814. ต้าซาน องครักษ์เทพ
หวังหลินอ้าปาก ตราประทับผนึกเทพลอยเช้าไปในปากและถูกสายฟ้าในวิญญาณดั้งเดิมปรับแต่งอีกที
‘หลังผ่านไปอีกสักพัก สมบัติชิ้นนี้จะมีสายฟ้าจากวิญญาณดั้งเดิมของข้าแน่นอน!’
หลังกลืนกินตราประทับ ดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้นพลางตบกระเป๋านำธงสีม่วงสามผืนออกมา ธงทั้งสามห่อหุ้มกันและกันและปลดปล่อยกฏเกณฑ์กระพริบวูบวาบ
ก่อนหน้านั้นผู่ส่งสาส์นของอารามเทพอัสนีได้ถูกหวังหลินผนึกไปพร้อมกับธงสามผืนนี้
หวังหลินใช้ฝ่ามือสร้างผนึกพลางชี้นิ้วออกไป กฏเกณฑ์บนผืนธงหายไป วิญญาณดั้งเดิมของผู้ส่งสาส์นลอยออกมา สายตาหวาดกลัวและพยายามหาจังหวะเคลื่อนที่พริบตาหลบหนีเป็นอิสระ
หวังหลินตบกระเป๋าด้วยสายตาเยือกเย็น ธงวิญญาณหนึ่งพันล้านดวงลอยออกมาเปลี่ยนเป็นก้อนเมฆดำยักษ์กลืนกินวิญญาณดั้งเดิมของผู้ส่งสาส์นคนนั้น
“สหายเซียนอย่าฆ่าข้า ข้าขอแลกชีวิตกับสมบัติล้ำค่า สมบัติล้ำค่า!!” ผู้ส่งสาส์นเริ่มดื้นรนอยู่ในก้อนเมฆดำและอ้อนวอนขอความเมตตา
หวังหลินเอ่ยถามด้วยสายตาเย็นชา “สมบัติล้ำค่าอันใด?”
ผู้ส่งสาส์นตะโกนทันที “หินทุกชั้นฟ้า! ข้ารู้ว่าสหายเซียนจะหาหินทุกชั้นฟ้าได้จากที่ไหน หากสัญญาว่าจะปล่อยข้าไป ข้าจะนำทางไปที่นั่นทันที!”
ฝ่ามือหวังหลินสร้างผนึก ใบหน้าไร้อาการใดๆ ก้อนเมฆสีดำกลืนกินวิญญาณดั้งเดิมทันทีและผนึกไว้ในผืนธง
‘หินทุกชั้นฟ้า…’ หวังหลินขบคิดเล็กน้อยและไม่คิดต่ออีก แววตาตกลงบนธงสามผืนกลางอากาศและยื่นมืออกไป แขนสัมผัสกับธงส่งแกนพลังดั้งเดิมเข้าไปปรับแต่งมัน กวาดสัมผัสวิญญาณออกและประทับของตัวเองลงไป
‘นี่มันสมบัติป้องกันที่หาได้ยาก!’ ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วธูปดวงตาหวังหลินก็ส่องสว่างขึ้นมา โยนธงสามผืนเข้าไปกลางอากาศ พวกมันเริ่มหมุนรอบร่างเขาอย่างรวดเร็วก่อเป็นวังวนสีม่วงแฝงความสามารถการป้องกันในระดับหนึ่ง
พลังดั้งเดิมในร่างหวังหลินพรั่งพรูเข้าไปในวังวนสีม่วงจนเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น มันเพิ่มความเร็วขึ้นหลายเท่าและเกิดหมอกสีม่วงมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งร่างหวังหลินถูกซ่อนไว้ในหมอกม่วงอย่างสิ้นเชิง
หลังผ่านไปสามลมหายใจ หมอกก็หายไป หวังหลินสะบัดแขนเก็บธงสามผืนไว้ในกระเป๋า
‘พลังของสมบัติชิ้นนี้ไม่เลวนัก!’ หวังหลินแตะกระเป๋านำยันต์สีเหลืองสองใบขึ้นมาไว้ในมือ
แม้แต่ตอนนี้หวังหลินก็ยังไม่สามารถมองทะลุยันต์เซียนสองแผ่นนี้ได้ หลังจากสังเกตมันอย่างละเอียดหวังหลินก็เก็บกลับไป
สูดหายใจลึก ดวงตาส่องสว่างเจิดจ้า แพร่กระจายสัมผัสวิญญาณออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อตั้งมั่นได้ว่าไม่มีอะไรผิดปกติภายในระยะห้าลี้ จึงสัมผัสกระเป๋า
แสงสีทองกระพริบวาบ พลังปราณสวรรค์เติมเต็มทั่วอากาศ ตำหนักขนาดเท่ากำปั้นปรากฏขึ้นในฝ่ามือหวังหลิน ขณะนั้นหัวใจหวังหลินกำลังเต้นเร็วยิ่ง แววตาตกลงบนตำหนักด้วยความตื่นเต้น
‘หากถามว่าสิ่งใดที่ข้าเก็บจากแดนสวรรค์อัสนีได้ใหญ่ที่สุดมันคงเป็นสิ่งนี้! ตำหนักของสะสม!’ หวังหลินเลียริมฝีปาก กลัวจะมีใครเอามันไปเพราะมันมีค่ามากมายมหาศาล!
