ตอนที่ 1135
ที่เหลือปล่อยให้ข้าจัดการเอง
ในตอนที่เมิ่งฮ่าวได้รับความรู้แจ้งที่หนึ่งพันแปดร้อยเต๋า ภูเขากั๋วยิ่นก็พังทลายลงไปหลายลูก ตอนนี้ภูเขาของชนเผ่าที่เก้า, แปด, เจ็ด, หก, ห้าและสี่ต่างก็กลายเป็นเศษซากปรักหักพังไปทั้งหมด เสาแห่งแสงหกต้นพุ่งสูงขึ้นไปในอากาศจากเศษซากเหล่านั้น แต่ละเสาแห่งแสงมีความกว้างถึงหนึ่งพันจ้าง
ดินแดนแห่งอาณาจักรสายลมกำลังสั่นสะเทือน และกลุ่มเมฆที่ด้านบนก็ม้วนตัวไปมาอย่างบ้าคลั่ง ตรงจุดที่เสาแห่งแสงพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า เกิดเป็นกระแสน้ำวนขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นมา
กระแสน้ำวนทั้งหกกระจายพลังแห่งการย้อนกลับออกมา ถ้าสามารถมองอาณาจักรสายลมมาจากความว่างเปล่าที่มืดมิด ก็จะเห็นได้ชัดว่า ถึงแม้ว่ามันจะหลบหนีออกมาจากเงื้อมมือของอาณาจักรขุนเขาทะเลได้แล้ว แต่ความเร็วในการพุ่งขึ้นไปในตอนนี้ กลับลดลงไปมากกว่าครึ่งในทันที
ถึงแม้ว่ากำลังต่อสู้กันอยู่ แต่ไห่เมิ่งจื้อจุนและราชันจักรพรรดิสายลม ต่างก็ดูเหมือนว่าจะตกตะลึงต่อเหตุการณ์นี้
แต่ก็สามารถจะมองเห็นได้จากด้านนอกของอาณาจักรสายลมเท่านั้น ที่ด้านในของอาณาจักรสายลม สิ่งเดียวที่คนทั้งหมดสามารถจะรับรู้ได้ก็คือ พื้นดินกำลังสั่นสะเทือนไปมา จากนั้นการลดความเร็วลงอย่างฉับพลัน ก็เห็นได้ชัดว่าไปทำให้บางสิ่งบางอย่างในดินแดนแห่งนี้ต้องพังทลายลงไป ทันใดนั้นเองคนทั้งหมดต่างก็รู้สึกราวกับว่าพวกมันกำลังพุ่งขึ้นไปในอากาศ ยกเว้นภูเขากั๋วยิ่นที่ยังคงเหลืออยู่ ภูเขาลูกอื่นๆ ทั้งหมด ฐานรากของพวกมันฉีกขาดออกและลอยขึ้นไป
เหตุการณ์เดียวกันนี้ได้เกิดขึ้นกับแม่น้ำ, เมือง และสิ่งมีชีวิตทั้งหมด จู่ๆ คนทั้งหมดก็พุ่งขึ้นไปในอากาศ
ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ ทำให้ผู้คนที่อยู่ในอาณาจักรสายลมเต็มไปด้วยความตกตะลึง
บนยอดเขากั๋วยิ่นแห่งชนเผ่าที่สาม จักรพรรดิแหงนหน้าขึ้นและแผดร้องออกมา
“ไม่!!”
“จัดการมันให้ได้! บัดซบ! พวกเรามาถึงจุดที่ไม่อาจจะหยุดได้อีกแล้ว! อย่าปล่อยให้ผู้ฝึกตนลำดับขั้นได้รับความรู้แจ้งแห่งเต๋าสายลม!”
ใบหน้าของมันบิดเบี้ยวขึ้นด้วยความดุร้ายและวิตกกังวล รีบขยับร่ายเวทด้วยมือขวา ทำให้เงาร่างในชุดดำปรากฏขึ้นที่ด้านข้างอีกครั้ง เงาร่างเหล่านั้นประสานมือและก้มศีรษะลงต่ำ จากนั้นก็หายตัวไป กลายเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังเขตพื้นที่วิหารกลาง
ซึ่งเป็นสถานที่ที่เมิ่งฮ่าวลอยตัวอยู่ในกลางอากาศ ทั่วทั้งร่างกระจายเสียงกระหึ่มออกมา ขณะที่พลังได้พุ่งสูงมากขึ้นไปเรื่อยๆ แสงอันเจิดจ้ากระจายออกมาจากร่างและเต็มไปทั่วทั้งอาณาจักรสายลม ในตอนนี้เขาคล้ายคลึงกับอ๋าวเฉี่ยนในตอนที่ได้ครอบครองวิญญาณผู้ทรยศเป็นอย่างยิ่ง ตอนนี้ราวกับว่าเขากำลังครอบครอง…อาณาจักรสายลมอยู่!
