ตอนที่ 1146
จะให้เจ้าได้อย่างไร?
สุดยอดแก่นแท้โลกคือเสาแห่งแสงที่พุ่งขึ้นมาจากเศษซากปรักหักพังของวิหารกลาง กระแทกเข้าไปในร่างแหขนาดใหญ่ที่ด้านบน ทำให้เกิดเป็นระลอกคลื่นกระจายออกไปอย่างรุนแรงเพิ่มมากขึ้น
จากสายโซ่ทั้งสิบที่กระจายออกมาจากเสาแห่งแสง เก้าสายโซ่มีผู้ฝึกตนลำดับขั้นถูกมัดแน่นอยู่ด้านใน ซึ่งกำลังส่งเสียงแผดร้องอย่างน่ากลัวออกมา ผู้ฝึกตนอื่นๆ จากอาณาจักรขุนเขาทะเลมองไปด้วยสีหน้าที่ตกใจ คลื่นแห่งความประหลาดใจพุ่งขึ้นมาอยู่ในจิตใจ และพวกมันก็แทบไม่กล้าจะเชื่อในสายตาของตนเอง
กลุ่มคนเหล่านี้คือผู้ฝึกตนลำดับขั้น เป็นดวงตะวันอันเจิดจ้าแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล ใครก็ตามในพวกมันต่างก็มีศักดิ์ฐานะที่เหนือกว่าผู้ถูกเลือก และสามารถจะกล่าวได้ว่าพวกมันคือราชันในรุ่นเดียวกัน สุดท้ายแล้วพวกมันก็จะกลายเป็นผู้นำในอนาคตของอาณาจักรขุนเขาทะเลทั้งหมด
แต่ตอนนี้…พวกมันกำลังถูกมัดไว้ แม้แต่เต้าเทียน ก็ยังต้องสั่นสะท้านและแผดร้องออกมา มันไม่ต้องการจะแผดร้อง แต่ก็ไม่อาจจะบังคับตัวเองได้ มันได้รับความรู้แจ้งสามพันเต๋าอันยิ่งใหญ่ และตอนนี้ก็พบเจอกับสิ่งที่รู้สึกคล้ายกับเป็นวิชาควาญวิญญาณ พลังดูดซับขนาดใหญ่กำลังพุ่งเข้ามาในจิตใจ ดูดซับความคิดของมันผ่านสายโซ่ เพื่อส่งไปให้กับเสาแห่งแสงของแก่นแท้โลก
อย่างไรก็ตาม มีสายโซ่ทั้งหมดสิบเส้นที่ยืดยาวออกมาจากเสาแห่งแสง ซึ่งก็หมายความว่ายังคงมีอีกหนึ่งเส้นที่ไม่ได้ผูกมัดไปที่สิ่งใดๆ ราวกับว่ามันไม่อาจจะค้นพบเป้าหมายของตนเองได้
จักรพรรดิกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา ขาทั้งสองข้างของมันระเบิดออก และมันก็สูญเสียแขนไปแล้ว โลหิตไหลออกมาจากดวงตา, หู, จมูก และปาก
อย่างไรก็ตามในตอนนี้เองที่ทันใดนั้น จู่ๆ ก็มีแสงอันเข้มข้นเริ่มกระจายออกมาจากหน้าผากของมัน เป็นแสงของเครื่องหมายลำดับขั้น!
ในตอนที่เครื่องหมายลำดับขั้นปรากฏขึ้น สายโซ่เส้นสุดท้ายก็พุ่งฝ่าอากาศมา คล้ายกับเป็นอสรพิษหมุนพันไปรอบๆ ร่างมัน
คาดไม่ถึงว่า มันคือคนสุดท้ายที่จะถูกดูดซับไป!
ใบหน้ามันบิดเบี้ยวไปมา ขณะที่ความเจ็บปวดอย่างน่าเหลือเชื่อพุ่งกระจายไปทั่วร่าง อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้แผดร้องออกมา กลับยังคงหัวเราะเป็นเสียงดังต่อไป เป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความหลงใหลและบ้าคลั่ง คนทั้งหมดที่มองดูอยู่รอบๆ บริเวณนั้นต่างก็ตกตะลึงไปโดยสิ้นเชิง
มีแต่จ้งอู๋หยาเท่านั้นที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลย และยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบขรึม มองขึ้นไปในความว่างเปล่า ยังร่างแหขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนว่ากำลังจะถูกแสงของแก่นแท้โลกพุ่งทะลวงผ่านออกไปได้
ในตอนนี้ดินแดนของอาณาจักรสายลมอยู่ห่างจากร่างแหนั้นเพียงแค่หนึ่งพันจ้างเท่านั้น!!
เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในความว่างเปล่า ขณะที่เงาร่างตรงด้านหลังร่างแหขนาดใหญ่ มองมาด้วยดวงตาที่สาดประกาย แม้แต่ในตอนนี้พวกมันก็ยังไม่พร้อมที่จะตัดสินใจใดๆ พวกมันเฝ้ามองไปยังการต่อสู้อย่างดุร้ายระหว่างไห่เมิ่งจื้อจุนและราชันจักรพรรดิสายลมอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าพวกมันจะครุ่นคิดวิเคราะห์อย่างไร ก็เห็นได้ชัดว่าคนทั้งสองกำลังทุ่มออกมาอย่างสุดตัวจริงๆ เห็นได้ชัดว่าไห่เมิ่งจื้อจุนอ่อนแอกว่า ยังไม่ฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บเดิมของนาง แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น…เงาร่างที่เฝ้ามองดูอยู่ก็ยังไม่ยอมจะโผล่ออกมาจากด้านหลังของร่างแหเพื่อมาโจมตี
บุคคลเหล่านี้คือกบฏสามสิบสามสวรรค์จากเมื่อหลายปีก่อนโน้น ซึ่งต้องจ่ายค่าตอบแทนออกมาด้วยโลหิตนับไม่ถ้วน หลังจากที่เปลี่ยนแปลงหลักการและจุดยืนไป!
เงาร่างที่ด้านหลังร่างแหขนาดใหญ่เฝ้ามองไป ขณะที่แสงแก่นแท้โลกแห่งอาณาจักรสายลม ทำการดูดซับพลังจากผู้ฝึกตนลำดับขั้นทั้งสิบซึ่งรวมทั้งจักรพรรดิด้วย ทำให้เสาแห่งแสงเริ่มสว่างเจิดจ้าเป็นประกายมากขึ้นกว่าเดิม ในเวลาเดียวกันนั้น หลุมดำขนาดใหญ่ก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาอยู่ภายในร่างแหยักษ์!
หลุมดำนั้นคล้ายกับเป็นกระแสน้ำวน ที่หมุนไปมาอย่างไม่รู้จบ และเต็มไปด้วยสายฟ้าจำนวนมาก เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้นในอากาศ ขณะที่ประตูเคลื่อนย้ายทางไกลก่อตัวขึ้นมา!
เต้าเทียนกำลังสั่นสะท้าน เสียงแผดร้องของมันดังมากขึ้นกว่าเดิม เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ทั้งหมด รวมทั้งวิญญาณของไห่ตงชิง, หงปิน และผู้ฝึกตนลำดับขั้นอีกคน สามคนเหล่านี้น่าจะตกตายไปแล้ว แต่จักรพรรดิก็ใช้พลังแห่งอาณาจักรสายลมมาจับพวกมันและเก็บรวบรวมวิญญาณของพวกมันไว้
เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องขึ้น ขณะที่ไห่ตงชิงเป็นคนแรกที่ตายไป วิญญาณของมันระเบิดขึ้นกลายเป็นเถ้าธุลี ทั้งหมดนั้นถูกดูดเข้าไปในสายโซ่ จากนั้นก็หดตัวกลับเข้าไปในเสาแห่งแสง แสงนั้นยิ่งมีความเข้มข้นมากขึ้น และหลุมดำที่ส่งเสียงดังกระหึ่มอยู่ในร่างแหยักษ์ก็มีขนาดใหญ่มากขึ้น
คนต่อมาเป็นผู้ฝึกตนจากขุนเขาที่สอง หลังจากนั้นก็เป็นหงปิน วิญญาณของคนทั้งสองระเบิดออกและจางหายไป หลังจากนั้นสายโซ่ที่มัดตัวพวกมันก็หดกลับเข้าไปในเสาแห่งแสง ขณะที่เวลาผ่านไปมากขึ้น ผู้ฝึกตนลำดับขั้นคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ หมดความสามารถที่จะต่อต้านได้อีก
