ตอนที่ 1120

แสงแห่งทุกชั้นฟ้า

อวี่เหวินเจียนจ้องมองไปยังจุดที่หงปินเพิ่งจะตกตายไป ด้วยใบหน้าที่ซีดขาว แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่มันเพิ่งจะพบเห็นมา

“นี่คือความผิดของข้า…” มันพึมพำ

“ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ต่อให้พวกเราไม่มาที่นี่ มันยังคงไม่อาจจะหนีรอดไปจากเต้าเทียนได้!” เมิ่งฮ่าวกล่าว คว้าจับแขนของอวี่เหวินเจียนไว้ ดึงมันกลับมา “พวกเราไม่อาจจะต่อสู้ในที่แห่งนี้ได้อีก ไปยังชนเผ่าที่ห้ากันเถอะ!”

ขณะที่เมิ่งฮ่าวถอยไปทางด้านหลัง สีหน้าของอวี่เหวินเจียนก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ฝังความรู้สึกผิดและการตำหนิตัวเองไว้ในส่วนลึกของจิตใจ มองไปยังเต้าเทียน และความต้องการสังหารในดวงตาของมันก็สาดประกายขึ้นมาอย่างเข้มข้นมากกว่าเดิม

แต่มันก็ไม่กล่าวอะไรออกมา เพียงแค่ล่าถอยไปพร้อมกับเมิ่งฮ่าวเท่านั้น

เต้าเทียนจ้องมองไปยังเมิ่งฮ่าวและกล่าวว่า “ต่อให้หลบหนีไปยังสุดขอบโลก ข้าก็จะสังหารเจ้าไปให้จงได้ในวันนี้!”

มันต้องตกอยู่ในอันตรายจนเกือบตายมาแล้วสองครั้ง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเมิ่งฮ่าวเท่านั้น ในตอนนี้ความต้องการสังหารเมิ่งฮ่าวของมันได้บรรลุถึงจุดสูงสุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย มันพุ่งไล่ตามคนทั้งสองไปในทันที

เมิ่งฮ่าวและอวี่เหวินเจียนหลบหนี เต้าเทียนไล่ติดตามไป

คนทั้งสามกลายเป็นลำแสงพุ่งฝ่าอากาศไป ทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องออกไปในทั่วทุกทิศทาง เต้าเทียนแค่นเสียงเย็นชา และอากาศใต้เท้ามันก็แตกกระจายออกไป ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันได้ยืมพลังมาเพื่อทำให้มีความรวดเร็วเพิ่มขึ้นในทันที เป็นการปลดปล่อยเวทลับบางอย่างออกมา

ในชั่วพริบตาความรวดเร็วของมันก็เพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่าตัว และมันก็เข้าไปใกล้เมิ่งฮ่าวและอวี่เหวินเจียนมากขึ้นไปเรื่อยๆ

ฉับพลันนั้นดวงตาเมิ่งฮ่าวก็สาดประกายขึ้น และกล่าวขึ้นมาอย่างเงียบๆ ว่า “อวี่เหวินเจียน ล่วงหน้าไปก่อน!”

จากนั้นเขาก็หมุนตัว พุ่งกลับไปยังเต้าเทียน ดวงตาอวี่เหวินเจียนแวบประกายขึ้น มันเป็นคนที่ชาญฉลาด ดังนั้นหลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ก็หลบหนีต่อไป

ในเวลาเดียวกันนั้นเมิ่งฮ่าวก็โบกสะบัดมือ ปลดปล่อยเวทกลืนภูเขาออกมา ภูเขาลูกแล้วลูกเล่าส่งเสียงดังกระหึ่มตกลงมา ก่อตัวเข้าด้วยกันจนกลายเป็นเทือกเขา บดขยี้ตรงไปยังเต้าเทียน

ดวงตาเต้าเทียนสาดประกายขึ้นด้วยรังสีสังหาร ขณะที่มันโบกสะบัดมือ ทำให้สายลมอันรุนแรงระเบิดพุ่งขึ้นมา เป็นสายลมสีดำซึ่งประกอบไปด้วยความหนาวเย็นที่กรัดกร่อนกระดูก และเมื่อสายลมนั้นกระแทกเข้าไปในภูเขา พวกมันก็แตกกระจายออกไป เต้าเทียนพุ่งตรงไปด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่ออีกครั้ง จนมีความเร็วเกือบสิบเท่าจากก่อนหน้านี้ ไปปรากฏกายขึ้นที่เบื้องหน้าเมิ่งฮ่าว ยิ้มอย่างโหดเหี้ยมออกมา ขณะที่ชี้นิ้วตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

“ตาย!” นิ้วของมันเคลื่อนที่ไปด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ จนกระทั่งเกือบจะแทงเข้าไปในหน้าผากของเมิ่งฮ่าว แต่ในตอนนั้นเองที่ดวงตาเต้าเทียนต้องเบิกกว้างขึ้น และเมิ่งฮ่าวก็กลายเป็นภาพทับซ้อนไป

ที่ห่างไกลออกไป มองเห็นแสงสีทองแวบขึ้นมา ซึ่งก็คือเมิ่งฮ่าวที่กำลังพุ่งจากไปด้วยความรวดเร็วราวกับเป็นสายฟ้าในรูปแบบของวิหคยักษ์สีทอง เขาได้หลบหนีจากมานานสักพักแล้ว

“ช่างเจ้าเล่ห์นัก!” เต้าเทียนกล่าวพร้อมกับแค่นเสียงเย็นชา เดิมทีมันคิดว่าสามารถจะสังหารเมิ่งฮ่าวได้ในการโจมตีไปแค่ครั้งเดียว ไม่เคยคาดคิดว่าเมิ่งฮ่าวจะเตรียมตัวล่วงหน้า โดยการใช้เวทกลืนภูเขามารบกวนจิตใจมัน และใช้รูปแบบของวิหคยักษ์สีทองหลบหนีจากไป

มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาเหลือทิ้งไว้เบื้องหลังเพื่อให้เต้าเทียนได้เห็น คือภาพซ้อนทับที่ปรากฏขึ้นในชั่วพริบตา

“เจ้าไม่มีทางหลบหนีไปได้!” มันกล่าวขึ้น เลียโลหิตจากริมฝีปาก และพุ่งไล่ตามเมิ่งฮ่าวไปด้วยความรวดเร็วสูงสุดอีกครั้ง

เมิ่งฮ่าวมีสีหน้าที่ดูน่าเกลียดเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่เคยพบใครในรุ่นเดียวกันนี้ จะแข็งแกร่งเท่ากับเต้าเทียนมาก่อน จนต้องยอมรับว่าแม้จะอยู่ในอาณาจักรแห่งจักรพรรดิเซียน เขาก็ยังคงไม่อาจจะต่อสู้กับมันได้

“มันฝึกฝนพื้นฐานฝึกตนอะไรกันถึงได้แข็งแกร่งเช่นนี้? มันเคยเข้าไปในอาณาจักรโบราณเก้าครั้ง

และจากนั้นก็บังคับให้ตัวเองย้อนกลับลงมา…?” เมิ่งฮ่าวขมวดคิ้ว เมื่อเห็นเต้าเทียนกำลังไล่ล่าตามมาด้านหลัง เขาโบกสะบัดเพื่อเรียกศีรษะอสูรโลหิตออกมา ซึ่งได้ส่งเสียงแผดร้องคำรามขึ้นมา ขณะที่พุ่งตรงไปยังเต้าเทียนที่ด้านหลัง

เต้าเทียนแค่นเสียงเย็นชา และไม่ยอมหลบเลี่ยง เมื่อศีรษะอสูรโลหิตเข้าไปใกล้มันพร้อมกับปากที่อ้ากว้าง มันผลักสองมือออกไปที่เบื้องหน้า และคว้าจับไปที่ปากด้านบนและด้านล่าง จากนั้นก็เริ่มฉีกกระชากออก

ศีรษะอสูรโลหิตส่งเสียงแผดร้องอย่างโหยหวนออกมา มันไม่ได้เป็นแค่ภาพลวงตามานานแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ยังไร้พลังที่จะต่อต้านเต้าเทียนได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เมิ่งฮ่าวได้เห็นใครบางคน จัดการกับศีรษะอสูรโลหิตด้วยวิธีการเช่นนี้

แต่ในทันทีที่ศีรษะอสูรโลหิตแตกกระจายออก กลุ่มหมอกโลหิตก็แพร่กระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง ขณะที่เต้าเทียนกำลังจะพุ่งฝ่าออกไป คิ้วของมันจู่ๆ ก็เลิกขึ้น และผลักมือออกไปที่เบื้องหน้าโดยไม่ลังเล

ขณะที่มันมีปฏิกิริยาเช่นนั้น ก็มีหมัดพุ่งออกมาจากภายในกลุ่มหมอกโลหิต กระแทกลงไปบนฝ่ามือของเต้าเทียนในทันที

เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกไป และสีหน้าของเต้าเทียนก็สลดลง มันรับรู้ได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อ พุ่งออกมาจากหมัดนั้น จนต้องแผดร้องออกมา และร่างกายก็มีแสงสีแดงพุ่งขึ้นไป ขณะที่มันถูกกระแทกให้ถอยไปทางด้านหลังด้วยหมัดนั้น

กลุ่มหมอกโลหิตแยกออกจากกัน เผยให้เห็นเป็นเมิ่งฮ่าว หมัดที่โจมตีมาเมื่อครู่นี้เป็นของเขา และตอนนี้เต้าเทียนกำลังต่อต้านมันอยู่ โลหิตไหลซึมออกมาจากปาก มันถอยไปทางด้านหลังเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างขึ้น ขณะที่เตรียมตัวจะไล่ล่าต่อไป อย่างไรก็ตามเมิ่งฮ่าวไม่ได้หลบหนี แต่ต่อยหมัดออกมาอีกครั้ง

หนึ่งหมัด! สองหมัด! สามหมัด!

ดูเหมือนว่าเมิ่งฮ่าวจะบ้าคลั่งไปแล้ว ต่อยหมัดออกไปต่อเนื่องอย่างรวดเร็ว ปลดปล่อยหมัดทำลายล้างชีวิตไปยังเต้าเทียนมากกว่าสิบครั้ง

คนทั้งสองพุ่งฝ่าอากาศ ต่อสู้กันไปมา ขณะที่เข้าไปใกล้กับเขตชานแดนของชนเผ่าที่หกและชนเผ่าที่ห้ามากขึ้นเรื่อยๆ

โลหิตไหลซึมออกมาจากปากของเมิ่งฮ่าวอย่างต่อเนื่อง หลังจากที่ต่อยออกไปสิบเจ็ดหมัด ดวงตาเขาก็แวบประกายขึ้น และเปลี่ยนเป็นหมัดกลายเป็นปีศาจ

หมัดนั้นถูกต่อยออกไปด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ ขณะที่เต้าเทียนใช้ฝ่ามือของมันมารับมือ สีหน้าก็ต้องเปลี่ยนไปถึงสามครั้ง ใบหน้ายิ่งซีดขาวมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้ และเมื่อเมิ่งฮ่าวต่อยหมัดออกไปอีก มันก็ถอยไปทางด้านหลังหนึ่งก้าว

ขณะที่มันถอยไปด้านหลัง เมิ่งฮ่าวก็พุ่งตรงไปเพื่อยึดครองความได้เปรียบ หมัดกลายเป็นปีศาจโจมตีไปด้วยพลังอันรุนแรงออกมาอีกครั้ง หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง

ใบหน้าเต้าเทียนเริ่มดูน่าเกลียดอย่างถึงที่สุด ตอนนี้มันถูกบังคับให้ถอยไปด้านหลังสองก้าวแล้ว และเมื่อเมิ่งฮ่าวสร้างเป็นพลังโจมตีขึ้นมา มันก็ถอยไปทางด้านหลังเป็นครั้งที่สาม

“เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!?” เต้าเทียนกล่าวขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา หลังจากที่ถอยไปทางด้านหลังสามครั้ง มันก็บังคับให้ตนเองก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง ยกมือทั้งสองขึ้นไปในอากาศ ผลักตรงไปยังเมิ่งฮ่าว และจากนั้นก็แยกออกจากกัน!

“แยกสวรรค์!” มันแผดร้องออกมา ขณะที่มือของมันแยกออกจากกัน ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงของการถูกฉีกกระชาก ก็พุ่งขึ้นมาในจิตใจเมิ่งฮ่าว รู้สึกราวกับว่ามีพลังอันเข้มข้นบางอย่าง ได้ผ่านเข้ามาในร่างและกลายเป็นมือขนาดใหญ่สองข้าง พยายามจะฉีกกระชากร่างเขาออกเป็นสองส่วน โดยมีจุดเริ่มต้นที่หน้าอก

ในช่วงวิกฤตนี้เอง ที่ดวงตาเมิ่งฮ่าวกลายเป็นสีแดงก่ำ เขาคิดจะใช้ผลเนี่ยผานลูกที่สอง แต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่ใช้ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเช่นนั้น เขาอดทนต่อความเจ็บปวด จากนั้นก็ส่งสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ออกไปยังรอบๆ บริเวณนั้น โดยไม่ลังเลใดๆ อีก เขากำมือขวาเป็นหมัด หลอมรวมทุกสรรพสิ่งในบริเวณนั้นให้กลายเป็น…หมัดสังหารเทพ!

สังหารเทพ!

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องออกมา ขณะที่เขาแผดร้องคำรามและต่อยหมัดออกไป

แรงระเบิดทำให้สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือนอย่างน่าตกใจ ราวกับว่าร่างสวรรค์ทั้งหมดถูกปกคลุมไว้ แม้แต่เต้าเทียนก็ยังต้องจ้องมองมาพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจอย่างช่วยไม่ได้

ตูมมมมมมม!

เสียงกระหึ่มดังก้องขึ้นพุ่งตรงไปยังเต้าเทียน กระแทกเข้าไปในพลังแยกสวรรค์ของมันพร้อมกับเสียงระเบิดขนาดใหญ่ โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากของเมิ่งฮ่าว และเขาก็ลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลัง

เต้าเทียนกระอักโลหิตออกมาเช่นเดียวกัน ขณะที่โลหิตนั้นตกลงไปบนพื้น ก็กลายเป็นแอ่งน้ำของโลหิตอีกแห่ง เต้าเทียนโบกสะบัดมือทำให้แอ่งน้ำโลหิตกลายเป็นฟองเดือดพล่านขึ้นมา จากนั้นก็พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว สำหรับตัวของเต้าเทียนเอง ใบหน้ามันบิดเบี้ยวจนดูน่าเกลียดเป็นอย่างยิ่ง และสองมือของมันก็ชาด้านขึ้นมา

“โชคดีจริงๆ ที่ข้าเคยเห็นเจ้าใช้หมัดนั้นโจมตีไปยังหลินชง ทำให้สามารถเตรียมตัวรับมือได้ มิเช่นนั้นก็คงเป็นเรื่องยากที่จะจัดการได้” มันพึมพำ รังสีสังหารในดวงตาแวบขึ้นมาอย่างเข้มข้นมากกว่าเดิม ขณะที่ก้าวเท้าตรงไปเพื่อไล่ล่าเมิ่งฮ่าว

เมิ่งฮ่าวพุ่งถอยไปทางด้านหลัง หยิบเอาเม็ดยาออกมากลืนกินลงไปในทันที อาณาจักรความเป็นนิรันดร์กำลังฟื้นฟูร่างกายกลับมาอย่างยากลำบาก ทำให้เขาต้องใช้เม็ดยาช่วยอีกทาง ในที่สุดเขาก็เข้าไปใกล้กับเขตชายแดนของชนเผ่าที่หก เก้าชนเผ่าแห่งอาณาจักรสายลม มีเขตชายแดนที่มองไม่เห็นอยู่ระหว่างชนเผ่าทั้งหมด

เมื่อไหร่ก็ตามที่พุ่งผ่านเขตชายแดนเข้าไป ภาพที่เห็นก็จะเลือนลางลงไป และสามารถจะรับรู้ได้ถึงแรงกดดันที่กำลังกดทับลงมาบนร่าง ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้น ขณะที่มองเห็นร่องรอยกลิ่นอายของอวี่เหวินเจียน อยู่ใกล้กับเขตชายแดน

โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาพุ่งตรงไปยังทิศทางเดียวกับกลิ่นอายของอวี่เหวินเจียน เต้าเทียนเร่งความเร็วไล่ล่าติดตามมา ระยะห่างไม่กี่ร้อยจ้างระหว่างคนทั้งสองหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดเมิ่งฮ่าวก็ออกไปจากอาณาเขตของชนเผ่าที่หก พุ่งผ่านเข้าไปในเขตชายแดนชองชนเผ่าที่ห้า

แรงกดดันจากชนเผ่าที่ห้าเพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่าตัวในทันที

อวี่เหวินเจียนกำลังรอคอยอยู่ที่ด้านในของเขตชายแดนชนเผ่าที่ห้า และในทันทีที่มันมองเห็นเมิ่งฮ่าว ก็ไม่จำเป็นต้องคาดเดาแผนการของเขา มันแหงนหน้าขึ้นและแผดร้องคำรามออกมา ร่างกายมันมีขนาดใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เตรียมตัวอยู่ชั่วขณะ ก็เริ่มพุ่งตรงไป พุ่งผ่านเมิ่งฮ่าวและมุ่งหน้าตรงไปยังเขตชายแดน

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น เต้าเทียนก็แผดร้องพุ่งเข้ามาในบริเวณเดียวกัน

“เจ้ากำลังดักซุ่มโจมตีข้าตรงเขตชายแดนระหว่างชนเผ่า ซึ่งมีแรงกดดันที่แตกต่างกัน!? ช่างไร้สาระจริงๆ!” เต้าเทียนหัวเราะเสียงเย็นชา

โดยไม่ลังเลใดๆ มันขยับมือร่ายเวทและชี้นิ้วออกไป ทันใดนั้นดอกบัวสีดำก็ปรากฏขึ้น และระเบิดออกไปในทันที

กลุ่มหมอกสีดำม้วนตัวออกไป ตามมาด้วยพลังอันน่าเหลือเชื่อที่กระแทกเข้าไปบนร่างของอวี่เหวินเจียน โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากของมัน แต่มันก็ไม่ได้ถอยไปทางด้านหลัง กลับต่อยหมัดออกไป

เต้าเทียนก้าวเดินตรงไป โบกสะบัดแขนขวา ทำให้โซ่เซียนปรากฏขึ้นอยู่บนแขนของมันอีกครั้ง มันสะบัดฟาดสายโซ่ตรงไปยังอวี่เหวินเจียนในทันที

ดวงตาอวี่เหวินเจียนแวบขึ้น ขณะที่โซ่เซียนใกล้เข้ามา ทันใดนั้นมันก็ยื่นมือออกไป และทำเป็นท่าคว้าจับ เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้นมา ขณะที่ขวานนักรบได้ปรากฏขึ้นอยู่ในมือของมัน! ซึ่งไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากเป็นของวิเศษโบราณที่เมิ่งฮ่าวได้มาครอบครอง!

เมิ่งฮ่าวแอบส่งมอบมันออกไป เมื่อเขาได้ดึงแขนของอวี่เหวินเจียนมาก่อนหน้านี้ ซึ่งเต้าเทียนไม่เคยรู้เรื่องนี้แม้แต่น้อย อวี่เหวินเจียนแหงนหน้าขึ้นและแผดร้องคำรามออกมา จากนั้นก็ตวัดขวานฟันลงไปยังเต้าเทียน ปลดปล่อยพลังที่สามารถจะบดขยี้สวรรค์หั่นปฐพีออกมา

ดวงตาเต้าเทียนเบิกกว้างขึ้น เหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่เกินกว่าความคาดหมายของมัน มันโบกสะบัดมือเพื่อต่อต้าน แต่แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น สีหน้ามันก็ต้องสลดลง ไม่ใช่เนื่องมาจากอวี่เหวินเจียน แต่เป็นเมิ่งฮ่าว!

หลังจากที่ผ่านเข้ามาในชนเผ่าที่ห้า เมิ่งฮ่าวก็ตบลงไปที่ถุงสมบัติ และหยิบเอาผลเนี่ยผานลูกที่สองออกมา ขณะที่เต้าและอวี่เหวินเจียนเริ่มต่อสู้กัน เขาก็ยกผลเนี่ยผานขึ้นมาอย่างช้าๆ และกดลงไปบนหน้าผากของตนเอง

ผลเนี่ยผานจมลงไป และเขาก็สั่นสะท้าน ขณะที่กลิ่นอายอันน่ากลัวได้ปะทุออกมาจากร่าง

นี่คือสิ่งที่สีหน้าของเต้าเทียนต้องสลดลงไปอีกครั้ง

กรรรรรรร!

เมิ่งฮ่าวแหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา ขณะที่ร่างกายเริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้น สามจ้าง, หกจ้าง, เก้าจ้าง…จนกระทั่งถึงสิบห้าจ้าง, ยี่สิบจ้าง…ยี่สิบหกจ้าง!

เขาดูคล้ายกับยักษ์ที่มีเส้นเลือดเขียวปูดโปนขึ้นมาบนใบหน้า พลังระเบิดขึ้นไป ตอนนี้เขามีชีพจรเซียนเพียงแค่จุดเดียวเท่านั้น พลังปราณและโลหิต รวมทั้งพื้นฐานฝึกตนของเขา ทำให้เกิดเป็นแสงสีฟ้าพุ่งกระจายออกมาจากร่าง!

แสงสีฟ้านั้นคือสีที่เต็มไปด้วยความเคารพ นั่นคือ…แสงแห่งทุกชั้นฟ้า!

สีหน้าเต้าเทียนสลดลง และดวงตามันก็เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ มันกำลังหอบหายใจออกมา และภายในใจก็รับรู้ได้ถึงวิกฤตอันร้ายแรงที่พุ่งขึ้นมาอย่างเข้มข้น อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต!!