ตอนที่ 661 หลบซ่อน

ที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ทางเดินด้านนอกตรงบ้านของ หลัวเฟิง นั้นเต็มไปด้วยผู้คนของเผ่าเขาทองนั่งคอยอยู่ด้านนอกและตรงหน้าทางเข้านั้นมีชายสวมชุดเกราะม่วง เปฉิว นั่งอยู่ เขานั่งขัดสมาธิพร้อมกับปิดตาตัวเองไว้

ซู่ๆๆๆๆๆ!

ลำแสงพุ่งออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้วบินหายไปอย่างรวดเร็ว

“พวกเขาบินหนีไปแล้ว”

“มนุษย์ หลัวเฟิง เองก็อยู่ในนั้นด้วย”

“พวกเขาบินหนีไปแล้วจริงๆ รึ?”

ผู้คนกว่า 10,000 คนต่างก็เริ่มไม่พอใจ พวกเขาลุกขึ้นยืนขึ้นมาและมองไปที่ท้องฟ้า ที่นั่นลำแสงนั้นได้หายไปวับและพวกเขาก็เริ่มหงุดหงิดกันขึ้นมา

เปฉิว ลืมตาขึ้นมาและมองไปที่สิ่งที่เกิดตรงหน้าด้วยสายยตาที่เย็นชาแต่ตาของเขาเหมือนจะลุกไหม้ด้วยเปลวไฟ เขาพึมพำ กับตัวเองออกมาเบาๆ “มนุษย์ หลัวเฟิง…ไอ้ขี้ขลาด!!!!”

ครืนนน!

เขาพุ่งขึ้นไปบนฟ้าตามไปยังปราสาทผู้อาวุโสทันที น้องชายของเขา

และพวกก็ตามมาด้วย

ในตอนที่ หลัวเฟิง เคลื่อนที่มา โดยมีเผ่าเขาทองตามมาด้วยนั้น เขตที่พักอยู่ไกลออกไปในจักรวาล ที่ซึ่งมีแต่ความเงียบไม่มีดวงดาวหรือดาวเคราะห์เลยสักดวง บางครั้งจะมีการบิดเบี้ยวของมิติและชั้นบรรยากาศเกิดขึ้น

ในพื้นที่อันกว้างใหญ่แบบนี้

มีทวีปทองคำ มากมายได้เกิดขึ้นมาโดยที่เหล่านั้นเต็มไปด้วยต้นหญ้าและป่า มีมนุษย์อาศัยอยู่มากมายโดยพวกเขามีเทคโนโลยีที่

ก้าวหน้า ในบรรดาที่เหล่านี้แล้วมีมนุษย์กว่า 100 ล้านคนที่อาศัยกระจัดกระจายกันออกไปตามเมืองโดยแต่ละเมืองนั้นจะมีรูปปั้นเทพเจ้าตั้งตระหง่านอยู่

ผู้คนนับไม่ถ้วนได้เข้ามาบูชาเทพเจ้าเหล่านั้น

ส่วนที่มนุษย์อาศัยอยู่นั้นเป็นแค่ส่วนเล็กๆ ของทวีปเทพเจ้าแห่งนี้

ห่างออกมากว่า 30 ล้านกิโลเมตรจากเขตที่พวกเขาอาศัยอยู่บนภูเขาสูงกว่า 1 ล้านกิโลเมตรโดยบนยอดของมันได้เปล่งแสงสีทองออกมา แสงนั้นสาดส่องสูงขึ้นไปกว่า 1 แสนกิโลเมตรและมีเงามากมายอยู่ตรงนั้น

ภายในแสงนั้น…

“จิ๊ จิ๊!”

กรร!

มีแมลงทหารมากมายหลายรูปร่างและหลายขนาดเดินอยู่ข้างในแสง

นั่น หนึ่งในนั้นคือทหารแมลงทองคำ( แมลงระดับอมตะ) นอกจาก

พวกนั้นแล้ว ก็ยังมีมนุษย์ซึ่งสวมชุดสีขาวทองและสวมเกราะที่เดินผ่านไปมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

บนจุดสูงสุดของแสงนั้น

รังแม่ของแมลงสูงกว่า 10 กม.ได้ตั้งตระหง่านอยู่ตรงใจกลาง มีทหาร

แมลงสีทองมากมายรายล้อมอยู่ แค่มองแวบเดียวก็น่าจะประมาณได้

มากกว่า 10,000 ตัว

“อาจารย์!”

