ตอนที่ 1173

พบกับสุ่ยตงหลิวอีกครั้ง

ช่วงเวลาเจ็ดวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เมิ่งฮ่าวสรุปคำเทศนาอยู่ที่ด้านนอกกระท่อมไม้บนเกาะศักดิ์สิทธิ์ ผู้ฝึกตน, สัตว์อสูร, วิหค แม้แต่ต้นไม้ใบหญ้าและมัจฉาที่อยู่ในบริเวณนั้น ก็ดูเหมือนจะตกอยู่ในขั้นตอนการดูดซับความรู้แจ้งไปโดยสิ้นเชิง ถึงแม้ว่าเขาจะหยุดพูดไปแล้วก็ตามที

เมิ่งฮ่าวลุกขึ้นมายืนอย่างช้าๆ และมองไปรอบๆ ยังสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่อยู่ในบริเวณนั้น หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ก็พึมพำว่า “เมื่อพวกเรามีโชคชะตาร่วมกัน ข้าก็จะช่วยพวกท่านทั้งหมดอีกสักครั้ง”

เขาโบกสะบัดมือขวาออกไป ทำให้ปราณเซียนและพลังลมปราณในบริเวณนั้นพลุ่งพล่านปั่นป่วน จากนั้นก็ไหลเข้าไปในพื้นดินของเกาะศักดิ์สิทธิ์ หลอมรวมอยู่ในนั้นตราบชั่วนิรันดร์

ตอนนี้มันจึงกลายเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง นับจากนี้เป็นต้นไปการฝึกตนในที่แห่งนี้หนึ่งวันจะเทียบเท่ากับการฝึกตนในที่แห่งอื่นหนึ่งปี แม้แต่พื้นดินที่อยู่นอกชายฝั่งของทะเลสาบก็ยังได้รับผลกระทบนี้ด้วย เป็นผลกระทบที่ไม่แข็งแกร่งมากนัก แต่ยังคงทำให้ทั่วทั้งบริเวณนั้นเหมาะสมสำหรับการฝึกตนอย่างน่าเหลือเชื่อ

เมื่อกระทำเสร็จสิ้น เมิ่งฮ่าวก็มองกลับเข้าไปในกระท่อมไม้ จากนั้นก็หันหลังและหายตัวไปในอากาศอันว่างเปล่า ประตูปิดลง เหลือไว้แต่รูปปั้นทั้งสองที่อยู่ในชุดสีแดงสด ถูกผนึกไว้อยู่ในที่แห่งนี้ เต็มไปด้วยรอยยิ้มและสายตาที่จ้องมองซึ่งกันและกันตลอดไป

นับจากวันนี้เป็นต้นไป ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จะเปิดออกให้คนทั้งหมดมาเยี่ยมเยียน แต่…กระท่อมไม้จะเป็นสถานที่ที่ไม่อาจจะผ่านเข้าไปได้ สำหรับผู้คนที่มีพื้นฐานฝึกตนต่ำกว่าเมิ่งฮ่าว

เมิ่งฮ่าวออกจากเกาะแห่งนั้น และไปยังหุบเขาเจ้าสำนักน้อยในสำนักเซี่ยเยา และตอนนี้ก็กลายเป็นเขตหวงห้ามไม่อนุญาตให้ผู้ใดผ่านเข้าไป ถ้าเกาะแห่งนั้นคือดินแดนศักดิ์สิทธิ์สำหรับดินแดนด้านใต้ หุบเขาเจ้าสำนักน้อยก็คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์สำหรับสำนักเซี่ยเยา

ปรมาจารย์อสูรโลหิตได้สิ้นใจไปนานแล้วในช่วงการเข้าฌานตามลำพัง

เมิ่งฮ่าวยืนอยู่ที่ด้านนอกของถ้ำแห่งเซียน ประสานมือและโค้งตัวลงต่ำ

เขาอยู่ในหุบเขาเจ้าสำนักน้อยเป็นเวลาเจ็ดวัน โดยที่คนในสำนักเซี่ยเยาไม่มีใครรับรู้ได้ถึงเรื่องนี้ ทำให้ช่วงเวลาเจ็ดวันนั้นผ่านพ้นไปด้วยความเงียบสงบ

