บทที่ 863 ฝุ่นผงแห่งประวัติศาสตร์

เวลา 3,000 ปี สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้มากมาย

การเติบโตของเผ่านภามหาเวทรุ่นใหม่พาไปถึงจุดสูงสุดได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอุปราชไอศวรรย์ซึ่งแสดงพลังความเป็นผู้นำของเขาให้เห็นอย่างเต็มที่ ภายใต้การปกครองของเขา เผ่าค่อยๆ เติบโตขึ้น ผู้แข็งแกร่งก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างต่อเนื่อง ราวกับดอกเห็ดหลังฝน

พลังของเผ่า แม้จะยังเทียบไม่ได้กับเมื่อครั้งอดีต แต่เมื่อเทียบกับแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ในเวลานี้ ก็ถือว่าดีมากแล้ว

ส่วนสงครามนอกค่ายกลเทพสัมบูรณ์ก็เช่นกัน

เมื่อเทพเจ้าแมงมุมหลับใหล แม้ว่าเทพเจ้าที่อยู่ใต้บัญชาขององค์ท่านจะแข็งแกร่ง แต่จิ่วหลีผู้เป็นบรรพจารย์ผู้ใช้วิญญาณแห่งยุคนี้ พรสวรรค์ของเขาเหนือกว่าผู้เป็นบิดา

ภายใต้การนำของเขา ในที่สุดบรรดามหาผู้ใช้วิญญาณของเผ่านภามหาเวทก็ต่อสู้ขับไล่เทพเจ้าที่พยายามรุกรานเผ่าพันธุ์ของพวกเขานอกค่ายกลเทพสัมบูรณ์ได้สำเร็จ โดยไม่หวาดเกรงความตาย พร้อมสละทุกอย่าง

นี่คือชัยชนะอันยิ่งใหญ่ที่ควรค่าแก่การจารึกในประวัติศาสตร์

ในขณะที่เผ่าอื่นๆ ในดินแดนต้องประสงค์ต่างเผชิญกับภัยพิบัติจากเทพเจ้า เผ่านภามหาเวทสามารถขับไล่เทพเจ้าที่รุกราน ปกป้องมาตุภูมิได้สำเร็จ

ดังนั้น เพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะครั้งใหญ่ อุปราชไอศวรรย์ได้ขึ้นไปบนแท่นบูชาบรรพชน คุกเข่าคารวะสวรรค์

สีหน้าของเขาจริงใจและตื่นเต้น อัญเชิญบรรพจารย์ผู้ใช้วิญญาณและบรรดามหาผู้ใช้วิญญาณผู้ต่อสู้เพื่อเผ่าพันธุ์มาจนถึงทุกวันนี้กลับคืนมาตุภูมิ

เพื่อต้อนรับบรรพจารย์ผู้ใช้วิญญาณกลับบ้าน อุปราชไอศวรรย์ร่วมกับผู้อาวุโสในเผ่า จัดงานเลี้ยงฉลองที่ดินแดนอุปราชฟ้าทมิฬ

ในวันนั้นชาวเผ่าจำนวนมาก ต่างก็ส่งเสียงโห่ร้องยินดี ร่วมกับอุปราชไอศวรรย์กู่ร้องคำว่ากลับบ้าน

2 คำนี้ ก้องกังวานไปทั่วผืนฟ้า แผ่ขยายไปทั่วแผ่นดิน ได้ยินไปถึงจิ่วหลีและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาซึ่งอยู่นอกค่ายกลเทพสัมบูรณ์

ความรู้สึกของพวกเขาพลันเปลี่ยนไป การต่อสู้สามพันปี สหายร่วมรบของพวกเขาล้มหายตายจากไปมากมาย ส่วนที่เหลือนั้นอ่อนล้าเหลือคณา

หากเป็นเวลาอื่น จิตใจของพวกเขายังคงมั่นคง ไม่ถอยหลังแม้แต่ครึ่งก้าว

พวกเขายังมีลูกหลานอยู่ในโลกมนุษย์ และอยากจะกลับไปเหยียบแผ่นดินเกิดอีกครั้ง เพื่อพบกับชาวเผ่าที่พวกเขาปกป้องมาเป็นเวลากว่า 3,000 ปี

