583. ฉวี่ลี่กั๋ว 1
สายลมพัดเบาๆผ่านลานประลองพัดพาเอาฝุ่นผงออกไป เสื้อผ้าสะบัดพือในสายลม ผ้าคลุมสีขาวของหวังหลินลอยสะบัดขึ้นทำให้เขาดูสง่ายิ่งไปอีก
เมื่อยืนอยู่กลางลานประลอง หวังหลินมองขึ้นไปบนฟ้าด้วยท่าทางสงบนิ่งอย่างสมบุณณ์ ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างเบื้องหน้าเขาไม่สำคัญอะไรและเพียงปล่อยให้ผ่านไป
เสียงการพูดคุยเบาๆดังออกมาจากผู้คนที่กำลังเฝ้าดูหวังหลินก้าวเดินไปบนลานประลอง
“โม่ลี่ไฮ่ไม่ออกมาและแม้เขาจะเป็นผู้ช่วยของโม่ลี่ไฮ่มันคงยากมากที่จะเอาชนะจนจบการแข่งขัน”
“คนคนนี้หยิ่งยะโสนัก แต่เขากลับไม่กล้ารับคำท้าของแม่ทัพฉีเจี้ยน ช่างน่าขัน!”
“สำหรับคนนอกดินแดนวิญญาณปิศาจ ดีที่สุดคือไม่หยิ่งยโสเกินไปไม่เช่นนั้นจะเหลือแต่เส้นทางแห่งความตายให้เท่านั้น ดูเหมือนว่าคนผู้นี้ยังไม่เข้าใจที่นี่ดีพอ!”
ขณะที่ผู้คนถกเถียงกัน รองผู้บัญชาการสูงสุดซวนที่นั่งอยู่ฝั่งเหนือพ่นลมหายใจเบาๆออกมา มีอีกคนนั่งอยู่ด้านหลังเขา ชายคนนี้อายุกลางคน สวมชุเกราะสีฟ้า ภาพลักษณ์ของเขาดูธรรมดามากแต่กลับปลดปล่อยสัมผัสแห่งอำนาจ
หลังจากคนผู้นี้ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจของรองผู้บัญชาการซวน เขาหันศีรษะกลับมาถามขึ้น “รองผู้บัญชาการซวน ท่านรู้จักเขาหรือ?”
รองผู้บัญชาการซวนหม่นหมองพลางส่ายศีรษะ “ข้าไม่รู้จักเขา” เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อ “แต่เขาสามารถติดหนึ่งในสามได้แน่นอน อาจกระทั่งอันดับหนึ่งได้ไม่ยาก!”
ชายวัยกลางตกตะลึงก่อนจะหันศีรษะมาสำรวจหวังหลินอย่างละเอียดและกล่าวขึ้น “ระดับบ่มเพาะของเขาเป็นเพียงเซียนขั้นแปลงวิญญาณระดับปลายสูงสุดเท่านั้น ข้ากลัวว่ามันไม่ง่ายที่เขาจะขึ้นมาอยู่ตำแหน่งที่หนึ่ง!”
รองผู้บัญชาการซวนพ่นลมหายใจเย็นเฉียบและกล่าวออกมา “ท่านรองหวงเซ่อ เรามาเดิมพันกันดีไหม? หากคนผู้นั้นไม่ได้ที่หนึ่ง ข้าจะยกธงนิมิตสวรรค์ของข้าให้เลย แต่หากเขาได้ที่หนึ่งท่านจะต้องยกเม็ดยาซวนซวนให้ข้า!”
ชายกลางคนผู้นั้นหัวเราะ “ตกลง! ข้าอยากจะเห็นเสียจริงว่าคนคนนี้พิเศษเช่นไรถึงทำให้ท่านรองซวนมั่นใจเสียขนาดนี้”
รองผู้บัญชาการซวนเหยียดยิ้มและคิดกับตัวเอง ‘ถ้าหากท่านถูกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ท่านก็คงมั่นใจเหมือนกัน!’
ณ ตอนนี้มีคนผู้หนึ่งเดินออกมาท่ามกลางแม่ทัพปิศาจอย่างรวดเร็ว เขาสวมชุดเกราะสีพื้นและแม้จะดูคล้ายไม่เคลื่อนไหวแต่กลับปรากฏตัวห่างจากหวังหลินหนึ่งพันฟุต
“ข้าหวังว่าสหายจะเป็นคนมีมารยาทและไม่สู้กับข้าเพียงเพื่อตำแหน่ง!” เสียงหัวเราะของเขาดังเต็มไปทั่วบรรยากาศ เขาภูมิใจอย่างมากและเสียงหัวเราะนั้นเผยความมั่นใจ
“แม่ทัพปิศาจโอวตี้ ข้าน่าจะเดาได้ว่าเขาจะปรากฏตัวในการประลองนี้!”