แน่นอนว่า นี่เป็นการอธิบายเพื่อให้เห็นภาพเท่านั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้!
ตูม!
หนึ่งพันเก้าร้อยแก่นแท้!
สองพัน!
สองพันหนึ่งร้อย!
เส้นผมเมิ่งฮ่าวพลิ้วไปมาในอากาศ และพลังก็พุ่งทะยานขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อเขาได้รับความรู้แจ้งที่สองพันหนึ่งร้อยแก่นแท้
ภูเขากั๋วยิ่นแห่งชนเผ่าที่สามก็เริ่มพังทลายลงมา จักรพรรดิแหงนหน้าขึ้นส่งเสียงแผดร้องอย่างดุร้ายออกมา และพยายามจะใช้พลังของมันทั้งหมดป้องกันไม่ให้ภูเขาพลังทลายลงไป เพื่อเปลี่ยนแปลงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่นี้ อย่างไรก็ตามสีหน้าของมันก็ต้องสลดลงไปอย่างรวดเร็ว ถูกบังคับให้ต้องหลบเลี่ยงออกไปด้านข้าง ขณะที่เสาแห่งแสงพุ่งขึ้นมาจากเศษซากปรักหักพังของภูเขากั๋วยิ่น
ตอนนี้มีกระแสน้ำวนอยู่เจ็ดแห่งแล้ว!
ความรวดเร็วที่พุ่งขึ้นไปของอาณาจักรสายลมลดลงไปอีกครั้ง
“เมิ่งฮ่าว!” จักรพรรดิแผดร้องตะโกนขึ้น จากนั้นก็แวบฝ่าอากาศตรงไปยังเขตพื้นที่วิหารกลาง
เมิ่งฮ่าวได้รับความรู้แจ้งอย่างต่อเนื่อง
สองพันสองร้อยแก่นแท้!
สองพันสามร้อย!
อ๋าวเฉี่ยนอยู่ที่ด้านข้าง แผดร้องคำรามออกมา ร่างกายสาดประกายขึ้นด้วยแสงสีโลหิตอันเจิดจ้า มันทุ่มออกมาจนสุดตัวเพื่อต่อต้านการโจมตีมาของบุรุษชุดดำ ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะสามารถผ่านมันเข้าไปใกล้เมิ่งฮ่าวได้
อ๋าวเฉี่ยนแผดร้องคำราม และเมิ่งฮ่าวก็อยู่ภายในเกราะป้องกันสีโลหิต
กลุ่มบุรุษชุดดำกำลังพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ปลดปล่อยความสามารถศักดิ์สิทธิ์และเวทแห่งเต๋าทั้งหมดออกมา แสงสีม่วงแห่งเต๋าเดิมแท้พุ่งลงมา กระแทกเข้าไปยังร่างของอ๋าวเฉี่ยน ทำให้ร่างกายมันเต็มไปด้วยบาดแผล แต่มันก็ยังคงปกป้องเขตพื้นที่รอบๆ เมิ่งฮ่าวไว้อย่างต่อเนื่อง นี่คือวิธีเดียวกับที่มันเคยปกป้องเขา เมื่อย้อนกลับไปตอนที่อยู่ในการแข่งขันล่าขุมทรัพย์เซียนโลหิต มันจะปกป้องเขาจนกว่าจะตายไป
“เจ้าสัตว์อสูรโลหิตบัดซบ! สังหารมัน!” ไม่ว่าผู้ฝึกตนชุดดำจะโจมตีมาอย่างไร ต่างก็ล้มเหลวไปหมดสิ้น ทำให้พวกมันเต็มไปด้วยโทสะ ในที่สุดพวกมันก็โจมตีไปยังอ๋าวเฉี่ยนโดยตรง อ๋าวเฉี่ยนแผดร้องคำรามและใช้อุ้งเท้าของมันกระแทกลงไปบนพื้น พื้นดินสั่นสะเทือน และปราณสีโลหิตก็ม้วนกวาดออกไปในทั่วทุกทิศทาง ผู้ฝึกตนชุดดำถูกบังคับให้ต้องล่าถอยออกไปทางด้านหลังทีละคน
อย่างไรก็ตาม มีอยู่สามคนที่ทะลวงผ่านเข้ามาได้ และรีบพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าวอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเมิ่งฮ่าวก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรังสีสังหาร ขยับมือร่ายเวทอย่างรวดเร็ว แต่จากนั้นอ๋าวเฉี่ยนก็แผดร้องคำรามอย่างทรงพลังออกมา และพุ่งฝ่าอากาศตรงมายังพวกมัน ใช้กรงเล็บตะปบกวาดออกไปเพื่อขัดขวางพวกมันไว้ แต่ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ที่รวมพลังกันอย่างน่ากลัวของพวกมัน ก็กระแทกมายังร่าง
อ๋าวเฉี่ยนในทันที
โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากอ๋าวเฉี่ยน และร่างของมันก็สั่นไปมาอย่างรุนแรง จากนั้นก็อ้าปากกว้างขึ้น และพุ่งกระโจนตรงไปยังพวกมัน ราวกับว่าต้องการจะกลืนกินพวกมันลงไป บุรุษทั้งสามพยายามจะถอยไปทางด้านหลัง แต่อ๋าวเฉี่ยนก็แผดร้องคำรามพุ่งตรงมา ก่อนที่พวกมันจะทันได้ทำอะไร ปากของอ๋าวเฉี่ยนก็ปกคลุมไปยังพวกมันทั้งหมด
“เพื่อเต๋าเดิมแท้! ระเบิด!”
