ตอนที่ 223 นี่เปลี่ยนภรรยามาหรือ

เถียนซื่อเห็นลู่เจียวไม่ห้าม ก็ยิ้มอย่างดีใจ

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ซองแดงเป็นครั้งแรก กระโดดโลดเต้นเบิกบานใจอย่างบอกไม่ถูก

แต่พอถือเล่นได้ครู่หนึ่งก็มอบซองแดงให้ลู่เจียว

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านแม่ นี่ไว้ซื้อเสื้อผ้าให้ท่านแม่ใส่”

“ไว้วันหน้าพวกเรามีเงิน ก็จะซื้อกำไลเงินให้ท่านแม่”

พวกลูกทั้งสี่ไม่เคยได้ยินเครื่องประดับอื่น ได้ยินแต่คนในหมู่บ้านพูดถึงแค่ต่างหูเงินกำไลเงิน จึงคิดว่ากำไลเงินเป็นของดีที่สุด ดังนั้นในใจก็คิดแต่ละซื้อกำไลเงินให้ลู่เจียว

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ได้ แม่จะรอลูกๆ มากตัญญูแม่”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดีใจจนยิ้มไม่หุบ เถียนซื่อเห็นแล้วก็ดีใจอย่างมาก แต่พอคิดถึงว่าหากหย่ากับลูกเขย เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็กลายเป็นของลูกเขยไป

เถียนซื่อรู้สึกเศร้าใจอย่างพูดไม่ออก ดวงตาแดงก่ำอย่างไม่รู้ตัว ลู่ต้าเหนียนรีบปลอบใจนาง “อย่าร้องไห้ วันหน้าลูกเราก็จะได้กลับมาบ่อยๆ”

ลู่ต้าเหนียนไม่รู้เรื่องระหว่างลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น เถียนซื่อก็ไม่ได้พูดกับเขา

รถเทียมวัวเร่งเดินทางกลับมาถึงหมู่บ้านตระกูลเซี่ยก็ตอนบ่ายแล้ว คนในหมู่บ้านต่างรู้ว่าทั้งครอบครัวไปบ้านแม่ยาย เห็นลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น แต่ละคนก็พากันทักทาย ในนั้นมีคนใจร้อนกล่าวว่า “อวิ๋นจิ่น ภรรยาอวิ๋นจิ่น บ้านพวกเจ้ามีแขกมา”

ลู่เจียวสบตากับเซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบ ที่บ้านมีแขกมา? ผู้ใด?

ลู่เจียวหันไปขอบคุณคนที่บอก “ขอบคุณพี่สะใภ้หลินแล้ว”

เซี่ยเถี่ยหนิวขับรถเทียมวัวอยู่ด้านหน้าได้ฟังชาวบ้านในหมู่บ้าน ก็รีบเร่งวัวให้รีบเดิน

หน้าประตูรั้วบ้านตระกูลเซี่ยมีรถม้าจอดอยู่คันหนึ่ง นอกรถม้ามีคนสองสามคนกำลังคุยกับชาวบ้านในหมู่บ้าน

พอรถเทียมวัวเซี่ยเถี่ยหนิวมาถึง หลายคนหน้าประตูรั้วก็สังเกตเห็น พากันหันมามองพร้อมกัน

ลู่เจียวมองมา เห็นสองคนในนั้นอายุมากอยู่สักหน่อย หนึ่งคนในนั้นไม่เพียงท่วงท่าสง่างาม กิริยาท่าทางก็มีความเป็นบัณฑิตงามสง่า ท่าทางเคลื่อนไหวราวกับนักศึกษาปริญญาโทปริญญาเอก อีกคนก็ท่าทางเรียบง่ายมีความรู้

ส่วนคนอายุน้อยอีกคน ลู่เจียวจำได้ ก็คือหันถง

ลู่เจียวมองหันถงแล้วก็เดาสถานะชายสูงวัยสองคนนี้ได้

เซี่ยอวิ๋นจิ่นลงจากรถเทียมวัวอย่างดีใจ เข้าไปต้อนรับ “อาจารย์ใหญ่หลู อาจารย์หวัง พวกท่านมาได้อย่างไร”

ลู่เจียวพอได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นเรียกขาน ก็รู้ว่าทั้งสองคนที่หน้าตาเหมือนผู้มีการศึกษา กิริยาท่าทางเต็มไปด้วยกลิ่นอายผู้มีความรู้นี้คือใครแล้ว อาจารย์ใหญ่กับอาจารย์ในสำนักศึกษาอำเภอชิงเหอ มิน่าถึงได้เต็มไปด้วยกลิ่นอายทรงภูมิรอบรู้

