1650. สังหารขั้นที่สาม

หากมองทะลุกลิ่นอายแห่งความตายหนาแน่นเข้าไปจะเห็นชายหัวล้านกำลังนั่งอยู่ในส่วนลึกของรอยแยก ชายผู้นี้สวมชุดคลุมสีม่วง บางครั้งอาจได้เห็นใบหน้าของเหล่าวิญญาณโหยหวนโผล่ออกมาจากศีรษะล้าน ส่งเสียงกรีดร้องอย่างเงียบๆ

เพียงแค่เขาสะบัดแขน ฟองน้ำจำนวนสามร้อยจึงพุ่งเข้าหา

ชายหัวล้านลืมตาตื่นขึ้นมาเผยแววตาแสงประหลาด จ้องมองเซียนดินแดนชั้นในจำนวนสามร้อยคนด้วยสายตาโหดเหี้ยม

“ดินแดนชั้นในคือโอกาสที่จะทำให้เผ่านรกของเราเฟื่องฟู! ยิ่งคนตายมากเท่าไหร่ กลิ่นอายแห่งความตายยิ่งรุนแรงและยังเป็นจิตวิญญาณที่มีชีวิตเสียด้วย…หากเป็นดาราจักรโบราณ การสังหารคนมากมายขนาดนี้คงโดนสภาราชัย์ลงโทษเป็นแน่” ชายหัวล้านเผยรอยยิ้มพึงพอใจพลางสะบัดแขนเสื้อให้ฟองน้ำระเบิดทีละฟอง

ฟองน้ำแตกสลายได้ทำให้เซียนสตรีของอัญเชิญนทีกว่าสามร้อยคนต้องเผย กลิ่นอายแห่งความตายออกมา สีหน้าแต่ละคนบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวด หลังจากฟองน้ำเปิดขึ้น ร่างแต่ละคนจึงเริ่มแห้งเหี่ยวช้าๆ

เส้นพลังชีวิตหลายเส้นโผล่ออกมาจากอวัยวะ รวมกันรอบร่างกายเป็นร่างเงาคล้ายวิญญาณดั้งเดิมซึ่งเหมือนกับร่างแต่ละคน

โจวจื่อหงสีหน้าท่าทางบิดเบี้ยว ร่างกายสั่นเทา พลังชีวิตของนางโดนดูดออกจากร่างอย่างรวดเร็วและกลายเป็นเงาคล้ายของนาง เงาพลังชีวิตของโจวจื่อหงและคนอื่นๆ พลันลอยเข้าหาชายหัวล้าน

“นรกกลืนสุข!” ชายหัวล้านร้องคำรามและสะบัดแขน เงาวิญญาณดั้งเดิมกว่าสามร้อยตัวเคลื่อวไหวเข้ามาใกล้เขาเร็วขึ้น

ขณะที่เขาอ้าปากและกำลังจะกลืนกินพวกมันอย่างโหดเหี้ยม เสียงพ่นลมหายใจเย็นเยียบดังออกมาในดาวเคราะห์

เสียงพ่นลมหายใจเสมือนเสียงสายฟ้าดังลั่นและก่อตัวเป็นคลื่นกระแทก ชายหัวล้านสั่นเทา แขนสองข้างที่ยืดออกไปพลันกลายเป็นก้อนเนื้อ เขากระอักโลหิตและถอยร่นด้วยสายตาหวาดหวั่น

ร่างเงาวิญญาณดั้งเดิมกว่าสามร้อยตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา จากนั้นมองไปรอบๆ อย่างงุนงง

“ใครกัน? เซียนขั้นที่สามคนใดถึงมาที่เผ่านรก? ข้าคือ หัวหน้าเผ่านรก ไม่รู้ว่าข้าไปล่วงเกินอะไรผู้อาวุโส ได้โปรด…” ชายหัวล้านหน้าซีดและหวาดกลัว หัวใจเต้นกระดอนและความคิดขาวดพลน

