บทที่ 122 จึงยังเป็นคนโสดอยู่กับความกล้าแกร่งของตนเองเช่นนี้! (ปลาย)
ครู่ใหญ่ต่อมา องค์หญิงจึงลุกขึ้นยืน “คืนนี้ เจ้ากับข้า พวกเราจะไปที่สำนักอัปสรเมรัย”
“สำนักอัปสรเมรัยหรือพะย่ะค่ะ?”
องค์หญิงเก้าตรัสด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เมื่อสามวันก่อนอาการของเจ้าอยู่ในช่วงวิกฤต ข้าได้ส่งคัมภีร์
ยุทธ์ชั้นยอดขั้นปฐพีไปที่สำนักอัปสรเมรัยให้จัดการประกาศเปิดประมูลราคา พวกเขาปิดประกาศเมื่อสามวัน
ก่อน ส่วนการประมูลจะมีขึ้นในคืนนี้!”
เยี่ยฉวนพยักหน้า “เยี่ยมเลย พะย่ะค่ะ!”
องค์หญิงเก้าชายตามองผู้พูด “ไม่มีความเห็นหรือ?”
ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย “ความเห็นอะไรหรือพะย่ะค่ะ?”
คราวนี้ทรงหันพระวรกายมามองจ้องลึกลงไปในดวงตาคนตรงหน้า ราวกับจะค้นหาความจริง “เจ้า
เสี่ยงชีวิตแทบตายเพื่อคัมภีร์ยุทธ์ชั้นยอดขั้นปฐพี เจ้าควรมีสิทธิ์เป็นผู้ครอบครองคัมภีร์ แต่ข้ากลับนำออก
ประมูลราคา เจ้าไม่มีความรู้สึกตะขิดตะขวงใจบ้างหรือ?”
“เป็นอย่างนี้เอง!
เยี่ยฉวนเผยยิ้ม “ทำไมข้าจึงควรรู้สึกตะขิดตะขวงใจกัน?”
อีกฝ่ายจ้องหน้าเขาไม่วางตา ปราศจากคำพูดโต้ตอบ
เมื่อเป็นเช่นนั้นชายหนุ่มจึงนิ่งคิดสักครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้นว่า “พวกเราเป็นสหาย ไม่สมควรช่วยเหลือกันหรือพะย่ะค่ะ?”
ครานี้คู่สนทนาจึงเป็นฝ่ายที่นิ่งเงียบไปบ้าง ก่อนที่นางจะหมุนตัวตั้งท่าจะกลับออกไป แต่ทว่าในขณะที่องค์หญิงหันหน้าไป ดาบทองคำพลันหล่นลงเบื้องหน้าเยี่ยฉวน ชายหนุ่มตะลึงงัน เขาเอื้อมมือไปเก็บโดย
สัญชาตญาณ และส่งคืนดาบทองให้แก่เจ้าของที่ยืนเบื้องหน้า
องค์หญิงหันมองด้วยแววตาเย็นชา “เจ้าสัมผัสดาบแล้ว ข้าไม่ประสงค์จะใช้ดาบเล่มนี้อีกต่อไป!”
ตรัสจบก็หันขวับเดินออกจากกระโจมไปทันที
เยี่ยฉวนอึ้งไปด้วยความสับสนงงงัน “แม่เจ้าโวย……”
ผ่านไปอีกนานกว่าเยี่ยฉวนจะกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง เขานั่งมองดาบทองคำในมือ ทันใดนั้นกลับต้องประหลาดใจ! ด้วยดาบทองคำเป็นศาสตราวุธจิตวิญญาณ! นอกจากนั้นมันยังเป็นถึงสุดยอดศาสตราวุธ
จิตวิญญาณซึ่งเหนือชั้นกว่ากระบี่หลิงเซี่ยวของตนเองเสียอีก
ว่าแล้วชายหนุ่มจึงรีบผลุนผลันออกจากกระโจมตามหลังองค์หญิงเก้าทันที เขาไล่ตามพลางพูดละล่ำ
ละลัก “ดาบของท่าน ดาบทองคำของพระองค์เป็นสุดยอดศาสตราวุธ ท่านคิดทิ้งขว้างจริงๆ หรือพะย่ะค่ะ?”
องค์หญิงหันมาจ้องหน้าเยี่ยฉวน สายตาเยือกเย็น “ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเจ้าจึงอยู่คนเดียวมาได้ตั้งนานขนาดนี้!”