แต่ท้ายที่สุดจิ่วหลีก็ปฏิเสธ

เขาไม่สามารถพาบรรดามหาผู้ใช้วิญญาณกลับบ้านเกิดในเวลานี้ได้ เพราะเขาไม่แน่ใจว่าฝ่ายเทพเจ้าจะโจมตีอีกหรือไม่ เขาต้องการสร้างสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยอย่างสมบูรณ์แบบให้กับเผ่าพันธุ์ของตนในช่วงเวลาที่เขายังมีชีวิตอยู่

ดังนั้น เขาจึงมองไปยังเผ่าพันธุ์ซึ่งอยู่ในค่ายกลเทพสัมบูรณ์ด้วยความโล่งใจ ค่อยๆ หันไป นั่งสมาธิอยู่ด้านนอก ปกป้องชาวเผ่าต่อไป

รอบกายเขามีมังกร 9 หัวโอบรอบ นั่นคือรูปลักษณ์ผู้ใช้วิญญาณของเขา

บรรดามหาผู้ใช้วิญญาณคนอื่นๆ ต่างนิ่งงัน สะกดความคิดถึงบ้าน แสดงรูปลักษณ์ผู้ใช้วิญญาณของตนเองออกมา

มองจากไกลๆ จะเห็นเป็นสัตว์ร้ายร่างสูงใหญ่ แสดงความหนักแน่น ยืนหยัดปกปักษ์ต่อไป

แม้ว่าจะตายในที่สุด แต่พวกเขาก็ตายในสงครามเพื่อปกป้องเผ่าพันธุ์ แม้ว่าพวกเขาจะดับสูญ พวกเขาก็หวังว่าดวงวิญญาณและเจตจำนงของตนจะหลอมรวมเข้ากับค่ายกลเทพสัมบูรณ์ เฉกเช่นสหายร่วมรบที่เสียสละชีพมาตลอดหลายพันปี

มีชีวิตอยู่ เพื่อปกป้องเผ่าพันธุ์

แม้นตาย ก็ต้องปกปักษ์

เวลาผ่านไปอีก 2,000 ปี

ตลอดระยะเวลา 2,000 ปี แม้จะมีเทพเจ้ามาโจมตีบ้าง แต่ด้วยการปกป้องของจิ่วหลีและบรรดามหาผู้ใช้วิญญาณ เหล่าเทพเจ้าก็ไม่อาจะรุกรานได้ ดูเหมือนว่าในยุคโลกาวินาศนี้ ดินแดนของเผ่านภามหาเวท ได้กลายเป็นพื้นที่ต้องห้ามของเทพเจ้า

จนกระทั่งเวลานี้ อุปราชไอศวรรย์ซึ่งเติบโตขึ้นอย่างสมบูรณ์ นำเหล่าเสนาบดี และชาวเผ่าจำนวนมากขึ้นไปบนแท่นบูชาบรรพชนอีกครั้ง และที่นั่นเขาคุกเข่าคารวะสวรรค์อีกครา

อัญเชิญบรรพจารย์ผู้ใช้วิญญาณกลับมาตุภูมิ

สุรเสียงนับไม่ถ้วน เปล่งถ้อยคำเชื้อเชิญคืนถิ่น สนั่นฟ้าสะเทือนดิน

นั่นคือคำเรียกร้องของเผ่า นั่นคือความปรารถนาของชาวเผ่า

นอกค่ายกลเทพสัมบูรณ์ บรรดามหาผู้ใช้วิญญาณต่างลืมตาขึ้น มองบ้านเกิดผ่านค่ายกล

มองดูรูปปั้นที่สร้างขึ้นในบ้านเกิด นั่นคือรูปปั้นของพวกเขาเอง

5,000 ปีแล้ว…

สุดท้าย สายตาของพวกเขาก็มองไปทางผู้นำของพวกเขา จิ่วหลี

จิ่วหลีเงียบไปนาน ลืมตาขึ้น ตั้งใจจะปฏิเสธ แต่เมื่อมองดูสหายร่วมรบ รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าและความคะนึงหา ถ้อยคำปฏิเสธของจิ่วหลีก็ไม่อาจเอื้อนเอ่ย

