1419. เข้ามา!!

หวังหลินลอยอยู่กลางอากาศ คำนับฝ่ามือให้กับรูปปั้นวิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นแรก จากนั้นโบกแขนขวา กระบี่โลหิตส่งเสียงหึ่งก่อนจะทะยานกลับมาหาหวังหลิน

คำพูดเขาเผยความมุ่งมั่นของตนเอง ตอนที่วิหครุ่นแรกได้ยินเช่นนี้จึงขบคิดเงียบๆ

หวังหลินมองดูท้องฟ้า เปลวเพลิงเผาไหม้ในตาซ้ายและมีสายฟ้ากะพริบอยู่ในตาขวา พวกมันดูเหมือนค้ำจุนโลกทั้งใบจากนั้นหวังหลินจึงยืนเอ่ยด้วยเสียงดังกึกก้อง

“ในเมื่อข้าไม่สามารถพึ่งคนอื่นให้ชุบชีวิตหวานเอ๋อร์ได้ เช่นนั้นข้าก็จะพึ่งความแข็งแกร่งตนเองเท่านั้น! ในเมื่อท่านบรรพชนไม่สามารถพาสหายข้าไปได้ เช่นนั้นข้าจะอยู่ที่นี่และทะลวงสวรรค์ด้วยตัวเอง ข้าจะพาสหายขึ้นไปด้วยกัน!”

คำพูดทรงอำนาจดังไปทั่วราวกับเสียงฟ้าร้อง

หากออกไปจากโลกนี้ดุจการกลายเป็นเทพ เช่นนั้นคำพูดของหวังหลินไม่ได้หมายความว่าเขาจะกลายเป็นเทพเท่านั้น แต่เขากำลังจะทำให้สหายทั้งหมดกลายเป็นเทพด้วย!

วิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นแรกครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วจึงถอนหายใจ

“บางทีเจ้าอาจจะถูก…ช่างมันเถอะ เจ้าผ่านบททดสอบสวรรค์…ข้ารู้ว่าเจ้าทิ้งหยดโลหิตวิหคศักดิ์สิทธิ์ไว้บนดาวรกร้างและล่อลวงให้เผ่านกกระจอกเพลิงไปเอา…เป้าหมายของเจ้าน่าจะเป็นแก่นแท้เพลิงในเผ่านกกระจอกเพลิง…วิหคศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าถูกปลุกเป็นครั้งที่สี่แล้วและเจ้าให้กำเนิดเพลิงไร้ลักษณ์ หากเจ้าสามารถกลืนกินแก่นแท้เพลิงที่วิหครุ่นที่สามผู้ทรยศทิ้งเอาไว้ได้ แก่นแท้เพลิงของเจ้าก็จะเพิ่มพูนมหาศาล!”

“แม้วิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นที่สามจะเป็นคนหลอกลวง แต่เขาก็เป็นคนที่มีพรสวรรค์มากที่สุดที่ข้าเคยเจอ แม้เขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะข้า แต่ระดับบ่มเพาะของเขาทรงพลังและมีความคิดเจ้าเล่ห์ เขาต้องวางตัวเองไว้ในสถานที่ปลอดภัย”

“ข้าเองก็สงสัยว่าเขามีอีกตัวตนหนึ่งในดาราจักรโบราณ แต่ข้าไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถพิสูจน์ได้ หากเจ้าวางแผนกับเผ่านกกระจอกเพลิง เจ้าต้องระมัดระวังวิหครุ่นที่สามไว้ให้ดี…เขาอาจปิดด่านบ่มเพาะอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่านกกระจอกเพลิง…หากอยู่ที่นั่นจริงๆ ข้าจะขอมอบของชิ้นนี้ไว้ให้เจ้า มันกลั่นมาจากเพลิงไร้ขอบเขตของข้า มีสิ่งนี้แม้เจ้าจะเจอวิหครุ่นที่สาม เจ้ายังสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้…หากข้าเดาผิด จงใช้มันเป็นอาวุธเพื่อป้องกันตนเอง!”

ขณะที่วิหครุ่นแรกเอ่ยขึ้น เพลิงเก้าสีตรงกลางหน้าผากกะพริบวูบวาบ มันควบแน่นเป็นขนนกเก้าสีค่อยๆลอยหาหวังหลิน

“วิหครุ่นที่สามจอมทรยศมีสมบัติของเผ่าวิหคศักดิ์สิทธิ์ แต่เขาไม่มีวิธีควบคุมมัน ข้าจะสอนมันให้เจ้า หากเจ้ามีพลังพอจะได้มันกลับมา ข้าจะมอบสมบัตินั้นให้เจ้า!”

