ตอนที่ 1141
ลำดับขั้นสู้เมิ่งฮ่าว
แสงสีฟ้าอันน่าตกใจพุ่งสูงขึ้นไปในท้องฟ้า!
ร่างกายเมิ่งฮ่าวย่อเล็กลงจากความสูงหนึ่งร้อยจ้าง จนเหลือเพียงแค่ห้าสิบจ้างอย่างรวดเร็ว แต่พื้นฐานฝึกตนของเขากลับพุ่งขึ้นไปเป็นอย่างมาก
ในชั่วพริบตาเขาก็ลดจากความสูงห้าสิบจ้าง มาอยู่ที่ขนาดของมนุษย์ธรรมดา แต่ก็ดูเหมือนว่าจะยังมีเงาร่างสีฟ้าปกคลุมไปทั่วทั้งท้องฟ้า
“ท้องฟ้าสีฟ้า…” เมิ่งฮ่าวพึมพำ จิตใจสั่นสะท้านขณะที่ความรู้แจ้งชนิดใหม่จู่ๆ ก็เต็มอยู่ในจิตใจ นี่คือสัญญาณที่ต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เมื่อเซียนทุกชั้นฟ้าปรากฏขึ้น
ในเวลาเดียวกันนั้น มันคือความสามารถศักดิ์สิทธิ์ตามธรรมชาติของเซียนทุกชั้นฟ้า!
ท้องฟ้าสีฟ้า!
ท้องฟ้าสีฟ้าที่อยู่เหนือพลังแห่งเจตจำนงทั้งหมด!
แม้แต่อาณาจักรขุนเขาทะลที่อยู่ห่างไกลออกไปก็ยังต้องสั่นสะเทือน นอกจากนี้ถึงแม้ว่าในตอนนี้อาณาจักรสายลมจะอยู่สูงขึ้นไปในความว่างเปล่าอันมืดมิด แต่มันยังคง…อยู่ในอาณาจักรสายลม!
ในตอนนี้เมื่อเมิ่งฮ่าวกลายเป็นเซียนทุกชั้นฟ้า ก็มีผลกระทบ…ไปทุกอาณาจักร
ในอาณาจักรขุนเขาทะเล, ทะเลทั้งเก้ากำลังม้วนตัวไปมาและเกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้นมา อสูรทะเลนับไม่ถ้วนต่างก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ยกเว้นอสูรทะเลที่อยู่ในทะเลที่เก้า มีเพียงทะเลที่เก้าเท่านั้น…กำลังสั่นสะท้านขึ้นด้วยความหวาดกลัว และแรงสั่นสะท้านนั้นก็ไม่ได้ถูกจำกัดอยู่เพียงแค่อสูรทะเลเท่านั้น!
ทั่วทั้งทะเลที่เก้าฉับพลันนั้นก็ตื่นตระหนกไปด้วยความหวาดกลัวอย่างที่ไม่อาจจะควบคุมได้
ทะเลที่เก้าเริ่มเปลี่ยนสีไปอย่างช้าๆ กลายเป็นสีฟ้าไป อสูรทะเลใดๆ ก็ตามที่เคยแสดงความเป็นปรปักษ์ต่อเมิ่งฮ่าวเมื่อในอดีตที่ผ่านมา ฉับพลันนั้นก็พบว่าพวกมันมีเครื่องหมายผนึกสีฟ้ากำลังส่องประกายขึ้นมาอยู่บนหน้าผากของตัวเอง เครื่องหมายนี้กระพริบแสงไปมาอยู่หลายครั้งก่อนที่จะหายไป อย่างไรก็ตามความหวาดกลัวที่จะถูกทำลายล้าง ก็ยังคงลอยไปมาอยู่ในจิตใจของพวกมันอย่างเข้มข้น
นั่นก็เนื่องมาจากคำสาบานที่เมิ่งฮ่าวได้กล่าวไว้ เสียงที่เขาเปล่งคำสาบานออกมา ดูเหมือนว่าจะยังคงดังก้องอยู่ในทะเลที่เก้าไปตราบชั่วนิรันดร์
แรงสั่นสะเทือนเช่นเดียวกันนี้กำลังเกิดขึ้นกับสมาชิกของกลุ่มผู้ฝึกตนอสูรทั้งหมดในอาณาจักรแห่งท้องทะเลที่เก้า สำหรับพวกมันแล้วก็รู้สึกราวกับว่าหายนะอันน่ากลัวกำลังเดินทางมา เป็นหายนะอันยิ่งใหญ่
ยอดเขาก็สั่นสะเทือนไปด้วยเช่นเดียวกัน เก้าขุนเขาสั่นสะท้าน และผู้ฝึกตนทั้งหมดในอาณาจักรขุนเขาทะเลสามารถจะรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องยากสำหรับพวกมันที่จะรู้ได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกันแน่ก็ตามที พวกมันแค่รู้สึกว่ามีสถานที่บางแห่งที่ด้านนอกนั้น เพิ่งจะมีเงาร่างที่น่าประทับใจปรากฏขึ้น
