตำแหน่งของกระถางศิลา ที่ตกลงไปบนพื้น จากนั้นเขาก็พุ่งขึ้นไปในอากาศ และคว้าจับไปที่กระถางศิลา!

“เป็นไปไม่ได้!!” ชายชราในชุดหนังสัตว์จ้องมองมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ไม่เพียงแต่มันเท่านั้น ชายชราในชุดดำและขาว รวมทั้งเด็กชาย ต่างก็จ้องมองมาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง พวกมันแทบไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ฝึกตนตัดวิญญาณ จะสามารถกระทำสิ่งเช่นนี้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น กลุ่มควันที่ลอยออกมาจากก้านธูป ก็หมุนวนไปรอบๆ และผ่านเข้าไปในร่างเมิ่งฮ่าว จนทำให้ร่างเขาเหี่ยวแห้งลงไป แต่อาณาจักรความเป็นนิรันดร์ได้สะกดข่มพลังนั้นลงไปโดยสิ้นเชิง

ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบขึ้นด้วยความมุ่งมั่น เขาต้องไม่ปล่อยให้ธูปนี้ลุกไหม้ต่อไป ดังนั้นจึงยื่นมือขวาออกไปเพื่อจะดับมัน แต่ทันทีที่เขาคว้าจับไปที่ปลายธูปด้วยสองนิ้วและบีบจนแน่น พลังอันน่าเหลือเชื่อได้กระจายออกไป แต่เมื่อใดก็ตามที่ธูปดอกนี้ถูกจุดขึ้น…มันก็ไม่อาจจะดับลงไปได้!

“ช่างมัน ไม่จำเป็นต้องดับ…” เมิ่งฮ่าวคิด ดวงตาสาดประกายด้วยความเย็นชา ด้วยเช่นนั้น เขาก็หยิบเอากระถางสายฟ้าออกมา และมองไปรอบๆ บริวเณนั้น ชั่วครู่ต่อมา ดวงตาก็ไปหยุดอยู่ที่กลุ่มผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือ ที่ยังคงอยู่บนทะเลเทียนเหอ

“ไมมมมม่!!” ผู้แข็งแกร่งดินแดนทางเหนือแผดร้องตะโกนออกมา พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว

แต่พวกมันก็ช้าไปเล็กน้อย กระถางสายฟ้าส่งเสียงดังกระหึ่ม และสายฟ้าก็แวบขึ้น ร่างเมิ่งฮ่าวหายไป ถูกแทนที่โดยผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือที่มีท่าทางงุนงง

สำหรับเมิ่งฮ่าว ตอนนี้เขาไปอยู่ที่ด้านบนของทะเลเทียนเหอ ในท่ามกลางกลุ่มผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือ ทันใดนั้นเขาก็โยนกระถางศิลาลงไปยังกลุ่มผู้ฝึกตนที่อยู่บนสะพานด้านล่าง

ด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ จนทำให้ไม่อาจจะมีอะไรมาขัดขวางเขาได้ เสียงกระหึ่มดังก้องออกมา ขณะที่กระถางตกลงไปและจากนั้นก็ระเบิดออก เขาใช้ประโยชน์จากแรงระเบิดทำให้ก้านธูปลุกไหม้จนหมดสิ้น ปลดปล่อยเส้นใยของกลุ่มควันสีเทาออกมาอย่างไร้ขอบเขต กลุ่มควันเหล่านั้นดูเหมือนจะรู้สึกตื่นเต้นและกระหายต่อเลือดเนื้อ มันเริ่มค้นหาร่างกายที่อยู่ใกล้ในทันที จากนั้นก็เริ่มไหลซึมเข้าไปในร่างของผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือนับแสน บางส่วนก็ไหลซึมเข้าไปในดอกปี่อ้าน ทำให้สะพานบางส่วนกลายเป็นสีเทาไป

เสียงแผดร้องอย่าน่าอนาถใจได้ยินออกมา ขณะที่ผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือตกอยู่ในความหวาดกลัว เมื่อพบว่ากลุ่มควันกำลังไหลซึมเข้าไปในร่าง ทำให้พวกมันเหี่ยวแห้งลงก่อนที่จะก้าวเท้าลงไปยังดินแดนด้านใต้ด้วยซ้ำไป

เมิ่งฮ่าวถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา แต่ความรู้สึกถึงอันตรายก็ยังไม่หายไป กลับยิ่งรุนแรงมากขึ้นจนถึงจุดที่หนังศีรษะเขาต้องด้านชา!

“เกิดอะไรขึ้น?!” เมิ่งฮ่าวคิด พุ่งขึ้นไปในอากาศ ขณะที่กลุ่มควันสีเทาลอยตรงมาที่เขา ทันใดนั้นเมิ่งฮ่าวก็มองเห็นบางสิ่งบางอย่างในที่ห่างไกลออกไป มันเป็นผลไม้สีแดงชาดที่ถูกกัดกินไปแล้วครึ่งผล กำลังตกลงไปบนพื้น เมื่อเขามองไป ดวงตาก็ต้องเบิกกว้าง

เป็นเรื่องที่ยากจะพูดออกมาได้ แต่ผลไม้สีแดงชาดนั้น…กำลังลุกไหม้!

ถ้ามองดูให้ละเอียด ก็จะบอกได้ว่าสิ่งที่ถูกซ่อนอยู่ข้างในของผลไม้สีแดงชาด จนไม่อาจจะตรวจพบได้ก็คือก้านธูป!

ตานกุ่ยก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ค่อยถูกต้องด้วยเช่นกัน ควันธูปที่ท่านเห็นเป็นธูปโลกันต์เฉาเก้าเสื่อมโทรมที่จดจำได้ แต่ท่านก็ยังคงรู้สึกว่าได้มองข้ามบางสิ่งบางอย่างไป

สีหน้าตานกุ่ยเปลี่ยนไป ขณะที่มองไปรอบๆ ทันใดนั้นก็มองเห็น…ผลไม้สีแดงชาด ซึ่งเด็กชายจากดินแดนทางเหนือได้โยนออกไปเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา!

“แย่แล้ว!”

ตัวของผลไม้สีแดงชาดเอง ไม่มีอะไรที่ดูแตกต่างพิเศษใดๆ มีเพียงสิ่งเดียวที่เห็นได้อย่างเด่นชัดก็คือว่ามันถูกกัดไปแล้วครึ่งหนึ่ง มันไม่ได้ตกลงไปอย่างรวดเร็ว และเนื่องจากเช่นนั้นจึงยากที่จะพบว่ามันผิดสังเกต ในตอนที่มันถูกพบเห็น ผลไม้นั้นก็ตกลงไปบนพื้นเรียบร้อยแล้ว

เสียงกระหึ่มได้ยินมา ขณะที่ผลไม้สีแดงชาดแตกกระจายออกเป็นชิ้นๆ ที่ถูกซ่อนอยู่ด้านในเป็นธูปครึ่งก้าน มีขนาดเล็กกว่าธูปที่อยู่ในกระถางศิลามากนัก อย่างไรก็ตาม มันกำลังลุกไหม้อยู่ และทันทีที่มันแตะสัมผัสโดนพื้น…ดินในบริเวณนั้นก็กลายเป็นสีเทาไป จากนั้นความมืดสลัวก็กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีทางที่จะหยุดยั้งมันได้

สีหน้าเมิ่งฮ่าวหมองคล้ำลง!

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

error: Content is protected !!