1370. ข้าประเมินเขาผิดไป

หลังจากหวังหลินปลดปล่อยอักขระสายฟ้าไปไม่นาน เสียงสายฟ้าปะทุกึกก้องเคลื่อนผ่านภูเขา เสียงคำรามของเหล่าเซียนนับแสนที่โดนผนึกไว้ยิ่งอ่อนแอลง ราวกับพวกเขาถูกผนึกไว้อย่างสมบูรณ์และไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาอีก

อักขระสายฟ้าประทับบนภูเขาเรืองแสงน่ากลัวและเปล่งอำนาจแห่งสวรรค์อยู่เบาบาง

หลังจากผ่านไปสักพัก ในท้องฟ้าบนภูเขาเกิดระลอกคลื่นและมีคนผู้หนึ่งเดินออกมา เขาเป็นชายวัยกลางคนสวมชุดสีเขียว รูม่านตาหรี่แคบลงราวกับไม่ได้มองภูเขาแต่มองท้องฟ้า

‘มันพึ่งเกิดขึ้นไม่นาน…ประตูมหาดับสูญ!! นี่มันกลิ่นอายของประตูมหาดับสูญ ไม่ผิดแน่!’ ชายวัยกลางคนมองท้องฟ้าอย่างมืดมนราวกับกำลังหาอะไรบางอย่าง

‘ประตูมหาดับสูญไม่ได้เปิดออก ไม่เช่นนั้นร่างดั้งเดิมของข้าคงสังเกตได้…เซียนที่สามารถทำให้ประตูมหาดับสูญปรากฏขึ้นมาได้…ช่างน่าสนใจ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมสภาราชันย์ถึงใจกว้างนำจิตวิญญาณเต๋าระดับหกมาเป็นรางวัล!’ ชายวัยกลางคนคือร่างอวตารของปรมาจารย์ซือโม่!

ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้รีบเร่งอะไรนัก ระหว่างทางมาที่นี่จึงเชื่องช้าและไม่สนใจเรื่องการจับตัว ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วและเขามีท่าทีเคร่งเครียด

หลังจากถอนสายตาออกมา ปรมาจารย์ซือโม่มองดูภูเขาด้านล่าง รูม่านตาหดลงอีกครั้ง สูดหายใจลึกและจ้องมองอักขระสายฟ้าที่ประทับบนภูเขา สีหน้าท่าทางยิ่งเคร่งเครียดมากกว่าเดิม

‘เขาคือเซียนสายฟ้า!!! พยายามทะลวงสู่ขั้นที่สามในฐานะเซียนสายฟ้า!! นี่…นี่…ตลอดหลายชั่วอายุคน เซียนสายฟ้าต่างก็บรรลุขั้นที่สามได้ยากที่สุด สายฟ้าคือพลังอำนาจแห่งสวรรค์ แม้กระทั่งเผ่าสายฟ้ากระจายก็มีเพียงคนเดียวที่สามารถบรรลุขั้นที่สามได้ เขาหยุดอยู่ในขั้นสวรรค์ดับสูญระดับต้น แต่หากเขาบ้าคลั่งและอัญเชิญสายฟ้าสวรรค์ขึ้นมา แม้แต่ขั้นสวรรค์ดับสูญระดับกลางสู้ด้วยคงต้องปวดหัว’

‘ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงอยากทำลายเผ่าสายฟ้ากระจาย เป้าหมายก็เพื่อเอาสายฟ้านิรันดร์ในเผ่าสายฟ้ากระจาย หลังจากกลืนกินสายฟ้านิรันดร์ไปแล้วเขาจึงไปกระตุ้นให้ประตูมหาดับสูญปรากฏขึ้น!’ ปรมาจารย์ซือโม่มีสีหน้ามืดมน คาดเดาสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างคร่าวๆ

‘สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็คือแม้จะพยายามทะลวงประตูมหาดับสูญไป เขายังมีพลังผสานสายฟ้าใส่ภูเขาเพื่อผนึกเซียนนับแสนเหล่านี้อีก…ฝีมือแบบนี้ไม่อาจเป็นคนธรรมดาไปได้!! เขาต้องวางแผนเรื่องนี้ไว้นานแล้ว มีแต่คนที่สงบนิ่งเยือกเย็นและเจ้าแผนการถึงจะทำได้!’

