บทที่ 1066 สุสานในม่านฝน

โลกเศษชิ้นส่วนความทรงจำของมหาจักรพรรดิหมิงเหยียนอันลึกลับ บนที่ราบอันมืดมิด มีร่องน้ำขนาดมหึมาสายหนึ่ง

ราวหุบเหวลึก

ในจุดลึก ชายชราชุดคลุมยาวสีดำคนหนึ่งกำลังเคลื่อนไปข้างหน้า

หน้าตาของเขาไม่ใช่หมิงเหยียนอีกต่อไป แต่เป็นใบหน้าที่ผ่านการเปลี่ยนแปลงอะไรมามากมาย

เป็นคนชุดคลุมยาวสีดำที่เคยปรากฏตัวในแท่นเต๋าของมหาจักรพรรดิหมัวอวี่คนนั้นนั่นเอง

โซ่เหล็กบนร่างของเขา จากเสียงเคร้งคร้างในการเคลื่อนไปข้างหน้า อีกทั้งแผ่ความแผดเผารุนแรงออกมา แต่สิ่งเหล่านี้กลับไม่นำสีหน้าเจ็บปวดใดๆ ทั้งสิ้นมาให้เขา กลับเป็นความตื่นเต้นฮึกเหิมที่เติมเต็มไปทั้งหมด

“จะถึงแล้ว…”

ชายชราชุดคลุมยาวสีดำลมหายใจเปลี่ยนมาหอบถี่ขึ้น เร่งฝีเท้าไปข้างหน้า ความเร็วเร็วขึ้นเรื่อยๆ สุดท้าย หลังจากนั้น 1 ก้านธูป ร่างของเขาก็หยุด

ข้างหน้าเป็นสุดปลายหุบเหวลึก

ที่นี่มีบ่อน้ำบ่อหนึ่ง

ยืนอยู่ข้างบ่อน้ำ ชายชราฉายสีหน้าตื่นเต้น ก้มลงมอง

ในบ่อมีน้ำ ผิวน้ำสะท้อนโลกรางเลือนใบหนึ่ง

ในโลกใบนั้น มืดมิดไปทั้งหมด ตลบอบอวลไปด้วยความตาย

ฝนกำลังตก…

“ที่นี่แหละ!”

ชายชราสูดลมหายใจลึก ในดวงตามุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว ร่างเพียงไหววูบก็ตรงไปในบ่อ

……

ขณะเดียวกัน ในโลกเศษเสี้ยวความทรงจำที่นกร้องขับขานดอกไม้ผลิบานส่งกลิ่นหอมตลบอบอวล ที่นี่ราวกับดินแดนเซียน เมฆขาวฟ่อง กระเรียนเซียนบินร่อน

เขาเซียนมากมายตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นดิน ท่ามกลามเมฆหมอกลอยตลบอ้อยอิ่ง ก็จะเห็นวังเซียนนับไม่ถ้วน

นอกประตูวังเซียนที่ 17 นายน้อยตระกูลอวิ๋นยืนอยู่ตรงนั้น หลังจากหันไปมองฟ้าดิน เขาเอ่ยเสียงแหบแห้ง พึมพำออกมา “ฝนจะตกแล้ว”

พูดจบ เขาก็ผลักประตูวังเซียนข้างหน้าออก

ทันทีที่ประตูตำหนักเปิดออก ม่านฟ้าของโลกแห่งนี้เกิดลมพัดขึ้น

คล้ายว่ามีความชื้นตลบอบอวลในโลกใบนี้อยู่รางๆ

ส่วนในวังเซียนที่เปิดออก ที่นั่นมืดมิดไปทั้งแถบ ฝนกำลังตก

นายน้อยตระกูลอวิ๋นราวเข้าจาริกแสวงบุญ สีหน้าเคารพนอบน้อม ก้าวเท้าเดินเข้าไป

……

ขณะเดียวกัน ในสถานที่ที่มหาจักรพรรดิหมิงเหยียนปิดด่าน คนเหล่านั้นที่มาจากเผ่าปีกมารประจิม และหลินคุนแห่งเผ่าปีกมารบูรพา พวกเขาก็ใช้วิธีของแต่ละคน ไปจากเศษชิ้นส่วนความทรงจำเดิม