โลหิตไหลซึมออกมาจากดวงตา, หู, จมูก และปากของเต้าเทียน หลินชงและหานชิงเหลยแห้งเหี่ยวลงไปอย่างน่าเหลือเชื่อ เช่นเดียวกับอวี่เหวินเจียน ที่เลวร้ายมากที่สุดคือผู้ฝึกตนลำดับขั้นเยาว์วัยจากขุนเขาที่ห้า ร่างกายที่อ้วนเตี้ยของมันก่อนหน้านี้กลายเป็นถุงหนังหุ้มกระดูกไปแล้วในตอนนี้ มันสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง และดวงตาก็ว่างเปล่า ราวกับว่าวิญญาณของมันถูกดูดออกไปแล้ว
ไม่นานต่อมา ก็ได้ยินเสียงระเบิดดังก้องขึ้นขณะที่ร่างมันระเบิดออก ไม่มีกลุ่มหมอกโลหิตให้ก่อตัวขึ้นมาใหม่ได้ มันตกตายไปโดยสิ้นเชิง ชีวิตของมันหายไปและถูกดูดออกไปโดยสายโซ่
ด้วยการตายไปของผู้ฝึกตนลำดับขั้นแต่ละคน เต๋าแห่งอาณาจักรสายลมที่พวกมันได้ครอบครองมา ก็ถูกดูดไปโดยเสาแห่งแสง เมื่อไม่มีเต๋าอันยิ่งใหญ่ทั้งสามพันเหล่านั้นหลงเหลืออยู่ ผลลัพธ์ก็จะเป็นเช่นเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับไห่ตงชิง ตกตายไปโดยสมบูรณ์!
เมิ่งฮ่าวมีสีหน้าอันดุร้าย พลังของสายโซ่ไม่ได้น่ากลัวสำหรับเขาเหมือนกับคนอื่นๆ อันที่จริงเมิ่งฮ่าวเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นในท่ามกลางผู้ฝึกตนลำดับขั้น ที่ไม่ได้แผดร้องออกมา!
แต่แก่นแท้และพลังชีวิตของเขาก็ยังคงถูกดูดออกไปอย่างต่อเนื่อง!
สองพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าแก่นแท้!
สองพันเก้าร้อยเก้าสิบแปดแก่นแท้!
สองพันเก้าร้อยเก้าสิบเจ็ดแก่นแท้!
สายโซ่ดูดความเข้าใจจากสามพันเต๋าอันยิ่งใหญ่ของเขาไป แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย มันสามารถดูดออกไปได้แค่ครั้งละหนึ่งเต๋าเท่านั้น เหตุผลก็คือว่า…คนอื่นๆ ทั้งหมดได้รับเต๋าจากการช่วยเหลือของกระแสลมปราณอาณาจักรสายลมของจักรพรรดิ
แต่ของเมิ่งฮ่าวด้วยความช่วยเหลือจากหัวใจลำดับขั้น เนื่องจากหัวใจลำดับขั้น ทำให้ตัวเขาเหมือนกับเป็นกระแสลมปราณ และได้แทนที่มันไป!
ถึงแม้ว่าตราประทับก่อนหน้านี้ของเขาจะมาพร้อมกับกระแสลมปราณแห่งอาณาจักรสายลม แต่ในช่วงเวลานั้น…รากฐานของอาณาจักรสายลมยังไม่ถูกเปลี่ยนแปลงไป และยังคงทำงานเป็นปกติเหมือนเดิม!
ดังนั้นถึงแม้ว่าจักรพรรดิจะวางเหยื่อล่อไว้ แต่เมิ่งฮ่าวก็ไม่ได้กลืนกินลงไปมากนัก ถ้าจะให้กล่าวกันจริงๆ แล้ว ก็เพียงแค่สามร้อยเต๋าสุดท้ายเท่านั้น และเมิ่งฮ่าวก็ยังตระหนักอีกด้วยว่า เขาทำได้สำเร็จด้วยตัวเอง ไม่ได้ขอยืมกระแสลมปราณมาจากจักรพรรดิ
และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เขามีโอกาสที่จะหลุดเป็นอิสระออกมาจากสายโซ่!
อวี่เหวินเจียนก็ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นเดียวกัน ถึงแม้ว่ามันจะแผดร้องออกมาจริงๆ ก็ตามที แต่ก็เห็นได้ชัดว่าสายโซ่ไม่ได้ดูดซับมันไปเช่นเดียวกับคนอื่นๆ
เมิ่งฮ่าวมองขึ้นไปด้วยสีหน้าอันดุร้าย “ข้าได้รับความรู้แจ้งเต๋าเหล่านี้มาด้วยตนเอง! จะให้เจ้าไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร!?”
