ตอนที่ 1475 : กำเนิด

ร่างหลักของ หลัวเฟิง กำลังเดินทางกลับไปที่จักรวาลย่อยของตัวเอง

“นายท่าน” โมโลซ่า รายงานด้วยความเคารพ “มันมี อสูรทลายมิติ มากมายที่หนีเข้าไปในเขตทะเลหลง จาก 450,000 ตัวของกลุ่มสอง มันมี 420,000 ตัวที่หนีไปยังเขตทะเลหลง รวมกับจำนวนจากกลุ่มแรกที่ท่านไล่ตามไป จำนวน อสูรทลายมิติที่ท่านได้ฆ่าและทำให้กลายเป็นทาสนั้นห่างจากจำนวนของกลุ่มแรก ถ้า อสูรทลายมิติ ทุกตัวหนีไปยังเขตทะเลหลงเริ่มสู้กัน จำนวนของพวกมันก็สามารถให้กำเนิดระดับ 6 ได้สองตัว!”

หลัวเฟิง พยักหน้า 900,000 ตัวอาจจะกำเนิดระดับ 6 ขึ้นมา 3 ตัว จำนวน อสูรทลายมิติที่เขาได้ฆ่าและทำให้เป็นทาสนั้นถือว่าน้อย ตัดสินจากพวกที่เหลืออยู่แล้ว มันเป็นไปได้ที่จะให้กำเนิดระดับ 6 สองตัวขึ้นมา

“แต่ตามกฎเหล็กของ อสูรทลายมิติ ระดับ 6 สองตัวต้องฆ่ากันเอง” โมโลซ่า พูดขึ้น “มันจะเหลือเพียงตัวเดียว”

กฎเหล็กนี้เพื่อหาราชาตัวสุดท้าย การเร่งรีบกำเนิดราชานั้นมันมีกฎเหล็ก 4 ข้อ

ข้อแรกคือไม่มีระดับ 6 สองตัวอยู่ร่วมกัน พวกมันต้องสู้กันเองจนตาย ร่างแยกทั้งหมดของมันจะสู้กันเองจนกว่าจะเหลือแค่ตัวเดียวที่รอด

กฎข้อที่ 2 คือราชาต้องเกิดมาระหว่างช่วงเติบโต เวลามากที่สุดที่เหมาะสำหรับการให้กำเนิด แม้ว่ามันจะต้องสู้และฆ่ากันเองแต่การกินก็จะดำเนินต่อไปจนถึงนาทีสุดท้ายของชีวิตจนกว่าจะมีแค่ตัวเดียวที่เหลือรอดอยู่

กฎข้อที่ 3 คือถ้ามี อสูรทลายมิติ เหลืออยู่แค่สองตัวโดยไม่สนว่าพวกมันจะแข็งแกร่งมากน้อยแค่ไหนแต่พวกมันต้องสู้กันเองจนกว่าจะเหลืออยู่ตัวเดียว

กฎข้อที่ 4 คือตัวที่รอดมาได้ไม่ว่าจะเป็นระดับ 1 หรือ 6 มันจะได้กลายเป็นราชา

“อืม”

คิ้วของ หลัวเฟิง ขมวด จำนวน อสูรทลายมิติ มีมากเกินไป เป็นแสนๆ ตัวอยู่ในเขตทะเลหลงกระจายตัวไปที่ต่างๆ ซึ่งหมายความว่ามันต้องมีจุดอ้างอิงจำนวนมากที่เหล่า อสูรทลายมิติ จะไป เมื่อรวมกันแล้วพวกมันจะมีข่ายข้อมูลแผนที่ของเขตทะเลหลง!

นี่ทำให้ อสูรทลายมิติ หนีได้อย่างรวดเร็วตามรูหนอนแต่มันไม่มีทางที่หลัวเฟิง จะไล่ตามได้เพราะเขาไม่มีแผนที่นั้น!