อีกฝ่ายเพียงแค่พ่นลมหายใจก็มากพอให้สองแขนที่กำลังร่ายวิชาต้องแตกสลายได้แล้ว ความคิดของเขาจึงได้รับบาดเจ็บสาหัสไปด้วย พลังงานและโลหิตในร่างกายจึงปั่นป่วน วิญญาณดั้งเดิมแทบแตกดับ

เขาเป็นเซียนขั้นทะลวงสวรรค์ครั้งที่ห้า ดังนั้นจึงรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นเซียน ขั้นที่สามที่ไม่อาจล่วงเกินได้ อย่างไรเขาก็ไม่เข้าใจว่าเขาไปล่วงเกินอะไรถึงได้รับการลงโทษเช่นนี้

เขาไม่ได้คาดเดาว่าเซียนขั้นที่สามผู้นี้ไม่ได้มาจากดาราจักรโบราณแต่มาจากดินแดนชั้นใน เขารู้ว่าเซียนดินแดนชั้นในทั้งหมดรวมตัวกันในดาราจักรทุกชั้นฟ้าเพื่อต่อสู้เป็นครั้งสุดท้าย จึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกนั้นจะมาที่นี่

ขณะที่กำลังตื่นตระหนก ก่อนที่จะทันได้กล่าวจบ ภาพทัศนวิสัยปกคลุมไปด้วยแสงสีขาว เขามองไปที่รอยแยกและเห็นชายหนุ่มผมขาวเดินเข้ามาผ่านกลิ่นอายแห่งความตาย

ชายหนุ่มมีสีหน้ามืดมนและมีศีรษะหลายพันหัวอยู่ด้านหลังกำลังส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน เสียงกรีดร้องเหล่านั้นทำให้ชายหัวล้านถึงกับจิตใจสั่นไหว รูม่านตาหดแคบ มองชายหนุ่มผมขาวและรู้สึกว่าอีกฝ่ายค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตา

“เจ้า…เจ้าคือ…” ความคิดชายหัวล้านถึงกับสั่นคลอน หลังจากแข็งค้างไปชั่วขณะ กลิ่นอายอันคุ้นเคยจากชายหนุ่มได้ทำให้เขาจำเชื่อได้ เมื่อเขาจำได้เชื่อจึงกรีดร้องออกมาโดยไม่อาจควบคุมได้ ร่างกายถอยกรูดไปอย่างรวดเร็ว

“สมาชิกเผ่านรก รีบหนีไปจากดาวดวงนี้ รีบ รีบหนี…”

หวังหลินมีแววตาเย็นเยียบ แขนขวายื่นออกไปใส่ความว่างเปล่า ฝ่ามือมายาขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นมาและพุ่งใส่ชายหัวล้าน

เพียงแค่ชายหัวล้านกำลังเอ่ยปาก แขนข้างหนึ่งจับเข้าใส่เขาและบีบอย่างโหดเหี้ยม ชายหัวล้านกรีดร้องอย่างน่าอนาถ ร่างกายแตกสลาย

อย่างไรก็ตามยังเหลือศีรษะทิ้งไว้พร้อมด้วยวิญญาณและวิญญาณดั้งเดิมผนึกข้างใน ขณะหวังหลินถอนมือกลับไป ศีรษะนั้นจึงเข้าร่วมกับเหล่าศีรษะหลายพันหัวด้านหลัง

ขณะเดียวกันทั่วทั้งดาวเคราะห์ กลิ่นอายของสมาชิกเผ่านรกได้ลอยออกมา แต่ละกลิ่นอายคือคนของเผ่านรกหนึ่งคน พวกเขากำลังสับสนแต่ก็พยายามหนีออกไปจากดาวเคราะห์โดยไม่ลังเล

แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คำสั่งของหัวหน้าเผ่าถือเป็นอาญาสิทธิ์ พวกเขาต้องทำตามคำสั่งนั้น!

