1381. จักรพรรดิน้อย

ระลอกคลื่นจากการทำลายเม็ดยาสีทองยังคงอยู่ เสียงดังสนั่นยังคงกึกก้อง ปรมาจารย์ซือโม่บาดเจ็บด้วยแรงกระแทกจากก่อนหน้านี้ โลหิตไหลย้อนออกมามุมปาก วินาทีนี้สายตามีแต่ความหวาดกลัว

เขาถอยอย่างบ้าคลั่ง สัมผัสแห่งความกลัวท่วมท้นจิตใจ เสมือนแรงกดดันที่มองไม่เห็นต้องการบดขยี้ทั้งร่าง!

การทำลายผลึกเพลิงอัคคีรุนแรงยิ่งกว่าเม็ดยามังกรทำลายอยู่หลายเท่า มันบรรจุเพลิงสวรรค์และด้วยการที่หวังหลินบีบอัดเอาไว้หลายเท่ามันจึงมีพลังอำนาจที่คุกคามได้แม้กระทั่งเซียนขั้นทะลวงสวรรค์ครั้งที่ห้า

ขณะที่ปรมาจารย์ซือโม่ถอย เสียงคำรามของหวังหลินดังสนั่น ผลึกปลดปล่อยแสงพร่ามัวในทันที แสงครอบคลุมทั่วทั้งดวงดาวและส่องสว่างไปทั้งโลก

ปรมาจารย์ซือโม่กรีดร้องโหยหวน ร่างกายเริ่มเผาไหม้ เพลิงสีน้ำเงินไม่ได้เผาเสื้อผ้าแต่เผาเลือดเนื้อและวิญญาณดั้งเดิม

เสียงกรีดร้องนี้มากพอจะทำให้ใครต่อใครจิตใจสั่นสะท้าน!

หลังจากโดนหวังหลินโจมตีโดยตรงถึงสองครั้ง ปรมาจารย์ซือโม่บาดเจ็บสาหัสแต่ไม่ตาย ทัศนวิสัยพร่ามัวและรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สิ่งเดียวในความคิดตอนนี้คือหนี หนี หนีเท่านั้น!

อย่างไรก็ตามขณะที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้นมาในหัว แสงโลหิตวูบวาบอยู่ในเปลวเพลิง กระบี่เล่มหนึ่งที่สามารถสั่นคลอนโลกได้ทั้งใบพลันพุ่งออกมาจากแสงโลหิตเข้าหาปรมาจารย์ซือโม่

กระบี่รวดเร็วมากจนสายตาไม่อาจตามทัน แม้กระทั่งสัมผัสวิญญาณก็เช่นกัน มันเข้าใกล้ปรมาจารย์ซือโม่ในพริบตา

ปรมาจารย์ซือโม่ที่บาดเจ็บสาหัสไม่สามารถหลบหนีได้เลย กระบี่โลหิตแทงทะลุเข้าไปในอก เสียงปะทุดังลั่นอยู่ภายในร่าง แต่เขายังไม่ตาย!

เขาเป็นร่างอวตาร อีกทั้งเป็นเซียนขั้นทะลวงสวรรค์ครั้งที่ห้า มันจึงไม่ตายง่ายๆ หวังหลินเตรียมการไว้เต็มที่ทั้งเม็ดยามังกรทำลาย ผลึกเพลิงอัคคี ปราณกระบี่สี่สิบล้าน และในจังหวะวิกฤติเขาก็นำกระบี่โลหิตออกมา ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ หวังหลินใช้กระบวนท่าสังหารทั้งหมด แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถฆ่าเซียนขั้นทะลวงสวรรค์ครั้งที่ห้าได้

อย่างไรก็ตามด้วยอาการบาดเจ็บระดับนี้ หวังหลินจะมีชื่อเสียงทั้งดินแดนชั้นในและดินแดนชั้นนอก เขายังสำเร็จไปหนึ่งแก่นแท้ หากสำเร็จแก่นแท้ที่สอง สาม สี่และห้า แม้หวังหลินไม่ได้เปิดประตูดับสูญ เขาก็สามารถต่อกรกับเซียนขั้นที่สามได้!

