บทที่ 287 พวกเรามาร่วมมือร่วมใจไปด้วยกัน! (ต้น)
ความโหดร้ายของสงคราม! แคว้นถังเป็นเพียงส่วนหนึ่งของสงคราม ถ้าชนะย่อมได้ประโชน์มหาศาล แต่แคว้นถังหาใช่ผู้ชนะไม่! เมื่อเป็นฝ่ายแพ้ ก็ต้องยอมรับผลพวงจากความพ่ายแพ้!
แคว้นถังแพ้แล้ว! คนที่เคยบัญชาการรบอย่างห้าวหาญคนที่อยู่ต่อหน้าทุกคนเข้าใจกระจ้างแจ้งเป็นอย่างดี! เขาจะเลือกทำศึกสงครามต่อไปย่อมได้ แต่ถ้าเลือกเช่นนั้น ทั้งทหารและพลเรือนจะต้องจบชีวิตอีกมากมายนับไม่ถ้วน!
เวลานี้ทางเขายังพอมีอำนาจต่อรอง ด้วยกลุ่มผู้ทรงอำนาจหลักแห่งแคว้นถังได้มารวมกันอยู่ ณ ที่นี้ แต่หากยังทำสงครามสู้รบต่อไป แคว้นถังอาจสูญเสียอำนาจต่อรองก็เป็นได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อใดที่กองกำลังแคว้นเจียงบุกเข้าแคว้นถัง ชาวเมืองเมืองจะมีแต่ความสูญเสีย!
ขณะนั้น ทั่วทั้งบริเวณอยู่ในภาวะสงบนิ่ง! ผ่านไปพักใหญ่เป่ยเสี่ยวหู่ค้อมกายลงคารวะต่อถังมู่ “ถ้าเช่นนั้น ขอพระราชทานอนุญาตให้ข้าได้ติดตามพระองค์ไปแคว้นเจียงด้วยพะย่ะค่ะ” หนุ่มน้อยผ่อนลมหายใจก่อนตอบเสียงแผ่ว “ขอบใจในความอนุเคราะห์ของเจ้า”
หลังจากนั้น เยี่ยฉวนได้นำทุกคนมุ่งหน้ากลับคืนสู่แคว้นเจียง ข้างท้ายขบวนที่ติดตามมาเป็นกองทหารม้าเกราะเหล็กกว่าหมื่นคน เหล่านายทหารม้าที่ข้างหลังเขม้นมองเยี่ยฉวนตาไม่กะพริบ บ้างเคียดแค้น บ้างยอมรับแต่โดยดีและบ้างส่อเจตนามุ่งร้าย……
เยี่ยฉวน! ทั้งหมดทั้งมวลแคว้นถังมิได้พ่ายต่อแคว้นเจียง แต่เป็นเพราะน้ำมือของชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าเป่ยเสี่ยวหู่คนนั้นต่างหาก! เป่ยเสี่ยวหู่จ้องมองเยี่ยฉวนจากทางด้านหลังเงียบๆ แววตาครุ่นคิดลึกล้ำ “ทำไมแคว้นเล็กๆ อย่างแคว้นเจียงจึงมีอัจฉริยะเช่นคนนี้เกิดขึ้นได้? ยิ่งกว่านั้น คนอัจฉริยะอย่างเขายังรักแคว้นแผ่นดินตนเองเหนือสิ่งใด! ถ้าวันนี้แคว้นถังมีคนเช่นนี้ จะเป็นอย่างไร?”
ยามนี้เป่ยเสี่ยวหู่รู้สึกริ้วรสขมประหลาดขึ้นมาแตะอยู่ที่ริมฝีปาก ความจริงแล้วฉางมู่เป็นสถานศึกษาแห่งเดียวในแคว้นถังที่คัดคนระดับอัจฉริยะ แต่อัจฉริยะที่ได้เข้าร่วมกับฉางมู่หาได้ใส่ใจต่อสิ่งใดไม่ว่าจะเป็นตระกูลหรือแคว้นของตน ภายในจิตใจของคนพวกนั้นคิดถึงแต่สถานศึกษาฉางมู่และอนาคตของตัวเอง!
ใครบ้างที่นึกถึงแคว้น? คนพวกนั้นไม่มีแก่ใจจะคิดถึงแคว้นเลยแม้แต่น้อย! ซึ่งก็ถูกแล้ว ที่ความพ่ายแพ้ของแคว้นถังวันนี้มิได้มีสาเหตุจากเยี่ยฉวนเพียงคนเดียว สาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้แคว้นถังต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าหดหู่ เป็นเพราะถูกสถานศึกษาฉางมู่และดินแดนอันธกาลรวมหัวกันกลั่นแกล้งต่างหาก!