หวังหลินหันหน้ากลับมา สายตาเยือกเย็น แขนขวาสะบัดหนึ่งครา สายฟ้าในตาขวาแล่นวาบ ประกายสายฟ้าขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นแบ่งออกเป็นหลายสายหลายทิศทางโดยมีหวังหลินอยู่ตรงจุดศูนย์กลาง

นาทีนี้ประกายแสงสาดกระจายไปทั่วดาวเคราะห์มืดแห่งนี้และเกิดเสียงดังสนั่นคับฟ้า แต่ละเส้นสายดุจมัจจุราชแห่งความตายที่จับจ้องไปยังสมาชิกเผ่านรก ร่ายกายแต่ละคนระเบิดออกและถูกสายฟ้านำศีรษะกลับมา

เสียงกรีดร้องแห่งความตายดังระงมไปทั่วดาวเคราะห์ หวังหลินไม่สนใจและมองเหล่าวิญญาณดั้งเดิมที่สับสนกว่าสามร้อยดวง เขาค่อยๆ สะบัดแขนให้วิญญาณดั้งเดิมกลับคืนสู่ร่างของพวกนาง

หวังหลินก้าวเท้าออกไปเพียงหนึ่งก้าว ประกายสายฟ้าทั้งหมดกลับมาพร้อมกับเหล่าศีรษะที่ไร้ชีวิต ตอนนี้มีศีรษะอยู่ด้านหลังเกือบหมื่นหัว และสายฟ้ากลับคืนสู่ ตาข้างขวา

เพียงชั่วเวลาสั้นๆ ไม่กี่ลมหายใจ เหล่าคนของเผ่านรกทั้งหมดเสียชีวิต ไม่มีใครเหลือรอด!

หวังหลินลอยตัวในอากาศ ยกแขนขวาขึ้นมากดลงบนแผ่นดิน กลิ่นอายแห่งความตายมหาศาลรอบดาวเคราะห์พรั่งพรูดุจทะเลและลอยเข้าหาเขา

ท้ายที่สุดกลิ่นอายแห่งความตายทั้งหมดทั้งมวลจึงควบแน่นในมือขวาของ หวังหลินซึ่งเป็นตัวแทนแห่งความตาย มันกลายเป็นก้อนทรงกลมและหมุนอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลิ่นอายแห่งความตายถูกหวังหลินดึงออกไป ชีวิตจึงกลับคืนสู่ดาวเคราะห์ ฟองน้ำทั้งหมดแตกสลาย ทำให้เซียนดาราจักรอัญเชิญนทีที่อยู่ข้างในได้รับอิสระ อีกครั้ง

หวังหลินถอนสายตาออกมาจากดาวเคราะห์ จากนั้นก้าวเข้าไปในท้องฟ้าพร้อมกับก้อนกลิ่นอายความตายในมือ เขาบดขยี้ก้อนนั้นอย่างโหดเหี้ยม กลิ่นอายแห่งความตายมหึมาพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

“ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ก็อย่าจากไปไหน!” หวังหลินเอ่ยเสียงเย็นเยียบพลางมองไปที่ปลายขอบฟ้าซึ่งมีกลิ่นอายแห่งความตายกำลังทะยานเข้าหา อวกาศเกิดการบิดเบือนและมีชายวัยกลางคนผู้หนึ่งก้าวเดินออกมา

ชายวัยกลางคนสวมชุดคลุมเต๋า สีหน้าท่าทางเคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง สองฝ่ามือสร้างผนึกปรากฏโล่ห์เต่าขึ้นมารอบตัว ก้อนกลิ่นอายแห่งความตายจึงกระแทกใส่กระดองเต่า

เสียงดังสนั่นกึกก้องและเกิดรอยแตกร้าวขึ้นบนโล่ห์ที่กำลังสั่นไหว ทว่ามันไม่ได้แตกออกแต่ถูกผลักดันไปพร้อมกับชายวัยกลางคน

“จ้าวดินแดนปิดผนึกหวังหลิน เจ้าไม่ตาย!” ชายวัยกลางคนถอยร่นพร้อมกับ แววตาตกตะลึง เขาจับจ้องไปที่สัมผัสวิญญาณของหวังหลินแต่ไม่สามารถมองเห็นหวังหลินได้ เมื่อเขาเห็นหวังหลินทำลายเหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกหลายพันคน จึงต้องการถอยหนีทันที แต่ก็ถูกหวังหลินบังคับให้ออกมาจากที่ซ่อนก่อนจะทันได้ถอย

หวังหลินไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ แววตามีจิตสังหารเต็มเปี่ยม เขาเข้าประชิดชายวัยกลางคนในทันทีและตีเข้ากับโล่ห์อย่างรุนแรง

เสียงดังปังและเกิดรอยแตกร้าวมากขึ้นบนโล่ห์ ชายวัยกลางคนหน้าซีด โลหิตไหลออกมาจากมุมปากและถอยหนีด้วยความหวาดกลัว

“เจ้าจงใจล่อข้ามาที่นี่ เจ้าซ่อนระดับบ่มเพาะ!!” พลังอำนาจของฝ่ามือก่อนหน้านี้ได้ทำให้ชายวัยกลางคนสัมผัสกลิ่นอายน่าหวาดกลัวที่ออกมาจากร่างหวังหลินได้ชัดเจน หัวใจเต้นกระดอนรวดเร็ว ความคิดสังหารทั้งหมดหายไปจากความคิด เขาต้องการหนีทันที

แต่ในมือเขาถูกล่อมาที่นี่ หวังหลินคงไม่มอบโอกาสให้เขาหลบหนี หวังหลินพ่นลมหายใจเย็นและยกแขนขึ้นมากระแทกลงไปอีกครั้ง แขนข้างนี้มีแก่นแท้เวรกรรมอยู่ด้วย มันร่อนใส่โล่ห์และทำให้โล่ห์แตกสลายไปตรงๆ กลิ่นอายถูกแยกออกมาจากโล่ห์และชายวัยกลางคน

ชายวัยกลางคนหน้าซีด หลังจากโล่ห์แตกสลายเขาจึงถอยอีกครั้ง ดวงตาเริ่มดุดัน นี่เป็นวิกฤติความเป็นความตายและเขาหวาดกลัวจนถอยหนีไม่ได้ ยามนี้จึงกัดฟันแน่นและเลิกถอยหนี สองแขนสร้างผนึกและชี้ไปที่จุดตรงกลางหน้าผากทำให้ปรากฏรอยแยกขึ้นมา มันคือโลกเพลิงนรกานต์ที่ถูกผสานเข้ากับร่างกาย!

เพียงแค่เขาเปิดโลกเพลิงนรกานต์ หวังหลินชี้แขนขวาออกไปทันที

“หยุด!”

ร่างชายวัยกลางคนหยุดชะงัก หวังหลินเข้าประชิดและตีฝ่ามือใส่ร่างกายของอีกฝ่าย เสียงดังสนั่นกึกก้องในร่างกายและจากนั้นฝ่ามือหวังหลินก็เคลื่อนไปที่หน้าผาก

ปัง!

ชายวัยกลางคนสั่นเทา โลหิตไหลออกมาจากรูขุมขน ดวงตาดิ้นรนและหวาดกลัวพร้อมกับพยายามเป็นอิสระจากวิชายับยั้ง

กระนั้นเบื้องหน้าหวังหลินแล้ว เขาไม่มีโอกาสอันใดอีก หวังหลินกระพริบแววตาเย็นเยียบ เขาทำลายความคิดของอีกฝ่ายและผนึกไว้ด้วยสองฝ่ามือ จากนั้นแขนขวาวาดผ่านลำคอของชายวัยกลางคน

โลหิตสาดกระจายไปพร้อมกับศีรษะที่ถูกตัดขาดจากร่าง ร่างเขาแตกสลายเป็นกองเนื้อ จากนั้นหวังหลินคว้าศีรษะ

“ไม่มีใครที่ระดับต่ำกว่าแก่นแท้ดับสูญจะเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้!” หวังหลินหันตัวกลับมาและพุ่งออกไปในอวกาศพร้อมกับถือศีรษะที่กำลังมีโลหิตไหลย้อย