ตอนที่ 264 ลู่เจียวเป็นคนรักษาขาเขา

เซี่ยอวิ๋นจิ่นอธิบายอย่างละเอียดว่า “คนเราส่วนใหญ่มักมองคนจากหน้าตา เช่น เจ้าเห็นเด็กคนหนึ่ง เจ้าก็จะตัดสินไปด้วยสัญชาตญาณว่าเขาอ่อนแอ แต่บางครั้งคนผู้นี้กลับร้ายกาจมาก เจ้าเห็นขอทานที่อ่อนแอป่วยออดแอด เจ้าก็ย่อมเห็นใจเขา แต่บางครั้งเขาอาจเป็นโจรโหดเหี้ยมสังหารคนไม่กะพริบตาได้ ดังนั้นคนเราไม่อาจมองแค่หน้าตา ต้องใกล้ชิดคนผู้นี้ให้มาก ตัดสินเขาจากคำพูดและการกระทำว่าเขาเป็นคนเช่นไร พวกเจ้าจำได้แล้วหรือยัง”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบมองไปยังเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ เจ้าหนูน้อยพยักหน้าเต็มแรงทันที “ท่านพ่อ พวกเราเข้าใจแล้ว”

ลู่เจียวเห็นว่าสายแล้ว ลูบหัวเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า “พวกเจ้าอยู่บ้านกับท่านน้า แม่ไปหอยาเป่าเหอละ”

วันนี้หอยาเป่าเหอเปิดกิจการ ย่อมต้องมีผู้ป่วยมารักษา แม้ไม่มี จ้าวหลิงเฟิงก็ต้องหาคนมาทำที ดังนั้นนางต้องไปช่วยเขาคุมสถานการณ์

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็คิดตามนางไปทันที

“ท่านแม่ พวกเราไปด้วย”

ลู่เจียวไหนเลยจะพาพวกเขาไป วันนี้หอยาเป่าเหอคนมาก ไม่อาจพาพวกเขาไปได้

ลู่เจียวมองไปยังเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า “วันนี้แม่มีธุระ ไว้ไม่มีอะไรแล้วค่อยพาพวกเจ้าไป ใช่แล้ว พวกเจ้ากับท่านน้าต้องช่วยแม่ดูงานตรงหน้านี้”

พอกล่าวเช่นนี้ก็เบี่ยงเบนความสนใจเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ทันที พยักหน้าเต็มแรงแสดงท่าทาง กล่าวว่า “ท่านแม่วางใจ พวกเราจะคอยดู”

“ใช่ รับรอง ภารกิจสำเร็จ”

ลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นคุยกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อีกสักสองสามประโยค ก่อนจะเดินไปเรือนด้านหน้า ตลอดทางเซี่ยอวิ๋นจิ่นกำชับเฝิงจือ

“เจ้าคอยดูแล อย่าให้คนเดินชนเหนียงจื่อ”

เดิมลู่เจียวไม่คิดพาเฝิงจือไปด้วย แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ยอม ยืนยันจะให้นางพาเฝิงจือไปด้วย

นางเห็นเขาหวังดี ก็ไม่ได้ดึงดัน

เฝิงจือได้ฟังคำเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็พยักหน้า “คุณชายวางใจได้ บ่าวจะคอยดูเหนียงจื่อ”

ลู่เจียวเห็นเขากำชับเฝิงจือละเอียด ก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับ

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเดินมาส่งนางถึงรถม้าหน้าประตู กล่าวอีกสองประโยค “หากมีเรื่องอะไร ให้คนไปตามข้าที่บ้านเช่า วันนี้ข้าให้คำชี้แนะทบทวนความรู้กับนักเรียนอยู่ที่นั่น”

“ตกลง”

รถม้าแล่นตรงไปหอยาเป่าเหอ เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังพาหลินตงเดินไปบ้านเช่าที่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก

นักเรียนที่เซี่ยอวิ๋นจิ่นให้คำชี้แนะนี้ล้วนเป็นลูกพ่อค้าในอำเภอ แน่นอนว่านักเรียนพวกนี้ไม่ใช่ลูกหลานตระกูลใหญ่ทั้งสี่ หลายครอบครัวพอมีเงินเท่านั้น และคนพวกนี้ปกติก็ไม่รังแกพวกนักเรียนยากจนอย่างพวกเซี่ยอวิ๋นจิ่น ไม่งั้นเซี่ยอวิ๋นจิ่นย่อมไม่ให้คำชี้แนะพวกเขา

