ตอนที่ 909
ให้ข้าพาพวกท่านกลับบ้านก่อน
“จี่ฝูเป็นคนใจเย็น นิ่งเงียบ เหมาะจะเฝ้ารักษาแนวหลังที่สุด หากเป็นข้า ตอนที่จากไปก็จะต้องให้เขาอยู่ดูแลแนวหลังให้มั่นคง เจ้าเพียงแค่เลือกคนที่เหมาะสมที่สุด เจ้าไม่ผิด ยิ่งไปกว่านั้น หากไม่ทิ้งจี่ฝูไว้ เปลี่ยนเป็นคนอื่น หลิงจิว ชิงเหยียน ชิงเจ๋อ หากพวกเขาตาย ความรู้สึกของเจ้าก็เป็นเช่นเดียวกัน” มู่ชิงเกอกอดซือมั่ว กล่าวเสียงเบา
ร่างซือมั่วนิ่งงัน ศีรษะที่ซุกช่วงคอนางอยู่ก็เงยขึ้นมาช้าๆ มองนาง
“ดังนั้น เจ้าไม่ผิด ที่ผิดก็คือเผ่าฝูเหล่านั้น เผ่าฝูที่โลภมาก ทะเยอทะยาน เหลี่ยมจัดเหล่านั้น” มู่ชิงเกอมองดวงตาสีอำพันคู่นั้นของเขา กล่าวทีละคำทีละประโยค
เหตุผลนี้ซือมั่วไหนเลยจะไม่เข้าใจ
เขาเพียงแค่ต้องการมีใครสักคนที่เตือนสติเขาได้ในตอนที่เขาเลอะเลือน
และคนผู้นี้ก็คือมู่ชิงเกอ
“เสี่ยวเกอเอ๋อร์ขอบคุณ” ซือมั่วเอ่ยปากช้าๆ
มู่ชิงเกอยิ้มน้อยๆ ในดวงตาซ่อนความรักลึกซึ้ง กล่าว “ข้าดีใจมาก ดีใจที่ตัวข้าในวันนี้ มีคุณสมบัติมากพอที่จะยืนพูดประโยคนี้อยู่ข้างกายเจ้า มีคุณสมบัติมากพอให้สู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับเจ้า แก้แค้นเผ่าฝูร่วมกันกับเจ้า พยายามเพื่ออนาคตของพวกเรา”
เมื่อแรกพบ เขาอยู่บนที่สูงส่ง เทพเซียนไม่อาจล่วงเกินเช่นนั้น
ระหว่างนางและเขา ห่างไกลกันสุดขอบฟ้า เขาคือเมฆที่สูงส่งอยู่บนฟ้า ส่วนนางเป็นโคลนบนพื้นดิน
ตอนนี้ในที่สุดนางก็อาศัยความพยายามของตนเอง เดินไปข้างกายเขาทีละก้าวๆ นี่เองก็เป็นเรื่องที่นางควรค่าจะภูมิใจ
นิ้วมือที่เรียวยาวงดงามของซือมั่ว ลูบคิ้วของมู่ชิงเกอเบาๆ กล่าวด้วยความรู้สึกขอโทษเต็มเปี่ยม “เสี่ยวเกอเอ๋อร์ขอโทษที่จัดพิธีแต่งงานที่สมบูรณ์แบบให้เจ้าไม่ ได้”
“ความผิดของเผ่าฝู เหตุใดเจ้าต้องขอโทษ วันนี้แต่งงานไม่ได้รอทำลายเผ่าฝูทิ้งก่อน พวกเราค่อยแต่งงานกันใหม่อีกครั้ง” มูชิงเกอกล่าวอย่างไม่สนใจ
ซือมั่วถูกนางหยอกเล่น “น่าเสียดาย ขาดเพียงแค่พิธีเผาหนังสือสมรสบูชาดินพิธีนี้ เจ้ากับข้าก็จะเป็นสามีภรรยาที่แท้จริง”
“ขอเพียงพวกเรายอมรับกันและกันก็เท่ากับเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงแล้วไยจะต้องให้ฟ้าดินยอมรับด้วยเล่า” มู่ชิงเกอกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
ซือมั่วยิ้มกล่าว “แต่ว่า ในสายตาคนทั่วไป อย่างไรเสียพิธีของพวกเราก็ยังไม่สำเร็จ”
“หากเจ้าถือสา ตอนนี้ข้าจะเผาหนังสือสมรส ทำให้พิธีเสร็จสิ้น” มู่ชิงถือหนังสือสมรสบูชาดินไว้ในมือ