ขุนเขาทะเลสั่นสะเทือน และเสียงกระหึ่มกึกก้องก็ได้ยินอยู่ในทั่วทุกที่ แสงสีฟ้ามีความเข้มข้นเป็นพิเศษบนดาวหนานเทียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากสถานที่ทั้งหมดที่เมิ่งฮ่าวเคยไปมาก่อนเมื่อในอดีต
เช่นเดียวกับบนดาวตงเซิ่ง รวมทั้งปรมาจารย์เอกะเทวะด้วยเช่นกัน ตอนนี้มันกำลังลอยตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในขุนเขาทะเลที่แปด ร่างมันสั่นสะท้านขึ้นมาขณะที่แสงสีฟ้าพุ่งขึ้นไปจากแคว้นจ้าวที่อยู่บนหลังของมัน
ที่ยิ่งน่าตกใจมากไปกว่านั้นคือขุนเขาที่สี่ ตรงสถานที่ที่สวี่ชิงนั่งขัดสมาธิเข้าฌาน ทันใดนั้นนางก็ถูกห้อมล้อมด้วยแสงสีฟ้าอันน่าตกใจ หญิงชราที่กำลังนั่งคอยพิทักษ์คุ้มครองนางต่างก็ประหลาดใจไปทุกคน แม้แต่ตี้จ้างต้าจุน ซึ่งเป็นราชันแห่งขุนเขาทะเลที่สี่ก็ต้องลืมตาขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“เซียนทุกชั้นฟ้า…” ตี้จ้างต้าจุนพึมพำ
ขณะที่ขุนเขาทะเลสั่นสะเทือน ดวงตะวันและจันทราจู่ๆ ก็หยุดการเคลื่อนที่ และเห็นได้ชัดว่าพวกมันหลุดเป็นอิสระออกมาจากตำแหน่งที่อยู่ในเก้าขุนเขาทะเล และเริ่มลอยตรงไปในทิศทางของกลิ่นอายเซียนทุกชั้นฟ้า
ภาพที่เกิดขึ้นมานี้ทำให้เกิดเป็นความตื่นตระหนก กระจายออกไปเป็นวงกว้างทั่วทั้งอาณาจักรขุนเขาทะเล ย้อนกลับไปในวิหารแห่งอาณาจักรสายลม เมิ่งฮ่าวยืนอยู่ในท่ามกลางแสงสีฟ้าอันยิ่งใหญ่ และสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ
“ผลเนี่ยผานสองลูกแรกที่ข้าดูดซับเข้าไปนั้นไม่ใช่ของข้าเอง แต่เป็นของท่านปรมาจารย์รุ่นแรก” เมิ่งฮ่าวพึมพำ ดวงตาสาดประกายเจิดจ้าขึ้น “ผลต่อไปที่ข้าจะดูดซับต้องเป็น…ผลเนี่ยผานของข้าเอง!”
เขาก้าวเท้าตรงไป และสายฟ้าก็ฟาดลงมา เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องออกไปในทั่วทุกทิศทาง ขณะที่ก้าวแรกทำให้เขาก้าวตรงไปยังวิหาร จากนั้นก็โบกสะบัดมือขวาตรงไปยังตัววิหารเอง และทำท่าคว้าจับออกไป
สิ่งที่เขาต้องการคือ…เต๋าสูงสุดที่คงอยู่ในตัวของวิหารเอง
เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องไปทั่ววิหาร มือของเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยพลังเซียนทุกชั้นฟ้า แต่ก็ไม่อาจจะทำให้วิหารสั่นสะเทือนได้ แค่ทำให้เกิดเป็นรอยแตกร้าวกระจายออกไป พร้อมกับเสียงแตกร้าวอันน่าตกใจเท่านั้น
เมิ่งฮ่าวขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ แต่กลับกันสีหน้าของจักรพรรดิสลดลง มันไม่อาจจะมองเห็นสิ่งใดๆ ในโลกแห่งนี้ยกเว้นเมิ่งฮ่าว ที่ถูกห้อมล้อมด้วยแสงสีฟ้า และวิหารกลางที่ศักดิ์สิทธิ์นั้น
“มัน…ทำให้เกิดเป็นรอยแตกร้าวขึ้นมาบนพื้นผิวของวิหารได้จริงๆ พื้นฐานฝึกตนเช่นนี้…พลังการต่อสู้เช่นนั้น…ต้องเทียบเท่ากับจุดสูงสุดของอาณาจักรโบราณอย่างแน่นอน! มันอยู่ห่างจากเสมือนเต๋าแค่ครึ่งทางเท่านั้น!”