“คนผู้นี้ถือได้ว่าอยู่ในระดับกลางๆของเหล่าแม่ทัพปิศาจเท่านั้น แต่เขากำลังหาประโยชน์จากสถานการณ์ แม้เขาจะน่าละอายเล็กน้อยแต่นั่นเป็นโอกาสที่ดีเยี่ยม!”
“ตราบใดที่เขาชนะการต่อสู้กับเซียนคนนี้ นั่นหมายความว่าเขาเอาชนะโม่ลี่ไฮ่ไปด้วย เมื่อโม่ลี่ไฮ่ไม่สามารถสู้ได้ เขาเพียงใช้การต่อสู้ครั้งเดียวเพื่อผ่านรอบแรก ไม่สงสัยเลยว่าเขากำลังเอ่ยถึงมารยาทแบบนั้น!”
แม่ทัพปิศาจโอวตี้คำนับฝ่ามือให้ทุกคน จากนั้นมองหวังหลินและเอ่ยยิ้ม “จงยอมจำนนเสียตั้งแต่ตอนที่เจ้ายังมีชีวิต ไม่เช่นนั้นแล้วถึงแม้เราจะสู้กัน ข้ายังมีผู้ช่วย!”
หลังกล่าวเช่นนั้น แม่ทัพปิศาจหลายคนเผยสีหน้ากำลังเฝ้าดูโชว์การแสดง ทว่าแม่ทัพปิศาจน้อยคนที่มีใบหน้าต่างกันออกไปและโม่เฟยเป็นหนึ่งในนั้น
โม่เฟยยืนมองหวังหลินที่มีสายตาเย็นชาด้วยใบหน้าสงบนิ่ง
หวังหลินถอนสายตาจากการมองท้องฟ้า เขาชะเลืองมองโอวตี้ก่อนจะส่ายศีรษะ “เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้สำหรับข้า!”
โอวตี้ตกตะลึงก่อนจะหัวเราะบ้าคลั่ง จากนั้นกระโดดมาข้างหน้าและหัวเราะอีก “เจ้าคนโอหัง ให้ข้าดูว่าเจ้ามีคุณสมบัติให้หยิ่งยโสแค่ไหน!”
หลังกล่าวเช่นนั้นเขาพลันก้าวเข้ามาและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ในจังหวะที่เขาหายไป สีหน้าหวังหลินไม่เปลี่ยนไปเลยและไม่แปลกใจเลยสักเล็กน้อย เท้าขวายกขึ้นและก้าวมาข้างหน้า
พื้นดินสั่นไหวรุนแรง!
คลื่นผันผวนกระจายออกมาโดยมีฝ่าเท้าหวังหลินเป็นจุดศูนย์กลาง ปราณสวรรค์บ้าคลั่งจำนวนมากประจายออกมาพร้อมกับคลื่นกระแทกนี้
จังหวะนี้เองราวกับพื้นดินที่หวังหลินก้าวเข้าไปคือลาวาจากขุมนรก ด้วยการก้าวนั้นพื้นดินแตกกระจายและก่อเกิดลาวาพุ่งขึ้นบนฟ้านับไม่ถ้วน เสาลาวาดุจกระบี่แดงที่กำลังแทงทะลุยอดฟ้า
โอวตี้ถูกบังคับให้ออกมาจากพื้นห่างจากหวังหลินเพียงห้าสิบฟุต ใบหน้าไม่เชื่อสายตาตนเอง นี่คือวิชาหลบหนีปฐพีที่ถูกใช้ร่วมกับอสูรปิศาจเชื่อมชีวิต ดังนั้นแม้ว่าศัตรูจะมีวิชาทำลายพื้นดินก็ไม่ควรบังคับเขาให้ออกมาง่ายๆแบบนี้ ความจริงแล้วเขาควรจะเปลี่ยนแผนและโจมตีจากด้านข้างหวังหลินตอนที่ใช้วิชานั้น
รวมไปถึงส่วนสำคัญที่สุดก็คือสนามการประลองขนาดหมื่นฟุตแห่งนี้เต็มไปด้วยกฏเกณฑ์นับไม่ถ้วน ดังนั้นหากต้องการทำให้พื้นดินแตกสลาย มันต้องใช้แรงจากข้างนอกมากกว่าสิบเท่า! ขณะที่เขากำลังใช้วิชาหลบหนีปฐพีนั้นเขากระทั่งเคลื่อนตัวอย่างระมัดระวัง ตอนที่ฉีเจี้ยนกำลังประลองเขาก็ศึกษาหนทางที่ดีที่สุดอีก
แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาให้คิดเลย ขณะที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศ สายตาหวังหลินดุจกระบี่คมกริบแทงเข้าหาเขาตรงๆ เมื่อเขาเห็นสายตานั้น หนังศีรษะพลันด้านชาและเกิดความรู้สึกแย่สุดขีดในใจ!
