ตอนที่ 773

สวี่ชิงไปเกิดใหม่

การจัดพิธีวิวาห์อยู่ในท่ามกลางการต่อสู้ เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในดินแดนด้านใต้ ขณะที่ผู้ฝึกตนดินแดนด้านใต้ส่งเสียงแผดร้องด้วยความโศกเศร้าและโทสะ ตานกุ่ยที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศ ก็มองไปยังเมิ่งฮ่าวและสวี่ชิงที่ผมเผ้าขาวโพลน จิตใจตานกุ่ยสั่นสะท้าน

“เหล่าฟู…จะเป็นสักขีพยานงานวิวาห์ของเจ้าและสวี่ชิงต่อไป!” ท่านกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เก่าแก่โบราณและจิตใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกโศกเศร้า

เสียงของท่านดังก้องออกไปทั่วทั้งสนามรบ ทำให้เกิดเป็นเสียงตอบรับมาจากผู้ฝึกตนดินแดนด้านใต้ดังกระหึ่มกึกก้องไปทั่ว

กลุ่มผู้ฝึกตนนับแสนจากดินแดนทางเหนือ ต่างก็ตกตะลึงกับภาพซึ่งกำลังเกิดขึ้นที่เบื้องหน้าพวกมัน สำหรับเจ็ดผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า ดวงตาพวกมันแวบรังสีสังหารขึ้นมา

“งานวิวาห์ครึ่งแรกของพวกมันเป็นสีแดง ดังนั้นงานครึ่งหลังนี้…ก็ให้กลายเป็นสีแดงเช่นกัน!”

“ผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือ! กำจัดผู้ฝึกตนดินแดนทางใต้ไปให้หมดสิ้น! ทำให้พื้นดินชุ่มโชกไปด้วยสีแดงของโลหิต! ทำให้บริเวณแห่งนี้เต็มไปด้วยวิญญาณที่ไร้ร่าง! ทำให้งานวิวาห์สีแดงนี้เปียกชุ่มไปด้วย…โลหิต! โจมตี!!”

เพื่อตอบรับคำพูดของผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋า รังสีสังหารของผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือนับแสนพุ่งทะยานขึ้น ส่งเสียงแผดร้องดังกระหึ่มขณะที่พุ่งตรงไป

“สังหารพวกมัน!!”

การสังหารหมู่ดำเนินต่อไปอีกครั้ง พื้นดินสั่นสะเทือนและระลอกคลื่นของอากาศก็แตกกระจายออกไป การต่อสู้ระหว่างดินแดนด้านใต้และดินแดนทางเหนือ คล้ายกับเป็นหินลับมีดขนาดใหญ่ ทุกครั้งที่ทั้งสองฝ่ายบดขยี้ซึ่งกันและกัน เสียงแผดร้องอย่างโหยหวนก็ดังก้องออกไป ทุกครั้งที่พวกมันกระแทกเข้าหากัน โลหิตและชิ้นเนื้อก็จะพุ่งกระจายออกไปในอากาศ และวิญญาณไร้ร่างก็จะแผดร้องออกมาอย่างน่าอนาถใจ

จิตใจผู้ฝึกตนดินแดนด้านใต้เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นด้วยความบ้าคลั่ง

“สู้มัน!! พวกเราจะสู้จนกว่าจะตายไป!!”

“เมื่อเกิดในดินแดนด้านใต้ ก็ขอตายเป็นภูติผีของดินแดนด้านใต้!”

“สีแดงในสนามรบจะเบ่งบานราวกับเป็นบุปผาในวันแต่งงาน! โลหิตและศีรษะของผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือจะเป็นเหมือนของขวัญวันวิวาห์! สังหารพวกมัน!”

การต่อสู้อย่างดุเดือดเต็มไปทั่วทั้งสนามรบ สำหรับศิษย์สำนักเซี่ยเยา ยอดเขาเป็นเหมือนกับเทียนแต่งงาน และพื้นดินที่ด้านล่างก็เป็นผ้าคลุมงานวิวาห์ ด้วยการโบกสะบัดมือไปไม่กี่ครั้ง วิหารก็ปรากฏขึ้น ดูงดงามและยิ่งใหญ่ด้วยโคมไฟและริ้วธง วิหารปรากฏขึ้นแสดงให้เห็นถึงงานวิวาห์ที่มีความสุข คนทั้งหมดต่างก็ยิ้มออกมา แต่ภายในรอยยิ้มนั้นสามารถมองเห็นความเสียใจอยู่ลึกๆ ด้านใน