ซือมั่วหยิบหนังสือสมรสจากมือนางเข้ามา ยิ้มกล่าว “พระชายาของข้า นายหญิงของแดนมาร ราชาเทวะของแผ่นดินเทพ เสร็จสิ้นพิธีลวกๆ เช่นนี้ได้อย่างไร วางไว้เถิด รอให้พวกเราทำลายเผ่าฝูแล้วค่อยเผาหนังสือสมรสบูชาดินฉบับนี้ต่อหน้าคนทั่วหล้า”
“ตกลง” มู่ชิงเกอหยักหน้าตอบรับอย่างไม่ลังเล
อารมณ์ของซือมั่ว ภายใต้การโน้มน้าวของมู่ชิงเกอ ค่อยๆ ปล่อยวางความกดดันลง
มู่ชิงเกอนั่งอยู่ในป่าเป็นเพื่อนเขาครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวกับเขา “อามั่ว ข้าจะพาท่านปู่และคนอื่นๆ กลับไป หากต้องเปิดศึกกับเผ่าฝูจริงๆ แผ่นดินเทพมารจะ ต้องกลายเป็นสนามรบ ตบะบำเพ็ญพวกเขาตํ่าเกินไป หากอยู่ต่อจะเป็นอันตราย หลินชวนกลับปลอดภัยที่สุด”
ซือมั่วพยักหน้า “ตกลง ข้าจะไปกับเจ้า”
ทว่ามู่ชิงเกอกลับส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก ตอนนี้บรรยากาศแผ่นดินเทพมารตึงเครียด เจ้าเองก็ต้องรีบกลับแดนมารโดยเร็ว ตรวจสอบไส้ศึกเผ่าฝูที่แฝงตัวเข้ามาในแดนมารเหล่านั้นให้แน่ชัด หากจับตัวพวกเขามาสอบปากคำได้ไม่แน่ว่าอาจจะถามเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเผ่าฝูได้เช่นกัน”
“ไม่ต้องการให้ข้าไปกับเจ้าด้วยจริงๆ หรือ” ซือมั่วถาม
มู่ชิงเกอส่ายหน้า
“ตอนนี้พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว” ซือมั่วยิ้ม กล่าว
มู่ชิงเกอเองก็กล่าวเช่นกัน “ดังนั้นข้าจึงไม่ต้องเกรงใจเจ้า”
“เอาเถอะ หากเกิดเรื่อง บอกข้าได้ทันที” ซือมั่วกล่าว
เมื่อออกมาจากโลกใบเล็กของซือมั่วแล้ว มู่ชิงเกอก็เดินไปยังที่พำนักของท่านปู่ ท่านตา ท่านพ่อ ท่านแม่ น้องชาย น้องสาว
“เกอเอ๋อร์”
“เกอเอ๋อร์”
“ลูกพี่”
เห็นมู่ชิงเกอกลับมาอย่างปลอดภัยหายห่วงกับตาตัวเอง จิตใจที่เป็นห่วงอย่างยิ่งของพวกเขา ก็วางลงช้าๆ
“ท่านปู่ ท่านตา ท่านพ่อ ท่านแม่ เสวี่ยอู่ อี้เฉิน ข้าไม่เป็นไร” มู่ชิงเกอกล่าวกับคนที่บ้าน “ทำให้พวกท่านตกใจแล้ว”
“ไม่สำคัญ พวกข้าเองก็ไม่ได้ตกใจอะไร” มู่ซง ส่ายหน้ากล่าว
ซางซุนหวางกล่าว “ใช่แล้ว ไป๋สี่รวมถึงแม่นางชูเนี่ยนดูแลพวกข้าดียิ่งนัก เจ้าต่างหาก ผู้ที่บุกเข้ามาในพิธีแต่งงานผู้นั้นคือใคร พวกข้าได้ยินองครักษ์บอกว่า เป็นเผ่าฝูอะไรสักอย่าง…อะไรคือเผ่าฝู”
สายตามู่ชิงเกอกวาดมองไปรอบๆ มองความเป็นห่วงและกังวลในแววตาของคนในครอบครัวทีละคน…ทีละคน
“ลูกพี่ ใช่มีปัญหาหรือไม่” มู่อี้เฉินกล่าวถามตรงๆ
มู่เหลียนเฉิงขมวดคิ้วเบาๆ เดินไปข้างๆ มู่ชิงเกอแล้วถาม “ชิงเกอ มีเรื่องอะไร ไม่ต้องปิดบังพวกเรา แม้ตบะบำเพ็ญของพวกเราจะตํ่า ช่วยอะไรไม่ได้ แต่ก็ไม่
อาจทนมองเจ้าไปเสียงอันตรายเพียงคนเดียวได้เช่นกัน”