“ระเบิด!”
“ระเบิด!”
แววตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งอย่างดุร้าย บุรุษทั้งสามเลือกที่จะระเบิดตัวเองไปในทันทีที่อ๋าวเฉี่ยนกัดลงมาบนร่างพวกมัน เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกไปจนทำให้สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน ขณะที่ร่างพวกมันระเบิดขึ้น อ๋าวเฉี่ยนก็ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออกมา
ร่างกายสั่นสะท้านจนแทบจะระเบิดออกไปได้ทุกเมื่อ ก่อนที่จะมีขนาดหดเล็กลงจากตอนแรกหนึ่งร้อยจ้าง จนมีขนาดเพียงแค่สิบจ้างเท่านั้น
มันจ้องมองไปยังบุรุษชุดดำที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้น ไม่ได้บินออกไปโจมตี แต่แสงสีโลหิตที่กระจายออกมาจากร่างมันก็มีความเข้มข้นเพิ่มมากขึ้น กลายเป็นเกราะป้องกันห้อมล้อมอยู่รอบๆ ตัวมันและเมิ่งฮ่าว คล้ายกับเป็นชามที่คว่ำอยู่ตรงด้านบนของคนทั้งสอง ส่งผลให้เกิดเป็นแสงสีโลหิตพุ่งขึ้นไปในอากาศ
ผู้ฝึกตนชุดดำที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นทั้งหมดโจมตีมาโดยพร้อมเพรียงกัน ทำให้เกิดเป็นเสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกไปขณะที่เกราะป้องกันบิดเบี้ยวไปมา
ในตอนนี้พลังของเมิ่งฮ่าวพุ่งขึ้นไปอีกครั้ง เมื่อเขาได้รับความรู้แจ้งที่สองพันสี่ร้อยแก่นแท้!
จากนั้นเสาแห่งแสงขนาดหนึ่งพันจ้างก็พุ่งขึ้นมาจากซากปรักหักพังของภูเขากั๋วยิ่นแห่งชนเผ่าที่สอง เกิดเป็นเสียงกึกก้องขึ้นเต็มอยู่ในอากาศ และกลุ่มเมฆก็พลุ่งพล่านปั่นป่วน ขณะที่กระแสน้ำวนแห่งที่แปดปรากฏขึ้น
ท้องฟ้าที่ด้านบนของอาณาจักรสายลมในตอนนี้ ดูสะดุดตาด้วยกระแสน้ำวนทั้งแปด ที่ด้านนอกออกไปเป็นความว่างเปล่าอันมืดมิด
เห็นได้ชัดว่า การพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้าของอาณาจักรสายลมได้หยุดลงแล้วในตอนนี้!
ในเวลาเดียวกันนั้น เงาร่างชุดดำอีกกลุ่มก็พุ่งฝ่าชนเผ่าที่สามเข้ามาใกล้ ติดตามมาด้วยจักรพรรดิผู้นั้น
เมื่อจักรพรรดิมองเห็นจ้งอู๋หยา มันก็จ้องมองไปและกล่าวว่า “จ้งอู๋หยา เจ้ากล้าที่จะไม่ไปโจมตี?!”
