1535. คนเสียสติ
โลกประหลาดในอสูรโลกันตร์มีกระทั่งท้องฟ้าและดวงดาว แต่กลับไร้ซึ่งชีวิต กล่าวให้ถูกก็คือมีสิ่งมีชีวิตน้อยมาก ก่อนหวังหลินเข้ามาก็มีคนอื่นอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น!
เขาคือเซียนยากไร้ที่ถูกอสูรโลกันตร์พบเจอถึงสองครั้ง คิดว่าโลกข้างในอสูรโลกันตร์คือโลกจริงข้างนอก
ภายในอสูรโลกันตร์มีดาวเคราะห์เซียนกึ่งทรุดโทรมอยู่ด้วย ดาวเคราะห์ดวงนี้ไม่ได้เป็นวงกลม ไม่มีพืชพันธุ์และยังเงียบสงัด
เซียนผู้สวมเสื้อผ้าฉีกขาดเต็มไปด้วยผมเผ้ารุงรังถึงกับหมอบอยู่ตรงนั้น จ้องมองร่างหนึ่งอยู่บนพื้น
“ประหลาด นี่เขายังไม่ตายใช่ไหม? หลายวันก่อนที่ข้าจะออกมา เขาไม่ได้ใหญ่ขนาดนี้ หลังจากผ่านไปไม่กี่วันกลับเติบโตขึ้น เช่นนี้แล้วอีกไม่กี่ปีก็คงเติบโตเต็มที่…ดีหล่ะ ดูเหมือนต้องทำอะไรบางอย่างกับโลหิตข้าเสียบ้าง…” เซียนดวงตาคล้ำเข้าสัมผัส กับคาง พลางก้าวเดินไปรอบๆ ซากศพอยู่หลายครั้งและเตะใส่
“บัดซบ เจ้ากล้าแกล้งตายต่อหน้าต่อตาราชาผู้นี้ได้อย่างไร?” เซียนคนนั้นจ้องมองและเตะใส่ พอเห็นว่าไม่มีการตอบสนองจึงเข้าไปเตะอีกหลายครั้ง ท้ายที่สุดเขากลับหัวเราะคิกคักและกระโจนไปบนร่าง หลังจากกระโดดโลดเต้นอยู่หนึ่งชั่วโมง เขารู้สึกพึงพอใจและนอนอยู่บนพื้น เหม่อมองไปบนท้องฟ้า
เขาค้นสถานที่แห่งนี้มาหลายปีแล้วแต่ไม่เจอคนอื่นเลย เขายังจำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนตนเองก็นอนอยู่ที่นี่ มองไปยังท้องฟ้าด้วยความงุนงง
เขาอ้อนวอนต่อสวรรค์เพื่อมอบสหายเซียนสักคนมาเล่นด้วย
เขาคิดเช่นนี้แทบทุกวัน แต่ครั้งนี้ต่างกัน ขณะนั้นดวงตาเบิกกว้าง ในท้องฟ้าดวงดาวเกิดแสงกะพริบขึ้นมา เขาเห็นบางอย่างหล่นลงมาจากท้องฟ้าและร่อนลงใส่อีกฝั่งของดวงดาว
เขาตกตะลึงอยู่สองสามวันก่อนจะตั้งสติได้ จากนั้นรีบพุ่งไปหาอีกฝั่งของดวงดาวด้วยความสุข
เขาพบร่างพังเสียหายและนำมันกลับมาที่นี่
“ในที่สุดก็มีคนอยู่กับข้า…แม้จะตายไปแล้ว แต่ซากศพจะเติบโตขึ้นอีกครั้งได้อย่างไร? โอ้…ใครจะรู้กันว่าวันนี้ฝนจะตกเล่า…น้องแดง ไปนำหยกกำบังฝนมา…เอ๊ะ? ข้ากินมันไปแล้วตอนที่ข้าเมา เจ้าว่าอะไรนะ…จากนั้นไปขอจากตระกูลลี่น่ะหรือ บัดซบ หากพวกนั้นไม่ยอมให้ จงบอกว่าราชาได้ขอให้พี่ใหญ่ไปขโมยวันพรุ่งนี้แล้ว!”