“จะมีวิชาเทพอยู่ในนี้มากขนาดไหน…” สายตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นแต่ก็ข้ามตัวเองเอาไว้ได้ในภายหลัง
‘ด้วยระดับบ่มเพาะของข้า ข้าสามารถเข้าไปได้แค่ชั้นสี่เท่านั้น แม้ข้าจะเคยใช้แม่นางชุดขาวเพื่อเข้าไปชั้นเก้า ข้าก็ไม่สามารถทำลายกฏเกณฑ์ข้างในเพื่อได้รับวิชาเทพอยู่ดี ยิ่งไปกว่านั้นของชิ้นนี้ล้ำค่าเกินและอาจจะมีกฏเกณฑ์ไม่กี่อย่างที่ข้าสามารถเข้าไปได้ ที่นี่ตอนนี้ไม่ปลอดภัยโดยสมบูรณ์ ข้าไม่อาจศึกษามันอย่างละเอียดที่นี่ได้’
หวังหลินระงับความต้องการอยู่ในใจก่อนจะสูดหายใจลึกนำมันกลับใส่กระเป๋า ทว่าหวังหลินลังเลเสียก่อนแล้วจึงนำมันออกมาอีกครั้ง ใช้ผนึกที่เรียนรู้จากคราวก่อนเพื่อทำให้ตำหนักหดเล็กลงจนกระทั่งเหลือเพียงเล็บก้อย
จากนั้นนำกระเป๋าอีกใบออกมาเก็บตำหนักใส่เข้าไป จากนั้นเปิดเสื้อออก ผ่าเปิดหน้าอกและวางกระเป๋าเข้าไป รอยแผลสมานตัวอย่างรวดเร็วภายใต้อำนาจของพลังดั้งเดิม
‘วิธีนี้จะไม่มีใครรู้ว่าตำหนักของสะสมอยู่ที่นี่!’ หวังหลินตบหน้าอกตัวเองและเผยรอยยิ้ม
ยังมีกระเป๋าอีกหลายใบที่เต็มไปด้วยหินหยกสวรรค์ หินหยกมีจำนวนมากและทั้งหมดคือสิ่งที่เขาได้รับมาในแดนสวรรค์อัสนี
หลังจากเวลาผ่านไปเกือบสองเดือน หวังหลินก็จัดเรียงสิ่งที่เก็บเกี่ยวจากการเดินทางไปแดนสวรรค์อัสนีได้เสร็จสิ้น
‘ถึงเวลาออกไปแล้ว!’ หวังหลินลุกขึ้นยืนและลอยขึ้นสู่อากาศ เจ้าอสูรยุงร้องเสียงดีใจพลางนำพาหวังหลินเข้าไปหาในสิ่งก่อสร้างในเมือง
คางคกสายฟ้ากรอกสายตาและกระโดดไกลเสียงดังปัง ตามเจ้าอสูรยุงจากบนพื้น
เมื่อพวกเขาเข้าใกล้พื้นที่อาศัยของเผ่าอมตะที่ถูกเลือก ดวงตาหวังหลินหรี่แคบ มองเห็นลานกว้างที่เต็มไปด้วยเด็กๆและสตรี
ใจกลางลานกว้างคือแท่นแม้กว้างสามสิบฟุต มีคนผู้หนึ่งนอนอยู่บนนั้นและมันคือต้าซาน!