ดังนั้น เขาจึงถอนหายใจเบาๆ พยักหน้า ลุกขึ้นยืน

พาบรรดามหาผู้ใช้วิญญาณส่วนใหญ่กลับบ้าน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปจากค่ายกลเทพสัมบูรณ์ หลังจากที่บิดามหาผู้ใช้วิญญาณของเขาสิ้นลม และเป็นครั้งแรกที่เขาได้กลับบ้าน

เมื่อมาถึงดินแดนอุปราชฟ้าทมิฬ เสียงโห่ร้องยินดีดังก้องไปทั่วฟ้า การคุกเข่าคำนับ ความตื่นเต้น แผ่ขยายไปทั่วโลก

เมื่อเห็นสิ่งเหล่านี้ ใจของจิ่วหลีก็เปลี่ยนไป ความเหนื่อยล้า 5,000 ปีพลันอบอุ่นขึ้น ร่างกายทรุดลงไปบนพื้นดิน

ทว่าเขาไม่เคยคิดเลยว่า ครั้งนี้เผ่าพันธุ์ที่เขาเชื่อมั่นจนสุดหัวใจ ชาวเผ่าที่เขาปกป้องมา 5,000 ปี ผู้สืบทอดที่เขาให้หวงแหน ได้เตรียมจุดจบอันทารุณไว้ให้เขา

เขา ไม่ได้ก้าวออกจากดินแดนอุปราชฟ้าทมิฬอีกเลย…

เพราะนั่นคือกับดักที่เตรียมไว้สำหรับเขาและบรรดามหาผู้ใช้วิญญาณ เป็นแผนที่วางเอาไว้หลายพันปี

ดินแดนอุปราชฟ้าทมิฬที่ต้อนรับเขาและผู้ใต้บังคับบัญชากลายเป็นสุสาน

คนที่เขาไว้ใจที่สุดเลือกที่จะร่วมมือกับเทพเจ้า สร้างค่ายกลเทพเจ้าขึ้นมาในช่วงหลายพันปี

นี่คือค่ายกลสังหาร เป็นค่ายกลผนึก เป็นค่ายกลศักดิ์สิทธิ์

เมื่อจิ่วหลีและผู้ใต้บังคับบัญชามาถึง ค่ายกลก็ถูกเปิดใช้งาน

ในวันนั้น ทั่วทั่งดินแดนอุปราชฟ้าทมิฬล้วนแดงฉานเป็นสีเลือด

ในวันนั้น ค่ายกลเทพสัมบูรณ์ที่ปกป้องเผ่านภามหาเวทพังทลายลง

ในวันนั้น เทพเจ้าแมงมุมที่ฟื้นตัวจากบาดแผลกลับมาอีกครั้ง พร้อมด้วยเทพเจ้าใต้บังคับบัญชา

ในวันนั้น เสียงกรีดร้องและเสียงคำรามบ้าคลั่งจากดินแดนอุปราชฟ้าทมิฬแผ่ซ่านไปทั่วทุกทิศทุกทาง

ความตาย ในดินแดนอุปราชฟ้าทมิฬ กลายเป็นเสียงเพลงหลัก

ในใจของจิ่วหลี เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและความคลุ้มคลั่ง ความรู้สึกที่ถูกคนที่ปกป้องหักหลัง ทำให้เขาปวดร้าว ทำให้เขาสับสน ทำให้เขาโกรธแค้น

แต่ผลลัพธ์ถูกกำหนดไว้แล้ว!

เมื่อไร้ค่ายกลเทพสัมบูรณ์ ประกอบกับการร่วมมือจากภายในและภายนอก และการช่วยเหลือจากชาวเผ่าแสนอำมหิต

บรรดามหาผู้ใช้วิญญาณที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา ต่างล้มตาย แม้ว่าเขาจะระเบิดพลังทั้งหมด ก็แค่ทำให้เทพเจ้าแมงมุมบาดเจ็บสาหัสอีกครั้งเท่านั้น

และตัวเขาเอง ก็สิ้นใจในการทรยศนองเลือดครั้งนี้

ซากศพของเขาถูกผนึกไว้ใต้ดินโดยเทพเจ้าแมงมุม คอยดูดกินเนื้อเลือดเพื่อฟื้นฟูตัวเอง

ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ตายไป เลือดเนื้อและวิญญาณที่แตกสลาย แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ หลอมรวมเข้ากับดินแดนอุปราชฟ้าทมิฬ

