811. ปีกผีเสื้อ 2

อสูรหมอกตัวหนึ่งเปลี่ยนร่างเป็นวิหกห้ากรงเล็บพุ่งเข้าใส่สมาชิกเผ่าคนหนึ่ง มันดึงตัวสมาชิกเผ่าคนนั้นขึ้นสู่อากาศและกรีดร้องแทงใส่ร่างอย่างโหดเหี้ยม สมาชิกเผ่าร่างระเบิดกลายเป็นหมอกโลหิตและถูกอสูรตัวนั้นดูดซับ

แม้แต่ตอนตายก็ยังไม่อาจต่อต้านได้เลย ถึงจะมีสายตาดิ้นรนแต่กลับอ่อนแอเกินไป

อีกด้านหนึ่งอสูรหมอกตัวอื่นเข้าไปใกล้สมาชิกเผ่าและกลืนกินทีละคน พื้นที่บริเวณถูกล้อมรอบด้วยกลิ่นคาวเลือดทันที พรั่งพร้อมไปด้วยกลิ่นอายโศกเศร้าและช่วยอะไรไม่ได้

สมาชิกเผ่าทุกคนตายลงโดยไม่อาจต่อต้านอะไรได้ ความโศกเศร้าในแววตาแต่ละคนยิ่งรุนแรงมาก ขณะที่แต่ละคนตาย พวกเขาก็เกิดความเข้าใจอยู่ลึกๆ

‘บางที นี่คือภารกิจของเผ่าพันธุ์เรา…’

ต้าซานคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยเข่าที่พังเสียหาย เขาดิ้นรนเงยศีรษะขึ้นมามองความตายของเผ่าพันธุ์ตัวเอง เสียงร้องคำรามดุจอสูรดังออกมาจากลำคอ โลหิตปูดโปนขึ้นบนใบหน้าพยายามต่อต้านประทับตราทาสที่กลายเป็นสัญชาตญาณของเผ่าพันธุ์

ส่วนชายชุดฟ้าเฝ้ามองดูเรื่องทั้งหมดด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

บรรพชนของเผ่าร่างกายสั่นสะท้าน สายชมกรรโชกพัดผ่านพาเอาเด็กหนุ่มด้านหลังเขาโยนขึ้นกลางอากาศและถูกอสูรหมอกกลืนกิน

ชายชราเงยศีรษะชึ้นมาพร้อมกับหยดโลหิตอุ่นๆตกลมาบนใบหน้าและไหลลงสู่แก้ม สายตาเผยสัมผัสความขุ่นเคือง

เขาพึมพำ “ทำไม…ทำไมกัน…”

ชั่วขณะนั้นอสูรหมอกตัวหนึ่งพุ่งข้ามมาลากชายชราขึ้นสู่อากาศ พลังสายหนึ่งโผล่ออกมาจากส่วนลึกในจิตใจและเต็มไปทั่วร่างกาย แววตาชายชรามีแต่ความเศร้าพลางมองชายชุดฟ้าและตะโกนออกมา “ทำไม!?”

ยามที่ชายชราตะโกนออกมา สมาชิกเผ่าคนอื่นๆที่ยังไม่ถูกสังหารต่างก็ดิ้นรนเงยศีรษะขึ้น สายตามองตามชายชราไปยังชายชุดฟ้า

แต่ละคนต่างมีสายตาเต็มไปด้วยความเศร้าและโกรธแค้นไร้ก้นบึ้ง!

“ภารกิจของเจ้าคือการเป็นอาหารให้อสูรหมอก ไม่มีเหตุผลอื่นอันใดอีก ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าทั้งหมดตายเพราะข้าจำเป็นต้องให้เจ้าสร้างชนรุ่นหลังในอนาคตอีก…” น้ำเสียงชายชุดฟ้าต่างสงบนิ่งเยือกเย็น

ขณะนั้นอสูรหมอกตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาไกล เป้าหมายของมันคือเด็กๆที่ซ่อนตัวอยู่ในอาคาร!

