ตอนที่ 770

เสียงหัวเราะนั่น…

พื้นดินสั่นสะเทือน และสีเทาก็จางหายไปหนึ่งในสิบส่วน!

สูงขึ้นไปในกลางอากาศ สี่ผู้แข็งแกร่งค้นหาเต๋าแห่งดินแดนทางเหนือ กำลังตกอยู่ในท่ามกลางการต่อสู้กับปรมาจารย์ซ่งและคนอื่นๆ เมื่อพวกมันมองเห็นสีที่กำลังเปลี่ยนไปบนพื้นด้านล่าง พวกมันต่างก็ประหลาดใจไปตามๆ กัน

“หนึ่งส่วน!”

“บัดซบ! มันเป็นปีศาจร้ายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน? มันใช้ร่างกายตนเองมาดูดซับพลังคำสาปเข้าไปได้ถึงหนึ่งส่วน!!”

เมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน ขณะที่พลังคำสาปเต็มอยู่ในร่าง เลือดเนื้อแห่งเหี่ยวลงไปอย่างต่อเนื่อง และอาณาจักรความเป็นนิรันดร์ก็ฟื้นฟูกลับคืนมาอยู่ตลอดเวลา ภายในช่วงเวลาสั้นๆ วัฏจักรเช่นนี้ได้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนนับไม่ถ้วน

ภาพที่เกิดขึ้นนี้ดูโหดร้ายมากกว่าตอนที่เมิ่งฮ่าวยืนอยู่ด้านนอกเกราะป้องกันของสำนักเซี่ยเยา ขณะที่ทำการต่อสู้กับสี่กองกำลังพันธมิตรซะอีก

โลหิตไหลซึมออกมาจากริมฝีปากอย่างต่อเนื่อง แม้แต่ดวงตาก็ยังมีโลหิตที่ข้นเหนียวจนกลายเป็นสีดำไหลซึมออกมา ใบหน้าเขาซีดขาวราวกับซากศพ แต่สองมือก็ยังคงตรึงแน่นอยู่บนพื้น เวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตหมุนวนอย่างรวดเร็ว ขณะที่มันดูดเอาพลังคำสาปจากพื้นดินขึ้นมา

ร่างจริงที่สองก็สั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างเช่นเดียวกัน ขณะที่มันใช้พลังที่สามารถรวบรวมได้ทั้งหมดออกมา เพื่อช่วยยกระดับแรงดึงดูดของเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตของเมิ่งฮ่าวให้เพิ่มมากขึ้นจนน่าตกใจ

ทั่วทั้งเกาะแห่งนั้นถูกห้อมล้อมด้วยสายลมที่หมุนวนสีเทา ซึ่งกระจายเสียงกระหึ่มอันน่าตกใจออกมาขณะที่มันหมุนไปมา ปกคลุมไปทั่วทั้งทะเลสาบและกระจายออกไปยังรอบๆ บริเวณนั้น พลังคำสาปอย่างไม่รู้จบซึ่งกระจายออกไปยังที่ห่างไกล ค่อยๆ ถูกดูดเข้าไปในเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตอย่างช้าๆ และจากนั้นก็ไหลซึมเข้าไปในร่างเมิ่งฮ่าว

ความเจ็บปวดที่เสียดแทงเข้าไปในร่างเขา รุนแรงจนยากที่จะอธิบายออกมาได้ วัฏจักรแห่งการเหี่ยวแห้งและฟื้นฟู ดูเหมือนจะโหดร้ายและเจ็บปวดราวกับกำลังจะตายไปทั้งเป็น ในที่สุดเส้นผมทั่วศีรษะเมิ่งฮ่าวก็ไม่อาจจะฟื้นคืนกลับมาได้เหมือนเดิมอีก มันไม่ได้เป็นสีดำอีกต่อไป แต่เป็นสีเทา และกำลังจะกลายเป็นสีขาวขึ้นในไม่ช้า

“ต้องเร็วขึ้นกว่านี้!” เมิ่งฮ่าวคิด กัดฟันแน่น จากนั้นก็กระอักโลหิตออกมา ร่างกายส่ายไหวไปมา แต่นิ้วทั้งสิบก็ยังคงตรึงแน่นอยู่บนพื้น ขณะที่ดูดเอาพลังคำสาปขึ้นมาด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ

สองส่วน!

สามส่วน!

