1327. ไปซะ…
ดาวเคราะห์เซียนดวงอื่นภายในรัศมีของเผ่าแมงป่องปิศาจถึงกับสังเกตเห็นความวุ่นวาย เหล่าเซียนเหาะเหินออกมาจำนวนมาก
อย่างไรก็ตามสตรีชุดขาวรู้สึกว่าสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้คือตัวเองและยักษ์เงาแสง พอกำปั้นเข้ามาใกล้จะไม่มีใครขวางมันให้นางได้!
ในวินาทีวิกฤต นางปลดปล่อยกลิ่นอายสีขาวนวลออกมามากขึ้น เมื่อกำปั้นเข้าถึงตัว กลิ่นอายสีขาวนวลพุ่งสู่จุดตรงกลางหน้าผากและปรากฏอักขระ!
อักขระนี้มีสามเส้นเปล่งแสงสีแดง เหลืองและฟ้า ความทรงจำที่นางลืมเลือนไปกะพริบวูบวาบในความคิด
ในความทรงจำนั้นนางคุกเข่าอยู่บนพื้นและเลือกเส้นทางการเป็นเซียนสตรีแห่งเผ่าสายน้ำ ในวันที่รับตำแหน่ง ฝ่ามือเนียนดุจหินหยกปรากฏขึ้นเบื้องหน้านาง มันอบอุ่นยิ่ง เมื่อสัมผัสกับหน้าผากจึงลบเลือนอักขระของเผ่าออกไป
“ตั้งแต่วันนี้ต่อไป เจ้าจะกลายเป็นหนึ่งในร่างอวตารของข้า เจ้าจะใช้ร่างตัวเองเพื่อหล่อเลี้ยงภาพร่างอวตารของข้าเพื่อช่วยฟื้นฟู…เจ้าจะกลายเป็นศิษย์เพลิงนรกานต์ของข้าเช่นกัน…”
ความทรงจำแล่นผ่านความคิดแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้น ยามที่อักขระปรากฏขึ้นมา กลิ่นอายขาวนวลก่อตัวเป็นวังวนเผชิญหน้ากับกำปั้นหวังหลิน!
เสียงดังสนั่นสะท้อนออกไป อวกาศสั่นสะเทือน สตรีชุดขาวกระอักโลหิตและกระเด็นกระดอน ขณะที่ถูกโยนออกไป นางห่อหุ้มกลิ่นอายสีขาวนวลไว้รอบตัวทำให้ทะลวงผ่านม่านกั้นทั้งหมดและผสานเข้ากับโลก
หวังหลินรู้สึกแขนขวาด้านชา ดวงตาเผยแสงประหลาดใจ ขณะที่นางหายตัวไป เขาก็ก้าวเท้าและหายตัวไปด้วย!
หลังจากหายไป ลำแสงก็หายไปตาม ทิ้งไว้แต่เพียงซากศพมากมายไว้ด้านหลังและเหล่าเซียนเผ่าแมงป่องปีศาจที่มาถึงช้าเกินไป!
ในพื้นที่ทางทิศตะวันออกของดาราจักรโบราณ พลันเกิดระลอกคลื่นบิดเบี้ยวพร้อมกับสตรีชุดขาวก้าวออกมา นางแทบเหมือนตะเกียงน้ำมันที่ว่างเปล่า หลังจากก้าวออกมานางก็ก้าวอีกครั้งโดยไม่ลังเล!
‘อีกครั้งเดียว เมื่อข้าไปถึงที่นั่น ข้าจะได้รับการช่วยเหลือ!’
ทว่าขณะที่นางยกเท้าขวาขึ้นมา โลกสั่นสะท้านและอวกาศบิดเบี้ยว แสงโลหิตแทงทะลุผ่านอวกาศมาจากทุกทิศทางมุ่งหน้ามาหานาง
สตรีชุดขาวกระทั่งไม่มองหวังหลินที่ปรากฏตัวขึ้นมาด้วยสีหน้าเยาะเย้ยและชั่วร้าย ยามที่กระบี่โลหิตมาถึง ร่างกายนางโปร่งใสไปแล้ว ไม่ว่ากระบี่โลหิตจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถทำให้ร่างกายนางบาดเจ็บได้
ขณะที่นางกำลังจะหายตัวไป พลันเอ่ยคำพูดเย็นเยียบขึ้นมา “ตอนนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน แต่ครั้งหน้าเจ้าจะตายแน่นอน เก็บพลังเทพของเจ้าไว้ให้ดี…คงอีกไม่นานเราจะได้เจอกันอีกครั้ง!”
ทว่าคำตอบที่นางได้คือนิ้วชี้ขวาหวังหลินและเอ่ยเสียงเย็นเยียบยิ่งกว่า!
“หยุด!!”
สิ้นเสียงเอ่ย โลกหยุดเคลื่อนไหว กระทั่งนางที่กำลังเคลื่อนย้ายก็หยุดไปด้วยเช่นกัน ดวงตายังคงเย็นเยียบและโหดเหี้ยม!
ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกหยุดชะงัก! หวังหลินก้าวเท้าและยื่นแขนขวาเข้าหานาง แก่นแท้ทั้งห้าในดวงตาหมุนติ้ว ส่วนหนึ่งเข้าไปในแขนขวา
ซึ่งทำให้เขายื่นมือทะลวงผ่านทุกสิ่งทุกอย่าง ทะลุผ่านระลอกคลื่นและจับเข้าใส่ร่างโปร่งใสของนางได้ จากนั้นดึงนางออกมาจากความว่างเปล่า!
“ข้าบอกแล้ว เจ้าจะหนีไปไหนไม่ได้!” วิชายับยั้งหายไป ร่างของนางเปลี่ยนจากโปร่งใสเป็นรูปเป็นร่าง ดวงตายังเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและไม่เชื่อสายตา!
หวังหลินเปลี่ยนเป็นปกติแล้ว แขนขวาเกาะกุมนางเอาไว้ ยกแขนซ้ายเข้าค้นดวงวิญญาณแต่กลิ่นอายสีขาวนวลพุ่งออกมา มันไม่ได้โจมตีหวังหลินแต่เข้าทำลายนาง!
หวังหลินยกเลิกการค้นวิญญาณนางอย่างไม่เต็มใจ ขณะที่กลิ่นอายสีขาวนวลกำลังทำลายนาง แสงโลหิตกะพริบวาบ กระบี่โลหิตแทงเข้าหาทำลายดวงวิญญาณดั้งเดิมก่อนที่กลิ่นอายสีขาวนวลจะทำได้!
นี่คือการขโมยวิญญาณจากวัฏจักรแห่งการเกิดใหม่และขโมยเพลิงนรกานต์จากนางสนมฟ้า!
สตรีชุดขาวสั่นเทาเป็นครั้งสุดท้ายและสลายไปอย่างสมบูรณ์ ดวงวิญญาณของนางปรากฏขึ้นในโลกแห่งสายลมและสายฝน เพลิงนรกานต์อันทรงพลังผุดออกมาจากดวงวิญญาณและถูกหวังหลินดูดซับ!
หลังจากนางตาย เลือดเนื้อละลายกลายเป็นบ่อน้ำพุโลหิต ทว่าเส้นด้ายสีทองลอยออกมาและพุ่งออกไปในอวกาศ!
ด้ายทองนี้ถูกสร้างขึ้นจากภาพร่างอวตารนางสนมฟ้าที่กำลังหล่อเลี้ยงเอาไว้! ตอนนี้สตรีชุดขาวได้ตายไปแล้ว ด้ายทองจึงทะลวงผ่านอวกาศกลับไปหานางสนมฟ้าที่กำลังฟื้นตัวอยู่!
หวังหลินเงยศีรษะขึ้นทันที กวัดแกว่งกระบี่โลหิตใส่ด้ายทอง อย่างไรก็ตามกระบี่โลหิตที่ไม่มีสิ่งใดทำลายไม่ได้กลับพุ่งผ่านเส้นด้ายและมันไม่ได้รับความเสียหายเลย!
ด้ายทองดูเหมือนไม่ได้เป็นของโลกนี้ มันไม่มีรูปร่างกายภาพและไม่ได้รับความเสียหายจากสมบัติอันใดเลย! ด้ายทองลอยไปไกลขึ้นและกำลังจะหายไป!
วินาทีนั้น ความคิดหวังหลินสั่นเทา มิติเก็บของเปิดออกโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นสตรีคนหนึ่งเดินออกมา
นางสวมชุดสีเงิน เป็นสตรีศพเงิน!
นางเดินออกมาจากมิติเก็บของและมองเส้นด้ายสีทองด้วยสายตางุนงง พอเห็นว่าด้ายทองกำลังทะลุผ่านอวกาศและจะหายไป นางยกแขนขึ้นมายื่นออกไปเบาๆ
อวกาศสั่นไหว เวลาย้อนกลับคืน ด้ายทองที่หายไปแล้วปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง มันดิ้นรนแต่ไร้ผลและถูกร่างศพเงินจับไว้ได้
ตอนที่ด้ายเงินร่อนลงในมือนาง มันสั่นเทาอย่างรุนแรงราวกับไม่กล้าดิ้นรน นางมองด้ายทองอยู่เป็นเวลานาน แววตายังคงสับสนแต่นางก็บีบมันเบาๆ
เพียงบีบไป ด้ายทองแตกสลายกลายเป็นหมอกสีทองและถูกนางกลืนกินผ่านรูขุมขน
หวังหลินหรี่ตามองทุกอย่างเบื้องหน้า เขาสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของนางมานานแล้วแต่ก็มีเบาะแสน้อยมากว่านางเป็นใคร
ทว่าจากอาการตกตะลึงและความกลัวของฉุยต้าว หวังหลินจึงรู้ว่าตัวตนของร่างศพเงินไม่ใช่คนธรรมดา!
‘คนระดับนี้กลายเป็นร่างศพที่พันธมิตรเซียนปรับแต่งไปได้อย่างไร…แล้วพันธมิตรเซียนไปได้ร่างนางมาได้อย่างไรกัน…’ หวังหลินมองร่างศพเงินอันคุ้นเคย ดวงตานางยังเต็มไปด้วยความสับสน นางมองออกไปไกล ไม่มีใครรู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใดอยู่
หลังจากผ่านไปสักพัก หวังหลินเอ่ยถาม “เจ้าจำได้ไหมว่าเจ้าเป็นใคร?”
