ตอนที่ 1360 : ความคิดเดียวในใจข้าคือฆ่า!

หลัวเฟิง และทีมกัปตันต่างก็รอคอยโอกาสด้านนอกสนามรบเทพแท้จริง การต่อสู้ที่บ้าคลั่งที่สุดในบึงเก้าหมอกคือของพวก เจ้าแห่งกฎ มันเป็นสงครามที่บ้าคลั่งซึ่งมี เจ้าแห่งกฎ หลายคนที่ตายไป มันมี เจ้าแห่งกฎ หลายสิบล้านคนโดยรวมจากทั้งสองฝ่าย!

1 ส่วน 3 ตายไปแล้ว!

มันเป็นเรื่องของการฝึกและการคัดเลือก เจ้าแห่งกฎ จำนวนมากที่รอดไปได้นั้นจะได้กลายเป็นเทพแท้จริงอย่างรวดเร็ว!

“เจ้าโง่ ทางช้างเผือก! เขาต้องการเป็นเทพแท้จริงรึ? เขาคิดว่ามันง่ายรึไง?” หางของ วูฮี สะบัดไปและเคลื่อนที่ไปในสนามรบของบึงเก้าหมอก บางครั้งเขาก็จะพุ่งไปหานักรบเผ่าและคำรามออกมา “ตายซะ!”

“ฆ่าพวกบัดซบจากภูเขาซวนหยู”

สัตว์อสูรข้างกายเขาต่างก็ตะโกนออกมาและพุ่งเข้าหานักรบเผ่า

บึงเก้าหมอกนี้มีขนาดใหญ่และมันมี เจ้าแห่งกฎ อยู่มากมาย มันอาจจะมี เจ้าแห่งกฎ เกิดมาและตายไประหว่างการต่อสู้ การรู้จัก เจ้าแห่งกฎ กว่า 80% นั้นถือว่าเป็นประโยชน์ พวกเขาเห็นว่า วูฮี นั้นเป็นสัตว์อสูร และพวกเขาพยายามจะฆ่านักรบเผ่าจากภูเขาซวนหยู พวกเขาเดาว่า วูฮี เป็นเพียงเพื่อนร่วมทัพ

“ตาย ตาย!” วูฮี คลั่งไปกับการฆ่า เมื่อสัตว์อสูรตาย เขาก็จะเก็บเอาอาวุธและเกราะทันที “ข้าได้มาแค่ 1,200 คะแนนใน 3 เดือนนี้”

วูฮี รู้สึกกังวลขึ้นมา สนามรบนี้มีขนาดใหญ่ เขาได้แต่อาวุธกับเกราะ!

บวกกับเขาต้องระวังตัว ยังไงซะสนามรบนี้ก็วุ่นวายและถ้าเขาไม่ระวังตัวมากพอ เขาก็อาจจะโดนฆ่าได้

****

ในอีกด้านของบึงเก้าหมอก…

“ระวัง ทุกคน เราต่างก็เป็น เจ้าแห่งกฎ ที่แข็งแกร่งแต่มันคือสงครามของ เจ้าแห่งกฎ นับสิบล้านคน! โชรุนิ กับเพื่อนตายไปเพราะพวกเขาไม่ระวังตัว เราได้คะแนนมาเยอะแล้วแต่เราต้องระวังตัว”

นักรบของ คูฟา เองก็อยู่ในสนามรบ พวกเขาต่างก็เป็นนักรบเผ่า ดังนั้นพวกเขาจึงแสร้งทำตัวมาจากภูเขาซวนหยู

“ได้”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

“เรายังต้องรอกันอีกนาน”

นักรบทุกคนต่างก็กังวลแต่นั่นเพียงแค่เปลือกนอก ลึกลงไปแล้วนักรบทุกคนเข้าใจว่ายิ่งเพื่อนตัวเองตายไปเท่าไหร่ อาวุธและเกราะที่พวกเขาจะได้มาก็มากเท่านั้น ทุกคนรวมกันมีอาวุธกับเกราะ 10,000 ชิ้น อย่างน้อยมันก็มากพอจะได้ 10,000 คะแนน ซึ่งก็จะมี 1 คนที่รอดภารกิจนี้ไปได้ เพื่อนร่วมทีมตายถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับพวกเขา แต่ไม่มีใครที่คิดจะตาย

