ตอนที่ 669 ขั้นวิญญาณหมานตอนกลาง

ฟ้าดินส่งเสียงร้องคำราม สายรุ้งอัดแน่นมากขึ้น ยังผลให้แสงสายรุ้งบนพื้นดินเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนนับไม่ถ้วน และยังมีมวลอากาศบิดเบี้ยว ยามนี้เกิดเค้าลางจะฉีกออกเป็นวงใหญ่ เหมือนสั่นสะเทือนฟ้าตามคำพูดนั้นของซูหมิง

ด้วยพลังแห่งขั้นวิญญาณหมานตอนต้น ซูหมิงยังเอาชนะตี้เทียนชุดคลุมทองไม่ได้ ทว่าเขาเพิ่งบรรลุถึงขั้นวิญญาณหมาน ในเมื่อวิญญาณหมานตอนต้นเอาชนะไม่ได้ เช่นนั้นก็ต้องทะลวงไปยังวิญญาณหมานตอนกลาง

แทบเป็นช่วงที่ฟ้าดินเกิดการแปรเปลี่ยนอย่างรุนแรง ทันใดนั้นมีพลังมหาศาลแผ่มาจากซูหมิง พลังนี้แผ่กระจายออกเป็นวงกว้างโดยมีเขาเป็นใจกลาง พริบตาเดียวก็เหมือนปกคลุมทั่วโลก ทำให้ทุกอย่างในโลกช้าลงจนแทบจะหยุดนิ่ง

ทางด้านตี้เทียนชุดคลุมทอง ดวงตะวันสีขาวที่กำลังลอยขึ้นฟ้าก็ถูกพลังมหาศาลจากซูหมิงปกคลุม แม้ยังไม่หยุดนิ่งแต่ก็ช้าลง พลังมหาศาลนี้คือพลังฟ้าดินและยังเป็นกฎของโลกหมาน ประหนึ่งว่าดวงชะตาของโลกหมานรวมถึงทุกอย่างมาที่นี่เพื่อกำราบมัน

ซูหมิงยังคงหลับตาอยู่กลางอากาศ เขาไม่ได้สนใจการเพิ่มขั้นพลังมากนัก ทว่าตอนก่อนที่จะทะลวงจากเซ่นไหว้กระดูกสู่วิญญาณหมานตอนต้น เขามีความรู้สึกอย่างหนึ่ง ความรู้สึกนั้นคือ…ยามที่เทวรูปหมานกำลังรวมตัวขึ้นจนสมบูรณ์ เขาได้ก้าวข้ามไปอีกหนึ่งขั้นพลังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนแล้ว

ความรู้สึกนี้เด่นชัดยิ่งนัก และตอนสู้กับตี้เทียน เขาก็รู้สึกอีกว่าตน…..ยังแกร่งขึ้นได้อีก

“เทวรูปหมานของข้ายังไม่สมบูรณ์…มันมีเพียงแขนขวา ยังขาด…” ซูหมิงกล่าวพึมพำเบาๆ พร้อมลืมตาขึ้น ในดวงตาปรากฏแสงเปลวเพลิงลุกโชติช่วง แสงเปลวเพลิงนั้นเป็นสีแดงฉาน มองแวบแรกคือจันทร์โลหิต!

ดวงจันทร์โลหิตลุกโชนช่วงราวกับทำเพลิงโลหิตแผดเผา ทำให้ซูหมิงที่ยืนอยู่กลางอากาศตอนนี้ดูพิลึกยิ่งกว่าเดิม เขายกมือซ้ายขึ้นทำเป็นลักษณะครึ่งวงกลมตรงศีรษะ จากนั้นก็ยกมือขวาตาม เมื่อสองมือประกับกันแล้วก็ออกมาเป็นวงกลมหนึ่งวง

ในวงกลมมีแสงสีแดงวนเวียนอยู่ มองไปคล้ายกับสองแขนซูหมิงเป็นจันทร์โลหิตหนึ่งดวง แสงจันทร์สาดส่องไปรอบๆ ฟ้าดินจึงกลายเป็นสีแดง

“ดวงจันทร์ตอนข้ายังเป็นเด็กหนุ่ม…เพราะเพลิงแผดเผามันจึงกลายเป็นจันทร์สีแดงดุจโลหิต….” เสียงซูหมิงดังลั่นกลางฟ้าดิน ฉับพลันนั้นเขาก็คลายสองแขนออก จันทร์โลหิตที่รวมจากสองแขนกลับไม่หายไป แต่สมจริงขึ้นก่อนลอยขึ้นสู่ฟ้า ขณะมันลอยขึ้นยังสูบพลังฟ้าดินที่ไร้ขีดจำกัดอย่างบ้าคลั่งเข้ามาด้วย