สีของคำสาปกำลังเปลี่ยนไปทั่วทั้งดินแดนด้านใต้ ในช่วงเวลาสั้นๆ ดูเหมือนว่าเมิ่งฮ่าวได้ถือกำเนิดใหม่ขึ้นนับร้อยครั้ง แทบจะราวกับว่าร่างกายนี้ไม่ได้เป็นของเขาอีกต่อไป มีแต่เจตจำนงเท่านั้นที่ยังคงแน่วแน่ไม่แปรเปลี่ยน

สูงขึ้นไปในท้องฟ้า สี่ผู้แข็งแกร่งค้นหาเต๋าแห่งดินแดนทางเหนือ ต่างก็ประหลาดใจไปโดยสิ้นเชิง ต้องอ้าปากค้างขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ พวกมันแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่กำลังมองเห็นอยู่

การที่มีใครบางคนสามารถกระทำเช่นนี้ได้ สามารถใช้ร่างกายของตนเองเพื่อต่อต้านคำสาปโลกันต์เฉาเก้าเสื่อมโทรม และยังดูดซับมันเข้าไปได้ด้วย เป็นเรื่องที่เกินกว่าความคาดคิดใดๆ อันที่จริงถ้าให้คนใดคนหนึ่งในพวกมันไปอยู่ในตำแหน่งนั้น ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกมันจะกระทำได้เช่นเดียวกันนี้

จากมุมมองของพวกมัน เมิ่งฮ่าวกำลังเสี่ยงกับการฆ่าตัวตายอย่างใหญ่หลวง

“บ้าไปแล้ว! คนผู้นั้นต้องบ้าแน่ๆ!”

“มันจะไม่บ้าได้อย่างไร!? วันนี้เป็นวันแต่งงานของมัน แต่ตอนนี้ก็กลายเป็นงานศพไป!”

“มันต้องตายไปอย่างแน่นอน ไม่มีทางที่ร่างกายจะทนได้! มันต้องกลายเป็นแอ่งน้ำโลหิตซึ่งจะยิ่งทำให้คำสาปแช่งมีพิษร้ายมากขึ้น!”

“มันต้องตาย!”

สำหรับผู้ฝึกตนนับแสนที่มาร่วมงานพิธีวิวาห์ ร่างกายพวกมันยังคงแห้งเหี่ยวลงไปอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่าเมิ่งฮ่าวจะพยายามดูดซับคำสาปแช่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง แต่ตราบเท่าที่คำสาปยังคงอยู่ที่นั่น คนทั้งหมดก็จะตกอยู่ใต้ผลกระทบของมัน

ใบหน้าแล้วใบหน้าเล่าเริ่มซีดขาวและแก่ชราลง ในเวลาเดียวกันนั้น สวี่ชิง…กำลังสั่นสะท้าน นางดูคล้ายกับเป็นบุปผาที่อาจจะร่วงโรยไปได้ทุกเมื่อ

จิตใจเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยความเสียใจและขุ่นเคืองใจ คล้ายกับเป็นลมหายใจที่ถูกกักไว้จนไม่อาจจะระบายออกมาได้ พุ่งกระจายไปทั่วร่างเขา และดวงตาก็กลายเป็นสีแดงก่ำ ภายในจิตใจมีความคิดอยู่แค่อย่างเดียวที่หมุนวนเวียนไปมา…

เขาต้องทำทุกอย่างที่จะสามารถดูดซับคำสาปแช่งนี้ไปได้จนหมดสิ้น!

แต่…ก็เห็นได้ชัดว่าความสามารถของร่างกาย ที่จะฟื้นฟูกลับคืนมาจากคำสาปแช่งนี้ ค่อยๆ ลดลงไปเรื่อยๆ ตอนนี้ผิวหนังของเมิ่งฮ่าวเริ่มหดตัวและแห้งเหี่ยวลงไปบ้างแล้ว อาณาจักรความเป็นนิรันดร์ของเขา ถึงแม้จะแข็งแกร่งกว่าเดิม แต่ก็ไม่อาจจะฟื้นฟูได้อย่างไร้จุดสิ้นสุด

“จริงๆ แล้วก็ไม่มีความเป็นนิรันดร์อย่างแท้จริงในโลกนี้…” เมิ่งฮ่าวคิดขณะที่โลหิตไหลซึมออกมาจากปาก เขารู้ว่าอาณาจักรความเป็นนิรันดร์ไม่อาจจะช่วยเขาได้ตลอดไป แต่อย่างไรก็ตาม…เขาก็เลือกที่จะดูดซับคำสาปแช่งต่อไป

ตูม!