อีกทั้งใช้วิธีแตกต่างกันไป ค้นสำรวจในโลกเศษชิ้นส่วนความทรงจำอื่นๆ

ในการค้นสำรวจนี้ ในโลกเศษชิ้นส่วนที่พวกเขาอยู่แต่ละแห่งนั้นต่างทยอยเกิดการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศ

เมฆหมอกโหมทะลัก หยาดฝนโปรยปราย

……

“ฝนตกแล้วหรือ”

ฝนหยดหนึ่งตกลงมาข้างหน้าสวี่ชิง กระทบไปบนใบของเถาวัลย์เทพศักดิ์สิทธิ์

ม่านฟ้าสีเทาหม่น รอยแยกและรูโหว่กำลังค่อยๆ ผสานตัว มีเพียงพื้นที่อื่นเท่านั้น เมฆหมอกหลอมรวม ฝนแต่ละเม็ดๆ กำลังตกลงมา

ตกมาบนร่างของสวี่ชิง และตกไปบนผมของเอ้อร์หนิวที่กำลังเอ่ยอย่างหยิ่งทะนงบนพื้นดินด้วยเช่นกัน

“ศิษย์พี่ใหญ่ พวกเราไปเถิด”

จะอย่างไรสถานที่ที่แปลกประหลาดแห่งนี้ หลังจากผ่านเรื่องราวเหล่านี้ สวี่ชิงรู้สึกว่าติดตามอยู่ข้างกายจักรพรรดินีถึงจะปลอดภัยที่สุด

แต่เออร์หนิวเห็นได้ชัดว่าไม่ได้คิดแบบนั้น

ในใจของเขา ตัวเองอยู่บนดาวดวงนี้พูดได้ว่าสะบักสะบอม อเนจอนาถเป็นอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะหลังจากที่ถูกการออกฉากอย่างอลังการน่าตื่นตะลึงของสวี่ชิงกระตุ้น หัวใจที่ไม่ยอมพ่ายแพ้ของเอ้อร์หนิวดวงนั้น ความเร็วและแรงของการเต้นเหนือยิ่งกว่าปกติ

“สถานที่บ้าแห่งนี้ หากข้าไม่ได้อะไรกลับไปบ้างเลย สิ่งที่ประสบพบเจอก่อนหน้านี้ก็เสียเปล่าแล้ว”

ในใจขบคิดเช่นนี้ แต่สีหน้าของเขายังคงรักษาความหยิ่งทะนงเอาไว้ เอ่ยราบเรียบ “อาชิงน้อย พวกเราไม่จำเป็นต้องรีบร้อนจากไป ดาวดวงนี้ศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าสยบได้แล้ว ต่อจากนี้เป็นช่วงเวลาของการเก็บเกี่ยวผลแห่งโอกาส”

“เจ้าโชคไม่เลวเลย มาได้พอดี ในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ ข้าไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าแล้ว ข้าจะให้เจ้าได้เห็นกับตาถึงการผงาดขึ้นของข้า!”

เอ้อร์หนิวเชิดหน้า ไหล่ขยับ สะบัดแขนเสื้อที่ว่างเปล่าไปทีหนึ่ง

ทำท่าเหมือนมองอย่างหยิ่งทะนง

เพียงแต่ขาข้างหนึ่งและแขนข้างหนึ่ง ทั้งยังมีผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิงและรูพรุนทั่วทั้งร่าง ทำให้เอ้อร์หนิวในเสี้ยวขณะนี้จะดูอย่างไรก็อเนจอนาถ

สวี่ชิงถอนหายใจในใจ รู้ว่าจิตใจเอาชนะของศิษย์พี่ใหญ่ตนกำเริบอีกแล้ว

ดังนั้นร่างพลันกระโดด ร่อนลงมาจากเถาวัลย์เทพ หลังจากมายืนอยู่ข้างหน้าเอ้อร์หนิวก็ถามอย่างให้ความร่วมมือประโยคหนึ่งว่า “โอกาสอะไรหรือ”

