№ 515 ท่านอาโกรธเสียแล้ว?
“ตอนนี้ค่ำแล้ว ข้าคิดว่านางคงใกล้กลับมาแล้วละ” อิ่งอีพูดพลางมองนายท่านที่ชั้นล่าง ก่อนจะเดินลงไปเช่นกัน
ได้ยินเช่นนี้ ฮุยหลางมองท้องฟ้าด้านนอกแวบหนึ่ง กระซิบว่า “เกรงว่านางคงเล่นสนุกด้านนอกจนลืมว่านายท่านยังรออยู่ที่โรงเตี๊ยม!” เขาแอบคิดในใจ ‘เฮ้อ! สองคนเป็นอย่างนี้ ทำไมไม่พักห้องเดียวกันไปเลยเล่า? เช่นนี้หากภูตหมอออกไปนายท่านจะได้รู้เสียแต่แรก!’
เขาเดินลงมาพลางมองไปข้างนอก มาถึงชั้นหนึ่งกลับไม่เฝ้าข้างกายนายท่านแต่มารออยู่ด้านนอกแทน เพื่อดูๆ ว่าร่างภูตหมอปรากฏอยู่บนถนนใหญ่หรือไม่
เวลารอคอยใครเป็นช่วงที่กระวนกระวายใจที่สุด ชัดเจนว่าเวลาไม่นาน กลับยังทำให้รู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผ่านไปนานแล้วคนที่รอก็ยังไม่กลับมา
เห็นนายท่านที่นั่งอยู่ตรงนั้นเปลี่ยนมาดื่มเหล้า ฮุยหลางกวักมือเรียกเสี่ยวเอ้อร์เข้าไป สั่งให้ยกกับแกล้มมาให้นายท่านสักสองสามอย่าง
รออีกประมาณครึ่งก้านธูป เมื่อเห็นร่างสีแดงนั้นปรากฏตัวขึ้นในสายตา ฮุยหลางก็ส่งเสียงร้องดีใจ หันบอกนายท่านด้านในทันที “นายท่าน คุณชายจิ่วกลับมาแล้วขอรับ!”
สีหน้าท่าทางรวมถึงน้ำเสียงแสนระรื่น และยังมีคำพูดเขาอีก ล้วนทำให้แขกเหรื่อที่นั่งดื่มเหล้าพูดคุยอยู่โรงเตี๊ยมชั้นหนึ่งหันไปมองด้วยความแปลกใจ สงสัยกันเล็กน้อย
เพราะท่าทางนั้นคล้ายกำลังตะโกนว่า ‘นายท่าน นายหญิงกลับมาแล้ว’ แต่กลับกลายเป็นว่าคนในคำพูดที่เขาตะโกนคือคุณชายจิ่ว เป็นผู้ชายคนหนึ่ง
“นายท่าน ฮุยหลางเหมือนกำลังรอพวกเรานะขอรับ” เหลิ่งหวาเห็นฮุยหลางตรงประตูโรงเตี๊ยมแต่ไกลๆ ประหลาดใจอยู่บ้างที่เขามารออยู่ตรงนั้น แต่คิดๆ แล้วอาจไม่ใช่เขาที่กำลังรอพวกตน เป็นเจ้าตำหนักยมราชกำลังรอนายท่านต่างหาก
เฟิ่งจิ่วกระชับของในมือ กล่าวยิ้มๆ อย่างอดไม่ได้ “เดาว่าเจ้าคนจองหองนั่นคงกำลังงอนกันอีกแล้ว”
ได้ยินคำพูดนี้ เหลิ่งซวงกับเหลิ่งหวาข้างๆ มองหน้ากัน ต่างผุดรอยยิ้มออกมา
ใช่แล้ว คนที่เย็นชาบ้าอำนาจอย่างเจ้าตำหนัก เมื่อพบนายท่านกลับเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่ง จิตใจคับแคบและความหยิ่งยโสใดๆ ล้วนเห็นได้จากตัวเขา ฮุยหลางพูดได้ถูกต้อง มีเพียงตอนอยู่ด้วยกันกับนายท่าน เจ้าตำหนักถึงจะมีความรู้สึกสามัญเช่นคนทั่วไป และกลายเป็นอีกคนได้
ครั้นมาถึงหน้าประตูโรงเตี๊ยม ยังไม่ทันเข้าไปด้านในก็เห็นร่างที่นั่งอยู่ตรงชั้นหนึ่ง เห็นเช่นนี้แววตาเฟิ่งจิ่ววูบไหวเล็กน้อย ฮุยหลางที่อยู่ข้างๆ เข้ามาใกล้ พูดเสียงเบาว่า “คุณชายจิ่ว ท่านกลับมาแล้ว นายท่านรอนานมากแล้วนะ”
เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ หลังจากเหลือบมองฮุยหลางก็เดินเข้าไปหาหลิงโม่หาน ขานเรียกอย่างยิ้มแย้ม “ท่านอา ดูสิ ข้าเอาอะไรกลับมาให้ท่าน?” เธอยกๆ ของในมือ ดวงตาคู่งามหรี่ลงเป็นรูปจันทร์เสี้ยวพลางมองชายหนุ่มที่ดื่มเหล้าย้อมใจ
เมื่อได้ยินว่ามีของมาฝาก ดวงตาลึกล้ำของหลิงโม่หานฉายประกาย แทบจะหันไปมองคนคนนั้นทันทีอย่างไม่อาจหักห้ามใจ รวมถึงของที่นางนำกลับมาให้เขาด้วย ทว่านึกถึงที่นางออกไปโดยไม่บอกเขา ในใจก็นึกโกรธ ด้วยเหตุนี้จึงไม่สนใจ ดูแลตัวเองดื่มเหล้าไป
“ท่านอา ท่านไม่โกรธแล้วกระมัง?”
เธอโน้มตัวลงข้างๆ เขา เอียงหน้ามองเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มอิ่มเอม เห็นใบหล่อเหลาที่ปกปิดไว้ด้วยเครายาวยังคงถมึงทึง จึงพูดอธิบาย “ข้าออกไปทำธุระ ดูสิ กลับมายังนำของมาให้ท่านโดยเฉพาะเลย!”
ระหว่างพูดเธอก็วางของในมือลงตรงหน้าเขา
…………………………….