อาจารย์ใหญ่หลูกับอาจารย์หวังด้านหน้ายิ้มแย้มเริ่มคุยกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น ลู่เจียวกับลู่กุ้ยอุ้มเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กับหู่จื่อลงจากรถเทียมวัว

เซี่ยเถี่ยหนิวจะขับรถเทียมวัวกลับ ลู่เจียวรีบควักเงินคิดจ่ายค่ารถเทียมวัว แต่เซี่ยเถี่ยหนิวยืนยันไม่ยอมรับ ขับรถเทียมวัวไปทันที

ลู่เจียวเห็นเขาจากไป เอาละ งั้นก็แล้วไปเถอะ นางหันไปขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่ารองกับเซี่ยเสี่ยวเป่า ฮูหยินผู้เฒ่ารองโบกมือให้กลับบ้านไปต้อนรับแขก ส่วนพวกนางกลับก่อน

ลู่เจียวพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กับลู่กุ้ยตามเซี่ยอวิ๋นจิ่นเข้าประตูบ้านไป

หันถงเดินตามหลังสุด เห็นลู่เจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ก็รีบเดินเข้ามาส่งเสียงทักทาย

“พี่สะใภ้ พวกท่านไปบ้านท่านแม่ท่านมาหรือ”

ก่อนหน้านี้พวกเขามา คนข้างบ้านบอกว่าครอบครัวอวิ๋นจิ่นไปบ้านท่านแม่นาง เดิมคิดว่าจะมาเสียเที่ยว คิดไม่ถึงว่าครอบครัวอวิ๋นจิ่นกลับมากันพอดี

ลู่เจียวพยักหน้า “อืม พาพวกลูกทั้งสี่ไปเยี่ยมบ้านท่านแม่มา”

ลู่เจียวกล่าวจบ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบเรียกอย่างรู้มารยาท “ท่านอาหัน ท่านมาแล้วหรือ”

หันถงพยักหน้าลูบหัวเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ จากนั้นเขาเห็นเด็กชายแอบเงยหน้ามองเขา หันถงถามอย่างแปลกใจว่า “นี่คือ?”

ลู่เจียวไม่ทันได้ตอบ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดีใจหันไปแนะนำหู่จื่อให้หันถงรู้จัก “นี่คือพี่ชายลูกพี่ลูกน้องพวกเรา ชื่อหู่จื่อ”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวจบก็แนะนำหันถง ให้เซี่ยหู่ “นี่คือท่านอาหัน พี่เรียกท่านอาหันสิ”

หู่จื่อรีบเลียนแบบเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เรียกทักทาย “ท่านอาหัน”

หันถงแอบเขินเล็กน้อย ยิ้มกล่าวว่า “ครั้งนี้ท่านอาไม่ได้เอาของฝากมา ครั้งหน้าชดเชยให้เจ้า”

ลู่เจียวยิ้มรับคำกล่าวว่า “ไม่ต้องเกรงใจ”

นางกล่าวจบก็ถามหันถงว่า “อาจารย์ใหญ่หลูกับอาจารย์หวังเป็นอาจารย์ใหญ่กับอาจารย์สำนักศึกษาในอำเภอ พวกเขามามีธุระหรือ”

หันถงกระซิบว่า “อาจารย์ใหญ่เพิ่งกลับมา พอได้ฟังเรื่องอวิ๋นจิ่นก็มาเยี่ยม อีกอย่างเขาได้ยินว่าขาอวิ๋นจิ่นเดินได้แล้ว มีเรื่องต้องการไหว้วานเขา”

ลู่เจียวไม่ถามต่อ หันไปสั่งพวกลูกทั้งสี่ออกไปเล่นก่อน นางไปรินน้ำชา จากนั้นก็จะทำอาหาร เที่ยงนี้เสียเวลาระหว่างทางไปมาก ยังไม่ได้กินอะไรกันเลย

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่พาเซี่ยหู่ไปดูสุนัข กระต่ายและแพะบ้านตนอย่างตื่นเต้น

ที่ห้องโถงตระกูลเซี่ย เซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังคุยกับอาจารย์ใหญ่หลูและอาจารย์หวัง “ขอบคุณอาจารย์ใหญ่และอาจารย์ที่มาเยี่ยมข้า ขาข้าไม่เป็นไรแล้ว พักผ่อนอีกระยะหนึ่งก็จะไปเรียนในอำเภอได้แล้ว”

อาจารย์ใหญ่หลูกับอาจารย์หวังเห็นขาเซี่ยอวิ๋นจิ่นเดินได้แล้ว ทั้งสองคนก็ดีใจอย่างมาก