“แน่นอนว่าต้องเป็นวาสนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่มหาจักรพรรดิหมิงเหยียนได้รับที่นี่ในตอนนั้น!” เอ้อร์หนิวตาเป็นประกาย เลียริมฝีปาก สายตากวาดไปรอบๆ มองไปยังดวงดาวที่แร้นแค้นกันดาร อีกทั้งยังเต็มไปด้วยซากศพและหนอน เขาเอ่ยเสียงต่ำทุ้ม “อาชิงน้อย เจ้าเพิ่งมาถึงจึงยังไม่รู้เรื่องราวของข้า ข้าได้สำรวจที่นี่จนทะลุปรุโปร่งแล้ว อีกทั้งยังได้วิเคราะห์เหตุและผลออกมาเรียบร้อยแล้ว”

“เจ้าอย่ามองว่าสภาพแวดล้อมที่นี่ย่ำแย่สุดๆ แต่ความจริงจากการวิเคราะห์ของข้า ยิ่งเป็นสถานที่ที่ดูแล้วไม่เท่าไรแบบนี้ โอกาสที่แอบซ่อนอยู่ก็ยิ่งใหญ่โตนัก”

“ในเมื่อ เศษความทรงจำของมหาจักรพรรดิหมิงเหยียนชิ้นนี้สามารถก่อเป็นโลกได้ เห็นได้ว่าเขามีความทรงจำในตอนนั้นกับที่นี่ลึกซึ้งนัก…”

“และข้าในช่วงนี้ได้ทำการวิเคราะห์ มหาจักรพรรดิหมิงเหยียนที่ข้าอวตารมา เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสกำลังจะตายอยู่ที่นี่ เช่นนั้นเขาฟื้นฟูได้อย่างไร และจากไปที่นี่ได้อย่างไร”

“วิธีปกติธรรมดา เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน แต่เขากลับไปจากที่นี่ได้”

“นี่มากพอที่จะอธิบายว่าที่นี่ซ่อนโอกาสวาสนายิ่งใหญ่มหึมามากๆ เอาไว้อย่างหนึ่ง ส่วนมหาจักรพรรดิหมิงเหยียนก็ได้โอกาสนั้นไป!”

“โอกาสนี้เพราะข้าอวตารเป็นหมิงเหยียนที่นี่ มีเพียงข้าที่คว้ามันได้!”

เอ้อร์หนิวพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ สวี่ชิงเมื่อได้ยินก็เข้าใจถึงเหตุและผล ดวงตาฉายประกาย

ดังนั้น สายตามองไปรอบๆ เช่นกัน ในใจขบคิด

เห็นสวี่ชิงยอมรับการวิเคราะห์ของตัวเอง เอ้อร์หนิวยิ่งรู้สึกว่าการคาดเดาของตัวเองไม่ผิดแน่ ดังนั้นจึงกระแอมออกมาครั้งหนึ่ง

“ดังนั้นท่าทางน่าอนาถของข้าตอนนี้ ตลอดจนก่อนหน้านี้ถูกหนอนพวกนั้นไล่ล่า ความจริงแล้วข้าล้วนจงใจทั้งสิ้น ข้าลองสัมผัสกับความสิ้นหวังของมหาจักรพรรดิหมิงเหยียนในตอนนั้น”

เอ้อร์หนิววนอ้อมโลก ในที่สุดก็อ้อมมาประโยคนี้

ต้องพูดว่าเอ้อร์หนิวไม่ง่ายเลย อีกทั้งคำพูดเหล่านี้ของเขาฟังแล้วก็เหมือนจะมีเหตุผลอยู่บ้างจริงๆ

คิ้วของสวี่ชิงเลิกขึ้น มองไปทางเอ้อร์หนิว “ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านหาโอกาสนั้นเจอแล้วหรือยัง”

เอ้อร์หนิวกะพริบตาปริบๆ “ยังขาดอีกนิด จากการทดลองหลายๆ ครั้งของข้า มีเพียงตัวเลือก 2 ตัวเท่านั้นที่ข้ายังไม่ได้ไปทำ”

“1 ก็คือกินหนอนพวกนี้ อีก 1 คือตายครั้งหนึ่ง!”