จ้งอู๋หยายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ ไม่ยอมกล่าวตอบ
จักรพรรดิกัดฟันแน่นและกล่าวว่า “เจ้า…”
“หุบปาก! ผู้ฝึกตนอาณาจักรวิญญาณอันกระจ้อยร่อยเช่นเจ้า กล้าที่จะมาตวาดข้า? ข้ารับฟังคำสั่งเจ้าเพราะเต๋าเดิมแท้เท่านั้น ไม่ใช่ทาสของเจ้า” จ้งอู๋หยากล่าวเสียงราบเรียบ
สีหน้าจักรพรรดิเปลี่ยนไป และจ้องมองไปยังจ้งอู๋หยาด้วยความกราดเกรี้ยว แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก
บุรุษชุดดำอีกกลุ่มกำลังห้อมล้อมอยู่รอบๆ เมิ่งฮ่าว โจมตีไปโดยพร้อมเพรียงกัน ทำให้สายฟ้าสีม่วงฟาดลงมา ในที่สุดเมิ่งฮ่าวก็ถูกปกคลุมด้วยทะเลแห่งสายฟ้า กระแทกลงมายังเกราะป้องกันสีโลหิตอย่างต่อเนื่อง
เกราะป้องกันบิดเบี้ยวไปมา เห็นได้ชัดว่าแทบจะพังทลายลงไปได้ทุกเมื่อ
อ๋าวเฉี่ยนมีขนาดเล็กลงไปเรื่อยๆ มันหดเล็กลงจากขนาดสิบจ้างจนเหลือเพียงแค่หนึ่งจ้างเท่านั้น แต่ก็ยังคงยืนหยัดอยู่ต่อไป
พลังของเมิ่งฮ่าวพุ่งสูงมากขึ้นไปเรื่อยๆ และแสงที่กระจายออกมาจากร่างก็มีความเข้มข้นมากขึ้น
สองพันห้าร้อยแก่นแท้!
สองพันหกร้อย!
ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากสองพันเจ็ดร้อยอีกเพียงแค่หนึ่งร้อยแก่นแท้เท่านั้น ในตอนนี้เองที่ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังก้องคล้ายกับเป็นเสียงฟ้าคำรามดังออกมาจากที่ห่างไกลออกไป
“เมิ่งฮ่าว!”
เต้าเทียนปรากฏขึ้นอยู่ในลำแสงที่พุ่งฝ่าท้องฟ้าจนกลายเป็นริ้วยาวตรงมายังเขตพื้นที่วิหารกลาง ถึงแม้ว่าจะมีแรงกดดันกดทับลงมาบนร่างมันอย่างรุนแรง
ในทันทีที่ผ่านเข้ามาในเขตพื้นที่วิหารกลาง แต่เต้าเทียนก็ได้รับกระแสปราณแห่งอาณาจักรสายลมมาด้วยเช่นกัน ทำให้มันสามารถที่จะพุ่งผ่านเข้ามาได้อย่างง่ายดาย
มันมุ่งหน้าตรงมายังเมิ่งฮ่าวด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ ขณะที่ใกล้เข้ามาก็โบกสะบัดมือและร้องตวาดขึ้น “ไสหัวไป!”
บุรุษชุดดำหลายคนที่อยู่ในเส้นทางของมันระเบิดออกกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ปล่อยให้เต้าเทียนพุ่งเข้ามาใกล้เกราะป้องกันสีโลหิต และชี้นิ้วตรงไป
เป็นนิ้วที่สวรรค์ต้องสะท้านปฐพีต้องสะเทือน ทำให้เกราะป้องกันสั่นไปมา จนดูราวกับว่าจะพังทลายลงไปได้ทุกเมื่อ เสียงแตกร้าวได้ยินมา และตอนนี้เกราะป้องกันก็เต็มไปด้วยรอยแตกร้าว
อ๋าวเฉี่ยนสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง หดเล็กลงไปอีกครั้งจนกระทั่งมีขนาดแค่ครึ่งจ้างเท่านั้น กลิ่นอายของมันอ่อนแอลงอย่างน่าเหลือเชื่อ แต่ก็ยังคงเฝ้าปกป้องเมิ่งฮ่าวอย่างต่อเนื่อง
“มอบหัวใจลำดับขั้นมาให้ข้า!” เต้าเทียนแผดร้อง ชี้นิ้วขวาออกมาอีกครั้ง เมื่อพลังของนิ้วนั้นตกกระทบลงมา เกราะป้องกันต้องพังทลายลงไปอย่างแน่นอน ไม่เพียงแต่เมิ่งฮ่าวเท่านั้น แม้แต่อ๋าวเฉี่ยนก็ต้องตกอยู่ในอันตรายอันร้ายแรง