สีได้จางลงไปมากกว่าเดิม

สี่ส่วน!!

เวลาผ่านไปไม่นานมากนัก และเขาก็ดูดซับคำสาปแช่งโลกันต์เฉาเก้าเสื่อมโทรมเข้าไปได้สี่ในสิบส่วนแล้ว ด้วยเช่นนั้น จึงทำให้เมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้

ฟันกำลังจะหลุดออกมาจากกราม และผิวหนังก็กำลังเหี่ยวแห้ง กระดูกกำลังอ่อนตัวลง และโลหิตก็ไหลซึมออกมาจากดวงตา, หู, จมูก, ปาก แต่เมิ่งฮ่าว…ก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น!

เขามองไปยังสวี่ชิงและสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ พลังสาปแช่งจำนวนมากได้ไหลเข้ามาอยู่ในร่างเขาแล้ว จนถึงจุดที่อาณาจักรความเป็นนิรันดร์ไม่อาจจะขจัดมันให้ออกไปได้ อวัยวะต่างๆ ที่สำคัญของเขาในตอนนี้กำลังแห้งเหี่ยวและเน่าเปื่อยไป

ในตอนนี้ ขนตาของสวี่ชิงสั่นระรัว และนางก็…ลืมตาขึ้นมา

นางมองไปยังเมิ่งฮ่าว ไร้กำลังที่จะพูดออกมา แต่ความวิตกกังวล, ความห่วงใยอย่างลึกล้ำ และความเจ็บปวดใจ ก็มองเห็นได้ในแววตาของนาง เป็นท่าทางที่ทำให้หัวใจเมิ่งฮ่าวต้องแตกสลาย

งานวิวาห์…ดำเนินไปได้แค่ครึ่งทางเท่านั้น

ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นสีเทา…และสีแห่งโลหิต!

มันน่าจะเป็นวันที่มีความสุขมากที่สุดในชีวิตของเขา แต่ตอนนี้…ก็กลายเป็นโศกนาฏกรรมไป

เมิ่งฮ่าวหัวเราะออกมา เขาเงยหน้าขึ้นไปในท้องฟ้าและหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะที่ฟังดูบ้าคลั่ง, กราดเกรี้ยว เต็มไปด้วยความเดือดดาลใจอย่างเข้มข้น เสียงกระหึ่มได้ยินมาจากด้านล่างฝ่ามือเขา ร่างกายใกล้จะแห้งเหี่ยวไปอย่างสมบูรณ์อันเนื่องมาจากคำสาปนั้น แต่เขาก็ยังคงดูดซับคำสาปต่อไป

ตูม!

พื้นดินเปลี่ยนสีไปอีกครั้ง

ห้าส่วน!!

พลังคำสาปอันไร้ขอบเขตส่งเสียงกระหึ่มพุ่งตรงมา เมิ่งฮ่าวเป็นหลุมดำที่อยู่ตรงจุดศูนย์กลางของลมพายุ ดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไป

โลหิตไหลออกมาจากดวงตา, หู, จมูกและปาก ผิวหนังกำลังฉีกขาด และตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ท่ามกลางสระน้ำแห่งโลหิต พลังคำสาปที่ถูกรวบรวมอยู่ภายในร่างกำลังบรรลุถึงจุดสูงสุด

คำสาปโลกันต์เฉาเก้าเสื่อมโทรม ประกอบด้วยพลังแห่งความเหี่ยวแห้งอันน่าเหลือเชื่อ ทำให้พื้นดินแห้งเหี่ยวหรือมอดไหม้ไป และทำให้พื้นฐานฝึกตนของผู้ฝึกตนทั้งหมดที่ถือกำเนิดอยู่ในดินแดนที่แห้งเหี่ยวนี้เหือดแห้งหายไปเช่นเดียวกัน ตอนนี้พลังนั้นกำลังก่อตัวขึ้นมาอยู่ภายในร่างเมิ่งฮ่าว อาณาจักรความเป็นนิรันดร์ไม่อาจจะกวาดล้างมันออกไปได้ ทำให้ร่างเมิ่งฮ่าวต้องสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง

ในตอนนี้เองที่จู่ๆ เมิ่งฮ่าวก็มีความสำเร็จเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด จากการที่เขาฝึกฝนเต๋าเดิมแท้เวทอสูรไฟมอดไหม้ ภายในเจ็ดตัวอักษรนี้มีคำว่า ‘枯’ (คู = มอดไหม้หรือเหี่ยวแห้ง) อยู่ด้วย!