หวังหลินรับขนนกเก้าสีเอาไว้ มีคำร่ายอันซับซ้อนถูกสลักเข้าไปในวิญญาณ

“พยายามเก็บคนของเผ่าวิหคศักดิ์ให้มีชีวิตเอาไว้ พวกมันมีประโยชน์สำหรับข้า ข้าจะช่วยเจ้าทำให้โลหิตที่ทิ้งไว้บนดาวเคราะห์ร้างให้ดูสมจริงยิ่งขึ้น ไม่มีใครนอกจากวิหครุ่นที่สามจะมองทะลุออกได้ เจ้าไปได้แล้ว” น้ำเสียงวิหครุ่นแรกค่อยๆบางเบาจนกระทั่งหายไป รูปปั้นสูญเสียพลังชีวิตและดูเหมือนจะกลายเป็นวัตถุไร้ชีวิต

หวังหลินมองดูรูปปั้นวิหครุ่นแรก หลังจากนั้นโค้งตัว หันตัวกลับและหายไป

บนดาวมหาจักรพรรดิ ก้านธูปสวรรค์ดูเหมือนจะเผาไหม้ตลอดเวลาอย่างไม่มีวันหมด วันเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ หนึ่งลมหายใจ หนึ่งลมหายใจ…ตอนนี้มันผ่านมาทั้งสิ้นยี่สิบสามลมหายใจ!

แม้การสนทนาของหวังหลินกับวิหคศักดิ์สิทธิ์รุ่นแรกจะยาวนาน แต่ต้องขอบคุณการบิดเบือนของวิหครุ่นแรก เวลาด้านนอกจึงแค่ไม่กี่ลมหายใจ

ยี่สิบสี่ลมหายใจ!

ยี่สิบห้าลมหายใจ!

เซียนรอบด้านทั้งหมดตกตะลึง ปรมาจารย์ซือโม่ขมวดคิ้วและมีอาการต่อต้าน

ยอดปรมาจารย์หยุนลั่วใช้แขนขวาสร้างผนึกรวดเร็วจนเกิดเป็นภาพลวงตาพร้อมกับนางจ้องมองหวังหลินไปด้วย

มีเพียงวิหครุ่นที่สองที่มีสีหน้ามืดมน เขาเดาจุดประสงค์ของบรรพชนได้เลือนลาง บททดสอบครั้งนี้คือการทดสอบตัวตน…ยี่สิบหกลมหายใจ!

ยี่สิบเจ็ดลมหายใจ!

“ยี่สิบเจ็ดลมหายใจ!! จักรพรรดิน้อยสามารถทำให้ก้านธูปสวรรค์คงอยู่ได้นานขนาดนี้!”

“ดูร่างกายเขาสิ ดูเหมือนเขากำลังเผชิญหน้ากับวิกฤตความเป็นความตาย แต่ตอนนี้เขาดูสงบนิ่งลงแล้ว!”

เซียนรอบด้านเริ่มสนทนา ทุกลมหายใจที่ผ่านไปทำให้ความคิดแต่ละคนสั่นไหวยิ่งขึ้น ขณะนี้เปลวเพลิงจากก้านธูปสวรรค์มีขนาดมหึมายิ่งขึ้นและปกคลุมแทบครึ่งท้องฟ้า

เปลวเพลิงมหึมาพุ่งใส่ส่วนที่เหลืออยู่ของก้านธูปสวรรค์ ในเสี้ยววินาทีนั้นส่วนที่เหลืออยู่ก็โดนเผาจนเกลี้ยง

การเปลี่ยนแปลงฉับพลันนี้ทำให้เซียนรอบด้านทั้งหมดสนใจ แม้กระทั่งวิหค รุ่นสองยังมีสายตาส่องสว่างและมองใกล้ๆ

แม้จะฟังดูเชื่องช้าแต่เกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา ก้านธูปสวรรค์หดลงอย่างรวดเร็ว เปลวเพลิงกำลังจะพุ่งถึงร่างหวังหลิน

ตอนนี้วิญญาณหวังหลินยังไม่กลับมา หากเขาไม่กลับมาก่อนที่ก้านธูปเผาไหม้จนหมด เมื่อนั้นถึงเขาจะผ่านการทดสอบเขาก็ยังล้มเหลวในสายตาเซียนรอบด้าน!

