บทที่ 1005 องค์ท่านควรเป็นเทพแท้จริง

ห้วงสมุทรบรรพกาล

จากการหายไปของปลาอสูรกลืนเอกภพ บนผิวน้ำที่เงียบสงบผืนนี้ ความรู้สึกอันตรายแปลกประหลาดกลุ่มหนึ่งก็ประชิดมาอย่างเงียบงัน

แผ่ระลอกกระทบความมืด บิดม้วนครรลองสายตา เกิดเป็นพลังกดดันที่ส่งไปยังจิตใจ

ท่ามกลางความรางเลือนยังมีเสียงพึมพำที่ทำให้คนคลุ้มคลั่งดังออกมาอย่างทึบๆ จากในน้ำ

คล้ายว่าความตายกำลังเดินมา

นี่ก็คือห้วงสมุทรบรรพกาล มหาสมุทรที่มีอันตรายลงมาเยือนทุกชั่วขณะ

สวี่ชิงและเอ้อร์หนิวสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

แต่ว่าพวกเขาอยู่ที่มหาสมุทรแห่งนี้มาเดือนกว่าแล้ว ในประสบการณ์แต่ละครั้งล้วนสัมผัสได้ถึงมหาสมุทรที่อันตรายแห่งนี้ได้อย่างลึกซึ้ง

ตอนนี้คนหนึ่งควบคุมเรือเวทพุ่งทะยานไปอย่างรวดเร็ว อีกคนหนึ่งแผ่ประสาทสัมผัสรับรู้สังเกตรอบๆ อย่างละเอียด ประสานปางมือสำแดงวิชาซ่อนอำพราาง ทำให้เรือเวทที่อยู่แปรเปลี่ยนเป็นส่วนหนึ่งของมิติมืดมิด

แม้เรือศึกบรรพกาลก่อนหน้านี้ จะพังทลายไปแล้วจากการกลืนกินของปลาอสูรกลืนเอกภพ ตอนนี้สิ่งที่ทั้ง 2 เอามาใช้เดินทางในทะเลบนมหาสมุทรแห่งนี้จะมีเพียงเรือเวทสำรอง แต่ภายใต้การเพิ่มพลังจากพลังต้นกำเนิดเทพในร่างสวี่ชิง เรือเวทลำนี้ก็เหมือนคลุมเสื้อคลุมของเทพเจ้า ความเร็วน่าตื่นตะลึงนัก

หลังจากนั้น 1 ก้านธูป ไม่รู้ว่าเป็นโชคของพวกสวี่ชิงทั้ง 2 คน หรือเป็นกลิ่นอายที่แผ่ซ่านออกมาจากปลาอสูรกลืนเอกภพ หรือจะเป็นวิชาซ่อนอำพรางของเอ้อร์หนิวส่งผลแล้ว

ความตายที่เดินมานั่นไม่ได้ใกล้เข้ามาจริงๆ

ดังนั้นทั้ง 2 ภายใต้การทะยานไปอย่างตึงเครียด ก็ค่อยๆ ไปไกลจากมหาสมุทรแถบนี้

จวบจนกระทั่งผ่านไปอีกหลายชั่วยาม รู้สึกว่าอันตรายแบบนั้นค่อยๆ ลดลง สุดท้ายก็หายไป

สวี่ชิงและเอ้อร์หนิวถึงได้ถอนหายใจโล่งอก

ทั้ง 2 คนมองหน้ากัน ต่างเห็นคิ้วที่ขมวดแน่นของกันและกัน

“หลงทางเสียแล้ว…” สวี่ชิงเอ่ยเสียงต่ำทุ้ม

พวกเขาก่อนหน้านี้ขณะที่เดินทางก็คอยสังเกตตำแหน่งของตัวเองมาโดยตลอด ป้องกันไม่ให้หลงทิศในมหาสมุทรนอกที่กว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้