“อาจจะเป็นเช่นนั้น…บางทีเศษเงินก็ไม่พอ…หากไม่พอเสียเล่า…น้องกุ้ย ไปหาพี่ใหญ่ข้าและบอกเขาว่าข้าขอเงินหน่อย หากเขาไม่ยอมให้ บอกไปว่าพรุ่งนี้ราชาจะ…อุ๊บ ข้าจะขโมยมันเอง!” เซียนผู้นั้นไม่รู้ว่ากำลังพึมพำอะไรอยู่ ปรากฏการณ์ประหลาดเริ่มขึ้นตอนที่เขาถูกขังไว้ในดินแดนเจ็ดสี หากไม่ใช่เพราะการพึมพำมั่วไปนี้ เขาคงบ้าคลั่งไปแล้วจริงๆ
หลังจากพึมพำอยู่สักพัก พลันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่และมองซากศพ สีหน้าพลันเปลี่ยนไปและเผยความดุดัน
“เจ้ากล้าหวาดกลัวราชาผู้นี้หรือ? จงดูเสียเถิดว่าข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไร!” เขาร้องคำราม
กระโจนขึ้นไปในอากาศและสร้างผนึกเป็นวิชาจำนวนมากโจมตีใส่ร่างนั้น พื้นดินส่งเสียงดังลั่นอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เสียงจะหยุดลง เซียนเสียสติผู้นี้กลับใช้วิชาออกมามากขึ้น
การกระหน่ำโจมตีดำเนินไปอยู่หลายวัน…หากมีเซียนขั้นที่สามคนใดเห็นคนเสียสติผู้นี้ใช้วิชา พวกเขาคงหวาดกลัว!
“น้องชมพู รับกระบวนท่าของข้าซะ!” โลกสั่นสะเทือน จากนั้นปรากฏประทับ ฝ่ามือยักษ์ขึ้นมา แต่ฝ่ามือดูเหมือนขาดแคลนพลังงานและพังทลายในทันทีที่สัมผัส กับร่างกาย
กระนั้นฝ่ามือเต็มไปด้วยพลังอำนาจและบารมี มันเหมือนประทับวิญญาณสงครามมากที่สุด! ราวกับประทับวิญญาณสงครามของจ้าวดินแดนปิดผนึกที่ทิ้งเอาไว้ในสำนักเทพเจ้า แต่คนเสียสติที่ใช้มันออกมากลับมีความแท้จริงยิ่งกว่า!
“น้องเงิน จงดูว่าราชาจะตบตีเจ้าอย่างไรดี!” เขาร้องคำรามจากนั้นชี้ใส่ท้องฟ้า ทั่วท้องฟ้าพลันเปลี่ยนกลายเป็นร่มและมีเสายักษ์ค้ำจุนท้องฟ้าขึ้นมา มันคือร่มยักษ์!
“ร่มเผาดินแดน จงมอดไหม้สิ้น!” ชายเสียสติสะบัดแขนขวา ร่มหดลงจนสามารถถือไว้ในมือได้ เขาแหย่ใส่ร่างที่อยู่บนพื้นแต่ถึงแม้ร่มจะดูทรงพลัง แต่ความจริงแล้วมันไร้พลังอำนาจโดยสิ้น ยามที่สัมผัสกับร่างศพ มันแตกสลายในทันที!