ครั้นจันทร์โลหิตลอยขึ้นฟ้า สุดท้ายมันก็สมจริงเป็นเหมือนดวงจันทร์จริงๆ อยู่เหนือศีรษะซูหมิง แล้วสร้างแรงสั่นสะเทือนที่ผู้มองทุกคนต้องใจสั่นไหว

จี๋อั้นมองอยู่ไกลๆ ใบหน้าเขาไม่มีความลังเลอีก แต่เงียบงัน เขามองจันทร์โลหิตอย่างเงียบๆ มองซูหมิง มองตี้เทียนชุดคลุมทองที่ถูกพลังแห่งโลกหมานกดอัดเอาไว้ ต่อให้อีกฝ่ายใช้วิชาตะวันขึ้นนภาอันทรงพลังไร้ที่เปรียบ ตอนนี้ก็ยังถูกกดไว้อยู่ดี

ทุกคนที่นี่ล้วนเป็นส่วนเกิน มีเพียงซูหมิงคนเดียวที่เลิศล้ำและเป็นจุดรวมสายตาของทุกคน

โดยเฉพาะจันทร์โลหิต มันทำให้ในฟ้าบิดเบี้ยวและกำลังถูกฉีกขาด แว่วเสียงดังสนั่นหวั่นไหว เสียงนั้นสร้างคลื่นเสียงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งสั่นสะเทือนแก้วหู ประหนึ่งโลกทั้งใบกำลังร้องคำราม

“เคยมีคนคนหนึ่งพูดกับข้าว่า ท่ามกลางสายลมหิมะ…หากเราเดินต่อไปกลางหิมะ จะเดินไปจนถึงวันที่เส้นผมขาวเลยหรือไม่….

ตั้งแต่ปีนั้นจนถึงตอนนี้ข้ายังจำภาพนั้นที่เสมือนจริงและปลอมได้ จริงก็ดี ปลอมก็ดี หิมะในวันนั้น…กลายเป็นเส้นผมขาวในความทรงจำข้า” ซูหมิงเอ่ยเสียงเบา นัยน์ตาฉายแววเศร้าโศกและหวนคะนึงคิด ตรงหน้าเขาค่อยๆ ลอยขึ้นมาเป็นร่างเงาสองคนกลางสายลมหิมะ จนกระทั่งถูกเกล็ดหิมะบดบังสายตา

สิ่งที่ซูหมิงเห็นล้วนเป็นเกล็ดหิมะโปรยปรายอยู่กว้างไกลไร้พรมแดน มันปกคลุมฟ้า ปกคลุมดิน ปกคลุมความทรงจำเขา ทำให้เขาหาไม่เจอ ทำให้ในความทรงจำมีเพียงหิมะกับเส้นผมขาวนั้น

เสียงถอนหายใจกลายเป็นคลื่นกระเพื่อมในใจขมฝาดของเขา ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เส้นผมเขาค่อยๆ กลายเป็นสีขาวหิมะ

เกล็ดหิมะปรากฏอย่างเงียบเชียบบนฟ้าบิดเบี้ยว แล้วโปรยลงมายังพื้นดิน ตกบนตัวและเส้นผมเขา มองไปแล้ว…เหมือนผมขาวจริงๆ

หิมะค่อยๆ โปรยลงมาท่ามกลางเสียงครืนๆ โดยไร้สายลม มันปกคลุมรอบตัวซูหมิง บดบังสายตาของเซียนหลายหมื่นคน ฟ้าดินในตอนนี้มีหิมะตกมากขึ้นเรื่อยๆ

จันทร์โลหิตลอยอยู่บนฟ้า เกล็ดหิมะโปรยปราย เมื่อภาพนี้ปรากฏขึ้นอย่างสมบูรณ์และผสานรวมกับซูหมิงกลางหิมะแล้ว ก็เกิดเป็นภาพงดงามอย่างยิ่งยวด เพียงแต่ว่าในความงดงามนั้นกลับขาดความอ้างว้าง

ความรู้สึกอึดอัดใจผุดอยู่ในใจของทุกคน ส่งผลให้โดยรอบเงียบงัน มีเพียงสายตาจับจ้องไม่เปลี่ยนไป

“จันทร์โลหิตคือวิญญาณ ความทรงจำหิมะคือพลัง…”

“จันทร์โลหิตเป็นตัวแทนความยึดมั่นของข้าในวัยเด็กหนุ่ม ความทรงจำหิมะคือการอาลัยอาวรณ์ต่ออดีต….วันนี้ข้าซูหมิงทะลวงวิญญาณหมาน ภูเขาทมิฬ ยอดเขาลำดับเก้า ซู่มิ่งเป็นวิญญาณตนที่หนึ่ง เป็นแขนขวาของเทวรูปหมาน

