1555. ฉิงชุ่ย

เป็นเพราะคนผู้นี้หันหน้ามาทางหวังหลิน หวังหลินจึงมองเห็นสีหน้าอีกฝ่ายได้ชัดเจน มันเต็มไปด้วยความสุขและตกตะลึง! ราวกับเขามีความสุขที่จะดูดซับพลังของเต่าดำ แต่ตอนที่เขาตื่นเต้นมากที่สุด บางอย่างน่าหวาดกลัวได้เกิดขึ้นจนทำให้เขาตาย ซึ่งทำให้เขามีสีหน้ามีความสุขและตกตะลึง!

หวังหลินไม่เคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน แต่เขารู้สึกว่าน่าจะเป็นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์เต่าดำ ที่ทรยศสำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์และเข้าร่วมกับพันธมิตรเซียน!

สำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์และจักรพรรดิวิหคศักดิ์สิทธิ์คนเก่าถึงกับงุนงงว่าทำไมจักรพรรดิเต่าดำถึงได้ทรยศเผ่าพันธุ์ตัวเองและยอมกลายเป็นสุนัขรับใช้ให้กับพันธมิตรเซียน!

เมื่อหวังหลินได้เห็นเต่าดำและชายวัยกลางคน จึงคาดเดาได้บ้าง

เต่าดำยักษ์ที่กลายเป็นหินตัวนี้คล้ายกับมังกรยักษ์ที่เขาเห็นในสุสานโบราณ กลิ่นอายที่พวกมันเปล่งออกมาช่างน่าตกตะลึงยิ่ง!

แม้กลิ่นอายนี้จะเป็นกลิ่นอายแห่งความตาย พลังของมันตอนที่ยังมีชีวิตได้ทำให้หวังหลินตกตะลึง เขาถอนสายตาและก้าวไปข้างหน้า พริบตาเดียวพุ่งเข้าหายอดเขาที่สูงที่สุด

หมอกโลหิตที่เหล่าเซียนนับแสนพ่นออกมากำลังพุ่งเข้าหาหวังหลินจากด้านหลัง ทว่าหวังหลินไม่สนใจและมาถึงยอดเขาในพริบตา

เสียงคำรามบ้าคลั่งดังออกมาจากบนยอด ทำให้ทุกอย่างใกล้เคียงสั่นสะเทือน เสื้อผ้าของหวังหลินพลิ้วสะบัด

แม้กระทั่งก้อนเมฆเจ็ดสียังถอยลงด้วยเสียงคำรามนี้และถูกดันกลับไปเล็กน้อย ทำให้ยอดเขาเผยออกมาสู่สายตาหวังหลิน

เพียงปรายตามอง แววตาหวังหลินเกิดความบ้าคลั่ง

เขาเห็นฉิงชุ่ย!!

บนยอดภูเขา ชายร่างผอมบางท่าทีดุดันได้ถูกหนามแทงเก้าจุด หนามทั้งเก้าเปล่งแสงเจ็ดสีแต่มันไม่ใช่ลิ่มเจ็ดสีเหมือนของราชันย์

ชายผู้มีท่าทีดุร้ายผู้นี้คือฉิงชุ่ย! แม้รูปร่างหน้าตาจะเปลี่ยนไปมาก หมดสง่าราศีเหมือนก่อน เส้นผมยุ่งเหยิง ดวงตาแดงฉานจากความบ้าคลั่งและจิตสังหาร แต่หวังหลินยังจำเขาได้ดีว่าเป็นศิษย์พี่ฉิงชุ่ย!

เสียงคำรามดังออกมาจากปากฉิงชุ่ยไม่เคยหยุด เขาดูเหมือนพยายามทำลายหนามทั้งเก้าบนร่างแต่มิอาจทำได้ ดังนั้นจึงได้แต่ส่งเสียงคำรามดังลั่น

“ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า!! ฆ่าพวกเจ้าให้หมด ฆ่าทุกคน! ฆ่า!” เสียงคำรามแหบพร่าและบิดเบือนดังออกมาจากปาก

มีของอีกสิ่งอยู่เบื้องหน้าเขา!

