872. ใครกินใคร

จิตวิญญาณสายฟ้าภูมิใจยิ่ง แต่ทันใดนั้นที่มันเห็นสายตาของหวังหลิน เป็นสายตาแทงทะลุผ่านร่างกายและร่อนลงบนวิญญาณสายฟ้าของมัน พลังแข็งแกร่งผุดออกมาจากมรดกในวิญญาณ กวาดผ่านร่างกายมันจนหวาดหวั่นร้องออกมา ร่างกายสั่นรุนแรง!

ร่างที่กำลังกวาดเข้าหาหวังหลินพลันหยุดชะงักและล่าถอย ทำลงไปตามสัญชาตญาณราวกับมีพลังสายหนึ่งที่ทำให้มันต้องถอย!

หวังหลินหลับตาและไม่สนใจจิตวิญญาณสายฟ้าอีก หวังหลินสัมผัสได้อย่างคลุมเครือว่าจิตวิญญาณสายฟ้าตัวนี้เป็นแค่ส่วนเล็กๆในวิญญาณของมันเท่านั้น จิตวิญญาณสายฟ้าตัวจริงจากแดนสวรรค์อัสนีคงไม่เป็นเช่นนี้

ร่างวิญญาณสายฟ้าถอยร่น ดวงตาหวาดกลัว จิตวิญญาณสายฟ้ากระตุ้นความนึกคิดขึ้นมานานแล้ว เดิมทีมันไม่คิดว่าจะมีเซียนคนใดเป็นภัยคุกคาม แต่วินาทีนั้นมันรู้สึกว่าพึ่งได้พบเจอบรรพชนของตนเอง

ความรู้สึกนี้ออกมาจากวิญญาณสายฟ้าของมัน เป็นความทรงจำที่แกะสลักเอาไว้ในวิญญาณ ประทับลงมาหลายรุ่นก่อนที่มันจะเกิด

ในยุคโบราณ สวรรค์ทั้งหลายมอบอำนาจแห่งสายฟ้าให้กับมังกรสายฟ้า มังกรสายฟ้าเกิดขึ้นมาจากสายฟ้าและถือว่าเป็นจิตวิญญาณของสายฟ้าทั้งหมดทั้งมวล สายฟ้าทั้งหมดในฟ้าดินเป็นของมังกรสายฟ้า!

ทว่ามังกรสายฟ้าไม่ได้เป็นอมตะ พวกมันเกิดขึ้นจากสายฟ้าและเมื่อตายลงไปก็จะเปลี่ยนไปเป็นจิตวิญญาณสายฟ้าและคืนกลับความว่างเปล่า จากนั้นพวกมันก็กลับมาเป็นพลังแห่งสายฟ้าอีกครั้ง!

ทว่าเมื่อมีจิตวิญญาณสายฟ้าเช่นนี้ในแดนสวรรค์อัสนี เหล่าเทพจึงใช้วิธีการบางอย่างใส่ลงไปไม่ให้มันแตกสลายและกลายมาเป็นอสูรพิทักษ์ของแดนสวรรค์อัสนี

จิตวิญญาณสายฟ้าในอารามเทพอัสนีเป็นแค่เศษเสี้ยวที่ถูกแบ่งออกมาจากจิตวิญญาณสายฟ้าที่กำลังปกปักษ์รักษาแดนสวรรค์อัสนี เมื่อมันเห็นหวังหลินมันจึงรู้สึกตกใจอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

โชคดีที่หลังจากหวังหลินหลับตาลงไป มังกรสายฟ้าโบราณก็ไม่ถูกปลดปล่อยมาอีก หวังหลินเพ่งสมาธิดูดซับสายฟ้าอีกครั้ง จิตวิญญาณสายฟ้าผ่อนคลาย มันพุ่งเข้าหาเซียนคนอื่นๆด้วยความโกรธ

ซิ่วถิงอยู่ในหมอกสีดำ ดวงตาส่องสว่างดุจคบเพลิง มองเห็นเรื่องราวทั้งหมด ความคิดสั่นไหวรุนแรงและไม่เชื่อสายตา ซิ่วมู่คนนี้ช่าง…น่าเหลื่อเชื่อเกินไป!