ในตอนนี้ เขาได้รับความรู้แจ้งของคำว่ามอดไหม้หรือเหี่ยวแห้งแล้ว!

ด้วยความเข้าใจของตัวอักษร ‘มอดไหม้’ อย่างสมบูรณ์ ร่างเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน และพลังของคำสาปภายในร่างก็เริ่มหดตัวลง ไปรวมตัวกันอยู่ในเส้นโลหิต, วิญญาณ, ชิ้นเนื้อ และกลายเป็น…ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ตัวอักษร ‘枯’!

ในตอนนี้เมิ่งฮ่าวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ขณะที่เวทตัวอักษรมอดไหม้ หลอมรวมเข้ากับความสามารถศักดิ์สิทธิ์เซียนโลหิต ด้วยการผสานรวมกันจากความช่วยเหลืออย่างบ้าคลั่งของร่างจริงที่สอง เสียงกระหึ่มกึกก้องขนาดใหญ่ก็ดังเต็มอยู่ในอากาศ

หกส่วน!!

สีของคำสาปแช่งตลอดทั่วทั้งดินแดนด้านใต้เปลี่ยนไปอีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างสั่นสะเทือน และสี่ผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าแห่งดินแดนทางเหนือ ที่อยู่ด้านบนต่างก็ตื่นตระหนกมากขึ้นกว่าเดิม

“ร่างมัน…ร่างกายมันอยู่ในขั้นค้นหาเต๋า!!”

“วิชาที่มันฝึกมีบางสิ่งที่แปลกๆ คนผู้นี้…ร่างของมันสามารถสร้างขึ้นใหม่ได้อย่างต่อเนื่อง!”

“มันสามารถดูดกลืนพลังแห้งเหี่ยวของคำสาปได้อย่างแท้จริง!!”

คนทั้งสี่ได้แต่มีความประหลาดใจมากขึ้นไปเรื่อยๆ อันที่จริงแม้แต่ปรมาจารย์ซ่ง และคนอื่นๆ ต่างก็ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พวกมันกำลังมองดูอยู่นี้ มีเพียงคนเดียวที่ไม่ประหลาดใจก็คือตานกุ่ย ท่านมองลงไปยังเมิ่งฮ่าวและพื้นดินที่ด้านล่างด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

ท่านคืออาจารย์ของเมิ่งฮ่าว และรู้ว่าทำไมเมิ่งฮ่าวถึงได้กระทำทุกอย่างที่เสี่ยงตายเช่นนี้ วันนี้เป็นงานวิวาห์ของเขา และภรรยาของเมิ่งฮ่าวก็อยู่บนเกาะเดียวกันกับเขา

“จนกว่ามันจะดูดซับเข้าไปได้จนหมดสิ้น ถึงจะไม่ได้รับผลกระทบย้อนกลับ…” ตานกุ่ยพึมพำ

เมื่อเมิ่งฮ่าวดูดกลืนคำสาปแช่งเข้าไปได้หกในสิบส่วน ความเหี่ยวแห้งที่มีผลกระทบต่อผู้ฝึกตนนับแสนที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นก็ลดน้อยลงไปอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ว่าพวกมันยังคงสั่นสะท้านอยู่ ผลกระทบของคำสาปก็ดูเหมือนจะน้อยลงไป เมื่อพวกมันลืมตาขึ้นมาสิ่งที่มองเห็นก็คือ…เมิ่งฮ่าวกำลังกระอักโลหิตออกมา ร่างกายเขากำลังถูกทำลายลงไปอย่างช้าๆ

หกส่วน…ยังไม่เพียงพอ!