มนุษย์ชุดทอง 3 คนโดนทหารเข้าล้อม พวกเขารีบคุกเข่าทำความเคารพทันที

“ทำไมเจ้าถึงเรียกข้า” เสียงอันนุ่มนวลราวกับเสียงของสตรีผู้งดงาม

ดังขึ้นมา

“อาจารย์” ชายชุดทองที่เป็นผู้นำ พูดขึ้นด้วยความเคารพ “ระดับ

อมตะภายในเผ่าเขาทองของดาวเลาเวิร์ล นั้นได้ส่งข่าวมา มนุษย์ หลัวเฟิง ตอนนี้นั้นอยู่ในเมืองศักดิ์สิทธิ์ของดาวเลาเวิร์ล”

“หมายเลข 9 น่ะรึ?” เสียงนั้นตอบกลับ

“ใช่ครับ” ผู้นำ ชุดทองพูดต่อ “และมีอีกอย่าง ความแข็งแกร่งของหมายเลข 9 หลัวเฟิง นั้นได้พัฒนาจนน่าตกใจ เขาเอาชนะอัจฉริยะของเผ่าเขาทอง เปควั้น ต่อหน้าสาธารณะชนได้โดย เปควั้น นั้นเข้าใจกฎต้นกำเนิด หากเทียบเท่ามนุษย์ เขาผ่านระดับ 9 ของสะพานสวรรค์มาแล้ว และ หลัวเฟิงนั้นมีความสามารถแค่ผ่านระดับ 8 ในตอนที่ต่อสู้เท่านั้น”

“มีภาพหรือไม่?” เสียงนั้นถามออกมา

“การต่อสู้นั้นอยู่ต่อหน้าคนหลายคน ระดับอมตะได้ส่งภาพพร้อมกับ

ข้อความของเขามาด้วย” ชายคนนั้นชี้ไปที่อากาศ และได้มีภาพแสดง

การต่อสู้ของ หลัวเฟิง กับ เปควั้น

ภาพนั้นแสดงให้เห็นถึงตอนที่ เปควั้น โดน หลัวเฟิง อัดเอา

ในที่สุด หลัวเฟิง ก็ปลดปล่อยการโจมตีเข้าใส่ เปควั้น และเอาชนะอีกฝ่ายได้

หลังจากจบภาพฉายนั้นแล้ว

“มนุษย์…องค์กรจักรวาลเสมือน มีอัจฉริยะแค่คนเดียว ที่อยู่ในระดับ

8 ของสะพานสรวรรค์เท่านั้น” ชายชุดทองพูดขึ้นมา “และ หลัวเฟิง

ด้วยเวลาไม่กี่สิบปี พลังกฎต้นกำเนิดของเขานั้นได้เกินระดับอัจฉริยะที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาลไปแล้ว ดูจากความเร็วแล้วในตอนมีสิทธิ์ที่

เขาจะเข้าสู่ระดับห้วงมิติในอีกไม่กี่ร้อยปี ความเร็วในการพัฒนาของ

เขานั้นน่าตกใจเกินไป ในประวัติศาสตร์ของมนุษย์แล้วต้องใช้กว่า

ล้านล้านปี ถึงจะมาอยู่ในระดับนี้ได้”

“หืม” เสียงนั้นตอบกลับ “เพิ่มระดับเขาซะ ให้เขาเป็นหมายเลข 3

คนอื่นๆ ก็ร่นออกไป”

“ได้ครับ” ชายชุดทองตอบกลับ

“อีกอย่างสั่งให้ระดับอมตะในโลกเลาเวิร์ลให้พวกนั้นลงมือได้แล้ว” เสียงอันนุ่มนวลพูดขึ้นมา “ถ้าเขาสามารถฆ่า หลัวเฟิง ได้ การ

เสียสละตุ๊กตาระดับอมตะไปแค่คนเดียวนั้นไม่ได้มีความหมายอะไร แต่จำนวนแมลงของเราที่แอบซ่อนอยู่ในโลกนั้นมีน้อยเกินไป เราทำได้อย่างมากก็แค่เผยระดับอมตะแค่คนเดียว เราเสียมากกว่านี้ไม่ได้ ถ้าเขาทำไม่สำเร็จ เราคงทำได้แค่รอด้วยความอดทน”

“ได้ครับ” ชายชุดทองตอบกลับด้วยความเคารพ “ผมจะสั่งไปยัง

สมาชิกของจักรวรรดิแกนวู และสมาชิกของเผ่าเขาทอง”

“ไปได้!” เสียงนั้นสั่งออกมา

ชายชุดทองสามคนโค้งคำนับให้ก่อนจะเดินออกไป

ในอีกด้านของจักรวรรดิแกนวู เขตจักรวารลับของโลกเลาเวิร์ล

ที่เมืองศักดิ์สิทธิ์

ภายในเขตที่อยู่อันเงียบสงบ

“ฆ่า หลัวเฟิง ไม่ว่าจะเสียอะไรงั้นหรือ?” ระดับอมตะเผ่าเขาทองคน

หนึ่งซึ่งสวมเกราะหินสีเทานั่งอยู่ตรงนั้นพึมพำ กับตัวเอง “ไม่ว่าจะ

เสียอะไรก็ตาม…”

พ๊ะ!