ตอนที่แผนที่นี้ยังไม่เป็นรูปร่าง หลัวเฟิง ก็ไม่อาจจะไล่ตาม อสูรทลายมิติ ได้ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ตาม

“30,000 ตัวถูกทิ้งไว้” โมโลซ่า รายงาน “พวกมันไม่ได้ไปที่เขตทะเลหลง พวกมันแยกตัวจากกันกระจายตัวไปทั่วดินแดนอันตรายทั้งสาม สภาพแวดล้อมที่นั่นอัตราย การกำจัดพวกมันหนึ่งตัวถือว่าเป็นเรื่องยาก”

หลัวเฟิง เข้าใจ อสูรทลายมิติ 30,000 ตัวถูกทิ้งไว้เพื่อแทนความหวังของเผ่า สำหรับอสูรทลายมิติ ที่หนีไปยังเขตทะเลหลง แม้ว่ามันจะสร้างแผนที่ขึ้นมาได้แต่พวกมันหนีไปไกล มันไม่มีทางที่จะพึ่งความสามารถตัวเองในการกลับมาได้

“ในอนาคตตอนที่เกิดระดับ 6 ขึ้นมา” โมโลซ่า พูดขึ้น “ด้วยการรับรู้ตำแหน่งของ อสูรทลายมิติ ที่ถูกทิ้งไว้ มันจะฆ่ามาเรื่อยๆ จนมาถึงทะเลจักรวาล พวกมันอาจจะกังวลว่าท่านจะฆ่า อสูรทลายมิติ ตัวที่เหลือรวมถึงเราที่เป็นทาสของท่าน การฆ่าเราจะทำให้มันเสียจุดอ้างอิงและหลงไปชั่วนิรันดร์ พวกมันไม่อาจจะกลับมาได้ ตามจำนวน อสูรทลายมิติ แล้ว พวกมันถูกทิ้งไว้มากถึง 30,000 ตัว! มันไม่มีทางที่ท่านจะฆ่ามันได้ในเวลาอันสั้น!”

****

โหดร้าย!

แต่ หลัวเฟิง ต้องพยายามทำให้ดีที่สุด ตอนที่ร่างหลักของเขากลับมา สิ่งแรกที่เขาทำคือมุ่งหน้าไปยังยอดเขาเอียง

ภายในยอดเขาเอง มันมีเขตพิเศษหลายแห่ง ตอนนี้เหล่า อสูรทลายมิติ พากันมุ่งหน้าไปยังเขตพิเศษ!

มันถึงกับมีบางตัวที่หนีไปยังพื้นที่อันตราย เมื่อเข้าไปยังพื้นที่อันตราย การกลับออกมานั้นถือว่าเป็นเรื่องท้าทาย!

“ไล่ล่า”

“จับพวกมัน”

“จับพวกมัน!”

อสูรทลายมิติ 30,000 ตัวที่ถูกทิ้งไว้แทนความหวังล้วนแต่เป็นพวกระดับ 2 พวกมันไม่ได้แข็งแกร่ง ต่อหน้า หลัวเฟิง พวกมันไม่ได้มีแม้แต่ความสามารถที่จะระเบิดตัวเอง ดังนั้นพวกมันจึงโดนจับเข้าไปในหอคอยดวงดาว จากนั้น เม็งฉี่ ก็กินพวกมันทั้งหมด หลัวเฟิง ไม่ได้ทำให้พวกมันเป็นทาสอีกเพราะมันมีขีดจำกัดเรื่องจำนวนทาส

“บัดซบ!”

ภายในหอคอยดวงดาว หลัวเฟิง มองออกไปภายนอก ลึกในความมืดมิดนี้คือขุมนรก นี่คือเขตความมืดหยง ที่ที่พื้นที่หลักของยอดเขาเอียง

“คิดว่าเจ้าหนีเข้าไปในเขตมืดหยง” หลัวเฟิง พึมพำ “ตอนที่เจ้าเข้าไป มันก็ไม่มีทางที่เจ้าจะออกมาได้ แต่มันมี อสูรทลายมิติ ถึง 102 ตัวที่ซ่อนอยู่ที่นี่”

หลัวเฟิง จะกล้าเข้าไปหรือไม่?

แน่นอนว่าไม่!

เมื่อกี้นี้เขาลองส่งร่างพลังอมตะควบคุมเรือเครื่องจักรเข้าไปด้านในแต่หลังจากที่เขาเข้าไป มันก็ไม่มีทางที่จะออกมาได้!