“ตาเฒ่าลี่กวง รับเกาทัณฑ์ของข้าไปซะ!” ชายเสียสติยิ้มและยกแขนขึ้นมาราวกับถือคันศร ในสองมือไม่มีคันศรแต่กลับปรากฏเกาทัณฑ์และพุ่งใส่หวังหลิน
“สาวน้อยเจ็ดสี สามีเจ้าถูกพี่ใหญ่ข้าขับไล่ ข้าพูดแล้วว่าเจ้าติดตามข้าเสียดีกว่า เจ้าดูสิ ข้าสามารถใช้วิชาเจ็ดสีได้เช่นกัน!” ชายเสียสติยกแขนขวาขึ้นมากะพริบ แสงเจ็ดสี แสงเจ็ดสีเปลี่ยนกลายเป็นวิชากงล้อพุ่งทะยานไปข้างหน้า
วันเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ชายเสียสติพูดจ้ออย่างต่อเนื่อง ใช้วิชามากมายที่ไม่เคยปรากฏขึ้นในดินแดนชั้นในและดินแดนชั้นนอก!!
จนกระทั่งผ่านไปไม่กี่วันชายเสียสติจึงค่อยๆ หยุดลง เขาอ้าปากเพื่อตามลมหายใจและเผยท่าทีพึงพอใจ
“ไม่เลว ไม่เลว วิชาของข้ารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่เลว! ตอนนี้ถึงเวลาฝึกฝนความแข็งแกร่งแล้ว” เขายืนขึ้นและเดินไปบนซากศพ ในมือของซากศพมีคันศรอยู่ แล่งหนึ่ง!
ร่างศพกำคันศรไว้แน่น แต่สายคันศรแตกหัก มันเชื่อมคันศรด้านหนึ่งและอีกด้านผสานเข้ากับเลือดเนื้อของร่างศพ
ชายเสียสติลูบแขนตัวเองและคว้าคันศร ใบหน้าแดงเถือกจากการลากคันศรให้ออกห่าง ร่างกายกระโจนขึ้นไปและร้องคำราม
“บัดซบ เจ้าคนสารเลวจากชนชาติโบราณผู้กุมคันศรของลี่กวง แม้แต่ตอนตายก็ยังแข็งแกร่ง…เอ๋ ข้าเพิ่งพูดอะไรไป? ชนชาติโบราณ? คันศรของลี่กวง?”
ชายเสียสติตกตะลึงไปชั่วขณะและคลายมือออก จากนั้นคิดอยู่นาน เขามองร่างศพและส่ายศีรษะ “ชนชาติโบราณ ให้ความรู้สึกคุ้นเคยยิ่ง…ข้ารู้สึกถึงความเกลียดชัง…” หลังจากผ่านไปสักพักก็ยังคิดอะไรไม่ออก เขาเกาศีรษะและถอนหายใจพลางมองลงไปยังร่างกายเบื้องหน้า จากนั้นกัดปลายนิ้วและวางในปากของซากศพ
“ดื่มมันสิ ยิ่งเจ้าดื่มมากก็ยิ่งฟื้นฟูร่างได้เร็วขึ้นจนเจ้าสามารถเล่นกับข้าได้…” เขาไม่เพียงแต่เติมพลังงานแก่ร่างนี้ในวันหรือสองวัน นับตั้งแต่ที่ค้นพบร่างนี้ เมื่อไร ที่นึกถึงมัน เขาจะเอาโลหิตตัวเองให้เป็นสารอาหาร
“โลหิตของข้าผู้เป็นราชานั้นล้ำค่ายิ่ง สาวน้อยจากตระกูลลี่ถึงกับอ้อนวอนขอข้ามาหลายปีกว่าที่ข้าจะมอบให้สักหยด และยังมีคนแล้วคนเล่าอีก? น้องแดง มันเป็นใคร?”
“โอ้ เป็นเซียนสตรีของสำนักที่ถูกคนผู้นั้นลักพาตัวไปนี่เอง ถ้าไม่ใช่เพราะข้าคิดว่านางน่าสงสาร ราชาผู้นี้คงไม่มอบมันให้หรอก”
“โลหิตหนึ่งหยดของข้ามีค่ายิ่งกว่าปราชญ์เต๋าเสียอีก!”
