ตอนที่ 1240

ช่างเป็นคนดีแท้

เมิ่งฮ่าวที่ถูกตันหลางยึดร่างยกมือขวาขึ้นมา ภายในมือปรากฏเป็นหอกยาวเล่มหนึ่ง ซึ่งมีด้ามจับที่ถูกสร้างขึ้นมาจากต้นเจี้ยนมู่ และมีคมหอกเป็นกระดูก

“ของชิ้นนี้ไม่เลว…เป็นไม้ที่ยากจะพบเห็น ดูเหมือนว่าคมหอกจะมาจากสัตว์อสูรอาณาจักรเต๋า…น่าเสียดายที่มันถูกสร้างขึ้นมาอย่างไม่ถูกต้อง ไม่สมบูรณ์อยู่หลายจุด แต่ที่สำคัญมากไปกว่านั้นก็คือว่า…หอกนี้ถูกผนึกอยู่” เมิ่งฮ่าวยกหอกยาวขึ้นมามองดูอย่างละเอียดอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะยิ้มออกมา

“น่าสนใจนัก คาดไม่ถึงว่ามันจะถูกผนึกไว้โดยผู้ฝึกตนจากบ้านเกิดของข้า คงจะเป็นเรื่องยากที่จะให้ใครบางคนในที่แห่งนี้ปลดผนึกมันออก ผนึกอาจจะถูกบังคับให้สูญสลายไป แต่หอกนี้ก็จะถูกทำลายตามไปด้วย”

“แต่สำหรับข้าแล้ว การปลดผนึกนี้เป็นเรื่องง่ายยิ่งนัก” มันโบกสะบัดมือออกไป ทำให้เกิดเป็นเสียงหึ่งๆ ดังก้องออกมาจากตัวหอก ขณะที่พุ่งผ่านเขตสุสานไป ส่งสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ให้กระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง ทันใดนั้นมันก็หมุนตัวและมุ่งหน้าตรงไปยังทิศทางอื่น

ไม่นานนักก่อนที่มันจะเข้าไปใกล้สองผู้ฝึกตนอาณาจักรโบราณ แทบจะในทันใดนั้นสีหน้าพวกมันก็สลดลง กำลังจะหลบหนีจากไป แต่หอกยาวก็ปรากฏขึ้นในมือเมิ่งฮ่าว แทงทะลุหน้าผากของผู้ฝึกตนหนึ่งในสองคนนั้น ทำลายมันไปทั้งร่างกายและวิญญาณโดยสิ้นเชิง

หอกยาวไม่ได้หยุดลง ยังคงพุ่งต่อไปจนกระทั่งแทงทะลุหัวใจของผู้ฝึกตนคนที่สอง ทำให้ร่างมันระเบิดออก

ในทันทีที่คนทั้งสองตกตายไป มือซ้ายเมิ่งฮ่าวก็แวบขึ้นด้วยท่าผนึกแปลกๆ ซึ่งไม่ใช่วิชาเวทแห่งอาณาจักรขุนเขาทะเล จากนั้นก็ชี้นิ้วออกไป

ทำการดูดวิญญาณของผู้ฝึกตนทั้งสองออกมา ในที่สุดมันก็กำวิญญาณไว้ในมือจนแน่น เปลี่ยนแปลงให้กลายเป็นสัญลักษณ์เวทสองชิ้น จากนั้นก็วางลงไปบนหอกยาว

“เปิดออก!” มันแผดร้องตะโกนขึ้น หอกยาวในมือสั่นไปมา จากนั้นรอยแตกร้าวก็ปรากฏไปทั่วบนพื้นผิวของตัวหอกในทันที ราวกับว่ามันกำลังจะลอกคราบออกมา จากนั้นกลิ่นอายอันเข้มข้นก็กระจายออกมา ขณะที่ตัวหอกกลายร่างเป็นมังกรสีฟ้า!

คาดไม่ถึงว่าคมหอกจะกลายเป็นภาพของภูตผีที่มีร่างสีม่วงและมีเขายาวบนศีรษะ ดูเหมือนเป็นวิญญาณปีศาจ แต่จริงๆ แล้วก็คือสัตว์อสูรอันดุร้ายจากในสมัยโบราณ!

เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องขึ้น ขณะที่แรงกดดันกระจายออกมาจากตัวหอก นี่คือการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ที่แทบจะคล้ายกับเป็นการถือกำเนิดขึ้นมาใหม่ เมื่อเทียบกับสิ่งที่หอกเล่มนี้เคยเป็นมา!