ทว่าการกลืนกินจากปลาอสูรกลืนเอกภพตัดการรับรู้ ตอนนี้พวกเขาไม่รู้ว่าอยู่ที่พื้นที่บริเวณไหน

สิ่งที่เห็นรอบๆ มีเพียงความมืดมิดอันไร้ขอบเขตเท่านั้น

“ไม่รู้ว่าตาแก่อวี้นั่นเป็นอย่างไรบ้าง แม้เจ้านั่นจะไม่ถูกปลาอสูรกลืนเอกภพกลืนกิน แต่ข้ารู้สึกว่าเขาอยู่ในมหาสมุทรนอกก็เหมือนจะไม่ได้ฉลาดปราดเปรียวสักเท่าไร”

เอ้อร์หนิวถอนหายใจ

“คำนวณพลาดเสียแล้ว หากรู้แต่แรกว่าเป็นแบบนี้ พวกเราจะหาเหตุผลไม่มาที่นี่แล้ว”

สวี่ชิงเงียบนิ่ง หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็พลันเอ่ยขึ้น “ข้ามีวิธี น่าจะหาทิศทางได้ แต่ขณะที่ดำเนินการอาจจะดึงดูดความสนใจจากตัวตนที่ไม่รู้บางอย่างเข้า”

สวี่ชิงพูดจบก็มองไปทางเอ้อร์หนิว

เอ้อร์หนิวได้ยิน หลังจากคิดๆ ก็เอ่ยขึ้น “อาชิงน้อย ตอนเจ้าสำแดงวิชาต้องใช้เวลาเท่าไร”

“1 ก้านธูปก็พอแล้ว”

สวี่ชิงคำนวณครู่หนึ่งก็บอกเวลาที่แน่นอนออกมา

“อย่างนั้นไม่เป็นปัญหา เจ้ารอข้าเตรียมตัวสักหน่อย แต่ว่าเจ้ามีเรือลำเล็กหน่อยหรือไม่”

เอ้อร์หนิวมองเรือที่อยู่ ลังเลเล็กน้อย

สวี่ชิงเอาเรือเวทที่เล็กกว่าออกมาลำหนึ่ง หลังจากแทนเรือเวทที่อยู่ตอนนี้ เอ้อร์หนิวทางนั้นก็กัดฟัน ยกมือขึ้นชกไปที่อกทันที ฝืนบีบให้ตัวเองกระอักเลือดออกมา เดินไปมาบนเรือเวทลำนี้

สำหรับการกระทำของเอ้อร์หนิว สวี่ชิงไม่แปลกใจแม้แต่น้อย หลายปีมานี้ เขารู้เป็นอย่างดีว่าเลือดของศิษย์พี่ใหญ่หลายๆ ครั้งก็เหมือนว่าจะมีพลังครอบจักรวาล

แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ไม่นานจากนั้น ในยามที่ภายนอกและในของเรือเวททาไปด้วยเลือดของเอ้อร์หนิวทั้งลำ เอ้อร์หนิวนั่งลงตรงนั้นด้วยใบหน้าขาวซีดเล็กน้อย โบกไม้โบกมือให้สวี่ชิง

“ข้าใช้เลือดตัวเองลอกเลียนแบบการซ่อนอำพรางของไร้อักษร ใน 1 ก้านธูป พวกเราน่าจะไม่เป็นอะไร!”

สวี่ชิงไม่ลังเลใดๆ ทั้งสิ้น หลับดวงตาทั้ง 2 ลงทันที ความรอบรู้แห่งเทพแผ่ออก พลังอำนาจเทพแห่งเสียงในร่างพลันกระเพื่อมแผ่ระลอก เสี้ยวขณะต่อมา…มหาสมุทรนอกที่เงียบสงบ เมื่ออยู่ภายในความรอบรู้เทพของสวี่ชิงก็มีเสียงดังขึ้น

นั่นเป็นเสียงของคลื่นมหาสมุทร นั่นคือเสียงของความมืดมิดที่ไหลไป ทั้งยังมีเสียงของซากปรักหักพังบนผิวน้ำและเสียงพึมพำของสิ่งที่ไม่รู้บางอย่างใต้ทะเล