“นี่…เขาทำได้อย่างไร? เพียงแค่มองจิตวิญญาณสายฟ้าเท่านั้นและมันก็หวาดกลัวไปแล้ว! และจากที่มองดู มันเหมือนผู้น้อยเห็นผู้อาวุโสจากตระกูลตนเองมากกว่า…”

เฉินกงฮู่สังเกตได้เช่นกัน ดวงตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนที่เจอหวังหลินครั้งแรกในทะเลสาปสายฟ้า เขาไม่เคยลืมเลือนเส้นผมดำขลับพริ้วไหวเดินเหินร่างออกมาจากทะเลสาปสายฟ้า สายตานั้นทำให้ทั้งร่างเขาเกือบแตกสลาย

เป็นสิ่งที่เขาไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต!

“นายท่าน!” แววตาบ้าคลั่งในตัวเฉินกงฮู่เพิ่มพูนขึ้นอีกเป็นกอง

จางกงเล่ยอ้าปากค้าง นึกถึงการต่อสู้ของตัวเองกับเฉินกงฮู่ในทะเลสาปสายฟ้าได้ ตอนนั้นเฉินกงฮู่ได้รับคำชี้แนะจากหวังหลินจนเข้าในกฏแห่งสายฟ้าได้อย่างคลุมเครือ!

ไม่ใช่เพียงแค่พวกเขาเท่านั้น แต่เซียนรอบด้านก็สังเกตได้เช่นกัน จิตใจแต่ละคนสั่นเทา แววตาเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

หวังหลินทำเป็นมองไม่เห็นเรื่องทั้งหมดนี้ ขณะที่นั่งลงเขาก็เริ่มฉกฉวยกฏแห่งสายฟ้า ค่อยๆจมดิ่งและลืมเลือนรอบด้าน

ฉิงชุ่ยขมวดสายตาอยู่บนเสื่อสมาธิและเผยรอยยิ้มเบาบาง

อีกด้านหนึ่งปรมาจารย์จงเฉินตกตะลึงไปชั่วขณะก่อนจะเผยรอยยิ้มขมขื่น เขาลืมไปว่าซิ่วมู่แทบจะฝึกฝนจนกลายเป็นจิตวิญญาณสายฟ้าไปแล้ว ไม่เพียงแต่บททดสอบปฐพีจะไม่ยากต่อซิ่วมู่ มันคงเหมือนซิ่วมู่กำลังก้าวไปในสนามหญ้าของตัวเอง!

“ช่างมันเถอะ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ยืมอสูรสายฟ้าและซ่อมแซมความสัมพันธ์ของข้ากับฉิงชุ่ยก่อนหน้านี้ละกัน!” ปรมาจารย์จงเฉินยิ้มบิดเบี้ยวแต่ก็ไม่ได้ไปหยุดหวังหลิน

ส่วนเจ้าจิตวิญญาณสายฟ้า หลังจากโดนหวังหลินทำตกใจ มันเหมือนเด็กที่โดนผู้ใหญ่ดุด่า มันร้องคำรามพุ่งเข้าหาเซียนคนอื่นๆเพื่อระบายความโกรธ

เป้าหมายแรกเป็นญาติพี่น้องของซื่อจื่อเฟิง ชายหนุ่มหล่อเหลาชุดฟ้า สองแขนสร้างผนึกขึ้นมา หินหยกสีเขียวสามก้อนลอยอยู่เบื้องหน้า สายฟ้าทั้งหมดที่มีเป้าหมายใส่เขากลับถูกหินหยกสามก้อนดูดซับไป

จิตวิญญาณสายฟ้าร้องคำรามและพุ่งตรงเข้าใส่เขา นำพาเอาแรงกระทบแข็งแกร่งไปด้วย สีหน้าชายชุดฟ้าเปลี่ยนไปและต้องการล่าถอย แต่ท้ายที่สุดก็กัดฟันแน่น

พริบตานั้นร่างกายจิตวิญญาณสายฟ้าพุ่งเข้ากระแทกชายชุดฟ้าทันที เสียงพื้นดินดังสนั่นหวั่นไหวทำให้สายฟ้าในทะเลสาปทั้งหมดแตกกระจายกึกก้อง

หินหยกสามก้อนแตกสลายกลายเป็นละอองฝุ่นทันที ชายชุดฟ้ากระอักโลหิตออกมาและถอยตัว ทว่าจิตวิญญาณสายฟ้าโกรธเกรี้ยวและไม่ออมมือ มันไล่ตามพร้อมกับอ้าปากพ่นสายฟ้าออกมาไม่มีหยุด

ชายชุดฟ้ารวดเร็วยิ่งและรีบออกไปจากทะเลสาปสายฟ้า สีหน้ามืดมนจ้องมองจิตวิญญาณสายฟ้าอย่างดุร้าย ส่วนเจ้าตัวการพุ่งหาคนถัดไป

เสียงกลองดังกึกก้องในอากาศ เสียงที่สิบหก สิบเจ็ดและเมื่อสิบแปดดังขึ้นมา จิตวิญญาณสายฟ้าก็บ้าไปแล้ว มันขับไล่เซียนทั้งหมดใกล้เคียงที่อยู่ภายในสนาม!