จากนั้นเมิ่งฮ่าวก็แหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา ร่างกายสั่นสะท้านขณะที่พื้นฐานฝึกตนระเบิดเป็นพลังออกไป เป็นพลังของตนเองที่ใช้ไปต่อสู้กับสายโซ่และแสงแก่นแท้โลก
“สิ่งที่เป็นของข้าก็ต้องเป็นของข้า และไม่มีทางจะเป็นของเจ้า!”
เขาแผดร้องคำราม และเสียงกระหึ่มก็ดังเต็มอยู่ในร่างกาย สายโซ่ปะทุขึ้นด้วยแสงอันเจิดจ้า และทันใดนั้นเองที่ดูเหมือนว่าเมิ่งฮ่าวอาจจะสามารถหลุดพ้นเป็นอิสระออกมาได้
ผู้ฝึกตนอื่นๆ จากอาณาจักรขุนเขาทะเลอ้าปากค้างต่อภาพที่เห็นนี้ เช่นเดียวกับเงาร่างที่อยู่ในความว่างเปล่าหลังร่างแหขนาดใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเงาร่างยักษ์สามหัวหกแขนนั้น ดวงตามันสาดประกายเป็นรังสีสังหารอย่างเข้มข้นออกมา
“บางทีเต๋าอันยิ่งใหญ่ทั้งสามพันเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรสายลม แต่…ในตอนที่ข้าได้รับความรู้แจ้งจากพวกมัน พวกมันก็หลอมรวมเข้ากับจิตใจข้า พวกมันคือ…เต๋าของข้า!” แรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงวิ่งผ่านไปทั่วร่างเมิ่งฮ่าว และเสียงแตกร้าวก็ได้ยินออกมาขณะที่สายโซ่สั่นไปมา ในตอนนี้ก็ดูเหมือนว่ามันไม่อาจจะดูดซับสิ่งใดๆ ไปจากเมิ่งฮ่าวได้อีกต่อไป
ไม่เพียงแต่ไม่อาจจะดูดซับได้เท่านั้น แต่สิ่งที่มันเคยดูดซับออกไปแล้ว จู่ๆ ก็เริ่มไหลย้อนกลับมา และหลอมรวมเข้าไปในร่างเขา! เมิ่งฮ่าวเริ่มส่องประกายเป็นแสงสีฟ้าออกมาอย่างไร้จุดสิ้นสุดราวกับเป็นสายรุ้ง
สองพันเก้าร้อยเก้าสิบห้าแก่นแท้!
สองพันเก้าร้อยเก้าสิบหก!
สองพันเก้าร้อยเก้าสิบเจ็ด!
เมิ่งฮ่าวกู่ร้องออกมา ขณะที่แสงสีฟ้าอันไร้ขอบเขตสาดประกายออกไปจากร่าง ซึ่งเป็นตัวแทนของพลังแห่งเซียนทุกชั้นฟ้า พลังปะทุออกมาจากร่างเขา ทำให้สวรรค์และปฐพีสั่นสะเทือนขึ้นอย่างรุนแรง เท่าที่เห็นสายโซ่กำลังจะพังทลายลงไปแล้ว!
การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้จ้งอู๋หยาต้องสูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนักหน่วง จักรพรรดิก็สั่นสะท้านขึ้นเช่นเดียวกัน และหันหน้ามายังทิศทางของเมิ่งฮ่าว ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ตกตะลึงมากนัก แต่สีหน้าก็หมองคล้ำลงอย่างถึงที่สุด ทันใดนั้นมันก็มองขึ้นไปยังเงาร่างที่อยู่ด้านนอกของความว่างเปล่า และเริ่มหัวเราะอย่างขมขื่นออกมา
“ถึงตอนนี้แล้ว พวกท่าน…ก็ยังคงไม่เชื่อข้า?!”
“แก่นแท้โลกถูกปลดปล่อยออกไปแล้ว สิ่งที่พวกท่านต้องทำก็คือกระตุ้นให้ประตูเคลื่อนย้ายทางไกลทำงานขึ้น อาณาจักรสายลม…ก็จะออกไปจากอาณาจักรขุนเขาทะเลและไปเข้าร่วมกับพวกท่านได้!”