ตลอดช่วงเวลานั้น เขาหยิบเอาค้างคาวดำออกมาจากถุงสมบัติ ใช้วิชาควาญวิญญาณไปบนร่างมัน แต่ถึงแม้ว่าเขาจะมีพื้นฐานฝึกตนถึงระดับนี้ ก็ยังคงไม่อาจจะค้นพบข้อมูลที่มีประโยชน์ได้ สิ่งที่รับรู้ได้ทั้งหมดก็คือว่า ค้างคาวดำมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะครอบครองร่างเขา

นอกจากนั้น เขายังสามารถตรวจจับได้ถึงกลิ่นอายของ…วิญญาณผู้ทรยศ และยังได้เรียกให้นกแก้วออกมาเพื่อตรวจสอบดูอีกด้วย

หลังจากที่ตรวจสอบด้วยความรอบคอบแล้ว นกแก้วก็บอกกับเมิ่งฮ่าวว่าค้างคาวดำนี้…ต้องมีวิญญาณผู้ทรยศอยู่ที่ไหนสักแห่งในสายโลหิตของมัน ข้อมูลนี้ทำให้ข้อสงสัยของเมิ่งฮ่าวที่ว่าค้างคาวที่เป็นวิญญาณผู้ทรยศซึ่งอ๋าวเฉี่ยนได้ครอบครองอยู่ในอาณาจักรสายลมอาจจะไม่ถูกต้องสมบูรณ์ หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ เขาก็ส่งมอบค้างคาวดำให้กับอ๋าวเฉี่ยน ซึ่งเห็นได้ชัดว่ากำลังกระหายอยากกินค้างคาวดำนี้เป็นอย่างมาก

อ๋าวเฉี่ยนส่งเสียงกู่ร้องออกมาและเริ่มดูดซับมันเข้าไป

 

 

เจ็ดวันต่อมา เมิ่งฮ่าวก็ออกจากหุบเขาเจ้าสำนักน้อย เขาทำให้สถานที่แห่งนี้…เต็มไปด้วยปราณเซียนด้วยเช่นกัน ทำให้มันกลายเป็นสถานที่ที่เหมาะสมกับการฝึกตน เช่นเดียวกับเกาะศักดิ์สิทธิ์ เขายังได้ผนึกกระท่อมไม้ในหุบเขาเจ้าสำนักน้อยไว้อีกด้วย

เมิ่งฮ่าวไม่รู้ว่าจะสามารถกลับมาได้เมื่อใด ลึกลงไปในจิตใจ เขาหวังว่า…น่าจะเป็นตอนที่เขากลับมาพร้อมกับสวี่ชิง เขาจึงปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างไว้ตามสภาพเดิมของมัน

หลังจากที่ออกไปจากสำนักเซี่ยเยา เขาก็ไปยังวิหารโบราณไท่เอ้อร์ ทำการโบกสะบัดมือออกไปเพื่อสร้างเป็นรูปปั้นขึ้นมา ซึ่งก็คือรูปปั้นของ…อ๋าวเฉี่ยน

เดิมทีอ๋าวเฉี่ยนเป็นวิญญาณโลหิตที่มีต้นกำเนิดมาจากเซียนโลหิต ถ้าเซียนโลหิตยังคงอยู่ในตอนนี้ นางก็ไม่อาจจะต่อสู้กับเขาได้แม้แต่น้อย อย่างไรก็ตามเมิ่งฮ่าวก็ยังคงรู้สึกว่า เป็นเรื่องเหมาะสมที่เขาจะช่วยอ๋าวเฉี่ยนสร้างเป็นรูปปั้นนี้ขึ้นมา เพื่อเป็นการเชื่อมต่อมันกับบรรพบุรุษดั้งเดิม

หลังจากที่มองเห็นรูปปั้นของตนเอง อ๋าวเฉี่ยนก็มองไปรอบๆ ยังวิหารโบราณไท่เอ้อร์ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