ชายชุดฟ้าขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ได้หยุดพวกมัน

ชายชรายิ้มบิดเบี้ยวมองดูอสูรหมอกพุ่งเข้าใส่ ขณะที่เขากำลังจะโดนเขมือบ ชั่วขณะนั้นหวังหลินถอนหายใจและชี้ใส่ความว่างเปล่า อสูรหมอกพลันแตกสลายทันที ชายชราหันไปจ้องอสูรหมอกที่กำลังเข้าไปใกล้อาคาร เขากระทั่งได้ยินเสียงเด็กๆร้องขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก พวกเขากำลังเรียกหาผู้เป็นแม่…

สมาชิกเผ่าดิ้นรนลุกขึ้น เสียงคำรามหลุดรอดออกมาคล้ายกำลังบ้าคลั่ง

แม้เข่าต้าซานแตกละเอียดไป ดวงตาแดงก่ำดิ้นรนลุกขึ้น แม้กระดูกจะแตกอีกครั้งเขาก็ยังต้องการยืนขึ้นอยู่ดี

“เทพ…เทพ…คิดว่าเผ่าพันธุ์ของข้าคืออะไรกัน!?!M! เผ่าของข้าปกปักษ์เตาหลอมหยินลี้ลับมาชั่วกาลนาน แต่เราได้อะไรกลับมา!?! เป็นอสูรหมอกพวกนี้และความตายของเผ่าเรางั้นหรือ!”

“ในที่สุดข้าก็รู้แล้วว่าภารกิจของเผ่าพันธุ์คือการกลายเป็นอาหารของพวกอสูรหมอก!”

“เมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าจะต่อต้าน แม้ร่างกายแตกสลาย ข้าจะไม่ยินยอม!” ในที่สุดเสียงคำรามของต้าซานได้หลุดผ่านลำคอออกมา

ไม่ใช่เพียงแค่เขาเท่านั้น สมาชิกเผ่าทั้งหมดต่างก็ร้องคำราม ต้นไม้ระหว่างคิ้วกระพริบเร็วรี่พลางดิ้นรนลุกขึ้นยืน

สีหน้าชายลุดฟ้ายังคงเยือกเย็นพร้อมกับกล่าวด้วยคำดูถูก “ตอนนั้นเผ่าของเจ้าแพ้และกลายเป็นทาส นี่คือชีวิตเจ้า! เจ้าไม่สามารถเปลี่ยนมันได้!”

ขณะพูดขึ้นมา เขายกแขนขึ้นและกดลงทำให้เกิดการระเบิดเป็นชุด โลหิตจากร่างสมาชิกเผ่าสาดกระจายและถูกหยุดไม่ให้ลุกขึ้นมา

มีเพียงต้าซานเท่านั้นที่พุ่งออกไปพร้อมกับเสียงคำราม ร่างกายเกิดเสียงระเบิดขึ้น แม้กระดูกแตกละเอียดเขาก็ยังพุ่งออกไป!

ชายชุดฟ้าชี้นิ้วออกไปและดวงตาส่องสว่าง หวังหลินพลันถอนหายใจออกมา เดิมทีเขาไม่ได้ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่ต้นกำเนิดของชายชุดฟ้าคนนี้ลึกลับยิ่งและเขาก็คือเทพจริงๆ!

อย่างไรเสียขณะที่ถอนหายใจ หวังหลินพลันอ้าปากส่งชิ้นส่วนแดนสวรรค์ออกมา มันลอยออกไประหว่างต้าซานและชายชุดฟ้า

แววตาชายชุดฟ้าเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น ฝ่ามือขวาสร้างผนึกและอักขระรูนที่เต็มไปด้วยปราณสวรรค์พุ่งใส่หวังหลิน

“ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่ลงมือ!” เขาพุ่งตามหลังอักขระรูนเข้าหาหวังหลินด้วย

หวังหลินชี้นิ้วใส่ชิ้นส่วนแดนสวรรค์ทำให้มันหมุนวนและกระแทกใส่ชายชุดฟ้า ขณะเดียวกันหวังหลินก็มาถึงด้านข้างต้าซาน ฝ่ามือซ้ายแตะเขาและส่งพลังดั้งเดิมเข้าไปในร่างต้าซาน