เมิ่งฮ่าวหยิบเอากระถางสายฟ้าออกมา และพยายามจะนำพลังคำสาปแช่งให้ไหลเข้าไป แต่ก็ไม่ได้ผล กระถางสายฟ้าและคำสาปแช่งเป็นสองอย่างที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาคิดไปถึงการใช้กระบี่ไม้แห่งกาลเวลา เพื่อลดพลังของคำสาปจากเวลาที่ผ่านไป แต่การกระทำเช่นนี้ก็จะมีผลกระทบต่อพลังคำสาปที่อยู่ภายในร่างของผู้ฝึกตนดินแดนด้านใต้ด้วยเช่นเดียวกัน

เมื่อใดที่พลังแห่งกาลเวลาถูกกระตุ้นขึ้นมา มันอาจจะทำให้เรื่องราวนี้จบลงได้…แต่ก็อาจจะทำให้พลังของคำสาปมีผลกระทบรวดเร็วมากขึ้นด้วยเช่นกัน

เมิ่งฮ่าวครุ่นคิดอยู่หลายวิธี แต่ก็ไม่มีวิธีไหนที่จะสามารถแก้ปัญหานี้ได้

มีอยู่ทางเดียวเท่านั้นก็คือ ทำการดูดซับพลังคำสาปต่อไป เขาทำให้เวทตัวอักษรมอดไหม้ทำงานขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้งที่พื้นดินสั่นสะเทือนเปลี่ยนสีไป

เจ็ดส่วน!

เวทตัวอักษรมอดไหม้กำลังบรรลุถึงขีดจำกัด ด้วยการดูดซับพลังคำสาปแช่งเข้าไปเจ็ดในสิบส่วน ทำให้มันไม่อาจจะดูดซับได้อีกต่อไป

เมิ่งฮ่าวมาถึงขีดจำกัดของตนเองอย่างแท้จริง

อาณาจักรความเป็นนิรันดร์ของเขา แทบจะจางหายไปได้ทุกเมื่อ ร่างกายไม่อาจจะต่อต้านความเหี่ยวแห้งของคำสาปได้อีกต่อไป ตอนนี้เขาแก่ชราลงแล้ว

หยดน้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของสวี่ชิง

สี่ผู้ฝึกตนขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าแห่งดินแดนทางเหนือ ต่างก็สะท้านใจเพราะเมิ่งฮ่าวโดยสิ้นเชิง แต่ตอนนี้พวกมันมองเห็นว่าเขาได้บรรลุถึงขีดจำกัดแล้ว และพวกมันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา

“มันจบแล้ว มันบรรลุถึงขีดจำกัดของตนเอง ไม่อาจจะดูดซับได้อีกต่อไป!”

“มันดูดซับพลังคำสาปแช่งเข้าไปถึงเจ็ดในสิบส่วน แต่ก็ยังไม่ตายไป พลังความเหี่ยวแห้งดูเหมือนจะคงอยู่ภายในร่างมัน! เท่าที่ข้ารู้ คนผู้นี้…น่าจะเป็นบุคคลอันดับหนึ่งในดินแดนด้านใต้นี้!”

“การที่จะทำลายดินแดนด้านใต้ พวกเราต้องกำจัดมันไปก่อน! บัดซบ! พลังคำสาปเหลืออยู่เพียงแค่สามส่วนเท่านั้น!”

ย้อนกลับไปบนเกาะ เมิ่งฮ่าวมองเห็นหยดน้ำตาบนใบหน้าของสวี่ชิง และดูเหมือนราวกับว่าทั่วทั้งโลกแห่งนี้กำลังตกอยู่ในความเงียบไปโดยสิ้นเชิง

เขามองไปยังนาง และพลังชีวิตก็ลุกไหม้ขึ้นมา พื้นฐานฝึกตนระเบิดพลังออกไป เครื่องหมายบนมือที่เคยปรากฏขึ้นเมื่อในอดีตได้ปรากฏออกมาอีกครั้ง

เขาเงยหน้าขึ้นและหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะอย่างโหยหวนที่ดังก้องออกไป เมิ่งฮ่าวกำลังเผาไหม้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนเองมี ด้วยความบ้าคลั่งในครั้งเดียว พยายามดูดซับพลังคำสาปแช่งเข้าไปอีกอย่างไม่คิดชีวิต

“ไม่!” สวี่ชิงร้องออกมาอย่างอ่อนแรง ร่างกายสั่นสะท้าน ตอนที่นางร้องออกมา เป็นช่วงเดียวกันกับที่เมิ่งฮ่าวได้พยายามอย่างบ้าคลั่งเป็นครั้งสุดท้าย

พื้นดินสั่นสะเทือน และสีก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง เริ่มจางลงไปมากขึ้น

แปดส่วน!!