“อสูรทลายมิติ พวกนี้ไม่คิดที่จะออกมา” หลัวเฟิง ส่ายหน้า

มันมีดินแดนอันตรายมากมายที่คล้ายกับสามที่แห่งนี้ เมื่อเข้าไปแล้วการหนีออกมาเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ ตอนนั้น อสูรทลายมิติ จำนวนหนึ่งได้หนีเข้าไปที่นั่น!

ด้วยวิธีที่ หลัวเฟิง มี มันมีที่อันตรายบางแห่งที่เขาอาจจะหนีออกมาได้ แต่มันก็ยังมีหลายที่ที่เขาไม่อาจจะหนีออกมาได้

หลัวเฟิง ไม่กล้าเข้าไปสำรวจที่นั่นด้วยตัวเอง ดั้งนั้นเขาจึงส่งร่างพลังอมตะเข้าไปตรวจสอบ สองครั้งก่อนหน้านี้ร่างพลังอมตะได้เอาเรือเครื่องจักรเข้าไปด้วย แต่ครั้งนี้เมื่อเข้าไปในเขตมืดหยง ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่อาจจะออกมาได้

“มันมี อสูรทลายมิติ 30,000 ตัว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าพวกมันทั้งหมด” หลัวเฟิงถอนหายใจแล้วควบคุมหอคอยดวงดาวให้ออกมา

****

ไกลออกไปในเขตทะเลหลงที่ซึ่งมี อสูรทลายมิติ มากมายทำการสำรวจแต่ก็ยังสำรวจได้แค่เพียงส่วนน้อย ตอนนี้หลายแสนตัวรวมตัวกันอยู่ที่เขตนี้ ถึงแม้สำรวจพื้นที่ได้น้อยแต่พื้นที่ที่พวก อสูรทลายมิติ สำรวจได้ก็มากกว่าที่ หลัวเฟิง และจักรวาลสามยุคสำรวจมามากกว่าสิบเท่า

“ตาย!”

“ระหว่างเจ้ากับข้ามีแค่ตัวเดียวที่รอดไปได้”

อสูรทลายมิติ สองตัวสู้กันโดยไม่ลังเล เลือดกระจายไปทั่วทุกแห่ง มันบ้าคลั่ง การฆ่าแบบนี้เกิดขึ้นในพื้นที่ต่างๆ อสูรทลายมิติ หลายแสนตัวพากันฆ่าและพัฒนาตัวเอง พวกมันยอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อการพัฒนา

เวลาผ่านพ้นไปและในพริบตาก็ผ่านไปเกือบปี ภายในเขตทะเลหลง มี อสูรทลายมิติเหลืออยู่เพียงสองตัว พวกมันน่าประทับใจและพวกมันต่างก็อยู่ระดับ 6

ฮ่ง! ล่ง!

พลังอันแข็งแกร่งทำให้มิติต้องสั่นไหว อสูรทลายมิติ ทั้งสองตัวอยู่ห่างจากกันและหันมาเผชิญหน้ากัน ตัวหนึ่งถือขวาน ตัวของมันทั้งสองเต็มไปด้วยรอยสลักเลือด ในวเลาเดียวกันก็มีเขาหนึ่งงอกออกมาจากหน้าผากของมัน ที่ปลายเขานั้นมีแสงสีขาวส่องประกาย แสงสีขาวนี้เหมือนจะทำลายทุกอย่างได้

อสูรทลายมิติ สองตัวมีออร่าต่างกันเล็กน้อย ตัวหนึ่งน่ากลัว อีกตัวรุนแรง พวกมันคือ โมฮี และ ยู

“โมฮี เราต่างก็ก้าวมาถึงระดับ 6 มันเป็นโชคชะตาที่เราตัวหนึ่งจะรอด”

“เจ้า…เจ้าต้องตายอย่างแน่นอน ให้ข้าเป็นคนที่ไปจัดการกับ ทางช้างเผือก เพื่อกลายเป็นราชาเอง”

ทั้งสองเข้าต่อสู้กันภายในเขตทะเลหลงอันห่างไกล

****

ยู ถูกกำจัด โมฮี กลายเป็น อสูรทลายมิติ ระดับ 6 ตัวสุดท้ายที่รอดมาได้!

หลังจากที่กิน ยู เข้าไป พลังของ โมฮี ก็ขึ้นถึงขั้นสูงของระดับ 6 จากนั้นมันก็เดินทางกลับมาทันที

“ทางช้างเผือก! เผ่า อสูรทลายมิติ สูงส่งคือผู้ชนะ”

โมฮี เดินทางผ่านมิติมาพร้อมกับขวานในมือ ด้วยการพึ่งความสามารถในการรับรู้ที่อยู่ของ อสูรทลายมิติ ตัวอื่น มันไม่มีทางที่จะหลง มี อสูรทลายมิติ หลายพันตัวกระจายอยู่ในพื้นที่อันตรายทั้งสามที่ซึ่งยังไม่โดน หลัวเฟิง ฆ่า พวกมันพากันตื่นเต้น สุดท้าย อสูรทลายมิติ ระดับ 6 ก็มาถึง

ผ่านไปเกือบเดือนในที่สุด โมฮี ก็ก้าวเข้ามาถึงเขตอันคุ้นเคยอีกครั้ง

“ข้า…ข้ามาถึงแล้ว” เขาบนหัว โมฮี ทั้งสองหัวโค้งราวกับแทงเข้าไปยังมิติตรงหน้า แสงสีขาวที่ปลายเขาดูสลัว ตาทั้งสองข้างของมันแสดงความบ้าคลั่งออกมา

โมฮี บอกกับ อสูรทลายมิติ ระดับ 2 ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในสันเขา “ข้าจะทำทุกอย่างให้พวกเจ้าเอง”

ฮ่ง!

อสูรทลายมิติ ระดับสองที่ซ่อนตัวพากันระเบิดตัวเอง

“โมฮี ข้าเชื่อใจเจ้า” อสูรทลายมิติ อีกตัวที่ซ่อนอยู่ในเรือจักรวาลได้ระเบิดตัวเอง

“เกียรติของเผ่า อสูรทลายมิติ เจ้าต้องปกป้องมันไว้!”

“ฆ่า ทางช้างเผือก!”

“เรา อสูรทลายมิติ จะเป็นเผ่าที่สูงส่งที่สุด!”

อสูรทลายมิติ พากันระเบิดตัวเองกันทีละตัวๆ พวกมันคือ อสูรทลายมิติ ที่ หลัวเฟิงไม่ได้มีเวลาไปฆ่า หรือซ่อนตัวอยู่ในดินแดนอันตราย ดังนั้น หลัวเฟิง จึงไม่อาจจะไปล่าและฆ่ามันได้ พวกมันพากันระเบิดตัวเองกันทีละตัวๆ!

ทุกตัวต่างก็ถูกกำจัด มันมีแค่ตัวเดียวที่เหลืออยู่ในตอนนั้นซึ่งคือ โมฮี!

“ข้า โมฮี จะปกป้องเกียรติของเผ่า อสูรทลายมิติ ข้าจะไม่ยอมให้ ทางช้างเผือก ดูหมิ่นเผ่าเรา! กรร!” โมฮี เงยหน้าทั้งสองขึ้นแล้วคำรามออกมา

ตอนนั้นโชคชะตาของพวกมันก็ได้ทำงานอีกครั้ง มันส่งผลให้เหล่า อสูรทลายมิติ ที่กลายเป็นทาสได้รับผลกระทบ

****

หลัวเฟิง ยังช็อกกับการได้เห็นการระเบิดตัวเองซ้ำๆ และการหายไปของ อสูรทลายมิติ สีหน้าของ โมโลซ่า ได้เปลี่ยนไปอย่างมาก

“นายท่าน!”

“นายท่าน!”

“นายท่าน!”

โมโลซ่า และ อสูรทลายมิติ ตัวอื่นที่เป็นทาสที่อยู่ในสามดินแดนอันตรายต่างก็ส่งข้อความหา หลัวเฟิง ด้วยเสียงที่สั่น

“อะไร?” หลัวเฟิง รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทำไมทั้ง 9 ตัวที่เป็นทาสถึงได้รายงานต่อเขาพร้อมกัน?