จิตวิญญาณสายฟ้าเคลื่อนตัวไปพลางร้องคำรามไปด้วย คราวนี้เป้าหมายของมันคือเฉินกงฮู่และจางกงเล่ย ทั้งสองเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยวและรีบถอยตัวหลบเลี่ยงเพราะอีกฝ่ายบ้าไปแล้ว

แม้กระทั่งเด็กหัวโตและเซียนหกนิ้วยังตัดสินใจออกไปในคราวที่เกิดเสียงครั้งที่สิบเก้าดังขึ้น พวกเขาไม่อยากไปยั่วยุจิตวิญญาณสายฟ้าที่โกรธเกรี้ยวอย่างเห็นได้ชัด

วินาทีนั้นเหลือเพียงสองคนที่อยู่ในทะเลสาปสายฟ้า!

หมอกดำล้อมรอบซิ่วถิงอย่างหนาแน่น ปกคลุมทุกสิ่งภายในระยะสามสิบฟุตและสายฟ้าไม่อาจะเข้าไปข้างในได้

หวังหลินนั่งตรงข้ามกับซิ่วถิงไปพันฟุตอย่างสงบนิ่ง เขาหลับตาอยู่ที่เดิมขณะที่สายฟ้าล้อมรอบร่างกายไปด้วย เส้นผมหวังหลินพริ้วไหวโดยไร้แรงลม มีท่าทีองอาจประดุจเทพสายฟ้า

ซิ่วถิงลอบสาปแช่งในใจ สายฟ้ายิ่งทรงพลังมากขึ้นและมากขึ้นจนถึงจุดที่เขาเกือบจะทนไม่ไหว เพียงแค่ตอนที่เขาเห็นหวังหลิน เขากลับรู้สึกสิ้นท่า!

“เขาทนนานขนาดนี้ได้อย่างไร? ข้าต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อทนเอาไว้แต่เขากลับ…ดูสบายใจอย่างยิ่งโดยไม่มีสีหน้ากังวลอะไรเลย ข้าไม่ยอมพ่ายแพ้!!” ซิ่วถิงใบหน้าดุร้ายมากขึ้น ควันสีดำออกมาจากระหว่างคิ้วมากกว่าเดิม

จิตวิญญาณสายฟ้าหันกลับมาทันที มันไม่กล้าตอแยหวังหลินดังนั้นจึงจ้องไปที่ซิ่วถิง มันร้องคำรามออกมาและพุ่งตัวออกไป สายฟ้าทั้งทะเลสาปกระพริบวูบวาบรุนแรงและเข้าไปในตัวจิตวิญญาณสายฟ้า ทำให้มันเต็มไปด้วยพลังอำนาจของสายฟ้าโบราณ มันอ้าปากพุ่งตัวออกไปและพยายามกลืนกินซิ่วถิง!

หมอกรอบตัวซิ่วถิงเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าซีดเผือดและต้องการถอย

หลังจากซิ่วถิงร่อนลงเหยียบด้านนอกทะเลสาปสายฟ้า เขาพลันร้องคำรามทันที “ข้าจะไม่ยอมพ่ายแพ้! ซิ่วมู่มันต้องโกงแน่นอน!”

จิตวิญญาณสายฟ้ามองซิ่วถิงก่อนจะหันไปหาหวังหลิน มันร้องคำรามแต่ไม่กล้าเข้าใกล้ มันสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายจากหวังหลินทำให้มันสั่นสะท้าน

หวังหลินลืมตา วินาทีนั้นสายฟ้าสองเส้นพุ่งออกไป เขายืนขึ้นและครุ่นคิดชั่วครู่ จากนั้นเริ่มเดินเข้าหาใจกลางทะเลสาปสายฟ้าภายใต้สายตาจ้องมองของทุกคน

ก่อนหน้านี้หวังหลินรู้สึกคลุมเครือเหมือนจะคว้าอะไรบางอย่างได้ ตอนนี้เมื่อเขามาถึงใจกลาง หวังหลินนั่งสมาธิและเริ่มฝึกฝนทันที

ฉากเหตุการณ์นี้ทำให้เซียนรอบด้านทั้งหมดตะลึงงัน

“นี่มัน…ซิ่วมู่ไม่ได้รับผลกระทบจากสายฟ้าและยังสงบนิ่งเป็นอย่างยิ่ง เขาฝึกฝนวิถีเซียนอันใดกัน!?”

