№ 116 ย้ายร่างสลับเงา!
เมื่อฝูงชนล่างเวทีเห็นภาพเช่นนี้ ท่าทางก็แตกต่างไป
ว่ากันตามปกติ การประลองของตระกูลคือการประชันกันด้วยพลังเร้นลับกับศิลปะการต่อสู้ ด้วยเหตุนี้ จึงไม่ค่อยใช้มีดและกระบี่บ่อยนัก คล้ายว่ากวนสีหร่วนสู้ด้วยมือเปล่าไม่ได้ จึงดึงอาวุธออกมา เมื่อมีอาวุธเช่นนี้ ท่าทีก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว
หนำซ้ำ เพราะเขาหยิบอาวุธออกมา ต่อให้ชนะก็ไม่น่ายกย่องเท่าไหร่นัก ยิ่งไปกว่านั้น ในสายตาพวกเขา ด้วยพละกำลังกวนสีหร่วนแทบจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกวนสีหลิ่นด้วยซ้ำ
ในฐานะผู้นำตระกูล หากไม่มีแม้แต่วิจารณญาณที่จะตัดสินเรื่องแค่นี้ พวกเขาคงครองตำแหน่งผู้นำตระกูลได้ไม่มั่นคงนัก
เห็นลูกชายตัวเองดึงกระบี่ออกมา สีหน้าผู้นำตระกูลกวนด้านล่างก็ดูไม่ได้อย่างยิ่ง กลับไม่เอ่ยปากห้ามปราม แต่ปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อไป
วันนี้เป็นการคัดเลือกนายน้อย ลูกชายเขาจะต้องชนะ!
ส่วนกวนสีหลิ่น เมื่อเห็นกวนสีหร่วนหยิบกระบี่ขึ้นมา ท่าทางไม่ไหวติง สองมือกำหมัดแน่น บริเวณข้อต่อนิ้วมือส่งเสียงดังกรอบแกรบ ทันในนั้นทั่วร่างก็มีกลิ่นอายพลังเร้นลับที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าพรั่งพรูออกมา
“ซี๊ด! ช่างเป็นกลิ่นอายพลังเร้นลับที่เหลือล้นนัก!”
เหล่าผู้นำตระกูลด้านล่างต่างอุทานเพราะเห็นกลิ่นอายพลังเร้นลับที่พรั่งพรูบนร่างเขา มีหนึ่งถึงสองคนถึงกับลุกยืนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ในดวงตามีความตะลึงพรึงเพริด
ด้วยอายุอย่างกวนสีหลิ่น สามารถมีกลิ่นอายพลังเร้นลับที่เกือบจะเทียบเท่าพวกเขาได้ นี่หมายความเช่นไร? ถึงไม่ต้องพูดก็เห็นชัดเจน
เด็กคนนี้ ช่างมีความทะเยอทะยานเสียจริง!
นายท่านเคอก็เป็นคนที่มีวิจารณญาณ เวลานี้เมื่อเห็นกลิ่นอายที่พวยพุ่งและท่วงท่าน่าดึงดูดที่แผ่ซ่านออกมาบนร่างกวนสีหลิ่น ทั้งร่างก็ขวัญกระเจิง พึมพำเสียงเบาอย่างอดไม่ได้ “มองผิดเสียแล้ว… มองผิดไปแล้วจริงๆ…”
ตอนนี้เคอซินหย่ามองกวนสีหลิ่นบนเวทีด้วยความตกใจ ร่างกายสั่นเทิ้มเล็กน้อย และไม่กล้าเชื่อภาพที่เห็นตรงหน้าอยู่บ้าง
เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นได้เช่นไร? ไยจึงมีกำลังมากขึ้นถึงเพียงนั้น?
ที่ข้างๆ ด้านล่างเวที เมื่อผู้เฒ่ากวนที่ตามเข้ามาเห็นกวนสีหลิ่นบนเวทีกล้าหาญองอาจท่าทางเยือกเย็น เหมือนจะนึกถึงลูกชายที่เก่งกาจที่สุดผู้นั้นขึ้นมา สองดวงตาชราภาพตื่นตะลึงเป็นที่สุด จึงมองเรือนร่างกำยำน่าดึงดูดบนเวทีนั้น ด้วยความสับสันอย่างมากในชั่วขณะหนึ่ง
และในเวลานี้เอง ร่างกวนสีหลิ่นก็โจมตีออกไปทันที ความรวดเร็วนั้น สร้างภาพลวงตาออกมาหลายเงาร่างอยู่บนเวที
ร่างเขาพลันพุ่งไปด้านหน้า ระหว่างที่โน้มตัวออกไป มือหนึ่งก็คว้าข้อมือกวนสีหร่วนที่ถือกระบี่ไว้ ออกแรงหักลง ขณะที่เสียงกร๊อบดังขึ้น ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องดังลอยตามมา
“ซี๊ดอ๊าก!”
“แกร๊ง!”
กระบี่ในมือกวนสีหร่วนร่วงหล่นลงบนเวที ส่งเสียงดังก้องกังวาน
ผู้คนด้านล่างก็ลุกยืนขึ้นมาอย่างตะลึงงัน มองกวนสีหลิ่นด้านบน ในดวงตามีความเหลือเชื่อเป็นที่สุด
“ย้ายร่างสลับเงา!”
“เขาได้ฝึกฝนวิชาย้ายร่างสลับเงาแล้วรึ!”
ในใจเหล่าผู้นำตระกูลทั้งตะลึงและประหลาดใจ ไม่มีใครสนใจที่เขาบิดหักข้อมือกวนสีหร่วน ที่สนใจก็คือ กระบวนท่าย้ายร่างสลับเงาที่เขาได้ฝึกฝนมาอย่างคาดไม่ถึง! ท่วงท่าเช่นนั้น แม้แต่พวกเขาก็ยังไม่อาจได้ฝึกฝน ทว่าเขา…
เด็กหนุ่มอ่อนวัยอายุราวยี่สิบห้ากลับฝึนฝนออกมาได้!
ชั่วขณะนั้น สายตาเหล่าผู้นำตระกูลที่มองเขาก็ร้อนแรงขึ้นอย่างมาก ราวกับฝูงผีเฒ่าบ้ากามที่มองเห็นสาวงามกำลังเปลือยกาย อดรนทนรอไม่ไหวที่จะรีบเร่งดึงเอาพลังและวิชาเหล่านั้นจากเขามาเป็นของตน
เวลานี้ แม้แต่ในดวงตาผู้เฒ่ากวนก็มีประกายแห่งความเร่าร้อนปะทุอยู่ ร่างกายสั่นเทาน้อยๆ เพราะความดีอกดีใจ ไม้เท้าในมือออกแรงค้ำไปบนพื้น หัวเราะร่าอย่างตื่นเต้น
“ฮะๆๆๆ! ดีๆๆ! หลานชายตระกูลกวนมีอนาคต! หลานชายตระกูลกวนข้าช่างมีอนาคตยิ่งนัก!”
………………………………