855. วายุกระเรียนคำราม พฤกษาเปลี่ยนเป็นศาสตรา
หยาดฝนเปล่งประกายเจิดจ้าดุจผลึกแก้ว แพร่กระจายออกมาและปรากฏจิตสังหารเข้มข้น
ทว่าเรื่องประหลาดก็คือหยาดฝนเหล่านี้ราวกับมีม่านฝนรอบตัวหวังหลิน ไม่เพียงแต่เขาจะไม่รู้สึกหนาวเหน็บแต่ยังรู้สึกร่างกายอบอุ่น พลังดั้งเดิมที่เขาใช้ไปจำนวนมากค่อยๆฟื้นตัวอย่างช้าๆ
หวังหลินจ้องมองทุกอย่างด้วยสายตาตกตะลึง ตอนที่ได้ยินคำพูดของฉิงชุ่ย หวังหลินขบคิดเงียบๆ ขณะจ้องมองฉิงชุ่ยไปด้วย ความรู้สึกประหลาดยากอธิบายปรากฏขึ้นในใจ
เป็นความรู้สึกแปลกประหลาดสำหรับเขายิ่งนัก ราวกับมันไม่ได้เกิดขึ้นมาเป็นเวลานานมากแล้ว
อย่างไรก็ตามเขากลับนึกถึงตอนอยู่บนดาวซูซาคุ จ้าวสำนักตุ้นเทียนแห่งสำนักหลอมวิญญาณก็มอบความรู้สึกเช่นนี้ให้ จากนั้นก็ซือถูหนานผู้เป็นอาจารย์และสหายก็มอบความรู้สึกเช่นนี้ รวมไปถึงครั้งแรกตอนที่เขาพบเจอเทียนหยุนตอนที่พยายามบรรลุชั้นตัดวิญญาณ
โจวยี่ก็ให้ความรู้สึกนี้แก่เขาเช่นเดียวกัน
ชีวิตหวังหลินยึดมั่นต่อหลักการที่หากคนอื่นไม่ได้ล่วงเกินเขา เขาก็จะไม่ไปล่วงเกินคนอื่น ทำนองเดียวกันหากมีใครแสดงความเมตตา แม้จะเป็นเพียงเล็กน้อย หวังหลินก็จะยึดมั่นเชิดชู
หวังหลินยังจำถึงความเมตตาของตุ้นเทียนได้ ในใจเขายังคงยึดถือปฏิบัติหน้าที่เป็นจิตวิญญาณของสำนักหลอมวิญญาณ
หวังหลินยังคงจำความเมตตาของซือถูหนานได้ จึงไม่ลังเลที่จะยกของล้ำค่าดั่งเช่นราชรถสังหารเทพให้ หากซือถูหนานตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก หวังหลินรู้ตัวว่าแม้ผลลัพธ์จะทำให้เขาเสียชีวิต ตราบใดที่มีโอกาสช่วยอีกฝ่าย หวังหลินก็จะไม่รั้งเอาไว้
นี่เป็นเพราะซือถูหนานเมตตาเขา!