ร่างต้าซานถูกโยนเข้าใส่อสูรหมอกที่กำลังพุ่งเข้าอาคารในทันที

หลังจากนั้นหวังหลินหันกลับมา ใช้สองนิ้วเป็นกระบี่ตัดสวรรค์ลงทันที อักขระรูนี่กำลังเข้ามาพลันแตกสลายเปลี่ยนกลายเป็นระลอกคลื่นและจางหายอย่างรวดเร็ว

ขณะที่ชิ้นส่วนแดนสวรรค์ร่อนลงมา ฝ่ามือชายชุดฟ้าสร้างผนึกขึ้น พลังปราณสวรรค์ในร่างระเบิดออกก่อเกิดเป็นหอกหนึ่งเล่มในกำมือ

หอกเล่มนี้สีขาวล้วนและปลดปล่อยปราณสวรรค์มหาศาล เขาหัวเราะออกมาพลางใช้หอกทุบตีใส่ชิ้นส่วนที่กำลังเข้ามาหา

เกิดเสียงดังปังรุนแรงและชายชุดฟ้าถูกดันถอยกลับ แววตาเคร่งขรคม ทว่าชิ้นส่วนนั้นก็ถูกผลักกลับไปหลายสิบฟุตด้วยเช่นกัน

ขณะที่ถอยร่นมาเขาก็ตะโกนขึ้น “ทาสชั้นต่ำ โจมตีพร้อมกับข้า!”

ยามที่น้ำเสียงเข้าสู่หูของเผ่าพันธุ์อมตะที่ถูกเลือก ราวกับเป็นคำสั่งตามสัญชาตญาณและพวกเขาไม่อาจต่อต้านได้ สายตาเต็มไปด้วยความเศร้าและดิ้นรน แต่ร่างกายพุ่งเข้าใส่หวังหลิน

ดวงตาหวังหลินส่องสว่างและล่าถอย ผีเสื้อที่ก่อตัวขึ้นจากราชรถสังหารเทพยังคงติดตามหวังหลินไปราวกับเงา

หวังหลินคิดขึ้นมา เขายังไม่เข้าใจพลังอำนาจของราชรถคันที่สามนี้ชัดเจน ดวงตาเจิดจ้าสร้างผนึกขึ้นมาและประทับมันบนร่างผีเสื้อ

หวังหลินชี้ใส่ชายชุดฟ้าด้วยสายตาปรากฏจิตสังหาร

ผีเสื้อไม่ขยับอันใดเลยและกระพือปีกเบาๆ แต่คราวนี้มันเร็วขึ้นเล็กน้อย ผงห้าสีหล่นออกมาจากปีกและค่อยๆเต็มไปทั่วบริเวณ

ชายชุดฟ้าหยุดชะงักทันที สายตาระมัดระวัง เขารับรู้ตัวตนของผีเสื้อนานแล้วและมันปลดปล่อยสัมผัสแห่งความตายออกมา ไม่เช่นนั้นเขาคงโจมตีไปแล้วแทนที่จะรอถึงตอนนี้

สมาชิกเผ่าทั้งหมดลอยขึ้นสู่อากาศโดยไร้การควบคุมและพุ่งเข้าหาหวังหลิน สายตาดิ้นรนในแต่ละคนต่างรุนแรงแต่ไม่สามารถต่อต้านประทับตราทาสไปได้

แววตาหวังหลินส่องสว่างเจิดจ้าพลางจับจ้องผีเสื้อ เขาอยากรู้ว่าราชรถคันที่สามจะมีพลังแค่ไหนกันแน่ ผีเสื้อบินออกจากด้านข้างหวังหลินและพุ่งออกไป ปีกมันหยุดชะงักชั่วครู่แต่ก็กระพือเบาๆอีกครั้ง