เช่นนั้นตอนนี้ข้าขอใช้จันทร์โลหิตและหิมะในความทรงจำ สร้างเป็น…แขนซ้ายเทวรูปหมาน!” ชั่ววินาทีที่ซูหมิงเงยหน้ามองฟ้า ท้องฟ้าบิดเบี้ยวส่งเสียงครึกโครมดังสนั่น ราวกับว่าในเศษอากาศบิดเบี้ยวเกิดปรากฏการณ์บ้าคลั่งอะไรบางอย่าง

เวลานี้จันทร์โลหิตกับเกล็ดหิมะผสานรวมกันอย่างรวดเร็วเหนือซูหมิง เมื่อสองสิ่งหลอมรวมกันแล้วพลังฟ้าดินก็รวมกันขึ้น

ชั่วขณะที่เกล็ดหิมะกับจันทร์โลหิตใกล้จะหลอมรวมกันอย่างสมบูรณ์ เสียงจากฟ้าบิดเบี้ยวพลันดังสนั่นยิ่งกว่าเดิม คลับคล้ายว่าแขนซ้ายเทวรูปหมานของเขาจะปรากฏออกมาอย่างที่ว่าไว้จริงๆ

นัยน์ตาซูหมิงพลันแวววาว

‘แขนขวาเทวรูปหมานของข้าแฝงไว้ด้วยภูเขาทมิฬ ยอดเขาลำดับเก้า มันจึงมีพลังแห่งเทือกเขา สามารถทำลายล้างฟ้าดิน….อีกทั้งมันยังมีพลังของซู่มิ่ง ช่วยให้เวลาย้อนคืนได้….การย้อนเวลาก็คือวิชาของแขนขวาเทวรูปหมาน ส่วนเทือกเขาก็เป็นอิทธิ์ฤทธิ์ของแขนขวาเทวรูปหมาน เรียกรวมกันว่าวิชาอภินิหาร!’

‘แขนซ้ายเทวรูปหมานก็เช่นเดียวกัน….จันทร์โลหิตกับหิมะโปรยปราย ทำให้แขนซ้ายมีแรงฉีกและกระหายเลือด นี่คืออิทธิ์ฤทธิ์ ตอนนี้มันยังขาด…จิตวิญญาณ’

‘ต้องใช้สายฟ้าสมบัติประจำตัวหลอมรวมกับจันทร์โลหิตและหิมะ มันจึงจะรวมขึ้นเป็นอภินิหารของแขนซ้ายเทวรูปหมาน!’ นัยน์ตาซูหมิงพลันเป็นประกาย ในร่างกายมีแสงสายฟ้าลอยขึ้น แสงสายฟ้านี้ไม่ได้เกิดจากอักขระอย่างสายลมสายฝนฟ้าผ่าและสายฟ้าก่อนหน้านี้ แต่มันเกิดจากตัวซูหมิงเอง

ซูหมิงอ้าปาก ก่อนมีวัตถุลักษณะหม้อสามขาเก้ารูและยังมีสายฟ้าโอบล้อมลอยออกมาจากปาก มันลอยขึ้นฟ้าโดยพลัน จนเมื่อเข้าใกล้กับจันทร์โลหิตและหิมะโปรยปรายแล้วก็ระเบิดแสงสายฟ้าอันไร้ขีดจำกัด

เสียงอึกทึกจากสายฟ้าดังสนั่น รูเก้ารูบนหม้อถูกปิดจนหมดก่อนกลายเป็นแสงสว่างจ้าตา ผู้คนจึงมองเห็นไม่ชัด แต่กลับมีความตื่นกลัวอย่างลุ่มลึกระเบิดมาจากจิตใจของทุกคน

‘สายฟ้าเทวะ ชะตาสวรรค์ลิขิต!’ จี๋อั้นเบิกตากว้างจ้องวัตถุหม้อเก้ารูเขม็ง ลมหายใจกระชั้นขึ้น

ในเวลาเดียวกันท่ามกลางเซียนหลายหมื่นคนด้านล่าง ก็มีคนอยู่จำนวนหนึ่งรู้จักนามของสายฟ้านี้ เลยพากันส่งเสียงดังด้วยความตื่นตระหนก

“นี่มันสายฟ้าเทวะชะตาสวรรค์ลิขิต!”

“ตำนานเล่าลือกันว่านี่คือสายฟ้าชั้นสามของสายฟ้าแห่งภัยพิบัติสวรรค์ ในโลกนี้มีน้อยคนนักที่จะควบคุมมันได้!”