“นายท่าน!” โมโลซ่า ตะโกนออกมาด้วยความช็อก “ตอนที่ อสูรทลายมิติกระจายตัวรอบๆ พากันระเบิดตัวเอง เราต่างก็รู้สึกถึงโชคชะตา”

“โชคชะตา?” หลัวเฟิง ผงะ

อสูรทลายมิติ ได้รับการควบคุมโดยโชคชะตา มันคือโชคชะตาที่ขีดเขียนกฎทั้งสี่

“มีแค่ตัวเดียวที่รอดที่จะได้รับการปลดปล่อย” โมโลซ่า พูดต่อ “โชคชะตาบอกเราว่าถึงแม้เราจะเป็นฝั่งท่านแต่เราก็ต้องฆ่ากันเอง มันจะต้องมี อสูรทลายมิติตัวสุดท้ายที่รอดไปได้ จากนั้น อสูรทลายมิติ ที่รอดต้องไปสู้กับ โมฮี ที่เป็นอิสระ…เพื่อหาราชา นี่คือกฎข้อที่ห้า กฎที่เพิ่งจะเกิดขึ้นกับเรา”

“อะไรนะ? กฎข้อที่ห้า?” สีหน้าของ หลัวเฟิง เปลี่ยนไปอย่างมาก

อสูรทลายมิติ ที่เป็นอิสระ?

สู้กับ อสูรทลายมิติ ที่เป็นทาส?

พวกมันหวังที่จะมีการต่อสู้ครั้งสุดท้าย!

หลัวเฟิง นึกถึงตอนที่เขาทำให้ โมโลซ่า กลายเป็นทาส ตอนนั้นเขาได้รับคำเตือนจากกฎสูงสุด อสูรทลายมิติ เป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงแสดงการทำลายล้าง การทำให้มันเป็นทาสนั้นยากแต่แรกอยู่แล้ว ตอนนั้นมันมีเพียงตัวเดียวที่ยังได้รับอิสระและไม่คาดคิดว่าจะเกิดกฎข้อที่ห้าเพื่อเร่งการหาราชา!

ชัดแล้วว่ามันไม่เปิดโอกาสให้ หลัวเฟิง เตรียมตัวรับมือ

“ข้ามี อสูรทลายมิติ มากมายเป็นทาส จากการสังเกตการใช้การทำลายของมันและทำความเข้าใจมัน ข้าสามารถขึ้นไประดับสูงกว่าเดิมได้ ตราบใดที่ข้ามีเวลา พลังของข้าก็จะแข็งแกร่งขึ้น จากภัยพิบัติครั้งนี้ โอกาสข้าก็จะสูงขึ้นไปด้วยแต่ตอนนี้กฎสูงสุดกลับไม่ให้เวลาข้า”

สีหน้าของ หลัวเฟิง เคร่งขรึมขึ้นมา ตอนที่ฝ่ายตรงข้ามขึ้นถึงระดับ 6 มันก็ไม่มีระดับสูงขึ้นไปกว่านี้แล้วแต่เขายังพัฒนาได้ต่อหากบ่มเพาะ แต่ตอนนี้กฎข้อที่ห้ากลับส่งผล…ราชาต้องกำเนิดขึ้นมา

“การต่อสู้สุดท้ายงั้นรึ?” สายตาของ หลัวเฟิง แสดงความซับซ้อนออกมา “งั้นก็เอาเลย”

หลัวเฟิง ควบคุมหอคอยดวงดาวมุ่งหน้าไปยังจักรวาลหลัก เหล่า อสูรทลายมิติ ของเขาที่โชคร้ายไม่อาจกำเนิดระดับ 6 ขึ้นมา เมื่อเป็นการตัดสินครั้งสุดท้ายระหว่าง อสูรทลายมิติ ที่เป็นทาสกับตัวที่ได้รับอิสระ แน่นอนว่าเขาต้องเลือกโจมตี!

ถ้าฝั่งเขาชนะ มันคงเป็นผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบ

ถ้า โมฮี กลายเป็นราชา มันจะถือว่าเป็นภัยพิบัติที่ใหญ่กว่าเดิม ทุกอย่างที่ หลัวเฟิง อยากปกป้องต้องถูกกำจัดทิ้ง

ก่อนการต่อสู้ครั้งนี้ หลัวเฟิง อดไม่ได้ที่อยากจะพบครอบครัวของตัวเอง