ปรมาจารย์ซือโม่สูดหายใจลึก แววตามีแสงลึกลับส่องสว่าง เขาเริ่มสนใจในความแข็งแกร่งของหวังหลิน

‘การล่าเทพโบราณทำให้ข้าตื่นเต้นพอแล้ว ตอนนี้ข้าได้ไล่ล่าเซียนเช่นนี้อีก ดี ดี ดีมาก!’ ปรมาจารย์ซือโม่หัวเราะและไม่ได้ช่วยเซียนนับแสนด้านล่าง เขาหันตัวจะจากไป

ทว่าขณะที่หันกลับไป พลันสั่นสะท้านและกลับมา มองดูอวกาศที่เคยมีประตูมหาดับสูญอย่างพินิจ

‘มีบางอย่างไม่ถูกต้อง…’ เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าเกิดความไม่เชื่อและหวาดหวั่น พร้อมกับความสงสัยและตกตะลึง!

‘ไม่มีเลย…ไม่มีกลิ่นอายเพลิงนรกานต์เลย?’ ปรมาจารย์ซือโม่หยุดชะงักและสะบัดแขนขวา สายลมหวนเต็มไปทั่วโลกก่อตัวเป็นภาพขนาดใหญ่ ภาพนี้แสดงให้เห็นหวังหลินกำลังพุ่งเข้าหาประตูมหาดับสูญอยู่สามครั้งและวิธีการที่เขาผนึกเซียนนับแสนคน!

จ้องมองทั้งหมดด้วยความประหลาดใจ ใบหน้าปรมาจารย์ซือโม่ถึงกับซีดทันที

‘เขา…เขาไม่ได้ใช้เพลิงนรกานต์เลย ไม่มีแม้กระทั่งร่องรอยของเพลิงนรกานต์บนตัวเขาด้วยซ้ำ…เขาไม่พึ่งพาเพลิงนรกานต์จริงๆ แต่กลับทำให้ประตูมหาดับสูญปรากฏขึ้นมาเพียงแค่แก่นแท้สมบูรณ์!!! นี่มัน…ไม่เคยได้ยินมาก่อน…และกระทั่งเปิดประตูดับสูญได้เสี้ยวหนึ่งด้วย!’

‘นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน!? ไม่มีใครสามารถทำให้แก่นแท้สมบูรณ์ได้โดยไม่ใช้เพลิงนรกานต์ ไม่มีใครสามารถกระตุ้นให้ประตูมหาดับสูญปรากฏขึ้นมาได้โดยไม่ใช้เพลิงนรกานต์!’ ปรมาจารย์ซือโม่ค่อยๆ ซ่อนความหวาดกลัวในแววตาและแทนที่ด้วยความสงบนิ่ง เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า เดินทางเร็วยิ่งกว่าตอนมาที่นี่หลายเท่า ตั้งใจตามหาหวังหลินจากร่องรอยที่หวังหลินทิ้งเอาไว้

ตอนที่แก่นแท้สายฟ้าของหวังหลินบรรลุถึงความสมบูรณ์แบบและอัญเชิญประตูมหาดับสูญขึ้นมาได้ ใน เผ่าแพรฟ้า ปรมาจารย์เต๋าความฝันถึงกับมือสั่นขณะที่กำลังเล่นพิณ เขาเงยศีรษะขึ้น สะบัดแขนเสื้อและพุ่งออกไปจากห้อง

หลี่เฉียนเหมยนั่งอยู่บนเก้าอี้มองดูพ่อของตัวเอง แต่นางไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาสักคน ทว่าแววตางุนงงสับสนหายไปแล้วและแทนที่ด้วยความกระจ่างใส ราวกับนางจดจำเรื่องส่วนใหญ่ได้แล้ว จากนั้นค่อยๆ ยืนขึ้นก้าวเดินออกไป

ชั่วขณะปรมาจารย์เต๋าความฝันก้าวเดินออกมาจากห้อง เขาสะบัดแขนขวา แสงสีฟ้ามากมายเต็มไปทั่วท้องฟ้าและควบแน่นกลายเป็นภาพเคลื่อนไหว!

ภาพเหล่านั้นมีการพยายามทะลวงประตูมหาดับสูญของหวังหลินอยู่สามครั้ง!