“ซูหมิงผู้นี้…ตัวเขาไม่เพียงแต่แข็งแกร่งเท่านั้น ยังควบคุมสายฟ้าเทวะชะตาสวรรค์ลิขิตได้อีกต่างหาก มิน่าเขาถึงวาดอักขระแห่งสายฟ้าของสำนักซ่อนมังกรได้”

ช่วงที่ของวิเศษประจำตัวเก้ารูเหนือซูหมิงระเบิดสายฟ้าสว่างจ้า มันก็เข้าหลอมรวมกับจันทร์โลหิตและหิมะในพริบตา เมื่อหลอมรวมเสร็จสิ้นแล้วก็ปรากฏแขนข้างหนึ่งบนฟ้าต่อสายตาของทุกคน รอบแขนนี้มีสายฟ้าไร้ขีดจำกัดหมุนวนเป็นเกลียว ทั้งยังมีความรู้สึกฉีกทึ้งกระหายเลือดอัดแน่นอยู่เต็มไปหมด

วินาทีที่ปรากฏแขนข้างนั้น ก็เหมือนว่าโลกหมานเปลี่ยนกฎอะไรบางอย่างไป มีสายฟ้าไร้ขีดจำกัดรวมเข้ามาอย่างบ้าคลั่งจากแผ่นดินใหญ่รกร้างบูรพา จากแผ่นดินอื่นๆ ที่อยู่ไกลกว่า และจากโลกหมานทั้งหมด

สายฟ้าเข้ามาแทนที่ฟ้า ทำให้ทั้งท้องฟ้ากลายเป็นบ่อน้ำสายฟ้ายักษ์ และตรงกลางบ่อสายฟ้าก็คือแขนซ้ายเทวรูปหมานของซูหมิง!

แขนซ้ายนี้ควบคุมสายฟ้าธรรมชาติ มิหนำซ้ำกลางสายฟ้ายังมีเค้าลางจันทร์โลหิตมายา จันทร์ดวงนี้คือดวงจันทร์ของเผ่าหมานจริงๆ ทว่าตอนนี้มัน…..พังพินาศลง

ประหนึ่งว่าดวงจันทร์ไม่กล้าเผชิญหน้ากับแขนซ้ายเทวรูปหมาน มันจึงพังลงแล้วค่อยๆ หายไป ในเวลาเดียวกันทั้งแผ่นดินใหญ่รกร้างบูรพา แผ่นดินใหญ่อรุณใต้ แผ่นดินใหญ่พันธมิตรตะวันตก แผ่นดินใหญ่ทวีปเหนือ และทะเลมรณะ…

ล้วนมีหิมะตก!

เกล็ดหิมะโปรยปรายท่ามกลางสายลม ปลิวว่อนอยู่บนฟ้าและดินทั้งโลกหมาน ทำให้โลกหมานเวลานี้กลายเป็นโลกหิมะ

ตอนนี้ยังมีปรากฏการณ์พิลึกแบบใดอีกที่สร้างความตื่นตะลึงได้มากกว่าให้โลกหมานมีหิมะตก ยังมีปรากฏการณ์แบบใดอีกที่สร้างความน่าเหลือเชื่อได้มากกว่าฟ้าเผ่าหมานมีสายฟ้าปกคลุมและมีแสงสายฟ้าขยับวูบวาบ……

ฟ้าดินส่งเสียงดังอึกทึก ช่วงที่แขนซ้ายเทวรูปหมานปรากฏขึ้นมันก็ตรงไปหาซูหมิงโดยทันที วินาทีที่แขนซ้ายหลอมรวมกับเขา เซียนหลายหมื่นคนด้านล่างล้วนเห็นกับตาว่าท่ามกลางหิมะในสายฟ้าขยับวูบวาบ ยามนี้ฟ้าบิดเบี้ยวพังพินาศลงทันใด ก่อนมีมือซ้ายเทวรูปหมานใหญ่ยักษ์ยื่นลงมา มันมาพร้อมกับสายฟ้า ความกระหายเลือดและไอหนาวเยือก และยังมีกลิ่นอายพลังแก่กล้าที่มากพอจะทำลายจิตใจของทุกคน!

อภินิหารแขนซ้ายกับวิชาอิทธิ์ฤทธิ์แขนขวา แขนเทวรูปหมานยักษ์สองข้างใต้หล้านี้พลันสัมผัสกันแล้วต่างทำสัญลักษณ์มือ ซูหมิงยืนอยู่บนสองนิ้วในลักษณะทำสัญลักษณ์มือของมือซ้ายเทวรูปหมาน เส้นผมยาวปลิวไสวกลางหิมะ ใบหน้าชัดเจนภายใต้แสงสายฟ้า แต่ความแวววาวและสงบนิ่งในดวงตากลับ…

ล้ำเลิศเป็นหนึ่งไปนิจนิรันดร์