****

นักรบที่นำโดย คูฟา กับ ยูลั่ว และ วูฮี ที่ลงมือคนเดียวต่างก็พยายามเก็บอาวุธและเกราะจากบึงเก้าหมอก แน่นอนว่าพวกเขาต้องซ่อนอาวุธกับเกราะจากคนของภูเขาซวนหยู ตราบใดที่พวกนั้นไม่พบอะไรน่าสงสัย

บึงเก้าหมอกนั้นเกินคำว่าใหญ่!

พวกเขาไม่ได้มีอาวุธกับเกราะมามากนัก!

มันเป็นโชคชะตาที่ต้องมีคนตายในสนามรบ หรือโดนกำจัดตามกฎกองทัพ!

แต่พวกเขาก็ไม่คิดจะไปที่สนามรบของเทพแท้จริง

****

ที่เขตนอกสนามรบเทพแท้จริง สงครามกินเวลาไปกว่า 4 เดือน หลัวเฟิง รอคอยโอกาสเงียบๆ แต่นักรบที่นำโดยกัปตันต่างก็ลนลาน

นักรบผอมแห้งเกราะดำได้ส่งเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิด “กัปตัน! ท่านน่ะขี้ขลาด! เราไม่ได้มีโอกาสในการได้คะแนนจำนวนมากหลังจากสงครามจบ! หากไม่มีคะแนน เราคงได้แต่หนี แต่ถ้ากองทัพต้องการให้เราตาย เราก็จะรอดได้เพียงไม่นาน เราต้องได้คะแนนมาเพื่อเอาตัวรอด!”

“ถูกต้อง กัปตัน เราต้องทำอะไรบ้าง”

“เราต้องการอยู่ต่อ!”

“เราต้องการคะแนน!”

นักรบหลายคนหงุดหงิดขึ้นมา นักรบคนอื่นๆ ต่างก็มองไปที่กัปตันด้วยความกังวล

สายตาอันเย็นชาของกัปตันมองไปรอบๆ เขารู้ว่านักรบเหล่านี้ต่างก็กังวล เขามีศพเทพแท้จริงแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องการมีชีวิตต่อ แต่นักรบของเขานั้นไม่อาจจะสบายใจได้

“มันคงเป็นการฆ่าตัวตายหากเจ้าเข้าไปในสนามรบเทพแท้จริง” กัปตันพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

“เรารู้ นั่นเป็นเหตุผลที่เราไม่ไปที่นั่น แต่ เจ้าแห่งกฎ นับไม่ถ้วนที่สู้กันอยู่และเราก็อาจจะได้คะแนนมา! ตราบใดที่เรามีเวลามากพอ และได้อาวุธกับเกราะมา เราก็จะได้รับคะแนนมาได้ เราจะมีโอกาสรอดมากกว่าในสนามรบของ เจ้าแห่งกฎ!”

“ถูกต้อง กัปตัน!”

“ไปที่สนามรบ เจ้าแห่งกฎ กันเถอะ”

ทุกคนต่างก็มองที่กัปตัน

กัปตันฮึดฮัดออกมา “การเก็บอาวุธและเกราะให้ครบ 10,000 คะแนนน่ะรึ? เจ้าคิดว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน? ถ้าเจ้าต้องการไปจริงๆ ก็ไปซะ ข้าไม่ห้ามหรอก แต่ข้าจะส่งข้อความผ่านเหรียญสื่อสารในตอนวิกฤต บอกพิกัดเจ้ามา และเจ้าต้องมา ไม่งั้นแล้ว…”

“ได้ กัปตัน”

“เราเข้าใจแล้ว กัปตัน”

“หากกัปตันเรียกเรา เราก็จะมาให้เร็วที่สุด”

“กัปตัน เราจะไปที่สนามรบแล้ว”

“เราจะทำตามคำสั่งท่าน กัปตัน”

นักรบทุกคนต่างก็ตอบและจากไป ไม่นานนักรบทั้งหมดของกัปตันก็แยกตัวออกไป

กัปตันส่ายหน้าและฮึดฮัดออกมา “ดูเหมือนว่าพวกนี้ต่างก็ลนเพราะกลัวตาย”

กัปตันดูถูกนักรบเหล่านี้ แต่ยังไงซะพวกนี้ก็เป็นคนจากหน่วยงูหลามแม่น้ำ ถ้าพวกนี้ร่วมมือกัน พวกนี้ก็จะแสดงพลังที่มหาศาลออกมาได้ ถ้าเขานำทัพพวกนี้ได้ดี พวกเขาก็จะทำภารกิจได้อย่างง่ายดาย เขาไม่คิดจะยอมแพ้ในตัวพวกนี้หากไม่จำเป็น

****

หลัวเฟิง กับพวกกัปตันยืนอยู่กันคนละจุดที่เขตนอกของสนามรบ พวกเขาต่างก็เตรียมจะลงมือตลอดเวลา

“กรร!” สัตว์อสูรคอยาวตาเป็นประกายขึ้นมา

พลังของเขาสั่นเครือ เทพแท้จริงแบบเขาไม่ได้มีเกราะระดับเทพแท้จริงซึ่งด้อยกว่าเทพแท้จริงที่เข้าร่วมกองทัพ!

เรื่องเล็กน้อยแบบนี้อย่างการเก็บกวาดสนามรบ, ลาดตระเวน และเก็บศพฝั่งตัวเองต่างก็ถูกโยนมาให้พวกเขา พวกเขารู้ว่ามันเพราะพวกเขาไม่ได้แข็งแกร่งพอ ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามที่จะฝึกฝนตัวเอง แต่ในการต่อสู้แบบนี้ พวกเขาเลือกที่จะหลบหลีกการโจมตีเมื่อรู้สึกว่าพลังของตัวเองสั่นไหว

“บัดซบ”

“เมื่อเทพแท้จริงตาย อาวุธกับเกราะจะตกลงจากตัว และพวกนั้นก็จะเป็นของศัตรูที่ฆ่าเขา ข้ายังไม่ได้อะไรเลย”

เกราะและอาวุธเทพแท้จริงนั้นล้ำค่า แต่อาวุธกับเกราะเหล่านี้ธรรมดาอย่างมาก เจ้าแห่งกฎ ส่วนมากก็มีมัน ในโลกแห่งจิน แม้แต่สมบัติแท้จริงชั้นสูง สักพันชิ้นก็เทียบกับสมบัติแท้จริงขั้นสูงสุด 1 ชิ้นไม่ได้!

“ข้าต้องได้เกราะเทพแท้จริง ข้าต้องได้”

สัตว์อสูรคอยาวยังคงท่องไปรอบๆ เขาหลีกเลี่ยงการต่อสู้และมองหาโอกาส ถ้าเทพแท้จริงที่มีเกราะเทพแท้จริงตาย เขาก็จะพยายามชิงมันมา!

แต่มันยากอย่างมากที่เทพแท้จริงระดับนั้นจะตาย และแม้ว่าจะตาย เขาก็ไม่มีโอกาสที่จะชิงสมบัติมา ไม่งั้นแล้วเขาคงมีเกราะเทพแท้จริงไปแล้ว

****

พวกเขาอยู่คนละพื้นที่ในสนามรบเทพแท้จริง

“ถ้ามันไม่มีเทพแท้จริงคนอื่นรอบๆ” กัปตันพูดขึ้นอย่างกังวล “ข้าฆ่าสัตว์อสูรคอยาวนั่นได้หากใช้สมบัติเครื่องจักรสู้กับเขา แต่นี่คือสนามรบของเทพแท้จริง…เขาได้เก็บศพมากว่า 30 ร่างแล้ว”

ในอีกด้านแล้ว หลัวเฟิง เหมือนจะใจเย็น เขามองไปยังสัตว์อสูรนั้น และยังคอยเดาพิกัดอยู่

“พลังของเขาสั่นไหว” เขาพูดกับตัวเอง “และเขาก็ไม่มีเกราะสมบัติแท้จริงขั้นสูงสุดป้องกันตัว! ข้าการันตีได้ว่าข้าฆ่าเขาได้ในเวลาไม่นาน”

หลัวเฟิง ยืนยันตำแหน่งของสัตว์อสูร ตอนที่มันเดินทางไปต่อ หลัวเฟิง ก็เริ่มลงมือด้วย เขาไม่ได้เคลื่อนที่เร็วนัก เขาไม่ต้องการให้คลื่นของเขาถูกตรวจจับได้โดยพลังอมตะ เขายังคงเข้าหาสนามรบ เขาเคลื่อนที่ช้าๆ อย่างอดทน

ใช้เวลากว่า 3 วันก่อนที่จะเข้าใกล้สัตว์อสูร และเขาก็ได้เข้าสนามรบเทพแท้จริง

“รอ…” หลัวเฟิง บอกกับตัวเอง “รอ ข้าต้องรอเวลาที่เหมาะ”

หลัวเฟิง ยังคงยั้งพลังเอาไว้ สำหรับ 3 วันที่ผ่านมาและตอนนี้เขาก็เริ่มดุดันขึ้น เขาลืมความคิดอื่นๆ และโฟกัสไปที่เป้าหมายเดียวคือฆ่าสัตว์อสูรคอยาวนี้ให้เร็วที่สุด!

นี่เป็นเป้าหมายเดียวของเขา!

พลังของเขาระเบิดออกมา หลัวเฟิง ดึงดาบออกมา ทำไมพลังของเขาถึงทะลวงผ่านจากการต่อสู้เอาเป็นเอาตายได้?

เมื่อเป็นการต่อสู้เอาเป็นเอาตาย สัญชาตญาณของเขาจะโฟกัสไปที่ความคิดทั้งหมดเพื่อปลุกพลังและพัฒนาร่างกายของเขา แน่นอนว่ามันอันตรายอย่างมาก!

มันบ้าคลั่งแค่ไหนกับความคิดจะฆ่าเทพแท้จริงในสนามรบของเทพแท้จริงนับหมื่น?

มันคงบ้าคลั่งแต่ทำไม หลัวเฟิง ถึงเริ่มตื่นเต้นมากขึ้น

“โอกาส โอกาส โอกาส!”

หลัวเฟิง มองไปที่สัตว์อสูรคอยาวที่กำลังเข้ามา ตอนนั้นสัตว์อสูรระวังตัวอย่างมาก เขาไม่ได้ต้องการสู้กับเทพแท้จริงที่แข็งแกร่งจากภูเขาซวนหยู เขาแค่สู้กับเทพแท้จริงเผ่าที่อ่อนแอได้ สัตว์อสูรค่อยๆ เข้าหาตำแหน่งของ หลัวเฟิง ช้าๆ ตาของ หลัวเฟิง เป็นประกายขึ้นมา

“ตอนนี้แหละ”

ฮ่ง!

ความเร็วเขาเพิ่มขึ้นและพลังอมตะของเขาก็ลุกไหม้

ฮ่ง!

ขั้นแรกของวูดูเหมย!

ฮ่ง!

เขาเผาพลังอมตะของตัวเองต่อ ขั้นสองของวูดูเหมย!

นี่คือผลประโยชน์อันที่สองที่ใหญ่ที่สุดที่เขาได้มาใน 8 ล้านยุคที่ผ่านมา…เสร็จสิ้นขั้นสองของวูดูเหมย!

“อะไรกัน?” สัตว์อสูร ที่เดินหน้าอย่างระวังหันกลับมา ตาเดียวของมันแสดงความช็อกออกมา เงาดาบขนาดใหญ่ได้พุ่งเข้ามาหาเขาด้วยแรงอันน่ากลัว