ในตอนที่เกราะป้องกันพังทลายลงไป โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากอ๋าวเฉี่ยน และร่างมันก็หดเล็กลงจนมีขนาดเท่าฝ่ามือ แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังยืนอยู่ที่นั่นด้วยขาที่สั่นไปมา เมิ่งฮ่าวลืมตาขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“ไสหัวไป!” เขากล่าวขึ้นด้วยเสียงที่ดังกระหึ่มกึกก้องจนทำให้ทุกสรรพสิ่งสั่นสะเทือน ลมพายุขนาดใหญ่พุ่งขึ้นมา ขณะที่เสียงนั้นดังก้องออกไป กระแทกตรงไปยังร่างของเต้าเทียน สีหน้าเต้าเทียนสลดลง และมันก็ต่อสู้กลับมาอย่างดุร้าย โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก ขณะที่มันลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลัง
บุรุษชุดดำต่างก็ตกใจต่อเหตุการณ์ที่กลับกลายเป็นเช่นนี้ โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากพวกมัน ขณะที่ลอยละลิ่วออกไปอย่างรุนแรง ในชั่วพริบตา พวกมันทั้งหมดก็ตกลงไปที่เขตหนึ่งพันจ้าง โดยที่รอบๆ ตัวเมิ่งฮ่าวและอ๋าวเฉี่ยนว่างเปล่าไปโดยสิ้นเชิง
เมิ่งฮ่าวลุกขึ้นมายืนอย่างช้าๆ เขาไม่จำเป็นต้องไตร่ตรองใคร่ครวญอีกต่อไป เขาได้รับความรู้แจ้งสองพันเจ็ดร้อยแก่นแท้จากเขตพื้นที่รอบนอกของวิหารกลางเรียบร้อยแล้ว!
ในตอนนี้อาการบาดเจ็บของเมิ่งฮ่าวถูกรักษาเยียวยาไปโดยสิ้นเชิง และกลับไปอยู่ในจุดสูงสุดอีกครั้ง เขาไม่สนใจเต้าเทียนและบุรุษชุดดำแม้แต่น้อย มองลงไปยังอ๋าวเฉี่ยนด้วยความอ่อนโยน
จากนั้นเขาก็นั่งยองๆ ลงไป และจับมันขึ้นมาอยู่ในฝ่ามือ อ๋าวเฉี่ยนดูเหมือนกับตอนที่ยังเยาว์วัย มันมองขึ้นมายังเมิ่งฮ่าวและจากนั้นก็เลียฝ่ามือของเขา
“เจ้าพักผ่อนไปก่อน ที่เหลือปล่อยให้ข้าจัดการเอง” เมิ่งฮ่าวกล่าว ส่งพลังชีวิตบางส่วนไปให้กับมัน และใส่มันกลับเข้าไปในหน้ากากสีโลหิตที่อยู่ในถุงสมบัติ จากนั้นก็มองขึ้นไป
สายตาเมิ่งฮ่าวกวาดผ่านไปยังบุรุษชุดดำที่กำลังหวาดกลัวและถอยไปทางด้านหลังอย่างช้าๆ สำหรับพวกมันแล้วสายตาของเมิ่งฮ่าวคล้ายกับเป็นสายฟ้า แค่เขามองมาเพียงแวบเดียวก็ทำให้จิตใจพวกมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จ้องมองกลับมาที่เขาด้วยความเกลียดชังคือเต้าเทียน
“มอบหัวใจลำดับขั้นมาให้ข้า!” เต้าเทียนร้องตะโกนขึ้น
ในเวลาเดียวกันนั้น เมิ่งฮ่าวก็ยกผลเนี่ยผานลูกที่สองขึ้นมา และกดลงไปบนหน้าผาก
ด้วยสองพันเจ็ดร้อยแก่นแท้ เขาอาจจะไม่สามารถดูดซับผลเนี่ยผานได้อย่างสมบูรณ์ แต่ก็สามารถหลอมรวมกับมันได้นานขึ้นกว่าเดิม…นานพอที่จะต่อสู้อย่างยืดเยื้อได้!
ในตอนที่ผลเนี่ยผานหลอมรวมเข้าไปในร่าง เมิ่งฮ่าวก็แหงนหน้าขึ้นและแผดร้องคำรามออกมา ร่างกายไม่ได้มีขนาดใหญ่ขึ้นเหมือนก่อนหน้านี้ และไม่จำเป็นต้องรอให้ขั้นตอนนี้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ แสงสีฟ้าสาดประกายออกมา และพลังของเมิ่งฮ่าวก็พุ่งขึ้นไปคล้ายกับเป็นนักรบเซียน