และค่ายกลก็ยังไม่หายไปไหน หากแต่คงอยู่ตราบนิจนิรันด์…

สายลมบรรพกาลค่อยๆ เลือนหายไป พร้อมๆ กับเสียงเพลงฝังศพที่หายไปเช่นกัน

สวี่ชิงลืมตาขึ้น

ความแค้นจากเศษเสี้ยวความทรงจำ และความเจ็บปวดจากการถูกเผ่าพันธุ์ที่ไว้ใจหักหลังยังค้างเติ่งในใจของเขา

นี่ไม่ใช่อารมณ์ของเขา ทว่ารุนแรงมากทีเดียว

เขารู้ว่าอารมณ์นี้มาจากจิ่วหลี

สวี่ชิงนิ่งเงียบไป ค่อยๆ ทำให้ใจสงบลง จนกระทั่งผ่านไปเนิ่นนาน เขาก็สะกดอารมณ์ของจิ่วหลีลงได้ ใบหน้าดูซับซ้อน

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะคาดเดาไว้บ้างแล้ว แต่ตอนนี้พอได้สัมผัสประวัติศาสตร์จากเศษเสี้ยวความทรงจำ เขาก็เกิดความรู้สึกปลดปลงยิ่งขึ้นเกี่ยวกับจิ่วหลี เกี่ยวกับแผ่นดินนี้

แม้ว่าความทรงจำของจิ่วหลีจะจบลงที่ความตาย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมา สวี่ชิงก็สามารถจินตนาการได้

หลายปีหลังจากจิ่วหลีสิ้นชีพ ที่ที่เขาตาย ภายใต้การบำรุงเลี้ยงของเลือดเนื้อและวิญญาณที่แตกสลายของบรรดามหาผู้ใช้วิญญาณ ก็มีสัตว์ร้ายปรากฏตัวขึ้น

รูปร่างของพวกมันแตกต่างกันไป แต่ก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว เต็มไปด้วยความชิงชัง โหดร้ายอย่างไร้ที่เปรียบ

เพราะปราณอาฆาตคือแก่นแท้ของพวกมัน

และไม่ว่าพวกมันจะมีรูปร่างอย่างไร แท้จริงแล้ว…ล้วนแต่มีต้นกำเนิดที่คล้ายคลึงกันกับบรรดามหาผู้ใช้วิญญาณที่ปกป้องเผ่าในยุคสมัยนั้น

รูปลักษณ์ผู้ใช้วิญญาณ เดิมทีเป็นรูปร่างของสัตว์ร้าย

ดังนั้น ดินแดนอุปราชฟ้าทมิฬจึงมีชื่อเรียกอื่น

แผ่นดินใหญ่ผืนคีรี

สวี่ชิงเข้าใจที่มาของสัตว์ร้ายในแผ่นดินใหญ่ผืนคีรีในที่สุด

บัดนี้เมื่อมองไปรอบๆ เห็นดินแดนอุปราชฟ้าทมิฬของเผ่าพันธุ์นี้

หลังจากสักครู่ใหญ่ๆ สวี่ชิงสูดหายใจเข้าลึก ลบร่องรอยความรู้สึกสุดท้ายของจิ่วหลีออกไปจากใจ

เขาคือสวี่ชิง ไม่ใช่จิ่วหลี

เมื่อลบออกไป สีหน้าของสวี่ชิงก็สงบลง แต่เขายังมีคำถามอีกข้อ

ตามประวัติศาสตร์ของเศษเสี้ยวความทรงจำ เทพเจ้าแมงมุมเลือกที่จะผนึกซากศพของจิ่วหลี ดูดซับพลังเนื้อและเลือดเพื่อฟื้นฟูตัวเอง

แต่สิ่งที่สวี่ชิงเห็น คือเทพเจ้าแมงมุมถูกผนึกโดยเทพเจ้าดวงตะวัน จันทราและดวงดารา 3 เทพเจ้า

“ภายหลังยังมีประวัติศาสตร์อื่นๆ อีก…3 เทพดวงตะวัน จันทรา และดวงดารามาถึงเมื่อไร?”