ในที่สุดเมิ่งฮ่าวก็ไปยังถ้ำกำเนิดใหม่ นำพาอ๋าวเฉี่ยนไปด้วย

ตลอดหลายปีที่เมิ่งฮ่าวออกมาจากถ้ำกำเนิดใหม่ ยังคงมีผู้ฝึกตนเดินทางมายังที่แห่งนี้เพื่อพยายามจะถือกำเนิดขึ้นมาใหม่อย่างต่อเนื่อง แต่โชคร้ายที่ไม่มีใครทำได้สำเร็จ ซึ่งเห็นได้จากหลักฐานของโครงกระดูกที่เพิ่มขึ้นมามากกว่าครั้งล่าสุดที่เขามายังที่แห่งนี้ เขาเดินตรงเข้าไปในส่วนลึกมากที่สุดของถ้ำ จนกระทั่งพบกับผนังถ้ำเดียวกับที่เขาเคยยืนอยู่ตรงด้านหน้าเมื่อครั้งก่อน ทำการศึกษามันอย่างละเอียด พร้อมกับดวงตาที่สาดประกายขึ้น

เขาไม่เคยลืมถึงประตูที่เคยเห็นในสถานที่แห่งนี้ไปตราบชั่วนิรันดร์ เมื่อเขากำลังจะจากไป ในตอนนั้นเองที่ดูเหมือนว่าภาพลวงตากำลังจางหายไปในทันที แต่เมิ่งฮ่าวก็มั่นใจถึงสิ่งที่เขามองเห็น

จากระดับพื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าวในตอนนี้ ทำให้สามารถได้รับคำตอบจากประตูที่น่าพิศวงนั้น ตอนนี้เขากลับมาแล้ว กำลังยืนอยู่ที่เบื้องหน้าของผนังถ้ำเดียวกันนั้น พร้อมกับดวงตาที่สาดประกายขึ้น

“ไม่รู้ว่าด้วยพื้นฐานฝึกตนในตอนนี้ ข้าสามารถจะค้นพบร่องรอยได้เพิ่มขึ้นหรือไม่…?” เมิ่งฮ่าวปลดปล่อยพื้นฐานฝึกตนออกไป ทำให้เกิดเป็นประกายแสงสีฟ้าพุ่งออกไป อาณาจักรเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้ามีความประณีตมากขึ้นกว่าเดิม และการหลอมรวมเข้ากับผลเนี่ยผานลูกที่สามก็มีความสมบูรณ์มากขึ้นในตอนนี้

ขณะที่พลังพื้นฐานฝึกตนพุ่งกระจายออกไป เขาก็ชี้นิ้วตรงไปยังผนังถ้ำ ทำให้แสงสีฟ้าตกลงไปบนผนัง ปกคลุมมันไว้โดยสิ้นเชิง

เขาจ้องมองไปยังผนังขณะที่มันเริ่มเปลี่ยนแปลงไป ดูเหมือนว่ามันกำลังบิดเบี้ยวไปมา และประตูที่เก่าแก่โบราณก็ปรากฏขึ้นมาอย่างช้าๆ

แต่ก็ดูเหมือนว่าประตูนั้นจะไม่มั่นคง ราวกับว่ามันกำลังสลับกันไปมาระหว่างภาพลวงตาและของจริง กระจายเป็นบรรยากาศที่น่ากลัวออกมา และเมิ่งฮ่าวก็สามารถจะตรวจจับได้ถึงพลังอันบ้าคลั่งที่ดูเหมือนว่าจะไหลซึมเข้ามาภายในร่างตนเอง

ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แผดร้องตะโกนเป็นคำพูดที่เขาไม่เข้าใจออกมา คล้ายกับเสียงพึมพำของสิ่งมีชีวิตทั้งปวงที่กำลังแผดร้องเข้ามาในหูของเขา เมิ่งฮ่าวแค่นเสียงเย็นชาพร้อมกับกล่าวขึ้น “ช่างหลอกลวงคนนัก!”

เขายื่นมือออกไปกดลงบนประตู ทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องออกมา แต่ประตูก็ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

เมิ่งฮ่าวขมวดคิ้ว และกดลงไปบนประตูอีกครั้งด้วยพลังที่มากกว่าเดิม แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงเช่นเดียวกัน

ทันใดนั้น เสียงเก่าแก่โบราณก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “เจ้าต้องไม่เปิดมัน…”

เสียงนั้นดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ถึงแม้ว่าเมิ่งฮ่าวจะมีพื้นฐานฝึกตนถึงระดับนี้ ก็ยังไม่อาจจะรับรู้ได้ว่ามีใครบางคนมาอยู่ที่ด้านหลังแม้แต่น้อย

เขาหมุนตัวไปรอบๆ และมองไปเห็นชายชราผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่ที่นั่น ชายชราผู้นั้นมีรูปร่างหน้าตาที่คล้ายกับเป็นเซียนผู้วิเศษ พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ขณะที่มองมายังเมิ่งฮ่าว

เมิ่งฮ่าวอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง จดจำชายชราผู้นี้ได้ในทันที ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเป็นผู้ที่เคยวาดรูปให้กับเขาในครั้งหนึ่ง…สุ่ยตงหลิว!