หลังจากพลังสาปแช่งแปดในสิบส่วนไหลเข้าไปในร่างกาย เมิ่งฮ่าวพยายามจะดูดซับให้ได้ถึงเก้าในสิบส่วน แต่จากนั้นร่างเขาก็สั่นสะท้านและกระอักโลหิตออกมากองโต พลังบางส่วนได้กระแทกย้อนกลับมาที่ฝ่ามือ และร่างเขาก็สั่นสะท้านลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลัง โลหิตพ่นกระจายออก ตอนนี้เขา…ไม่อาจจะดูดซับพลังคำสาปได้อีกต่อไป

“เป็นไปไม่ได้!!” สี่ผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าแห่งดินแดนทางเหนือคิด

โดยที่ไม่มีเมิ่งฮ่าวดูดซับพลังคำสาปแช่ง ส่วนที่ยังเหลืออยู่สองในสิบส่วน ฉับพลันนั้นก็ระเบิดออกไปยังกลุ่มผู้ฝึกตนนับแสน…พื้นฐานฝึกตนของพวกมันก็พุ่งขึ้นด้วยพลังทั้งหมดที่สามารถรวบรวมได้ ขณะที่พยายามต่อสู้กลับไป ผลลัพธ์ก็คือ…พลังคำสาปได้ลดลงไปอีกหนึ่งส่วน

ตอนนี้พลังคำสาปเก้าในสิบส่วนถูกกำจัดออกไป ยังเหลืออยู่เพียงแค่ส่วนเดียวเท่านั้น แต่หนึ่งส่วนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยพลังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ผู้ฝึกตนนับแสนต่างก็กระอักโลหิตออกมาพร้อมกันทั้งหมด

อย่างไรก็ตาม ในดวงตาของแต่ละคนต่างก็มีความอาฆาตแค้นอย่างเข้มข้น สำหรับผู้ฝึกตนเหล่านี้ พลังสาปแช่งที่เหลืออยู่เพียงแค่หนึ่งส่วนไม่ใช่เรื่องร้ายแรงแต่อย่างใด เป็นสิ่งที่พวกมันสามารถต่อต้านได้ ยิ่งไปกว่านั้น พื้นฐานฝึกตนของพวกมันก็อ่อนแอลงไปแค่เล็กน้อยเท่านั้น

พวกมันลุกขึ้นมายืนทีละคน ทีละคน ดวงตาเต็มไปด้วยรังสีสังหารอันเข้มข้น ในตอนนั้นเอง ที่แสงหลากสีได้แวบขึ้นในท้องฟ้า และกลุ่มเมฆก็ม้วนตัวไปมา สี่ผู้ฝึกตนขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าแห่งดินแดนทางเหนือรู้สึกว่าหนังศีรษะพวกมันด้านชา ขนลุกตั้งชี้ชัน ร่างกายสั่นสะท้านโดยสิ้นเชิง

มีเพียงสวี่ชิงเท่านั้น ซึ่งสวมชุดเจ้าสาวสีแดงสดอยู่…ที่ยังคงกระอักโลหิตและเริ่มอ่อนแอลงไปอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากร่างกายของนางอยู่ในสถานะที่ไม่เหมือนใคร แม้แต่คำสาปแช่งแค่หนึ่งส่วน ก็ยังคงทำให้นางได้รับอันตรายอันร้ายแรงได้

ทันใดนั้นนางก็เริ่มล้มลงไป เมิ่งฮ่าวที่ถูกปกคลุมด้วยกลิ่นอายแห่งความตายสีดำที่ม้วนตัวไปมาอยู่รอบๆ ร่าง ได้เซถลาตรงไปในทันทีและโอบกอดนางไว้ เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและกราดเกรี้ยว เขานำนางจากไปในที่ห่างไกล ไกลออกไปจากสงครามที่กำลังจะปะทุขึ้นมานี้

เขาได้ช่วยเหลือดินแดนด้านใต้ทั้งหมดไว้ แต่ไม่อาจจะช่วยภรรยาของตนเองได้ ในความคลุ้มคลั่ง เมิ่งฮ่าวเริ่มหัวเราะด้วยความโศกเศร้าเสียใจ เป็นเสียงหัวเราะที่ดังก้องกวาดออกไปทั่วทั้งดินแดนแถบนั้น