“ตอนนี้มันดูดีขึ้นบ้างแล้ว” เมิ่งฮ่าวกล่าวพร้อมกับยิ้มกว้างขึ้น จากนั้นก็เก็บหอกไว้และมุ่งหน้าต่อไป พร้อมกับหยิบเอากระถางสายฟ้าออกมา

ขณะที่ตรวจสอบดูกระถาง แสงแปลกๆ ก็สาดประกายขึ้นมาในดวงตา แทบจะราวกับว่ามันกำลังระลึกถึงบางสิ่งบางอย่างจากเมื่อในอดีต

“ดูเหมือนว่ามันและข้าจะมีโชคชะตาเชื่อมต่อกัน แต่กระถางนี้ก็ถูกกลั่นสกัดขึ้นมาจากการสังเวย” มันฟาดฝ่ามือลงไปในทันที ทำให้เกิดเป็นเสียงระเบิดดังก้องขึ้น ขณะที่เปลวไฟสายฟ้าลูกทรงกลมพุ่งออกมาจากฝ่ามือไปปกคลุมกระถาง

เกิดเป็นเสียงแตกหักขึ้น และรอยร้าวก็กระจายออกไปทั่วทั้งกระถาง ในชั่วพริบตากระถางก็แตกสลายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่เวลาเดียวกันนั้นเมิ่งฮ่าวก็ใช้สองมือขยับร่ายเวท จากนั้นก็พ่นโลหิตออกมาหนึ่งคำ ทำให้เศษชิ้นส่วนเหล่านั้นกลับมาเป็นกระถางเหมือนเดิม

“รวมตัว!”

ในช่วงเวลาสั้นๆ เศษชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนของกระถางก็รวมตัวเข้าด้วยกัน เพื่อกลายมาเป็นกระถางเหมือนเดิม ตอนนี้กระถางส่องแสงเวทอย่างเจิดจ้าไร้ขอบเขตออกมา มองเห็นภูเขา, แม่น้ำ และสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนอยู่บนพื้นผิวของมัน และที่น่าตกใจมากที่สุดก็คือประกายสายฟ้าที่ปะทุขึ้นมาอยู่รอบพื้นผิวของมันมีจำนวนมากขึ้นกว่าเดิม

แรงกดดันอันน่าตกใจก็กระจายออกมาจากกระถางมากขึ้นด้วยเช่นกัน เห็นได้ชัดว่านี่คือสถานะที่แข็งแกร่งมากที่สุดของกระถาง

เมิ่งฮ่าวหัวเราะเสียงแหบแห้งขณะที่โบกสะบัดมือออกไป ทำให้กระถางสายฟ้าลอยอยู่ด้านบนศีรษะ ที่แห่งนั้นถูกเปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ สายฟ้านับไม่ถ้วนกระจายตัวออกไปจนกลายเป็นสระสายฟ้า ทำให้เมิ่งฮ่าวดูแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม

“สลับร่างเปลี่ยนตำแหน่ง จะไปจำกัดอยู่แค่เลือดเนื้อได้อย่างไร?!” พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังก้องกังวาน เมิ่งฮ่าวเดินตรงไป ทันใดนั้นก็กระแทกเข้าไปในกำแพงที่อยู่ใกล้บริเวณนั้น และพุ่งทะลวงออกไปอีกด้าน

“กระถางสายฟ้าห้าธาตุ ปรากฏขึ้นอีกครั้งแล้วในวันนี้!” หลังจากที่พุ่งฝ่าช่องโหว่ในกำแพงไป ก็ปรากฏกายขึ้นอีกด้าน จากนั้นก็ชี้นิ้วลงไป

ทันใดนั้นกระถางสายฟ้าก็ส่งเสียงดังกระหึ่ม ทำให้สายฟ้าจำนวนมากคล้ายกับเป็นมังกรสีเงินนับพันตัว พุ่งตรงไปยังทิศทางที่มันกำลังชี้อยู่

ที่ด้านล่างมีบุรุษวัยกลางคนอยู่ผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในสองผู้ฝึกตนอาณาจักรเต๋าสองแก่นแท้ สีหน้ามันสลดลง ส่งเสียงกู่ร้องและปลดปล่อยพลังจากพื้นฐานฝึกตนออกมา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นพลังธาตุไม้ ทำให้ต้นไม้ขนาดใหญ่เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา พุ่งตรงไปยังสายฟ้า