ปรมาจารย์เต๋าความฝันจ้องมองรูปภาพเคลื่อนไหวและสังเกตอย่างละเอียด สีหน้าท่าทางค่อยๆ เคร่งขรึม ท้ายที่สุดจึงเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เป็นสีหน้าที่หาได้ยากบนใบหน้าปรมาจารย์เต๋าความฝัน

“พ่อเจ้า…ประเมินเขาต่ำไป…นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าคาดผิด…” หลังจากผ่านไปสักพัก ปรมาจารย์เต๋าความฝันถอนหายใจ ในแววตายังคงไม่เชื่อ

“ท่านจะผิดพลาดต่อไป ไม่มีใครมองเห็นอนาคตเขาได้ แม้ท่านจะเป็นหนึ่งในห้าปรมาจารย์แห่งดาราจักรโบราณ ท่านก็ยังไม่อาจทำได้” หลี่เฉียนเหมยมองดูชายในภาพตรงหน้าที่พยายามทะลวงผ่านประตูมหาดับสูญและยิ้มอย่างอ่อนโยน

“เจ้า…เจ้ากำลังตำหนิพ่อใช่ไหม…” ปรมาจารย์เต๋าความฝันมองลูกสาวตัวเองด้วยท่าทีอธิบายไม่ถูก

หลี่เฉียนเหมยส่ายศีรษะและเอ่ยขึ้นเบาๆ “ข้าไม่ได้ฟื้นคืนความทรงจำทั้งหมด หากข้าลืมเขาไปจริงๆ เราไม่มีวันเจอกันคงดีที่สุดแล้ว อย่างไรก็ตามในเมื่อข้าจดจำบางส่วนได้ ข้าจะไม่ปล่อยมันไป…เมื่อความทรงจำข้าฟื้นคืนมา ข้าจะออกไปหาเขา”

ส่วนสตรีที่ระบุตำแหน่งหวังหลินได้กำลังบ่มเพาะอยู่ในเกาะกลางทะเลสาบ

ดอกไม้และพืชพันธุ์มากมายต่างเหี่ยวแห้งและพังทลายอย่างรวดเร็ว ทะเลสาบรอบๆ เกาะสร้างวังวนรุนแรง

นางพลันลืมตาขึ้นเผยแสงลึกลับและตกตะลึง

“สัญญาณแรกคือดอกไม้เหี่ยวแห้ง…สัญญาณที่สองคือทะเลสาบเปลี่ยนเป็นวังวน…สัญญาณที่สามคือสายฟ้ากำลังตกลงมา…สัญญาณที่สี่คือทะเลเพลิง…สัญญาณที่ห้าคือเกาะแยกออก…สัญญาณที่หกคือบรรพชนแตกกระจาย…”

ยามที่นางเอ่ยขึ้นมา ท้องฟ้าดังสนั่น ประกายสายฟ้าตกลงมาบนเนินเขาของเกาะ มันสั่นสะเทือนสวรรค์จนทำให้สีหน้าของนางต้องเปลี่ยนไปมากมาย!

‘บรรพชนส่งต่อเก้าสัญญาณให้ ตอนนี้มีสามอย่างได้เกิดขึ้นแล้ว!’

ในพื้นที่ดวงดาวแห่งหนึ่งของดาราจักรโบราณที่มีดาวเคราะห์เซียนมากมาย พื้นที่ดวงดาวกว้างใหญ่แห่งนี้เต็มไปด้วยดาวเคราะห์มากกว่าพันดวง

ที่นี่มีดินแดนที่มีชื่อเสียงมากในดาราจักรโบราณซึ่งเรียกกันว่าดินแดนตกสวรรค์ มีเผ่าพันธุ์เล็กทั้งสิ้นสามร้อยเจ็ดสิบสองเผ่าที่อาศัยอยู่ในพื้นที่หนาแน่นแห่งนี้และมันวุ่นวายยิ่ง

เนื่องจากความวุ่นวาย เหล่าคนทรยศของเผ่าใหญ่หรือพวกคนที่ไปตอแยศัตรูแข็งแกร่งเข้าจึงได้รวมกันที่นี่ จากนั้นค่อยๆ มีคนรวมกันมากขึ้นจนกลายเป็นกองกำลังที่ไม่สามารถประเมินค่าได้

ปกติแล้วสภาราชันย์คงไม่ยอมให้เกิดสถานที่แบบนี้ขึ้นและเพราะมันเก็บซ่อนคนทรยศไว้จำนวนมาก มันจึงถูกหลายเผ่าเกลียดชัง

อย่างไรก็ตามตลอดหลายปีที่อยู่มา มีคนน้อยมากกล้าโจมตีที่นี่ สองหมื่นปีก่อนมีเผ่าใหญ่แห่งหนึ่งไล่ล่าคนทรยศ เมื่อเห็นว่าเจ้าคนทรยศเข้ามาที่นี่ พวกเขาไม่หยุดแต่กลับพุ่งเข้าไปแทน

อย่างไรก็ตามเมื่อเข้ามา สายลมกรรโชกพัดผ่านไป เหล่าเซียนเกือบพันคนจากเผ่านั้นตายทันที!