หวังหลินไม่ลืมเลือนความเมตตาของโจวยี่ การตอบแทนความเมตตานั้น เขาจะต้องตอบแทนให้มาก
หวังหลินยังเป็นหนี้เทียนหยุนตอนที่พยายามบรรลุขั้นตัดวิญญาณ เป็นเพราะเขายังไม่เด็ดขาดพอหลังจากเจอเบาะแสหลายอย่าง ยังไม่จบแค่นั้น เมื่อทุกสิ่งอย่างแผ่หลาอยู่ตรงหน้า จึงเป็นตอนที่เขาถูกบังคับให้เดินลงเส้นทางต่อต้านเทียนหยุน
ทว่าลึกๆแล้วในใจ ยังมีความเศร้าที่ไม่หายไปไหน
ตอนนี้ฉิงชุ่ยยืนอยู่เบื้องหน้าเขาเพื่อขัดขวางเทพโลหิตและทัณฑ์สวรรค์ ทั้งหมดนี้เพราะวิชาเรียกขานสายลมและการสืบทอดที่ไม่มีอยู่จริง
เทพโลหิตสีหน้ามืดมนยิ่ง หยาดฝนล้อมรอบเขาทำให้ความคิดจิตใจสั่นเทา เขาไม่ได้กล้าหาญตามที่กำลังแสดงอยู่ ความจริงแล้วไม่กี่เดือนก่อนตอนที่เขาถูกเทพโบราณพัดปลิวออกไป เขาก็บาดเจ็บสาหัสแล้ว
อย่างไรก็ตามเขายับยั้งเอาไว้ด้วยกำลังและใช้เคล็ดวิชาลับที่ส่งต่อมาในตระกูลเพื่อฟื้นฟู ถึงกระนั้นแม้เขาจะเผชิญหน้ากับฉิงชุ่ยตอนนี้ มันก็ยังอันตรายมาก
นี่คือเหตุผลแรกเท่านั้น สำหรับคนที่เป็นผู้นำของตระกูลซึ่งสืบทอดมาจากเหล่าเทพ เขากลับมีความรู้สึกซับซ้อนยิ่งต่อเทพเซียน โดยเฉพาะฉิงชุ่ยด้วยแล้ว เขาจดจำได้ชัดเจนว่าฉิงชุ่ยมีรูปร่างรายละเอียดอย่างไรในบันทึกตระกูลและแม้กระทั่งบรรพชนเทพเมื่อตอนนั้นก็ยังเคารพฉิงชุ่ยยิ่งนัก
ฉิงชุ่ยมีชื่อเสียงมากเกินไป แม้เทพโลหิตไม่ได้บาดเจ็บเขายังไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะได้ อีกทั้งหลังจากระดับบ่มเพาะบรรลุถึงระดับนึงไปแล้ว ไม่ว่าจะสู้หรือไม่สู้กันต่างก็สะเทือนไปทั้งดินแดน!
ขณะนี้หยาดฝนพลันเคลื่อนไหวก่อเกิดเป็นเสียงหวีดหวิวแหลมคม ฝนแต่ละเม็ดบรรจุพลังดั้งเดิมเหนือจินตนาการและมีร่องรอยความบริสุทธิ์มาจากแดนสวรรค์!
หยาดฝนนับไม่ถ้วนเหล่านี้ดุจกระบี่พุ่งเข้าหาเทพโลหิต แต่ละเม็ดแฝงกลิ่นอายน่าหวาดกลัว แค่ฝนเม็ดเดียวก็เพียงพอทำลายเซียนขั้นเทวะได้แล้ว!
หยาดฝนสิบเม็ดเพียงพอจะฆ่าเซียนขั้นมายาหยิน หนึ่งร้อยเม็ดฆ่าเซียนขั้นรูปธรรมหยางได้! หนึ่งพันหยาดฝนกระทั่งทำให้เซียนขั้นส่องสวรรค์ต้องล่าถอย!
เมื่อหยาดฝนนับไม่ถ้วนเคลื่อนไหว ราวกับพวกมันสามารถเจาะทะลุกฏไปได้ กระทั่งความคิดเทพโลหิตยังสั่นเทาเมื่อเผชิญกับหยาดฝนนับไม่ถ้วนนี้
เขาสะบัดแขน ดวงตาส่องสว่าง เสียงดังสนั่นจนสามารถแยกฟ้าดินดังสะท้อนออกมา!
เสียงดังสนั่นนี้แผ่กระจายออกมาจากร่างเทพโลหิต เมื่อมันโผล่ออกมา สายลมกรรโชกปรากฏรอบด้านกลายเป็นพายุสายฟ้าในพริบตา!