“น่าเสียดายที่ไม่มีอาหาร น้องแดง จงไปตระกูลฉีมู่เพื่อเอาผลไม้มา ผลไม้ที่ แสนปีจะสุกเพียงครั้งเดียว ผลความฝัน จงนำมันมาให้ข้า หากพวกมันไม่ให้ จงบอกพวกมันไปว่าราชาผู้นี้จะพาพี่ใหญ่ไปขโมยมาให้พรุ่งนี้!”
ขณะที่ชายเสียสติพึมพำกับตัวเอง เขาไม่ได้สังเกตว่าหลังจากร่างศพดูดซับโลหิตของเขาไปได้ทำให้การฟื้นฟูตนเองชะลอตัวลง ไม่เพียงแค่หยุดการฟื้นฟูเท่านั้นแต่มันยังกลับตาลปัตร ทำให้อาการบาดเจ็บย่ำแย่ขึ้นไปอีก
ภายในโลหิตมีพลังต่อต้าน ราวกับพวกมันไม่ควรอยู่ด้วยกันได้ อย่างไรก็ตามในกระบวนการต่อต้านนี้กลับแฝงการผสมผสานไปด้วย…และร่างศพนี้คือหวังหลิน!
โลหิตจากชายเสียสติไม่สามารถผสานกับพลังบัญชาโบราณข้างในตัวเขาได้เลย
ทั้งสองกลืนกินกันเองอย่างบ้าคลั่งราวกับพวกมันดิ้นรนเอาเป็นเอาตาย การทำลายล้างกันเองนี้ทำให้ร่างหวังหลินผ่านการเปลี่ยนแปลงอย่างประหลาด การเปลี่ยนแปลงอยู่ในระดับสายโลหิต…เป็นการเปลี่ยนจากคนธรรมดาให้กลายเป็นเทพที่แท้จริง!
คันศรของลี่กวงซึ่งไม่ยอมรับเจ้าของคนอื่นนับตั้งแต่เจ้าของคนเก่าตาย แม้กระทั่งผีเฒ่าจางก็ไม่คิดว่าจะมีใครเป็นเจ้าของมันได้ ขณะที่การเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้นภายในร่างหวังหลิน การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่จึงได้เกิดขึ้นกับคันศรของลี่กวงด้วย!
หากผีเฒ่าจางเห็นเรื่องนี้ด้วยตาตัวเอง แม้แต่เขาก็คงไม่เชื่อ!
สายคันศรแตกหักซึ่งเติบโตในร่างหวังหลินค่อยๆผสานเข้ากับสายโลหิตใหม่ของหวังหลินอย่างช้าๆ พลังอำนาจของสายโลหิตค่อยๆ แทรกซึมไปทั่วทั้งคันศร
คันศรเปล่งเสียงโห่ร้องอย่างตื่นเต้นซึ่งมีเพียงแค่หวังหลินเท่านั้นที่ได้ยิน มันเป็นเสียงร้องแห่งความสุขที่ได้เจอเจ้านายคนใหม่หลังจากคนแรกตายไปในอดีตเมื่อนานมาแล้ว!
คันศรสัมผัสได้ว่าสายโลหิตที่กำลังเปลี่ยนแปลงของหวังหลินนั้นมีความบริสุทธิ์มากกว่าเจ้านายคนก่อนกว่าร้อยเท่า ราวกับเป็นความแตกต่างระหว่างน้ำและสุรา!
ชายเสียสติจ้องมองท้องฟ้าด้วยสายตางุนงง บ่นพึมพำกับตัวเองต่อไป
“ฝนตก…เอ๋ น้องแดง มาๆ ลูบไหล่เจ้านายสิ…”
“ไปบอกพี่ใหญ่ว่าข้าเหนื่อยแล้วและไม่อยากฝึกฝน ข้าจะออกไปเล่น…บอกเขาว่าไม่ต้องมาตามหาข้า เมื่อข้าเล่นพอแล้วจะกลับไปเอง หากกล้ามาตามหาข้าเหมือนในอดีต ข้าจะตัดขาดความสัมพันธ์กับเขาทั้งหมด!”