ในเวลาเดียวกันนั้น เต้าเทียนก็แผดร้องคำรามขึ้นมาด้วยความกระวนกระวายใจ ร้องตะโกนขอกระแสปราณเพิ่มมากขึ้น เพื่อทำให้มันได้รับความรู้แจ้งเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว!
สองพันเก้าร้อยแก่นแท้!
สามพัน!
หลังจากที่บรรลุถึงสามพันแก่นแท้ มันก็แหงนหน้าขึ้นและส่งเสียงกู่ร้องอย่างยาวนานออกมา แสงแปลกๆ ปรากฏขึ้นในดวงตา มันไม่เคยชัดเจนต่อเส้นทางในอนาคตของตัวเองมาก่อน พลังของมันพุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง และเสียงแตกร้าวก็กระจายออกมาจากร่างกาย พื้นฐานฝึกตนของมันจู่ๆ ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว พุ่งสูงมากขึ้นไปเรื่อยๆ ในชั่วพริบตาก็อยู่ไกลเกินกว่าระดับก่อนหน้านี้
เช่นเดียวกับเจตจำนงศักดิ์สิทธิ์ มันพบกับเส้นทางของตนเอง ซึ่งจะเปลี่ยนแปลงวิธีการฝึกตนของมัน นับจากนี้ไปมันจะเดินไปตามเส้นทางที่ถูกต้อง และจะพบเจอกับพื้นฐานฝึกตนที่ก้าวหน้าขึ้นไปอย่างน่าเหลือเชื่อ
พลังของมันพุ่งทะยานขึ้น ขณะที่กลายเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังวิหาร
“เมิ่งฮ่าว เต๋าสูงสุดนั้นเป็นของข้า, เต้าเทียน!”
มันเข้าไปใกล้เมิ่งฮ่าวด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ โบกสะบัดมือขวาออกไป ทำให้ฝ่ามือขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น ฝ่ามือนั้นดูเหมือนว่าจะใหญ่มากพอที่จะค้ำยันสวรรค์ได้ทั้งหมด และเริ่มตบฟาดลงมายังเมิ่งฮ่าวในทันที
“ไสหัวไป!” เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงราบเรียบ ขณะที่หัตถ์ยักษ์นั้นใกล้เข้ามา แสงสีฟ้าก็ระเบิดออกไป ทันใดนั้นแสงในโลกแห่งนี้ทั้งหมดก็เปลี่ยนเป็นสีฟ้า
เกิดเป็นประกายแวบขึ้นไป และดวงตาเต้าเทียนก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความไม่อยากจะเชื่อ โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก ร่างมันลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลังราวกับเป็นว่าวที่ถูกตัดสายป่าน
“เจ้า เจ้า…” มันพูดตะกุกตะกักด้วยความประหลาดใจ ทันใดนั้นก็ตระหนักว่าเมิ่งฮ่าวมีความแข็งแกร่งกว่าก่อนหน้านี้มากนัก ถึงแม้ว่าตัวมันเองจะแข็งแกร่งขึ้นเช่นเดียวกัน แต่ก็ไม่อาจจะเทียบกับเมิ่งฮ่าวได้แม้แต่น้อย
แทบจะในทันทีที่เต้าเทียนตกลงไปที่ด้านหลัง หลินชงก็แหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา สายลมขนาดใหญ่พุ่งขึ้นมาอยู่รอบๆ ตัว ขณะที่มันได้รับความรู้แจ้งสามพันเต๋าอันยิ่งใหญ่ ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยแสงแปลกๆ และพลังก็พุ่งทะยานขึ้นไปพร้อมกับพื้นฐานฝึกตน ในเวลาเดียวกันนั้น มันก็พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว
“เมิ่งฮ่าว!” มันร้องตวาดออกมา โบกสะบัดมือขวาออกไป ทำให้ภูติผีที่กำลังกรีดร้องอยู่จำนวนมากลอยออกมา ปกคลุมไปทั่วทั้งท้องฟ้าและกระจายกลิ่นอายแห่งความตายออกมา พวกมันกลายเป็นกลุ่มหมอกสีเทา และจากนั้นก็กลายเป็นหอกยาวที่พุ่งแทงตรงไปยังเมิ่งฮ่าว
อย่างไรก็ตามในตอนที่หอกยาวพุ่งมาที่เขา เมิ่งฮ่าวก็ชี้นิ้วออกไป เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องขึ้นมา และแสงสีฟ้าอันเจิดจ้าก็แวบขึ้น หอกสีเทาพังทลายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไป และหลินชงก็ลอยละลิ่วไปทางด้านหลัง โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจและไม่อยากจะเชื่อ
เมิ่งฮ่าวไม่แม้แต่จะมองไปยังเต้าเทียนหรือหลินชง กลับยกมือซ้ายขึ้นมาและฟาดลงไปยังวิหารอีกครั้ง เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องขึ้นมา และวิหารก็สั่นสะท้าน รอยแตกร้าวปรากฏขึ้นในทั่วทุกที่ และเห็นได้ชัดว่ามันแทบจะพังทลายลงไปได้ทุกเมื่อ
เขาต้องการทำลายวิหารลงไปให้หมดสิ้น และบังคับให้มันนำเต๋าสูงสุดออกมา!