เขาใช้สายฟ้าเพื่อสร้างเสียงจนทำให้มิติเกิดการสั่นสะเทือน ก่อเกิดเป็นสายลมจากอวกาศ! นี่คือพายุสายฟ้าที่มีชื่อเสียงซึ่งถูกสร้างมาจากวิชาเทพสำเนียงวายุ! ตำหรับตำรารายละเอียดของวิชานี้อยู่บนตำหนักของสะสมชั้นที่แปดที่หวังหลินได้รับ
เทพโลหิตชี้ใส่สวรรค์ด้วยใบหน้ามืดมน สายลมรอบด้านแผ่กระจายอย่างรวดเร็วเข้าปะทะกับสายฝน พื้นที่เต็มไปด้วยเสียงดังสนั่นของสายฟ้า
ส่งคลื่นกระทบกระจายออกมา ก่อกวนพลังดั้งเดิมโดยรอบและทำให้อวกาศจำนวนมากพังทลาย
หยาดฝนจำนวนมากถูกพายุสายฟ้าผลักออกไปและรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว พวกมันกลายเป็นม่านน้ำขนาดใหญ่ล้อมรอบเทพโลหิต
สายฟ้าจากสายลมเคลื่อนตัวระหว่างหยาดฝนและแผ่กระจาย พริบตาเดียวพื้นที่รอบด้านก็กลายเป็นสายฟ้านรก!
“วิชาเทพ สำเนียงวายุ!” ฉิงชุ่ยใบหน้าเรียบนิ่งและกล่าวออกมา “ผนึกสายฝน!”
เมื่อกล่าวสองคำนั้น หยาดฝนปลดปล่อยความหนาวเย็นเยียบเสียดแทงออกมา ผลึกน้ำแข็งเริ่มก่อตัวในพริบตา เกิดเสียงแตกร้าว พลันสายฝนเปลี่ยนกลายเป็นน้ำแข็ง!
พายุสายฟ้าที่กำลังกู่ร้องคำรามเริ่มโดนแช่แข็งไปด้วยเมื่อมันสัมผัสกับสายฝน วินาทีนั้นมันก็ถูกแช่แข็งกลายเป็นรูปเป็นร่างก่อตัวเป็นน้ำวนรูปมังกรน้ำแข็ง!
เทพโลหิตรีบสร้างผนึกโดยไม่ลังเล พลังดั้งเดิมสวรรค์รวมตัวกันมาจากทุกทิศทางและกลายเป็นก้อนเท่ากำปั้นเบื้องหน้า แขนขวาสร้างอีกผนึกและประทับมันลงไปบนก้อนนั้น
ระลอกคลื่นแผ่กระจายอย่างรวดเร็ว ก้อนเล็กๆนั้นกลายเป็นนกกระเรียน มีมงกุฏสีแดง เท้าสีทองและขนสีขาวหิมะ กระเรียนบินขึ้นสู่อากาศและหมุนวงกลมรอบเทพโลหิต
เทพโลหิตไม่หยุดชะงัก พลังดั้งเดิมสวรรค์ไร้ที่สิ้นสุดรวมตัวกันอย่างต่อเนื่อง เพียงพริบตาเดียวก็มีกระเรียนสร้างขึ้นทั้งหมดเก้าตัว!
กระเรียนทั้งเก้าบินขึ้นไป เทพโลหิตร้องตะโกน “ฉิงชุ่ย พายุสายฟ้าของบรรพชนตระกูลเหยาข้าเทียบไม่ได้กับเรียกขานสายลมของท่าน แต่ว่าบรรพชนตระกูลเหยาหลายต่อหลายรุ่นได้สร้างวิชาหนึ่งขึ้นมา!”
ดวงตากระเรียนทั้งเก้าตัวเปลี่ยนเป็นสีแดงและปลดปล่อยกลิ่นอายชั่วร้ายทรงพลัง กลิ่นอายแผ่ออกมาดุจพายุและล้อมรอบน้ำแข็งทำให้มันเริ่มแสดงอาการจะพังทลาย
พลังปิศาจนี้ทรงพลังเกินไป เทพโลหิตอยู่ใจกลาง เรือนผมเริ่มพริ้วไหวและมีวังวนสีแดงปรากฏระหว่างคิ้ว ขณะที่หมุนวนมันก็มีพลังปิศาจโผล่ออกมาจากร่างกายด้วย!
เทพโลหิตตอนนี้ไม่ได้เป็นเซียนอีกต่อไปแล้วแต่เป็นมารโบราณผู้ยึดครองร่างกาย!