ขณะที่ล่าถอยไปทางด้านหลัง มันใช้มือขวาขยับร่ายเวท จากนั้นก็ชี้ไปยังเมิ่งฮ่าว ทันใดนั้นทางเดินก็เริ่มสั่นสะเทือน ขณะที่ต้นหนามศิลาเริ่มพุ่งออกมาจากทั่วทุกที่เพื่อแทงตรงขึ้นไปยังเมิ่งฮ่าว

เวลาเดียวกันนั้น สองมือที่ก่อตัวขึ้นมาจากพื้นดินก็พุ่งขึ้นมาและคว้าจับไปที่ขาทั้งสองข้างของเขา

“แก่นแท้ดินกลบฝังนภา!” บุรุษผู้นั้นแผดร้องขึ้น ขณะที่พุ่งถอยไปทางด้านหลังก็ฟาดสองมือออกไป ทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ เมื่อพื้นดินพังทลายลงไป พลังอันน่ากลัวพุ่งขึ้นมา ราวกับจะปกคลุมไปรอบตัวเมิ่งฮ่าว

“กระถางสายฟ้าห้าธาตุ เปลี่ยนธาตุทั้งห้าให้กลายเป็นสายฟ้า! ดินเป็นสายฟ้า ไม้เป็นสายฟ้า สังหารมัน!” เกิดเป็นเสียงกึกก้องขึ้นขณะที่ต้นไม้ขนาดใหญ่บิดเบี้ยวไปมาและจากนั้นก็พังทลายลงไป กลายเป็นสายฟ้าสีเขียวนับไม่ถ้วน หมุนวนไปรอบๆ และจากนั้นก็พุ่งตรงไปยังบุรุษวัยกลางคน

เวลาเดียวกันนั้นพลังดินก็พุ่งย้อนกลับไป แตกกระจายและกลายเป็นสายฟ้าสีเทา พุ่งตรงไปยังบุรุษวัยกลางคนด้วยความรวดเร็วอย่างที่ไม่อาจจะอธิบายออกมาได้

สีหน้าของบุรุษผู้นั้นสลดลง ก่อนที่มันจะทันได้ล่าถอยออกไป เมื่อก้มมองลงไปก็พบว่ามือแห้งเหี่ยวหนึ่งข้างกำลังแทงเข้ามาในหน้าอกของมัน

มันไม่รู้ว่ามือข้างนั้นปรากฏขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็กำลังคว้าจับหัวใจมันไว้ ดูเหมือนว่าไม่เพียงแต่จะคว้าจับไปที่หัวใจของมันเท่านั้น…มันยังรู้สึกว่าวิญญาณ, พลังชีวิตและทุกสิ่งทุกอย่างของมันกำลังถูกคว้าจับไว้ทั้งหมด แรกก่อตั้งศักดิ์สิทธิ์ของมันไม่มีทางจะหลบหนีออกไปจากร่างกายได้ ราวกับว่าถูกผนึกไว้ด้วยมือข้างนั้น

“ไม่…” บุรุษวัยกลางคนแผดร้องออกมาอย่างคลุ้มคลั่ง มือแห้งเหี่ยวข้างนั้นบีบลงไปอย่างโหดเหี้ยม

และเสียงกระหึ่มก็ได้ยินมาขณะที่หัวใจของมันแตกกระจายกลายเป็นชิ้นๆ ร่างมันสั่นสะท้าน จากนั้นก็กลายเป็นเถ้าธุลีไป ต่อมาเมิ่งฮ่าวก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังกำลังเลียริมฝีปากไปมา

เมื่อบุรุษวัยกลางคนตกตายไป กลุ่มหมอกสีขาวจำนวนมากก็ลอยขึ้นไปในอากาศ ไหลเข้าไปในร่างเมิ่งฮ่าว เกิดเป็นเสียงแตกร้าวดังออกมาจากภายใน เมื่อร่างกายที่แห้งเหี่ยวของเขาถูกฟื้นฟูกลับคืนมามากขึ้น ไม่ได้ดูน่ากลัวอีกต่อไป แค่ซีดขาวเล็กน้อยเท่านั้น