ดวงตาเต้าเทียนสาดประกายด้วยความเย็นชา กล่าวว่า “พวกเราอย่าปล่อยให้มันได้ไป! พวกเราทั้งหมดมีโอกาสที่จะได้มันเช่นเดียวกัน หลินชง มาโจมตีไปพร้อมกัน!”
ตราบเท่าที่มันคิด ตอนนี้เมิ่งฮ่าวมีหัวใจลำดับขั้น ถ้าเขาได้รับเต๋าแก่นแท้โลกไปด้วย เขาก็จะเป็นผู้แข็งแกร่งมากที่สุดในลำดับขั้นอย่างแน่นอน!
อันที่จริง มีโอกาสสูงมากที่จะทำให้เขาเป็นผู้ฝึกตนอาณาจักรเซียนที่แข็งแกร่งมากที่สุด ในลำดับขั้นทุกรุ่น!
เต้าเทียนแผดร้องคำราม พุ่งตรงไปและโบกสะบัดมือเรียกเวทผู้ยิ่งใหญ่ของมันออกมา ม้วนภาพวาดถูกคลี่ออกมา และเงาร่างที่อยู่ในนั้นก็มองขึ้นไป
ดวงตาหลินชงแวบประกายรังสีสังหารขึ้นมา มันมองว่าความเป็นศัตรูระหว่างตนเองและเมิ่งฮ่าวเป็นสิ่งที่ไม่อาจจะอยู่ร่วมฟ้ากันได้มานานแล้ว เมิ่งฮ่าวทำให้จิตเต๋าของมันแตกร้าวไป กลายเป็นเงาร่างที่ดูเหมือนว่ามันไม่อาจจะเอาชนะได้อยู่ภายในจิตใจ ถ้ามันไม่อาจจะได้ครอบครองความรู้แจ้งสามพันเต๋าอันยิ่งใหญ่…แม้แต่ความกล้าจะเคลื่อนไหวใดๆ มันก็ไม่มี แต่ในตอนนี้มันกัดฟันแน่น แผดร้องคำรามและปลดปล่อยเวทผู้ยิ่งใหญ่ของมันออกมา
ขณะที่คนทั้งสองโจมตีไป หานชิงเหลยก็แหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องเป็นเสียงดังยาวนานออกมา มันคือผู้ฝึกตนลำดับขั้นคนที่สี่ที่บรรลุความรู้แจ้งของสามพันแก่นแท้ พลังพุ่งทะยานขึ้น พื้นฐานฝึกตนระเบิดขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
มันมองไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยสายตาที่ดุร้าย และร่างก็แวบขึ้นขณะที่พุ่งไปโจมตียังเมิ่งฮ่าว ขณะที่มันบินฝ่าอากาศไป ก็โบกสะบัดมือขวาออกไปทำให้กระดูกนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นอยู่รอบๆ ตัว รวมทั้งแสงสีเขียวด้วยเช่นกัน
“เมิ่งฮ่าว ถึงเวลาที่พวกเราจะมาต่อสู้กันอีกครั้ง!”