“เดิมตัวข้าอยากที่จะลองตัวเลือกที่ 2 เพราะข้าได้วิเคราะห์แล้วว่า หากหมิงเหยียนใช้ความตายได้รับโอกาส เช่นนั้นเขาจะต้องมีของวิเศษแปลกประหลาดอะไรอย่างแน่นอน ทำให้เขาหลังจากที่ตายแล้วก็ฟื้นคืนชีพขึ้นใหม่”

“แต่ข้าไม่มีของวิเศษประเภทนั้น…”

“แต่ว่าหลังจากที่เจ้ามาแล้ว ข้ารู้สึกว่ามีวิธีหนึ่งที่ทำให้ได้ผลที่คล้ายๆ กัน…”

เอ้อร์หนิวมองไปทางสวี่ชิง

สวี่ชิงประสานสายตากับเขา เข้าใจกระจ่างในทันที “ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านหมายถึงเส้นไหม 7 อารมณ์ 6 ปรารถนาที่แปลงมาจาก 6 รากราคะตัณหาที่พวกเราครอบครองร่วมกันหรือ”

เอ้อร์หนิวพยักหน้า

“ใช่แล้ว อำนาจ 6 รากของพวกเรา 2 คนเป็นหนึ่งเดียวกัน ดังนั้นเส้นไหม 7 อารมณ์ 6 ปรารถนาก็สามารถเชื่อมอยู่ด้วยกันได้เช่นกัน มองว่ามันเป็นเชือกเส้นหนึ่งได้”

“เชือกเส้นนี้ แขวนความปรารถนาของข้าเอาไว้ ก็จะกลายเป็นเชือกที่ดึงข้าออกมาจากความตาย”

“เอาแบบนี้ก็แล้วกัน!”

เอ้อร์หนิวพูดถึงตรงนี้ ในดวงตาก็ฉายความบ้าคลั่ง อำนาจ 6 รากกะพริบวูบวาบ เส้นไหม 7 อารมณ์ 6 ปรารถนาปรากฏออกมา

เห็นศิษย์พี่ใหญ่มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ สวี่ชิงหลังจากที่ขบคิดก็โคจรอำนาจ 6 ราก แผ่เส้นไหม 7 อารมณ์ 6 ปรารถนาของตัวเองออกมา ผสานไปกับเอ้อร์หนิว

ทันทีที่เส้นไหมพวกนี้ทับซ้อนเชื่อมต่อกัน ความละโมบและความบ้าคลั่งที่รุนแรงจนถึงขีดสุดกลุ่มหนึ่งก็ทะลักออกมาตามเส้นไหมของเอ้อร์หนิวทางนั้น

สิ่งที่ทะลักโหมออกมายังมีจิตใจเอาชนะชิงดีชิงเด่นของเขา

“ท่านแน่ใจหรือ” สวี่ชิงถาม

“แน่ใจ วางใจเถอะ ความอยากมีชีวิตรอดของข้าอาจจะไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น แต่ความละโมบของข้าเหลือๆ เลย ขอเพียงมีความละโมบ อย่างอื่นไม่เป็นปัญหา”

เอ้อร์หนิวสูดลมหายใจลึก กัดฟัด ขณะเดียวกันก็ส่งสัญญาณสายตาไปให้สวี่ชิง

สวี่ชิงมองความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวของศิษย์พี่ใหญ่ออก ขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ว่าเส้นไหม 7 อารมณ์ 6 ปรารถนาดึงความละโมบกลุ่มสุดท้ายของอีกฝ่ายไว้ได้จริงๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาสังเกตได้ถึงสายตานี้ ดังนั้นสีหน้าจึงไม่ฉายความผิดปกติใดๆ ขัดสมาธินั่งลง

เอ้อร์หนิวก็นั่งลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน มือข้างหนึ่งยกขึ้นแล้วซัดไปที่กระหม่อมของตัวเองอย่างแรง