“จิตวิญญาณสายฟ้านั่นคล้ายจะหวาดกลัวซิ่วมู่ เรื่องนี้ช่างประหลาด ซิ่วมู่ไม่ใช่คนธรรมดา!”

ซิ่วถิงอ้าปากค้าง มองอยู่นานก่อนจะหันตัวกลับและจากไป เขารู้ว่าบททดสอบปฐพีไม่มีผลกระทบอะไรต่อซิ่วมู่ และซิ่วมู่นั้นไม่เหมือนกับตัวเขา…

เสียงกลองไม่หยุดชะงัก ดำเนินตีไปอย่างต่อเนื่อง หวังหลินนั่งนิ่งไม่ไหวติง จิตวิญญาณสายฟ้าเคลื่อนไหวรอบหวังหลิน สายตาดุดันมากกว่าเดิม บางอย่างในวิญญาณของมันต้องการกลืนกินหวังหลินมากขึ้นและมากขึ้น ท้ายที่สุดความอดทนก็มีจำกัด

“กลืนกินเขาและเจ้าจะกลายเป็นมังกรสายฟ้า!” ราวกับมีเสียงหนึ่งร้องคำรามอยู่ในวิญญาณของมัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโลภซึ่งกระตุ้นเจ้าวิญญาณสายฟ้าตัวนี้จนร่างกายสั่นเทา มันร้องคำรามอย่างต่อเนื่องในสนาม เริ่มรวบรวมสายฟ้าไปบนร่างกาย ท้ายที่สุดมันก็ร้องคำรามและพุ่งตัวออกไป!

วินาทีที่มันเคลื่อนไหว สายฟ้าทั้งหมดร้องครางไม่มีที่สิ้นสุด ยามที่สายฟ้ารวมกันบนจิตวิญญาณสายฟ้า รอยร้าวบนพื้นดินก็เริ่มแตก

กรรรร! จิตวิญญาณสายฟ้ารูปร่างคล้ายงูพุ่งออกไปด้วยความโลภสุดขีด เข้าหาหวังหลินด้วยความมุ่งมั่นที่จะกลายเป็นมังกร!

ราวกับทั้งทะเลสาปสายฟ้าถูกดึงเข้าไปในการทุ่มเทของมันครั้งนี้ พลังเหนือจินตนาการเข้าไปใกล้หวังหลิน วินาทีนั้นระหว่างคิ้วหวังหลินกระพริบสายฟ้าหนึ่งสายและวิญญาณมังกรสายฟ้าโบราณของเขาก็พุ่งออกมา!

เหล่ามังกรสายฟ้าโบราณคือผู้ส่งสาส์นของสายฟ้าทั้งหมดใต้อำนาจสวรรค์ หวังหลินไม่ได้ผสานเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์แต่ยังพอได้รับผลประโยชน์มากมายมหาศาล เมื่อเขาผสานเข้าด้วยกันกับมังกรสายฟ้าโบราณได้สมบูรณ์แบบ เมื่อนั้นสายฟ้าในโลกจะตกอยู่ในกำมือ

วินาทีที่มังกรสายฟ้าโบราณปรากฏ ร่างจิตวิญญาณสายฟ้าสั่นสะท้านรุนแรง กลิ่นอายที่ทำให้มันสั่นเทาและไม่อาจต่อต้านได้มาจากวิญญาณหวังหลิน ความรู้สึกนี้ส่งออกมาจากมรดกตกทอดในวิญญาณเขา

มันสามารถกลืนกินเซียนทุกคน แต่เมื่อเผชิญกับกลิ่นอายบรรพชนตัวเอง มันไม่มีความกล้าอันใดเลย อย่างไรก็ตามเสียงคำรามจากวิญญาณของมันยิ่งหนาแน่นขึ้น!

“กลืนกินเขาและเจ้าจะกลายเป็นมังกรสายฟ้า!”