มันคือนิ้วชี้ขนาดร้อยฟุตซึ่งดูเหมือนปรากฏออกมาจากความว่างเปล่า มันชี้ใส่เขา ห่างจากหน้าผากฉิงชุ่ยเพียงแค่สามนิ้ว

มันดูเหมือนอยู่มานานมากแล้ว เส้นด้ายสีแดงโผล่ออกมาจากกลางหน้าผากฉิงชุ่ยและถูกนิ้วมือนี้ดูดซับไป

หวังหลินศีรษะด้านชา รู้สึกได้ว่าภูเขาทั้งแสนลูกนี้ไม่ธรรมดา ค่ายกลนี้มีหน้าที่อันพิเศษ และฉิงชุ่ยเป็นเสมือนท้องฟ้าให้แก่ค่ายกล!

“เต่าดำที่กลายเป็นหิน ค่ายกลภูเขาหนึ่งแสนลูก เซียนตายทั้งเป็นหนึ่งแสนคนพร้อมโลหิตกลั่นเป็นความแค้นและเปลี่ยนเป็นจิตสังหาร…นี่มันค่ายกลอะไรกัน!?” หวังหลินขบคิดพลางเข้าใกล้ พริบตาเดียวเขาจึงเข้าไปในช่องว่างระหว่างก้อนเมฆเจ็ดสีและอยู่ห่างจากฉิงชุ่ยไม่เกินพันฟุต!

อย่างไรก็ตามตอนที่เข้าไปใกล้ ฉิงชุ่ยเงยศีรษะขึ้นทันที ศีรษะปกคลุมใบหน้าเกือบหมดและเห็นเพียงดวงตาแดงฉาน เขาจ้องหวังหลินและร้องคำรามอย่างบ้าคลั่ง

“ฆ่า ฆ่า ฆ่า!! ข้าจะฆ่าล้างทุกอย่าง ฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด ฆ่าจนกว่าจะไม่มีอะไรเหลือ ฆ่าทุกชีวิต!!”

เสียงคำรามบรรจุจิตสังหารอันน่าตกตะลึง หวังหลินอยู่ภายในระยะพันฟุต ดังนั้นจึงสัมผัสกับพลังรุนแรงนี้ได้ จิตสังหารทรงพลังมากพอทำลายจิตใจแห่งเต๋า มันเหมือนขอบเขตจวี่ที่สามารถเจาะทะลวงจิตใจและฆ่าสังหารจนสิ้น!

หวังหลินเผยแววตาเศร้า เขาคาดเดาอะไรได้สองสามอย่างแต่ก็ยังมีสิ่งที่ไม่เข้าใจ ตอนนี้เขาเคลื่อนเข้าไปข้างหน้าแม้จะมีจิตสังหารจากฉิงชุ่ย

พันฟุต แปดร้อยฟุต หกร้อยฟุตจนกระทั่งสามร้อยฟุต!

เมื่อหวังหลินอยู่ในระยะสามร้อยฟุตจากฉิงชุ่ย ฉิงชุ่ยจ้องมองหวังหลิน ร่างกายสั่นเทา รูม่านตาหดแคบลงและมีแสงสายฟ้าแดงพุ่งออกมา

สายฟ้าแดงคือขอบเขตจวี่!

ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ดังนั้นสายฟ้าจึงประชิดในพริบตา จิตสังหารเข้มข้นปะทุออกมาจากสายฟ้าพร้อมกับพลังแห่งแก่นแท้!

แก่นแท้สังหาร!

