บทที่ 213 สังหารเซียนกระบี่! (ต้น)
“ข้าน่ะ ยอดยุทธ์ไร้เทียมทาน ดังนั้นพวกเจ้าจงคิดเอาแล้วกัน!”
สถานศึกษาฉางมู่ หุบปากเงียบ!
ทุกสายตาเวลานี้จับอยู่ที่กระบี่ ด้วยจดจำได้อย่างแม่นยำว่าเจ้าของศีรษะที่เสียบอยู่กับปลายกระบี่ ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นอาวุโสของฉางมู่ อีกทั้งขั้นพลังยังติดอันดับหนึ่งในห้าของผู้กล้าแกร่งแห่งสถานศึกษาฉางมู่ต้าอวิ๋น!
ดูเอาเถิด เวลานี้ศีรษะของเขากลับปักตรึงอยู่ที่ตรงนั้น!
สถานศึกษาฉางมู่ได้สร้างความขุ่นเคืองอันใดต่อเซียนกระบี่กันแน่? อย่าว่าแต่บรรดาศิษย์ซึ่งต่างหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แม้ชาวเมืองที่อยู่ในอาณาจักรต้าอวิ๋น ต่างก็เป็นต้องตกตะลึงนิ่งงันไปด้วยเหมือนกัน
เซียนกระบี่!
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ปรากฏเซียนกระบี่ในแผ่นดินชิง แต่สาเหตุกลับเกิดจากสถานศึกษาฉางมู่!
ใคร่รู้เหลือเกิน ว่าสถานศึกษาฉางมู่ไปทำอะไรให้? ในขณะนั้นมีชาวเมืองจำนวนไม่น้อยเริ่มข้องใจอย่างไม่ต้องสงสัย!
แคว้นเจียง แผ่นดินชิง
ร่างที่กำลังลอยบดบังเงาแสงแห่งจันทร์ สตรีในชุดขาวยิ่งดูบริสุทธิ์สะอาด ทว่าร่างนั้นยังคงยืนหันหลังให้ทุกคนเช่นเดิม ไม่มีใครได้ยลโฉมใบหน้าที่แท้จริงของนาง
พลันสตรีลึกลับยกมือขึ้นชี้ไปทางขวามือ ณ ขอบฟ้าแสนไกล “กระบี่อยู่ที่โน่นแล้ว ข้าให้เวลาเจ้าหกเดือนจงไปนำกระบี่กลับมาได้ หาไม่ข้าจะหักขาทั้งสองข้างของเจ้าเสีย” สิ้นเสียงพูดกังวานใส ร่างคนหายวับไปต่อหน้า ท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่าง
“นางไปแล้ว?” จ้าวหอชั้นเก้าพึมพำ พลางหันไปมองชายชราเจียงเยว่เทียน จากนั้นคนทั้งสองหันกลับไปทางเยี่ยฉวนซึ่งอยู่ในระยะไกลออกไป
ขณะนั้นเยี่ยฉวนกำลังเร่งเดินตรงเข้ามาที่ผู้อาวุโสทั้งสอง เมื่อมาถึงต่อหน้าเขาห่อกำปั้นคารวะผู้อาวุโส “ขอบคุณท่านทั้งสองมากขอรับ!” ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากบุคคลอาวุโสทั้งสองคนนี้ เยี่ยฉวนและพวกคงสิ้นชื่อไปแล้ว ขณะที่สตรีลึกลับเอง นางคงต้องเร่งออกมาจากกรรมฐาน เมื่อเยี่ยฉวนขอร้องแกมบังคับไปที่หอคอยแห่งเรือนจำ!
เมื่อเห็นคนหนุ่มแสดงความซาบซึ้งใจและให้ความเคารพ จ้าวหอชั้นเก้าพลันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยปลาบปลื้ม เพราะหากคนที่ให้ความช่วยเหลือเป็นคนที่ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ……ก็คงป่วยการที่จะคิดช่วยเหลือ!
จ้าวหอชั้นเก้าเอื้อมมือไปตบบ่าชายหนุ่มตรงหน้า “สหายข้าพวกเราสองคนต่างหากที่ต้องขอบใจ เพราะความเมตตาของอาจารย์ของเจ้า อีกไม่เกินครึ่งปีพวกเราก็สามารถพัฒนาขั้นพลังขึ้นไปอีก”
หากไม่เพราะโชคชะตา อายุขนาดพวกเขาคงไม่สามารถพัฒนาขั้นพลังได้ บัดนี้ด้วยความช่วยเหลือของสตรีลึกลับทำให้เขามีโอกาสบรรลุขั้นพลังอีกครั้ง สำหรับพวกตนแล้ว เสมือนการได้กลับมาเกิดใหม่จริงๆ
เจียงเยว่เทียนเห็นพ้องด้วยเช่นกัน เขาพยักหน้าและพูดกับเยี่ยฉวน “เจ้ามีแผนอย่างไร? หากว่ายังไม่ทันคิด พวกเจ้าไปพักในวังหลวงสักพักก่อน เพราะยังไงเสียเจ้าและเสี่ยวจิ่วก็ถือเป็นสหายและเป็นมิตรที่ดีต่อกัน!”
มัดมือชก!
จ้าวหอลอบชำเลืองมองคนพูดที่ยืนข้าง ก่อนจะรีบพูดออกไปบ้าง “พวกเจ้าไปพักที่สำนักอัปสรเมรัยของข้าก็ได้ หลังจากนั้น ข้าจะได้พาพวกเจ้าไปส่งที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใจกลางแผ่นดินใหญ่ยังไงล่ะ รับรองว่าพวกเจ้าจะได้รับการต้อนรับอย่างดีเยี่ยมเชียวล่ะ!” เขาเองก็อยากมัดมือชกชายหนุ่มเยี่ยฉวนเช่นกัน!
ข้อเสนอนี้ไม่เกี่ยวข้องกับสตรีลึกลับอย่างแน่นอน ในสายตาของเขาเยี่ยฉวนไม่ได้น่ารังเกียจแม้แต่น้อย! เขามีอาจารย์เป็นถึงเซียนกระบี่ อนาคตของเขายังไปได้อีกไกล
เยี่ยฉวนเป็นคนหนุ่ม อายุน้อยและสามารถรับมือกับสถานการณ์ยากลำบากได้เช่นนี้ ถ้าคนอย่างจ้าวหอชั้นเก้าไม่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือเสียตั้งแต่ตอนนี้ ต่อไปเขาอาจจะไม่มีโอกาสที่ดีอย่างนี้อีก!
เยี่ยฉวนหันมาสบตากับคนทั้งสอง พลางสั่นศีรษะและกล่าวว่า “ผู้อาวุโสทั้งสอง ข้ารู้สึกซาบซึ้งน้ำใจของท่านทั้งสองยิ่งนัก แต่พวกข้าคิดว่าจะกลับไปฟื้นฟูสถานศึกษาฉางหลานกันก่อนขอรับ”
ฟื้นฟูฉางหลาน! เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงเยว่เทียนและจ้าวหอชั้นเก้าชำเลืองมองตากันแว่บหนึ่ง ก่อนจะพากันถอนใจเฮือกด้วยความผิดหวัง หากมิได้เอ่ยวาจาแต่อย่างใด อีกด้านหนึ่ง จี้อันซื่อเหลือบมองเยี่ยฉวน น้ำตาเอ่อคลอเต็มเบ้าตา
ในที่สุดจ้าวหอชั้นเก้าพยักหน้าเนิบๆ “สหายข้า การฟื้นฟูสถานศึกษาจะต้องใช้ทุนทรัพย์และสิ่งของอีกมาก หากเจ้าประสงค์สิ่งใด โปรดแจ้งไปที่สำนักอัปสรเมรัยได้ทุกเวลา ข้าจะช่วยจัดหาให้อย่างดีที่สุด!”
คนที่ยืนอีกข้าง เจียงเยว่เทียนพูดขึ้นมาว่า “ถ้าเช่นนั้นด้านกำลังคนไว้เป็นหน้าที่ของข้า ข้าจะส่งพวกแรงงานฝีมือไปช่วยก่อสร้างก็แล้วกัน!”
ได้ยินเช่นนั้นเยี่ยฉวนยิ้มกว้าง ก่อนค้อมตัวลงต่ำแสดงคารวะขอบคุณทั้งสองอีกครั้ง “รบกวนพวกท่านแล้ว ขอบพระคุณขอรับ!”
เจียงเยว่เทียนหัวเราะร่า “ไม่รบกวนเลย อย่าได้เกรงใจ!” จ้าวหอรีบพูดบ้าง “ถูกแล้ว อย่าได้เกรงใจ!”
เยี่ยฉวนพยักหน้า “ท่านทั้งสอง เมื่อไม่มีสิ่งใดแล้ว ข้าขอลา!” จากนั้นจึงห่อกำปั้นคารวะอำลา และหันไปทางโม่อวิ๋นฉีและคนอื่นอีกสองคน “ช่วยกันเก็บของมีค่า จะได้รีบไป!”
ของมีค่า! ทั่วไปในลานกว้างมีร่างไร้วิญญาณของเหล่ายอดยุทธ์ขั้นผนึกยุทธ์ไม่น้อยกว่าสิบ และบางคนเป็นสุดยอดผนึกยุทธ์ หนำซ้ำคนหนึ่งเป็นถึงขั้นเหนือกว่าสุดยอดผนึกยุทธ์ ตามปกติแล้วคนพวกนี้ย่อมพกพาสิ่งของล้ำค่าติดตัวมาด้วยทั้งนั้น!!
สิ่งของที่นำมา ย่อมไม่มีกระจอกแน่นอน!
เมื่อได้ยินเช่นนั้น โม่อวิ๋นฉีและไป๋เจ๋อพุ่งพรวดออกไปทำตามคำสั่งทันที ไม่ช้าไม่นาน เดิมพื้นที่ที่เคยมีสิ่งของเกลื่อนกลาด วางกระจัดกระจาย มาตอนนี้ก็ได้ถูกเก็บกวาดจนเรียบร้อยแล้ว!
เจียงเยว่เทียนและจ้าวหอชั้นเก้าได้แต่ยืนมองดูกลุ่มคนสองสามคนนิ่งเฉยอยู่ แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง ทว่าทั้งสองคนรู้ดีว่าสิ่งของเหล่านั้นสมควรตกเป็นของเยี่ยฉวนและพวกอย่างแท้จริง ก็เพราะสตรีลึกลับสังหารคนพวกนี้นี่นา!
ไม่นานต่อมา เยี่ยฉวนได้พาพวกอีกสามคนหายลับสายตาไป ทั่งบริเวณกลับมาเงียบสงบ ตอนนี้จึงเหลือเพียงจ้าวหอชั้นเก้าและเจียงเยว่เทียนสองคน
เสียงของจ้าวหอชั้นเก้าเอ่ยเบาๆ ว่า “เขาเป็นคนหนุ่มที่มีจิตใจหนักแน่นและสุขุมเยือกเย็น เหมาะสมแล้วที่จะผูกมิตรด้วย เวลานี้ชัดเจนแล้วสินะว่าพวกเราช่วยไม่ผิดคน!”
เจียงเยว่เทียนพยักหน้าอย่างเห็นพ้อง “สถานศึกษาฉางมู่โฉดเขลายิ่งนัก ที่ไม่ยอมรับเขาเป็นศิษย์เสียแต่แรก จนอาจารย์ใหญ่จี้ อนิจจา……”
เสียงอีกฝ่ายตอบกลับแผ่วเบา “ข้าเกรงว่าเรื่องจะไม่จบแค่นี้!” เจียงเยว่เทียนหันขวับมามองหน้าคนพูด ซึ่งจ้าวหอชั้นเก้าได้พูดต่อไปอีกว่า “อย่าลืมว่าสำนักใหญ่แห่งฉางมู่มิได้อยู่ในแผ่นดินชิงแต่อยู่ที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใจกลางแผ่นดินใหญ่! ดินแดนอันธกาลก็มีสำนักใหญ่อยู่ในแผ่นดินชิงด้วยเช่นกัน เวลานี้ทั้งสองต่างสูญเสียครั้งใหญ่ ท่านจำเหตุการณ์เมื่อสักครู่ในตอนท้ายได้หรือไม่? ข้าเกรงว่าสิ่งที่ผู้อาวุโสสตรีทำลงไปนั้น……อาจทำให้กองกำลังทั้งสองไม่ยอมปล่อยวางง่ายๆ น่ะสิ!”
เจียงเยว่เทียนตอบโต้เสียงขรึม “แต่สตรีผู้นั้น เซียนกระบี่เชียวนะ พวกนั้นจะกล้าเสี่ยงเป็นศัตรูกับเซียนกระบี่หรือ?”
อีกฝ่ายส่ายหน้าช้าๆ “สำหรับพวกเรา เซียนกระบี่เปรียบเสมือนเทพ ทว่าสำหรับดินแดนศักดิ์ใจกลางแผ่นดินใหญ่……เซียนกระบี่อาจเป็นเพียงคนธรรมดาสามัญ! ลำพังความเป็นเซียนกระบี่ อาจยังไม่พอที่จะทำให้คนพวกนั้นยอมศิโรราบ”
เจียงเยว่เทียนรำพึงเสียงเบา “งั้นเราก็ทำได้แค่คอยดู เผื่อว่าคนพวกนั้นจะวางมือ”
จ้าวหอพยักหน้า ก่อนมีเสียงพูด “คอยดู……”
— จบตอน —