สวี่ชิงครุ่นคิด อีกครู่หนึ่งเขาก็เลิกคิดไป เพราะตอนนี้สิ่งอื่นที่สำคัญกว่า คือการนำกะโหลกศีรษะอันสุดท้ายออกมา

แม้ว่ากะโหลกศีรษะ 8 หัว จะทำให้เขาสามารถออกไปและกักเก็บหมอกสีเทาได้ แต่เมื่อนำออกมา 8 หัวแล้ว กะโหลกศีรษะที่ 9…สวี่ชิงก็ไม่อยากทิ้งไป

ถ้าจะทำ ก็ต้องทำให้สุดความสามารถ

ดวงตาของสวี่ชิงเป็นประกาย ยกมือขึ้น ทันใดนั้นผลึกวารีสีม่วงก็สั่นสะเทือน ทอแสงสาดส่อง กะโหลกศีรษะ 8 หัวก็ลอยอยู่ภายใน เรียงต่อกัน ก่อตัวเป็นค่ายกลของเฉินเอ้อร์หนิว

แต่ครั้งนี้ แทนที่จะตกด้วย 5 กะโหลก กลับใช้กะโหลก 8 กะโหลกเพื่อดึงอันสุดท้าย!

ไม่นาน กะโหลกศีรษะ 8 หัวก็แผ่คลื่น ชนกัน ก่อตัวเป็นหลุมดำ สะท้อนไปถึงกะโหลกศีรษะที่ 9

สวี่ชิงรีบยกมือขึ้นทำปางมือ และในขณะที่พลังเวทย์มนตร์ของการตกปลาในบ่อน้ำแผ่ขยายออกไปและกลายเป็นน้ำ เขาก็ยกมือขึ้นและคว้ามันออกมาในทันที

แต่ในขณะที่เขาสัมผัสกับกะโหลกศีรษะที่ 9 คลื่นความผันผวนอันน่าตกตะลึงก็แผ่ออกมาจากใต้โคลนลึก 1,000 จั้ง

แท่นบูชาใต้โคลน 1,000 จั้ง สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แผ่พลังอันน่าสะพรึงกลัวออกมา

พลังนี้สะเทือนฟ้าสะเทือนดิน เมื่อปรากฏตัวขึ้น เขตต้องห้ามนพกาฬก็สั่นสะเทือน สะเทือนไปถึงโลกภายนอก แผ่ไปทั่วแผ่นดินใหญ่ผืนคีรี

ในชั่วพริบตา แผ่นดินใหญ่ผืนคีรีก็กู่ร้องคำราม ฟ้าดินเปลี่ยนสี ไอพลังประหลาดแผ่ขยาย ความพร่าเลือนบิดเบี้ยวเข้าครอบครองทุกส่วน

ราวกับว่าเสี้ยวหน้าลืมตาขึ้น!

สัตว์ร้ายมากมายในดินแดนนี้ต่างสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำ ส่งเสียงหวีดหวิวและส่งคำรามซึ่งอัดแน่นด้วยความแค้น

ผู้บำเพ็ญนภาคิมหันต์หลายแสนคนที่ล่าเหยื่อกัน ณ ที่นี่ ไม่ว่าจะมีพลังบำเพ็ญระดับใด ก็ต่างรู้สึกถึงความกลัวที่ไม่เคยมีประสบก่อน ใบหน้าถอดสี ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

จี้ตงจื่อก็เป็นหนึ่งในนั้น บัดนี้กำลังบินอยู่เหนือท้องฟ้า ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็หยุดลง หายใจหอบ สีหน้าเปลี่ยนไป จากการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันหลังจากตระหนักรู้ก็หันไปมองเขตต้องห้ามนพกาฬ

เขารู้สึกได้ว่าต้นตอของคลื่นความผันผวนอยู่ในนพกาฬ!

หากเป็นเวลาอื่นเขาจะไม่คิดมาก ทว่าบัดนี้สิ่งที่ผุดขึ้นมาในใจคือภาพของสวี่ชิงที่ก้าวเข้าไปในนพกาฬ

ความไม่สบายใจอันลึกลับก่อตัวขึ้นทันใด

(>>>พิสูจน์อักษร By Zank<<<)