สามผู้ฝึกตนลำดับขั้นต่างก็รวมพลังกัน โจมตีตรงไปยังเมิ่งฮ่าวโดยพร้อมเพรียงกัน
คนใดคนหนึ่งในสามผู้ฝึกตนลำดับขั้นเหล่านี้ สามารถจะถือได้ว่าเป็นดวงตะวันอันเจิดจ้า เมื่อพวกมันปรากฏขึ้น ผู้ฝึกตนทั้งหมดจะต้องสั่นสะท้านเนื่องจากความแข็งแกร่งของพวกมัน พวกมันได้ข้ามผ่านอาณาจักรของตนเองไปนานแล้ว ผู้ฝึกตนอาณาจักรโบราณ แม้แต่ผู้แข็งแกร่งอาณาจักรโบราณขั้นสุดท้าย ก็จะต้องสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวเมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับพวกมัน
อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดไปถึงพื้นฐานฝึกตนในตอนนี้ของเมิ่งฮ่าว ซึ่งเทียบได้กับอาณาจักรโบราณขั้นสูงสุด ห่างจากเสมือนเต๋าแค่ครึ่งเก้าเท่านั้น ก็หมายความว่าสิ่งที่เขาต้องทำทั้งหมดก็คือดูดซับผลเนี่ยผานอีกลูกเข้าไป และเขาก็จะสามารถต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งเสมือนเต๋าอันยิ่งใหญ่ได้
ในความเป็นจริง ถ้าเขาดูดซับผลเนี่ยผานลูกที่สี่เข้าไป และพื้นฐานฝึกตนทะลวงผ่านจากอาณาจักรเซียนเข้าไปในอาณาจักรโบราณ ถึงแม้ว่าจะอยู่ในอาณาจักรโบราณก็ตามที เขายังคงสามารถจะต่อสู้กับอาณาจักรเต๋าได้
ในอาณาจักรขุนเขาทะเล ผู้แข็งแกร่งอาณาจักรเต๋าต่างก็เป็นบุคคลที่อยู่ในระดับเดียวกันกับปรมาจารย์ของสำนักและตระกูลที่แข็งแกร่งมากที่สุด
สามารถกล่าวได้ว่าเมิ่งฮ่าวได้บรรลุถึงระดับที่สามารถจะทำให้คนทั้งหมดต้องสั่นสะท้านได้แล้ว เขาคือบุคคลที่น่ากลัวซึ่งไม่มีใครจะประมาทเขาได้
เมิ่งฮ่าวกระจายแสงสีฟ้าออกไป ขณะที่เผชิญกับสามผู้ฝึกตนลำดับขั้นที่ใกล้เข้ามาอย่างใจเย็น ดูเหมือนว่าเขาสามารถจะสะกดข่มได้โดยที่ไม่ต้องมีโทสะ เป็นเซียนแท้แห่งสวรรค์และปฐพี
“ก่อนหน้านี้ ข้ากลายเป็นภูเขาที่กีดขวางเส้นทางของผู้ถูกเลือกแห่งขุนเขาทะเลที่เก้า วันนี้…ข้าจะกลายเป็นยอดหอคอยที่ยืนบดบังเส้นทางของผู้ฝึกตนลำดับขั้นแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเลในรุ่นนี้ทั้งหมด!”
เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงราบเรียบ ร่างแวบขึ้นพุ่งออกไปปะทะกับเต้าเทียนและคนอื่นๆ ขณะที่คนทั้งสี่เข้ามาใกล้ซึ่งกันและกัน เมิ่งฮ่าวก็ชี้นิ้วตรงไปยังหานชิงเหลย
หานชิงเหลยแผดร้องออกมา และเวทผู้ยิ่งใหญ่ของมันก็พังทลายลงไป โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก ขณะที่ร่างมันสั่นสะท้านลอยไปทางด้านหลัง
จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็ฟาดฝ่ามือตรงไปยังหลินชง ฝ่ามือที่ฟาดออกไปนั้นทำให้สวรรค์เปลี่ยนสีปฐพีสิ้นแสง และกลายเป็นโลกทั้งหมดของหลินชงไป เวทผู้ยิ่งใหญ่ของมันแตกกระจายไป และไม่อาจจะปกป้องตนเองได้ โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก และแผดร้องออกมาขณะที่หมุนคว้างไปทางด้านกลัง ไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้โดยสิ้นเชิง
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาแค่จุดประกายหินเหล็กไฟเท่านั้น! จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็หมุนตัว หันหน้าไปมองยังเต้าเทียนและต่อยหมัดออกไป
หมัดนั้นทำให้ทุกสรรพสิ่งแตกกระจายไป รูปปั้นในม้วนภาพวาดของเต้าเทียนกระจายเป็นกลิ่นอายอันน่ากลัวออกมา แต่ก่อนที่มันจะคลี่ออกมาได้โดยสมบูรณ์ ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็แวบขึ้น และมองไปยังเต้าเทียนพร้อมกับกล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “ถอยไป!”
ผู้ที่ถอยออกไปไม่ใช่ภาพวาดนั้น แต่เป็นเต้าเทียน!