อัตราเผาไหม้ของก้านธูปสวรรค์ที่เพิ่มขึ้นฉับพลันนี้เป็นเหมือนพลังที่มองไม่เห็นเพื่อดึงดูดความสนใจทุกคน

ภายใต้สายตาแต่ละคน เปลวเพลิงจากก้านธูปสวรรค์ตกลงมาอย่างรวดเร็วและกลืนกินหวังหลินเข้าไป ก้านธูปสวรรค์ไหม้จนหมดอย่างสมบูรณ์!

“เขาไม่ออกมา!! วิญญาณของจักรพรรดิน้อยไม่ออกมา!!!”

“เขาล้มเหลว? ฮึ่ม ข้าบอกเจ้าแล้วว่าบททดสอบนั้นยากยิ่งและเขาคงไม่สำเร็จ!”

“ระดับบ่มเพาะสูงส่งแล้วอย่างไรเล่า? เขาก็ยังล้มเหลวในบททดสอบนี้อยู่ดี ข้าอยากจะเห็นว่าจักรพรรดิน้อยคนแรกจะช่วยเขาอย่างไร”

เซียนรอบด้านตกอยู่ในความโกลาหล ปรมาจารย์ซือโม่สูดหายใจลึกและมีแววตาแห่งความสุข ทว่าความสุขนั้นกลับถูกดูดหายไปและถูกแทนที่ด้วยความมืดมน

มือขวาของยอดปรมาจารย์หยุนลั่วถูกย้อมด้วยโลหิตอีกครั้งเนื่องจากนางถูกขัดขวางอีกครา ครั้งนี้นางไม่ได้ถูกพลังประหลาดขวางกั้นแต่เป็นสายตาไม่แยแสที่ออกมาจากก้านธูปเผาไหม้!

สายตาดุจเพลิงและสายฟ้า ทำให้โลกสั่นไหว!

เงาสีดำค่อยๆก้าวเดินออกมาจากก้านธูปและปรากฏตัวต่อหน้าเซียนทั้งหมด!

หวังหลินก้าวเดินออกมาด้วยท่าทีมืดมน ตอนที่ก้านธูปเผาไหม้จนหมด วิญญาณเขากลับมาที่ร่างกายแล้ว เปลวเพลิงนี้ไม่ได้ทำอะไรเขา ภายใต้สายตาตกตะลึงของเซียนรอบด้านทั้งหมด หวังหลินเพียงแค่สะบัดแขนขวา เปลวเพลิงด้านหลังคล้อยตามไปด้วย มันเปลี่ยนกลายเป็นแม่น้ำเพลิงที่ห่อหุ้มรอบแขนขวา หวังหลินกำหมัดให้แม่น้ำสลายและส่งเพลิงที่แตกกระจายนั้นออกไปทุกทิศทาง

เพลิงที่แตกสลายเป็นเสมือนหิ่งห้อยโดยมีหวังหลินอยู่ตรงกลาง เพลิงเก้าสีหมุนวนในตาซ้ายของหวังหลินอย่างรวดเร็วและเปลี่ยนกลายเป็นเพลิงไร้ลักษณ์ ในตาขวามีอักขระพร้อมด้วยสายฟ้าเสริมทั้งเก้าหมุนอยู่รอบๆ

เสื้อผ้าสะบัดพลิ้ว เรือนผมพัดปลิว สายตากวาดผ่านเซียนรอบด้านทั้งหมด!

วินาทีนี้หวังหลินเสมือนเทพและปีศาจที่ผสานกันเป็นหนึ่ง กลิ่นอายที่อธิบายไม่ได้พรั่งพรูออกมาจากเขา อาการบาดเจ็บทั้งหมดบนร่างกายสมานกัน ขณะเดียวกันเพลิงที่เผาไหม้ในวิญญาณเป็นพลังอันไร้ที่สิ้นสุดควบแน่นในร่างกาย!

เหล่าเซียนทั้งหมดที่สบตากับสายตาของเขารู้สึกจิตใจสั่นไหว เกิดเป็นคลื่น ลูกยักษ์ขึ้นในจิตใจ พวกเขารู้สึกเหมือนมีเปลวไฟเผาไหม้อยู่ข้างใน ยิ่งอารมณ์รุนแรงเท่าไรก็ยิ่งทำให้เพลิงทรงพลังมากขึ้นเท่านั้น เพียงเสี้ยวพริบตาเปลวเพลิงก็มากพอจะเผาพวกเขาให้กลายเป็นเถ้าถ่าน!

สิ่งที่ตกตะลึงยิ่งกว่าก็คือเมื่อพวกเขาถูกสายตาหวังหลินกวาดผ่านไป ความคิดและวิญญาณนั้นไม่ได้กลายเป็นของพวกเขาอีกแล้ว และจะรู้สึกว่าโลกถูกครอบงำด้วยอักขระสายฟ้ายักษ์ที่มีสายฟ้าแตกต่างกันเก้ารูปแบบพยายามเข้าทำลายวิญญาณ ของเจ้า

ความรู้สึกนี้กินเวลาเพียงชั่ววินาทีเดียวสำหรับเซียนส่วนใหญ่ที่หวังหลินกวาดสายตาผ่านไป ทว่ามันกลับเป็นเหตุการณ์ที่ไม่มีวันลืมเลือน เป็นความรู้สึกหวาดกลัวที่พวกเขาไม่มีวันลืม!

หวังหลินกำลังจะแสดงพลังอำนาจของตนเอง!

เพียงแค่กวาดสายตาครั้งเดียวก็ทำให้จิตใจเซียนรอบด้านนับหมื่นคนต้องสั่นเทา สายตาแต่ละคนเกิดความตื่นตระหนกและก้มศีรษะลงทั้งหมด พวกเขาไม่กล้าจ้องมองหวังหลินจริงๆ

โดยเฉพาะคนที่หยาบคายต่อหวังหลินและพูดลับหลังกำลังหน้าซีดเผือด พวกเขารู้สึกได้ชัดเจนว่าตราบใดที่หวังหลินต้องการ ร่างแต่ละคนคงจะเผาไหม้ไม่มีเหลือ วิญญาณดั้งเดิมก็คงกลายเป็นขี้เถ้า!

หวังหลินกวาดสายตาผ่านเซียนเหล่านี้ทีละคน ไม่ว่าพวกเขาจะมีระดับบ่มเพาะเท่าไร หวังหลินสามารถมองเห็นเปลวเพลิงไร้ลักษณ์ที่กำลังโผล่ออกมาจากพวกเขาได้ ยิ่งมีอารมณ์แปรปรวนก็ยิ่งทำให้เพลิงรุนแรง!

ในสายตาหวังหลินเกิดความรู้สึกอันทรงพลัง จิตสังหารผุดขึ้นมาพร้อมกับสะบัดแขนทำให้โลกเกิดเสียงดังสนั่น เพลิงไร้ลักษณ์ปรากฏขึ้นในร่างกายเซียนรอบด้านทั้งหมด เพลิงนี้ปลดปล่อยความร้อนรุนแรงและเกิดความหวาดกลัวขึ้นในสายตาทุกคน

เสี้ยววินาทีนั้นเปลวเพลิงไร้ลักษณ์ได้จุดปะทุภายในเซียนนับหมื่นคนให้ออกมาจากร่างกายและรวมเข้าหาหวังหลินที่ยังอยู่บนหลังเต่ายักษ์

ฉากเหตุการณ์นี้ช่างน่าตกตะลึง เพลิงไร้ลักษณ์เสมือนเป็นควันและเปลี่ยนกลายเป็นวังวนยักษ์ จากนั้นถูกหวังหลินดูดซับ เปลวเพลิงล้อมรอบเขาและก่อเกิดเป็นพายุเพลิงมหึมา!

พายุหมุนอย่างรวดเร็วก่อเกิดสายลมกรรโชกรุนแรง เซียนรอบด้านทั้งหมดถูกพัดปลิวออกไปหมื่นฟุตทันที

“นี่มัน…การรวบรวมเพลิงไร้ลักษณ์จากภายนอก!!” ดวงตาวิหครุ่นที่สองเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความตกตะลึง

ยอดปรมาจารย์หยุนลั่วหน้าซีด ความคิดสั่นไหว ตอนนี้หากหวังหลินมีลูกปัดและเข็มหนึ่งแท่งลอยอยู่ข้างหน้า เมื่อนั้นคงเหมือนกับร่างที่นางเห็นก่อนหน้านี้ไม่ผิดเพี้ยน

ร่างหวังหลินลอยขึ้นไปในพายุเพลิงไร้ลักษณ์ เขามองผ่านหยุนลั่วและตรงไปที่ปรมาจารย์ซือโม่

“ปรมาจารย์ซือโม่ เจ้าไม่ได้ต้องการฆ่าข้าหรือ? ข้าจะให้โอกาสเจ้า เข้ามา!” หวังหลินยื่นแขนออกไปและยุยงปรมาจารย์ซือโม่

……………………………………