เซี่ยอวิ๋นจิ่นขึ้นชื่อในอำเภอชิงเหอ แม้แต่นายอำเภอหูยังชมว่าเขามีปัญญาเฉลียวฉลาด การสอบเซียง ซื่อปีหน้า หากเขาชิงตำแหน่งเจี่ยหยวนประจำหนิงโจวมาครองได้ การศึกษาในอำเภอชิงเหอก็จะมีชื่อเสียงทันที ไม่ต้องกังวลว่าในวันหน้าจะไม่มีนักเรียนแล้ว

ก่อนหน้านี้ตอนเซี่ยอวิ๋นจิ่นถูกรถม้าชนเป็นอัมพาต อาจารย์ใหญ่ไม่อยู่อำเภอชิงเหอ ออกไปเยี่ยมเยือนสำนักศึกษาที่อื่น กลับมาครั้งนี้ได้ยินว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นถูกชนสาหัส ก็เสียใจอย่างมาก ดีที่ตอนนี้หายแล้ว

“ขาเจ้าไม่เป็นไรก็ดี ไม่เสียเวลาสอบเซียงซื่อปีหน้า”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้าเล็กน้อย ยิ้มมองอาจารย์ใหญ่หลูกับอาจารย์หวังรับรองว่า “การสอบเซียงซื่อปีหน้า ข้าต้องทุ่มเทสุดความสามารถ”

“ดี ดี”

อาจารย์ใหญ่หลูกับอาจารย์หวังพยักหน้าอย่างดีใจ อาจารย์ใหญ่หลูมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น ยิ่งมองก็ยิ่งพึงพอใจ หากไม่เหนือความคาดหมาย ด้วยความสามารถของเซี่ยอวิ๋นจิ่น การสอบเซียงซื่อปีหน้าเขามีหวังว่าจะแย่งชิงตำแหน่งเจี่ยหยวนของหนิงโจวมาครองได้แน่

“อวิ๋นจิ่น ระยะนี้เจ้าว่างอยู่บ้านทำอะไร ช่วยข้าสักอย่างได้ไหม”

นี่คือวัตถุประสงค์ที่สองของการมาวันนี้ของเขา

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบมองไปยังอาจารย์ใหญ่หลูอย่างนอบน้อม “อาจารย์ใหญ่ เชิญกล่าว”

“เดือนเก้าใกล้สอบย่วนซื่อแล้ว ที่สำนักมีถงเซิงไม่น้อย อยากขอให้เจ้าช่วยพวกเขาหน่อย แน่นอนพวกเขาไม่ได้ให้เจ้าเปล่าๆ พวกเขายอมจ่ายเงิน ข้าลองคิดคร่าวๆ แล้ว น่าจะสิบเจ็ดสิบแปดคนคิดจะขอให้เจ้าช่วย เจ้าก็จะได้ช่วยพวกเขาไปด้วย หาเงินไปด้วยได้”

“ข้าบอกกับพวกเขาแล้ว ใครอยากให้เจ้าช่วยชี้แนะ ต้องจ่ายคนละสองตำลึง จนกระทั่งการสอบย่วนซื่อในเดือนเก้า หากสอบติด แต่ละคนก็จะจ่ายอีกสามสิบเหวิน”

พออาจารย์ใหญ่กล่าว เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รู้ว่าคนที่มาขอให้เขาช่วยชี้แนะพวกนี้ต้องเป็นลูกหลานคนรวยในอำเภอแน่นอน พวกนั้นไม่ขาดแคลนเงินทอง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นขมวดคิ้วครุ่นคิดเล็กน้อย เขารู้ว่าอาจารย์ใหญ่ทำเช่นนี้คิดช่วยเหลือเขา ให้เขาหาเงินได้ และยังทำให้สำนักศึกษาในอำเภอได้มีซิ่วไฉเพิ่มขึ้น เช่นนี้ชื่อเสียงสำนักศึกษาก็จะขจรไปไกลได้

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังคิดอยู่ ลู่เจียวก็ยกน้ำชาเข้ามา “อาจารย์ใหญ่หลู อาจารย์หวัง เชิญดื่มน้ำชา”

อาจารย์ใหญ่หลูกับอาจารย์หวังมองไปยังลู่เจียว พอมองไปก็แปลกใจมาก

เพราะพวกเขาก่อนหน้านี้ได้ยินว่าบ้านเซี่ยอวิ๋นจิ่นมีภรรยาที่อ้วนฉุโง่เง่า ท่าทางเหมือนไม่ได้เรื่องได้ราว คิดไม่ถึงว่ากลับเป็นหญิงหน้าตากระจ่างเช่นนี้ กิริยาท่าทางก็มั่นอกมั่นใจไม่เกรงกลัวอะไร

นี่เปลี่ยนภรรยามาหรือ