เมิ่งฮ่าวโอบกอดสวี่ชิง และนางก็เอียงศีรษะซบไปที่หน้าอกเขา และมองออกไปยังภาพที่เบื้องหน้า นางได้ยินหัวใจของตนเองกำลังเต้นอยู่ และรู้สึกได้ถึงการเชื่อมต่อของตนเองกับโลกแห่งนี้

นางมองขึ้นไปยังเมิ่งฮ่าว ราวกับว่านางพยายามที่จะประทับภาพของเขา เข้าไปในจิตวิญญาณของนาง ทำให้ถึงนางจะไปเกิดใหม่ก็ไม่มีทางจะลบเลือนออกไปได้ แม่น้ำแห่งความลืมเลือนก็ไม่อาจจะชะล้างมันออกไป แม้แต่น้ำชาของเมิ่งผอ (ท่านยายเมิ่ง) ก็ไม่อาจจะทำให้นางลืมเลือนเขาไปได้

เสียงปะทุได้ยินมา ขณะที่วิชาเวทและสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ต่างก็ถูกใช้ออกมา เพื่อสร้างเป็นสิ่งที่ดูคล้ายกับเป็นพลุไฟ เกิดเป็นสีที่สวยงามเต็มอยู่ในท้องฟ้าและผืนดิน เป็นภาพที่สวยงามเมื่อได้มองไป

เจ้าบ่าวและเจ้าสาวคู่ใหม่ ช่างเป็นความแตกต่างอย่างมากมาย กับการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่รอบๆ ตัวคนทั้งสอง!

เส้นผมสีขาวของเมิ่งฮ่าวพริ้วไปมาอยู่รอบๆ ร่าง ขณะที่โอบกอดสวี่ชิงอยู่ในวงแขน และส่งพลังชีวิตให้ไหลเข้าไปในร่างนาง เส้นผมสวี่ชิงก็เป็นสีขาวเช่นเดียวกัน และใบหน้านางก็เต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเรืองแสงไปด้วยความบริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์เช่นเดียวกัน!

ถึงแม้จะเป็นหญิงชรา นางก็ยังคงยิ้มต่อไป ถึงแม้ว่าความงดงามของนางจะจางหายไปก็ตามที!

เมิ่งฮ่าวก็ยิ้มออกมาด้วยเช่นกัน แต่ความโศกเศร้าในจิตใจก็ยิ่งมีความลึกล้ำมากขึ้นไปเรื่อยๆ ในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาสามารถจะทำได้ ก็คือมองลงไปในดวงตานางอย่างลึกล้ำ เขารู้ว่าถ้าปล่อยมือไป นางก็จะจางหายไป

นางจะจากโลกที่มีชีวิตนี้ไป และเดินทางไปสู่การกำเนิดใหม่

“สังหารพวกมัน!” เจ็ดผู้แข็งแกร่งขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าแผดร้อง ขณะที่พวกมันพุ่งลงมาจากด้านบน สีหน้าปรมาจารย์ซ่งเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ขณะที่ส่งเสียงคำรามและพุ่งเข้าไปหาพวกมัน แรกก่อตั้งศักดิ์สิทธิ์ของซุนเทา และปรมาจารย์จินหานตามไปติดๆ พร้อมกับร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าว

เสียงระเบิดดังก้องออกมา ขณะที่คนทั้งสี่ขัดขวางศัตรูทั้งเจ็ดไว้ได้โดยสิ้นเชิง!

การต่อสู้อย่างขมขื่นยังคงดำเนินอยู่รอบๆ ทั่วบริเวณนั้นอย่างต่อเนื่อง เสียงคำรามดังเต็มอยู่ในอากาศ ตามมาด้วยเสียงแผดร้องอย่างน่าอนาถใจ ทั้งผู้ฝึกตนจากดินแดนทางเหนือและดินแดนด้านใต้ ต่างก็ต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง สังหารทุกสิ่งทุกอย่างที่เคลื่อนไหวได้อยู่ตลอดเวลา

พื้นดินสั่นสะเทือน ขณะที่การต่อสู้พุ่งขึ้นมาราวกับเป็นไฟป่าที่ลุกลามแผดเผาไปทั่ว

บริเวณใกล้เคียงนั้น คนทั้งหมดต่างก็มองเห็นได้ว่า…พิธีวิวาห์กำลังเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว

ตานกุ่ยบินขึ้นไปในอากาศ ลอยตัวอยู่เบื้องหน้าเมิ่งฮ่าวและสวี่ชิง ท่านมองไปยังเมิ่งฮ่าว และมองไปยังสวี่ชิงที่อยู่ในวงแขนของเขา ถึงแม้ว่าจิตใจของตานกุ่ยราวกับจะถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ แต่ริมฝีปากของท่านก็ยังโค้งขึ้นไปเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนอย่างช่วยไม่ได้