เสียงมากมาย ในเสี้ยวขณะนี้ปะทุขึ้นมาในทุกด้าน

จากเวลาที่ไหลไป เสียงเหล่านี้ส่งออกมาไม่หยุด ปกคลุมไม่หยุด ระหว่างนั้นยังมีเจตจำนงน่าครั่นคร้ามแผ่จิตเทพน่าหวาดกลัวออกมาด้วย

มีเสียงหัวเราะ มีเสียงร้องไห้ มีคำถามที่สุภาพ มีเสียงคำรามโกรธเคือง

ในนั้นมีเสียงมากมายที่ทำให้สวี่ชิงตัวสั่นเทา เขาทำได้เพียงปิดกั้นอย่างสุดกำลัง แผ่กระจายพลังอำนาจเทพไปในระลอกคลื่นน้ำทะเลให้ไกลออกไป ตามหาทิศทางของตัวเอง หาเส้นทางเดินทางกลับ

ขณะที่ใช้วิชา ความกดดันรอบๆ ก็รุนแรงยิ่งขึ้น เอ้อร์หนิวทางนั้นเคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง ลุกขึ้นกระอักเลือดออกมาหลายครั้ง เพิ่มการซ่อนอำพราง

จวบจนกระทั่งเวลา 1 ก้านธูปในที่สุดก็ผ่านไป

ดวงตาทั้ง 2 ของสวี่ชิงพลันลืมขึ้นมา หลังจากกระอักเลือดสดๆ ออกมาคำหนึ่ง ในดวงตาของเขาฉายประกายเย็นเยือกออกมา ยกมือชี้ไปทางหนึ่ง

“ตรงนั้นก็คือที่ที่มหาสมุทรในอยู่!”

เอ้อร์หนิวไม่ลังเล เพิ่มพลังเรือเวทร่วมกับสวี่ชิง ทำให้ความเร็วของเรือเวทลำนี้เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล พุ่งทะยานไปยังทิศทางที่สวี่ชิงสัมผัสรับรู้

เวลาไหลไปช้าๆ ครึ่งเดือนผ่านไป

นับจากที่ถูกปลาอสูรกลืนเอกภพกลืนกินจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลา 1 เดือนเต็มๆ แล้ว

ตอนนี้ในพื้นที่ที่ถูกปลาอสูรกลืนเอกภพกลืนกินในตอนนั้นไปทางตะวันออก 80 ล้านลี้ ในตอนที่เรือเวทที่พวกสวี่ชิงอยู่ ในพริบตาที่เคลื่อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นน้ำทะเลก็พลันระเบิดขึ้นมา

เสียงเลื่อนลั่นดึงกึกก้อง สายธารเชี่ยวกราก ราวน้ำพุประดุจสายธารต้อนรับสวรรค์พุ่งทะลักมาจากใต้ทะเล ในขณะที่ปกคลุมไปทั่วทุกทิศ ก็พัดพาเรือเวทของสวี่ชิงและเอ้อร์หนิวทั้ง 2 คนให้ขึ้นไปยังท้องฟ้า

ทั้ง 2 จิตใจสั่นสะท้าน ในพริบตาที่ถูกระลอกคลื่นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันส่งผลกระทบต่อความคิด ในหูของพวกเขาเสียงที่ราวกับเสียงสวรรค์ก็ดังก้องมา

“พวกเจ้า 2 คนตลอดทางมานี้สนุกไหม”

จากการดังขึ้นของเสียง หมอกสีแดงกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่าแล้วหุ้มสวี่ชิงและเอ้อร์หนิวทันที จากนั้นก็ทะยานไปยังที่ไกล หายลับไปอย่างรวดเร็ว

บนเรือที่ปกคลุมไปด้วยหมอกสีแดง ข้างหน้าสวี่ชิงและเอ้อร์หนิวมีเงาร่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