“วิชาเทพ อำนาจกระเรียน!” ดวงตาเทพโลหิตเปล่งแสงชั่วร้ายดุจคบไฟ เขาตะโกนออกมา กระเรียนทั้งเก้าเริ่มเต้นระบำรอบเทพโลหิตและร้องอย่างองอาจ
เสียงร้องรุนแรงและแหลมคม ก่อเกิดเป็นพายุขึ้นทันทีและดังสะท้อนด้วยพลังเหนือจินตนาการ
ปัง ปัง ปัง ปัง!
น้ำแข็งรอบด้านทั้งหมดเริ่มแตกสลายและถูกดันกลับไป น้ำแข็งภายในระยะห้าร้อยลี้แตกสลายในทันที +
วินาทีนั้นราวกับทั้งโลกถูกห่อหุ้มด้วยเสียงร้อง ทรงพลังจนดูเหมือนสามารถแทงใส่ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนห่าฝน ทุกสิ่งทุกอย่างภายในแตกกระจายอย่างรวดเร็ว!
ชั่วขณะนั้นกระเรียนตัวหนึ่งพลันระเบิดกลายเป็นขนนกสีขาวนับไม่ถ้วน จากนั้นเสียงร้องทรงพลังอีกตัวดังออกมาจากกระเรียนระเบิด
ไม่นานนักกระเรียนอีกตัวก็ระเบิด เมื่อกระเรียนทั้งหมดเก้าตัวระเบิด ขนนกนับไม่ถ้วนแพร่กระจายออกมาเปลี่ยนกลายเป็นวิชาทรงพลังส่งผลกระทบต่อทุกอย่างในระยะหลายพันลี้
ฉิงชุ่ยมองดูทั้งยังเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “วิชานี้ไม่เลว!”
“แค่ไม่เลวงั้นหรือ? วิชาของตระกูลเหยายังไม่จบสิ้น! วายุกระเรียนคำราม พฤกษาศาสตรา!” เทพโลหิตเผยสายตาเรืองแสงชั่วร้าย ขณะร้องคำราม ผ้าคลุมสีแดงพัดปลิวไปด้านหลัง สองฝ่ามือสร้างผนึก ราวกับทั้งโลกมืดมิด
“พฤกษาศาสตรา!”
ขนนกนับไม่ถ้วนที่ลอยออกไปพลันเรืองแสงชั่วร้ายเปลี่ยนกลายเป็นสมบัติวิเศษที่แตกต่างกัน!
ศาสตราในพฤกษาศาสตรานั่นหมายถึงศาสตราวุธ! เมื่อวิชานี้ปรากฏขึ้น ทั้งโลกเปลี่ยนสีสันและอวกาศจำนวนมากพังทลาย แผ่กระจายต่อเนื่อง ห้าร้อยลี้ ห้าพันลี้ ห้าหมื่นลี้…
ขยายตัวออกไปอย่างบ้าคลั่งโดยมีเทพโลหิตอยู่ใจกลาง หากเขาดำเนินเช่นนี้ต่อไป เมื่อนั้นทั้งเขตทิศใต้จะเผชิญกับหายนะ!
เมื่อวิชาพุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุดและเกือบจะเข้าถึงฉิงชุ่ย ก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์บีบอัดตัวเองจนเสร็จสิ้น พวกมันหายไปจำนวนมากและควบแน่นอยู่ใจกลางเพื่อก่อเกิดเป็นสายฟ้าสวรรค์เจ็ดสี!
ก่อนที่สายฟ้าเส้นนี้จะปรากฏ มันปลดปล่อยความรู้สึกที่ทำให้จิตใจต้องสั่นเทา สายฟ้าเจ็ดสีกระแทกลงไปทันที ไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งสายแต่มีถึงเจ็ด!
สายฟ้าสีแดง ส้ม เหลือง เขียว ฟ้าและม่วงพลันกระแทกลงไปพร้อมกับก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์หายไปด้วย! สายฟ้าทั้งหมดนี้บรรจุพลังทำลายล้างอันแข็งแกร่ง!