334. ยกภูเขา

ทั้งสี่คนเหาะเหินข้ามผ่านพื้นที่ส่วนนอกของทะเลปิศาจอย่างช้าๆจนมาถึงสำนักปิศาจรบที่อยู่ใกล้เมืองหนานต้าว

เบื้องหน้าพวกเขาเป็นภูเขายักษ์ลูกหนึ่ง บนยอดภูเขาถูกใครบางคนสลักเป็นรูปเศียรมังกร หากมองจากด้านบนมันราวกับมังกรยักษ์ม้วนตัวรอบภูเขาอย่างงดงาม

ทว่าเจ้ามังกรตอนนี้ดูเละเทะ ไม่เพียงแต่มีหลายส่วนที่ขาดหายไปแต่เศียรมังกรยังถูกแบ่งออกเป็นครึ่งซีก

ลี่มู่หวานมองดูมังกรจากระยะไกลและครุ่นคิดอย่างเงียบๆ

หวังหลินลอบถอนหายใจ ตอนที่เขาตรวจสอบพื้นที่คราวก่อนกลับพบว่าสำนักปิศาจรบไม่เหลืออยู่แล้ว ไม่มีเซียนคนใดหลงเหลืออยู่แต่กลับเต็มไปด้วยอสูรระดับต่ำแทน

ลี่มู่หวานกระซิบ “หวังหลิน ท่านยังจำตอนที่พาข้ามาที่นี่ได้ไหม?”

หวังหลินพยักหน้า “กาลเวลาผ่านไป ผู้คนก็เปลี่ยนไป”

ลี่มู่หวานหันหน้าไปทางถ้ำที่พวกเขาเคยใช้อาศัย “ข้าสงสัยว่าถ้ำเมื่อตอนนั้นยังคงอยู่ดีหรือไม่”

หวังหลินยิ้มบางและรวบแขนรอบเอวลี่มู่หวาน ทั้งคู่หายไปในลำแสงทันที ลิ่วเฟยและเที่ยหยานรีบติดตามพวกเขาไปพร้อมกระจายสัมผัสวิญญาณออกมาเนื่องจากที่นี่คือทะเลปิศาจ ไม่ใช่แคว้นซู

ห่างไกลจากหวังหลินและลี่มู่หวานนัก ลิ่วเฟยถอนหายใจ “ดูเหมือนข่าวลือว่าผู้อาวุโสลี่ได้อาศัยอยู่ในทะเลปิศาจช่วงเวลาหนึ่งนับว่าเป็นเรื่องจริง”

เที่ยหยานตอบกลับ “อาจเป็นเพราะนี่คือหนทางที่ท่านจ้าวสำนักและผู้อาวุโสลี่พบกัน น้องลิ่วดูเหมือนระดับฝึกฝนของเจ้าเพิ่มพูนขึ้นเล็กน้อย”

ลิ่วเฟยยิ้มแย้ม “ข้าเพียงได้เข้าใกล้เจดีย์ได้แค่หนึ่งพันฟุต มันยังห่างไกลนัก”

เที่ยหยานเงียบเสียง เขาเข้าไปใกล้ได้เพียงห้าร้อยฟุต เขาตัดสินใจว่าหลังกลับไปจะฝึกฝนให้หนักขึ้น

หวังหลินเหาะเหินด้วยความเร็วเหนือเสียงพร้อมกับอุ้มลี่มู่หวานไปด้วย คลื่นเสียงระเบิดดังขึ้นเป็นทางผ่านยาวทำให้เหล่าเซียนที่ได้ยินทั้งหมดต่างตกใจ

หลังจากนั้นไม่นานหวังหลินและลี่มู่หวานก็มาถึงจุดที่ถ้ำอยู่

ทว่าถ้ำที่มีภูเขาตั้งอยู่ได้ภายไปเรียบร้อยแล้ว

“วันเวลาผ่านไป ผู้คนก็เปลี่ยนไป” สายตาลี่มู่หวานหมองลง

“เพียงแค่ไม่กี่ร้อยปีค่ายกลมังกรก็ถูกทำลาย ถ้ำหายไป ความทรงจำในอดีตจางหายไปตามกาลเวลา…” รัศมีแห่งความตายที่ล้อมรอบลี่มู่หวานพลันรุนแรงขึ้น นางกัดริมฝีปากเล็กน้อยและเอ่ยออกมา “ข้าไม่ต้องการไปฮัวเฝินอีกต่อไป หลังเราซื้อตำราเม็ดยาแล้วก็กลับบ้านเรากันเถอะ”

ลิ่วเฟยและเที่ยหยานยืนขึ้นเบื้องหลังพวกเขา ทั้งคู่ลอบถอนหายใจและเงียบเสียงกริบ

หวังหลินจ้องลี่มู่หวานและกระซิบ “ถ้ำไม่ได้หายไปไหน!”