“เห็นหรือไม่เมิ่งฮ่าว ข้ากำลังทำความปรารถนาของเจ้าให้กลายเป็นจริง! ข้ากำลังช่วยเจ้าอยู่…ด้วยการกำจัดคนทั้งหมดในที่แห่งนี้ไป!” ถ้าคนที่รู้จักเมิ่งฮ่าวมองเห็นว่าเขากำลังเลียริมฝีปากอยู่เหมือนเมื่อครู่นี้ พวกมันคงจะรู้สึกว่าแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง

“ต่อไป พวกเรามาดูกระบี่เหล่านี้กันเถอะ”

มันโบกสะบัดมือออกไป ทำให้กระบี่จำนวนหยิบมือลอยออกมาจากถุงสมบัติ อย่างน่าตกใจยิ่งเหล่านี้คือกระบี่ไม้ที่เมิ่งฮ่าวรวบรวมมาจากซากศพต่างๆ เมื่อหลายปีที่ผ่านมา!

ในทันทีที่เมิ่งฮ่าวตันหลางมองเห็นกระบี่เหล่านั้น ร่างกายก็หยุดชะงักนิ่ง และแสงแปลกๆ ก็เริ่มสาดประกายขึ้นในดวงตา

“ของเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นมาจากดินแดนแห่งอื่น…เพื่อสังหารเซียนโดยเฉพาะ พวกมันคือ…กระบี่สังหารเซียน!! พวกมันถูกผนึกไว้เช่นเดียวกัน…เมิ่งฮ่าวผู้นี้อาจจะมีสิ่งของอยู่ไม่มากนัก แต่พวกมันต่างก็เป็นของวิเศษที่แท้จริง!” มันเลียริมฝีปาก โยนกระบี่เหล่านั้นขึ้นไปในอากาศ ดวงตาสาดประกายขึ้นด้วยแสงแปลกๆ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และจากนั้นก็พ่นแก่นแท้เปลวไฟออกมาหนึ่งคำ

ในทันทีที่เปลวไฟสัมผัสโดนกระบี่ไม้ มันก็ใช้สองมือขยับร่ายเวท ท่องบทสวดที่ซับซ้อนออกมาเป็นระยะด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม และทำท่าร่ายเวทมากขึ้น หลังจากช่วงเวลาธูปไหม้หมดหนึ่งดอกผ่านไป เหงื่อเท่าเม็ดถั่วก็ไหลออกมาจากหน้าผาก และกลิ่นอายก็เริ่มอ่อนแอลงไป

แต่กระบี่กำลังเริ่มซ้อนทับกันไปมา ราวกับว่าพวกมันกำลังจะกลายเป็นกระบี่หนึ่งเล่ม เมื่อกระบี่เหล่านั้นซ้อนทับกันจนสนิทเป็นเล่มเดียวกัน เมิ่งฮ่าวก็คว้าจับไว้ และมองไปด้วยท่าทางผิดหวังอยู่เล็กน้อย

“น่าเสียดายที่มันไม่ใช่สิ่งที่ข้าคุ้นเคย ดังนั้นข้าจึงพยายามให้มันรวมตัวกันจากความทรงจำเท่านั้น ทำให้พวกมันไม่อาจจะกลับคืนไปสู่สภาวะที่แท้จริงได้” จากนั้นมันก็สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ทำให้กระบี่ไม้ที่ซ้อนทับกันเหล่านั้นกลายเป็นลำแสงสีดำพุ่งเข้าไปในปาก

“ต่อไปก็เป็นพลังการฝึกตน” มันสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ อีกครั้ง ทำให้เกิดเป็นเสียงฟ้าร้องคำรามดังเต็มอยู่ในเขตสุสาน และสายลมขนาดใหญ่ก็พุ่งขึ้นมา พลังของมันพุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว และพลังสายโลหิตแห่งเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้าก็ระเบิดออกไป หลังจากที่บรรลุถึงจุดวิกฤตแล้ว พลังการฝึกตนก็ทำให้สุดยอดสะพานที่อยู่ภายในร่างเริ่มมองเห็นขึ้นมา

“นั่นคือ…” สีหน้าเมิ่งฮ่าวเปลี่ยนไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ และเริ่มสั่นสะท้านขึ้นด้วยความยินดีจนแทบจะคลุ้มคลั่ง

“มันคือสะพานนั่น!! เป็นไปได้อย่างไร!? นั่นคือ…”

“มันมีสะพานนั่นอยู่ภายในร่างจริงๆ!!”