ร่างราวต้นสน เหยียดตั้งตรง ชุดคลุมสีแดงทั้งร่าง บุคลิกท่วงท่าไม่ธรรมดา

เป็นอวี้หลิวเฉิน…ที่เก็บซ่อนความร้อนรนและกลัดกลุ้มไว้ได้โดยสมบูรณ์นั่นเอง

ทันทีที่เห็นอวี้หลิวเฉิน ใจของสวี่ชิงก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย ประสานหมัดคารวะ “คารวะผู้อาวุโส”

เอ้อร์หนิวก็ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ผู้อาวุโส ในที่สุดท่านก็มา”

อวี้หลิวเฉินหันมา ใบหน้างามสง่าราวเพิ่งออกเดินทาง สีหน้าคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ท่าทางเหมือนทุกอย่างล้วนอยู่ในการควบคุมของเขา “อยู่ในเรื่องราวของข้าเที่ยวเล่นสนุกไหม”

สวี่ชิงกะพริบตาปริบๆ เขาไม่คิดว่าในเรื่องของอวี้หลิวเฉินจะสามารถบรรยายถึงชายชราเผ่ามนุษย์ระบบดาวที่ 5 ลึกลับคนนั้นได้ ดังนั้นในคำพูดที่พูดออกมาตอนนี้จะต้องเกินจริงไปบ้างเล็กน้อยแน่นอน

แต่ว่าสามารถหาตนได้เจอ คิดแล้วก็คงเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับตนจริงๆ

ดังนั้นเขาทำท่าเหมือนฝันไป แล้วแสดงความเหลือเชื่อออกมา

เอ้อร์หนิวและสวี่ชิงพูดได้ว่าใจส่งถึงกัน ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องพูดคุย ก็เลือกที่จะทำเหมือนกับสวี่ชิง ใบหน้าล้วนแสดงความเหม่อลอยเหมือนฝันออกมา จากนั้นก็ทอดถอนอย่างตกใจและตื่นตะลึงออกมา

“ที่แท้สิ่งที่พวกเราเจอมาตลอดทางก็เป็นเรื่องของผู้อาวุโสนี่เอง”

“ผู้อาวุโสเพียงคำเดียวก็เรียกเทพทั้งหลายออกมาได้ สิ่งประหลาดนับไม่ถ้วน ตกอยู่ในห้วงลึกของเรื่องราวแต่ไม่รู้ตัว พลังอำนาจเช่นนี้…ผู้อาวุโสเป็นเทพผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานที่ทำให้เทพทั้งหลายต้องคำนับคารวะทำให้ฟ้าดินไร้ประกาย ทำให้ท้องฟ้าดาราต้องส่องประกายเพื่อท่านได้จริงๆ”

เอ้อร์หนิวประจบประแจง แล้วรีบถามขึ้นอีกประโยคทันที “เอ่อ…พวกเราต่อจากนี้ยังต้องล่อเหยื่อต่อไปหรือไม่ขอรับ”

ได้ยินคำว่าล่อเหยื่อต่อไป 4 คำนี้ ในใจของอวี้หลิวเฉินก็ซัดโหมขึ้นมาเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้ แต่สีหน้าที่แสดงออกมาเป็นปกติ เหมือนว่าลืมเรื่องราวที่ตนต้องมอบชาให้ตลอดทางนี้ไปแล้ว แค่กวาดสายตาไปอย่างเรียบเฉยผาดหนึ่ง

“ไม่ต้องแล้ว องค์ท่านมาแล้ว จากนี้ภารกิจของพวกเจ้านับว่าเสร็จสิ้นแล้ว”

พูดจบ อวี้หลิวเฉินก็หันมา ทอดสายตามองมหาสมุทรข้างหลัง ขณะก้าวเท้าก็เหยียบย่างไปในม่านฟ้า บนท้องฟ้า องค์ท่านสะบัดแขนเสื้อ ทันใดนั้นเรือของสวี่ชิงและเอ้อร์หนิวก็ได้รับการเพิ่มพลังจากพลังเทพ พุ่งทะยานตรงไปที่ไกลอย่างรวดเร็ว