เช่นนั้นเขาโบกสะบัดแขนขวาและพลังอำนาจของเซียนขั้นตัดวิญญาณกระจายออกมา เสียงฟ้าดังลั่นกึกก้องและพื้นดินเริ่มเปิดรอยแตกร้าว

หลังจากนั้นไม่นานพลังรุนแรงสายหนึ่งพุ่งขึ้นจากใต้ดินทำให้เกิดรอยร้าวมากยิ่งขึ้น ทรงกลมหนึ่งปรากฎบนพื้นดินและเติบโตขยายขนาดใหญ่ขึ้นและใหญ่ขึ้น

ในพริบตาเกิดเป็นภูเขาอย่างรวดเร็ว

ภูเขาแห่งนี้ดูเหมือนเดิมกับที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่ด้วยกันเมื่อครานั้น

การสร้างภูเขาแห่งนี้ทำให้พื้นดินสั่นไหวอย่างรุนแรง ทุกคนภายในรัศมีหนึ่งหมื่นลี้ต่างรู้สึกแรงสั่นไหวนี้ได้ทำให้เซียนทุกคนตื่นตัว เซียนทรงพลังบางคนป่าวประกาศถึงจุดศูนย์กลางของแรงสั่นสะเทือนนี้

เหล่าเซียนค่อยๆมาถึงมากขึ้นและมาขึ้นเพียงแต่ไม่กล้าเข้าไปใกล้กว่านี้ พวกเขาจ้องมองห่างออกไปหนึ่งหมื่นฟุตด้วยความหวาดกลัว

หวังหลินชี้ไปที่ภูเขาและถ้ำแห่งหนึ่งปรากฎขึ้นในใจกลาง หลังถูกหวังหลินจัดการเล็กน้อยตัวถ้ำจึงเหมือนเดิมอย่างเมื่อก่อนไม่ผิดเพี้ยน

“หวานเอ๋อ ถ้ำไม่ได้หายไปไหน!” หวังหลินหันกลับมาและมองลี่มู่หวาน

นางจดจ้องถ้ำและเผยรอยยิ้ม รอยยิ้มนี้ทำให้รัศมีความตายรอบตัวนางถอยกลับเล็กน้อย

ข้างในถ้ำ ลี่มู่หวานอยู่ที่นี่ราวกับหญิงสาวเยาว์วัยตัวน้อยผู้ร่าเริง นางมักจะเกาะหวังหลินบ่อยๆและพูดคุยเรื่องที่ผ่านมา

ลี่มู่หวานหัวเราะ “ตอนนั้นข้ารอท่านมาสามปี ข้าไม่คิดว่าจะมีกลุ่มคนไล่ล่ามาด้วยตอนที่ท่านกลับมา”

“รวมไปถึงตอนนั้นเมื่อท่านมาถึงกลับนำมังกรมาด้วย นั่นมังกร! ข้าอยากจะถามมาตลอดว่าท่านไปได้มายังไง แต่เมื่อท่านเย็นชาใส่ข้าก็กลัวจนไม่กล้าถามเลย” ลี่มู่หวานมองหวังหลินอย่างละเมียดละไม

หวังหลินลูบจมูกตัวเอง เขายิ้มเงียบๆ

หลังจากพักในถ้ำอยู่สามวัน ลี่มู่หวานจากมาโดยไม่เต็มใจ หวังหลินนำลี่มู่หวานและผู้ติดตามเหาะเหินเข้าหาเมืองปิศาจนอกรีต

การเดินทางไปทะเลปิศาจครั้งนี้ทำให้หวังหลินมีความสุข รัศมีแห่งความตายบนร่างลี่มู่หวานลดลงอย่างแน่นอน

ด้วยการให้ค่ายกลเคลื่อนย้ายโบราณ​พวกเขาปรากฎตัวเบื้องหน้าเมืองปิศาจนอกรีตหลังจากการเดินทางวันที่แปด

เมื่อจ่ายค่าเข้าเมืองด้วยหินวิญญาณไม่กี่ก้อน ลิ่วเฟยจึงค้นหาโรงเตี๊ยมสำหรับสี่คน

เที่ยหยานเดินทางท่องเที่ยวผ่านทะเลปิศาจตอนที่เขายังเยาว์วัยดังนั้นจึงมีประสบการณ์มากกว่าลิ่วเฟย หวังหลินสั่งการให้เที่ยหยานไปที่ศาลาหลอมสมบัติและเขากลับมาพร้อมกับคำเชิญชวน

“ท่านจ้าวสำนัก การประมูลจะเริ่มในอีกเจ็ดวัน นี่คือคำเชิญชวน” เที่ยหยานยื่นคำเชิญให้กับหวังหลินด้วยความเคารพ

หวังหลินและลี่มู่หวานสำรวจเมืองมารนอกรีตตลอดเจ็ดวันนี้ ลี่มู่หวานรู้สึกมีความสุขมาก ความจริงนอกจากวันที่ปราศจากความกังวลตอนที่ยังอยู่สำนักลั่วเหอ นี่คือช่วงที่นางมีความสุขมากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา

หลังเจ็ดวันผ่านไปการประมูลที่เกิดขึ้นทุกสิบปีโดยอาศรมหลอมสมบัติก็ได้เริ่มต้นขึ้น

ข้างในอาศรมขนาดใหญ่ที่สุดในเมืองแห่งนี้มีทั้งหมดสามชั้นซึ่งมีเซียนนับไม่ถ้วนนั่งอยู่ในชั้นแรก

เมื่อกลุ่มของหวังหลินมาถึง ศิษย์ขั้นพื้นฐานลมปราณของอาศรมหลอมสมบัติจำนวนสองคนได้อนุมัติคำเชิญชวนและนำทางพวกเขาเข้าสู่ข้างในโถงใหญ่

ชายวัยกลางคนที่ขายตำรับยาให้กับหวังหลินก็อยู่ในห้องโถงใหญ่แห่งนี้ด้วยเช่นกัน เขาพูดคุยกับเซียนที่คุ้นเคยด้วยแต่ใบหน้าเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเมื่อสังเกตหวังหลินได้ เขารีบเอ่ยอำลาสหายของตัวเองและเดินเข้ามาหาหวังหลิน พลันหยุดลงเบื้องหน้าหวังหลินสามฟุต โค้งคำนับและเอ่ยอย่างเคารพ “ข้าเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านผู้อาวุโสมาที่นี่ ท่านอาวุโสที่นี่ยุ่งยากวุ่นวายนัก เราไปชั้นสามกันเถอะ”

เหล่าเซียนรอบด้านที่รู้จักชายวัยกลางคนต่างตกใจ คนผู้นี้มีตำแหน่งสูงมากในอาศรมหลอมสมบัติและมีอนาคตอันสดใสรอเขาอยู่ เขาแทบไม่เคยคุยกับใครเช่นนี้มาก่อนซึ่งทำให้หาได้ยากยิ่ง สายตาทุกคนหันไปมองหวังหลินทันที

ทุกคนต่างตกใจเมื่อตรวจสอบหวังหลิน

ในสายตาพวกเขาหวังหลินดูราวกับคนธรรมดาที่ไม่มีพลังปราณใดเลยแต่เป็นไปได้อย่างไรที่คนธรรมดาจะมาที่นี่ได้?

สำหรับลี่มู่หวานที่อยู่ถัดจากหวังหลิน นางเป็นเซียนขั้นแกนลมปราณระดับปลายที่มีร่างกายอ่อนแอ

สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงยิ่งก็คือลิ่วเฟยและเที่ยหยาง!

สองเซียนขั้นวิญญาณแรกกำเนิดระดับปลาย!

แม้กระทั่งในทะเลปิศาจ เซียนขั้นวิญญาณแรกกำเนิดระดับปลายนับเป็นคนหาตัวจับยาก ในห้องโถงใหญ่ตอนนี้มีน้อยกว่าห้าคนที่บรรลุระดับฝึกตนเช่นนี้

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในทะเลปิศาจ คนพวกนี้สามารถทำให้เกิดแผ่นดินไหวได้ทันทีเพียงแค่กระทืบพื้นดิน

การปรากฎตัวของทั้งสองคนเดิมทีแล้วจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่จากตำแหน่งที่พวกเขายืนดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นข้ารับใช้ของคนธรรมดาคนนั้น ทุกคนจะไม่ตกใจกับเรื่องนี้ได้อย่างไร?