กล่าวจบนางก็สะบัดหน้าเดินดุ่มๆ ลับหายไปจากสายตาของเยี่ยฉวน
เยี่ยฉวนงงงัน “……”
“คิกคิก!”
ทันใดนั้นพลันมีเสียงหัวเราะดังขึ้นทางเบื้องหลัง
เมื่อเยี่ยฉวนหันไปมองจึงพบกับสตรีนางหนึ่งสวมชุดยาวสีเขียว นางผู้นี้คือแพทย์หลวงเสี่ยวอี้ซึ่งมีหน้าที่คอยดูแลรักษาเยี่ยฉวนนั่นเอง
“ท่านคือใคร?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
ในเวลาที่แพทย์หลวงเสี่ยวอี้ทำการรักษาให้เยี่ยฉวนนั้น อาการของเขาอยู่ในภาวะวิกฤต ดังนั้นจึงไม่
สามารถจดจำสตรีที่ยืนอยู่เบื้องหน้าตนได้
เสี่ยวอี้ยิ้มน้อยๆ “ตอนที่เจ้าอาการหนัก ข้าเป็นคนคอยทำแผลให้!”
เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนั้น ชายหนุ่มรีบประสานมือคำนับพร้อมกับค้อมตัวลงแสดงคารวะต่อนาง “ขอบ
คุณขอรับ!”
เสี่ยวอี้เหลือบมองดาบทองคำในมือของเยี่ยฉวนแล้วเอ่ยถามว่า “เจ้าจะนำดาบทองคำไปคืนองค์หญิงหรือ?”
ชายหนุ่มพยักหน้าหนักแน่น “ดาบเล่มนี้เป็นของหายาก และเป็นสิ่งที่นางต้องการใช้ หากปราศจาก
ดาบเล่มนี้ ความกล้าแกร่งของนางจะลดทอนลงไปเป็นอันมาก!”
เสี่ยวอี้ได้ยินชายหนุ่มพูดมาเช่นนั้น นางก็ได้แต่ป้องปากหัวเราะคิก “เจ้าจึงยังเป็นชายโสดอยู่กับความกล้าแกร่งของตนเช่นนี้!”
ว่าแล้วนางก็ได้เดินจากไป
ชายหนุ่มงงงันอีกคำรบ “……”
ไม่นานนัก เยี่ยฉวนกลับเข้ามาในกระโจม และนำศิลาจิตวิญญาณระดับสูงสุดออกมาสองก้อนเพื่อทำการรักษา แม้ว่าจะได้สมุนไพรหายากในการบำบัดรักษาอาการบาดเจ็บ แต่พลังชี่ภายในศิลาพวกนี้ก็ยังคงเป็นยาที่ใช้บำบัดที่ดีที่สุด!
ดังนั้น ชายหนุ่มจึงใช้ระยะเวลาตลอดสองชั่วยามในการรักษาจนกระทั่งถึงตอนกลางคืน
องค์หญิงเก้าเสด็จกลับเข้าที่กระโจมของเยี่ยฉวน อันที่จริงจะต้องบอกว่านางกลับเข้ามาที่กระโจมของตนเอง ในตอนนี้องค์หญิงเก้ามิได้ทรงใส่เสื้อเกราะสีเงินอีกแล้ว หากทรงเปลี่ยนเป็นชุดยาวพอดีองค์สีเงินเรียบ
ไร้เครื่องประดับประดา นับว่าทรงชุดเรียบง่ายที่สุดแต่ทว่าก็ยังคงงามสง่าราวออกมาจากเทพนิยาย เกศายาว
รวบไว้ด้านหลังพระเศียรด้วยโบว์มัดผมสีขาว ส่งเสริมบุคลิกประหนึ่งวีรสตรี!
สิ่งที่โดดเด่นมากที่สุดคือพระเนตรคู่นั้น แววเนตรคมกริบ แม้ว่ามิใช่คนตากลมโต แต่ถ้าใครที่ได้มอง
สบตาคู่นั้น เขาผู้นั้นคงไม่มีทางลืมได้ลงเด็ดขาด!
องค์หญิงเก้าโน้มตัวเพียงเล็กน้อย พลันปรากฏเสื้อผ้าชุดใหม่เบื้องหน้าเยี่ยฉวน “เปลี่ยนชุด พวกเราจะได้ไปกัน!”
จากนั้น คนสั่งจึงหันหลังให้ ก่อนเดินหายออกจากกระโจมไป
เพียงไม่นาน เยี่ยฉวนก็ได้เดินตามออกมาภายนอก คนที่ยืนรออยู่หันมามองนางมีอาการสะดุ้งเล็กน้อย ชายหนุ่มเปลี่ยนมาสวมชุดผ้าหนาและหนักสีดำแทรกด้วยเส้นไหมสีทอง ทำให้ร่างดูสูงโปร่งและเต็มไปด้วย
พละกำลัง อีกทั้งโครงหน้าดูเด่นเป็นพิเศษ จัดว่าเป็นชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่ง ทั้งแววตาบ่งบอกความเป็นคน
มุ่งมั่นภายใต้ความเยือกเย็น เส้นผมดำขลับไว้ยาวนั่นอีก……กล่าวได้ว่าเยี่ยฉวนเป็นคนหล่อเหลาเอาการทีเดียว
องค์หญิงเก้าหรี่ตามองอย่างตรวจตรา พลันพยักหน้า “ความจริงด้วยรูปลักษณ์ของเจ้าก็พอไปวัดไปวาใช้ทำมาหากินได้ นี่ยังไม่รวมถึงเรื่องที่เจ้ามีมานะบากบั่นในการฝึกพลังปราณอีก เยี่ยมมาก!”
เยี่ยฉวน “……”
ฝ่ายหญิงจึงเริ่มออกเดินไปตามทาง “บรรดาเบื้องสูงผู้มีอำนาจทั้งหลาย จะส่งผู้แทนเข้าแข่งขันประมูลราคา แต่ข้ายังนึกไม่ออกว่าจะตั้งราคาเท่าไร”
ชายหนุ่มเดินตามมาข้างๆ “จะเกิดปัญหาไหมพะย่ะค่ะ?”
อีกฝ่ายตรัสอย่างใจเย็น “วางใจได้ ที่นี่เป็นพื้นที่ของสำนักอัปสรเมรัย มันเป็นสถานที่เพียงแห่งเดียวที่
สถานศึกษาฉางมู่ไม่อาจก้าวก่าย ตามปกติจึงไม่น่าจะเกิดปัญหา สถานศึกษาฉางมู่ไม่คิดเป็นศัตรูกับสำนัก
อัปสรเมรัยเพียงเพื่อคัมภีร์ยุทธ์ชั้นยอดขั้นปฐพีหรอก”
เยี่ยฉวนพยักหน้า เขาทำท่าเหมือนจะเพิ่งนึกถึงบางสิ่ง จึงเอ่ยถามว่า “ข้าออกไปเดินสำรวจในค่าย
ทหารของท่าน แต่ไม่พบสตรีที่มีนามว่าอาอวี้ ไม่ทราบว่านางเป็นทหารในหน่วยของพระองค์หรือไม่ พะย่ะค่ะ”
อาอวี้
แน่ล่ะ เขายังจำอาอวี้ได้!
องค์หญิงเก้าหยุดคิดนิดหนึ่ง จึงตอบว่า “อ๋อ เจ้ามิใช่คนที่นี่ดังนั้นจึงไม่รู้ ว่าหลังจากที่เจ้าออกจากเมืองไปแล้ว มีหญิงชราคนหนึ่งมารับตัวอาอวี้ไป”
นางหยุดพูดหันมามองเยี่ยฉวน “เจ้าไม่ต้องกังวลใจ ควรยินดีกับนางเสียด้วยซ้ำ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เยี่ยฉวนจึงพยักหน้า “เป็นเช่นนั้นก็ดีแล้วพะย่ะค่ะ”
ทันใดนั้น ก็ได้ปรากฏร่างของบุรุษในชุดดำเบื้องหน้าองค์หญิงเก้า ท่าทีของเขาต้องการเข้ามาใกล้
พระองค์ ทว่านางกลับตรัสด้วยสุรเสียงเรียบๆ ออกมาเสียก่อน “รายงานมา!”
บุรุษนั้นเหลือบมองเยี่ยฉวน ก่อนพยักหน้า “ฝ่าบาท แคว้นถังและแคว้นหนิงต่างส่งผู้แทนเข้าร่วม
ประมูลราคาด้วยพะย่ะค่ะ!”
เมื่อได้ยินผู้กล่าวรายงาน สีหน้าขององค์หญิงพลันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม พระเนตรฉายแสงแปลบปลาบราวคมดาบ!
ชั่วขณะหนึ่ง นางหันมายิ้มมุมปาก “เตรียมตัวให้พร้อม เห็นทีพวกเราอาจต้องเผชิญกับคืนอันตรายเสียแล้ว!”
เยี่ยฉวน “……”
— จบตอน —