“ช่างโชคดีนัก! นี่คือโชควาสนาอันน่าเหลือเชื่อของข้า! อาจจะเป็นโชควาสนาอันยิ่งใหญ่มากที่สุดในชีวิตของข้าด้วยซ้ำ!” พร้อมกับร่างกายที่สั่นสะท้านไปมา มันเงยหน้าขึ้นและหัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา

“พลังกายเนื้อของข้าสมบูรณ์แบบแล้ว พลังการฝึกตนยังขาดอยู่อีกเล็กน้อย แต่ก็ไม่เป็นไร ข้ามีวิธีในการปรับปรุงพลังการฝึกตนแล้วในตอนนี้!” มันยกมือหยิบเอาผลเนี่ยผานลูกที่สี่ของเมิ่งฮ่าวขึ้นมา จากนั้นก็ตรวจสอบดูอย่างละเอียด

“น่าเสียดายที่ความทรงจำของเมิ่งฮ่าวเลือนลางนัก เพราะได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส และวิญญาณของมันก็ได้รับความเสียหาย ทำให้ข้าไม่อาจจะมองเห็นได้มากนัก และไม่รู้ว่าของสิ่งนี้คืออะไร แต่ก็รู้สึกได้ว่ามันต้องมีความสามารถในการช่วยเพิ่มพื้นฐานฝึกตนให้ข้าได้” หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ มันก็กดผลเนี่ยผานลงไปบนหน้าผาก

ร่างกายมันสั่นสะท้าน แหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา ขณะที่พื้นฐานฝึกตนพุ่งทะยานขึ้นไป แต่ชั่วขณะต่อมาผลเนี่ยผานลูกที่สี่ก็โผล่ออกมาจากหน้าผากในทันที เมื่อมันไม่อาจจะดูดซับเข้าไปได้อย่างสมบูรณ์ ผลเนี่ยผานก็ตกลงมา

“กลับเข้าไป!” เมิ่งฮ่าวกล่าวดวงตาสาดประกายเย็นชาขึ้น ใช้มือขวาขยับร่ายเวท จากนั้นก็กดนิ้วลงไปบนหน้าผาก อีกครั้งที่มันใช้แก่นแท้พลังชีวิตบางส่วนออกมาเพื่อสร้างเป็นเครื่องหมายผนึกขึ้น หลังจากที่พยายามบังคับให้ผลเนี่ยผานลูกที่สี่กลับเข้าไปด้านใน

เมิ่งฮ่าวตัวจริงไม่อาจจะทำเรื่องเช่นนี้ได้ เขาไม่เพียงแต่จะไม่มีความสามารถในการสร้างเป็นเครื่องหมายผนึกเช่นนี้ พลังชีวิตที่จำเป็นต้องใช้เพื่อกระทำเรื่องเช่นนี้เขาก็ยังไม่มีด้วยเช่นกัน

แต่ตอนนี้…เมื่อเรื่องนี้ถูกควบคุมโดยบุคคลที่ครอบครองร่างของเขา ผลเนี่ยผานก็ถูกบังคับให้…หลอมรวมเข้าไปในร่างอีกครั้ง การบังคับในครั้งนี้ทำให้ผลเนี่ยผานเริ่มหลอมรวมเข้าไป ทำให้พื้นฐานฝึกตนเริ่มระเบิดเป็นพลังออกมา แต่ในเวลาเดียวกันนั้นผลเนี่ยผานก็ทำการดูดซับพลังชีวิตเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“แก่นแท้พลังชีวิต!” เมิ่งฮ่าวร้องตะโกนขึ้น ใช้พลังแก่นแท้แห่งพลังชีวิตของตนเอง ผลักดันให้ผลเนี่ยผานลูกที่สี่เข้าไปอยู่ในสถานะที่เริ่มหลอมรวม แก่นแท้พลังชีวิตของตันหลางช่วยให้มันมีชีวิตรอดอยู่ในดินแดนแห่งความตายนี้ได้ เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้มันสามารถจะหลีกเลี่ยงจากความตายไปได้ หลังจากที่ถูกจองจำอยู่ในที่แห่งนี้ จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่มันจะรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามากที่สุด แต่หลังจากที่มันรู้สึกว่าร่างกายของเมิ่งฮ่าวมีลักษณะที่น่าพึงพอใจอย่างมากมาย มันจึงยอมที่จะทำทุกอย่างโดยไม่ลังเลใดๆ!