นี่เป็นแค่หนึ่งในข่าวลือ อีกหนึ่งก็คือหนึ่งในห้าปรมาจารย์ ปรมาจารย์ปีศาจเก้าสวรรค์ ครั้งหนึ่งได้ลอบเข้ามาที่นี่ แต่เขาถูกผลักดันให้ถอยกลับไปจนบาดเจ็บสาหัสและสาบานว่าจะไม่เข้ามาเหยียบดินแดนตกสวรรค์อีกเป็นครั้งที่สอง!

อีกข่าวลือหนึ่งเกิดขึ้นเมื่อหลายล้านปีก่อน มีคนขโมยบางอย่างจากสภาราชันย์แต่หนีมาที่นี่ ไม่คาดคิดว่าแม้กระทั่งสภาราชันย์ยังหวาดเกรง หลังจากทำข้อตกลงร้อยปี พวกเขาก็ล่าถอย

หลายสิ่งหลายอย่างพวกนี้ทำให้ดินแดนตกสวรรค์ดูลึกลับ มีน้อยคนที่รู้ความลับของมัน อย่างไรก็ตามในอีกทางหนึ่งเซียนจำนวนมากมองหาสถานที่หลบภัยอยู่ที่นี่ด้วยหลากหลายเหตุผล

ดินแดนตกสวรรค์ค่อยๆ มีชีวิตชีวาและกลายเป็นศูนย์กลางการแลกเปลี่ยนขนาดใหญ่ที่สุดในดาราจักรโบราณ สมบัติหลายอย่างถูกแลกเปลี่ยนกันที่นี่

ตอนนี้หวังหลินกำลังนั่งอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่งบนดาวเคราะห์ที่ไร้พลังปราณบนดินแดนตกสวรรค์ ถ้ำแห่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของภูเขาและเขาอยู่ข้างในเพียงแค่คนเดียว

หวังหลินตัดสินใจอยู่นานกว่าจะเข้าดินแดนตกสวรรค์ เขารู้จักที่นี่หลังจากกลืนกินความทรงจำของเหล่าเซียนมากมายในดาราจักรแห่งนี้

ตอนนี้เขาถูกไล่ล่าด้วยคำสั่งของดาราจักรโบราณ ที่นี่จึงค่อนข้างปลอดภัย อีกทั้งสภาราชันย์ไม่ได้ควบคุมที่นี่ด้วย ดังนั้นคำสั่งจึงไม่ถูกส่งมา

แม้กระนั้นที่นี่ก็ไม่ได้ปลอดภัยอย่างสิ้นเชิง มันเหมือนกับที่อื่นในดาราจักรโบราณ ข้างนอกนั่นเขาคงถูกไล่ล่าต่อไปและท้ายที่สุดเซียนขั้นที่สามคงเคลื่อนไหว

ซึ่งเขาจะไปไหนก็คงไม่ต่างกัน

ดินแดนตกสวรรค์รับแค่เม็ดยาและสมบัติเท่านั้น ยิ่งประหลาดยิ่งดี แม้กระทั่งผลึกดั้งเดิมจำนวนมากยังขายได้ หวังหลินแลกเปลี่ยนเม็ดยาบางส่วนเพื่อแลกกับการพำนักในถ้ำแห่งนี้ร้อยปี

เขาบ่มเพาะอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว กลืนกินเม็ดยาเพื่อช่วยฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ ส่วนบาดแผลภายนอกเนื่องจากร่างกายเทพโบราณแข็งแกร่งมากเขาจึงแทบจะฟื้นฟูได้เกือบหมด

ในวันนี้ขณะที่หลับตาอยู่ สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปและค่อยๆ ลืมตา ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ทางเข้าถ้ำและเข้ามาอย่างรวดเร็ว

…………………………………………..