หวังหลินสร้างผนึกและสะบัดแขน สายฟ้าแดงสัมผัสกับแขนเขาและสูญสลายไป หวังหลินรู้สึกว่าฝ่ามือด้านชา พลังของขอบเขตจวี่เข้าไปในร่างเขา สัมผัสถึงการทำลายจิตใจได้แต่เขาก็ระงับได้อย่างรวดเร็ว

ขณะที่กำลังเข้าไปใกล้ ฉิงชุ่ยอ้าปากและร้องคำรามทรงพลังที่สุดตั้งแต่ที่หวังหลินเข้ามาที่นี่

แก่นแท้สังหารข้างในเพิ่มระดับจนน่าหวาดกลัว เงาโลหิตปรากฏขึ้นเบื้องหน้าฉิงชุ่ย มันเป็นศีรษะยักษ์พุ่งใส่หวังหลินพร้อมกับอ้าปากไปด้วย

แม้แต่หวังหลินยังต้องเปลี่ยนสีหน้าเมื่อเผชิญกับกลิ่นอายสังหารนี้ กลิ่นอาย ทรงพลังมากพอจนสั่นสะเทือนร่างและทำให้เขาสัมผัสถึงวิกฤต เพลิงสีทองจากดวงตาซ้ายและสายฟ้าสีทองจากดวงตาขวาลอยออกมาในเวลาเดียวกันและปะทะเข้ากับ เงาโลหิต

ปัง

เสียงดังลั่น โลหิตไหลจากมุมปาก บังคับให้เขาพต้องล่าถอย ทว่าเขายังมองฉิงชุ่ย แววตายิ่งเศร้ารุนแรงกว่าเดิม

“ศิษย์พี่ฉิงชุ่ย!! ข้าหวังหลิน ข้าหวังหลินคือศิษย์น้องของท่าน!!” หวังหลินกัดริมฝีปากและร้องคำรามใส่ฉิงชุ่ยผู้บ้าคลั่ง

เงาโลหิตสูญสลายไปภายใต้เพลิงและสายฟ้าสีทอง แรงกระแทกพัดเส้นผมฉิงชุ่ยให้ปลิวไหว เผยใบหน้าและแววตาออกมา

หวังหลินเห็นเส้นโลหิตบวมเป่งบนใบหน้าและดูเหมือนจะมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ข้างใน

เมื่อหวังหลินเอ่ยคำพูดออกไป ฉิงชุ่ยหรี่แววตาลงและเผยสีหน้าเจ็บปวด ความเจ็บปวดแฝงความเศร้าและความสิ้นหวังหลังจากพบความลับบางอย่าง!

“วิญญาณของข้าเชื่อมกับร่างของเต่าดำ หวังหลิน…สังหาร…ข้า…ฆ่า ฆ่า ฆ่า! ข้าจะฆ่าล้างสิ่งมีชีวิตทั้งหมด!!”

เมื่อเขามีสติขึ้นมา เต่าดำสั่นเทาและมีควันสีเทาผุดขึ้นมา มันพุ่งเข้าหายอดเขาที่สูงที่สุดและพุ่งเข้าไปในร่างฉิงชุ่ย

หลังจากควันสีเทาเข้าไปในร่าง ความเศร้าในตัวฉิงชุ่ยถูกแทนที่ด้วยจิตสังหาร กระทั่งการดิ้นรนก่อนหน้านี้ของเขายังกลายเป็นเสียงคำรามแห่งความบ้าคลั่ง

ศีรษะสั่นสะเทือน ท่าทีเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาแดงระเรื่อยิ่งขึ้น

ยามที่แรงกระแทกพัดเส้นผมของฉิงชุ่ยไปด้านหลัง หวังหลินจึงเห็นหนามอีกแห่งที่อยู่ห่างจากกลางหน้าผากฉิงชุ่ยเป็นระยะสามนิ้ว หนามที่สิบ!