และเสียงขององค์ท่านก็แฝงไว้ด้วยผลกรรมเวรบางอย่าง ดังสะท้อนมา

“นภาเจิดจรัสมีเทพ แตกดับด้วยเซียนคิมหันต์ ร่างแท้แตกสลาย ความรอบรู้แห่งเทพมอดดับ ชื่อแท้จริงกลับคืนสู่ห้วงดารา”

“และหลังจากนั้นหมื่นปี นามขององค์ท่านปรากฏวับวาม ผ่านไปอีกหมื่นปี ความรอบรู้แห่งเทพสัมผัสได้ ผ่านไปอีกหมื่น หมื่นปี ร่างแท้จริงฟื้นกลับมา…นี่คือวัฏจักร”

“วัฏจักรหมุนหลายครา นามแท้จริงกะพริบส่องแสง หวังจะกลับคืนมาจากความว่างเปล่า”

“เส้นทางยากลำบาก พบเจอกับตัวตนไม่รู้จัก ถูกกลืนกินลงไปบ้าง หลังจากนั้นก็พบเจอตัวตนที่ไม่รู้จักอื่นอีก ถูกกลืนกินลงไปบ้างอีกครั้ง หลังจากนั้นก็พบเจออันตราย พบเจอไม่หยุดหย่อน แตกสลายอยู่เรื่อยๆ จนกระทั่งพลังต้นกำเนิดเทพทะลักกระจาย!”

“กระจายออกไปจนถึงขีดสูงสุด อ่อนแรงเป็นอย่างยิ่ง ไม่อาจคืนสู่เทพแท้จริง ยิ่งอยู่ริมขอบของแท่นเทวะ!”

จากการเอ่ยขึ้นของอวี้หลิวเฉิน พลังอำนาจแห่งเทพของเขาแผ่ออกไป ผสานไปในท้องฟ้า ประทับตรามหาสมุทร เกิดเป็นสัจจะวาจา ใช้ชื่อจริงของเขาพรรณา

“นับจากนั้น ในที่สุดห้วงสมุทรบรรพกาลก็เกิดเพลิงจุติ เดิมคิดจะพักผ่อน ฝึกบำเพ็ญแสนปี…ทว่าในชะตาชีวิตขององค์ท่านมีเคราะห์วิบาก วิบากนี้มาจากผู้เป็นเทพ อวี้หลิวเฉิน!”

“อวี้หลิวเฉินใช้ผลกรรมเวรแห่งเซียนคิมหันต์พันผูกเผ่ามนุษย์ 2 คนเป็นเหยื่อล่อ จากเวลาผ่านไป 2 เดือน เทพแท้จริงที่กลับมาจากห้วงสมุทรบรรพกาล ณ ที่นี้…จงปรากฏตัวขึ้น!”

“เทพที่ปรากฏขึ้น พลังอำนาจอ่อนแรง พลังเทพต่ำเป็นอย่างยิ่ง นามแท้จริงรางเลือน ความจำย่ำแย่”

คำพูดเมื่อดังออกมา ฟ้าดินคำรามลั่น น้ำทะเลรอบๆ ซัดคลื่นท่วมฟ้าดินขึ้นมา คล้ายว่ามีเสียงคำรามต่ำทุ้มดังสะท้อนไปทั่วทุกสารทิศ

มีเพียงอวี้หลิวเฉิน ยืนอยู่กลางผืนฟ้า เสียงราวสายอัสนี ดังขึ้นเรื่อยๆ กึกก้องขึ้นเรื่อยๆ

“ดังนั้น ภายใต้การจับตามองของอวี้หลิวเฉิน เทพองค์นี้แตกดับไปเอง หายไปชั่วนิรันดร์!”