นับตั้งแต่ครั้งแรกฉางมู่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะเป็นฝ่ายจัดการกับเยี่ยฉวนเอง และให้แคว้นถังเป็นแต่เพียงผู้ช่วยเหลืออยู่ภายนอก แต่ผลสุดท้ายกลับจบลงที่แคว้นถังไม่เพียงไม่สามารถทำลายเยี่ยฉวน สิ่งที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้นเมื่อพวกเขากลายเป็นฝ่ายยั่วยุคนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใจกลางแผ่นดินใหญ่ไปเสียเอง! ‘ต้องโทษตัวเอง!’ เป่ยเสี่ยวหู่ข่มตาลงช้าๆ เขาพยายามสงบจิตสงบใจ คิดไปเวลานี้ก็ไม่เกิดประโยชน์!
ราวครึ่งชั่วยามให้หลัง เยี่ยฉวนและกลุ่มคนก็เข้าเขตเมืองชายแดน ขณะนั้นที่ด้านนอกกำแพงเมือง เจียงจิ่วพร้อมกองทหารแคว้นเจียงนับพันยืนคุมเชิงอยู่! ทันทีที่เยี่ยฉวนปรากฏกาย บรรดาทหารเมืองชายแดนเริ่มมีท่าทางกระตือรือล้น! “ผู้เยี่ยมยุทธ์แห่งแคว้นเยี่ยฉวน!”
“ผู้เยี่ยมยุทธ์เยี่ยฉวน……” อีกด้านหนึ่งของกำแพงเมืองชายแดน เสียงตะโกนของผู้คนสอดประสานกึกก้อง ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในแคว้นถังของเยี่ยฉวนและคนอื่นได้แพร่กระจายไปทั่วแคว้นเจียงแล้ว
ตื่นเต้น! ผู้คนที่อยู่ในแคว้นเจียงต่างรู้สึกเบิกบานถ้วนหน้า ณ เวลานี้ชื่อเสียงของเยี่ยฉวนลือกระฉ่อนไปทั่วทุกครัวเรือน! จนดูเหมือนว่าเขาจะมีชื่อเสียงมากกว่าอันหลานซิ่วในขณะนั้นเสียอีก! คนในแคว้นเจียงไม่มีใครไม่รู้จักเยี่ยฉวน ผู้เยี่ยมยุทธ์แห่งแคว้น!
ทันทีที่สายตาปะทะเข้ากับคนที่นำหน้ากลุ่มคนตรงเข้ามา พลันริมฝีปากของเจียงจิ่วคลี่ยิ้มอย่างยินดี นางไม่รอช้าเดินตรงรี่เข้ามาทางเยี่ยฉวนและคนอื่น ขณะที่ชายหนุ่มกำลังกระโดดลงจากหลังม้าแล้วแต่ยังมิทันเอ่ยปากสักคำ ทันใดนั้นเจียงจิ่วตรงเข้าโอบกอดจนแน่น!
เยี่ยฉวนทำอะไรไม่ถูกจึงได้แต่ยืนตัวแข็งนิ่งอยู่กับที่! อย่าว่าแต่คนถูกกอดเองเลย คนอื่นที่อยู่รอบๆ ต่างตกตะลึงไม่แพ้กัน ขณะนั้นเอง มีเสียงโห่ฮิ้วดังมาจากหลิงฮั่นและอีกหลายคน……ครู่เดียวเจียงจิ่วจึงคลายอ้อมกอดออกปล่อยเยี่ยฉวนเป็นอิสระ ทว่าท่าทางมิได้เขินอายแต่อย่างใด ซ้ำยังยกมือขึ้นตบบ่าของคนตรงหน้าเบาๆ “ยินดีต้อนรับกลับบ้าน!”
“ยินดีต้อนรับ!” เยี่ยฉวนรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจเล็กน้อย ด้วยว่าที่จริงเขาเฉียดฉิวจะไม่ได้กลับมาเสียแล้ว! จากนั้นคนพูดเดินเลยไปทางเป่ยเสี่ยวหู่ซึ่งอยู่ถัดออกไป ชายวัยกลางคนปั้นสีหน้านิ่งเหมือนนักโทษทั่วไปนั่นแหละ จะให้เขาพูดว่าอะไรเล่า?