“พวกเราได้กระทำทุกอย่างเท่าที่สามารถจะทำได้แล้ว สามพันเต๋าของพวกเราถูกรวบรวมมาแล้ว แก่นแท้โลกของพวกเราก็กลายเป็นเสาแห่งแสงไปแล้ว! พวกเราใช้ผู้ฝึกตนลำดับขั้นมาสังเวย และรวบรวมเจตจำนงของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในที่แห่งนี้ แล้วพวกท่าน…ไม่ยอมเชื่อพวกเราได้อย่างไร!? พวกเราต้องทำอย่างไรพวกท่านถึงจะเชื่อถือ?!?!”
เมื่อได้ยินคำพูดของจักรพรรดิ เงาร่างที่อยู่ด้านหลังหลุมดำในร่างแหขนาดใหญ่ก็มองมาอย่างเงียบๆ มองเห็นสีหน้าขัดแย้งที่แตกต่างกันออกไปของพวกมัน บ้างก็ลังเล บ้างก็ยิ้มอย่างเย็นชาออกมา
ต่อให้มีหลุมดำปรากฏขึ้น ต่อให้ประตูเคลื่อนย้ายทางไกลเปิดออก ถ้าพวกมันไม่ยินยอม…อาณาจักรสายลมก็ไม่อาจจะพุ่งต่อขึ้นไปได้!
เว้นแต่ว่าพวกมันจะมั่นใจโดยสิ้นเชิง ไม่สำคัญว่าไห่เมิ่งจื้อจุนจะอ่อนแออยู่หรือไม่ พวกมันยังคงไม่ยินยอมจะลงมือ และไม่กล้าจะกระตุ้นให้ประตูเคลื่อนย้ายทางไกลทำงานขึ้นมา
โชคร้าย…ที่พวกมันไม่ต้องการอาณาจักรสายลม!
ถึงตอนนี้ก็มีแสงสีฟ้าหมุนวนอยู่รอบๆ ตัวเมิ่งฮ่าวอย่างหนาแน่น สายโซ่กำลังสั่นไปมาอย่างรุนแรง ขณะที่เขาได้รับความรู้แจ้งจากเต๋าอันยิ่งใหญ่ทั้งสามพันชนิด
สองพันเก้าร้อยเก้าสิบแปดแก่นแท้!
สองพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าแก่นแท้!
สามพันแก่นแท้!
ในตอนนั้นเองที่เมิ่งฮ่าวยกสองมือขึ้นไปในอากาศ และแยกออกจากกัน เกิดเป็นเสียงกระหึ่มอย่างน่าตกใจดังก้องออกไป ขณะที่ทันใดนั้นสายโซ่ก็แตกกระจายกลายเป็นชิ้นๆ และระเบิดขึ้น!
ขณะที่ชิ้นส่วนเหล่านั้นจางหายไป เมิ่งฮ่าวก็ก้าวเดินตรงไป หลุดพ้นเป็นอิสระจากการถูกดูดซับพลังของแสงแก่นแท้ไปโดยสิ้นเชิง!
โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาพุ่งตรงไปยังอวี่เหวินเจียน ยื่นมือขวาออกไปคว้าจับสายโซ่ที่ผูกมัดมันไว้
“ขาดออก!”
ตูม!!
สายโซ่สั่นไปมาอยู่ชั่วขณะ ราวกับว่ามันกำลังจะพังทลายลงไป อวี่เหวินเจียนโคจรหมุนวนพื้นฐานฝึกตนด้วยความตื่นเต้น รวมพลังเข้ากับเมิ่งฮ่าว คนทั้งสองร่วมมือกันและไม่นานต่อมา สายโซ่ก็แตกกระจายไป!!
“เมิ่งฮ่าว ขอบคุณมาก!!” อวี่เหวินเจียนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยินดี ขณะที่มันพูดออกมา เมิ่งฮ่าวกำลังพุ่งตรงไปยังเต้าเทียน
“ไม่ต้องใส่ใจ มาช่วยคนทั้งหมดกัน!” ในช่วงวิกฤตนี้ เมิ่งฮ่าวไม่ยอมที่จะนั่งดูอยู่เฉยๆ ปล่อยให้ผู้ฝึกตนลำดับขั้นต้องตายไป เขากำลังไปช่วยพวกมัน
“ช่วยทุกคน?” อวี่เหวินเจียน จ้องมองไปด้วยความตกตะลึง