“ท่านพ่อ อี้เฉิน ไม่มีอะไรจริงๆ” มู่ชิงเกอยิ้มกล่าวกับพวกเขา “คนของเผ่าฝูผู้นี้ไม่ได้พุ่งเป้ามาที่ข้าเพียงคนเดียว แผนร้ายของเผ่าฝูก็ไม่สำเร็จเช่นกัน แต่ว่า พิธี แต่งงานดำเนินต่อไปไม่ได้ชั่วคราว ร่างกายของพวกท่าน ไม่อาจอยู่ที่แผ่นดินเทพมารนานเกินไปได้ข้าจะพาพวกท่านกลับไปก่อน”
“เจ้าจัดการธุระของเจ้าไป ให้ใครพาพวกข้ากลับไปก็เหมือนกัน” มู่ซงกล่าว
สำหรับเรื่องที่มู่ชิงเกอต้องการส่งพวกเขากลับไป พวกเขาไม่ได้เห็นต่าง
เพราะว่า พวกเขาต่างก็ทราบดี กำลังไม่เพียงพอ หากฝืนอยู่ต่อจะมีแต่เพิ่มภาระ ทำให้มู่ชิงเกอต้องแบ่งความสนใจมาดูแล
“ไม่ ข้าจะไปส่งด้วยตัวเอง” มู่ชิงเกอกล่าวอย่างเด็ดขาด นางต้องไปส่งคนในครอบครัวกลับด้วยตัวเอง นางจึงจะวางใจ นี่เองก็เป็นหน้าที่ในฐานะลูกหลานของนาง
เผ่าฝูจ้องมองตาเป็นมันอยู่ข้างๆ ใครจะรู้ว่าตลอดการเดินทางนี้จะปลอดภัยหรือไม่
“ช่างเถอะ ในเมื่อเด็กคนนี้ยืนกราน พวกเราก็อย่าดึงดันกับนางเลย” ซางซุนหวางโน้มน้าวมู่ซง
ขณะที่พูด ซางซุ่นหวางก็กล่าวกับมู่ชิงเกอ “เช่นนี้ เจ้าก็ส่งพวกเราไว้ที่โลกแห่งยุคกลางก็พอ ไม่ต้องวิ่งไปที่หลินชวน ปู่เจ้าก็ไม่เคยไปโลกแห่งยุคกลางมาก่อน จะได้ถือโอกาสนี้ไปท่องเที่ยวที่โลกแห่งยุคกลางสักเที่ยวหนึ่ง ได้ไปเยี่ยมเยียนลั่วซิงเฉิงของเจ้าด้วย ผ่านไประยะหนึ่ง ข้าค่อยส่งพวกเขากลับหลินชวน”
เขาวางแผนเช่นนี้กลับประหยัดเวลามู่ชิงเกอไปได้มาก
มู่ชิงเกอคิดครู่หนึ่งก็มองมู่ซง
ภายใต้การจ้องมองของนาง มู่ซงก็ยิ้มแล้วพยักหน้า “พวกเราสองตระกูลก็ควรไปมาหาสู่กันบ้าง”
เห็นมู่ซงเห็นด้วยกันแผนการของซางซุนหวาง มู่ชิงเกอก็ไม่พูดอะไรอีก นางพยักหน้ากล่าวกับคนในบ้าน “เช่นนั้นก็ดี พวกท่านเก็บของสักครู่ อีกประเดี๋ยวพวกเราจะออกเดินทาง”
“รีบเพียงนี้เลยหรือ เจ้าต้องพักผ่อนเสียหน่อย” ซางซุ่นหวางมองมู่ชิงเกอด้วยความสงสารเล็กน้อย
“ใช่แล้ว ลูกพี่ บนเก้าชั้นฟ้าเพิ่งจะเกิดเรื่องเยอะเพียงนั้น ท่านจะต้องเหนื่อยมากแน่นอน พักผ่อนเล็กน้อยก่อนแล้วค่อยว่ากันดีกว่า” มู่เสวี่ยอู่เองก็กล่าว
เห็นสีหน้าไม่ยินยอมของคนในบ้าน มู่ชิงเกอก็จนใจ ทำได้เพียงยอมรับ “เช่นนั้นพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางแล้วกัน”
พูดจบ นางก็หันหลังกลับ เดินไปพลางกล่าวไปพลาง “พวกท่านพักผ่อนก่อน ข้าจะไปจัดการธุระเล็กน้อย พรุ่งนี้ค่อยมารับพวกท่าน”
“หยุดเดี๋ยวนี้”
ทว่า หลังนางพูดจบ ข้างหลังกลับมีเสียงที่เคร่งขรึมปนความโมโหเล็กน้อยของมู่ซงดังออกมา
เท้ามู่ชิงเกอหยุดชะงัก หมุนตัวมองมู่ซง แววตาประหลาดใจ