เสียงเจียงจิ่วสั่งการ “ใครก็ได้มาพาแม่ทัพเป่ยและฮ่องเต้แคว้นถังเข้าไปพักในเมืองที จำไว้ต้องดูแลพวกเขาอย่างเต็มที่ อย่าให้ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย!” กลุ่มทหารนับพันทางเบื้องหลังแหวกทางออกตรงกึ่งกลาง ถังมู่และเป่ยเสี่ยวหู่ถูกนำเข้าเมืองไป แต่กองทหารผู้ติดตามจากแคว้นถังถูกกันไว้ภายนอกกำแพงเมือง
ขณะนั้น เยี่ยฉวนและพวกทำท่าจะเข้าในเมือง พลันลู่คว่างพูดขึ้นว่า “ข้าเห็นทีจะไม่เข้าเมือง!” เยี่ยฉวนหันขวับมาทางคนพูด ซึ่งมีเสียงพูดต่อว่า “ก่อนมานี่ข้าทำงานชิ้นหนึ่งค้างไว้ เห็นทีจะต้องรีบกลับไปทำต่อให้เสร็จ!”
เยี่ยฉวนพยักหน้าอย่างเข้าใจ จากนั้นจึงล้วงเอาแผ่นป้ายสีทองออกมา ทว่าลู่คว่างกลับส่ายหน้า “ไม่ต้อง ขอบใจมาก เมื่อคราวที่พวกเราเข้าไปเก็บกวาดวังหลวงแห่งแคว้นถัง ได้เงินทองมากมายหลายร้อยล้าน ซึ่งก็มากเกินพอแล้ว”
จากนั้นคนพูดหันไปบอกลู่ป้านจวง “กลับบ้านกับพี่!” ทว่าหญิงสาวส่ายหน้าดิก “ไม่!” ลู่คว่างทอดถอนใจเฮือกใหญ่ “ฟังพี่ของเจ้าสักครั้งได้ไหม? เจ้าน่าจะรู้จักนิสัยท่านบิดาเวลาโมโห……” ลู่ป้านจวงหน้าง้ำยืนกรานคำเดิม “ไม่กลับ!”
ผู้เป็นพี่ชายได้แต่ถอนใจ เขาเองก็รู้จักนิสัยน้องสาวของตนเองดีเช่นกัน นางบอกว่าไม่กลับ ก็คือไม่มีวันกลับเด็ดขาด! หลังจากต่างฝ่ายต่างนิ่งกันไปครู่หนึ่ง จึงมีเสียงคนเป็นพี่พูดเบาๆ “ดูแลตัวเองด้วยก็แล้วกัน!”
จากนั้นเขาจึงผิวปากขึ้นครั้งหนึ่ง ทันใดนั้นนกเหยี่ยวฝูงใหญ่ปรากฏขึ้นที่สุดขอบฟ้า หากเพียงครู่เดียวนกเหยี่ยวยี่สิบตัวก็บินเข้ามาอยู่เหนือน่านฟ้าเมืองชายแดน ภาพของนกเหยี่ยวฝูงใหญ่ที่ดึงดูดสายตาของทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างแหงนมองด้วยความตื่นตา หนึ่งในสัตว์อสูรขั้นพลังสันโดษซึ่งน้อยครั้งจะมีโอกาสได้ชม!
พลันกลุ่มของลู่คว่างทยอยกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังนกจนครบทุกตัว คนเป็นพี่ยังมิวายหันมามองหน้าน้องสาวผู้ซึ่งขณะนี้มีสีหน้าเรียบเฉยไร้รู้สึกเช่นเคยและนิ่งเงียบไม่พูดจา เมื่อไม่อาจทำอะไรได้มากกว่านี้ ท้ายที่สุดเขาจึงเบนลายตาไปทางเยี่ยฉวน “น้องเยี่ย หวังว่าสักวันหนึ่งพวกเราจะได้พบกันที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์!”
น้องเยี่ย! ไม่แปลกใจเลยว่าแท้จริงเขาเองก็ประสงค์จะผูกมิตรกับเยี่ยฉวน! ข้อเท็จจริงนี้ถือเป็นเรื่องปกติ ไม่มีใครปฏิเสธความมีมิตรไมตรีกับผู้ฝึกกระบี่ คนที่มาจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ เมื่อจะผูกมิตรกับใครสักคนสิ่งสำคัญต้องเป็นคนที่มีบุคลิกกล้าแกร่ง ทั้งสองลักษณะเป็นสิ่งซึ่งขาดไม่ได้ของคนที่จะคบหาด้วย
เยี่ยฉวนพยักหน้า “โอกาสหน้าค่อยพบกัน!” อีกฝ่ายพยักหน้าตอบ จากนั้นลู่คว่างทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็วพร้อมนกเหยี่ยวพาหนะติดตามด้วยกลุ่มพรรคพวก ไม่นานต่อมาคนทั้งกลุ่มหายลับไปจากสายตาของเยี่ยฉวนและคนอื่นที่เฝ้าดู กองกำลังหยาจื้อ!
— จบตอน —