สีหน้าท่าทางของต้าซานซีดขาว ดวงตาสลัว กลิ่นอายแ่หงความตายล้อมรอบร่างกายชัดเจนจนใกล้ความตายในทุกขณะ
เมื่อเห็นสิ่งนี้หวังหลินก็ขบคิดเงียบๆ สองเดือนก่อนหวังหลินเห็นอยู่แล้วว่าต้าซานเหมือนตะเกียงที่ไร้น้ำมัน ประทับตราทาสในต้าซานแข็งแกร่งยิ่ง ราวกับประทับไว้ในสายโลหิตและมันไม่ยอมให้เขาต่อต้าน
กล่าวได้ว่าต้าซานเป็นคนแรกที่ต่อต้านแต่ผลพวงที่ได้คือรอยสักบนร่างกายทั้งหมดสะท้อนพลังตีกลับ จึงไม่สามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้
เขามีชีวิตอยู่ได้สองเดือน แต่วันนี้เขาก็มาถึงจุดจบและไม่สามารถอยู่รอดได้นานกว่านี้แล้ว
ด้านข้างต้าซานคือบรรพชนเผ่าผู้เต็มไปด้วยความเศร้าโศก สองหยาดโลหิตไหลรินลงถึงแก้ม
“หลานปู่…” ชายชราเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล ไม่ได้เรียกต้าซานแบบนี้มานานแล้ว
รอบด้านเงียบสงัดแต่กลับมีสัมผัสอันโศกเศร้าอยู่รอบด้าน ผู้คนมองต้าซานอย่างเงียบเชียบ ใบหน้าแต่ละคนเศร้าหมอง
“ต้าซาน…”
“ต้าซาน…”
เสียงกระซิบค่อยๆดังขึ้นจากเผ่า น้ำเสียงผสานรวมกันและเป็นตัวแทนเสียงของทั้งเผ่า
“ต้าซาน…”
ในจิตใจแต่ละคน ต้าซานคือฮีโร่ของเผ่าอมตะที่ถูกเลือก ไม่มีใครสามารถต่อสู้ต้านทานประทับตราทาส มีเพียงต้าซานที่ไม่มีวันยอมจำนน เป็นคนแสดงให้ทั้งหมดได้เห็นว่าประทับตราทาสคือสิ่งที่ไม่อาจต่อต้านได้!
แม้กระนั้นราคาของการต่อต้านคือชีวิตของเขาเอง…
สติของต้าซานตกอยู่ในภวังค์ ดวงตาสลัวมองไปยังท้องฟ้า เกิดความรู้สึกคลุมเครือเหมือนกลับไปเป็นเด็กที่ฟังสมาชิกเผ่าพูดคุยกัน
“เหล่าเทพคือนายเหนือหัวของเผ่าเรา ทุกคนในเผ่าต้องอุทิศตัวเองเพื่อรับใช้เหล่าเทพ นี่คือหน้าที่และความภาคภูมิใจของเรา เราคือผู้ส่งสาส์นของเหล่าเทพในโลกใบนี้…มันคือหน้าที่อันทรงเกียรติ!”
หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาต้าซาน เขาเกลียดโลกใบหน้าที่ไร้ความยุติธรรม เกลียดเทพทั้งหมด!
ร่างหวังหลินร่อนลงจากอากาศและยืนอยู่ตรงปลายขอบลานกว้างพร้อมกับขบคิดเงียบๆ
ชายชรามองต้าซานและขบฟันกรามแน่น จากนั้นหันกลับมามองผู้คนรอบๆด้านและกล่าวเสียงดัง “ต้าซานถูกต้อง ชนรุ่นเราที่ปกป้องสถานที่แห่งนี้ นี่คือสิ่งที่เราได้คืนมาหรือ?! อสูรหมอกที่ฆ่าล้างสมาชิกเผ่าของเรานับไม่ถ้วน!”
“และทั้งหมดนี้ก็เพราะเหล่าเทพ ในสายตาของเทพ พวกเราเป็นเพียงแค่อาการให้กับอสูรหมอก!!” รอบด้านเงียบสนิท ผู้คนต่างมองชายชรา เกิดพลังหนึ่งก่อตัวขึ้นมาและสะสมในร่างแต่คน…
“ครั้งหนึ่งต้าซานบอกว่าข้าเหล่าเทพไม่มีอยู่อีกแล้ว แดนสวรรค์ล่มสลายไปนานแล้ว! ข้าต้องเก็บซ่อนเรื่องนี้เอาไว้ตั้งแต่ที่เขาบอกข้า แต่วันนี้ข้าจะบอกทุกคน!” แววตาชายชราประหลาดไป เป็นสายตาที่เกือบจะบ้าคลั่งไปแล้ว
หลังกล่าวประโยคนั้น รอบด้านทั้งหมดต่างเกิดความโกลาหล ข่าวใหม่นี้ทำให้พวกเขาตกตะลึงมหาศาลและพลังที่ก่อตัวขึ้นมาในร่างแต่ละคนเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ผู้มีพระคุณ ข้าพูดถูกใช่ไหม?!” สายตาเขาตกลงมายังหวังหลินซึ่งอยู่ปลายขอบลานกว้าง
สายตาทุกคนหันมามองหวังหลินรอคอยคำตอบ ตั้งแต่ที่หวังหลินสังหารเทพเมื่อสองเดือนก่อน ชายชราก็เริ่มเรียกเขาว่า “ผู้มีพระคุณ”
หวังหลินขบคิดเงียบๆ วินาทีถัดมาเขาก็พยักหน้าและเอ่ยตอบ “แดนสวรรค์ล่มสลายไปแล้วและเหล่าเทพไม่คงอยู่มาช้านาน หากจะมีสักคนเหลืออยู่ นับว่ายากยิ่งนัก!”
ชายชราตื่นเต้นและตะโกน “แดนสวรรค์ล่มสลายไปแล้วและเหล่าเทพยังทำกับเผ่าเราเช่นนี้ ทำไมเราไม่ต่อต้าน!? ถ้าเราตายก็ควรตายด้วยเกียรติเหมือนต้าซาน!”
น้ำเสียงแก่ชราแต่แฝงด้วยพลังอำนาจที่ส่งผลถึงจิตวิญญาณ ทะลุผ่านสมาชิกของเผ่า แต่ละคนเผยสายตาออกมา เป็นสายตาที่ต่อต้านจนถึงที่สุด ยอมตายดีกว่ากลายเป็นทาสและเป็นอาหารให้กับอสูรหมอก
“ต่อต้าน!” หนึ่งในสมาชิกเผ่ากำหมัดขึ้นและส่งเสียงกระซิบ หลังจากนั้นก็มีอีกหลายเสียงดังขึ้นให้ได้ยิน
“ต่อต้าน!”
“ต่อต้าน!”
หลายเสียงดังต่อเนื่องกันจนก่อเกิดเป็นพายุ!
ขณะหวังหลินขบคิดเขาก็มองต้าซาน ผ่านสักพักก็กระซิบขึ้นมา “ข้าสามารถทำให้เขาไม่ตายได้!”
แม้เสียงจะเบาบางแต่เข้าไปในหูของสมาชิกเผ่ารอบด้าน โดยเฉพาะชายชรานั้นร่างกายสั่นเทา ดวงตาตื่นเต้นและเดินเข้าหาหวังหลิน คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าสิบฟุต หยาดน้ำตาไหลรินลงแก้มพลางกล่าว “ผู้มีพระคุณ ท่านกล่าวเรื่องจริงหรือ?”
หวังหลินขบคิดเล็กน้อยและกล่าวออกมา “ข้ามั่นในครึ่งเดียวเท่านั้น! อย่างไรถ้าหากวิชาข้าสำเร็จ เมื่อนั้นแม้ต้าซานจะไม่ตาย เขาก็จะกลายเป็นหุ่นเชิดที่ไร้สติ ซึ่งไม่ว่าเขาจะได้สติคืนมาหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง”