NO 519 ข้ามาสอบระดับยาทิพย์ศักดิ์สิทธิ์
สามคนในห้องหินสอบประเมินนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย ปกติการสอบประเมินในสมาคมทุกๆ วันจะมีสิบกว่าถึงยี่สิบคน ถึงแม้การสอบเสร็จสิ้นหนึ่งครั้งต้องใช้เวลาสองสามชั่วยามบ้าง แต่บางคนก็เกิดปัญหาระหว่างขั้นตอนการผสมปรุงยาจนไม่อาจทำต่อไปได้
ด้วยเหตุนี้คนที่ใช้เวลาครึ่งก้านธูปหรือสั้นยิ่งกว่าและสอบประเมินล้มเหลวก็มีเช่นกัน สำหรับพวกเขาการสอบประเมินจึงเป็นงานที่สบายมาก
พวกเขาสามคนกำลังคุยกัน บนหน้ายังมีรอยยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงประตูหินดังมาก็เหลือบมองตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อเห็นในมือหนุ่มน้อยชุดแดงถือยาทิพย์เต็มสองตะกร้าเข้ามา รอยยิ้มบนหน้า ต่างแข็งทื่อ ถลึงดวงตาลุกพรวดขึ้นมา
แค่เห็นยาทิพย์ในตะกร้าสองสามชนิดที่มีราคาสูงลิ่ว พวกเขาก็ตาค้าง ของพวกนั้นคือยาทิพย์จากหอสามชั้น ทำไมเขาถึงหยิบมาได้?
ยาทิพย์มากมายเพียงนั้น ซ้ำยังเป็นพวกที่มีอายุหลายปี สุ่มเลือกมาหนึ่งต้นยังเทียบกับราคาที่เขาจ่ายไม่ได้เลย ดังนั้นจึงมีคนปริปากอย่างอดไม่ไหว
“เฟิ่งจิ่ว เจ้าจะหยิบยาทิพย์มากมายเพียงนี้ไปทำอะไร?”
ได้ยินคำพูดนี้ เฟิ่งจิ่วมองอาจารย์ที่เอ่ยถามอย่างแปลกใจ ตอบกลับอย่างสมเหตุสมผลว่า “กลั่นยาไงขอรับ”
หากไม่ใช้กลั่นยาเธอจะหยิบไปมากเพียงนี้ทำไม? นี่เป็นคำถามไร้สาระไม่ใช่หรือ?
แต่ว่า ฮี่ๆ สมาคมนักปรุงยานี่ไม่เลวเลยจริงๆ! ราคาที่เธอจ่ายไปเทียบกับยาทิพย์ในตะกร้าแล้วไม่คุ้มค่าให้กล่าวถึงเลยจริงๆ
เมื่อได้ยินคำตอบสมเหตุสมผลของเด็กหนุ่ม และเห็นสีหน้าท่าทางที่บอกว่าท่านกำลังถามไร้สาระ หน้าผากเขามีเส้นเลือดปรากฏ มุมปากกระตุก บอกอีกครั้งว่า “ยาทิพย์มากเพียงนั้นเจ้าปรุงได้หมดรึ? เจ้าต้องรู้ไว้ แม้จ่ายเงินไปแล้วแต่ยาทิพย์จะใช้สิ้นเปลืองไม่ได้ ทำได้เพียงหยิบยาทิพย์ที่จำเป็นต้องใช้ในการปรุงกลั่นยาไป หากชัดเจนว่าสิ้นเปลืองยาทิพย์โดยไม่จำเป็นจะต้องจ่ายเงินสิบเท่าของราคา”
เธอขมวดคิ้ว “แต่นี่ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าต้องใช้”
ระหว่างพูดก็ถือยาทิพย์สองตะกร้ามายังลานกลั่นยา
เห็นดังนั้น สุดท้ายอาจารย์อีกสองคนก็ตะโกนบอกอย่างเหลืออด “สิ่งที่ต้องใช้? เจ้าจะใช้อย่างไร? เจ้ารู้และเข้าใจชื่อกับสรรพคุณยาทิพย์พวกนั้นหมดแล้วหรือ? หนำซ้ำยาทิพย์สองตะกร้ายังมีอายุหลายปี นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ”
อาจเพราะนึกอะไรได้ เฟิ่งจิ่วที่เดิมทีขมวดคิ้วจึงเงยหน้ามองพวกเขา สีหน้าประหลาดอยู่บ้าง ถามว่า “อาจารย์ทั้งสาม พวกท่านรู้หรือไม่ว่าข้ามาสอบเหรียญตราอะไร?”
“เหรียญตรานักปรุงยาไม่ใช่หรือ?” หนึ่งในนั้นพูดขึ้น เพราะตั้งแต่เข้ามาจนถึงตอนนี้พวกเขายังไม่ได้ถาม แต่ดูจากอายุของเด็กหนุ่มก็น่าจะมาสอบประเมินเหรียญตรานักปรุงยา!
อาจารย์สองคนข้างๆ มองหนุ่มน้อยแวบหนึ่ง แล้วชำเลืองมองยาทิพย์เต็มสองตะกร้าที่มีอายุหลายปี ก่อนจะส่ายหน้ายกถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมา คิดจะดื่มน้ำชาอย่างช้าๆ
หนุ่มน้อยคนนี้มาสอบประเมินครั้งแรก แม้แต่กฎระเบียบของที่นี่ยังไม่เข้าใจ อย่าหวังว่าเขาจะสอบผ่านได้เลย ต้องรู้ไว้ว่าแม้เป็นนักปรุงยาก็ใช่ว่าจะรับเหรียญตราไปได้ง่ายดายเพียงนั้น
ได้ยินคำพูดนี้ เฟิ่งจิ่งฉีกยิ้มกว้าง เผยรอยยิ้มแวววับเด่นตาออกมา เอ่ยอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ใช่ขอรับ! ข้ามาสอบเหรียญตราระดับยาทิพย์ศักดิ์สิทธิ์”
“พรวด!”
“แค่กๆ…”
อาจารย์สองคนที่ดื่มชา น้ำชาเพิ่งเข้าปากก็พ่นออกมาทันที สำลักน้ำชาเสียจนไอ ผ่านไปสักพักสองคนถึงถอนหายใจโล่งอก จ้องมองเฟิ่งจิ่วอย่างโกรธเคือง หนึ่งในนั้นตะโกนบอก “เป็นเด็กตัวปัญหาจากไหนกัน? สอบประเมินระดับยาทิพย์ศักดิ์สิทธิ์ อยากอยู่ระดับยาทิพย์ศักดิ์สิทธิ์ เจ้าบ้าไปแล้วกระมัง!”
……………….