เสี้ยยวขณะต่อมา ฟ้าดินเปลี่ยนสี เสียงคำรามสะท้อนก้อง สัจจะวาจาของเขาเกิดสัญญาณแตกร้าว

อวี้หลิวเฉินขมวดคิ้ว เอ่ยต่อไป ปรับแก้เรื่องราว

“แต่อำนาจหลงเหลือของเทพองค์นี้ยังคงอยู่ ภายใต้การดิ้นรนก็ฝ่าดวงตาอวี้หลิวเฉินไปได้ แต่อวี้หลิวเฉินมีการเตรียมตัวนานแล้ว สำแดงพลังอำนาจสูงสุด กลืนกินเทพที่กลับมาลงไป!”

สัจจะวาจาคำรามลั่น ตราประทับแตกร้าว เห็นได้ชัดว่ายังไม่สำเร็จ

“การกลืนกินแม้จะล้มเหลว แต่เทพที่กลับมานามแท้จริงรางเลือนยิ่งกว่าเดิม เหลือเพียงเศษเสี้ยว หวังจะหนีไป แต่ทุกอย่างนี้ล้วนอยู่ในแผนการของอวี้หลิวเฉิน สิ่งที่เขารอก็คือช่วงเวลานี้นั่นเอง เขาไล่ตามไป!”

ครั้งนี้บนตราประทับแม้จะมีเสียงดังกึกก้อง แต่กลับไม่แตกร้าว

อวี้หลิวเฉินเห็นเป็นเช่นนี้ คำพูดก็ดังต่อไป

“ไล่ตาม…เป็นเวลา 137 วัน ในที่สุดก็ดูดซับนามแท้จริงของเทพที่กลับมาองค์นี้ได้สำเร็จ และเข้าแทนที่!”

“เพราะอวี้หลิวเฉินเล่าเรื่องนี้ อีกทั้งทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ ดังนั้น องค์ท่านควรเป็นเทพแท้จริง!”

นามแท้จริงเกิดรอยพังทลายอีกครั้ง

อวี้หลิวเฉินแววตาฉายประกายประหลาด ทั่วทั้งร่างแผ่แสงเลือดท่วมฟ้า เพิ่มพลังให้กับสัจจะวาจา

“เพราะอวี้หลิวเฉินเล่าขานเรื่องนี้ อีกทั้งยังทำให้เรื่องนี้จบลง ดังนั้น องค์ท่านควรสำเร็จระดับแท่นเทวะสุดยอด ยิ่งมีโอกาสทะลวงขั้นสู่เทพแท้จริง”

ทันทีที่พูดจบ อัสนีสวรรค์ครืนครั่นเลื่อนลั่น มหาสมุทรซัดโหม ตราประทับแต่ละทางๆ ยิ่งเจิดจ้าพร่างพราย คล้ายสำเร็จเป็นสัจจะวาจา

เสี้ยวขณะต่อมา ท่ามกลางจิตใจที่ซัดโหมของสวี่ชิงและเอ้อร์หนิวที่จากไปไกล บนผิวน้ำพื้นที่ที่แต่เดิมพวกเขาอยู่บริเวณนั้น น้ำทะเลพวยพุ่งน่าครั่นคร้าม เสียงพึมพำนับไม่ถ้วนดังท่วมฟ้า

ก่อเป็นพลังกดดันสูงสุด ควบคุมโลก

เสียงพึมพำเหมือนเพลงโบราณดังก้อง

ความกดดันนั่นที่เหมือนเวลาที่คืนกลับมาหลอมรวม

บนท้องฟ้า อวี้หลิวเฉินสายตาฉายประกายประหลาด เขาวางแผนมาหลายหมื่นปี ตัวละครหลักในเรื่องเล่าที่ตัวเองเลือกอย่างตั้งใจรอบคอบ ในที่สุด…ก็ปรากฏตัวขึ้นแล้ว!

(>>>พิสูจน์อักษร By Zank<<<)