“ผู้อาวุโสสุ่ยตงหลิว!”

“เจ้าไม่ควร และต้องไม่เปิดประตูบานนั้น” สุ่ยตงหลิวกล่าว มองไปยังเมิ่งฮ่าว ด้วยดวงตาที่สาดประกายชื่นชม

“มีอะไรอยู่ที่ด้านหลัง?” เมิ่งฮ่าวไม่เสียเวลาขบคิดว่าทำไมสุ่ยตงหลิวถึงมาอยู่ในที่แห่งนี้ หลายปีก่อนโน้นท่านเคยบอกกับเมิ่งฮ่าวว่า ใครก็ตามที่คงอยู่ในความทรงจำของท่าน จะไม่ถูกตัดกรรมโดยตระกูลจี้ ในตอนนั้นเขาก็คาดเดาว่า ด้วยความสามารถเช่นนั้นก็เผยให้เห็นว่าพื้นฐานฝึกตนของสุ่ยตงหลิวคงจะแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อมากแค่ไหน

อันที่จริง เมิ่งฮ่าวสามารถจะบอกได้ว่าสุ่ยตงหลิว…อาจจะแข็งแกร่งกว่าสิ่งที่เขาเคยคาดคิดไว้ ถึงแม้ว่าไม่อาจจะพิสูจน์ถึงความรู้สึกนั้นได้ก็ตามนอกจากต้องคาดเดาเท่านั้น

“มันจะนำไปสู่โลกอื่น” สุ่ยตงหลิวกล่าวขึ้นช้าๆ “เจ้าต้องการ…ดูหรือไม่?” ท่านโบกสะบัดมือ ทำให้กระแสน้ำวนปรากฏขึ้นบนประตู “วางมือลงไปบนกระแสน้ำวน เจ้าก็สามารถจะมองเห็น”

ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบขึ้น หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ก็ยื่นมือออกไปวางอยู่บนกระแสน้ำวน ในทันทีที่เขาสัมผัสโดนมัน ทันใดนั้นสายตาก็พร่ามัวไป

เมื่อเริ่มมองเห็นได้ชัดเจนขึ้นอีกครั้ง เขากำลังมองออกไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ถึงสถานที่อันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต ไร้ภูเขาและทะเล ไม่มีดวงดาวใดๆ มีเพียงความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขตเท่านั้น ภายในนั้นเมิ่งฮ่าวมองเห็นผีเสื้อขนาดใหญ่อยู่หลายตัว เป็นผีเสื้อที่ใหญ่โตโลกแห่งหนึ่งตั้งอยู่บนปีกของมันอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้!

ไม่ใช่มีแค่โลกเท่านั้น ยังมีผู้ฝึกตนอีกด้วย!

ขณะที่ผีเสื้อบินผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว ก็มองเห็นเป็นลายเส้นที่ยืดยาวออกไปจากด้านหลังของมัน เชื่อมต่ออยู่กับพื้นดินขนาดใหญ่ ซึ่งพวกมันกำลังลากอยู่ที่ด้านหลัง

ดินแดนขนาดใหญ่นั้นมีรูปร่างคล้ายกับคนผู้หนึ่ง!!

ผีเสื้อลากดินแดนขนาดใหญ่นั้นผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว และขณะที่พวกมันผ่านความว่างเปล่าไป ดวงดาวก็แตกกระจาย และสวรรค์ก็พังทลายลงมา!