อาจารย์ใหญ่เห็นชัดว่ารู้นิสัยเซี่ยอวิ๋นจิ่น ดังนั้นคนที่เลือกมาล้วนเป็นคนที่ปกติไม่มีเรื่องกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น

“พี่อวิ๋นจิ่นมาแล้ว รบกวนช่วยข้าดูบทความเมื่อวานหน่อย”

“เมื่อวานข้าเขียนบทความกตัญญูบทหนึ่ง พี่ช่วยข้าดูหน่อย”

“เมื่อวานข้าเขียนบทกลอนห้าพยางค์แปดสัมผัสบทหนึ่ง รบกวนพี่ช่วยข้าดูหน่อย”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองนักเรียนพวกนี้แล้วก็พยักหน้า กล่าวว่า “ทุกคนตามข้ามา”

เขาอยู่คนเดียวในห้อง บางครั้งหันถงก็จะมาทบทวนบทเรียนในห้องนี้

ทุกคนเดินตามเซี่ยอวิ๋นจิ่นเข้าห้องเขา พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นนั่งลงก็เริ่มอ่านบทความกตัญญูและถกบทกลอนห้าพยางค์แปดสัมผัสของนักเรียน อ่านจบก็ให้คำชี้แนะของตนเอง ทุกคนฟังแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ จากนั้นก็ออกไปที่ห้องข้างๆ เขียนใหม่

เซี่ยอวิ๋นจิ่นอาศัยเวลานี้ดื่มน้ำไปหลายคำ หลินตงเดินเข้ามารายงานว่า “คุณชาย คุณชายหูซ่านมา”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพอได้ยินชื่อหูซ่านก็โมโห หากไม่ใช่หูซ่านพาเหลียงจื่อเหวินมาบ้านตระกูลเซี่ย เขาจะล่วงเกินเหลียงจื่อเหวินได้อย่างไร

“ให้เขาเข้ามา”

หลินตงออกไปเชิญหูซ่านเข้ามา

หูซ่านรู้ว่าตนเองทำผิด พอเข้ามาก็เอ่ยก่อนว่า “พี่อวิ๋นจิ่นอย่าได้โมโห ทุกอย่างข้าผิดเอง แต่ข้าก็บอกกับเหลียงจื่อเหวินแล้ว เขายอมไม่เอาเรื่องพี่อวิ๋นจิ่นกับลู่เหนียงจื่อต่อยตีเขาในครั้งนี้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองหูซ่านด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ “หูซ่าน เจ้าทำไมไร้เดียงสาได้เช่นนี้ เหลียงจื่อเหวินเหมือนเป็นคนที่จะยอมเลิกราหรือ”

หูซ่านถูกเซี่ยอวิ๋นจิ่นพูดจนแอบรู้สึกโมโห จ้องมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่รอให้เขาพูด ก็กล่าวต่อว่า “เจ้าคงไม่คิดว่าอาศัยสถานะคุณชายจวนนายอำเภอของเจ้าออกหน้าไกล่เกลี่ย เหลียงจื่อเหวินก็จะยอมไว้น้ำใจเจ้า เจ้าก็ช่างหลงตัวเองนัก”

หูซ่านคิดไม่ถึงว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะพูดจายากรับฟังเช่นนี้ สีหน้าก็พลันเย็นเยียบ เสียงดังอย่างโมโหว่า “เซี่ยอวิ๋นจิ่น ทำไมเจ้าคิดถึงคนในแง่ร้ายเช่นนั้นกัน เหลียงจื่อเหวินรับปากข้าแล้วว่าจะไม่เอาเรื่องครั้งนี้ เจ้ายังไม่ยอมเชื่อเขา”

“ข้าช่วยเหลือเจ้าอย่างจริงใจเต็มที่ ปรากฏเจ้าไม่เพียงแต่ไม่ซาบซึ้งใจข้า ยังเยาะเย้ยเสียดสีเช่นนี้ ไร้เหตุผลสิ้นดี”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองหูซ่านเย็นเยียบ กล่าวว่า “หึ เจ้าเอาความยุ่งยากใหญ่หลวงเช่นนี้มาให้ข้า ยังจะให้ข้าซาบซึ้งใจเจ้า สมองเจ้าเติบโตมาอย่างไรกัน ขอให้วันหน้าเจ้าอยู่ห่างจากพวกเราหน่อย เช่นนี้ไม่แน่จะทำให้พวกเราเรื่องน้อยลงหน่อย”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้คุยกับช่างไม้ในวันนี้ ทำให้รู้ว่านายอำเภอหูแม้เป็นนายอำเภอ ความจริงไม่แน่อาจถูกคนควบคุมไว้แล้ว คุณชายจวนนายอำเภอผู้นี้ยังทำท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวจนไม่รู้อะไรควรหวั่นเกรง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่อยากใกล้ชิดกับเจ้าหมอนี่มากนัก ไม่แน่วันไหนจะหาเรื่องอะไรมาให้เขาอีก

หูซ่านได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็โมโหเดือดดาล ตวาดว่า “ใครเขาอยากเข้าใกล้เจ้า หากไม่ใช่เพราะภรรยาเจ้าช่วยภรรยาข้าไว้ เจ้าคิดว่าข้าจะสนใจเจ้าคนหลงตัวเองอย่างเจ้าหรือ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “จะขอบคุณ เจ้าก็ควรไปขอบคุณหมอฉี”

หูซ่านโกรธจนลืมเรื่องที่ภรรยากำชับเขา โมโหถลึงตาใส่เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ภรรยาเจ้าช่วยภรรยาข้า ข้าจะไปขอบคุณหมอฉีทำไม”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ยขึ้น “เกี่ยวอะไรกับภรรยาข้า…”

เขาเอ่ยไม่ทันจบก็ชะงักไป ในสมองมีภาพต่างๆ ไหลทะลักเข้ามา

เช่น จ้าวหลิงเฟิงกับหมอฉีหอยาเป่าเหอให้ความเคารพยกย่องลู่เจียว เช่นว่า ดึกดื่นเที่ยงคืน คนที่ถูกธนูหัวแฉกยิงมา หอยาเป่าเหอส่งคนมารับลู่เจียวไป ภรรยาหูซ่านคลอดลูกยาก หอยาเป่าเหอก็ส่งคนมารับลู่เจียวไป แล้วไหนจะความหมายในคำพูดหูซ่านอีก

ใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นเต้นแรงขึ้นมาทันที สมองอึงอลไปหมด

เขาพลันเงยหน้าจ้องมองหูซ่านกล่าวว่า “ภรรยาข้าผ่าตัดช่วยภรรยาเจ้า ผลคือเจ้าพาเหลียงจื่อเหวินมาบ้านข้า หาเรื่องยุ่งยากให้พวกเรา หูซ่านเจ้ายังเป็นคนไหม”

หูซ่านได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่น ก็แอบคิดแน่ใจว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ว่าลู่เจียวผ่าตัดช่วยภรรยากับลูกเขา เขามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นงึมงำว่า “ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย จะว่าไปข้าไม่ได้บอกกับเหลียงจื่อเหวินไปแล้วหรือ ว่าวันหน้าไม่ให้เขามาเอาเรื่องพวกเจ้าอีก”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับฟังคำพูดอื่นไม่เข้าหูแล้ว สมองมีเพียงเรื่องเดียว

ความจริงไม่ใช่หมอฉีผ่าตัดรักษาขาให้เขา แต่เป็นลู่เจียวผ่าตัดรักษาขาให้เขา และนางไม่เพียงแต่ช่วยเขา ยังช่วยคนที่ถูกธนูหัวแฉกยิง ยังช่วยภรรยาหูซ่าน ดังนั้นท่านจ้าวกับหมอฉีหอยาเป่าเหอจึงให้ความเคารพนางเช่นนั้น ก็เพราะสาเหตุนี้ อีกอย่างที่จ้าวหลิงเฟิงแบ่งส่วนแบ่งให้นางสามส่วน ก็ไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมาย

วิชาการแพทย์นางสูงส่งเช่นนี้ จ้าวหลิงเฟิงย่อมต้องเอาใจนางไว้