อยู่ๆ ตาของเขาก็เปิดออกพร้อมเผยให้เห็นดวงตาอันแดงก่ำ มองไป

ข้างหน้าอย่างเย็นชา

“หลัวเฟิง?” เขาพึมพำ ออกมาเบาๆ

“ผู้อาวุโส ผู้อาวุโส” เด็กเขาทองคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากด้านนอกพร้อม

กับตะโกน “เราเพิ่งได้รับข่าวว่ามนุษย์อัจฉริยะ หลัวเฟิง นั้นเพิกเฉยต่อคำท้าของ เปฉิว และเขาได้บินจากที่อยู่ของเขาไปยังปราสาทผู้

อาวุโส หลัวเฟิง นั่นเป็นไอ้ขี้ขลาดของจริง เขากลัวซะจนไม่กล้าสู้กับ เปฉิว!” เด็กนั้นนั้นกัดฟันแน่น

ชายเกราะหินสั่งการด้วยท่าทีเคร่งขรึม “เจ้าออกไปได้แล้ว”

“ครับ ผู้อาวุโส” เด็กหนุ่มตอบด้วยความเคารพ

“ปราสาทผู้อาวุโสงั้นรึ?”

ชายเกราะหินบินออกไปอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปยังปราสาทผู้อาวุโส

ทันที

…

เขตของมนุษย์นั้นกว้างใหญ่ สมาคมแมลงและมนุษย์นั้นเป็นสอง

เผ่าพันธุ์ระดับสูงที่ทำการสู้กันมากว่าล้านๆ ปี สมาคมแมลงนั้นได้ซ่อนตัวอยู่ในจักรวาลนี้มานาน การควบคุมและการบุกรุกของเหล่าแมลงนั้นน่าสะพรึงกลัว แม้แต่มนุษย์ผู้เป็นอมตะก็ยังไม่อาจหนีจากการควบคุมได้

ในทางกลับกัน

ด้วยการที่เผ่าเขาทองได้มารวมตัวกันในโลกเลาเวิร์ล สมาคมแมลงจึงยากที่จะหาโอกาสที่จะเข้ารุกรานพวกเขา มีแค่ตอนที่พวกเขาทองได้ยกทัพไปช่วยมนุษย์ในการทำสงครามเท่านั้น ที่พวกแมลงจึงจะมีโอกาสเข้าบุกรุกจิตวิญญาณของเผ่าเขาทองได้และนำพวกนั้นกลับมายังโลกเลาเวิร์ล ด้วยการที่เป็นแบบนั้น พวกมันจึงเลือกที่จะซ่อนตัวอยู่ในที่ปลอดภัย

โลกเลาเวิร์ล นั้นกว้างใหญ่และด้วยการที่มีพวกแมลงไม่มากในโลกนี้ การสื่อสารและการรายงานจึงล่าช้า มีเพียงแค่เรื่องที่ หลัวเฟิง ได้ทำ ในเมืองศักดิ์สิทธิ?เท่านั้นที่ดึงความสนใจพวกนั้นมาได้ และในที่สุดพวกนั้นก็ยืนยันเรื่องที่ หลัวเฟิง ก่อขึ้นมา

ประสิทธิภาพในการทำงานของพวกนั้นต่ำ

หลัวเฟิง และคนอื่นๆ ได้ไปรวมตัวกันที่ตีนภูเขาของปราสาทผู้

อาวุโส หลังจากนั้นก็ได้มุ่งหน้าขึ้นไปยังปราสาท

ตอนนั้น หลัวเฟิง ไม่ได้คิดเรื่องเผ่าพันธุ์อื่นที่ซ่อนตัวอยู่ในเขตลับของเผ่าเขาทองเลยซึ่งซ่อนตัวเพื่อที่จะเข้าโจมตีเขา ยังไงซะนี่ก็เป็นเขตของเผ่าเขาทองซึ่งมีระดับอมตะมากมายที่มนุษย์นั้นไม่รู้จัก มนุษย์ระดับอมตะหลายคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเผ่าเขาทองนั้นคอยช่วยเหลือเผ่ามนุษย์อยู่

มีแค่มนุษย์ไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ แน่นอนว่ามันยากที่เผ่าพันธุ์อื่นๆ จะ

สามารถเข้ารุกรานพวกเขาได้

แม้แต่ หลัวเฟิง ก็ยังสงสัยเรื่องนี้

ยังไงซะเขาก็เป็นทูตระดับสูง จริงๆ แล้วเผ่าพันธุ์อื่นจะลอบโจมตี

เขา นี่เป็นเหตุผลที่ว่าเขาถึงไม่อยากเผยความแข็งแกร่งอะไรมาก

นัก การเอาชนะ เปควั้น นั้นทำให้เผ่าพันธุ์อื่นๆ สนใจอย่างมาก ในตอนที่เขาเอาชนะ เปฉิว นั้นทำให้มีความเสี่ยงที่ทุกเผ่าพันธุ์อื่นจะแอบลอบฆ่าเขา

“ผู้อาวุโสชิฟานจี” หลัวเฟิง พูดขึ้น “ช่วยทำตามคำขอผมที ถ้าผู้อาวุโสเห็นด้วยที่จะให้เข้าพบ ผมจะเข้าไป”

“ได้ ฝ่าบาท”

ผู้อาวุโสชิฟานจี เดินเข้าไปในปราสาท หลัวเฟิง และคนอื่นๆ ยืนรออยู่ด้านนอกพร้อมกับผู้คุ้มกันทุกคนต่างก็มองไปที่กลุ่ม หลัวเฟิง ด้วยความสงสัย ชัดแล้วว่าพวกเขาไม่ค่อยได้เจอมนุษย์มาก่อน

“ฝ่าบาท หลัวเฟิง ผู้อาวุโสอนุญาตให้ท่านเข้าพบได้” เสียงของผู้อาวุโสดังก้องในหูของ หลัวเฟิง

“อ่า?” ตาของ หลัวเฟิง เป็นประกายขึ้นมาพร้อมกับสั่ง “ทุกคนอยู่ที่นี่ ดิลลัน ตามผมมา”

หลัวเฟิง พา ดิลลัน เดินเข้าไปยังทางเข้า ผู้คุ้มกันทุกคนดูเหมือนจะได้รับคำสั่งมาแล้วด้วย ดังนั้นจึงไม่มีใครห้ามพวกเขา

…

“อุณหภูมิของโลกนี้ต่ำอย่างมาก ปราสาทแห่งนี้ยิ่งเย็นเข้าไปอีก”

หลัวเฟิง รู้สึกว่าเขากำลังเดินอยู่ในภูเขาปีศาจน้ำแข็ง นอกจากพวกเขาแล้วยังมีพวกทหารและผู้ทำงานต่างๆ เดินตามทางและยังมีพวกศิษย์อยู่ข้างในนี้ด้วย หลังจากนั้นสักพักพวกเขาก็ได้มาถึงห้องโถงที่เงียบงัน

ไม่มีใครอยู่เลย เหล่าศิษย์และทหารนั้นต่างก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ห้อง

โถงนี้

ตรงทางเข้านั้นมีระดับอมตะสองคนยืนอยู่ หนึ่งในเป็นผู้ชายและอีกคนเป็นผู้หญิง

“มนุษย์ หลัวเฟิง ผู้อาวุโสอยู่ด้านใน” ระดับอมตะที่เป็นผู้ชายพูดขึ้น

“อื้ม” หลัวเฟิง พยักหน้าและพา ดิลลัน เดินไปที่ประตูทางเข้าห้องโถง

ในตอนที่เขาเข้าไป มันรู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่อีกมิติหนึ่ง ด้านนอกนั้น

ถูกตัดขาดอย่างสิ้นเชิง มีแต่เพียงห้องโถงขนาดใหญ่ที่เย็นเฉียบ ระดับอมตะ 10 คนยืนอยู่ในห้องโถงนั้น ทุกคนต่างก็แสดงความเคารพผู้อาวุโสที่แต่งตัวด้วยชุดแห่งดวงดาวแหวกให้เห็นตรงหน้าอก

เขานั่งอยู่ตรงนั้นราวกับมิติและเวลานั้นมีเขาเป็นศูนย์กลาง

สายตาของเขานั้น…เหมือนกับมีพลังที่มากมายอันไม่สิ้นสุด มันทำให้

คนอื่นๆ ต้องยอมรับในตัวเขาทันที

“มนุษย์ หลัวเฟิง แสดงความเคารพต่อผู้อาวุโสของเผ่าเขาทองผู้ยิ่งใหญ่” หลัวเฟิง โค้งหัวให้พร้อมแสดงความเคารพ ดิลลัน ที่ยืนข้างๆ เองก็ทำเช่นกัน

สำหรับอัศวินอวกาศแล้ว การเป็นตัวตนอันยิ่งใหญ่นี่เป็นส่วนที่น่า

เคารพ