เมิ่งฮ่าวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ขณะที่ภาพของโลกแห่งนั้นจางหายไป และทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ประตูบนผนังถ้ำยังคงอยู่ที่นั่น แต่กระแสน้ำวนหายไปแล้ว

“พวกมันกำลังมายังที่แห่งนี้ในไม่ช้า…” สุ่ยตงหลิวกล่าว เกิดเป็นเสียงดังก้องสะท้อนไปมาทั่วทั้งถ้ำกำเนิดใหม่

 

“พวกมันกำลังจากมาสามสิบสามสวรรค์ที่ด้านนอก เมื่อมาถึงดาวหนานเทียน ดาวหนานเทียนก็จะถูกแทนที่ ในตอนนั้น…หายนะก็จะเริ่มขึ้น” เมิ่งฮ่าวหันไปมองรอบๆ บริเวณนั้นอีกครั้ง และสุ่ยตงหลิวก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แต่ก็ยังได้ยินเสียงที่ดังก้องไปมาของท่านอยู่

เมิ่งฮ่าวยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ อยู่ชั่วขณะ มองไปยังประตูขณะที่มันค่อยๆ จางหายไป ผนังถ้ำกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม และเมิ่งฮ่าวก็ยืนอยู่ที่นั่น จมอยู่ในห้วงภวังค์

เมิ่งฮ่าวรับรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของอาณาจักรขุนเขาทะเลมามากมาย รู้ว่ามันกำลังเผชิญหน้าอยู่กับหายนะอันร้ายแรง และตระหนักด้วยเช่นกันว่า…ต้องเกี่ยวข้องกับกระจกทองแดงที่อยู่ในถุงสมบัติของตนเอง

“มันกำลังมา และไม่อาจจะหลบซ่อนได้…แต่ก่อนที่มันจะมา ก็ยังคงมีเวลาที่จะแข็งแกร่งขึ้นมากกว่านี้” เมิ่งฮ่าวพึมพำ จากนั้นก็หันหน้าไปยังทิศทางของทะเลสาบเต๋าโบราณ และดวงตาก็สาดประกายขึ้นด้วยความมุ่งหวัง

ที่ด้านล่างของทะเลสาบเต๋าคือโลกแห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ เป็นสถานที่ที่เขาต้องการไปเยี่ยมอีกครั้งเป็นอย่างมาก ครั้งล่าสุดที่เขาไปอยู่ที่นั่น เขายอมเสี่ยงต่ออันตรายอันร้ายแรง เพื่อที่จะดึงเอาแก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้เล็กน้อย จริงๆ แล้ว แก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์นั้นได้กลายมาเป็นหนึ่งในไพ่ไม้ตายของเขาไป

ตอนนี้เมิ่งฮ่าวจะกลับไปยังทะเลสาบเต๋าโบราณอีกครั้ง และโลกแห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ก็อยู่ที่ด้านล่าง ครั้งนี้…เขาจะไม่เพียงแต่นำเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์มาแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่คิดว่าจะนำมาให้มากที่สุด เท่าที่สามารถจะทำได้…

สำหรับเขาแล้ว มันเป็นสถานที่ที่สามารถจะเพิ่มพลังการต่อสู้ได้เป็นอย่างมาก

เมิ่งฮ่าวออกไปจากถ้ำกำเนิดใหม่ เต็มไปด้วยความมุ่งหวัง เขาและอ๋าวเฉี่ยนกลายเป็นลำแสงพุ่งฝ่าอากาศไปด้วยความรวดเร็วสูงสุด กลุ่มเมฆพลุ่งพล่านปั่นป่วน สีสันแวบขึ้นไปในท้องฟ้า ภายในเวลาไม่กี่อึดใจ เขาก็ไปปรากฏกายขึ้นในกลางอากาศใกล้กับทะเลสาบเต๋าโบราณ

เมิ่งฮ่าวมองลงไปยังทะเลสาบทั้งหมด และสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ทะเลสาบที่มีขนาดใหญ่มากที่สุด ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยแสงอันคมกริบอย่างเข้มข้น พุ่งลงมาจากท้องฟ้าราวกับเป็นดาวตก ทำให้เกิดเป็นสายลมขนาดใหญ่พุ่งขึ้นไป ขณะที่พุ่งร่างตรงไปยังทะเลสาบที่อยู่ตรงจุดศูนย์กลาง

ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไปมากขึ้นเรื่อยๆ!

——————–

หมายเหตุ:

เมิ่งฮ่าวมองเห็นประตูบนผนังถ้ำใน ตอนที่ 886 ต่อสู้อีกครั้งที่ทะเลสาบเต๋า