การกระพือครั้งนี้ไม่เกิดการรบกวนอันใดแต่ชายชุดฟ้าที่ระวังตัวไกลๆต่างสีหน้าซีดเผือด รอบตัวเขาไม่มีสายลมแต่เส้นผมพัดลอยกลับด้านหลังราวกับถูกลมอ่อนๆพัดมา

เสียงดังปังโผล่ออกมาจากร่างกระชากตัวไปด้านหลังและกระอักโลหิตออกมา หมอกโลหิตควบแน่นกลายเป็นผีเสื้อและมันกระพือปีกอีกครั้ง

เสียงดังปังอีกคราออกมาจากหน้าอกและโลหิตสาดกระจาย โลหิตเปลี่ยนกลายเป็นผีเสื้อและกระพือปีกของมันอีก

เสียงดังปังกึกก้อง ร่างชายชุดฟ้าถูกดันกลับอย่างต่อเนื่อง การเกิดขึ้นแต่ละครั้งทำให้โลหิตจำนวนมากสาดกระจายออกมาและกลายเป็นผีเสื้อหนึ่งตัว การกระพือปีกของผีเสื้อทำให้เกิดความเสียหายเหนือจินตนาการ

สายตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและแฝงความหวาดกลัวอยู่ในนั้น เขาไม่สามารถต่อต้านได้เลย ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างในร่างกายไม่ได้เป็นของเขาและถูกผนึกด้วยพลังลึกลับ

ผีเสื้อปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งและชายชุดฟ้าถูกโยนกลับไปอีกครั้ง คราวนี้ต่อเนื่องจนกระทั่งเขาอยู่ออกไปไกลเกินหมื่นฟุต แววตาหวาดกลัวพุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุด

ขณะดิ้นรนเขาก็เปล่งเสียง “สายฟ้า ระเบิด!” เสียงดังสนั่นออกมาจากร่างกาย แขนขวาพังทลายปลดปล่อยพลังทำลายล้างออกมา

เมื่อยืมแรงระเบิดครั้งนี้เขาจึงสามารถกลับมาควบคุมร่างกายได้ชั่วคราว แต่ใบหน้ายังซีดขาวอย่างสิ้นเชิง เขาตกใจและความหวาดกลัวครอบงำไปทั่วร่าง

“นี่มันวิชาอะไร!?! นี่มันสมบัติแบบไหน!?!” เขาไม่เคยเจอสมบัติประหลาดเช่นนี้มาก่อนในชีวิต เพียงแค่ผีเสื้อกระพือปีกก็ทำให้เขาเกือบสูญสลายได้แล้ว

ขณะนั้นเองเขาก็พุ่งเข้าหาแท่นพิธีเพื่อหลบหนี

หวังหลินหรี่ตาแคบ สูดลมหายใจเข้าปอด เขาเชื่อมต่อกับราชรถสังหารเทพจึงสัมผัสได้ว่ามันยังไม่ได้ใช้การโจมตีที่ทรงพลังที่สุดเลย

ขณะนั้นผีเสื้อห้าสีก็มาอยู่ข้างหวังหลินพร้อมกับกระพือปีกซ้ายเบาๆ!

ชายวัยกลางคนรีบหลบหนีพลางกำลังจะเข้าประตูตรงแท่นพิธี ชั่วขณะนั้นร่างกายสั่นเทา ไม่เชื่อสายตาตัวเอง ร่างกายเริ่มแตกสลายตั้งแต่ฝ่าเท้า และเพียงชั่วจังหวะเดียว ทั้งร่างก็หายไป

ขณะที่ชายชุดฟ้าตาย ที่ไหนสักแห่งข้างในอสูร ความว่างเปล่าอันมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด มีคนผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ในความมิดมิดและปลดปล่อยหมอกสีดำออกมา เรื่องน่าประหลาดก็คือมีปราณสวรรค์อยู่ในหมอกดำนั้นด้วย

ขณะนั้นเขาพลันลืมตาขึ้นมองไปตรงหน้า สายตาเต็มไปด้วยความตกใจ

“สามารถทลายร่างอวตารของข้าได้ง่ายๆ…สมบัติเช่นนั้นมันอะไรกัน!?”