เสียงบึ้มดังขึ้น กระหม่อมองเขายุบลงไป ทั้งตัวล้มลงไปตามแรง

แต่กลับไม่ตาย

ในขณะที่ลมหายใจรวยริน เอ้อร์หนิวเอ่ยอย่างอ่อนแรง

“อาชิงน้อย ช่วยข้าหน่อย ข้าตีตัวเองไม่ตาย…”

สวี่ชิงสีหน้าแปลกประหลาด กระนั้นแล้วมือขวาก็ยกขึ้นชี้ซัดไปที่หน้าอกเอ้อร์หนิว

เสี้ยวขณะต่อมา อกของเอ้อร์หนิวระเบิด พลังชีวิตหลั่งไหลอย่างรวดเร็ว

สวี่ชิงตั้งสมาธิ สังเกตเส้นไหม 7 อารมณ์ 6 ปรารถนาที่เชื่อมต่อกับเอ้อร์หนิวอย่างใกล้ชิด เตรียมกระชากชีวิตของอีกฝ่ายออกมาจากความตายในช่วงเวลาสำคัญ

เวลาผ่านไปทีละนิดๆ

ร่างอวตารหมิงเหยียนของเอ้อร์หนิวร่างนี้พลังชีวิตไม่เหลือแล้ว ในพริบตาที่หายไปโดยสมบูรณ์

อำนาจของสวี่ชิงพลันฉาบวาบขึ้น กระชากเต็มแรง

ทันใดนั้นร่างของเอ้อร์หนิวสะท้านเฮือก ความละโมบปะทุ พลังชีวิตถูกกระตุ้นออกมา ในขณะที่มีลมหายใจ ดวงตาทั้ง 2 ก็พลันลืมขึ้นมา ฉายความงุนงงสับสน หลังจากที่ฟื้นคืนกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาก็ตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง

“ข้าสัมผัสได้ถึงพลังความตายกลุ่มหนึ่ง…การวิเคราะห์ของข้าก่อนหน้านี้ไม่ผิด โอกาสที่นี่มีเพียงความตายเท่านั้นถึงจะสัมผัสได้!”

“อาชิงน้อย อีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เจ้าช่วยข้าช้าหน่อย”

เอ้อร์หนิวพูดแล้วก็มองไปทางสวี่ชิงอย่างคาดหวัง

สวี่ชิงจนปัญญา ยกมือซัดฝ่ามือไปทีหนึ่ง

เอ้อร์หนิวล้มลงพื้นแน่นิ่งไม่ขยับ

ครั้งนี้ ทันทีที่พลังชีวิตของเขาหายไป สวี่ชิงควบคุมสัญชาตญาณที่จะดึงเขาออกมา แต่สังเกตเส้นไหม 7 อารมณ์ 6 ปรารถนา กระทั่งในยามที่แม้แต่ความละโมบก็หมองหม่นไปเช่นกัน สวี่ชิงรู้ว่าจะรอต่อไปไม่ได้แล้ว

ดังนั้นอำนาจของเขาปะทุขึ้น พลันกระชากออกมา ขณะเดียวกัน มีดสลักแห่งชะตาก็ฉายวาบออกมาข้างนอกเช่นกัน

จากการกระชากนี้ ระลอกคลื่นความละโมบของเอ้อร์หนิวจะฟื้นคืนกลับมา

แต่ในตอนนี้เอง กลิ่นอายความตายกลุ่มหนึ่งแผ่ออกมาจากดาวดวงนี้ ทะลักมาตามร่างของเอ้อร์หนิว

สิ่งที่ปรากฏในเส้นไหม 7 อารมณ์ 6 ปรารถนาคือหมอกสีเทา จะท่วมจมทุกสิ่งของเอ้อร์หนิว

ในดวงตาสวี่ชิงฉายประกาย เขารู้ สิ่งที่ศิษย์พี่ใหญ่รอ ปรากฏขึ้นแล้ว

สัญญาณสายตาก่อนหน้านี้ ด้วยความเข้าใจในตัวเอ้อร์หนิวของเขา ย่อมรู้แจ้งในใจทุกสิ่งตั้งนานแล้ว

ตอนนี้ไม่ลังเลแม้แต่น้อย มีดสลักชะตาพุ่งออกมา ฟันไปยังหมอกเทาเต็มแรง!

ในขณะเดียวกัน ความละโมบที่เพิ่งหมองหม่นลงไปของเอ้อร์หนิวก็เหมือนจะสลัดทิ้งการซ่อนเร้นไป ในชั่วพริบตานี้มันระเบิดออกมาอย่างรุนแรง ความโลภพุ่งทะยานท่วมฟ้า คล้ายแปลงเป็นสุนัขสวรรค์ ขณะคำรามอย่างเงียบงันก็กระโจนเข้าไปยังหมอกสีเทา กลืนกินอย่างดุดัน

เสี้ยวขณะต่อมา ฟ้าดินเปลี่ยนสี

ท้องฟ้าคำรามลั่น พื้นดินสั่นคลอน

บนดวงดาวรกร้างแห่งนี้ ซากศพทั้งหมดต่างลืมตาขึ้น

หนอนนับไม่ถ้วนส่งเสียงโหยหวนออกมา ท่ามกลางเนื้อตัวที่สั่นงันงก ก็ระเบิดสลายไปตามๆ กัน

ส่วนเอ้อร์หนิวทางนั้น สวี่ชิงมองเห็นอย่างชัดเจน หมอกเทาในร่างเขากำลังกลับมายังดาวดวงนี้อย่างรวดเร็ว แต่สุดท้ายก็มีกลุ่มหนึ่งถูกความละโมบของเอ้อร์หนิวกลืนกินลงไป

ขณะเดียวกัน เขามองมีดสลักแห่งชะตาที่กลับมาของตน บนนั้นมีหมอกเทากลุ่มหนึ่งเช่นกัน นั่นคือหมอกที่ก่อนหน้านี้มีดสลักตัดลงไปแล้วหอบม้วนกลับมา ตอนนี้กำลังถูกมีดสลักดูดซับ

ภาพนี้ทำให้ดวงตาสวี่ชิงมีประกายแปลกประหลาด

จากนั้น กลิ่นอายแห่งความตายกลุ่มหนึ่งพลันปะทุมาในร่างสวี่ชิง ผลักร่างของเขาให้ลอยขึ้นฟ้า

ทันทีที่ตระหง่านอยู่กลางท้องฟ้า ซากศพบนดวงดาวแห่งนี้ต่างก้มหน้า หมอบคารวะไปทางเขา

หนอนที่ไม่ตายก็ขดตัวเป็นก้อน ส่งจิตที่สยบศิโรราบออกมา

ส่วนบนท้องฟ้า ดวงตาทั้ง 2 ของเอ้อร์หนิวพลันลืมขึ้นมา กลายเป็นสีเทา

เสี้ยวขณะต่อมา สีเทาหายไป หลังจากความละโมบเข้าแทนที่ เอ้อร์หนิวเงยหน้าหัวเราะบ้าคลั่ง

“ข้าสยบกำราบดาวดวงนี้แล้ว!”

สวี่ชิงใจสงบ กำลังจะเอ่ยปาก แต่ในตอนนี้เอง เหตุการณ์เปลี่ยนแปลงก็พลันเกิดขึ้น

โลกแห่งนี้ ฝนบนท้องฟ้ากระหน่ำเทลงมา แรงกว่าก่อนหน้านี้ไม่รู้ต่อกี่เท่า สายฝนที่เกิดขึ้นแปรเปลี่ยนเป็นม่านฝนไร้ขอบเขต

และในม่านฝนนี้มีโลกใบหนึ่งประเดี๋ยวเลือนราง ประเดี๋ยวปรากฏออกมา

โลกใบนี้มืดมิด หลุมศพนับไม่ถ้วนปรากฏวับแวม…

ข้างนอกฝนตก ข้างในฝนก็ตกเช่นกัน

น้ำฝนในเสี้ยวขณะนี้คล้ายว่ากลายเป็นตัวกลางผสานซึ่งทุกสิ่ง ซึ่งรวมถึงเอ้อร์หนิวที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งกลางท้องฟ้าและสวี่ชิงที่หน้าเปลี่ยนสีด้วย

กลืนกินไปทั้งหมด

(>>>พิสูจน์อักษร By Zank<<<)