เมิ่งฮ่าวโอบกอดสวี่ชิง ขณะที่มองไปยังตานกุ่ย กล่าวว่า

“ท่านอาจารย์ ได้โปรดป่าวประกาศ”

พื้นดินกำลังสั่นสะเทือน แต่ก็ยังคงมีผู้ฝึกตนในบริเวณนั้นอยู่ไม่น้อย ที่คุกเข่าลงไปเพื่อโขกศีรษะ มันเป็นการกระทำตามธรรมชาติของพวกมัน เป็นวิธีการขอบคุณต่อเมิ่งฮ่าวที่ดูดซับคำสาปแช่งและช่วยชีวิตพวกมันไว้

การโขกศีรษะเช่นนั้น เป็นการโขกศีรษะที่ออกมาจากจิตใจของพวกมันโดยตรง

ถ้ามองมาจากด้านบนที่ไกลขึ้นไปของสนามรบ ก็จะมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ทั่วทั้งบริเวณนั้นถูกแบ่งแยกออกเป็นสองส่วน พื้นที่ส่วนหนึ่งเป็นงานพิธีวิวาห์ที่กำลังดำเนินอยู่ อีกส่วนคือการสังหารหมู่กันอย่างโหดเหี้ยม!

บุคคลที่เคยเข้าร่วมงานวิวาห์ในครึ่งแรกของเมิ่งฮ่าว ตอนนี้ต่างก็มาเข้าร่วมในครึ่งหลัง และพวกมันก็ไม่มีความคิดที่จะล่าถอยไปแม้แต่น้อย!

ไม่ว่างานวิวาห์นี้จะเปียกชุ่มไปด้วยสีแดงของโลหิต หรือกลายเป็นสีเทาราวขี้เถ้า มันก็ต้องทำให้จบลงไปให้จงได้! นี่เป็นทางเลือกของเมิ่งฮ่าว และเป็นวิธีที่ผู้ฝึกตนดินแดนด้านใต้จะตอบแทนเขาด้วยเช่นกัน การแต่งงานของเมิ่งฮ่าวและสวี่ชิง…จะไม่ใช่งานวิวาห์แห่งความโศกเศร้าอย่างแน่นอน!

ผู้ฝึกตนที่กำลังโขกศีรษะอยู่ ต่างก็เปียกชุ่มไปด้วยโลหิต บ้างก็เป็นโลหิตของศัตรู บ้างก็เป็นโลหิตของตนเอง สำหรับความเหน็ดเหนื่อย พวกมันซุกซ่อนไว้อยู่ภายใน สำหรับความโศกเศร้า พวกมันเก็บไว้ในส่วนลึกของจิตใจ มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่มองเห็นได้…เป็นรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของพวกมัน

รอยยิ้มเหล่านี้ ราวกับเป็นดวงตะวันอันเจิดจ้า จนทำให้ทั่วทั้งสนามรบสั่นสะท้าน

จิตใจตานกุ่ยกำลังสั่นสะท้าน ขณะที่เสียงอันเก่าแก่โบราณของท่านดังก้องออกไปทั่วทั้งสนามรบขึ้นอีกครั้ง

“ข้าขอประกาศว่า…นับจากวันนี้เป็นต้นไป…”

เจ็ดผู้ฝึกตนขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าแห่งดินแดนทางเหนือ ต่อสู้ด้วยความดุร้ายมากขึ้นกว่าเดิม ผู้ฝึกตนนับแสนจากดินแดนทางเหนือที่ด้านล่าง ก็พุ่งเข้ามาโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยโทสะ

“นับจากนี้ไป…เมิ่งฮ่าวและสวี่ชิงจะเป็นผู้ฝึกตนที่ผูกมัดเข้าด้วยกัน คนทั้งสองจะกุมมือกันด้วยโชคชะตาตลอดไป ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป ความสัมพันธ์นี้จะไม่มีวันถูกทำลายลงไปได้!” เสียงของท่านดังก้องออกมาจากสนามรบด้านหนึ่งไปสู่อีกด้านหนึ่ง

สวี่ชิงซบอยู่ที่แขนของเมิ่งฮ่าว เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ใบหน้านางก็กลายเป็นสีแดงเรื่อ นางยิ้มอย่างเอียงอายออกมา วันวิวาห์เป็นวันที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตของคนผู้หนึ่ง และสำหรับหญิงสาวแล้ว มันเป็นวันที่ความฝันได้กลายเป็นความจริง

นางและเมิ่งฮ่าวได้กลายเป็นสามีภรรยากันแล้วในตอนนี้ สวรรค์และปฐพีได้ร่วมกันเป็นสักขีพยาน เช่นเดียวกับผู้ฝึกตนนับแสนจากทั้งดินแดนด้านใต้และดินแดนทางเหนือ ตานกุ่ยเป็นผู้ประกอบพิธี และงานนี้ก็ถูกจัดขึ้นภายใต้ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ วิญญาณไร้ร่างเป็นเสมือนของขวัญวันวิวาห์ และภาพทั้งหมดก็กลายเป็นสีแดงของโลหิต

ทั้งหมดนี้ ได้กลายเป็นสักขีพยานว่า…พวกเขาได้แต่งงานกันแล้ว!!

“มือของพวกเราจะกุมกันด้วยโชคชะตาตลอดไป” สวี่ชิงพึมพำ มองไปยังเมิ่งฮ่าว “ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป ความสัมพันธ์นี้จะไม่มีวันถูกทำลายลงไปได้…” หยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตานางได้หายไปในรอยเหี่ยวย่นที่ปกคลุมไปทั่วทั้งใบหน้าของนาง

“มือของพวกเราจะกุมกันด้วยโชคชะตาตลอดไป” เมิ่งฮ่าวกล่าวซ้ำ มองเข้าไปในดวงตาของนาง “ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป ความสัมพันธ์นี้จะไม่มีวันถูกทำลายลงไปได้…”

พื้นดินสั่นสะเทือน และผู้ฝึกตนที่กำลังโขกศีรษะอยู่ในบริเวณนั้นมองขึ้นไป จากนั้นพวกมันก็ส่งเสียงโดยพร้อมเพรียงกัน ทำให้เกิดเป็นคลื่นเสียงอันน่าตกใจขึ้นมา “เมิ่งฮ่าวและสวี่ชิง! มือของคนทั้งสองจะกุมกันด้วยโชคชะตาตลอดไป! ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป ความสัมพันธ์นี้จะไม่มีวันถูกทำลายลงไปได้!”

เสียงนั้นดังก้องออกไปทั่วทั้งสนามรบ ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นคาวของโลหิตและชิ้นเนื้อ ท่ามกลางการเข่นฆ่าสังหาร ผู้ฝึกตนดินแดนด้านใต้พุ่งทะยานตรงมา คว้าจับศีรษะที่ถูกตัดออกมาของผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือ ยกชูขึ้นสูงในอากาศ

เพียงชั่วพริบตา เสียงการต่อสู้อย่างปั่นป่วนวุ่นวายก็ระเบิดออกไป ขณะที่ผ้ฝึกตนดินแดนด้านใต้ส่งเสียงแผดร้องด้วยโทสะและกระทำการอย่างบ้าระห่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดูเหมือนว่าพวกมันกำลังพยายามจะทำให้เหนือกว่าคนอื่นๆ ขณะที่ยื่นเสนอของขวัญวันวิวาห์ชิ้นแล้วชิ้นเล่าออกมา

“สหายเต๋าเมิ่ง นี่คือของขวัญวันวิวาห์จากเหล่าฟู!”

“เมิ่งฮ่าวผู้ยิ่งใหญ่ นี่คือของขวัญวันวิวาห์จากข้า!”

“นี่คือของข้า!”

“ฮา ฮา ฮา! ใครจะมีศีรษะมากไปกว่าข้าอีก! นี่คือของขวัญวันวิวาห์สำหรับเจ้าสำนักน้อย!”

การตอบโต้อย่างฉับพลันนี้ ทำให้ผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือนับแสน สั่นสะท้านอยู่ในจิตใจ นี่เป็นครั้งแรก…ที่พวกมันต้องถอยร่นไปภายใต้การโจมตีนี้

“พวกมันเริ่มบ้าคลั่งแล้ว! ก็แค่พิธีวิวาห์เท่านั้น แต่ก็ทำให้พวกมันต้องคลุ้มคลั่ง!”

“บ้าไปแล้ว! บ้าแล้วจริงๆ! ของขวัญวันวิวาห์?!?!”

“บัดซบ พวกมันใช้ผู้ฝึกตนดินแดนทางเหนือเป็นของขวัญวันวิวาห์!!”