ร่างศพเงินขบคิดเงียบๆพลางมองกลับมาที่หวังหลิน แววตางุนงงยิ่งหนักกว่าเดิมและค่อยๆส่ายศีรษะ
“ข้ารู้สึกแค่ว่ากลิ่นอายในด้ายทองนั่นช่างคุ้นเคยนัก…”
ดวงตาหวังหลินเปล่งประกายพลางตรวจสอบนางอย่างละเอียดและพูดขึ้นมา “หรือเจ้าจะเป็นหนึ่งในแปดนางสนมของจักรพรรดิโบราณ?”
ดวงตาหวังหลินเปล่งประกายจ้องมองแววตาของนาง
หลังได้ยินคำนั้น ความสับสนยิ่งมากขึ้นและเอ่ยขึ้นเบาๆ “ไม่มีความทรงจำ…ตั้งแต่ข้าตื่นขึ้นมา ข้าก็จำไม่ได้…”
สีหน้านางมีความเจ็บปวด นางส่ายศีรษะและเปลี่ยนเข้าหามิติเก็บของ ราวกับมันเป็นสถานที่ที่นางจะได้บ่มเพาะอย่างเงียบๆและไม่คิดเกี่ยวกับตนเอง
อย่างไรก็ตามขณะที่นางกำลังจะเข้าไปในรอยแยกมิติเก็บของ นางหยุดชะงักลง แววตาแฝงความกระจ่างใส นางลังเลอยู่เล็กน้อยและหันกลับมาหาหวังหลิน
“ถึงแม้ข้าจะจำเรื่องราวส่วนใหญ่ไม่ได้ ข้าพอจะรู้บางอย่างได้เลือนลาง ข้ามองเห็นว่าในร่างเจ้ามีเพลิงนรกานต์อยู่บางส่วน…ข้าจำได้เลือนลางว่าเพลิงนรกานต์นั้นเป็นพิษ…มันเป็นสิ่งวิเศษ…ลวงตา…ดูเหมือนข้าจะลืมเรื่องทั้งหมดนั้นไปแล้ว…”
มิติเก็บของหดลงและหายไปหลังจากนางได้เข้าไป
ทว่าคำพูดของนางได้ทำให้ในใจหวังหลินเกิดคลื่นขนาดใหญ่ ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้า จากจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก ฉุยต้าว ปรมาจารย์เต๋าความฝัน เขาได้เรียนรู้มาว่าเพลิงนรกานต์เป็นกุญแจสู่การบรรลุขั้นที่สามและเป็นกุญแจในการหล่อเลี้ยงแก่นแท้ของเขา!
เขาค่อยๆสรุปเรื่องนี้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้คำพูดของร่างศพเงินกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง!
หวังหลินรู้สึกหนาวเย็นด้วยเหตุผลบางอย่าง เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าและเริ่มขบคิด
“พิษ…ลวงตา…”
หลังจากขบคิดชั่วครู่ หวังหลินผสานตัวเข้ากับโลก
‘สตรีชุดขาวตายไปกลายเป็นวิญญาณในโลกแห่งสายลมและสายฝนของข้า ตอนนี้ไม่น่าจะมีใครสนใจข้า…ด้วยเหตุนี้ข้ามีโอกาสในการทำแก่นแท้ให้สมบูรณ์!’ หวังหลินผสานเข้ากับโลก สัมผัสวิญญาณแพร่กระจาย
‘จากความทรงจำของเหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกที่ข้ากลืนกิน เผ่าสายฟ้ากระจายไม่ได้มีเซียนขั้นที่สาม…มีสายฟ้าที่คงอยู่มาตั้งแต่เริ่มต้นกาลเวลาอยู่และมันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเผ่า! มันยังเป็นต้นตอที่ทำให้เผ่าสามารถควบคุมสายฟ้าได้ด้วย!’
‘หากข้ากลืนกินสายฟ้านี้เข้าไป มันจะทำให้แก่นแท้สายฟ้าของข้าเติบโต…ส่วนเพลิงนรกานต์…ท้ายที่สุดแล้วสิ่งไหนที่กำลังจะบอกความจริง…’ หวังหลินใช้วิชาบิดมิติไปปรากฏตัวในพื้นที่ดวงดาวแห่งอื่น แววตากะพริบเยือกเย็น
‘ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ ข้าควรต้องระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง ในการบ่มเพาะของข้าไม่เคยพึ่งพาเพลิงนรกานต์เลย ข้ารู้แจ้งเต๋าของตนเองและแก่นแท้ของข้าก็ถูกสร้างขึ้นมาโดยไม่ต้องพึ่งสิ่งที่เรียกกันว่าเพลิงนรกานต์!’ ร่างหวังหลินผสานเข้ากับโลกอีกครั้งพลานเคลื่อนตัวเข้าหาที่ตั้งของเผ่าสายฟ้ากระจาย
……………………….