หนามนี้ถูกซ่อนไว้ในเส้นผมและยากจะหาเจอ

‘สิบหนาม!! มันไม่ใช่เก้าแต่เป็นสิบ!! ข้าเข้าใจแล้ว!’ หวังหลินรีบถอย จากนั้น ก้มศีรษะลงมองดูภูเขานับแสนเบื้องล่าง ดวงตาส่องประกาย

‘ภูเขาทั้งแสนเปลี่ยนกลายเป็นสิบสามเข้าผนึกร่างของฉิงชุ่ย!’

‘เหล่าเซียนจากภูเขาแสนลูกกำลังใช้โลหิตตัวเองหล่อเลี้ยงเต่าดำ กระตุ้นจิตสังหารให้ฉิงชุ่ย!’

‘เต่าดำไม่ได้ตายแต่เป็นร่างจริงของมัน! พวกเขาใช้ร่างของเต่าดำเพื่อกักขังวิญญาณของฉิงชุ่ย!’

‘เป้าหมายทั้งหมดนี้เพื่อสร้างแก่นแท้สังหาร หรือพูดให้ถูกคือศิษย์พี่ฉิงชุ่ยเป็น เตาหลอมในการสร้างแก่นแท้สังหาร!!’

‘ข้าเข้าใจแล้ว จักรพรรดิเต่าดำทรยศสำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์เพราะพันธมิตรเซียน ไปเจอร่างเต่าดำตัวนี้มาจากไหนสักแห่ง เต่าดำเสมือนเป็นหนึ่งในสี่แม่ทัพใต้อำนาจของจักรพรรดิเทพโบราณ มันมีกลิ่นอายของเผ่าพันธุ์เต่าดำ ในฐานะลูกหลาน จักรพรรดิเต่าดำจึงต้องทรยศสำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์! สิ่งล่อตาล่อใจแบบนี้มากพอจะทำให้เขากลายเป็นคนทรยศ!’

‘ศิษย์พี่ฉิงชุ่ยมาที่นี่เพื่อหาเหตุผลความบ้าคลั่งของตัวเอง เขาต้องเจออะไรบางอย่างจนทำให้ตัวเองบ้าคลั่งไปอีกครั้ง! นิ้วเจ็ดสีนั่นเป็นต้นตอของเรื่องทั้งหมด ควันสีแดงที่มันดูดซับคือแก่นแท้สังหาร!’ หวังหลินถอยกลับมา ความคิดสั่นเทา เขาเข้าใจความจริงแล้ว!

หมอกโลหิตจากเซียนนับแสนควบแน่นเบื้องหน้าฉิงชุ่ย ภาพโลหิตเริ่มปรากฏขึ้นภายในหมอกสีแดง

ข้างในภาพเป็นแคว้นเล็กๆ ของคนธรรมดาแห่งหนึ่งซึ่งถูกล้มล้าง องค์ชายหนีด้วยความเสียใจ ทว่าในท้องฟ้ามีแสงเจ็ดสีพร้อมกับร่างเงาเจ็ดสีเลือนลาง

ภาพวาดกะพริบ จากนั้นองค์ชายเข้าสู่สำนักและได้รับความอัปยศ เขายืนอยู่บนยอดเขาพร้อมกับร่างอ่อนแอและร้องไห้ เขาเกลียดสวรรค์ เกลียดฟ้าดิน และเกลียดชีวิตทั้งหมด!

ขอบเขตจวี่ถือกำเนิด!

แสงเจ็ดสียังคงอยู่ในท้องฟ้า ร่างเจ็ดสีดูเหมือนชายหนุ่มด้านล่าง

ความคิดหวังหลินสั่นคลอน ตอนที่เขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในหมอกโลหิต เขาหวาดกลัวไม่น้อยกว่าตอนที่ค้นพบเรื่องของโลกเจ็ดล้านในสำนักสายฟ้ากระจาย เขาหวาดกลัวสิ่งที่คาดเดา!

‘ยกระดับเต๋า…’