ขณะที่คำพูดเหล่านั้นดังก้องออกไปทั่วทั้งสนามรบ เมิ่งฮ่าวโอบกอดสวี่ชิงยืนอยู่ในวิหาร ไม่ต้องการจะให้ความเสียใจที่เขารู้สึกอยู่ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า แต่ตอนนี้ความเสียใจนั้นท่วมท้นอยู่ในจิตใจโดยสิ้นเชิง จนกระทั่งถึงจุดที่ไม่อาจจะสะกดข่มจิตมารลงไปได้อีกต่อไป

เขาโอบกอดสวี่ชิงไว้แน่นอยู่ในวงแขน ไม่ยินดีที่จะปล่อยนางจากไป

สวี่ชิงยิ้มออกมา สำหรับเมิ่งฮ่าวแล้ว นี่เป็นรอยยิ้มที่งดงามมากที่สุดตั้งแต่เคยมีมาในโลกแห่งนี้ เมื่อเขามองเห็นรอยยิ้มของนาง สิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่ความแก่ชราและเส้นผมที่ขาวโพลนของนาง เขาไม่สนใจเกี่ยวกับสิ่งใดๆ เหล่านี้ สิ่งที่เขาสนใจทั้งหมดก็คือ…ตัวตนของสวี่ชิงเอง

“นำข้าเข้าไป…ในวัฏจักรแห่งการเกิดใหม่…” นางกล่าวเสียงแผ่วเบา “ตอนนี้พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ข้าไร้ซึ่งความเสียใจใดๆ…ปล่อยข้าไป…ให้ข้า…จากไป”

ดวงตาเมิ่งฮ่าวกลายเป็นสีแดงก่ำ

มือสวี่ชิงสั่นสะท้านขณะที่ยื่นออกมาลูบไล้ไปที่แก้มของเมิ่งฮ่าว ขณะที่นางพึมพำข้อความเหล่านี้กับเขา ดวงตานางทันใดนั้นก็แวบขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย คล้ายกับเป็นแสงอันเจิดจ้าของดวงตะวันยามสนธยา นางได้ทำการตัดชีพจรของนางเอง!

นางไม่ปรารถนาจะเห็นเมิ่งฮ่าวส่งมอบพลังชีวิตมาให้อีกต่อไป การให้นางมีชีวิตเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยทำให้เขาต้องจ่ายค่าตอบแทนด้วยพลังชีวิตของตนเอง มันทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดใจ และนางก็ไม่ต้องการให้เขาได้รับบาดเจ็บใดๆ นางไม่ต้องการจะเห็นเส้นผมที่ขาวโพลนบนศีรษะของเขาอันเนื่องมาจากนางอีกต่อไป

“ชิงเอ๋อร์!”

แรงสั่นสะเทือนวิ่งผ่านไปทั่วร่างเมิ่งฮ่าว

สวี่ชิงมองไปที่เขาเป็นครั้งสุดท้าย รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของนาง และเป็นรอยยิ้มเดียวกับตอนที่นางได้มองเห็นเขาเป็นครั้งแรก เมื่อเขากำลังนอนราบไปบนหน้าผาบนภูเขาต้าชิง แน่นอนว่าเมิ่งฮ่าวไม่เคยได้เห็นรอยยิ้มนั้น

น้ำตาหยดสุดท้าย ไหลกลิ้งลงมาจากหางตาของนาง

ในตอนนี้เองที่ร่างของนางได้แตกกระจาย กลายเป็นจุดแสงระยิบระยับ ไม่มีร่างให้หยดน้ำตาไหลลงไป ดังนั้น…น้ำตาหยดนั้นจึงได้ตกลงไปบนพื้น

“ท่านคือภรรยาของข้า…สวรรค์หรือปฐพีล้วนไม่สำคัญ ไม่ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าใด ขอให้วัฏจักรแห่งการเกิดใหม่เป็นสักขีพยาน ไม่มีใครจะนำท่านไปจากข้าได้ เมื่อท่านถือกำเนิดขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ข้าจะไปหาท่าน!” เมิ่งฮ่าวพึมพำ พยายามที่จะยึดจับนางไว้ แต่สิ่งเดียวที่ยังคงเหลืออยู่ก็คือจุดแสงที่ระยิบระยับ แรงกดดันได้กดทับลงมาภายในจิตใจ กลายเป็นเสียงกระหึ่มกึกก้อง

สนามรบทันใดนั้นก็เงียบสงบลง ในตอนนี้ สายตาทั้งหมดต่างก็จ้องนิ่งไปยังเมิ่งฮ่าว ไม่ว่าพวกมันจะมาจากดินแดนด้านใต้หรือดินแดนทางเหนือ ทั้งหมดต่างก็มองเห็นสวี่ชิงกลายเป็นจุดแสง จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสายน้ำแห่งแสงที่ไหลขึ้นไปในท้องฟ้า