เขาไม่ลังเลที่จะรีบถอยตัวกลับแม้แต่น้อยและรีบยื่นมือขวาเข้าแตะหน้าผาก ขณะนั้นหวังหลินก้าวเข้ามาและปรากฏตัวเบื้องหน้าเขาทันที ฝ่ามือปกคลุมด้วยสัญลักษณ์สีเทาพร้อมกับคว้าแขนโอวตี้เอาไว้
ท่าทางโอวตี้เปลี่ยนไปมหาศาล มือหวังหลินราวกับด้ามเหล็กอันร้อนระอุ เขาพยามหลุดให้เป็นอิสระแต่ก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าไม่อาจทำได้! หลังจากคำรามเสียงต่ำจึงกัดลิ้นตัวเองและพ่นกระบี่โลหิตใส่หวังหลิน!
ขณะที่กระบี่โลหิตปรากฏตัว มันปลดปล่อยคลื่นพลังปราณปิศาจและเปลี่ยนเป็นเต่ามังกร เจ้าเต่ามังกรร้องคำรามและพยายามกลืนกินหวังหลิน
สายตาหวังหลินยังคงสงบนิ่ง ก่อนที่กระบี่โลหิตจะได้เข้ามาใกล้ มันเผชิญกับผนึกแห่งชีวิตอีกหลายชั้น เมื่อมันผ่านผนึกแปดร้อยกว่าชั้น กระบี่โลหิตสูญเสียพลังทั้งหมดของมันซึ่งในเวลาเดียวกันปราณสวรรค์ของหวังหลินก็เจาะเข้าไปในแขนโอวตี้ได้ ปราณสวรรค์พุ่งพล่านในร่างกายโอวตี้และทำลายเส้นชีพจรทั้งหมดระหว่างทาง
“หยุดซะ!” ขณะนั้นชายเกราะทองผู้รับผิดชอบการประลองของแม่ทัพปิศาจพลันลืมตาขึ้นและเผยสายตาเยือกเย็น
ดวงตาหวังหลินส่องสว่าง ไม่เพียงแต่เขาไม่หยุดแต่ส่งปราณสวรรค์ออกไปทำลายเส้นชีพจรอีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก จากนั้นจึงปล่อยตัว ร่างโอวตี้ถูกโยนออกไปไกลไร้เรี่ยวแรง
ขณะที่โอวตี้ถูกโยนไปกลางอากาศ พลันเกิดเสียงระเบิดออกมาจากร่างกายเขาพร้อมกับหมอกโลหิตจำนวนมากปะทุออกมา เจ็บปวด เจ็บปวดมหาศาล! นี่เป็นความรู้สึกเจ็บปวดเท่านั้น! ปราณปิศาจในร่างเขากำลังต่อต้านปราณสวรรค์อย่างบ้าคลั่ง กระบวนการที่พลังงานสองสายกำลังต่อสู้กันทำให้เขารู้สึกกำลังผ่านขุมนรก!
รองผู้บัญชาการซวนสูดหายใจอันหนาวเหน็บ ฉากนี้นึกถึงตอนที่เขาสู้กับหวังหลิน ราวกับเห็นโอวตี้เป็นตัวเองเมื่อตอนนั้น
“เจ้ากล้าดีอย่างไร!” ชายเกราะทองยื่นมือเข้าไปบนท้องฟ้าและแสงสีทองจากดวงอาทิตย์รวบรวมในฝ่ามืออย่างรวดเร็ว แสงอาทิตย์ควบแน่นกลายเป็นหอกสีทองและขณะนั้นมันราวกับเขากำลังถือดวงอาทิตย์ไว้ในแขน แล้วโยนมันใส่หวังหลิน!
หวังหลินไม่แม้แต่จะมองหอกสีทอง เขาก้าวเท้าและร่างหายไป คว้าโอวตี้ที่ลอยอยู่กลางอากาศอีกครั้งและกระตุกร่างเขาอย่างรุนแรง!