พอเห็นว่าปรมาจารย์ซือโม่ยังไม่ตาย หวังหลินมีสีหน้ามืดมน ยกนิ้วขวาชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าและกำลังจะร่ายวิชา ในจังหวะนั้นเสียงลึกลับดังกึกก้องอีกครั้ง

“ดินแดนตกสวรรค์ของข้าเป็นที่ที่เจ้าจะมาจะไปตามต้องการไปได้อย่างไร?”

ปรมาจารย์ซือโม่หนีไปยังเส้นขอบฟ้าแล้วและกำลังจะหายไปโดยใช้ระลอกคลื่นกระจายรอบตัว วินาทีนั้นท้องฟ้าเริ่มบิดเบี้ยว สายลมล่องหนก่อตัวเป็นวังวน

ขณะที่ร่างของปรมาจารย์ซือโม่กำลังจะหายไป ดัชนีหนึ่งพุ่งออกมาจากวังวนและกดลงใส่เขาอย่างรุนแรง!

ดัชนีนี้ใหญ่มากเท่าเทียมสวรรค์ มันถูกสร้างขึ้นจากการไหลเวียนอากาศและมันโปร่งใส แต่ยังคงความโดดเด่น ความเร็วที่ตกลงมาถือว่าไร้ข้อกังขา

ราวกับมันกำลังแทงหลุมในผืนดินและพังทลายท้องฟ้า ปรมาจารย์ซือโม่ร้องอย่างสิ้นหวังในทันที

เขาไม่สามารถหลบเลี่ยงหรือหนีได้เลย ราวกับมีพลังเหนือจินตนาการปรากฏขึ้นในโลกและแช่แข็งทุกอย่างไว้ แม้กระทั่งการเคลื่อนย้ายก็ถูกหยุด

ปรมาจารย์ซือโม่สั่นเทาและกระอักโลหิต รอยแตกร้าวมากมายปรากฏขึ้นบนร่างเนื้อและแพร่กระจาย ในที่สุดร่างก็แตกสลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย วิญญาณดั้งเดิมฉีกขาด

สายลมพัดพากลิ่นคาวเลือดกระจายออกไป

เสียงลึกลับไม่เคยปรากฏขึ้นอีกครั้งเลย ดัชนีนั้นกลับคืนเป็นวังวนและหายไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น

ดาวเคราะห์เซียนเงียบกริบ ชายชราจากเผ่านกกระจอกเพลิงยังคงจ้องทุกอย่างด้วยความตกตะลึง เขายังคงหวาดกลัวและไม่เชื่อสิ่งที่เห็น

สีหน้าปรมาจารย์น้อยแห่งเผ่ามังกรหุ้มเกราะแสดงความน่าเกลียดและสำนึกผิด เขาถอยอย่างเคร่งเครียดมายืนอยู่ข้างพ่อตนเอง

“ท่านพ่อ แย่แล้ว ดูเหมือนเขาจะเป็นที่ชื่นชอบของท่านจักรพรรดิ เรา…”

หัวหน้าเผ่ามังกรหุ้มเกราะมีสีหน้ามืดมน เขาขัดจังหวะลูกชายและเอ่ยขึ้น

“มีอะไรต้องกังวล? การสามารถทำให้ร่างอวตารขั้นทะลวงสวรรค์ของปรมาจารย์ซือโม่บาดเจ็บและบังคับให้ถอยไปได้แปลว่าเขาแข็งแกร่งมาก พ่อเจ้าไม่อาจเทียบเขาได้เลย แต่ข้าเป็นผู้อาวุโสของสภาตกสวรรค์และจงรักภักดีต่อท่านจักรพรรดิ ส่วนเขาเป็นแค่คนนอก เขาทำไม่ได้เข้าในเงื่อนไขห้าลมหายใจ แต่ถึงแม้เขาจะทำสำเร็จ หากเขาล่วงเกินข้า ท่านจักรพรรดิก็ยังต้องฆ่าเขา!”

“ฮึ่ม เขาไม่กล้าสร้างปัญหาอะไรกับข้าหรอก หากข้าเป็นเขาคงต้องหาสถานที่ฟื้นฟูพลังทันที”

หวังหลินลอยตัวอยู่ในอากาศ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม้การต่อสู้กับร่างอวตารของปรมาจารย์ซือโม่จะสั้นมากแต่เต็มไปด้วยอันตรายและเขาบาดเจ็บด้วย สิ่งที่เขาระมัดระวังมากก็คือท่าทีของจักรพรรดิ

“ถึงแม้ปรมาจารย์ซือโม่จะบาดเจ็บสาหัส การสามารถฆ่าร่างอวตารเพียงนิ้วเดียวนั่นหมายความว่าเขาแข็งแกร่งกว่าฉุยต้าว ไม่รู้ว่าเทียบกับปรมาจารย์เต๋าความฝันจะเป็นเช่นไร! อีกทั้งยังเห็นได้ชัดว่าเขาช่วยข้า…” หวังหลินดวงตาส่องสว่าง เขาควรจะออกไปตอนนี้ เนื่องจากบาดเจ็บและจำเป็นต้องหาที่ฟื้นฟูพลัง

“ผู้อาวุโสลำดับเก้าแห่งสภาตกสวรรค์…เจ้ากล้าช่วยปรมาจารย์ซือโม่ ดังนั้นเจ้าคือศัตรูของข้า! ผู้อาวุโสลำดับเก้า…ข้าอยากเห็นจุดเดือดของจักรพรรดิจริงๆ !” หายากที่หวังหลินจะไปล่วงเกินคนอื่น แต่เมื่อคนอื่นล่วงเกินเขา จะปล่อยไปได้อย่างไรกัน

หวังหลินพ่นลมหายใจเย็น เคลื่อนร่างดุจอุกกาบาตเข้าหาเผ่ามังกรหุ้มเกราะ!

รวดเร็วดุจลำแสงข้ามผ่าท้องฟ้า ส่งเสียงดังสนั่น เหล่าเซียนทั้งหมดที่กำลังเฝ้าดูอยู่ถึงกับมีสีหน้าเปลี่ยนไปมหาศาล หลังจากเห็นการต่อสู้ของหวังหลินและปรมาจารย์ซือโม่ ไม่มีใครกล้าหยุดยั้งเขา

ปรมาจารย์น้อยถึงกับหน้าซีดพลางก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว “ท่านพ่อ เขา…เขา…”

หัวหน้าเผ่ามังกรหุ้มเกราะรู้สึกว่าจิตใจตกไปถึงตาตุ่ม คาดผิดไปว่าหวังหลินจะไม่สร้างปัญหาอะไรให้เขาหลังการต่อสู้ แม้เขาจะตกตะลึงแต่เมื่อคิดถึงอาการบาดเจ็บของหวังหลิน เขาจึงเผยสีหน้าดุดันขึ้นมา

“เซียนขั้นที่สองทั้งหมดแห่งเผ่ามังกรหุ้มเกราะ จงหยุดทุกคนไม่ให้เข้ามาในเผ่า!” ขณะที่เสียงทรงอำนาจดังขึ้น เซียนขั้นที่สองมากกว่าสิบคนลอยออกมาหยุดหวังหลิน

ทว่าในจังหวะนั้น โลกดังสนั่น อุกกาบาตสายฟ้าลงมาถึง หวังหลินปรากฏตัวเบื้องหน้าเผ่ามังกรหุ้มเกราะ ขณะที่เหล่าเซียนกำลังเหาะขึ้นสู่อากาศ หวังหลินกดลงไปอย่างรุนแรง!

“ไปซะ!”

น้ำเสียงเย็นเยียบดังสั่นสะเทือนสวรรค์ ประทับฝ่ามือยักษ์ปรากฏขึ้นมาตรงเข้าหาเผ่ามังกรหุ้มเกราะ

ยามที่เหล่าเซียนขั้นที่สองสัมผัสประทับฝ่ามือ พวกเขากระอักโลหิตทันทีและกระเด็นออกไป ร่างกายหยาบประมาณสามในสิบพลันพังทลาย

พวกเขาไม่สามารถหยุดยั้งได้เลย! ตราประทับร่อนลงสู่พื้นดิน แผ่นดินทั้งหมดของเผ่ามังกรหุ้มเกราะถึงกับแตกสลาย!

“แค่เผ่าเล็กๆ กล้าวางแผนสู้กับข้า? เจ้ารนหาที่ตาย!” เสียงหัวเราะหวังหลินดังลงมา สายตาจับจ้องไปที่ผู้เป็นหัวหน้าและลูกชายของเผ่ามังกรหุ้มเกราะ

หัวหน้าเผ่าหวาดกลัว ไม่คาดคิดว่าหวังหลินจะทรงพลังแม้จะบาดเจ็บ ตอนนี้เขาไม่มั่นใจว่าจะต่อต้านฝ่ามือนั้นได้เลย

หวังหลินชี้นิ้วใส่ท้องฟ้า สายฟ้าเริ่มรวบรวมกัน

สีหน้าของหัวหน้าเผ่าเปลี่ยนไปมหาศาล เขาคว้าตัวลูกชาย ล่าถอยพร้อมกับกรีดร้อง “เจ้ากล้าฆ่าข้าหรือ!? ข้าเป็นผู้อาวุโสลำดับเก้าของสภาตกสวรรค์ ข้าได้รับแต่งตั้งจากท่านจักรพรรดิด้วยตัวเอง หากเจ้าทำร้ายข้าแม้แต่เพียงเส้นผม ท่านจักรพรรดิจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ !”

วินาทีนั้นปราณกระบี่สายหนึ่งโผล่มาจากเส้นขอบฟ้า ปราณกระบี่ข้ามผ่านท้องฟ้าและเข้าใกล้ที่นี่ทันที

เมื่อหัวหน้าเผ่ามังกรหุ้มเกราะเห็นลำแสง แววตาหวาดกลัวหายไปและถูกแทนที่ด้วยความยินดี!

“ผู้ส่งสาส์นของท่านจักรพรรดิ!! ฮ่าฮ่า ผู้ส่งสาส์นมาแล้ว คนนอกเช่นเจ้ากล้ามาล่วงเกินผู้อาวุโสตกสวรรค์งั้นรึ? เจ้าตาย!” ไม่เพียงแต่หัวหน้าเผ่ามังกรหุ้มเกราะจะมีความสุข แต่ลูกชายเขายังผ่อนคลายและยินดีไปด้วย

หวังหลินเงยศีรษะขึ้นมา เขาไม่รีบโจมตีแต่มองขึ้นไปอย่างเย็นชา

ชายวัยกลางคนสวมชุดสีแดงเดินออกมาจากปราณกระบี่ เขาไม่เปล่งกลิ่นอายของเซียนออกมา แม้แต่หวังหลินก็ตรวจไม่พบ เห็นได้ชัดว่าเขาเชี่ยวชาญวิชาซ่อนระดับยิ่งนัก

“ผู้อาวุโสลำดับเก้าแห่งสภาตกสวรรค์ขอทักทายท่านผู้ส่งส์น ในเมื่อท่านผู้ส่งสาส์นมาแล้ว โปรดช่วยข้าด้วย!” หัวหน้าเผ่ามังกรหุ้มเกราะถึงกับคำนับฝ่ามือด้วยความเคารพ ลูกชายเขาก็เช่นกัน

ชายวัยกลางคนมีสีหน้าเยือกเย็นและสะบัดมือ หินหยกสีแดงปรากฏขึ้น

“บัญชาจักรรพดิ!”

หัวหน้าเผ่าถึงกับสั่นสะท้าน ก้มศีรษะลงด้วยความเคารพ

“ถอดตำแหน่งหัวหน้าเผ่ามังกรหุ้มเกราะในฐานะผู้อาวุโสลำดับเก้าและต้องกินเม็ดยานี้ทันที!” หลังจากชายวัยกลางคนกล่าวจบ เขาสะบัดแขนเสื้อ เม็ดยาสีดำลอยเข้าหาหัวหน้าเผ่า

ร่างหัวหน้าเผ่าสั่นเทา สีหน้าซีดเผือด สายตาจ้องมองเม็ดยาสีดำตรงหน้าด้วยอาการเลื่อนลอย

“พิษ…ยาพิษกลืนชีพ…นี่…นี่…”

ชายวัยกลางคนกล่าวต่อด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติ “มีคนที่เจ้าไม่อาจล่วงเกินและคิดต่อสู้ได้ ดังนั้นเจ้าต้องชดใช้!” เมื่อกล่าวจบ เขามองไปที่หวังหลินทันที สีหน้าท่าทางไม่เย็นชาอีกแล้ว เผยรอยยิ้มและคำนับฝ่ามือด้วยความเคารพ

“ผู้น้อยขอคารวะ ท่านจักรพรรดิน้อย!”