เพิ่มท่าทีเคารพของชายวัยกลางคนนั้นเข้าไปด้วย สถานะของคนผู้นี้พุ่งสูงขึ้นในใจคนทุกคน

ภายใต้การชี้แนะอย่างละเอียดของชายวัยกลางคน กลุ่มของหวังหลินจึงได้ขึ้นไปชั้นสาม พื้นที่ชั้นสามมีเพียงสามห้องเท่านั้นและแต่ละห้องหรูหราอย่างมาก สองห้องนั้นจับจองไว้อยู่แล้วดังนั้นกลุ่มของหวังหลินจึงเข้าห้องทางขวา

ชายวัยกลางคนมาพร้อมกับกลุ่มของหวังหลินเพียงชั่วครู่แต่หลังจากเห็นร่องรอยความใจร้อนบนใบหน้าของหวังหลินได้เขาจึงรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินออกมาจากห้อง แผ่นหลังเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาพลันสูดหายใจลึกและจากไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่หวังหลินออกจากอาศรมหลอมสมบัติในวันนั้น เขาถามชายชราเกี่ยวกับหวังหลิน ชายชราผู้นั้นเป็นเซียนขั้นวิญญาณแรกกำเนิดระดับปลายแต่เขายืนก้มตัวด้วยความอ่อนน้อมเพียงแค่หวังหลินมองมาครั้งเดียว เซียนคนนั้นต้องมีระดับขั้นตัดวิญญาณในตำนาน ชายวัยกลางคนไม่สามารถคิดเหตุผลอื่นได้ที่ชายชราก้มตัวเช่นนั้น

เหล่าเซียนขั้นตัดวิญญาณเป็นตัวตนที่ไม่มีใครกล้าตอแยในทะเลปิศาจ

เหตุผลที่อาศรมหลอมสมบัติสามารถฝังรากและเติบโตในทะเลปิศาจได้เป็นเพราะพวกเขามีเซียนขั้นตัดวิญญาณคนหนึ่ง

ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำไมเมื่อเขาเห็นหวังหลินในวันนี้จึงสุภาพอ่อนน้อมเพราะสถานะของเขาไม่มีค่าเลยเบื้องหน้าคนเช่นนี้

เขารีบลงมาข้างล่างและหยุดลงข้างนอกห้องหนึ่งบนชั้นที่สอง พลันเอ่ยน้ำเสียงต่ำ “ศิษย์ซิ่วลั่วมีข้อความด่วนส่งให้ท่านบรรพชน”

น้ำเสียงอิสตรีและมีเสน่ห์ดังออกมาจากข้างในห้อง “เข้ามาข้างใน!”

ชายวัยกลางคนสูดหายใจลึกและรีบเข้าไปข้างใน

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ชายวัยกลางคนจึงเดินออกมา ใบหน้าท่าทางกลับเป็นปกติและเดินลงชั้นล่างเพื่อพูดคุยกับเหล่าเซียนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันอีกครั้ง ผู้คนทั้งหมดนั้นต่างพยายามได้ข้อมูลเกี่ยวกับหวังหลินแต่ชายวัยกลางคนเพียงแค่หลบเลี่ยงคำถาม

ณ ตอนนี้ห่างจากเมืองปิศาจนอกรีตออกไปหมื่นลี้ ในถ้ำใต้ผินดินมีชายชราผู้หนึ่งนั่งอยู่ เขากำลังยุ่งกับการฝึกตนแต่กลับลืมตาขึ้นกระทันหันและชี้ไปที่อากาศ ภาพหนึ่งเกิดขึ้นเบื้องหน้าและหญิงสาวสุดวยปรากฎในภาพนั้น

นางผู้นี้สวยสดงดงามอย่างมาก รูปร่างอันน่ารักเย้ายวนใจและสายตาอันทรงเสน่ห์

นางพูดบางอย่างขึ้นก่อนจะกล่าวอำลาและหายตัวไป

“เซียนขั้นตัดวิญญาณน่าสงสัยงั้นหรือ?” แววตาชายชราสว่างขึ้นและจากนั้นหายตัวไปทันที

คนผู้นี้เป็นคนที่หวังหลินพบเจอตอนที่เขามีระดับเพียงขั้นแกนลมปราณและยังเป็นคนเดียวกันกับที่เขาเจอตอนที่มาพื้นที่ดาราล่มสลายในครั้งที่สอง เขาเป็นเซียนที่มาพร้อมกับเต่าตัวนั้น