โอวตี้รู้สึกเหมือนโดนพลังรุนแรงสายหนึ่งเข้าปะทะพร้อมกับพลังนั้นเข้าผ่านร่างกายผ่านมือขวาและเกิดเสียงแตกร้าวอีกหนึ่งชุด!
กระดูกทั้งหมดแยกออกจากเลือดเนื้อก่อนที่มันจะแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ความเจ็บปวดจากทั้งร่างตอนนี้มากกว่าตอนที่เขาถูกทำลายเส้นชีพจรอีกหลายเท่า
หวังหลินปล่อยแขนและโอวตี้ฟุบลงกับพื้นจนฟุ่งคละคลุ้ง โอวตี้ไม่มีอนาคตอีกแล้วแต่เขาไม่ได้ตาย
หลังทำเช่นนี้หวังหลินหันกลับมาทันที ฝ่ามือสร้างผนึกขึ้น ผนึกแห่งชีวิตเริ่มรวบกันที่แขนขวาซึ่งเป็นจังหะเดียวกับที่หอกสีทองเข้ามาใกล้
พลังของหอกเล่มนี้น่าตื่นตะลึงถึงขีดสุดราวกับสามารถแทงทะลุสรวงสวรรค์ได้ ขณะที่มันถูกส่งออกมาหวังหลินรู้สึกว่ามันล๊อคตัวเขาเอาไว้แล้ว เมื่อมันเข้ามาใกล้ดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้นเหมือนตอนที่เขากำลังคาดการณ์กฎเกณฑ์ หวังหลินใช้ฝ่ามือเข้าปะทะกับหอกด้วยใบหน้ามุ่งมั่น!
ฝ่ามือนี้ทำให้หอกเกิดเสียงหึ่ง จากนั้นส่งฝ่ามือีกข้างเข้าปะทะ ฝ่ามือทั้งคู่กระแทกด้วยตำแหน่งที่แตกต่างกันและจากนั้นขยับร่างทำให้หอกผ่านเขาไป
หวังหลินถอนฝ่ามือขวามองที่ชายเกราะทองด้วยสายตาเย็นชา “นี่มันหมายความว่าอะไร? ท่านมีเจตนาจะทำลายกฏใช่ไหม!?” แม้หวังหลินจะกล่าวด้วยท่าทีสงบนิ่งแต่เขาตื่นตัวถึงขีดสุด หอกสีทองเล่มนั้นทรงพลังอย่างมาก!
ชายเกราะทองมองหวังหลินด้วยสายตาสื่อความหมายก่อนจะบิดมือขวา หอกที่ผ่านหวังหลินไปสั่นสะท้านพร้อมกับแตกสลายกลายเป็นจุดแสงอาทิตย์และเลือนหายไป
ชั่วขณะนั้นรอบด้านต่างเงียบสนิท ทุกคนมองฉากเหตุการณ์ที่น่าเหลือเชื่อนี้ด้วยความตกตะลึงถึงขีดสุด! ทุกคนที่นี่ไม่เชื่อว่าแม่ทัพปิศาจจะถูกคนนอกเอาชนะแบบนี้ แม้ว่าเขาไม่ได้ตายแต่เส้นชีพจรและกระดูกทั้งหมดแตกละเอียด นี่มันเหมือนคนไร้ค่าไปแล้ว!
ไม่มีทางที่จักรพรรดิปิศาจยอมยกเม็ดยาปิศาจฟ้าอันล้ำค่าให้ เพราะแม้แต่หัวหน้าผู้บัญชาการสูงสุดยังต้องใช้ประโยชน์มากมายเพื่อได้มาสักเม็ดนึง แล้วโอวตี้ที่เป็นแม่ทัพปิศาจธรรมดาจะได้เม็ดยานี้หรือ?
หากโอวตี้พ่ายแพ้หลังการต่อสู้อันรุนแรง หลายคนคงยอมรับเรื่องนี้ แต่การต่อสู้นี้ถูกตัดสินในพริบตา
ขณะที่ความภาคภูมิใจของผู้คนแห่งดินแดนวิญญาณปิศาจได้แตกสลาย ต้องกล่าวว่ามีน้อยครั้งนักที่แม่ทัพปิศาจจะแพ่แพ้ในสภาพเช่นนี้
สำหรับการพ่ายแพ้ด้วยคนต่างถิ่นแล้ว นี่เป็นครั้งแรก!
สายตาประหลาดใจหลายคู่ต่างเต็มไปด้วยจิตสังหารรวบรวมไปที่หวังหลิน
เสียงลมหายใจหนักออกมาจากแม่ทัพปิศาจที่อยู่ด้านข้างสนามประลอง สายตาแต่ละคนที่มองหวังหลินได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง!